Η πρώτη Κυριακή του φετινού «χειμώνα» ξημέρωσε σήμερα. Άνοιξα τα βλέφαρά μου στις οχτώ και κάτι, πολύ λίγα λεπτά αφού άνοιξαν οι κουρτίνες του μυαλού μου θρασύτατα, χωρίς να με προειδοποιήσουν καν… εσύ τις άνοιξες πάλι σήμερα… τσακ, με μια κίνηση, με ένα χαμόγελο σου φώτισες τα σκοτάδια του μυαλού μου και είπες καλημέρα! Καλημέρα λοιπόν!
Το σώμα μου έχει παγώσει τόσο ώστε να μου αρέσει αυτή η αίσθηση.. μόνο που πονάει λίγο η πλάτη μου και λίγο η μέση μου επειδή το μπλουζάκι έχει σηκωθεί και την έχει αφήσει εντελώς απροστάτευτη στα καπρίτσια της θερμοκρασίας και της υγρασίας που νιώθω ότι η σημερινή μέρα θα έχει… Τέτοιες στιγμές χρειάζεσαι ένα άγγιγμα και μοιάζει η αφή η αίσθηση που πιο πολύ από κάθε άλλη κάνει αισθητή την απουσία.
Πιάνω το σεντόνι και τυλίγομαι. Ανοίγω το κινητό, οχτώ και εικοσιπέντε λέει.
Το σπίτι παράξενα σκοτεινό σήμερα… ελάχιστο φως απλώνεται στο σαλόνι και λίγο περισσότερο μπαίνει από το παράθυρο του μπάνιου… κίτρινο χρώμα πουθενά, μάλλον λευκό του πάγου, γκρίζο για να το πω πιο απλά.. δεν με πειράζει σήμερα, μου αρέσει, σηκώνομαι με διάθεση να απορροφήσω αυτά τα νέα χρώματα που μου πάνε πιο πολύ.. δεν χρειάζεται να με καλοπιάσουν για να τα καλοδεχτώ, με έχουν κερδίσει ήδη.
Τρέχω στο μπάνια ξυπόλυτη, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και παγώνω πιο πολύ, και μέσα μου ξυπνάω, μέσα μου φουντώνει μια φωτιά ικανή να φέρει την κατάσταση σε ισορροπία.. κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μου χαμογελάω.. ωραία μέρα η σημερινή! Ξέρω πως σήμερα δεν θα είμαι μόνη, θα μου κρατήσει συντροφιά μια απουσία.. έμαθα πια να κάνω την απουσία παρουσία.
Ανάβω το θερμοσίφωνο, πλησιάζω το ψυγείο, στέκομαι μια στιγμή, κάνω να βγάλω την κανάτα με το νερό, την ακουμπάω στον πάγκο, ανοίγω το ντουλάπι να πιάσω το σέικερ… δεν πίνω καφέ κάθε πρωί μα σήμερα… σήμερα είναι ακόμα πρωί και εγώ θέλω παρέα και δεν έχω τίποτα να κάνω ούτε και θέλω να κάνω τίποτα ακόμα και… η κανάτα μπαίνει πίσω στη θέση της και εγώ αναζητώ το μπρίκι του καφέ… ελληνικός διπλός.. ο πρώτος για φέτος… και εγώ θα βάλω όλη μου τη μαεστρία!
Παίρνω μια φρυγανιά και αρχίζω να την μασουλάω… κανονικό πρωινό; Ίσως αργότερα. Βάζω ένα cd να παίζει απαλή, νωχελική μουσική.. φθινοπωρινή μου μοιάζει και αυτή… μόλις φτάνω με την κούπα του καφέ στο γραφείο μου, η μουσική ίσα που ακούγεται μα δεν τη δυναμώνω γιατί της πάνε οι ψίθυροι, μου πάνε και μένα…
Τώρα θέλω ένα τσιγάρο, ψέματα να πω; Πηγαίνω στο σαλόνι, ανοίγω το πακέτο και παίρνω δύο. Ανοίγω και το παράθυρο, στέκομαι και κοιτώ το πρωινό σκηνικό.. ο ήλιος είναι κάπου εκεί μα κρύβεται ακόμα.. τραβάω την κόκκινη κουρτίνα και γυρίζοντας όλα τα χρώματα του σαλονιού έχουν πάρει μια κόκκινη απόχρωση ερωτική… ανώφελα!
Πίσω στο γραφείο ανοίγω τον υπολογιστή… γουλιά ζεστού καφέ, τσιγάρο… τσιγκλάω κάτι μισοτελειωμένα αρχεία… κανένα δεν θα τελειώσει σήμερα… από πού να ξεκινήσω άλλωστε; Δεν γίνεται όλα μαζί… και μόνο η συγκέντρωση δεν με χαρακτηρίζει σήμερα, για να ακριβολογώ, είναι πολύς καιρός που με έχει απαρνηθεί… μα όλα καλά!
Μα μία ανάρτηση θα την κάνω.. έτσι για το γαμώτο δηλαδή!.. Στρέφομαι στα ανώδυνα.. έχω στο μυαλό μου από μια βδομάδα πριν έναν συγγραφέα, έναν ποιητή και έναν ζωγράφο.. ναι ζωγράφο.. παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο με τα έργα του και χανομαι πάλι στις σελίδες του… στους κήπους, τους αγρούς και τα κύματα… παρατηρώ εκστασιασμένη, θα πει βαθιά συγκινημένη, τον τρόπο που κάνει έρωτα το φως στα χρώματα, η τέχνη στην πραγματικότητα…
Θα ασχοληθώ ξανά με τον ζωγράφο, ίσως το απόγευμα. Ως τότε πρέπει να ετοιμαστώ για να πάω στης αδελφής μου για φαγητό, να κάνω και καμιά δουλειά, γιατί από αύριο γυρίζω πάλι στην εργασιακή μου καθημερινότητα, βασικά πρέπει να κάνω μια αρχική διερεύνηση στις ντουλάπες.. ξερεις, χειμερινά-καλοκαιρινά… και ακόμα έχω να δω και μια ταινεία το απόγευμα, που έχω υποσχεθεί… με παρέα ή χωρίς; Μπα, δεν είναι για παρέα η συγκεκριμένη ταινεία… όχι για την διαθέσιμη παρέα, τουλάχιστον.
Αυτά! Λοιπόν μου αρέσει το φθινόπωρο πολύ!
Και αυτή είναι μια ολόκληρη δική μου Κυριακή!
Καλημέρα μας!
Υ.Γ. Το τραγουδάκι είναι ένα από τα μουρμουρητά που μου χάιδευαν τα αφτιά όσο έγραφα. Μόλις το άκουσα πήγα στον καναπέ, αγκάλιασα ένα μαξιλαράκι και κοίταξα από το παράθυρο.. ο ήλιος είχε βγει πίσω από τα σύννεφα.. και τότε ακριβώς, έπιασε βροχή......
...................................................................................................................
Φθινοπωρινό σχόλιο
Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα
με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια–
μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που
συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια
γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να
’χατε αγαπηθεί πολύ
μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
-Τάσος Λειβαδίτης-
