Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

PostBox






Το θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο


Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.

Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα ‘χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.

Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; - με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.

Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.

Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τα ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…

Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν.

Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται
σε κήπους φανταστικούς.


Τάσος Λειβαδίτης
Βιολέτες για μια εποχή, 1985




Y.Γ. Κάπου εδώ θα έπαιζε και ένα τραγουδάκι αλλά είπα να μην το βαρύνω... το κλίμα γενικά και το post-box μου ειδικά!... Εσείς μπορείτε να το συνοδεύσετε με Διάφανα Κρίνα... οτιδήποτε θα ήταν εντάξει... Whatever! που λένε και οι Άγγλοι!!!

25 σχόλια:

  1. Τι όμορφη γλώσσα!
    Από ώρα θέλω να κάτσω να τακτοποιήσω το δικό μου γραμματοκιβώτιο και να μετά από αυτό θα τα αφήσω πάλι όλα και θα χαθώ για λίγο στα μικρά μου γράμματα.
    Κι εκείνο το κορίτσι των παιδικών μου χρόνων που άργησαν, Νινα θαρρώ πως λέγεται, αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη πια...

    Φιλιά Flash μου.
    Ευχαριστώ για αυτήν την ανάρτηση, εξαιρετικά όμορφη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το έχω αυτό το βιβλίο,
    αν ήξερες πόσες φορές το έχω διαβάσει όπως και τα περισσότερα δικά του.
    Λατρεύω τον τρόπο που λέει τα πια απλά μα πιο δυνατά πράγματα.
    Μοναξιά
    Πραγματικότητα
    Παιδί
    Ενήλικας
    Άδειοι δρόμοι
    Άδεια καρδιά...
    Και τι να πεις εσύ όταν όλα αυτά έρχονται και στην δική κάμαρα αργά τα βράδια και παιδεύουν τα χρόνια σου....

    Υπέροχη επιλογή Flash μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ε, αυτή η γλώσσα η απλή και μεγαλειώδεις ταυτόχρονα είναι το ζητούμενο και το ποθούμενο της γραφής.
    Μα είναι τόσο ζήτημα εξαγνισμού!!
    Πράγματι πέτυχα τη σωστή λέξη θαρρώ.

    Καλό μεσημέρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ¨Όμορφο κείμενο αν και μελαγχολικό. Θα μου πεις όμως μόνο έτσι μπορεί να πει κάποιος αλήθειες!
    Όλοι μας έχουμε, ένα τέτοιο γραμματοκιβώτιο και στοιβάζουμε, στοιβάζουμε όνειρα, πράξεις, θέλω, όλα αυτά κάπου στο βάθος του διαδρόμου τα έχουμε καταχωνιάσει όλα..
    Είναι στιγμές που μα το θεό, μου έρχεται να βγω στους δρόμους και να φωνάζω! Να κάνω μια σύναξη σε όσους πλήγωσα από άγνοια, σε όσους αγνόησα από υπεροψία…
    Να βγω έξω, μήπως και σε κάποια γωνία βρω τον μικρό Νίκο, εκείνο το παιδάκι που έμπαινε κάτω από το τραπέζι, και σήκωνε το τραπεζομάντηλο για να δει στην τηλεόραση όταν έπαιζε θρίλερ…
    Μήπως και συναντήσω τον ξάδερφο μου, που έχασε την ζωή του χωρίς να προλάβω να του πω ότι τον λάτρευα και τον θαύμαζα…
    Σταματώ εδώ, γιατί θα αρχίσω να λέω λόγια, που θα φαίνονται ασυναρτησίες, αλλά σε μένα οι καταστάσεις που θα περιέγραφαν έχουν σημαδέψει την ζωή μου….
    Α ρε flash, είναι τόσες οι στιγμές που καθόρισαν την πορεία της αχαρτογράφητης ζωής μας, που δεν θα έφτανε το υπόλοιπό της, για να τις πούμε…
    Καλό μεσημέρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπέροχος Τάσος Λειβαδίτης.. Σου αφήνω ένα από τα (πολλά) δικά μου αγαπημένα:

    Ζήσαμε πάντοτε άλλου και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει
    ερχόμαστε για λίγο. Τ.Λ.

    Την καληνύχτα μου και καλώς σε βρήκα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν...

    Νίνα
    Αναστασία
    Κωνσταντίνε
    Νικόλα
    Ελπήνωρ

    Βλέπω πως όλοι αγαπάμε τον Λειβαδίτη! Όμορφο από μόνο του αυτό!

    Επειδή κάνω όλο και πιο αραιές αναρτήσεις και επειδή πώς να αναρτήσεις ολόκληρο Λειβαδίτη, να τον χορτάσεις, θέλω να πω, θα μου δώσετε ένα χεράκι να βγάλω το… απωθημένο μου σήμερα! Στο όνομα της διαδικτυακής μας φιλίας, δηλαδή :)

    Θα προσπαθήσω να χαρίσω από κάτι σε όλους σας, όπως μου το εμπνέεται από τα σχόλια που αφήσατε εδώ… με τον τόπο που βλέπουμε κάτι, μας αρέσει και λέμε αυτό θα το πάρω για τον/την…

    Ελπίζω να είμαι εύστοχη γιατί καρτούλα αλλαγής… δεν έχει! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @nina

    Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
    Πάντοτε σε περίμενα.
    Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
    έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
    Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
    έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
    Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
    ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
    όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
    ήταν που αργούσες ακόμα,
    κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
    δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
    ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
    Έτσι έζησα πάντοτε.
    Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
    -Θυμάσαι;-
    Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
    σαν να με γνώριζες χρόνια.
    Μα και βέβαια με γνώριζες.
    Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
    είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
    Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!

    Τ.Λ.

    Από τη συλλογή Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας (1953)


    Όχι ένα θλιμμένο γραμματοκιβώτιο για σένα Νίνα μου, μα ένα ημερολόγιο με μυρωδάτες και αδειανές τις μαγικές του σελίδες, όχι για να της γεμίσεις μόνο, μα για να διαβάζεις μέσα τους ό,τι είναι ήδη χαραγμένο… και έτσι, να είσαι σίγουρη!!

    Εγώ σε ευχαριστώ πολύ...

    Πολλά γλυκά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Σταλαγματιά

    -Ανταμοιβή-

    Ένα παιδί κοιμάται.
    Όλη τη μέρα έκλαψε.
    Αλλά τώρα χαμογελάει
    καθώς η Μεγάλη Άρκτος του γλείφει με τη χρυσαφιά της γλώσσα
    το ξεσκέπαστο πόδι του.

    Τ.Λ.


    Αναστασία μου ο απόψινός επισκεπτης της κάμαράς σου από μένα… συστημένος!
    Είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεχάσει τον δρόμο και θα σου έρχεται στο εξής απρόσκλητος!!! :)

    Σε ευχαριστώ :)
    Πολλά γλυκά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Κωνσταντίνος Κόλιος

    -Το υπόγειο-

    Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
    άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
    θα τέλειωνε ίσως κάποτε.
    Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
    μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
    και μετράω τα σφάλματα που έκανα,
    τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
    μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές,
    τις καλωσύνες μου συχνά επηρμένες,
    μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω
    ― α, εσείς, εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
    βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
    όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει
    μες στις κλειδώσεις μου την ίδια ώρα
    που μου στρίβει το λαρύγγι
    η πείνα χιλιάδων φτωχών προγόνων,
    κι ω ήττες, συντρόφισσές μου,
    που μέσα σε μια στιγμή με λυτρώσατε
    απ’ τους αιώνιους φόβους της ήττας.

    Είμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν,
    σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
    ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
    ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
    γι’ αυτό και τρέμοντας από έρωτα
    για κάθε συγκλονιστική κι ανεπανάληπτη στιγμή του.

    Τ.Λ.


    Ναι Κωνσταντίνε, πιστεύω και εγώ πως όντως πέτυχες τη σωστή λέξη!

    Μία εξαγνιστική βροχή λοιπόν για όλους μας αφήνω στα χέρια ενός ποιητή, πιστεύοντας πως ξέρει τι να την κάνει. :)

    Φιλιά!
    Καλό Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Νικόλας Κ.

    -Δειλινό-

    Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν
    πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
    και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,
    μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα -
    αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
    ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
    και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες
    ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
    κι έτρεχα να τη σώσω.

    Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,
    είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον

    Τ.Λ.


    Ένα Δειλινό για σένα Νικόλα, από τα αγαπημένα μου!
    Γιατί ξέρω πως θα το εκτιμήσεις… όπως ξέρεις κι εσύ πως ο ξάδελφός σου έχει ήδη ακούσει ό,τι εσύ δεν πρόλαβες να του πεις… γιατί δεν υπάρχει χρόνος για εκείνον πια… εμείς έχουμε τον χρόνο εμείς και το πρόβλημα…

    Σε ευχαριστώ ειλικρινά για τις… «ασυναρτησίες» σου… αλλά μην το ξαναπείς!… ήρθες κι εσύ στο σπίτι του κρεμασμένου να μιλήσεις για σχοινί... :))

    Καλό μεσημέρι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @elpenor

    -Eπίλογος(απόσπασμα)-

    Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
    ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
    μόνο μ’ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
    ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
    αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
    θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
    το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
    γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
    κι απ’ τους αγγέλους.

    Zήσαμε πάντοτε αλλού
    και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε, για λίγο...

    Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

    Τ.Λ.

    Από τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου (1953)


    Ένα πολύτιμο πετράδι elpenor μου για σένα, για το καλωσόρισμα σου!
    Πολύτιμο για την σπάνια ομορφιά του… παρμένο από κάποιο βυθό μέσα από τα τόσα… με τον τρόπο που κάποιοι ξεπηδούν μέσα από μια σακούλα χαρτοπόλεμο!!!

    Α και σε ευχαριστώ που μου έδειξες πού να το ψάξω.. μην κάνω και την έξυπνη! :p

    Καλή σου μέρα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ πολύ όμορφο κείμενο, σε ευχαριστώ… και τα άλλα που αφιέρωσες στα άλλα παιδιά πανέμορφα κείμενα!
    Ναι πιστεύω ότι με έχει ακούσει.
    Α ρε ξάδερφέ μου, Α ρε Νικόλα που έφυγες από κοντά μου τόσο νωρίς και με άφησες μόνο να παλεύω εκείνα τα χώματα στην αυλή της γιαγιάς, θυμάσαι ρε ;
    Φυσικά θυμάσαι ! Που για να γλιτώσουμε από το σκουπόξυλο της γιαγιάς σκαρφαλώναμε στην συκιά με ταχύτητα φωτός ! Α ρε γιαγιά τι σου είχαμε κάνει.
    Να ήξερες για αυτή την καμπάνα πόσες φορές έχω τρέξει για αυτήν την καμπάνα flash μου…
    Ρε τι μου έκανες τώρα, δάκρυσα μωρέ…
    Αυτά τα δειλινά, αυτό το χρώμα παρά την όμορφη γλυκύτητα που έχει, έχει και θλίψη, αυτή η ηρεμία της φύσης προκαλεί αμφίσημα συναισθήματα….
    Πρόβλημα μας είναι όντως… τρέχουμε γιατί νιώθουμε ότι δεν θα προφτάσουμε…
    Φιλιά ειλικρινά, και εσύ και η elpenor μου βγάζετε ανείπωτες σκέψεις, από τα εσώψυχα μου!
    Σας ευχαριστώ, θα μπορούσατε να είστε οι πνευματικοί μου…
    Σε ευχαριστώ.
    Καλό μεσημέρι…

    Υ.Γ. Προσπάθησε να ανεβάζεις αναρτήσεις, όλοι μας εδώ κερδίζουμε από τις σκέψεις των άλλων! :- )))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τι να πω...με συγκίνησες.
    Να σε έχει...ο...ο...
    μα ποιος άλλος.

    Να σε έχει ο εαυτός σου καλά:)

    φιλί Σαββατοκυριακάτικο μακράς διαρκείας:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Nικόλας Κ.

    Καλημέρα Νικόλα μου, και εγώ συγκινούμε ειλικρινά, είναι όμορφο να μιλάς με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και να βρίσκεις ουσιαστική επικοινωνία, να δίνεις και να νιώθεις οτι το μήνυμα ελήφθη... και να παίρνεις,να παίρνεις ό,τι δεν περιμένεις, ό,τι δεν ζητάς, ό,τι κανείς δεν σου χρωστά... η επικοινωνία, πιστεύω, είναι σπουδαίο πράγμα, είναι η ανταλλαγή Νικόλα που δεν αφήνει τις ψυχές μας να σκουριαζουν, όσο δύσκολη και να είναι κάποιες φορές, αξίζει όσο τίποτα να την προσπαθούμε... γιατί είναι δύσκολη, πολλές φορές είναι πραγματικά πολύ δύσκολη και εύθραυστη, και σπάνια και ακριβή, και πληγωμένη, στις μέρες μας και σίγουρα στα μερη μας, εννοώ το διαδίκτυο, την επιλογή, ή ακόμα και την ανάγκη μας να είμαστε μέσα εδώ, πληγωμένη! Λοιπόν τα μπλογκς μπορεί να τα δει κανείς σαν το θεραπευτήριο της τραυματισμένης επικοινωνίας μας στον έξω κόσμο... γιατί όχι;

    Έτσι λοιπόν, αν με δεις, εμένα συγκεκριμένα, σαν πνευματικό... ψώνισες από σβέρκο :p
    Σοβαρά τώρα, οι πνευματικοί είναι άνθρωποι τουλάχιστον ισορροπημένοι... και εμένα οι σκέψεις μου, αυτές που δεν κάνω αναρτήσεις, για να σου απαντήσω και σε αυτό, είναι ΄πότε χείμαρρος που δεν προλαβαίνω να του κλέψω μια γουλιά νερό και πότε λίμνη που την αποξηραίνω από την ίδια μου την ανάγκη για νερό...

    Εσύ είσαι ένας άνθρωπος με συγκροτημένη σκέψη, στο έχω ξαναπεί αυτό... και με την φιλία σου κερδίζω από αυτό, και όλοι έχουν να κερδίσουν από σένα και κάτι επειδή έχεις θετική ενέργεια και τον τρόπο να την μεταδίδεις.
    Προς το παρόν νιώθω να παίρνω από σένα... μα αν η στάθμη στην πηγούλα σου κατέβει ποτέ και σκουντήξεις, γιατί εδώ θα είσαι και θα σκουντήξεις ε; :) εύχομαι να μου βρίσκεται απόθεμα, να την ξαναγεμίσουμε πάλι :))) Ναι;

    Να είσαι καλά!
    Και προχώρα, μην σταματάς, η πέτρα που κυλάει, μονάχα αυτή δεν χορταριάζει...

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Kωνσταντίνος Κόλιος

    Καλημέρα Κωνστατίνε,
    σου άρεσε; ε μα είναι υπέροχο, ε; :)

    Να σε έχει κι εσένα ο Θεός καλά!
    Κι εκείνος ο άλλος... ο μικρός ;)

    Πολλά κυριακάτικα φιλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Έτσι είναι flash, μόνο αυτή η πέτρα δεν χορταριάζει, μόνο το νερό στον χείμαρρο δεν βαλτώνει, μόνο η ανταλλαγή απόψεων και ο διάλογος, δεν επιτρέπει σε καμία θέση να γίνει δόγμα!
    Είναι φορές που οι σκέψεις μου είναι σαν χιονοστιβάδα και αδυνατώ να τις εκφράσω ( ποτέ δεν ήμουν καλός στο να γράφω κείμενα)!
    Σε ευχαριστώ. Να έχεις ένα καλό απόγευμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ουφ! Α, μωρέ! Με συγκινήσατε! :( Τώρα μπήκα... και εδώ και αλλού και με κάνατε χάλια!! :)Και δεν θέλω να παίρνω πίσω και αυτά που λέω όχι τίποτα άλλο! :P

    Flash μου είναι πραγματικά το αγαπημένο μου!! Σε ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ!!

    ''Κύριε αμάρτησα ενώπιόν σου
    ονειρεύτηκα πολύ έτσι ξέχασα να ζήσω
    μόνο μ’ ένα μυστικό που τόχα μάθει από παιδί
    ξαναγύριζα στον πραγματικό κόσμο
    αλλά κανείς δεν με γνώριζε σαν τους
    θαυματοποιούς που χάρισαν όλη μέρα
    το χαμόγελο στα παιδιά και το βράδυ
    γυρίζουν στη σοφίτα τους πιο φτωχοί
    κι απ’ τους αγγέλους. "

    Mαζί με το:

    "Γύρισε λοιπόν τα μάτια σου να κοιτάξω τον ουρανό, δως μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου!"

    που σας το αφιερώνω!

    και άλλα πολλά βέβαια :)

    Νίκο, θα σου απαντούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σου απάντησε η flash!! Αυτό που είπες είναι πάρα πολύ όμορφο και σε ευχαριστώ πολύ :) αλλά ¨οι πνευματικοί είναι άνθρωποι τουλάχιστον ισορροπημένοι".. Ναι, εγώ δεν είμαι και πολύ!! :) Και θα συμφωνήσω και στο ότι εσύ έχεις πολύ συγκροτημένη σκέψη - μάλλον εσύ θα μπορούσες να είσαι ο πνευματικός όλων μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Λοιπόν, επειδή νιώθω λίγο σαν στο σπίτι μου εδώ :PP παρ' όλο που είμαι και νεοφερμένη (και με έμφαση στο "φερμένη" από την... προξενήτρα μας :P) κι επειδή είναι και όλοι αυτοί οι υπέροχοι στίχοι του Λειβαδίτη που αν μη τι άλλο μας πάνε όλους ένα βήμα πιο κοντά στον εαυτό μας και τους άλλους και (το τελευταίο "και" είναι υπόσχομαι) επειδή ο Νίκος έγραψε κάτι πολύ όμορφο και για μένα παραπάνω θα του απαντήσω από εδώ!!

    Για αυτό που με ρώτησες: εσύ είσαι η αιτία που δεν το έκανα νωρίτερα.

    Και στους δυο:
    Για να μη νιώθω άσχημα που δεν θα μπορώ να περνάω από εδώ, θα προσπαθήσω να δικαιολογηθώ λέγοντας ότι πρέπει να συγκεντρωθώ πάρα πολύ σε κάτι (πνευματική εργασία).. Αυτό που λέει ο Νίκος ισχύει και για μένα... "έχετε κάτι που μου βγάζετε τα εσώψυχά μου"... Κι αυτό αυτό τον καιρό δεν βοηθάει... Κάποιες φορές πρέπει να μετατρεπόμαστε σε 'ρομποτάκια' για να μην δούμε τους κόπους μας να πηγαίνουν χαμένοι! Τώρα Νίκο νομίζω ότι θα με καταλάβεις!

    Φιλιά πολλά και στους δυο σας!!

    (Υ.Γ. Flash, είχα γελάσει πολύ με αυτό με το προξενιό.. έλα ντε!! Κι εγώ στο έρωτα πιστεύω.. αλλά και να μην πίστευα για να είμαι ειλικρινής θα σε ήθελα λίγο πιο αρρενωπό!):P

    Kαληνύχτα!

    Και να θυμάστε

    "Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί"

    Τ.Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί"
    Καταλαβαίνω ElPenoR μου.
    Εγώ θα νιώθω την παρουσία σου!
    Μόνο να είσαι καλά!¨-)
    flash, φυσικά και είμαστε μαζί με την elpenor...Μην ζητάς συγνώμη για το control των σχολίων.:-)
    Καληνύχτα epr!
    Καληνύχτα flash

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @elpenor μου,

    με ξενύχτησες απόψε με την "απουσία" σου.
    Αλλά ξέρεις τί θέλω;
    Να με ξενυχτήσεις πολλές φορές ακόμα με την παρουσία σου, όταν...

    Έχω κι εγώ να φέρω επιτυχώς εις πέρας μια 'πνευματική εργασία' στις αρχες του Δεκέμβρη και πρέπει να στρωθώ και να προσπαθήσω να είμαι συγκεντρωμένη και δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου αυτήν την περίοδο... και γι αυτό καταλαβαίνω. Κι εγώ ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ μια μικρή ανάπαυλα αλλά έχω τους λόγους μου που δεν το κάνω.. και εξάλλου έχω και τους ρυθμούς μου που είναι ήπιοι γιατί, πώς αλλιώς;

    Καταλαβαινω ρε συ, κάνεις το πιο σωστό. Δεν παίζει να μεταμορφωθείς εσύ σε ρομποτάκι... ανέφικτους στόχους, μη βάζεις :p
    Θέλω πολύ να τα καταφέρεις σε ό,τι έχεις βάλει στο μυαλουδάκι σου! :)
    Γιατί... έτσι! :)))

    Σε ευχαριστώ πολύ, σε ευχαριστώ για όλα, σε ευχαριστώ για αυτό που φανερώνουν οι λέξεις σου, σε ευχαριστώ που ένιωσες έτσι εδώ μέσα, για την αγκαλιά σε ευχαριστώ και για τα τόσα, τόσα, μα τόσα!!! αληθινα χαμόγελα! :)
    Τα χαμόγελά σου είναι ταχυδρομικά περιστέρια φτάνουν πάντα στον προορισμό τους και πάνε σφαίρα... όχι σαν τα ΕΛΤΑ :ppppp

    Εγώ είχα γελάσει πολύ με αυτό που είχες πει στην ανέμη... αλλά πολύ όμως... και ακόμα γελώ... και θα γελώ...
    "Άντε, όλο εγώ θα λέω τι νιώθουμε!"... :)))))))))
    Ε και τώρα ξέρεις τί θα σου πω...
    Ποιος θα λέει τώρα τι νιώθουμε, οεο;;;

    Να προσέχεις Ελπήνωρ!

    που δεν είσαι Ελπήνωρ

    και το ξέρεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ένα θα σας πω!! Φεύγω από το σπίτι με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά (ή αυτιά αν προτιμάτε :P) Χαίρομαι που σας ξενύχτισα (ή ξενύχτησα - δέι αρ μποθ ράιτ :P ), γιατί τα λόγια που μου αφήσατε μου χάρισαν την πιο όμορφη καλημέρα!! :) Φιλιάααα!
    (Θα επανέλθω)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Aααα! Πάει η έγκριση σχολίων; Που θα πει ότι τώρα μπορούμε να λέμε βρομοκουβέντες* ελεύθερα; :PP (/*βρωμοκουβέντες- ξέρω το παράχε... (ουπς.. βρομοκουβέντα!!)

    Έφυγαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. …Κι αν πρέπει να πλάσουμε την ζωή μας σύμφωνα με την αρχή πως πρέπει
    ν’ αποζητάμε το δύσκολο – τότε όλα εκείνα, που σήμερα ακόμα μας φαίνονται τόσο ξένα, θα πλημυρίσουν εμπιστοσύνη και πίστη. Πως θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους αρχαίους εκείνους μύθους, που ανταμώνουμε στα πρώτα βήματα όλων των λαών, τους μύθους των δράκων που, την κρίσιμη στιγμή , μεταμορφώνονται σε πριγκηπέσες; Ίσως όλοι οι δράκοι της ζωής μας να είναι πριγκηπέσες, που δεν προσμένουν παρά την ώρα που θα μας δουν όμορφους και τολμηρούς. Ίσως κάθε τι τρομαχτικό να είναι να’ ναι στο απώτατο βάθος του, έρημο και αβοήθητο και να περιμένει από εμάς βοήθεια.
    Δεν πρέπει λοιπόν, να τρομάζετε όταν κάποια θλίψη ορθώνεται μπροστά σας, ακόμα και αν είναι η πιο τρανή απ’ όλες τις θλίψεις που περάσατε ως τα σήμερα· όταν μια ανησυχία, όμοια με φως και συννεφοσκιά, περνάει πάνω απ’ τα χέρια σας και πάνω από κάθε σας πράξη. Πρέπει να σκεφτόσαστε, τότε, πως κάτι γίνεται εντός σας, πως η ζωή δεν σας ξέχασε,. Πως σας κρατάει στα χέρια της και δε θα σας παρατήσει. Γιατί θέλετε να διώξετε απ’ τη ζωή σας κάποιες ανησυχίες, κάποιους πόνους, κάποιες βαρυθυμίες, ενώ δεν ξέρετε τι έργο πραγματώνουν μέσα σας;
    Γιατί ν’ αυτοβασανιζόμαστε με το ρώτημα: από πού έρχονται όλα αυτά και που πηγαίνουν; Μια και ξέρετε καλά πως βρίσκεστε πάνω στην εξέλιξή σας και πως πάνω απ’ όλα ένα ποθείτε: να μεταμορφωθείτε. Αν κάτι μέσα εντός σας μοιάζει αρρωστιάρικο, αναλογιστείτε τότε πως η αρρώστια είναι ένα μέσο για να λυτρωθεί ο οργανισμός από ότι του είναι ξένο κι ενάντιο· πρέπει λοιπόν να βοηθήσετε την αρρώστια αυτή ν’ ακολουθήσει την πορεία της ως το τέλος. Έτσι μονάχα θα μπορέσει ο οργανισμός να συνεχίσει την προοδευτική του εξέλιξη…..
    …..Μη νομίσετε, απ’ τ’ απλά ή ήρεμα λόγια που σας γαληνεύουν καμιά φορά, πως αυτός που πασχίζει να σας παρηγορήσει, ζει χωρίς δυσκολίες και μόχθους. Η ζωή του είναι γεμάτη κόπους και λύπες, που δεν γίνεται να τις αντιπεράσει.
    Αλλιώτικα, δε θα μπορούσε να βρει τα λόγια τούτα για σας…
    Απόσπασμα από το’’ Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή’’
    του RAINER MARIA RILKE
    Υ.Γ :Αν πραγματικά θες να φύγεις, αν νιώθεις ότι δεν μπορείς, τότε ναι καλά κάνεις και φεύγεις. Επέτρεψε μου να πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που πραγματικά θες·
    σαν να φοβάσαι ότι θα αρχίσεις να δένεσαι και θες να απομακρυνθείς τώρα που είναι νωρίς…
    Σε ευχαριστώ που είπες ότι ήμουν η αιτία που δεν το έκανες μέχρι τώρα, γιατί θα είχα τύψεις, αν συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο!
    Σε αγαπάμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο! :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @elpenor μου,

    να κάνω πως δεν το είδα;
    αν και το είδα πεντακάθαρα
    και πρώτο από όλα;;
    Θα επανέλθω, είπες
    και το είδα... ;)
    (αλλά δεν στο λέω! :p)

    Φυσικα και μπορείτε να λέτε οτιδήποτε ελεύθερα, και μόνο ελεύθερα, χωρίς φόβο και πάθος!!!

    Α εγώ δεν έχω θέμα με τις βρωμοκουβέντες (!) τις λένε τα παιδιά... τα μπινελίκια με ενοχλούν λιγάκι :ppppp


    @ Νικόλα μου,

    το πιο σημαντικό πράγμα στις συναναστροφές μας είναι τα συναισθήματα, τα καθαρά συναισθήματα που αναπτύσονται μες στις καρδιές μας από την επαφή, και είναι δικό μας άπόκτημα και δική μας ευθύνη η διαχέιρισή τους από εκεί και πέρα.. καθαρά και μόνο τα συναισθήματα που μεταμορφώνουν, μεταλάσσουν την δική μας ψυχή, τίποτα αλλο στην πραγματικότητα, ούτε τα λόγια ούτε οι πράξεις, ούτε οι παρουσίες, ούτε τα πρόσωπα...

    Στο ορκιζομαι οτι αυτό μου το έμαθε πολύ καλά η ζωή, με την αιώνια της μέθοδο, μέσα από τον πόνο. Στο ορκίζομαι οτι είναι έτσι γιατί το ξέρω φίλε μου
    και δεν θέλω να είσαι πεσμένος... ούτε και η elpenor το θέλει... έλα να την ρωτήσουμε μαζί...

    elpenor;;;

    Όμως η elpenor, για δες!, μας απαντάει ήδη μέσα από το απόσπασμα που εσύ ανέρτησες Νικόλα μου, που εκείνη σε οδήγησε σε αυτό... (ήθελα να ρωτήσω ποιο ήταν το βιβλίο, θα σου έστελνα mail Νικόλα, και τώρα θα σου στείλω :)
    Το απόσπασμα που διάλεξες είναι συγκλονιστικό, με τράνταξε ολόκληρη, σας ευχαριστώ και τους δυο.

    Σας το αφιερώνω με την αγάπη μου...


    "Μη νομίσετε, απ’ τ’ απλά ή ήρεμα λόγια που σας γαληνεύουν καμιά φορά, πως αυτός που πασχίζει να σας παρηγορήσει, ζει χωρίς δυσκολίες και μόχθους. Η ζωή του είναι γεμάτη κόπους και λύπες, που δεν γίνεται να τις αντιπεράσει.
    Αλλιώτικα, δε θα μπορούσε να βρει τα λόγια τούτα για σας…"


    Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για την ύπαρξη των ανθρώπων που έχουν αυτή τη δύναμη, το μεγαλείο καρδιάς... για την ύπαρξη σας, για την επαφή σας, για τις στιγμές και τα δώρα σας...

    Και καταλαβαίνω τώρα πολύ καλά εκείνο το "πνευματικοί" που χρησιμοποίησες Νικόλα... ειλικρινά το καταλαβαίνω..
    τελικά δεν είναι απαραίτητο να είναι ισορροπημένοι :p
    Επειδή είναι η δεκτική ενέργεια των ανθρώπων που μας κάνει να ανοιγόμαστε και να ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας - γιατί με τον εαυτό μας είναι που χρειαζόμαστε πρωτίστως να έρθουμε σε επαφή - είναι το "σε καταλαβαίνω" που εκπέμπουν, δεν είναι τα λόγια, είναι οτι ξερουν να Ακούν, με την καρδιά τους άφοσιωμένη σε αυτό που μοιράζονται και όχι σε αυτό που έχουν να πουν.

    Σας ευχαριστώ, να είστε καλά και οι δυο σας, να ζητε την κάθε στιγμή και να προχωράτε στην ζωή, στο ρυθμό της καρδιάς σας, με χαμόγελο στην ψυχή!!! :)

    elpenor μου, να είσαι "εδώ"! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή