ΣΕ ΔΙΝΗ

Χθες βράδυ φυσούσε πολύ. Άκουγα τον άνεμο να φωνάζει αλαζονικά, να κινείται βιαστικά, παρορμητικά, και απαιτητικά να οθεί τα κλαδιά των δέντρων να λυγίσουν κατά την επιθυμία του, πότε αριστερά, πότε δεξιά, να σκίζουν τον αέρα για το χατήρι του.
Βγήκα για μια βόλτα κοντινή. Ήθελα να νιώσω το κορμί μου να κρυώνει, να ξυπνάει, το μυαλό να δραστηριοποιείται, χρειαζόμουν να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.

Ο ουρανός φωτιζόταν στιγμιαία από αστραπές, υπόκωφες, σχεδόν βουβές-μόνες και αυτες. Περπατούσα με τα μάτια στραμένα ψηλά, προσπαθώντας να μαντέψω την επόμενη λάμψη. Επιθυμούσα να πιάσει βροχή, να μουσκέψουν τα ρούχα μου, να μοιρίσει το χώμα. Νομίζω, θα μου αρκούσε έστω και μια βαθιά ανάσα φθινοπωρινής βροχής.
Τίποτα δεν έγινε. Δεν έβρεξε. Και η θερμοκρασία κανονική, δεν μου χάρισε μια τόση δα ανατριχίλα στο κορμί. Ο άνεμος, που έφτανε στα αυτιά μου όλο υποσχέσεις λίγο πριν, κόπασε και αυτός. Γύρισα στο σπίτι φτωχή από συγκινήσεις, φτωχότερη από πριν.

Με μαλλιά και σκέψεις ανάστατες, έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν άναψα φως. Σε λίγα βήματα, βρέθηκα στον καναπέ, σε λίγες κινήσεις, είχα στο χέρι τσιγάρο και φωτιά. Βάλθηκα να καπνίζω, χωρίς να γουστάρω, εντελώς μηχανικά, ήθελα μόνο να βλέπω το τσιγάρο που καιγόταν αργά, όλες οι ελπίδες μου να συγκεντρωθώ ήταν αυτή η μικρή πηγή φωτός.
Μέρες τώρα που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, μέρες τώρα που δεν μπορώ να γράψω, δεν μπορώ να σκεφτώ. Μέρες τώρα που ζω χωρίς να ζω. Όχι, όχι μη ρωτας. Δεν έχω τίποτα να πω. Τι έλεγα; Α ναι... ξεκίνησα να λέω για τον καιρό που άλλαξε, αγρίεψε. Όμως δεν με ξεγελάει, ο χειμώνας θα αργήσει λίγο ακόμα.

Σκέφτομαι τον χειμώνα που έρχεται. Τον λατρεύω τον χειμώνα! Είναι η εποχή που μπορείς να νιώσεις αυτό το συναίσθημα που ονομάζεται θαλπωρή, να το βιώσεις με όλο σου το είναι, σώμα και ψυχή. Κάνω σχέδια για τον χειμώνα. Παντού εσύ. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, ότι προσπαθώ να σκεφτώ χωρίς εσένα, μένει μισό. Μια σκέψη κενή. Μια τρύπα στων στιγμών τη συνεχή εναλλαγή, μια δίνη στου χρόνου την άσπαστη δομή.