Lullaby

Σήμερα άνοιξα το σπίτι έπειτα από αρκετό καιρό για φίλους, όχι μόνο τους δυο τρεις που βρισκόμαστε συνήθως για τα νέα των ημερών, για ένα ποτό, μα για όλη την παρέα, τους φίλους των φίλων, καινούριες γνωριμίες που έκανα τον τελευταίο καιρό. Γενικά ήμουν πολύ πιεσμένη εδώ και αρκετό καιρό για να οργανώσω κάτι μαζικό, εξάλλου κάθε βδομάδα όλο και κάποιος με προλάβαινε, γενέθλια τη μία, επέτειος την άλλη, κάποια γιορτή, έτσι απλά να ψήσουμε, να μαζευτούμε, απλά γιατί χειμώνιασε, για να ανάψει το τζάκι, για να παίξουμε μουσική, είναι εξαιρετικά χαλαρωτικές αυτές οι μαζώξεις σε σπίτια, χαλαρά σώματα, χαλαρές εκφράσεις, χαλαρές κουβέντες, όλη αυτή η ανεπιτήδευτη ανθρώπινη επαφή…

Δεν το είχα οργανώσει, να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο είπαμε με τρεις φίλους, δεν λές και στον τάδε, πες του να πει και σε κείνον… και έπειτα από λίγο… μπορεί; Α θα έρθει και η… Ωραία! Και έπειτα άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, δυο τρεις ώρες και ξάφνου όλα έτοιμα… οι μεζέδες στη σειρά, οι μπύρες και το κρασί στο ψυγείο, τα παιδιά θα φέρουν τα γλυκά… τελικά μαζεύτηκαν πολλά γλυκά, φεύγοντας οι τελευταίοι τα πήραν πακετάκι για το δρόμο… δε σφάξανε που θα έμενα στο σπίτι με τόσα γλυκά! Αλλά δοκίμασα μια σοκολατόπιτα ρε παιδιά! Μα μια σοκολατόπιτα!

Πόση διάθεση είχα να το κάνω αυτό, το σημερινό απόγευμα! Έτσι μου ‘ρχεται να ανοίξω όλα τα παράθυρα και να μείνω έτσι όλη νύχτα! Το ίδιο είχα πάθει και όταν σε πρωτογνώρισα, μόνο που τότε ήταν καλοκαίρι! Την πόρτα του σπιτιού μου ξέχνούσα να την κλείσω, θα έλεγες πως σε περίμενα... και εσύ την είδες που ήταν ορθάνοιχτη και κατάλαβες πως για σένα ήταν.

Όπως έκανε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί τα καλοκαίρια στο χωριό, που κάθε πρωί όποιος περνούσε από το δρόμο θα έμπαινε για έναν καφέ, μια πορτοκαλάδα, ένα μπισκότο… και τα βραδάκια έφτιαχνε πάντα εκείνες τις πίτες στο τηγάνι που τράβαγε τη ζύμη πριν τις βυθίσει στο λάδι που τσιτσίριζε και γι αυτό τις λέγαμε τραβηχτές!

Και τις έβγαζε σε εκείνο το πεζουλάκι που ήταν χτισμένο στο δρόμο έξω από το σπίτι μέσα σε ένα ταψάκι μαζί με φέτες αλμυρό χωριάτικο τυρί στο πλάι και μαζευότανε ολόκληρο το χωριό και ήταν τόσο αλλόκοτη αυτή η φασαρία μέσα στη απέραντη σιγαλιά της νύχτας, και τα γέλια των ανθρώπων και οι κουβέντες τους εναλάσσονταν με τα γρυλίσματα των τσακαλιών που κατέβαιναν ως τη στέρνα να πιούν νερό από την γούρνα των σκυλιών και οι νυφίτσες σαν ένοχοι διαμαρτύρονταν και κανείς δεν ήθελε να τις ακούσει και μέχρι και οι κουκουβάγια φώναζε για λίγη ησυχία μα δεν της γινόταν το χατίρι παρά λίγες ώρες πριν το ξημέρωμα.

Σε εκείνο το πεζούλι ξάπλωνε πάντα ο θείος πάνω σε μια κουρελού και όταν νύσταζα και άρχιζα την γκρίνια γιατί φοβόμουν να πάω σπίτι μόνη μου να κοιμηθώ, τρύπωνα δίπλα του και κοιτούσαμε τα αστέρια στον ουρανό, πόσα αστέρια εκείνος ο ουρανός, πόσα αστέρια! ακόμα και σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει στον κόσμο όλο τόσο πυκνός έναστρος ουρανός… και εκείνη η ψύχρα του καλοκαιριού που ζωντάνευε το αίμα, ίσως δανειζόταν κάτι από την αίσθηση ότι ήσουν καταμεσής μιας φύσης παρθένας με όλους της τους απεσταλμένους σε ειρηνικές αναγνωριστικές αποστολές, και θυμάμαι με νοσταλγία όλα εκείνα τα ζούδια που φοβόμουν στο φως της ημέρας να με πλησιάζουν δειλά πάνω στο πέτρινο πεζούλι και εγώ να μην τα μαρτυρώ και να μοιράζομαι μαζί τους εκείνο τον ολόφωτο ουρανό και ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε τόσο απέραντο και τόσο μαγικό!

Ο ουρανός όταν φορτώνεται αστέρια μοιάζει να μου ψιθυρίζει ένα μυστικό, κι αν τον κοιτάξω λίγη ώρα γίνονται τα αστέρια νότες σε πεντάγραμμο,
στους αγγέλους το χαρίζω το μικρό μου μυστικό, το κορμί σου να τυλίξουν στου έρωτά μου το σκοπό.