Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Το πνευματάκι των Χριστουγέννων!!!




Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, μια γιορτινή ημέρα, γεννήθηκε ένα πνευματάκι. Το πνευματάκι αυτό γεννήθηκε με όλα του Χριστού τα δώρα, είχε μέσα στην καρδιά του ελπίδα, κατανόηση, γαλήνη και αγάπη αλλά σαν μικρό πνευματάκι που ήταν, ήταν πολύ άτακτο και ζωηρό.
Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν τα γενέθλιά του, το έπιανε μια διαθεση να τα ανακατέψει όλα. Προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή γιατί κανένας δεν του έδινε σημασία και πάντα την ημέρα των γενεθλίων του όλοι ειχαν στραμμένη την προσοχή τους στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στα δώρα… και ούτε ένα δεν ήταν γι αυτό!
Κι όμως αυτό το ήξερε πως ήταν πολύ καλό και θα έπρεπε να το αγαπούν όπως και αυτό αγαπούσε με όλη του την δύναμη και φρόντιζε και νοιαζόταν μια ολόκληρη χρονιά για όλους και για όλα… ζητούσε μόνο να έχει μια δική του μέρα, μια μέρα που οι άλλοι θα το φρόντιζαν και θα το αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και αυτό. Και το έπιανε το παράπονο, και ήθελε να τους φωνάξει ότι τί κι αν στόλιζαν και έτρεχαν να ψωνίσουν δώρα, στην πραγματικότητα δεν ήξεραν να αγαπούν, αφού ξεχνούσαν εκείνο που τόσο τους αγαπούσε, την μοναδική μέρα που τους χρειαζόταν.






Όμως το πνευματάκι δεν ήξερε να μιλάει, να σταθεί μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων και να κάνει γνωστά τα αιτήματά του, κι έτσι πήγαινε πεισματωμένο και καθόταν πάνω στα κεφάλια τους και τους έκανε να αισθάνονται όπως και αυτό. Kαι όπως αυτό αγχωνόταν έτσι και οι άνθρωποι άρχιζαν να αγχώνονται και να τρέχουν να τα προλάβουν όλα, οι άντρες αγωνιούσαν αν θα φτάσουν τα χρήματα για να περάσει χαρούμενα τις γιορτές η οικογένεια, οι γυναίκες αγχώνονταν να κάνουν τα ψώνια, τις ετοιμασίες, να ψήσουν όλα τα γλυκά και να είναι και νόστιμα για να ευχαριστήσουν τις οικογένειές τους και να μην λείψει τίποτα από το γιορτινό τραπέζι, και το μικρό πνευματάκι περνούσε τον καιρό του μέσα σε κουζίνες με μεθυστικές μυρωδιές και κάθε λογής λιχουδιές και λαχταρούσε να βουτήξει μέσα στην άχνη και να κάνει τσουλήθρα στο μέλι αλλά κανείς δεν το προσκαλούσε, κανένας δεν το κερνούσε, κανείς δεν του έδινε σημασία, λες και δεν ήταν εκεί. Το πνευματάκι ήταν ευγενικό και δεν ήθελε να επέμβει και να ζητήσει και έτσι το έπιανε πάλι το παράπονο και βυθιζόταν στη θλίψη.






Έφευγε τότε από τα κεφάλια των νοικοκυρών και πήγαινε σε ανθρώπους που δε ασχολούνταν καθόλου με όλα αυτά για να ξεχαστεί. Όμως η θλίψη του δεν περνούσε, ίσα ίσα που γινόταν μεγαλύτερη τώρα που όλες εκείνες οι όμορφες εικόνες του έλειπαν από γύρω. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν μόνοι, δεν είχαν κανέναν για τον οποίο να τρέξουν για να τον φροντίσουν, κι έτσι το πνευματάκι βούλιαζε σε αυτήν την ακινησία και κατέληγε να νιώθει μια ανείπωτη θλίψη και μελαγχολία.
Αυτό πόσο μπορούσε να κρατήσει; Το πνευματάκι είχε γεννηθεί χαρούμενο, είχε έρθει στον κόσμο να σκορπίσει την χαρά κι έτσι αργά ή γρήγορα κατάφερνε να συνέλθει και να δει ότι ο κόσμος ολόγυρα ήταν τόσο πολύ όμορφος και δεν τους καταλάβαινε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έτρεχαν να τον νιώσουν, να τον αγγίξουν, να τον μυρίσουν, να τον ζήσουν… και τότε τους ψιθύριζε πλάι στο αυτί τους όλα αυτά με την μαγική δύναμη που είχε κι εκείνοι άρχιζαν πάλι να σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό και να αφουγκράζονται αφού δεν ήξεραν από πού μπορεί να ερχόταν αυτή η μελωδία που σιγά σιγά γέμιζε τις καρδιές τους ελπίδα ξανά… ούτε που φαντάζονταν το μικρό πνευματάκι… τους άφηνε λοιπόν και αυτό στα όνειρά τους, είχε κάνει το καθήκον του!





Αλλά τα γενέθλιά του είχαν φτάσει και κανένας δεν του είχε δώσει σημασία ως τώρα… τελικά ήταν και αυτό ένα μονάχο πνευματάκι… θα έκανε αυτό που του έδινε πιο πολύ χαρά από όλα, θα έκανε τον κόσμο να ελπίζει και να ονειρεύεται. Δεν πείραζε, αυτό του αρκούσε για να είναι ευτυχισμένο. Έπρεπε πια να ωριμάσει και να καταλάβει για ποιον σκοπό είχε έρθει στη γη να περάσει την ζωή του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν εκείνοι ήταν εγωιστές και λιγάκι αχάριστοι, εκείνο που τους αγαπούσε θα τους δεχόταν γι αυτό που πραγματικά ήταν… κι αν δεν είχαν ούτε μια μέρα για αυτό, δεν πειράζει, αυτό ήταν χαρούμενο κι έτσι… Εξάλλου είχε ήδη ξημερώσει η πιο ωραία μέρα του χρόνου! «Χρόνια πολλά πνευματάκι!» είπε το πνευματάκι στον εαυτό του και ήταν σαν να ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλον τον κόσμο, σε κάθε πλάσμα πάνω στην γη που είχε στις περιπλανήσεις του συναντήσει και είχε καθίσει πάνω στο κεφάλι του και είχε συνομιλήσει με τις πιο μύχιες του σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα, γιατί ό,τι συνάντησε και ό,τι άγγιξε το είχε βαθιά αγαπήσει!





Αργότερα, καθώς το πνευματάκι προχωρούσε στο δρόμο και χάζευε τους ανθρώπους που ακόμα έτρεχαν τυλιγμένοι στα χοντρά πανωφόρια τους, το πνευματάκι είχε εντελώς συνειδητοποιήσει πια πόσο πολύ τους αγαπούσε και οτι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει και ένιωθε τουλάχιστον έτσι μια πληρότητα να γεμίζει την ψυχούλα του γιατί αυτό ήταν που του έδινε την χαρά, το γεγονός πως μπορούσε και αγαπούσε.
Και κάποια στιγμή που περνούσε πλάι από μια παρέα παιδιών άκουσε την κουβέντα που είχαν, κάποια χροιά ευτυχίας στις φωνές τους του τράβηξε την προσοχή και στάθηκε να ακούσει για τί πράγμα μιλούσαν. Κι εκείνα μιλούσαν για εκείνο! Για εκείνο μιλούσαν, ήξερε καλά πως τα λόγια που άκουγε δεν μπορεί παρά να ήταν για εκείνο! Μιλούσαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μιλούν για την αγάπη! Και τα άκουσε να λένε πόσο πολύ το αγαπούσαν και πόσα του χρωστούσαν και οτι σήμερα ήταν η μέρα του και γι αυτό όλοι οι άνθρωποι κόπιαζαν τόσες μέρες για να είναι όλα σήμερα όπως έπρεπε για να γιορτάσουν την παρουσία εκείνου στις ζωές τους, για να του πουν ευχαριστώ για τα όνειρα που τους χάριζε και τις ελπίδες, για να του πουν πόσο πολύ το αγαπούσαν!
Το πνευματάκι ένιωσε συγκίνηση να πλημμυρίζει την καρδιά του και από τα μάτια του ανάβλυσαν δάκρυα χαράς και τότε άρχισε να χιονίζει και τα παιδιά σταμάτησαν την κουβέντα τους και άρχισαν ευτυχισμένα να κυνηγούν τις νιφάδες του χιονιού και τα γέλια τους έστειλαν την πιο γλυκιά ψαλμωδία στους ουρανούς και έγιναν Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα για άλλη μια φορά στα πόδια του Χριστού, ταπεινά δώρα ανταπόδοσης για το Θαύμα Του, για την Αγάπη που έστειλε στη Γη να φροντίζει τις Ελπίδες μας.







Ας νιώσουμε την αγάπη που κρύβεται στις ψυχές μας!
Ας την αφήσουμε να μας κυριεύσει,
να αισθανθούμε τον κόσμο σαν να ήταν αυτή η έκτη αίσθησή μας!
Να ακούσουμε τις καρδιές μας
και να μπορέσουμε να τις εκφράσουμε,
να ξεχυθεί η μαγεία Της στην πλάση!
Ίσως τότε να μπορέσουμε να πούμε τί είναι ευτυχία
αν και κανείς δεν θα το ρωτάει... :)


Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!



Υ.Γ. Το πρωί φεύγω για το χωριό, πηγαίνω να ακούσω, να διηγηθώ και να εμπνευστώ ιστορίες και παραμύθια πλάι στο τζάκι! :) Να περάσετε όλοι σας όσο πιο όμορφα είναι δυνατόν, να κρατάτε τις καρδιές σας ζεστές, γεμάτες αγάπη! Η αγάπη είναι παντού γύρω μας, παντού!!!

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

1η Δεκέμβρη - Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS

AIDS

Το AIDS, προφέρεται Έιτζ, (ακρωνύμιο του Αγγλ. Acquired Immune Deficiency Syndrome, Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας), είναι μια ανίατη λοιμώδης νόσος που οφείλεται στον ιό HIV, (Ανθρώπινης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας, Αγγλ. Human Immunodeficiency Virus), ο οποίος προσβάλλει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου, το σύστημα δηλαδή που είναι υπεύθυνο για την άμυνα του οργανισμού ενάντια σε λοιμώξεις, νεοπλασίες και άλλες ασθένειες. Μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί φάρμακο ούτε εμβόλιο για το AIDS. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται σήμερα επιτυγχάνουν καθυστέρηση στην εξέλιξη της ασθένειας, αλλά όχι θεραπεία. Οι συνηθέστεροι τρόποι μετάδοσης του ιού είναι μέσω της σεξουαλικής επαφής χωρίς χρήση προφυλακτικού και μέσω χρήσης κοινών συρίγγων (όπως π.χ. κατά την ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών ουσιών). Λόγω της παγκόσμιας εξάπλωσης της νόσου, αυτή χαρακτηρίζεται ως πανδημία. Ο αριθμός των θυμάτων από AIDS εκτιμάται από 1,9-2,4 εκ. για το 2007 παγκοσμίως.



ΓΕΝΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ο ιός HIV προσκολλάται στο δέκτη CD4 που βρίσκεται στα Τ-λεμφοκύτταρα καθώς και στα μακροφάγα. Το RNA του ιού αυτού μπαίνει στο κύτταρο του ξενιστή όπου και αντιγράφεται με τη βοήθεια της αντίστροφης μετεγγραφάσης σε DNA. Αυτό πλέον το DNA του ιού ενσωματώνεται με το DNA των χρωματοσωμάτων του ξενιστή. Από κει και πέρα μπορεί πλέον ο ιός να ελέγξει τη παραγωγή νέων σωματίων HIV που εξέρχονται από το αρχικό προσβαλλόμενο κύτταρο του ξενιστή. Εναλλακτικά το ενσωματωμένο DNA μπορεί ακόμα να μείνει αδρανές και να μην εντοπιστεί από το ανοσοποιητικό σύστημα. Ο HIV αποφεύγει σταθερά την ανοσοαπόκριση παραμένοντας στα κενοτόπια μέσα στα μακροφάγα.
Σημειώνεται επίσης ότι ο HIV μπορεί να δεχθεί υψηλά ποσοστά αντιγονικής ποικιλότητας επειδή σφάλματα κατά την αντιγραφή του RNA του ιού σε DNA προκαλούν μεγάλες αλλαγές στη φύση των περιβαλλουσών πρωτεϊνών του ιού. Γεγονός πάντως είναι ότι δεν προσβάλλονται από AIDS όλοι οι φορείς του HIV, που όμως όλοι μπορούν να τον μεταδώσουν.
Ο μέσος χρόνος από της προσβολής από τον ιό και της εμφάνισης του Έιτζ είναι περίπου 10 χρόνια. Τελικά το προσβληθέν άτομο υποκύπτει σε διάφορες λοιμώξεις επειδή ακριβώς η αποτυχία του ανοσοποιητικού συστήματος είναι αποτέλεσμα της σταδιακής μείωσης του αριθμού των CD4 Τ-λεμφοκυττάρων.
Μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί εμβόλιο επειδή ο ιός αυτός παρουσιάζει μεγάλη ικανότητα αποφυγής του ανοσοποιητικού συστήματος. Οι έρευνες δημιουργίας ενός τέτοιου εμβολίου συνεχίζονται από πλήθος επιστημονικών εργαστηρίων. Μέχρι τελευταία [2005] έχει χρησιμοποιηθεί η αζιντοθυμιδίνη (ΑΖΤ) που τουλάχιστον εμποδίζει την αντιγραφή του ιού, πλην όμως παρουσιάζει πολλές παρενέργειες. Παράλληλα έχει χρησιμοποιηθεί και η ακτινοθεραπεία που επίσης δημιουργεί πολλές παρενέργειες.


ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ

Ο πρώτος βεβαιωμένος θάνατος από AIDS σημειώθηκε στα 1959 στην Αφρική (διαγνώστηκε αναδρομικά με εξέταση ιστών του θύματος), ενώ υπάρχει και ένας δεύτερος που υποστηρίζεται ότι προκλήθηκε από τη νόσο την ίδια χρονιά στην Αγγλία. Ακολούθησαν σποραδικοί θάνατοι στην Αφρική και τη Νορβηγία, όμως η μικρή συχνότητα δεν προκάλεσε ενδιαφέρον για περαιτέρω μελέτη. Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '60, ο ιός πέρασε στην Αϊτή κι από εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.


Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση για τη νόσο εκδόθηκε το 1981 από τις υπηρεσίες υγείας των ΗΠΑ και αφορούσε πέντε περιστατικά ομοφυλόφιλων ανδρών στο Λος Άντζελες. Λόγω του αρχικού περιορισμού της λοίμωξης στην πληθυσμιακή αυτή ομάδα, το AIDS χαρακτηρίστηκε ως περίεργη «νόσος των ομοφυλόφιλων», «καρκίνος των ομοφυλόφιλων» ή «πανούκλα των ομοφυλόφιλων», επειδή οι πρώτοι διαγνωσμένοι ασθενείς ανήκαν σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα. Αργότερα όμως επηρέασε και άλλες από τις λεγόμενες ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως οι ναρκομανείς ή οι αιμορροφιλικοί, μολύνοντας τελικά και άτομα που δεν ανήκαν σε αυτές τις ομάδες. Σήμερα η ετεροσεξουαλική επαφή είναι ο κύριος τρόπος μετάδοσης. Μέχρι σήμερα έχουν πεθάνει λόγω του AIDS περίπου 25 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ περίπου 40 επιπλέον εκατομμύρια νοσούν. Στα πρώτα χρόνια εξάπλωσης του ιού αίσθηση προκάλεσαν οι θάνατοι του Φρέντι Μέρκιουρι, του Άντονι Πέρκινς, του Ροκ Χάντσον και άλλων διάσημων.
Μέχρι στιγμής έχουν αναγνωριστεί δυο είδη του ιού HIV, ο HIV-1 και ο HIV-2. Ο HIV-1 είναι αυτός που ευθύνεται για τη μεγάλη πλειοψηφία των μολύνσεων παγκόσμια (περίπου 90%), και επίσης είναι αυτός με τις περισσότερες μεταλλάξεις και υποτύπους. Ο HIV-2, που αναγνωρίστηκε το 1986 και θεωρείται προγενέστερος τύπος από τον HIV-1, εντοπίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη Δυτική Αφρική, με λίγα περιστατικά σε χώρες που έχουν συχνή επικοινωνία με την περιοχή αυτή (όπως π.χ. η Γαλλία). Ο HIV-2 τείνει να μεταδίδεται σχετικά δυσκολότερα σε σχέση με το άλλο είδος, ενώ η εξέλιξη της νόσου στους φορείς HIV-2 είναι πιο αργή.
Στην Ελλάδα στα τέλη Οκτωβρίου του 2007 ο συνολικός αριθμός οροθετικών HIV ατόμων ήταν 8.584 από τους οποίους είχαν νοσήσει με AIDS οι 2.829, ενώ κατέληξαν στο θάνατο οι 1.552. Ο αριθμός των κρουσμάτων που δηλώνονται κάθε χρόνο κορυφώθηκε το 1996, για να ακολουθήσει πτωτική πορεία στη συνέχεια μέχρι και το 2002, οπότε και παρουσιάστηκε μικρή σταθεροποίηση με ελαφρά αυξητικές τάσεις. Έρευνες που έγιναν κατά την τριετία 2005 ως 2007 έδειξαν ρυθμό αύξησης των περιστατικών μόλυνσης από AIDS περίπου 23%. Σύμφωνα με έρευνες, η εισαγωγή του υποτύπου Α του ιού του AIDS —του περισσότερο και ταχύτερα διαδεδομένου στην ελλαδική επικράτεια— έφτασε στη χώρα από την Αφρική το 1978 και σήμερα όχι μόνο έχει μεταδοθεί σε διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες αλλά διέσχισε και τα ελληνικά σύνορα προς την Αλβανία





ΜΕΤΑΔΟΣΗ


Τρόποι μετάδοσης:

-Με σεξουαλική επαφή με κάποιο οροθετικό άτομο χωρίς χρήση προφυλακτικού. Ο ιός βρίσκεται στο αίμα, τα σπερματικά, προσπερματικά και κολπικά υγρά και μπορεί να εισέλθει στο σώμα μέσω μικροσκοπικών ή μεγαλύτερων πληγών που προϋπάρχουν στα γεννητικά όργανα ή δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής. Η ταυτόχρονη ύπαρξη άλλων σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων ευνοεί τη μετάδοση του ιού. Η μετάδοση του ιού γίνεται ευκολότερα με το πρωκτικό σεξ, λόγω του ότι γενικά μπορεί να οδηγήσει ευκολότερα σε τραυματισμό ιστών και αιμορραγία.

-Με τη χρήση κοινών συρίγγων, κατά την ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών ουσιών.

-Από την μητέρα στο παιδί, ιδιαίτερα κατά τη στιγμή της γέννησης (κάθετη μετάδοση) αλλά και κατά τη θηλασμό καθώς ο ιός εντοπίζεται και στο μητρικό γάλα.

-Ο κίνδυνος μέσω μετάγγισης αίματος έχει ελαχιστοποιηθεί για τις αναπτυγμένες χώρες καθώς εφαρμόζονται έλεγχοι για την ύπαρξη του ιού HIV στα δείγματα των αιμοδοτών που μπορούν να ανιχνεύσουν τον ιό εκτός από το «παράθυρο» των πρώτων 11 ημερών της μόλυνσης· έτσι, κατά την τελευταία δεκαετία υπήρξε επιπλέον μείωση της μετάδοσης του ιού HIV και στις χώρες που εφαρμόζουν τη μέθοδο ΝΑΤ, συμπληρωματικά με την ορολογική μέθοδο, ο κίνδυνος μόλυνσης χαρακτηρίζεται εξαιρετικά μικρός. Στην Ελλάδα οι καταγεγραμμένες μολύνσεις από μεταγγίσεις φτάνουν 5-6% του συνόλου των μολύνσεων και λοιμώξεων (320 μολύνθηκαν με τον ιό από τους οποίους 184 νόσησαν) από το 1981 οπότε άρχισε η καταγραφή στοιχείων, περιπτώσεις που στην πλειοψηφία τους αφορούν πολυμεταγγιζόμενα άτομα. Με την εντατικοποίηση των ελέγχων του αίματος και την εφαρμογή (σε ποσοστό 70% των δειγμάτων το Νοέμβριο του 2007 της μεθόδου ΝΑΤ) οι περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια μειώθηκαν και αποτελούν 0,5-1% του συνόλου των δηλωθέντων μολύνσεων (1-3 περιστατικά το χρόνο, που κατά κύριο λόγο αφορούν μεταγγίσεις που έγιναν στο εξωτερικό). Η κατάσταση δεν είναι τόσο καλή στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπου οι υπηρεσίες υγείας είναι λιγότερο οργανωμένες και οι φορείς του ιού πολύ περισσότεροι. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μέχρι το 2005, σε παγκόσμιο επίπεδο οι μεταγγίσεις ευθύνονται για το 5-10% των μολύνσεων


Το AIDS ΔΕΝ μεταδίδεται:

-Από την καθημερινή, κοινωνική επαφή, τη χειραψία, το αγκάλιασμα, το απλό φιλί, τη συνάθροιση ατόμων
-Από την τουαλέτα
-Από τον ιδρώτα ή το σάλιο
-Από ρούχα, σκεπάσματα, πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα, τηλέφωνα
-Από πισίνες ή τη θάλασσα
-Από κουνούπια ή άλλα έντομα


ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ

Πρωτογενής λοίμωξη

Πρόκειται για το αρχικό στάδιο της νόσου που ακολουθεί τη μόλυνση από HIV και χαρακτηρίζεται από μη ειδικά κλινικά σημεία και εργαστηριακά ευρήματα ιογενούς λοίμωξης. Το στάδιο αυτό διαρκεί συνήθως 1-2 εβδομάδες. Επίσης, τις πρώτες 23 περίπου μέρες της μολυνσης ο ασθενής δεν αναπτύσσει αντισώματα κατά του ιού, και για αυτό το λόγο η περίοδος αυτή καλείται και "σιωπηλό παράθυρο" και είναι η πιο επικίνδυνη περίοδος από την άποψη ότι ο φορέας μπορεί να μολύνει άλλους εν αγνοία του, ακόμα και αν έχει κάνει μια τυπική εξέταση αίματος.

Φάση ασυμπτωματικής λοίμωξης

Στο στάδιο αυτό ο ασθενής είναι ασυμπτωματικός, είναι δυνατόν όμως να εμφανίζει κάποιες διαταραχές σε εργαστηριακές εξετάσεις. Παρόλο που ο ασθενής είναι ασυμπτωματικός μπορεί να μεταδίδει τον ιό.

Φάση συμπτωματικής λοίμωξης

Στο στάδιο αυτό ξεκινούν τα πρώτα συμπτώματα της νόσου που είναι αποτέλεσμα μείωσης της κυτταρικής ανοσίας, όπως στοματική καντιτιαση, τριχωτή λευκοπλακία γλώσσας, υποτροπιάζον απλός έρπης και έρπης γεννητικών οργάνων, καθώς και εκτεταμένος έρπης ζωστήρας. Μπορεί να συνυπάρχει επίσης κεφαλαλγία, πυρετός, διάρροια, απώλεια βάρους, νυχτερινοί ιδρώτες και κυρίως λεμφαδενοπάθεια.

Φάση ανοσοκαταστολής

Η καταστροφή του ανοσοποιητικού συστήματος από τη δράση του ιού σε προχωρημένα στάδια κάνει το άτομο ευάλωτο σε ιούς, μύκητες, βακτήρια και παράσιτα που υπό άλλες συνθήκες δε θα προσέβαλαν τον άνθρωπο ή θα προκαλούσαν πολύ ήπιας μορφής νόσο (ευκαιριακές λοιμώξεις). Επίσης η έλλειψη επιτήρησης του οργανισμού από το ανοσοποιητικό του σύστημα για νεοπλασίες κάνει συχνή την εμφάνιση κάποιων μορφών καρκίνου, όπως το σάρκωμα Kaposi το λέμφωμα, τον καρκίνο του στοματοφάρυγγος, του πρωκτού και του τραχήλου της μήτρας.


ΠΡΟΓΝΩΣΗ

Το AIDS σήμερα παρά τα ακριβά φάρμακα που είναι διαθέσιμα παραμένει μια νόσος η οποία επιφέρει το θάνατο. Ανάλογα με το περιβάλλον και το επίπεδο των ιατρικών υπηρεσιών, αυτό το αποτέλεσμα έρχεται συντομότερα σε υπανάπτυκτες χώρες και αργότερα στον αναπτυγμένο κόσμο. Τα αντιρετροϊκά φάρμακα που παρέχονται για την ασθένεια παρατείνουν την ζωή των ασθενών, αλλά δε θεραπεύουν το AIDS.


πηγή: wikipedia

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Κλειστόν μέχρι νεωτέρας...




-Το κομμάτι είναι πολύ ωραίο, δυνάμωσέ το!
Όσο πιο δυνατά, τόσο καλύτερα!
Ο ήχος του είναι εθιστικός, γι αυτό μην το παρακάνεις :p
Θα κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ... θα έρθω να το πάρω από δω σύντομα!
Ως τότε, να περνάς όμορφα!!!
Α! Η μουσική είναι του Στέφανου Κορκολή
και οι στίχοι της Ρεβέκκας Ρούσση.
Η φωνή... αχ η φωνή...
Λοιπόν έχω σοβαρό θέμα με τις φωνές, είναι να μην μου αρέσει φωνή
άπαξ και μου αρέσει κολλάω άσχημα.
Την πρώτη φορά που άκουσα αυτόν τον νέο καλλιτέχνη......
... Άστο γιατί ξέφυγα!!!
Όχι, δεν έχω πιει.. :p
Φιλάκια! ;)

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ένα μπουκέτο όνειρα σε ένα βάζο από αναμνήσεις!




Ηλίανθος για αφοσίωση
Δελφίνιο για ανοιχτή καρδιά
Ρόζ τριαντάφυλλο για ευτυχία
Λευκό γαρύφαλλο για αγνή αγάπη



Τα λουλούδια είναι δωράκι από την Κατερίνα... τόσο όμορφα, δεν μπορούσα παρά να τα στολίσω! Σε ευχαριστώ πολύ, είσαι γλύκα!!!


Ας δούμε τί θυμάμαι...


Θυμάμαι βιολιά και πνευστά
Θυμάμαι κιθάρες και μπουζούκια!

Θυμάμαι χαμόγελα να σχηματίζουνε καρδιά
Θυμάμαι βλέμματα, μαύρα, καφέ, πράσινα!

Θυμάμαι μια παρέα αγκαλιά
Θυμάμαι μια παρέα χαχανητά!

Θυμάμαι τα μέχρι χθες
Θυμάμαι τα.. παλιά!

Θυμάμαι τη μαμά
Θυμάμαι τον μπαμπά…

Θυμάμαι τα λουλούδια
Θυμάμαι τα κεριά…

Θυμάμαι την κολλητή μου, την τούρτα
εισβολή... φωτιά......
''hapy birthday to you, you belong to the zoo...'' :)

Θυμάμαι την βροχή, το λαχάνιασμα, το λεωφορείο
το φροντιστήριο, τον καθηγητή
γέλια, αναστάτωση, σχόλασμα, ξανά βροχή...

Θυμάμαι το αγαπημένο μας καφέ
τους πίνακες, το τεράστιο λιωμένο κερί
τα αρώματα, την jazz μουσική

Θυμάμαι τον κόκκινο καναπέ
την υφή της ζεστής σοκολάτας

Θυμάμαι τα τζιν και τα αθλητικά
και πόσο αστεία φαίνονταν
υπό το φως των κεριών!

Τι φοράω; Τι φοράς;
Σε κρατάω. Με κρατάς.
Φοβάσαι καμιά φορά;
Συνέχεια!

Θυμάμαι ένα παγκάκι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, να τρώνε με τα δάχτυλα ένα γλυκό…

Θυμάμαι χέρια να πλέκονται γύρω από ώμους, μια φωτογραφία και από πίσω μια πολυσυλλεκτική αφιέρωση!

Θυμάμαι μια καρτούλα με τον pepe le pew
Κι άλλη μια με τον Ταζ!

Θυμάμαι ένα κέρασμα κι ύστερα άλλο ένα
Θυμάμαι πόσες φορές ήπιαμε τα ‘τελευταία’

Θυμάμαι μια παραγγελιά, η ίδια πάντα
Θυμάμαι έναν χορό, ζεϊμπέκικο.

Θυμάμαι πώς έκαιγαν οι σόμπες στη στοά
Πώς πετάξαμε τα μπουφάν!

Θυμάμαι το ξημέρωμα το κρύο στο λιμάνι
Πώς τα τυλιχτήκαμε πάλι!

Θυμάμαι τον σαξοφωνίστα!
Και το παγωτό!!!

Θυμάμαι το ροκάδικο
θυμάμαι το ρακάδικο!!!

Θυμάμαι το ρεμπετάδικο
και εκείνες τις φωνές!
Εντάξει, εκείνη την φωνή με τα πράσινα μάτια
την θυμάμαι λιγάκι παραπάνω!

Θυμάμαι την γωνιά στο πέτρινο
τις μαξιλάρες και τα κοκτέηλ

Θυμάμαι τον Ι. και την Χ.
και την άλλη χρονιά μόνο τον Ι.
χωρίς την Χ.
Τι να κάνει η Χ.;

Θυμάμαι εκείνη την κρεπερί
Θυμάμαι τις κουβέντες
μιλούσαμε για όνειρα
δεν αναλύαμε όνειρα
κάναμε όνειρα.

Τα θυμάμαι.

Θυμάμαι… κι όσο θυμάμαι τόσα περισσότερα θυμάμαι…
θυμάμαι όλα τα γενέθλια από παιδί ως εδώ..
θες να σου γράψω για όλα, ένα προς ένα; Θυμάμαι. Μπορώ.

Αλλά όχι τώρα, τώρα θέλω να φτιάξω πάλι όνειρα.
Αν σου αρέσουν, θα σου τα χαρίσω..
Θα μπορούσαμε να τα κάνουμε αναμνήσεις!

Αν περάσεις από δω,
άφησε μια ευχή για Υγεία
τα άλλα όλα νομίζω πως τα μπορώ..
Και κάνε και μια δική σου
ό,τι ό,τι θέλεις :)





... Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου...



-Εδώ μπορείτε να κεραστείτε τουρτίτσα (self service :) και εδώ Ευχές...!!!!!!!!! ;)


All in all...

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Πρώτη φορά...




Σήμερα ονειρεύτηκα ότι ξύπνησα
Στην αγκαλιά σου
Αναζήτησα το βλέμμα σου
μα εκείνο έμενε καρφωμένο
σε εκείνο το άστρο
Εντός ή εκτός;

Οι συντεταγμένες του στόχου βολής του πύρινου βλέμματός σου
Απροσδιόριστα φωτάκια
σαν σημεία τριβής μιας ομίχλης που ερωτοτροπεί με το άπλετο φως
Που κοιτάζεις; Έκανα να σου πω
Μα με κρατούσες
Και δεν ήθελα να ξυπνήσω

Επειδή μόλις είχα ξυπνήσει

Και η μουσική που μας τύλιγε
ήταν το τραγούδι των άστρων
ο προπατορικός ρυθμός
που έκανε τον κόσμο να μοιάζει
πρώτη του φορά
αληθινός





Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Lullaby




Σήμερα άνοιξα το σπίτι έπειτα από αρκετό καιρό για φίλους, όχι μόνο τους δυο τρεις που βρισκόμαστε συνήθως για τα νέα των ημερών, για ένα ποτό, μα για όλη την παρέα, τους φίλους των φίλων, καινούριες γνωριμίες που έκανα τον τελευταίο καιρό. Γενικά ήμουν πολύ πιεσμένη εδώ και αρκετό καιρό για να οργανώσω κάτι μαζικό, εξάλλου κάθε βδομάδα όλο και κάποιος με προλάβαινε, γενέθλια τη μία, επέτειος την άλλη, κάποια γιορτή, έτσι απλά να ψήσουμε, να μαζευτούμε, απλά γιατί χειμώνιασε, για να ανάψει το τζάκι, για να παίξουμε μουσική, είναι εξαιρετικά χαλαρωτικές αυτές οι μαζώξεις σε σπίτια, χαλαρά σώματα, χαλαρές εκφράσεις, χαλαρές κουβέντες, όλη αυτή η ανεπιτήδευτη ανθρώπινη επαφή…


Δεν το είχα οργανώσει, να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο είπαμε με τρεις φίλους, δεν λές και στον τάδε, πες του να πει και σε κείνον… και έπειτα από λίγο… μπορεί; Α θα έρθει και η… Ωραία! Και έπειτα άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, δυο τρεις ώρες και ξάφνου όλα έτοιμα… οι μεζέδες στη σειρά, οι μπύρες και το κρασί στο ψυγείο, τα παιδιά θα φέρουν τα γλυκά… τελικά μαζεύτηκαν πολλά γλυκά, φεύγοντας οι τελευταίοι τα πήραν πακετάκι για το δρόμο… δε σφάξανε που θα έμενα στο σπίτι με τόσα γλυκά! Αλλά δοκίμασα μια σοκολατόπιτα ρε παιδιά! Μα μια σοκολατόπιτα!


Πόση διάθεση είχα να το κάνω αυτό, το σημερινό απόγευμα! Έτσι μου ‘ρχεται να ανοίξω όλα τα παράθυρα και να μείνω έτσι όλη νύχτα! Το ίδιο είχα πάθει και όταν σε πρωτογνώρισα, μόνο που τότε ήταν καλοκαίρι! Την πόρτα του σπιτιού μου ξέχνούσα να την κλείσω, θα έλεγες πως σε περίμενα... και εσύ την είδες που ήταν ορθάνοιχτη και κατάλαβες πως για σένα ήταν.


Όπως έκανε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί τα καλοκαίρια στο χωριό, που κάθε πρωί όποιος περνούσε από το δρόμο θα έμπαινε για έναν καφέ, μια πορτοκαλάδα, ένα μπισκότο… και τα βραδάκια έφτιαχνε πάντα εκείνες τις πίτες στο τηγάνι που τράβαγε τη ζύμη πριν τις βυθίσει στο λάδι που τσιτσίριζε και γι αυτό τις λέγαμε τραβηχτές!

Και τις έβγαζε σε εκείνο το πεζουλάκι που ήταν χτισμένο στο δρόμο έξω από το σπίτι μέσα σε ένα ταψάκι μαζί με φέτες αλμυρό χωριάτικο τυρί στο πλάι και μαζευότανε ολόκληρο το χωριό και ήταν τόσο αλλόκοτη αυτή η φασαρία μέσα στη απέραντη σιγαλιά της νύχτας, και τα γέλια των ανθρώπων και οι κουβέντες τους εναλάσσονταν με τα γρυλίσματα των τσακαλιών που κατέβαιναν ως τη στέρνα να πιούν νερό από την γούρνα των σκυλιών και οι νυφίτσες σαν ένοχοι διαμαρτύρονταν και κανείς δεν ήθελε να τις ακούσει και μέχρι και οι κουκουβάγια φώναζε για λίγη ησυχία μα δεν της γινόταν το χατίρι παρά λίγες ώρες πριν το ξημέρωμα.


Σε εκείνο το πεζούλι ξάπλωνε πάντα ο θείος πάνω σε μια κουρελού και όταν νύσταζα και άρχιζα την γκρίνια γιατί φοβόμουν να πάω σπίτι μόνη μου να κοιμηθώ, τρύπωνα δίπλα του και κοιτούσαμε τα αστέρια στον ουρανό, πόσα αστέρια εκείνος ο ουρανός, πόσα αστέρια! ακόμα και σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει στον κόσμο όλο τόσο πυκνός έναστρος ουρανός… και εκείνη η ψύχρα του καλοκαιριού που ζωντάνευε το αίμα, ίσως δανειζόταν κάτι από την αίσθηση ότι ήσουν καταμεσής μιας φύσης παρθένας με όλους της τους απεσταλμένους σε ειρηνικές αναγνωριστικές αποστολές, και θυμάμαι με νοσταλγία όλα εκείνα τα ζούδια που φοβόμουν στο φως της ημέρας να με πλησιάζουν δειλά πάνω στο πέτρινο πεζούλι και εγώ να μην τα μαρτυρώ και να μοιράζομαι μαζί τους εκείνο τον ολόφωτο ουρανό και ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε τόσο απέραντο και τόσο μαγικό!


Ο ουρανός όταν φορτώνεται αστέρια μοιάζει να μου ψιθυρίζει ένα μυστικό, κι αν τον κοιτάξω λίγη ώρα γίνονται τα αστέρια νότες σε πεντάγραμμο,
στους αγγέλους το χαρίζω το μικρό μου μυστικό, το κορμί σου να τυλίξουν στου έρωτά μου το σκοπό.

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Weak as I Am






Ξύπνησα νωρίς το πρωί από έναν τρομερό εφιάλτη, το σώμα μου δεν το όριζα, το μόνο που με έκανε να καταλαβαίνω ότι έχω ξυπνήσει ήταν το βλέμμα μου καρφωμένο στο ταβάνι στο σημείο που το άφησα χθες βράδυ, ένας φοβερός πόνος στο κεφάλι και η καρδιά μου που χτυπούσε σαν να ήθελε να βγει και να πετάξει. Όσο η σκέψη μου τολμούσε να κινηθεί μέσα σε αυτό το πονεμένο περιτύλιγμα, προσπάθησε να επικεντρωθεί σε πράγματα που αγαπώ, που τόσους μήνες μου ζητάνε μία λύση να τα απαλάξει από τον δικό τους ανυπέρβλητο πόνο, τόσος χρόνος χαμένος, τόσες στιγμές ανώφελης αγωνίας, τόσες παρανοήσεις, τόσα λάθη, τόσα αδικαιολόγητα λάθη. Κι εγώ ανήμπορη να τα κοιτώ και να περιμένω τι; Ποιον να μου δώσει τη λύση; Νιώθω ανήμπορη. Πραγματικά τόσο ανήμπορη. Τελείωσαν οι δυνάμεις μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να πω. Το μόνο που θέλω να είναι καλά εκείνος που αγαπώ. Δεν υπάρχει τίποτα που να νιώθω δυνατή να κάνω γι αυτό. Το συναίσθημα αυτό σαν σάβανο με τυλίγει και με νεκρώνει. Ένα πράγμα μονάχα έχει αξία και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό... Όμως τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Και την τελευταία μου πνοή θα την δώσω σε αυτό το μόνο, το μόνο πράγμα στον κόσμο που έχει αξία. Αρκεί να μου έχει μείνει πνοή, αρκεί να βρω ακόμα μέσα στο νεκρό μου σώμα ζωή, για να δώσω. Ή ακόμα και για να μην δώσω, να είμαι εδώ και να προσεύχομαι μονάχα. Δεν μπορώ να φύγω τώρα, τους λογαριασμούς μου θα τους ξοφλήσω σε αυτή τη ζωή. Το αμάρτημα μου, Αλαζονεία. Είναι κάποια πράγματα που δεν κάνει να τα αγγίζεις. Ηλίθια.



Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

PostBox






Το θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο


Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.

Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα ‘χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.

Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; - με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.

Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.

Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τα ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…

Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν.

Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται
σε κήπους φανταστικούς.


Τάσος Λειβαδίτης
Βιολέτες για μια εποχή, 1985




Y.Γ. Κάπου εδώ θα έπαιζε και ένα τραγουδάκι αλλά είπα να μην το βαρύνω... το κλίμα γενικά και το post-box μου ειδικά!... Εσείς μπορείτε να το συνοδεύσετε με Διάφανα Κρίνα... οτιδήποτε θα ήταν εντάξει... Whatever! που λένε και οι Άγγλοι!!!

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Οι χαμένες μας Αρετές.





Απόγευμα ήταν, αν θυμάμαι καλά Κυριακής, και είχε σκοτεινιάσει και τότε όπως και τώρα από νωρίς. Καθόμασταν στο φωτισμένο σαλόνι με φορεμένες τις πιτζάμες και τις κάλτσες μας και τα ζεστά μας χαμόγελα. Ο μικρός είχε βολευτεί στην αγκαλιά μου, η μεγάλη έπαιζε πιάνο και όλοι τραγουδούσαμε από Λοϊζο και Χατζιδάκι μέχρι τον Ρούντολφ το ελαφάκι, κι ας ήταν ακόμα Οκτώβρης!
Η μικρή μου σκοτείνιαζε καθώς περνούσε η ωρα. Τι έχεις, την ρώτησα.
-Έχω μια εργασία για αύριο. Πρέπει να την κάνω και είναι νύχτα και λίγο νυστάζω!
-Νόμιζα πως είχες τελειώσει. Ακούστηκε πως την μάλωνα μα ένιωθα πολύ άσχημα που δεν είχα ελέγξει αν είναι όλα τακτοποιημένα και στην ουσία τόση ώρα ήταν με το άγχος το παιδί.
Τσου, μου έκανε.
-Έλα θα σε βοηθήσω εγώ, της είπα για να μην μου το ζητήσει.
Κατένευσε με το κεφαλάκι και με τα ματάκια της και ηρέμησε.
Έπειτα από λίγο πήγαμε στο δωμάτιό της.
Μου έδωσε το Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και με οδήγησε σε ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Στο πλάι είχε γράψει με τα γραμματάκια της «Να γραφτεί το νόημα του κειμένου»…
Θυμήθηκα με πόση αμφιβολία στεκόμουν σε τέτοιου είδους εκφωνήσεις όταν ήμουν μαθήτρια μέχρι κάποτε, μεγαλώνοντας, να τους πάρω τον αέρα, να καταλάβω πόση ελευθερία μου πρόσφεραν. Μα τι να σημαίνει άραγε για το μυαλό ενός δεκάχρονου παιδιού, να προσπαθήσει και να θέλει να ανταποκριθεί σωστά σε μια τέτοια εργασία… δεν ήταν κάτι που ήμουν σε θέση να το θυμάμαι ακριβώς. Την ρώτησα αν έχει ξανακάνει τέτοια άσκηση. Μου είπε άλλη μία φορά, για ένα ποίημα για την θάλασσα, ήταν εύκολο εκείνο και έγραψε ό,τι καταλάβαινε πως έλεγε. Μάλιστα! Την ρώτησα τι συζήτησαν στην τάξη τους σχετικά με τα πράγματα που λέει αυτό το ποίημα. Μου είπε πως δεν είπαν τίποτα, δεν το είχαν καν διαβάσει!
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφαλι… όχι γιατί ήταν ήδη αργά και εγώ αλλά και το παιδί αρκετά κουρασμένοι αλλά γιατί το ποίημα αυτό και φαντάζομαι τόσα άλλα υποτίθεται πως θα είχε διδαχθεί ενώ στην ουσία δεν θα είχε παρά επιδερμικά αγγιχθεί.
Αφού πήρα βαθειά ανάσα και οπλίστηκα με υπομονή για να μην καταφέρω και εγώ το ίδιο κάτω από την πίεση του χρόνου και της ακαταλληλότητας της στιγμής, της πρότεινα να ξεκινήσουμε διαβάζοντας το ποίημα για να δω και εγώ περί τίνος πρόκειται… επειδή, της είπα, δεν ήξερα. Άρχισα να της διαβάζω και της άρεσε πολύ… Όμορφο δεν είναι; Της είπα. Ναι, τελικά ήταν όμορφο πολύ! Το διαβάσαμε πάλι! Μετά αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για ό,τι δεν καταλαβαίναμε, μαζί. Γελάσαμε κιόλας… εξηγούσαμε τις άγνωστες λέξεις και γελούσαμε και έπειτα ανασκαλεύαμε τα κρυμμένα νοήματα και σοβαρεύαμε… και μετά γελούσαμε πάλι, επειδή όλο και το ξετυλίγαμε, όλο και το γνωρίζαμε…
Τελικά δώσαμε μια πολύ ωραία απάντηση στην στριφνή ερώτηση και της δείξαμε εμείς!!! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η απάντηση αυτή χτίστηκε πρώτα μέσα στο παιδί… και αν την είδε ο δάσκαλος, αν απόρησε, αν εκτίμησε ή αν βαθμολόγησε… θα σας γελάσω και δεν το θέλω… το πόσο ενδιαφέρον είχε ο δάσκαλος για τις απαντήσεις που θα έπαιρνε φάνηκε από τις συνθήκες που δεν φρόντισε να δημιουργήσει πριν αρχίσει να σκορπάει ‘τρόμο’ με τις απαιτήσεις του τις διόλου ελκυστικές.
Τέλοσπαντων, το ποίημα το παραθέτω παρακάτω μαζί με το μικρό βιογραφικό σημείωμα του ποιητή από το ίδιο βιβλίο, λόγω της ημέρας.
Απλά σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι τόσος πλούτος ιστορίας και τέχνης σε αυτή τη χώρα να πηγαίνει χαμένος.




Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει
στο Αλβανικό μέτωπο


Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχατες η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού:
ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ'τα υψώματα του Μοράβα,
ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ'τ'αρπάγια της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης,
δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα πoυ νιώθεις σαν άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα
μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ'το χέρι του θεού
να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.

Η νύχτα μάς βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ'αμπριά.
εκεί μέσα
μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ'ασπαζόμαστε
μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας
το κλουβί στο παράθυρο, τα μάτια των κοριτσιών,
το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορά μας,
την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα,
που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ'το χιόνι,
που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ'το θάνατο.

Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.
Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας
αμέτρητοι,
Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.
Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.
Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,
με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.
Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.
Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλα,
σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουνα πλασμένος για τον πόλεμο).



Νικηφόρος Βρεττάκος

(Κροκεές Λακωνίας 1912 - Πλούμιτσα Λακωνίας 1991)


Σημαντικός Έλληνας ποιητής. Έγραψε επίσης πεζογραφήματα, κριτικές μελέτες και άρθρα. Τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και το 1987 εκλέχτηκε ακαδημαϊκος. Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974) έζησε αυτοεξόριστος στην Ευρώπη. Σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται σε ελληνικά και παγκόσμια κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, και διαμαρτύρεται για τη φρίκη του πολέμου. Γενικά, στο έργο το μιλά με λυρισμό και τρυφερότητα για τον άνθρωπο και την αγάπη. Τα ποιήματά του έχουν συγκεντρωθεί σε τρεις τόμους. Στα πεζογραφήματά του ανήκουν Το γυμνό παιδί, Μπροστά στο ίδιο ποτάμι, Οδύνη κ.α.




Υ.Γ. Η 'μικρή μου' είναι η ανιψιά μου, ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, φέτος στην τελευταία τάξη του Δημοτικού και την αγαπάω πολύ... δεν θα ήμουν ικανή για τίποτα λιγότερο και πιστέψτε με, αν την γνωρίζατε, ούτε κι εσείς !

Υ.Γ. 2 Η φωτογραφία είναι -θέλω να πιστέυω- απολύτως σχετική!

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

I'm Loving You.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Imagine...




Τι θα γινόταν αν κοιμόσουν;

Και τι θα γινόταν αν στον ύπνο σου ονειρευόσουν;

Και τι θα γινόταν αν στ' όνειρό σου πήγαινες στον παράδεισο

και 'κει έκοβες ένα παράξενο και πανέμοφο λουλούδι;

Και τι θα γινόταν αν, όταν ξυπνούσες,

είχες ακόμα το λουλούδι στο χέρι σου;


Σάμιουελ Τέιλορ Κόλριτζ (1772-1834)

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

Πανικοβλαμένη ανάρτηση!


Κατα κατα

κατα

καταρρέω

κι άλλο πλέον δεν μπορώ

θα ερωτευτώ τον Παπανδρέοοοοοοοο
...........................

Καλά μιλάμε με έχει πιάσει πανικός!
Τελικά έπρεπε να βλέπω τηλεόραση όλον αυτό τον καιρό
να τα έχω σιχαθεί όλα
να μην παρουσιαστώ
αλλά δεν πρόκειται να το μπορέσω ποτέ αυτό
και μάλλον γι αυτό δεν ασχολήθηκα
προστάτευσα τον εαυτό μου από την ισοπέδωση και τον μηδενισμό
Σώθηκα;
Υποθέτω!
Σαν να πηγαίνω αδιάβαστη σε εξετάσεις είναι
Κάποτε, σε κάποιες εξετάσεις στο μάθημα της ιστορίας θυμάμαι
ήμουν εντελώς απροετοίμαστη
και ήξερα οτι στο μάθημα αυτό έπρεπε να έχω αποστηθίσει κομμάτια από το βιβλίο
αυτολεξή σχεδόν
αλλιώς σε κόβανε
κάτι που καλώς κακώς δεν είχα κάνει
και δε νομίζω και να μπορούσα
ήμουν κομματάκι αναρχοαυτόνομη ακόμα και σε αυτό
ποτε δεν τους έκανα το χατήρι να παπαγαλίσω
Τέλοσπαντων
χαμένη για χαμένη
πήρα βαθέιά ανάσα και έγραψα ό,τι ήξερα
ζωγράφισα η κυρία
και περίμενα το αποτέλεσμα
Ε λοιπόν αρίστευσα!
Θα αριστεύσω πάλι
Εεεεε;
Ποιος πανικός;
Μιλάμα έχω φτιάξει ψυχολογία!!!
Άστα να πάνε φίλε μου
Δεν νομίζω πως θα καταφέρω να νιώσω περήφανη για την επιλογή μου
τουλάχιστον να ντρέπομαι λιγότερο την επόμενη μέρα
Αυτό να καταφέρω
Δεν μιλώ για δίλημμα
Για μένα δεν υπάρχει δίλημμα σε αυτές τις εκλογές
ούτε καν τρίλημμα!
Τίποτα
Το κενό
ένα σκέτο λΥμα
Και αυτή η άποψη από τα δύο κακά το λιγότερο κακό
πρέπει να σου πω οτι ζέχνει υποκρισία και αντιδημοκρατισμό
Χθες είχα μια επίσκεψη
ένας άνθρωπος μεγάλος σε ηλικία
με ρώτησε τί θα ψηφίσω
για να μου πλασάρει υποψήφιο
καλά έκανε
άλλοι δεν ρωτάνε πρώτα
σου λένε το ποιον
λες και ψηφίζουμε για δήμαρχο
λες και δεν έχει σημασία το κόμμα
τί να κάνει ο κόσμος;
άδικο έχει;
Ποιο κόμμα και ποια ιδεολογία πια;
Άνθρωπο δικό μου σου λέει να έχω
να μου σταθεί σε καμιά στραβή
Τέλοσπαντων
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα του λέω
Νόμιζε οτι υπεκφεύγω
Δεν μπορεί
Κάπου ανήκω
Βρε χρυσέ μου άνθρωπε, αλήθεια σου λέω
Τελικά από τη συζήτηση προεκυψε
οτι και αυτός αλλού ανήκε ιδεολογικά και υποψήφιο άλλου κόμματος θα ψήφιζε
επειδή αυτός που είχε στηρίξει δεν...
Άνθρωπο σου λέει να ψηφίσεις
Βρε τί πάθαμε!
Καλά, μαζί σου!
Μας την πέσανε που λες φίλοι, γνωστοί και συγγενείς
μας την πέσανε και υποψήφιοι
και δώστου οι χαιρετούρες και τα χαμόγελα
Ένας δε, αυτό που λέμε το 'χει ο άνθρωπος
μπαλκονάτος
άξιος συνεχιστής του ιδρυτή...
κόντεψε να με ψήσει
έχω χαλαρώσει όμως και εγώ
εμ καθώς μεγαλώνεις, χαλαρώνεις
φυσική εξέλιξη των πραγμάτων
Ουφ, πολύ άγχος!
Είναι που βιάζομαι να αφήσω δυο γραμμές και εδώ
για να ετοιμαστώ
Ψηφίζω στην γενέτειρα, σαφώς
είμαι μιάμιση ώρα απόσταση
και έχω κανονίσει με μια φίλη
να ψηφίσει όταν με το καλό ξυπνήσει
και μετά να πάμε παρέα
Θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη παρέα
για να καταλήξουμε το μεσημέρι
σε κάποιο παραθαλάσσιο ταβερνάκι για φαγητό
Και έτσι σώθηκε κάπως η μέρα
θα την θυμάμαι σαν εκδρομή!!!
Έχει πολλά καλά αυτό
Πρώτα από όλα
θα αποφύγω τις πολλές κουβέντες με συγγενείς
που συνήθως δεν βγαίνουν σε καλό τέτοιες μέρες!
Θα μου λείψει λίγο να πω την αλήθεια, θα χάσει η μέρα το χρώμα της
Εκλογές χωρίς λίγη κόντρα, λίγη ίντριγκα,
είναι αντίθετο στο ταμπεραμέντο μου
αλλά κοιτώ την αισιόδοξη πλευρά
είναι μούρλια τέτοια εποχή η πατρίδα
και θα ερέσει και στα παιδιά!
Με ξέρω βέβαια, οτι θα τρώγομαι να γυρίσω
να συναντήσω κόσμο
να στηθούμε μπροστά από την τηλεόραση το βράδυ
και να τον ξενυχτήσουμε... το νεκρό!
Τί τα θες;
Τα ίδια και τα ίδια
Από μικρό κοριτσάκι τους παρακολουθώ
Εγώ άλλαξα
Αυτοί;;;
Την ψυχή τους θα πούλησαν!
Λοιπόν εγώ δεν την έχω για πούλημα
Ξέρω πως εκείνη τη στιγμή θα καθαρίσει και το μυαλό μου
και η συνείδησή μου
και θα κάνω το σωστό
Αυτό που εγώ θεωρώ σωστό
Διότι περί αυτού πρόκειται!
Άντε...
και καλή ψήφο μάγκες!

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Ουλαλούμ...








ΟΥΛΑΛΟΥΜ...


Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .


Γιάννης Σκαρίμπας




Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Για την Κατερίνα!




Το γκρι… που ακροβατεί


Το γκρι είναι το χρώμα των εύθραυστων ισορροπιών
είναι η ένωση του λευκού με το μαύρο
είναι η παρουσία κάθε χρώματος αγκαλιασμένη με μια ίση απουσία
Φαντάσου την παρουσία μέσα στην απουσία
Φαντάσου να συμβαίνει ένας θάνατος ακριβώς τη στιγμή που γεννιέται μια ζωή
Είναι δύσκολο να φανταστείς
Το γκρι δεν είναι το χρώμα της φαντασίας


Το γκρι είναι το χρώμα των σιδηροδρομικών σταθμών την Άνοιξη
είναι το χρώμα της στιγμής που αποχαιρετάς τον αγαπημένο σου
χωρίς να ξέρεις για πόσο ούτε γιατί
τη στιγμή που όλο το φως τρυπώνει στην ψυχή σου και μένει εκεί
Είναι η στιγμή που δεν μπορείς να ελπίσεις και δεν αντέχεις να απελπιστείς
Το γκρι είναι το χρώμα που έχει το παράπονο
το χρώμα που έχει η βροχή μέσα στα μάτια σου
Γκρι είναι η απάντηση που δεν έχει δοθεί.


Το γκρι είναι η θέληση της ζωής να κρατηθεί
είναι η αλαζονική απαίτηση του θανάτου να επιβληθεί
Το γκρι είναι το χρώμα της σκακιέρας προτού αποφασίσεις
την κίνηση που θα σε οδηγήσει στον θρίαμβο ή την ήττα
Γκρι είναι η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε
Το όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε
Ακόμα
Γκρι είναι η αναμονή


Το γκρι…
είναι σα να ακροβατεί στο μυστήριο
-στη λήθη-
σαν την κοιμωμένη πριν πάρει το φιλί
σαν την στιγμή πριν όλα αρχίσουν
Τελικά το γκρι δεν είναι άσχημο χρώμα,
αδικημένο είναι
στο κέντρο βρίσκεται, μα όχι της προσοχής,
στο κέντρο της ζωής
Κανείς δεν το πλησιάζει αρκετά
γιατί;
Κανείς δεν θέλει να ξέρει για τα χρώματα που κρύβει
μα όλοι μπορούν και μιλούν για τα χρώματα που κρύβει…
γιατί;
Γκρι και τα ‘γιατί;’


Κι αυτές οι λέξεις ακόμα
Είναι γκρι

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Δική μου Κυριακή...






Η πρώτη Κυριακή του φετινού «χειμώνα» ξημέρωσε σήμερα. Άνοιξα τα βλέφαρά μου στις οχτώ και κάτι, πολύ λίγα λεπτά αφού άνοιξαν οι κουρτίνες του μυαλού μου θρασύτατα, χωρίς να με προειδοποιήσουν καν… εσύ τις άνοιξες πάλι σήμερα… τσακ, με μια κίνηση, με ένα χαμόγελο σου φώτισες τα σκοτάδια του μυαλού μου και είπες καλημέρα! Καλημέρα λοιπόν!

Το σώμα μου έχει παγώσει τόσο ώστε να μου αρέσει αυτή η αίσθηση.. μόνο που πονάει λίγο η πλάτη μου και λίγο η μέση μου επειδή το μπλουζάκι έχει σηκωθεί και την έχει αφήσει εντελώς απροστάτευτη στα καπρίτσια της θερμοκρασίας και της υγρασίας που νιώθω ότι η σημερινή μέρα θα έχει… Τέτοιες στιγμές χρειάζεσαι ένα άγγιγμα και μοιάζει η αφή η αίσθηση που πιο πολύ από κάθε άλλη κάνει αισθητή την απουσία.

Πιάνω το σεντόνι και τυλίγομαι. Ανοίγω το κινητό, οχτώ και εικοσιπέντε λέει.
Το σπίτι παράξενα σκοτεινό σήμερα… ελάχιστο φως απλώνεται στο σαλόνι και λίγο περισσότερο μπαίνει από το παράθυρο του μπάνιου… κίτρινο χρώμα πουθενά, μάλλον λευκό του πάγου, γκρίζο για να το πω πιο απλά.. δεν με πειράζει σήμερα, μου αρέσει, σηκώνομαι με διάθεση να απορροφήσω αυτά τα νέα χρώματα που μου πάνε πιο πολύ.. δεν χρειάζεται να με καλοπιάσουν για να τα καλοδεχτώ, με έχουν κερδίσει ήδη.

Τρέχω στο μπάνια ξυπόλυτη, ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και παγώνω πιο πολύ, και μέσα μου ξυπνάω, μέσα μου φουντώνει μια φωτιά ικανή να φέρει την κατάσταση σε ισορροπία.. κοιτάζομαι στον καθρέφτη και μου χαμογελάω.. ωραία μέρα η σημερινή! Ξέρω πως σήμερα δεν θα είμαι μόνη, θα μου κρατήσει συντροφιά μια απουσία.. έμαθα πια να κάνω την απουσία παρουσία.

Ανάβω το θερμοσίφωνο, πλησιάζω το ψυγείο, στέκομαι μια στιγμή, κάνω να βγάλω την κανάτα με το νερό, την ακουμπάω στον πάγκο, ανοίγω το ντουλάπι να πιάσω το σέικερ… δεν πίνω καφέ κάθε πρωί μα σήμερα… σήμερα είναι ακόμα πρωί και εγώ θέλω παρέα και δεν έχω τίποτα να κάνω ούτε και θέλω να κάνω τίποτα ακόμα και… η κανάτα μπαίνει πίσω στη θέση της και εγώ αναζητώ το μπρίκι του καφέ… ελληνικός διπλός.. ο πρώτος για φέτος… και εγώ θα βάλω όλη μου τη μαεστρία!

Παίρνω μια φρυγανιά και αρχίζω να την μασουλάω… κανονικό πρωινό; Ίσως αργότερα. Βάζω ένα cd να παίζει απαλή, νωχελική μουσική.. φθινοπωρινή μου μοιάζει και αυτή… μόλις φτάνω με την κούπα του καφέ στο γραφείο μου, η μουσική ίσα που ακούγεται μα δεν τη δυναμώνω γιατί της πάνε οι ψίθυροι, μου πάνε και μένα…

Τώρα θέλω ένα τσιγάρο, ψέματα να πω; Πηγαίνω στο σαλόνι, ανοίγω το πακέτο και παίρνω δύο. Ανοίγω και το παράθυρο, στέκομαι και κοιτώ το πρωινό σκηνικό.. ο ήλιος είναι κάπου εκεί μα κρύβεται ακόμα.. τραβάω την κόκκινη κουρτίνα και γυρίζοντας όλα τα χρώματα του σαλονιού έχουν πάρει μια κόκκινη απόχρωση ερωτική… ανώφελα!

Πίσω στο γραφείο ανοίγω τον υπολογιστή… γουλιά ζεστού καφέ, τσιγάρο… τσιγκλάω κάτι μισοτελειωμένα αρχεία… κανένα δεν θα τελειώσει σήμερα… από πού να ξεκινήσω άλλωστε; Δεν γίνεται όλα μαζί… και μόνο η συγκέντρωση δεν με χαρακτηρίζει σήμερα, για να ακριβολογώ, είναι πολύς καιρός που με έχει απαρνηθεί… μα όλα καλά!

Μα μία ανάρτηση θα την κάνω.. έτσι για το γαμώτο δηλαδή!.. Στρέφομαι στα ανώδυνα.. έχω στο μυαλό μου από μια βδομάδα πριν έναν συγγραφέα, έναν ποιητή και έναν ζωγράφο.. ναι ζωγράφο.. παίρνω στα χέρια μου το βιβλίο με τα έργα του και χανομαι πάλι στις σελίδες του… στους κήπους, τους αγρούς και τα κύματα… παρατηρώ εκστασιασμένη, θα πει βαθιά συγκινημένη, τον τρόπο που κάνει έρωτα το φως στα χρώματα, η τέχνη στην πραγματικότητα…

Θα ασχοληθώ ξανά με τον ζωγράφο, ίσως το απόγευμα. Ως τότε πρέπει να ετοιμαστώ για να πάω στης αδελφής μου για φαγητό, να κάνω και καμιά δουλειά, γιατί από αύριο γυρίζω πάλι στην εργασιακή μου καθημερινότητα, βασικά πρέπει να κάνω μια αρχική διερεύνηση στις ντουλάπες.. ξερεις, χειμερινά-καλοκαιρινά… και ακόμα έχω να δω και μια ταινεία το απόγευμα, που έχω υποσχεθεί… με παρέα ή χωρίς; Μπα, δεν είναι για παρέα η συγκεκριμένη ταινεία… όχι για την διαθέσιμη παρέα, τουλάχιστον.

Αυτά! Λοιπόν μου αρέσει το φθινόπωρο πολύ!
Και αυτή είναι μια ολόκληρη δική μου Κυριακή!

Καλημέρα μας!

Υ.Γ. Το τραγουδάκι είναι ένα από τα μουρμουρητά που μου χάιδευαν τα αφτιά όσο έγραφα. Μόλις το άκουσα πήγα στον καναπέ, αγκάλιασα ένα μαξιλαράκι και κοίταξα από το παράθυρο.. ο ήλιος είχε βγει πίσω από τα σύννεφα.. και τότε ακριβώς, έπιασε βροχή......

...................................................................................................................

Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα –αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα
με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια–
μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που
συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια
γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να
’χατε αγαπηθεί πολύ
μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.


-Τάσος Λειβαδίτης-

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

missή




Μουσική-Στίχοι: Σταμάτης Μεσημέρης
Ερμηνεία: Τάνια Κικίδη-Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Κ. Ουράνης: Οι μεταπτώσεις ενός ρομαντικού.





Ο Κώστας Ουράνης (1890-1953), ποιητής και πεζογράφος, είναι ένας απ' τους πρώτους και τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της σχολής του νεορομαντισμού. Το πραγματικό του όνομα ήταν Κώστας Νιάρχος ή, όπως το άλλαξε ο ίδιος, Νέαρχος. Γεννήθηκε το 1890 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του Νικόλαος Νιάρχος καταγόταν από την Κουνουπιά της Κυνουρίας και η μητέρα του Αγγελική Γιαννούση από το Λεωνίδιο. Στο Λεωνίδιο έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το δημοτικό σχολείο. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο Ναυπλίου, κατόπιν πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου συνέχισε στη Ροβέρτειο Σχολή και στο ιδιωτικό Λύκειο Χατζηχρήστου από όπου και αποφοίτησε. Σε ηλικία 18 χρονών ήρθε στην Αθήνα όπου εργάστηκε για λίγο στην εφημερίδα "Ακρόπολη". Κατόπιν, έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές τις οποίες παραμέλησε λόγω της μεγάλης αγάπης του στα ταξίδια.
Ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, αρρώστησε από φυματίωση και με συμβουλή των γιατρών παρέμεινε δύο χρόνια στο Νταβός της Ελβετίας. Εκεί γνώρισε την Πορτογαλλίδα Μανουέλα Σαντιάγκο και την παντρεύτηκε. Μετά από λίγα χρόνια χώρισε. Στη συνέχεια ξαναπαντρεύτηκε με τη συγγραφέα και κριτικό Ελένη Νεγρεπόντη (γνωστή και με το ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος). Το 1920 διορίστηκε γενικός πρόξενος στη Λισσαβώνα και το 1924 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα εξασκώντας τη δημοσιογραφία σαν χρονογράφος, συντάκτης, ανταποκριτής ή έκτακτος απεσταλμένος. Υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας "Ελεύθερος Λόγος" και τακτικός συνεργάτης στις εφημερίδες "Ελεύθερος Τύπος", "Ελεύθερον Βήμα" και ταυτόχρονα στον "Εθνικό Kύρηκα" της Αμερικής.
Σαν ανταποκριτής και δημοσιογράφος ταξίδεψε σ' όλο τον κόσμο και με αναφορά τα ταξίδια του έγραψε ταξιδιωτικά βιβλία. Παράλληλα αντιμετώπιζε προβλήματα με την μόνιμα κλονισμένη υγεία του. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε μετά την κατοχή. Από τότε, χρειάστηκε να νοσηλευθεί κατά καιρούς στο σανατόριο Παπανικολάου, στα Μελίσσια Αττικής. Στο σανατόριο αυτό πέθανε στις 12 Ιουλίου 1953 από καρδιακή προσβολή.
Ο Ουράνης ασχολήθηκε με την ποίηση και με την ταξιδιωτική κυρίως πεζογραφία. Επίσης έγραψε διηγήματα, κριτικές μελέτες, μικρές πρόζες, και δοκίμια, με ξεχωριστή επίδοση σε θέματα των εικαστικών τεχνών. Τέλος ασχολήθηκε με τη μετάφραση ξένων έργων. Το πρώτο του ποίημα (εμπνευσμένο από την καταστροφή της Αγχιάλου) το έγραψε σε ηλικία 14 χρονών, όταν φοιτούσε στη Ροβέρτειο Σχολή. Πρωτοεδημοσίευσε ποιήματά του τον Δεκέμβριο του 1908 στο περιοδικό "Ελλάς". Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το "Ημερολόγιον Ελλάδος" και με ένα μεγάλο αριθμό περιοδικών: "Δάφνη", "Ο Νουμάς", "Καλλιτέχνης", "Γράμματα" και "Νέα Ζωή" της Αλεξάνδρειας, "Νέοι", "Μούσα", "Παναθήναια", (Αμερικής), "Μπουκέτο", "Οικογένεια", "Ημερολόγιον του Μπουκέτου", "Κυριακή του Ελεύθέρου Βήματος", "Ελληνικά Γράμματα", "Πειθαρχία", "Νέα Εστία", "Σήμερα", "Νεοελληνικά Γράμματα", "Ορίζοντες", στη "Φιλολογική Πρωτοχρονιά". Επίσης έγραψε και στις εφημερίδες: "Ακρόπολις", "Νέα Ελλάς", "Ελεύθερος Τύπος", "Ελεύθερος Λόγος", "Δημοκρατία", "Ελεύθερον Βήμα", "Πρωία", "Αθηναϊκά Νέα", "Η Καθημερινή" κ.α.
Το έργο του Κ. Ουράνη αποτελείται κύρια από τις ποιητικές συλλογές "Σαν όνειρα" (1909), "Spleen" (1912) και "Νοσταλγίες" (1920), την κριτική μελέτη "Κάρολος Μπωντλαίρ" (Αλεξάνδρεια 1918), τα ταξιδιωτικά βιβλία "Sol y Sombra" (1934), "Σινά, το Θεοβάδιστον Όρος" (1944), "Γλαυκοί Δρόμοι" (1947), "Ταξίδια στην Ελλάδα" (1949) και τη μυθιστορηματική βιογραφία "Αχιλλεύς Παράσχος".



Θα μπορούσαμε να πούμε ο τελευταίος ρομαντικός των γραμμάτων μας, γράφει ο Μιχαήλ Περάνθης. Γλιστρώντας πάνω απ’τα κύματα της λύπης, που ήταν ολόκληρη ψυχική, αντιπαρέρχονταν την καθημερινότητα, ξέφυγε την πεζολογία των πρακτικών ημερών και μετατοπίζονταν σε μία περιοχή καμωμένη από το δικό του κλίμα, όπου η νοσταλγία του έβρισκε τροφή και η θλίψη του διέξοδο. Αν διέφερε σε κάτι από τους ρομαντικούς, ήταν πως οι μετατοπίσεις, η φυγή του, ο αποδημητισμός του, δεν πραγματεύονταν μόνο στη φαντασία. Τα ζούσε, το ταξίδι και την αλλαγή. Η φυγή γίνονταν πραγματοποιημένο τραγούδι, μια ζώσα μεταρσίωση ανάμεσα στην ονειροπόληση που προηγείτο και στη νοσταλγία που ακολουθούσε.




πηγή



O Ρομαντισμός αποτελεί καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη. Αναπτύχθηκε αρχικά στη Μεγάλη Βρετανία και τη Γερμανία, για να εξαπλωθεί αργότερα κυρίως στη Γαλλία και την Ισπανία. Καταρχήν αποτέλεσε λογοτεχνικό ρεύμα, ωστόσο επεκτάθηκε τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και στη μουσική.
Ακολούθησε ιστορικά την περίοδο του διαφωτισμού και αντιτάχθηκε στην αριστροκρατία της εποχής. Συνδέθηκε μάλιστα ισχυρά, με τις ιδέες του Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Κύριο χαρακτηριστικό του ρομαντισμού αποτελεί η έμφαση στην πρόκληση ισχυρής συγκίνησης μέσω της τέχνης καθώς και η μεγαλύτερη ελευθερία στη φόρμα, σε σχέση με τις περισσότερο κλασικές αντιλήψεις. Στον ρομαντισμό, κυρίαρχο στοιχείο είναι το συναίσθημα αντί της λογικής.


Με τον όρο ρομαντισμός στη λογοτεχνία εννοείται το λογοτεχνικό κίνημα που, με επίκεντρο τη Γερμανία, την Αγγλία και τη Γαλλία εξαπλώθηκε στην Ευρώπη το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνα. Το θεμέλιο όμως της επίδρασης του ρομαντισμού στη λογοτεχνία διαμορφώθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα. Η γενικευμένη κρίση οι ταχείς ρυθμοί αστικοποίησης και εκβιομηχάνισης των ευρωπαϊκών χωρών, μετά τη διάσπαση της φεουδαρχικής κοινωνίας, είχε ως αποτέλεσμα μια σειρά ραγδαίων εξελίξεων σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Οι έντονες οικονομικές ανακατατάξεις οδήγησαν σε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Το γεγονός αυτό είχε ως επακόλουθο την έκρηξη και εξάπλωση διαφόρων επαναστατικών κινημάτων με κοινωνικά αιτήματα, με αποκορύφωμα τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, γεγονός που οδήγησε στη διατύπωση νέων θεωριών. Οι νέες θεωρίες φέρνουν στο προσκήνιο το άτομο και και την ιδεαλιστική προσέγγιση του κόσμου ως αντίδραση στον ορθολογισμό και τις «απόλυτες» αλήθειες του Διαφωτισμού. Η εμμονή του Eμμάνουελ Καντ στην κυριαρχία της ελεύθερης βούλησης, η θεωρία της γνώσης του Φίχτε, η εισαγωγή της έννοιας του εξπρεσιονισμού από τον Χέρντερ και της ιδέας του ανήκειν, φαίνεται πως απέδωσαν καρπούς στον 19ο αιώνα.


Κοινά χαρακτηριστικά

Παρόλο που παραμένει δύσκολος έως αδύνατος ο σαφής ορισμός του Ρομαντισμού ωστόσο διακρίνονται ορισμένα βασικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά και θέματα, τα οποία έγιναν κοινός τόπος στους πρωταγωνιστές αυτού του λογοτεχνικού κινήματος.
Το 1817 ο Κόουλριτζ όρισε την ποίηση ως προϊόν «εκείνης της συνθετικής και μαγικής δύναμης, στην οποία έχουμε αποκλειστικά επιφυλάξει το όνομα της φαντασίας», παρέχοντας το στίγμα της λογοτεχνικής παραγωγής στα συμφραζόμενα του ρομαντικού κινήματος. Οι ρομαντικοί συγγραφείς αντιτάχθηκαν στο κλασικό ιδεώδες της τέλειας ορθολογικής μίμησης της πραγματικότητας, αντιπροτείνοντας ως απόλυτο ιδανικό την έκφραση των εσωτερικών συναισθημάτων μέσω της ευαισθησίας, της ατομικής προοπτικής του κόσμου και της δημιουργικής φαντασίας. Ο άνθρωπος στο ρομαντικό ιδεώδες είναι ένα διονυσιακό, ανήσυχο πλάσμα που επαναστατεί ενάντια στον κόσμο και την κοινωνία και βρίσκεται σε μια συνεχή ψυχική ανισορροπία». Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, ο ρομαντικός λυρισμός αναδεικνύει ήρωες ανήσυχους και μελαγχολικούς, πλημμυρισμένους από το αίσθημα της απελπισίας, από το αίσθημα του μοιραίου και του ανολοκλήρωτου, που πολλές φορές μετατρέπεται σε θανατολαγνεία.
Σε αντιστοιχία, οι ρομαντικοί ποιητές –των οποίων οι ήρωες λειτουργούν ως alter ego– εκτιμούν την ακεραιότητα, την ειλικρίνεια και την αφοσίωση σε κάποιο ιδεώδες για το οποίο αξίζει κανείς να θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Η τέχνη και η ζωή για τον ρομαντικό συγγραφέα είναι έννοιες αδιαχώριστες. Έτσι, στα πλαίσια του ρομαντικού κινήματος, ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα της ατομικής εσωτερικής αλήθειας συνιστούν τα αποκλειστικά κριτήρια για την εκτίμηση κάθε έργου τέχνης, το οποίο, με τον μοναδικό του χαρακτήρα, οφείλει να εκφράζει το προσωπικό βίωμα του δημιουργού του.
Κοινό χαρακτηριστικό των ρομαντικών συγγραφέων είναι επίσης η νοσταλγία ενός ανεπιτήδευτου παρελθόντος, που αφενός οδηγεί στο ενδιαφέρον για την παραδοσιακή αγροτική κοινωνία, για την ιδιαίτερη ιστορία κάθε λαού και για τον μεσαίωνα, αφετέρου παράγει ένα διαφορετικό ιδεώδες που απέχει τόσον μακράν της πραγματικότητας, όσο και εκείνο του κλασικισμού. Οι συγγραφείς του ρομαντικού κινήματος αντλούν συχνά αντλούν τα θέματά τους από τις λαϊκές παραδόσεις, την εθνική ιστορία και τους μεσαιωνικούς θρύλους. Συχνότερα δε, ενδιαφέρονται για εκείνες τις δοξασίες που περιέχουν υπερφυσικά στοιχεία, καθότι αυτά συμφωνούν με «τη ρομαντική αντίληψη της ενορατικής δύναμης της καλλιτεχνικής φαντασίας, με την οποία ο ποιητής εκφράζει την 'υπερβατική αλήθεια', πέρα από την επιφανειακή πραγματικότητα του κόσμου».

Βικιπαίδεια

Ο Charles Baudelaire για τον Ρομαντισμό:
"Ο ρομαντισμός δεν βρίσκεται ούτε στην επιλογή του θέματος ούτε στην ακριβή αλήθεια, αλλά περισσότερο σε έναν τρόπο να αισθάνεσαι τον κόσμο."








ΕΡΩΤΙΚΑ IV


Δεν είμαι εγώ που τη ζωή σου

ήρθα σαν ήλιος να φωτίσω:

το φώς στα μάτια μου που λάμπει

δικό σου-και σ'το στέλνω πίσω!


Του μαγικού του κόσμου

αν έχω ανοίξει διάπλατη τη θήρα,

το μυστικό χρυσό κλειδί της

από το χέρι σου το πήρα.

Κι αν απ'τα βάθη ενός ληθάργου βγήκα,

σ'εσένα το χρωστάω,

σ'εσένα τους χυμούς που νοιώθω,

τη νέα γλώσσα που μιλάω!


*



Ερωτικό


Δεν μπορώ να ξέρω, δεν μπορώ να πω
αν θα σ'αγαπώ

ίσαμε να φτάσω στη στερνή την ώρα
όπως, κι όσο, τώρα'

Ούτ' ο ερωτάς μου που σα ρόδο ανθεί,

αν θα μαραθεί
πάλι σαν το ρόδο που το καίει το θέρο,

δεν μπορώ να ξέρω.


Ο,τι ξέρω είναι πως, απ' την ημέρα
που 'γινες δική μου

άνοιξαν κλεισμένες πύλες -και το θαύμα

μπήκε στη ζωή μου
Ολα αλλάξαν όψη απ' το φως που εντός μου

σκορπισε η χαρά,

σαν στα βαλτοτόπια που τα πλυμμυρίζουν

ζωντανά νερά.

Εχω πια ξεχάσει όσα νοσταλγούσα

κι ό,τι είχα ποθήσει:

Τώρα με φτερώνει μια καινούρια νιότη

που δεν είχα ζήσει.

Τη ζωή τη βλέπω σάμπως μεσ' από να

μαγικό γυαλί

κι απ' ό,τι ζητούσα μού δωσ' η αγάπη

τόσο πιο πολύ,

πού να λέω αν όπως ήρθε μιαν ημέρα

φύγει πάλι πίσω

κι απομείνω μόνος, κι όπως ήμουν πρώτα,

-κάλλιο να μην ζήσω.


*








Ταξίδι στα Κύθηρα




Τ' ωραίο καράβι έτοιμο στο χαρωπό λιμάνι,

γιορταστικά με γιασεμιά και ρόδα στολισμένο,

με τις παντιέρες του αλαφριές στην ανοιξιάτικη αύρα

και τ' Όνειρό μας στο χρυσό πηδάλιο καθισμένο,

μας πήρε για τα Κύθηρα, τα θρυλικά, όπου μέσα

σε δέντρα και λούλουδα και γάργαρα νερά

υψώνεται ο μαρμάρινος ναός για τη λατρεία

της Αφροδίτης-του έρωτα τη θριαμβική θεά.

Μα το ταξίδι ήταν μακρύ κ' η χειμωνιά μας βρήκε!...

Οι φανταχτερές κι ανάλαφρες παντιέρες μουσκευτήκαν,

τα χρώματα ξεβάψανε και τ' άνθη εμαραθήκαν

και, κάπου από τους άξενους τους ουρανούς, το πλοίο

απόμεινε ακυβέρνητο στο κύμα τ' αφρισμένο

με το φτωχό μας Όνειρο στην πρύμνη πεθαμένο.

*


Αν νοσταλγώ



Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες,

και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει!

- Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα

μέσα στης Μνήμης το παλιό βιβλίο τα 'χω κλείσει.

Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες,

που μια στιγμή σταυρώσανε το βλέμμα τους μαζί μου!

- Τέτοιες, που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτός μου πόθος,

ενώ ποιος ξέρει! θ' άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου!

Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς, πόλεις όπου έχω ζήσει,

πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,

μα κείνες, ταξιδεύοντας, που αντίκρισα ένα βράδυ

κι είδα μακριά τα φώτα τους τα άπειρα να χορεύουν

(που ήταν σα να με φώναζαν, που ήταν σα να μου γνεύουν!)

και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι.


*


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι





Μουσική: Διάφανα Κρίνα


Στίχοι: Ποίηση Κώστα Ουράνη


*


Vita nuova



Δεν θέλω πια παρά να ζω έτσι όπως ένα δέντρο,

όπου θροΐζει ανάλαφρα σε πρωινό του Απρίλη

μεσ' σ' έναν κάμπο ειρηνικό, γεμάτον φως γαλάζιο

και παπαρούνες κόκκινες και άσπρο χαμομήλι.

Δεν θέλω πια παρά να ζω έτσι σαν ένα ρόδο,

που άνθισε κατάμονο μέσα σε πράο χειμώνα

σ' ένα πεζούλι φτωχικό κ' ηλιόφωτο, που να 'χει

ασβεστωμένο τοίχωμα να του κρατάει το χώμα.

Θεέ μου! άσε με να ζω σαν ένα από τα μύρια,

τ' ανώφελα τα έντομα που από το φως μεθάνε

και τη ζωή τους στους ανθούς ανάμεσα περνάνε,

μακριά απ' τον κόσμο μοναχό, σ' ένα λευκό σπιτάκι:

και να 'χω μέσα στην ψυχή μου των γέρων την ειρήνη

και στην καρδιά μου των φτωχών την ένθεη καλοσύνη





Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Από την αρχή.





Δεν θυμάμαι την αρχή, όλο το θέμα είναι έλλειψη μνήμης.
Δεν θυμάμαι από πού ξεκίνησα.
Από πού μπήκα;
Είμαι σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο
και είναι στιγμές που διακρίνω φως
Είναι κάποιες στιγμές που κάτι μοιάζει με φως
Και ούτε ξέρω πώς γνωρίζω και το αναγνωρίζω
Μα όλα ίδια δεν μοιάζουν, υπάρχουν διαφορές
Ίσως στην προσπάθειά μου να τις ερμηνεύσω να τις βάφτισα φως
Μα τι είναι το φώς;
Ποια είναι η ουσία πέρα από τις λέξεις;
Και τούτη η αίσθηση του διαφορετικού
που συνθλίβει τη μονοτονία
και την ασφάλεια του τίποτα πριονίζει
Τούτη η αίσθηση που χωρίς οίκτο με βασανίζει
Από πού;
Ποια είναι η πηγή της;
Κι είμαστε μες στο λαβύρινθο αυτή και εγώ
Και η μία δεν ξέρει
Η άλλη δεν φανερώνει
Την αρχή της

Κι αν στάθηκα εδώ, ποιος είναι ο σκοπός;
Τη δικη μου να βρω ή τη δική της;
Όλα ένα γύρω μου ψιθυρίζουν την έξοδο να βρω
μα ηχούν συνωμοτικά οι ψίθυροι
Ένα ένστικτο με οθεί να κλείσω τα αυτιά, να μην ακούω
Μια φωνή μέσα μου με παρακινεί πιο δυνατά
την είσοδο να ψάξω
Και λέω πια πως ίσως να είναι μία η πύλη
Μα κι αν υπάρχει δεύτερη, εγώ από την πρώτη επιθυμώ να ξεκινήσω
Ξέρω τώρα πως αν μπροστά στη δεύτερη βρεθώ
χωρίς την πρώτη να γνωρίσω
ως αποτυχία θα την χρεωθώ
Έτσι φτιαγμένη είμαι
Και η ζωή
δεν ξέρει να κάνει τίποτα καλύτερα από το να κερνάει απογοητεύσεις
Με κούρασε ο ρεφενές της
Δική μου θέλω τώρα όλη την ευθύνη
Θέλω να βγω από της ζωής μου το ανελέητο μεθύσι

Είμαι σε έναν σκοτεινό λαβύρινθο
και είναι στιγμές που διακρίνω φως
Από κάπου μπαίνει αυτή η φωτεινή αίσθηση
Θέλω να ψάξω
Να βρω την πηγή της
Σε τούτο το λαβύρινθο που περπατώ
σε αυτό που με υπερβαίνει, θα δεηθώ
τα βήματά μου να χάσω
Ενάντια στην ορμή μου μπροστά να περπατώ
Τα βήματά μου ας χάσω
Την ορμή μου ας ξεγελάσω
Ίσως είναι για μένα αυτός
ο ασφαλέστερος τρόπος
τις δυο αρχές –που μία είναι- να ξαναβρώ
Το άλλοθι του λαβύρινθου
αυτό που μόνο έχω
χωρίς δισταγμό αν εκμεταλευτώ.



Υ.Γ. 1 Πρωινό Κυριακής...
για μια φωτογραφία που συνάντησα στο νετ...
κατά τύχη!

Υ.Γ. 2 Το τραγουδάκι... για κάποια γενέθλια...

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

B-612








(...)
Τότε λοιπόν εμφανίστηκε η αλεπού.



- Καλημέρα, είπε η αλεπού.
- Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και στράφηκε, μα δεν είδε τίποτα.
- Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω απ’ τη μηλιά.
- Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη…
- Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.



- Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος…
- Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν είμαι εξημερωμένη.
- Α, συγνώμη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.



Όμως, μετά από σκέψη, πρόσθεσε:
- Τι πάει να πει «εξημερώνω»;
- Εσύ δεν είσαι από εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
- Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «εξημερώνω»;
- Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγάνε… Μεγάλος μπελάς. Εκτρέφουν και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Κότες γυρεύεις;
- Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «εξημερώνω»;
- Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς…».



- Δημιουργώ δεσμούς;
- Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι ολόιδιο μ’ άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Κι ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού ίδια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο…
- Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι… νομίζω πως μ’ εξημέρωσε…
- Πολύ πιθανόν, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τα πιο τρελά πράματα…
- Α, δεν είναι στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:
- Σ’ έναν άλλο πλανήτη;
- Ναι.
- Υπάρχουν κυνηγοί σ’ εκείνο τον πλανήτη;
- Όχι.
- Ενδιαφέρον. Και κότες;
- Όχι.
- Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.



Όμως η αλεπού ξαναγύρισε στην προηγούμενη σκέψη της:



- Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, οι άνθρωποι με κυνηγάν. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν, βαριέμαι λίγο. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θ’ αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ’ όλα τα’ άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω απ’ τη γη. Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω απ’ τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…



Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα:



- Σε παρακαλώ… εξημέρωσέ με, είπε.
- Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλους και πολλά πράματα να γνωρίσω.
- Γνωρίζουμε μονάχα τα πράματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…



Την επομένη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.



- Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τα’ απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και Θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της… Χρειάζεται κάποια τελετή.
- Τι πάει να πει τελετή; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ’ αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.



Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.


Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:



- Αχ, είπε η αλεπού… Θα κλάψω.
- Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
- Σωστά, είπε η αλεπού.
- Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Σωστά, είπε η αλεπού.
- Τι κέρδισες λοιπόν;
- Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.



Έπειτα πρόσθεσε:
- Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.



Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.
- Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ’ άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.
Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.
- Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ’ τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ’ εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.



Και ξαναγύρισε στην αλεπού:
- Αντίο, είπε…
- Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
- Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
- Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου…, είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
- Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…
- Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου…, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.




Απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκηπα (Le Petit Prince)
του Antoine de Saint-Exupery

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

I carry it in my heart.



i carry your heart with me

i carry your heart with me(i carry it in
my heart)i am never without it(anywhere
i go you go,my dear;and whatever is done
by only me is your doing,my darling)

i fear
no fate(for you are my fate,my sweet)i want
no world(for beautiful you are my world,my true)
and it's you are whatever a moon has always meant
and whatever a sun will always sing is you

here is the deepest secret nobody knows
(here is the root of the root and the bud of the bud
and the sky of the sky of a tree called life;which grows
higher than soul can hope or mind can hide)
and this is the wonder that's keeping the stars apart

i carry your heart(i carry it in my heart)

ee cummings