Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Lullaby




Σήμερα άνοιξα το σπίτι έπειτα από αρκετό καιρό για φίλους, όχι μόνο τους δυο τρεις που βρισκόμαστε συνήθως για τα νέα των ημερών, για ένα ποτό, μα για όλη την παρέα, τους φίλους των φίλων, καινούριες γνωριμίες που έκανα τον τελευταίο καιρό. Γενικά ήμουν πολύ πιεσμένη εδώ και αρκετό καιρό για να οργανώσω κάτι μαζικό, εξάλλου κάθε βδομάδα όλο και κάποιος με προλάβαινε, γενέθλια τη μία, επέτειος την άλλη, κάποια γιορτή, έτσι απλά να ψήσουμε, να μαζευτούμε, απλά γιατί χειμώνιασε, για να ανάψει το τζάκι, για να παίξουμε μουσική, είναι εξαιρετικά χαλαρωτικές αυτές οι μαζώξεις σε σπίτια, χαλαρά σώματα, χαλαρές εκφράσεις, χαλαρές κουβέντες, όλη αυτή η ανεπιτήδευτη ανθρώπινη επαφή…


Δεν το είχα οργανώσει, να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο είπαμε με τρεις φίλους, δεν λές και στον τάδε, πες του να πει και σε κείνον… και έπειτα από λίγο… μπορεί; Α θα έρθει και η… Ωραία! Και έπειτα άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, δυο τρεις ώρες και ξάφνου όλα έτοιμα… οι μεζέδες στη σειρά, οι μπύρες και το κρασί στο ψυγείο, τα παιδιά θα φέρουν τα γλυκά… τελικά μαζεύτηκαν πολλά γλυκά, φεύγοντας οι τελευταίοι τα πήραν πακετάκι για το δρόμο… δε σφάξανε που θα έμενα στο σπίτι με τόσα γλυκά! Αλλά δοκίμασα μια σοκολατόπιτα ρε παιδιά! Μα μια σοκολατόπιτα!


Πόση διάθεση είχα να το κάνω αυτό, το σημερινό απόγευμα! Έτσι μου ‘ρχεται να ανοίξω όλα τα παράθυρα και να μείνω έτσι όλη νύχτα! Το ίδιο είχα πάθει και όταν σε πρωτογνώρισα, μόνο που τότε ήταν καλοκαίρι! Την πόρτα του σπιτιού μου ξέχνούσα να την κλείσω, θα έλεγες πως σε περίμενα... και εσύ την είδες που ήταν ορθάνοιχτη και κατάλαβες πως για σένα ήταν.


Όπως έκανε η γιαγιά μου όταν ήμουν παιδί τα καλοκαίρια στο χωριό, που κάθε πρωί όποιος περνούσε από το δρόμο θα έμπαινε για έναν καφέ, μια πορτοκαλάδα, ένα μπισκότο… και τα βραδάκια έφτιαχνε πάντα εκείνες τις πίτες στο τηγάνι που τράβαγε τη ζύμη πριν τις βυθίσει στο λάδι που τσιτσίριζε και γι αυτό τις λέγαμε τραβηχτές!

Και τις έβγαζε σε εκείνο το πεζουλάκι που ήταν χτισμένο στο δρόμο έξω από το σπίτι μέσα σε ένα ταψάκι μαζί με φέτες αλμυρό χωριάτικο τυρί στο πλάι και μαζευότανε ολόκληρο το χωριό και ήταν τόσο αλλόκοτη αυτή η φασαρία μέσα στη απέραντη σιγαλιά της νύχτας, και τα γέλια των ανθρώπων και οι κουβέντες τους εναλάσσονταν με τα γρυλίσματα των τσακαλιών που κατέβαιναν ως τη στέρνα να πιούν νερό από την γούρνα των σκυλιών και οι νυφίτσες σαν ένοχοι διαμαρτύρονταν και κανείς δεν ήθελε να τις ακούσει και μέχρι και οι κουκουβάγια φώναζε για λίγη ησυχία μα δεν της γινόταν το χατίρι παρά λίγες ώρες πριν το ξημέρωμα.


Σε εκείνο το πεζούλι ξάπλωνε πάντα ο θείος πάνω σε μια κουρελού και όταν νύσταζα και άρχιζα την γκρίνια γιατί φοβόμουν να πάω σπίτι μόνη μου να κοιμηθώ, τρύπωνα δίπλα του και κοιτούσαμε τα αστέρια στον ουρανό, πόσα αστέρια εκείνος ο ουρανός, πόσα αστέρια! ακόμα και σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι δεν υπάρχει στον κόσμο όλο τόσο πυκνός έναστρος ουρανός… και εκείνη η ψύχρα του καλοκαιριού που ζωντάνευε το αίμα, ίσως δανειζόταν κάτι από την αίσθηση ότι ήσουν καταμεσής μιας φύσης παρθένας με όλους της τους απεσταλμένους σε ειρηνικές αναγνωριστικές αποστολές, και θυμάμαι με νοσταλγία όλα εκείνα τα ζούδια που φοβόμουν στο φως της ημέρας να με πλησιάζουν δειλά πάνω στο πέτρινο πεζούλι και εγώ να μην τα μαρτυρώ και να μοιράζομαι μαζί τους εκείνο τον ολόφωτο ουρανό και ίσως να ήταν αυτό που τον έκανε τόσο απέραντο και τόσο μαγικό!


Ο ουρανός όταν φορτώνεται αστέρια μοιάζει να μου ψιθυρίζει ένα μυστικό, κι αν τον κοιτάξω λίγη ώρα γίνονται τα αστέρια νότες σε πεντάγραμμο,
στους αγγέλους το χαρίζω το μικρό μου μυστικό, το κορμί σου να τυλίξουν στου έρωτά μου το σκοπό.

5 σχόλια:

  1. Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει τόσο πια!!
    Χάθηκαν οι παρέες, τα λόγια γύρω από το τζάκι, τα χαμόγελα και όλο αυτο το υπέροχο κλίμα που δημιουργείται όταν μαζεύονται όλοι μαζί.
    Θυμαμαι πόσο όμορφες ήταν οι μέρες τότε που περιμέναμε το Σάββατο να μαζευτούμε και να δούμε μια ταινία, να σχολιάσουμε να γελάσουμε.
    Μου λείπουν εκείνες οι εποχές, δεν ξέρω αν μπορώ να τις φέρω πίσω, πήραμε διαφορετικούς δρόμους πια.

    Βλέπω ξενυχτάμε σήμερα ε;
    :)))

    Καλο ξημέρωμα flash μου!!
    Χαίρομαι που πέρασες όμορφα και μήπως έμεινε καθόλου από εκείνη την σοκολατόπιτα; :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Σταλαγματιά

    Ναι, ξενυχτάμε λιγάκι! :)
    Και απολαμβάνουμε την παρέα σας ωραία μας Κυρία! (όλες κυρίες είμαστε, λέει, πια! :p)

    Λοιπόν έμεινε λίγη από εκείνη την σοκολατόπιτα, δηλαδή πραγματικά λίγη, γιατί στην προσπάθειά μου να μην ξαναντικρίσω τον πειρασμό, έκοψα κάτι κομμάτια.. ΝΑ! χαχα!

    Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει λιγάκι ναι, μα όταν βρίσκονται μαζί και αφήνουν πίσω όλα αυτά που συνεισέφεραν σε αυτή την αλλαγή (σκοτούρες, ρυθμούς, άγχη) μαλακώνουν και θυμούνται πάλι...

    Τις νοσταλγώ και εγώ εκείνες τις βραδιές με τις ταινείες και τους φίλους από το σχολείο... διαφορετικοί δρόμοι, έχεις δίκιο... και άλλοι νέοι, νέοι δρόμοι και νέοι άνθρωποι.

    Αν συναντηθούν πάντως οι δρόμοι μας ποτέ, κερνάω σοκολατόπιτα! :)
    Και έχω και το Notebook! ;)
    Καλά μπορεί να μην γελάσουμε και πολύ με αυτό, αλλά θα γελάσουμε πολύ πριν και μετά! :)))

    Φιλιά Αναστασία μου!
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα flash
    Καλά αυτή η ανάρτηση σου είναι απίστευτα ζωντανή, όλο εικόνες, ήχους γεύσεις, όλα τα περιγράφεις πολύ παραστατικά.
    Από τα πιο όμορφα είναι η μάζωξη φίλων, σε κάποιο σπίτι φίλου, έτσι όλη η παλιοπαρέα μαζεμένη γύρω από το τραπέζι και να τρώει, να πίνει, να συζητά από τα πιο σοβαρά θέματα μέχρι τα πιο απλά… Να φωνάζουν όλοι μαζί, να γελούν…
    Αυτή εικόνα του ουρανού, ενώ γύρω σου το σκοτάδι τόσο πηχτά μαύρο είναι απίστευτη, πάντα προκαλεί ένα δέος σαν τον κοιτάς. Τα αστέρια να τρεμοπαίζουν σαν είναι άνθρωποι που σου κλείνουν το μάτι και σε χαιρετούν. Ενώ είσαι ξαπλωμένος/νη στην αυλή, το καλοκαιρινό βράδυ σε παίρνει ο ύπνος πάνω στο ντιβάνι με εκείνες τις σούστες που τρίζουν και γύρω στις 4 το πρωί, νιώθεις την ψύχρα να κατεβαίνει από τη ρεματιά και αγαλλιάζει το κορμί από την κάψα της ημέρας!
    Όμορφη εικόνα είναι και αυτή: ένα χέρι στο πόμολο, ανοίγει η πόρτα. Η πόρτα βλέπει την πλάτη του αγαπημένου σου προσώπου και εσύ το πρόσωπο του και όλα τα ξεχνάς καθώς πέφτει στην αγκαλιά σου, που είναι πολλές άδεια. Έτσι σου έρχεται κλείσεις εκείνη την πόρτα και τα ανοιχτά παράθυρα για να μην μπορεί να φύγει και να κάτσει για πάντα μαζί σου στην αγκαλιά, να ακούς την φωνή του/της, να μυρίζεις την αναπνοή του/της και να κάνεις όνειρα, κοιτάζοντας να αστέρια, από το παράθυρο.
    Να είσαι καλά,
    είσαι καλά,
    θα μου άρεσε να ήσουν καλά,
    να έχεις την πόρτα και τα παράθυρα ανοιχτά.
    Τα σέβη μου, τα φιλιά μου και την αγάπη μου έχεις: -))))
    Υ.Γ. Θα έτρωγα και εγώ αν με καλούσες από εκείνη την σοκολατόπιτα. Η σοκολάτα όλα τα λεφτά.
    Υ.Γ2/ Πιστεύω να σε νανούριζε όμορφα η μουσική από τα αστέρια …..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και τι δεν θα έδινα για μια τέτοια βραδιά....
    Μμμμμμ....βλέπω η σοκολατόπιτα έκανε θραύση, εγώ θα γίνω η εξαίρεση;;; Ευτυχώς που είχα σοκολάτα(υγείας,πορτοκάλι η αγαπημένη μου) στο ψυγείο (μα φυσικά και δεν συνγκρίνεται με την σοκολατόπιτα!) όταν το διάβαζα γιατί αλλιώς..... :Ρ
    Και η εικόνα του χωριού... τόσο ζωντανή και γνώριμη... να σκεφτείς για λίγο νόμιζα ότι είσαι απο το δικό μου χωριό...
    Για να είμαι ειλικρινής χωριό-χωριό δεν έχω, παιδί της Αθήνας είμαι, γέννημα-θρέμα που λένε, όπως και οι γονείς μου... άλλα ευτύχως (για μένα!) η γιαγιά μου γεννήθηκε εκεί...
    Απο μικρή τα καλοκαίρια εκεί τα πέρναγα... πόσες αναμνήσεις...
    Τώρα θα μου πείς που είναι το εκεί..και δίκιο θα έχεις.. και εγώ με τη σειρά μου θα σου πώ με περηφάνια...ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΗ !!!!!!!
    Και όποιος δεν την έχει γυρίσει απλά χάνει...
    Και αν κάποιο καλοκαίρι βρεθείς στα μέρη μας... βάλε μια φωνή.. εκέι θα είμαι... και θα σε πάω πάνω απο την Γνώσπη για να δείς και τον δικό μας έναστρο ουρανό...
    Φιλί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Νικόλας Κ.

    Γειά σου Νικόλα μου!
    Είμαι κι εγώ παραστατική αλλά είσαι κι εσύ... :)
    Αχ εκείνη η δεύτερη εικόνα... με βασάνισε τόσο πολύ που έτσι μου 'ρχεται να μη σου δώσω σοκολατόπιτα :p
    Σε πειράζω μόνο! :)
    Στείλε διεύθυνση και έφτασεεεεεεε!!! :))
    Φιλιά, πολλά φιλιά!!!


    @Katerina

    Γειά σου Κατερινάκι μου! Στη Μάνη περνάς τα καλοκαίρια σου κι εσύ; Τότε ξέρεις ακριβώς για τί μιλάω! :)
    Τις έχεις δοκιμάσει τις τραβηχτές εσύ; Σύγκλινο; Λούπινα; Και που είναι η Γνώσπη; Δε κατέω... (ουπς αυτό είναι κρητικό!)... αλλά είμαι σίγουρη οτι θα κοιτάζει έναν πανέμορφο ουρανό και αυτή! Χμμμ... ίσως βάλω μια φωνή...! ;)
    Φιλάκια!
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή