Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Απόψε







Απόψε το τραγούδι θα'ναι σαν προσευχή,
θα είναι ελαιώνας σε ξεχασμένη γη.
Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά

Απόψε τη σελήνη δεν τη γελάει κανείς,
βασιλικό χαϊδεύει με το'να χέρι της,
κι εγώ που δεν κοιμάμαι, εγώ που ξαγρυπνώ,
δεν ξέρω αν θα πεθάνω, ή αν θα γεννηθώ.

Απόψε η καρδιά μου θα γίνει ένα παλιό
ποδήλατο που θέλει να βγει στον ουρανό,
τον Μάσσιμο Τροϊζι να βρει και να του πει,
πως μέσα σε μια νύχτα αλλάζει η ζωή.

Απόψε το τραγούδι θα γίνει αγκαλιά
που θα χωράει κι εσένα κι ας είσαι μακριά.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Μία αλήθεια θα σας πω...



Όλη μου τη ζωή αναζητάω την αλήθεια
να μη μένω στην επιφάνεια,
αυτή είναι η μόνη μου αγωνία
Η αγάπη μου για σένα είναι ασυνείδητη διεργασία
Κάποτε σου είπα άσε την αλήθεια να υπάρχει
δεν ξέχασες, το ξέρω πως θυμάσαι
Άφησε τη να ζει και θα ζει για πάντα
Ακόμα και αν χαθεί στον λαβύρινθο της θύμησης
θα είναι πάντα εκεί, θα ζει
παντοτινά θεϊκή και λαμπερή

Αν ποτέ την αναζητήσεις
ξέρεις πως θα είναι εκεί
Ω αν ποτέ την αναζητήσεις
θα έρθει εκείνη να σε βρει
θα τρέξει να ενωθεί μαζί σου
όπως το παιδί στην αγκαλιά της μάνας
ουσία από τη δική σου ουσία
Εσύ είσαι η αλήθεια
και εγώ σε ερωτεύτηκα
Και είναι η αγάπη σου, αγάπη μου, ευλογία



Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Θάλασσά μου, εσύ...




Ο Έρωτας...

Εγώ άμα σε φιλώ
θα είμαι πια παιδί δικό σου
Και όταν καίει το μέτωπο σου
εγώ θα σε φιλώ
και θα σου παίρνω τον καημό σου.







Η Θάλασσα...

Αγκαλιά να με πάρεις
θάλασσα μου εσύ
Τη μπορώ την αρμύρα
κι ας είμαι πληγή.








Εσύ...

Να είσαι εκεί πάντα
μέσα στη ζωή μου
τα φώτα της να ανάβεις...




Μα είσαι εδώ. Ξέρω, νιώθω, προσπαθείς.. και προσπαθώ.
Μια θάλασσα είσαι που πλημμυρίζει το σώμα μου και το κρατάει στη ζωή.
Μια θάλασσα που αγκαλιάζει κάθε μου στιγμή.
Και η γαλήνη μου και η τρικυμία είσαι εσύ.
Όλα είσαι... μια θάλασσα είσαι.
Θάλασσα να γίνω, αφού θάλασσα είσαι.
Θάλασσα να μείνεις, ένα μαζί μου να γίνεις.
Ποτέ δεν μου λειψες... θάλασσά μου, εσύ
μα καμιά φορά θέλω και εγώ
στη δική μου αγκαλιά να σε κλείσω...


Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Βράδυ Σαββάτου...


Τι μέρα και η σημερινή. Χάλια ήταν. Και λέω ήταν γιατί κάπου εδώ τελειώνει… το κατεβάζω το εργάκι… τι Σάββατο βράδυ μου λες και εσύ και ωραίο φεγγάρι… μα πούν’το και αυτό, που πήγε και κρύφτηκε πάλι… τουλάχιστον να ήταν εδώ να λειάνει τη ροή του λόγου λιγάκι, να πάρει αυτή την ένταση που με κάνει να πατάω λάθος πλήκτρα με δύσκαμπτες διαθέσεις. Είμαι θυμωμένη. Να, ορίστε έκανα το πρώτο βήμα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι θυμωμένη… ποιος ξέρει πόσον καιρό…

Τις τελευταίες μέρες ζω χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, κάνω, ας πούμε, διακοπές εντός της έδρας μου. Φιλοξενώ κόσμο στο σπίτι και ξεναγούμε και εγώ μαζί τους στα περίχωρα… ζω σε ρυθμούς τουριστικούς και βιώνω μια έως και κυνική απελευθέρωση! Μα αυτό είχα ανάγκη; Αν κρίνω από το αποτέλεσμα, όχι. Είχα όμως ανάγκη την αντίδραση, δεν αντέχω τις κλειστοφοβικές καταστάσεις… όμως με τίποτα… και ζορίστηκα, τους τελευταίους μήνες ζορίστηκα πολύ, μα πάρα πολύ.

Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο, που είναι και ο πιο σκληρός μήνας, όπως μας ενημερώνει ο Έλιοτ… σε αυτό το σημείο τα γεγονότα επέδειξαν μια κάποια συνέπεια οφείλω να πω, ήρθαν τουλάχιστον στον κατάλληλο καιρό! Για δυο μήνες δεν σταμάτησαν να σκάνε με ακατανόητο για το δικό μου μυαλό ρυθμό…μα τι γίνεται, αναρωτιόμουν όταν προλάβαινα να πάρω ανάσα αλλά για απάντηση, δεν μου έμενε καιρός.

Επέδειξα ψυχραιμία, ακλόνητη ψυχραιμία, μπορώ να πω, σχεδόν με θαύμασα! Μπράβο μου και φτου μου, πέρασε και αυτό! Και αυτό! Μωρέ μπράβο… και αυτό; Βρε τι γίνεται; Λες να βρήκαν τον μάστορα τους όλα τα στραβά και τα ανάποδα και να γουστάρουν και να μην έχουν ξεκολλημό; Αλλά τελικά δεν έγινε έτσι, ξενέρωσαν από τον αδιάφορο ανταγωνισμό και από τότε αγνοείται η τύχη τους… να, μόνο κάτι κατάλοιπα έμειναν, μερικά γαμώτο λιθαράκι λιθαράκι τον έχτισαν τον θυμό. Διότι, είπαμε, δεν μου έμενε καιρός… Και ενώ μετά άρχισαν τα καλά, αυτά που λες τυχερά, ο ρυθμός εξακολουθούσε να είναι εξαντλητικός. Εξαντλητικός αυτός, εξαντλημένη εγώ.

Και εκεί που λες, ορίστε, ήρθε η δικαίωση, τι καλά που είναι όλα, και επαγγελματικά και οικονομικά και οικογενειακά (παραβλέποντας εννοείται τα παρελθόντα γιατί , είπαμε, αυτά πέρασαν και περαιτέρω στοχασμός κρίνεται απρόβλεπτος – μέχρι και τις νίκες που χρεώθηκες μπορεί να ακυρώσει..), ανακαλύπτεις ξαφνικά πως όλο το σύμπαν σου κινείται ορθά και μόνο κάτι τρέχει με τη δική σου την τροχιά… σα να ξεκουρδίστηκε… σα να μην βρίσκεσαι σε τροχιά και ακινητοποιημένη να παρακολουθείς τα ‘Ολα που κινούνται ορθά... Πλάκα έχει!

Εντάξει, αρκεί η ψυχανάλυση για σήμερα. Καλύτερα τώρα. Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά. Το σπίτι είναι ήσυχο… και η γειτονιά. Το φεγγάρι μπορεί να μην φαίνεται από εδώ, αλλά είναι οι λάμπες του δρόμου φεγγάρια πολλά… και δεν έχουν και τροχιά! Τα παράθυρα είναι ανοιχτά και φυσάει απόψε. Έτσι θα κοιμηθώ… στην ώρα μου, μία φορά… και είναι και μια αίσθηση ακόμα… ενώ θα κοιμάμαι, θα έρθει κόσμος στο σπίτι, η πόρτα από πίσω δεν θα έχει κλειδιά, θα κλειδώσει μετά, ενώ εγώ θα κοιμάμαι… κάποιος θα έρθει να κλείσει τα παράθυρα και θα ψιθυρίσει «Γύρισα, καληνύχτα»
Και αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα.

Καληνύχτα.


Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009

Αυτή η ανάρτηση πετάει ελεύθερη




Χθες έβαλα να δω μία ταινία. Λέγεται Τhe Kite Runner (Χαρταετοί πάνω από την πόλη). Είναι η ιστορία της φιλίας δύο παιδιών που ζουν στα περίχωρα της Καμπούλ, στο Αφγανιστάν της δεκαετίας του 70. Ο Αμίρ είναι ένα ήσυχο παιδί μιας εύπορης οικογένειας με κλίση στο να γράφει ιστορίες. Ο Χασάν είναι ο γιος του υπηρέτη, αφοσιωμένος στο φίλο του, τον προστατεύει, τον ενθαρύνει και απολαμβάνει να ακούει τις ιστορίες του.
Αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών της περιοχής είναι το πέταγμα του χαρταετού. Ο Αμίρ είναι πολύ καλός σε αυτό, ο Χασάν είναι αυτός που πάντα βρίσκει τον χαρταετό όταν εκείνος πέφτει... απλά ξέρει. Ο Χασάν θα μείνει πιστός στην φιλία τους ως το τέλος, ο Αμίρ θα την προδώσει και θα περάσει την ζωή του μετανιώνοντας. Ώσπου η ζωή θα του χαρίσει την ευκαιρία για την εξιλέωση. Είναι μια ιστορία για την φιλία και την αφοσίωση, την προδοσία και την εξιλέωση, για την πίστη και την δικαιοσύνη.

Και αυτή είναι η τρίτη σκηνή της ταινίας.

Ο Χασάν δίνει στον Αμίρ ένα γράμμα:




- Τί είναι αυτό;
- Ο Ραχίμ Καν το άφησε για σένα.

- Του άρεσε!
- Τι του άρεσε;
- Η ιστορία μου!
- Φυσικά και του άρεσε! Λες πολύ ωραίες ιστορίες.
- Γράφει "Μπράβο". Μπράβο!
- Μπράβο;
- Ξέρεις τί θα πει Μπράβο;
Είναι ιταλικό και σημαίνει ιδιοφυία



- Τι λέει η ιστορία;
- Είναι για έναν άντρα που βρίσκει ένα μαγικό κύπελλο. Και μαθαίνει πως αν κλάψει μέσα στο κύπελλο, τα δάκρυα του θα μετατραπούν σε μαργαριτάρια. Είναι πολύ φτωχός, ξέρεις. Και, στο τέλος της ιστορίας, βρίσκεται πάνω σε ένα βουνό από μαργαριτάρια με ένα αιματοβαμμένο μαχαίρι στο χέρι και τη νεκρή γυναίκα του στην αγκαλιά του.
- Τη σκότωσε;
- Ναι, Χασάν.
- Για να κλάψει και να γίνει πλούσιος.
- Ναι, είσαι πολύ γρήγορος.


- Τι είναι;
- Τίποτα, Αμίρ αγά. Έχεις τελειώσει με το πρωινό σου;
- Τι είναι;
- Λοιπόν, μου επιτρέπεις να κάνω μια ερώτηση για την ιστορία;
- Φυσικά.
- Γιατί έπρεπε ο άντρας να σκοτώσει τη γυναίκα του;
- Επειδή κάθε δάκρυ του γίνεται μαργαριτάρι.
- Ναι, αλλά γιατί δεν μύριζε απλά ένα κρεμμύδι;




Οι ιδέες είναι σαν τους χαρταετούς.

Υπάρχουν εκείνοι που τις φτιάχνουν

(όπως ξέρουν και μπορούν)

εκείνοι που τις πετούν

(όπως ξέρουν και μπορούν)

εκείνοι που τις παρακολουθούν

(και ονειρεύονται)

και εκείνοι που τις ακολουθούν ως το τέλος

...Είναι εκείνοι που ξέρουν

εκείνοι που μπορούν

εκείνοι που ονειρεύονται

εκείνοι που πιστεύουν.


Πάντως για ένα είμαι σίγουρη... πως δεν ανήκουν σε αυτούς που τις φτιάχνουν.