Οι κρικοι μιας αλυσίδας...

...μιας αλυσίδας από ατσάλι.. είναι γκρι το ατσάλι.. και με τον Χρόνο μοιάζει...

Ας ταξιδέψουμε τρία χρόνια πίσω... τότε που ένα πρωινό η flash διάβασε την ανάρτηση της Κατερίνας... τον πρώτο κρίκο της αλυσίδας... άρχισαν τότε μια παράξενη κουβέντα... μια κουβέντα για το γκρι... που πιο πολύ την είπαν με τα χαμόγελά τους... έτσι αξίζει να μιλάει κανείς για του κόσμου τα γκρι... έτσι αξίζει να πορευόμαστε στη ζωή... τότε ήταν που η flash έκανε την πρώτη 'ζαβολιά' για να θυμίσει και στις δυο τους πως έτσι χαμογελούνε τα παιδιά... και έκλεψε τα πιο ζωηρά χαμόγελα και τη γλυκιά αύρα της φίλης της... να τα σκορπίσει στον ουρανό της... να της κρατάνε συντροφιά όλου του χρόνου τα φθινοπωρινά πρωινά... της είπε όμως η πονηρή πως μόνο ένα βιντεάκι της δανείστηκε... εκείνο το βιντεάκι όμως μέσα του έκλεισε όλα τα χαμόγελα, όλα τα ανεμίσματα, όλες τις συναισθήσεις και την απαντοχή, μα κυρίως όλα τα χρώματα... όλα του κόσμου τα χρώματα τα αντίκρυσε η flash σε εκείνη της παγωμένη εικόνα του, απλά επειδή ήταν η Κατερίνα που της τα έδειχνε... ας θυμηθούμε όμως τώρα πάλι εκείνη την μαγική εικόνα αντάμα με την μαγεμένη την μετάφραση...




Το γκρι… που ακροβατεί

Το γκρι είναι το χρώμα των εύθραυστων ισορροπιών
είναι η ένωση του λευκού με το μαύρο
είναι η παρουσία κάθε χρώματος αγκαλιασμένη με μια ίση απουσία
Φαντάσου την παρουσία μέσα στην απουσία
Φαντάσου να συμβαίνει ένας θάνατος ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται μια ζωή
Είναι δύσκολο να φανταστείς
Το γκρι δεν είναι το χρώμα της φαντασίας

Το γκρι είναι το χρώμα των σιδηροδρομικών σταθμών την Άνοιξη
είναι το χρώμα της στιγμής που αποχαιρετάς τον αγαπημένο σου
χωρίς να ξέρεις για πόσο ούτε γιατί
τη στιγμή που όλο το φως τρυπώνει στην ψυχή σου και μένει εκεί
Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να ελπίσεις και δεν αντέχεις να απελπιστείς
Το γκρι είναι το χρώμα που έχει το παράπονο
το χρώμα που έχει η βροχή μέσα στα μάτια σου
Γκρι είναι η απάντηση που δεν έχει δοθεί.

Το γκρι είναι η θέληση της ζωής να κρατηθεί
είναι η αλαζονική απαίτηση του θανάτου να επιβληθεί
Το γκρι είναι το χρώμα της σκακιέρας προτού αποφασίσεις
την κίνηση που θα σε οδηγήσει στον θρίαμβο ή την ήττα
Γκρι είναι η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε
Το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε
Ακόμα
Γκρι είναι η αναμονή

Το γκρι…
είναι σα να ακροβατεί στο μυστήριο
-στη λήθη-
σαν την κοιμωμένη πριν πάρει το φιλί
σαν την στιγμή πριν όλα αρχίσουν
Τελικά το γκρι δεν είναι άσχημο χρώμα,
αδικημένο είναι
στο κέντρο βρίσκεται, μα όχι της προσοχής,
στο κέντρο της ζωής
Κανείς δεν το πλησιάζει αρκετά
γιατί;
Κανείς δεν θέλει να ξέρει για τα χρώματα που κρύβει
μα όλοι μπορούν και μιλούν για τα χρώματα που κρύβει…
γιατί;
Γκρι και τα ‘γιατί;’

Κι αυτές οι λέξεις ακόμα
Είναι γκρι


και κύλησαν τα χρόνια... οι δυο τους συνέχισαν με τον δικό τους πεισματάρικο τρόπο να χαμογελούνε... με τον δικό τους όχι πολύ εύκολο τρόπο να αισιοδοξούνε... και να αναζητάνε
πάντοτε και αδιάκοπα τα χρώματα στις ζωές τους, στις καρδιές τους, στον κόσμο ένα γύρο...
και να τα ανακαλύπτουν... και έπειτα αφού ταξίδεψαν τους κρίκους της αλυσίδας... σε μιας τους ένωση ξανασυναντήθηκαν... 'μιλούσαμε για τα χρώματα, θυμάσαι;' είπε η Κατερίνα, 'έλα, τώρα θα πούμε για την Μνήμη...' και είπαν... με τον δικό τους τρόπο πάλι... η Μνήμη λοιπόν είναι η νίκη του χρονικού ακροβάτη... εκείνη που καταλαγιάζει την ένταση στης ψυχής τα μέλη... από την επίπονη εξάσκηση... και κάπως έτσι προστίθεται ένας ακόμη κρίκος στη μαγική αλυσίδα... φτιαγμένος και αυτός από του χρόνου το άυλο ατσάλι... σαν πουπουλένιο κάτασπρο φουσκωτό φθινοπωρινό συννεφάκι... ησυχασμένο από την καταιγίδα... που αντανακλάει όλα του ουράνιου τόξου τα χρώματα... κάθε φορά που εκείνο το συναπαντάει και το αγκαλιάζει...

Για την Κατερίνα μου!