Weak as I Am

Ξύπνησα νωρίς το πρωί από έναν τρομερό εφιάλτη, το σώμα μου δεν το όριζα, το μόνο που με έκανε να καταλαβαίνω ότι έχω ξυπνήσει ήταν το βλέμμα μου καρφωμένο στο ταβάνι στο σημείο που το άφησα χθες βράδυ, ένας φοβερός πόνος στο κεφάλι και η καρδιά μου που χτυπούσε σαν να ήθελε να βγει και να πετάξει. Όσο η σκέψη μου τολμούσε να κινηθεί μέσα σε αυτό το πονεμένο περιτύλιγμα, προσπάθησε να επικεντρωθεί σε πράγματα που αγαπώ, που τόσους μήνες μου ζητάνε μία λύση να τα απαλάξει από τον δικό τους ανυπέρβλητο πόνο, τόσος χρόνος χαμένος, τόσες στιγμές ανώφελης αγωνίας, τόσες παρανοήσεις, τόσα λάθη, τόσα αδικαιολόγητα λάθη. Κι εγώ ανήμπορη να τα κοιτώ και να περιμένω τι; Ποιον να μου δώσει τη λύση; Νιώθω ανήμπορη. Πραγματικά τόσο ανήμπορη. Τελείωσαν οι δυνάμεις μου. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να πω. Το μόνο που θέλω να είναι καλά εκείνος που αγαπώ. Δεν υπάρχει τίποτα που να νιώθω δυνατή να κάνω γι αυτό. Το συναίσθημα αυτό σαν σάβανο με τυλίγει και με νεκρώνει. Ένα πράγμα μονάχα έχει αξία και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό... Όμως τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Και την τελευταία μου πνοή θα την δώσω σε αυτό το μόνο, το μόνο πράγμα στον κόσμο που έχει αξία. Αρκεί να μου έχει μείνει πνοή, αρκεί να βρω ακόμα μέσα στο νεκρό μου σώμα ζωή, για να δώσω. Ή ακόμα και για να μην δώσω, να είμαι εδώ και να προσεύχομαι μονάχα. Δεν μπορώ να φύγω τώρα, τους λογαριασμούς μου θα τους ξοφλήσω σε αυτή τη ζωή. Το αμάρτημα μου, Αλαζονεία. Είναι κάποια πράγματα που δεν κάνει να τα αγγίζεις. Ηλίθια.