Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Οι χαμένες μας Αρετές.





Απόγευμα ήταν, αν θυμάμαι καλά Κυριακής, και είχε σκοτεινιάσει και τότε όπως και τώρα από νωρίς. Καθόμασταν στο φωτισμένο σαλόνι με φορεμένες τις πιτζάμες και τις κάλτσες μας και τα ζεστά μας χαμόγελα. Ο μικρός είχε βολευτεί στην αγκαλιά μου, η μεγάλη έπαιζε πιάνο και όλοι τραγουδούσαμε από Λοϊζο και Χατζιδάκι μέχρι τον Ρούντολφ το ελαφάκι, κι ας ήταν ακόμα Οκτώβρης!
Η μικρή μου σκοτείνιαζε καθώς περνούσε η ωρα. Τι έχεις, την ρώτησα.
-Έχω μια εργασία για αύριο. Πρέπει να την κάνω και είναι νύχτα και λίγο νυστάζω!
-Νόμιζα πως είχες τελειώσει. Ακούστηκε πως την μάλωνα μα ένιωθα πολύ άσχημα που δεν είχα ελέγξει αν είναι όλα τακτοποιημένα και στην ουσία τόση ώρα ήταν με το άγχος το παιδί.
Τσου, μου έκανε.
-Έλα θα σε βοηθήσω εγώ, της είπα για να μην μου το ζητήσει.
Κατένευσε με το κεφαλάκι και με τα ματάκια της και ηρέμησε.
Έπειτα από λίγο πήγαμε στο δωμάτιό της.
Μου έδωσε το Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και με οδήγησε σε ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Στο πλάι είχε γράψει με τα γραμματάκια της «Να γραφτεί το νόημα του κειμένου»…
Θυμήθηκα με πόση αμφιβολία στεκόμουν σε τέτοιου είδους εκφωνήσεις όταν ήμουν μαθήτρια μέχρι κάποτε, μεγαλώνοντας, να τους πάρω τον αέρα, να καταλάβω πόση ελευθερία μου πρόσφεραν. Μα τι να σημαίνει άραγε για το μυαλό ενός δεκάχρονου παιδιού, να προσπαθήσει και να θέλει να ανταποκριθεί σωστά σε μια τέτοια εργασία… δεν ήταν κάτι που ήμουν σε θέση να το θυμάμαι ακριβώς. Την ρώτησα αν έχει ξανακάνει τέτοια άσκηση. Μου είπε άλλη μία φορά, για ένα ποίημα για την θάλασσα, ήταν εύκολο εκείνο και έγραψε ό,τι καταλάβαινε πως έλεγε. Μάλιστα! Την ρώτησα τι συζήτησαν στην τάξη τους σχετικά με τα πράγματα που λέει αυτό το ποίημα. Μου είπε πως δεν είπαν τίποτα, δεν το είχαν καν διαβάσει!
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφαλι… όχι γιατί ήταν ήδη αργά και εγώ αλλά και το παιδί αρκετά κουρασμένοι αλλά γιατί το ποίημα αυτό και φαντάζομαι τόσα άλλα υποτίθεται πως θα είχε διδαχθεί ενώ στην ουσία δεν θα είχε παρά επιδερμικά αγγιχθεί.
Αφού πήρα βαθειά ανάσα και οπλίστηκα με υπομονή για να μην καταφέρω και εγώ το ίδιο κάτω από την πίεση του χρόνου και της ακαταλληλότητας της στιγμής, της πρότεινα να ξεκινήσουμε διαβάζοντας το ποίημα για να δω και εγώ περί τίνος πρόκειται… επειδή, της είπα, δεν ήξερα. Άρχισα να της διαβάζω και της άρεσε πολύ… Όμορφο δεν είναι; Της είπα. Ναι, τελικά ήταν όμορφο πολύ! Το διαβάσαμε πάλι! Μετά αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για ό,τι δεν καταλαβαίναμε, μαζί. Γελάσαμε κιόλας… εξηγούσαμε τις άγνωστες λέξεις και γελούσαμε και έπειτα ανασκαλεύαμε τα κρυμμένα νοήματα και σοβαρεύαμε… και μετά γελούσαμε πάλι, επειδή όλο και το ξετυλίγαμε, όλο και το γνωρίζαμε…
Τελικά δώσαμε μια πολύ ωραία απάντηση στην στριφνή ερώτηση και της δείξαμε εμείς!!! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η απάντηση αυτή χτίστηκε πρώτα μέσα στο παιδί… και αν την είδε ο δάσκαλος, αν απόρησε, αν εκτίμησε ή αν βαθμολόγησε… θα σας γελάσω και δεν το θέλω… το πόσο ενδιαφέρον είχε ο δάσκαλος για τις απαντήσεις που θα έπαιρνε φάνηκε από τις συνθήκες που δεν φρόντισε να δημιουργήσει πριν αρχίσει να σκορπάει ‘τρόμο’ με τις απαιτήσεις του τις διόλου ελκυστικές.
Τέλοσπαντων, το ποίημα το παραθέτω παρακάτω μαζί με το μικρό βιογραφικό σημείωμα του ποιητή από το ίδιο βιβλίο, λόγω της ημέρας.
Απλά σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι τόσος πλούτος ιστορίας και τέχνης σε αυτή τη χώρα να πηγαίνει χαμένος.




Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει
στο Αλβανικό μέτωπο


Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχατες η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού:
ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ'τα υψώματα του Μοράβα,
ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ'τ'αρπάγια της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης,
δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα πoυ νιώθεις σαν άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα
μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ'το χέρι του θεού
να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.

Η νύχτα μάς βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ'αμπριά.
εκεί μέσα
μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ'ασπαζόμαστε
μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας
το κλουβί στο παράθυρο, τα μάτια των κοριτσιών,
το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορά μας,
την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα,
που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ'το χιόνι,
που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ'το θάνατο.

Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.
Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας
αμέτρητοι,
Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.
Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.
Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,
με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.
Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.
Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλα,
σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουνα πλασμένος για τον πόλεμο).



Νικηφόρος Βρεττάκος

(Κροκεές Λακωνίας 1912 - Πλούμιτσα Λακωνίας 1991)


Σημαντικός Έλληνας ποιητής. Έγραψε επίσης πεζογραφήματα, κριτικές μελέτες και άρθρα. Τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και το 1987 εκλέχτηκε ακαδημαϊκος. Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974) έζησε αυτοεξόριστος στην Ευρώπη. Σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται σε ελληνικά και παγκόσμια κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, και διαμαρτύρεται για τη φρίκη του πολέμου. Γενικά, στο έργο το μιλά με λυρισμό και τρυφερότητα για τον άνθρωπο και την αγάπη. Τα ποιήματά του έχουν συγκεντρωθεί σε τρεις τόμους. Στα πεζογραφήματά του ανήκουν Το γυμνό παιδί, Μπροστά στο ίδιο ποτάμι, Οδύνη κ.α.




Υ.Γ. Η 'μικρή μου' είναι η ανιψιά μου, ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, φέτος στην τελευταία τάξη του Δημοτικού και την αγαπάω πολύ... δεν θα ήμουν ικανή για τίποτα λιγότερο και πιστέψτε με, αν την γνωρίζατε, ούτε κι εσείς !

Υ.Γ. 2 Η φωτογραφία είναι -θέλω να πιστέυω- απολύτως σχετική!

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

I'm Loving You.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Imagine...




Τι θα γινόταν αν κοιμόσουν;

Και τι θα γινόταν αν στον ύπνο σου ονειρευόσουν;

Και τι θα γινόταν αν στ' όνειρό σου πήγαινες στον παράδεισο

και 'κει έκοβες ένα παράξενο και πανέμοφο λουλούδι;

Και τι θα γινόταν αν, όταν ξυπνούσες,

είχες ακόμα το λουλούδι στο χέρι σου;


Σάμιουελ Τέιλορ Κόλριτζ (1772-1834)

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Πανικοβλαμένη ανάρτηση!


Κατα κατα

κατα

καταρρέω

κι άλλο πλέον δεν μπορώ

θα ερωτευτώ τον Παπανδρέοοοοοοοο
...........................

Καλά μιλάμε με έχει πιάσει πανικός!
Τελικά έπρεπε να βλέπω τηλεόραση όλον αυτό τον καιρό
να τα έχω σιχαθεί όλα
να μην παρουσιαστώ
αλλά δεν πρόκειται να το μπορέσω ποτέ αυτό
και μάλλον γι αυτό δεν ασχολήθηκα
προστάτευσα τον εαυτό μου από την ισοπέδωση και τον μηδενισμό
Σώθηκα;
Υποθέτω!
Σαν να πηγαίνω αδιάβαστη σε εξετάσεις είναι
Κάποτε, σε κάποιες εξετάσεις στο μάθημα της ιστορίας θυμάμαι
ήμουν εντελώς απροετοίμαστη
και ήξερα οτι στο μάθημα αυτό έπρεπε να έχω αποστηθίσει κομμάτια από το βιβλίο
αυτολεξή σχεδόν
αλλιώς σε κόβανε
κάτι που καλώς κακώς δεν είχα κάνει
και δε νομίζω και να μπορούσα
ήμουν κομματάκι αναρχοαυτόνομη ακόμα και σε αυτό
ποτε δεν τους έκανα το χατήρι να παπαγαλίσω
Τέλοσπαντων
χαμένη για χαμένη
πήρα βαθέιά ανάσα και έγραψα ό,τι ήξερα
ζωγράφισα η κυρία
και περίμενα το αποτέλεσμα
Ε λοιπόν αρίστευσα!
Θα αριστεύσω πάλι
Εεεεε;
Ποιος πανικός;
Μιλάμα έχω φτιάξει ψυχολογία!!!
Άστα να πάνε φίλε μου
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να νιώσω περήφανη για την επιλογή μου
τουλάχιστον να ντρέπομαι λιγότερο την επόμενη μέρα
Αυτό να καταφέρω
Δεν μιλώ για δίλημμα
Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα σε αυτές τις εκλογές
ούτε καν τρίλημμα!
Τίποτα
Το κενό
ένα σκέτο λΥμα
Και αυτή η άποψη από τα δύο κακά το λιγότερο κακό
πρέπει να σου πω οτι ζέχνει υποκρισία και αντιδημοκρατισμό
Χθες είχα μια επίσκεψη
ένας άνθρωπος μεγάλος σε ηλικία
με ρώτησε τί θα ψηφίσω
για να μου πλασάρει υποψήφιο
καλά έκανε
άλλοι δεν ρωτάνε πρώτα
σου λένε το ποιον
λες και ψηφίζουμε για δήμαρχο
λες και δεν έχει σημασία το κόμμα
τί να κάνει ο κόσμος;
άδικο έχει;
Ποιο κόμμα και ποια ιδεολογία πια;
Άνθρωπο δικό μου σου λέει να έχω
να μου σταθεί σε καμιά στραβή
Τέλοσπαντων
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα του λέω
Νόμιζε οτι υπεκφεύγω
Δεν μπορεί
Κάπου ανήκω
Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, αλήθεια σου λέω
Τελικά από τη συζήτηση προεκυψε
οτι και αυτός αλλού ανήκε ιδεολογικά και υποψήφιο άλλου κόμματος θα ψήφιζε
επειδή αυτός που είχε στηρίξει δεν...
Άνθρωπο σου λέει να ψηφίσεις
Βρε τί πάθαμε!
Καλά, μαζί σου!
Μας την πέσανε που λες φίλοι, γνωστοί και συγγενείς
μας την πέσανε και υποψήφιοι
και δώστου οι χαιρετούρες και τα χαμόγελα
Ένας δε, αυτό που λέμε το 'χει ο άνθρωπος
μπαλκονάτος
άξιος συνεχιστής του ιδρυτή...
κόντεψε να με ψήσει
έχω χαλαρώσει όμως και εγώ
εμ καθώς μεγαλώνεις, χαλαρώνεις
φυσική εξέλιξη των πραγμάτων
Ουφ, πολύ άγχος!
Είναι που βιάζομαι να αφήσω δυο γραμμές και εδώ
για να ετοιμαστώ
Ψηφίζω στην γενέτειρα, σαφώς
είμαι μιάμιση ώρα απόσταση
και έχω κανονίσει με μια φίλη
να ψηφίσει όταν με το καλό ξυπνήσει
και μετά να πάμε παρέα
Θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη παρέα
για να καταλήξουμε το μεσημέρι
σε κάποιο παραθαλάσσιο ταβερνάκι για φαγητό
Και έτσι σώθηκε κάπως η μέρα
θα την θυμάμαι σαν εκδρομή!!!
Έχει πολλά καλά αυτό
Πρώτα από όλα
θα αποφύγω τις πολλές κουβέντες με συγγενείς
που συνήθως δεν βγαίνουν σε καλό τέτοιες μέρες!
Θα μου λείψει λίγο να πω την αλήθεια, θα χάσει η μέρα το χρώμα της
Εκλογές χωρίς λίγη κόντρα, λίγη ίντριγκα,
είναι αντίθετο στο ταμπεραμέντο μου
αλλά κοιτώ την αισιόδοξη πλευρά
είναι μούρλια τέτοια εποχή η πατρίδα
και θα ερέσει και στα παιδιά!
Με ξέρω βέβαια, οτι θα τρώγομαι να γυρίσω
να συναντήσω κόσμο
να στηθούμε μπροστά από την τηλεόραση το βράδυ
και να τον ξενυχτήσουμε... το νεκρό!
Τί τα θες;
Τα ίδια και τα ίδια
Από μικρό κοριτσάκι τους παρακολουθώ
Εγώ άλλαξα
Αυτοί;;;
Την ψυχή τους θα πούλησαν!
Λοιπόν εγώ δεν την έχω για πούλημα
Ξέρω πως εκείνη τη στιγμή θα καθαρίσει και το μυαλό μου
και η συνείδησή μου
και θα κάνω το σωστό
Αυτό που εγώ θεωρώ σωστό
Διότι περί αυτού πρόκειται!
Άντε...
και καλή ψήφο μάγκες!