Βράδυ Σαββάτου...

Τι μέρα και η σημερινή. Χάλια ήταν. Και λέω ήταν γιατί κάπου εδώ τελειώνει… το κατεβάζω το εργάκι… τι Σάββατο βράδυ μου λες και εσύ και ωραίο φεγγάρι… μα πούν’το και αυτό, που πήγε και κρύφτηκε πάλι… τουλάχιστον να ήταν εδώ να λειάνει τη ροή του λόγου λιγάκι, να πάρει αυτή την ένταση που με κάνει να πατάω λάθος πλήκτρα με δύσκαμπτες διαθέσεις. Είμαι θυμωμένη. Να, ορίστε έκανα το πρώτο βήμα. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι θυμωμένη… ποιος ξέρει πόσον καιρό…

Τις τελευταίες μέρες ζω χωρίς ιδιαίτερες υποχρεώσεις, κάνω, ας πούμε, διακοπές εντός της έδρας μου. Φιλοξενώ κόσμο στο σπίτι και ξεναγούμε και εγώ μαζί τους στα περίχωρα… ζω σε ρυθμούς τουριστικούς και βιώνω μια έως και κυνική απελευθέρωση! Μα αυτό είχα ανάγκη; Αν κρίνω από το αποτέλεσμα, όχι. Είχα όμως ανάγκη την αντίδραση, δεν αντέχω τις κλειστοφοβικές καταστάσεις… όμως με τίποτα… και ζορίστηκα, τους τελευταίους μήνες ζορίστηκα πολύ, μα πάρα πολύ.

Όλα ξεκίνησαν τον Απρίλιο, που είναι και ο πιο σκληρός μήνας, όπως μας ενημερώνει ο Έλιοτ… σε αυτό το σημείο τα γεγονότα επέδειξαν μια κάποια συνέπεια οφείλω να πω, ήρθαν τουλάχιστον στον κατάλληλο καιρό! Για δυο μήνες δεν σταμάτησαν να σκάνε με ακατανόητο για το δικό μου μυαλό ρυθμό…μα τι γίνεται, αναρωτιόμουν όταν προλάβαινα να πάρω ανάσα αλλά για απάντηση, δεν μου έμενε καιρός.

Επέδειξα ψυχραιμία, ακλόνητη ψυχραιμία, μπορώ να πω, σχεδόν με θαύμασα! Μπράβο μου και φτου μου, πέρασε και αυτό! Και αυτό! Μωρέ μπράβο… και αυτό; Βρε τι γίνεται; Λες να βρήκαν τον μάστορα τους όλα τα στραβά και τα ανάποδα και να γουστάρουν και να μην έχουν ξεκολλημό; Αλλά τελικά δεν έγινε έτσι, ξενέρωσαν από τον αδιάφορο ανταγωνισμό και από τότε αγνοείται η τύχη τους… να, μόνο κάτι κατάλοιπα έμειναν, μερικά γαμώτο λιθαράκι λιθαράκι τον έχτισαν τον θυμό. Διότι, είπαμε, δεν μου έμενε καιρός… Και ενώ μετά άρχισαν τα καλά, αυτά που λες τυχερά, ο ρυθμός εξακολουθούσε να είναι εξαντλητικός. Εξαντλητικός αυτός, εξαντλημένη εγώ.

Και εκεί που λες, ορίστε, ήρθε η δικαίωση, τι καλά που είναι όλα, και επαγγελματικά και οικονομικά και οικογενειακά (παραβλέποντας εννοείται τα παρελθόντα γιατί , είπαμε, αυτά πέρασαν και περαιτέρω στοχασμός κρίνεται απρόβλεπτος – μέχρι και τις νίκες που χρεώθηκες μπορεί να ακυρώσει..), ανακαλύπτεις ξαφνικά πως όλο το σύμπαν σου κινείται ορθά και μόνο κάτι τρέχει με τη δική σου την τροχιά… σα να ξεκουρδίστηκε… σα να μην βρίσκεσαι σε τροχιά και ακινητοποιημένη να παρακολουθείς τα ‘Ολα που κινούνται ορθά... Πλάκα έχει!

Εντάξει, αρκεί η ψυχανάλυση για σήμερα. Καλύτερα τώρα. Δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά. Το σπίτι είναι ήσυχο… και η γειτονιά. Το φεγγάρι μπορεί να μην φαίνεται από εδώ, αλλά είναι οι λάμπες του δρόμου φεγγάρια πολλά… και δεν έχουν και τροχιά! Τα παράθυρα είναι ανοιχτά και φυσάει απόψε. Έτσι θα κοιμηθώ… στην ώρα μου, μία φορά… και είναι και μια αίσθηση ακόμα… ενώ θα κοιμάμαι, θα έρθει κόσμος στο σπίτι, η πόρτα από πίσω δεν θα έχει κλειδιά, θα κλειδώσει μετά, ενώ εγώ θα κοιμάμαι… κάποιος θα έρθει να κλείσει τα παράθυρα και θα ψιθυρίσει «Γύρισα, καληνύχτα»
Και αύριο θα ξημερώσει μια καινούρια μέρα.

Καληνύχτα.