Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ανεκδοτάκι, σας έχω πει;;;






Νομίζω ότι τρελαίνομαι, ότι δεν την βγάζω καθαρή, οτι χάνω τα αβγά και τα πασχάλια (ενόψει πασχαλιάς, όχι τίποτα άλλο!) και γενικώς θέλω να φάω τα σίδερα! Δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει..!
Α ναι! μόλις μου περάσουνε κι εκείνο το πουκαμισάκι που κουμπώνει στην πλατούλα και με πάνε πισθάγκωνα, σίγουρα τότε, θα μου έχει ήδη περάσει!! Αναρωτιέμαι μήπως το έχουν αργήσει κιόλας, μήπως δεν βρίσκουν την διεύθυνση.. να βγω στο δρόμο να φωνάζω ‘καλέ, εδώ είμαι, ελάτε!’
Πολύ θα ήθελα να σας κατατοπίσω τώρα περί των όσων με οδήγησαν σε αυτή την ανάρτηση… αλλά δεν έχουν μείνει κουράγια…
Να πω ότι την θέση της την εποφθαλμιούσαν καμιά εικοσαριά ακόμα; Όχι τελειωμένες φυσικά, όλες μισές… αλλά και τί σημασία έχει;;;;;;;
Άλλο είναι το θέμα. Δεν γίνεται φίλε μου να περνάς τα μύρια όσα, να παρακαλάς εκείνη την κυρία με το.. μεγαλόπνοο όνομα - Έμπνευση, σου λέει! Στέκεσαι εκστασιασμένος εσύ!! – και μόλις σου κάνει την τιμή και περνάει το κατώφλι του φτωχικού (μυαλού) σου, να μην σου βρίσκονται δυο χαλινάρια, κάτι… να μην βρίσκει κι αυτή μια θέση να βολευτεί, να την φιλέψεις ένα συκαλάκι, ένα υποβρύχιο βρε αδελφέ, παρά να αλωνίζει φουρτουνιασμένη και να σου κάνει την φαιά ουσία καϊκάκι σε τρικυμία!!!

Ε δεν το ανέχομαι, να πάει από κει που ήρθε!!! :)



Πάμε στο ανεκδοτάκι μας εμείς, στο απάνεμο λιμανάκι μας! :p


Τρεις φίλοι πίνουν τις μπύρες τους σε ένα μπαρ και περηφανεύονται για το πόσο εγωιστές είναι...
Καλά παιδιά, λέει ο πρώτος, εγώ είμαι πολύ εγωιστής! Να φανταστείτε ένα πρωί η γυναίκα μου αμέλησε να μου φτιάξει καφέ και έκανα να της μιλήσω μια ολόκληρη εβδομάδα!!!
Σιγά ρε φίλε, πετάγεται ο δεύτερος, εμένα η δικιά μου τόλμησε να φτιάξει μια φορά τα μακαρόνια σκέτα με τυρί και εγώ από εγωισμό για έναν ολόκληρο μήνα κοιμόμουνα στον καναπέ!!!!!
Ο τρίτος τους κοιτάζει κουνώντας το κεφάλι…
-Πφφφ και τώρα εσείς νομίζετε ότι είστε εγωιστές;;;
Ρε σεις, εμένα η γυναίκα μου έκανε το λάθος να μου πατήσει το πόδι την ημέρα του γάμου μας και από τότε δεν την άγγιξα ποτέ…….
-Άσε ρε, πού τα πουλάς αυτά; Και τα παιδιά πώς τα κάνατε;
-Ε δεν θα το πιστέψετε, από εγωισμό ποτέ δεν ρώτησα!!!!!!!



Υ.γ. A, όλα κι όλα, είναι καλό!!! :p

Y.γ. 2 Αλλά και τί φωτογραφίες!! Τώρα που τις ξανακοίτάζω... μήπως βιάζομαι να 'ρθει το καλοκαιράκι; όχι γιατί αν είναι έτσι, δεν έχει ξαναγίνει και σας το υπογράφω αν θέλετε! :)

Υ.γ. 3 Ξέρω οτι σου χρωστάω (εκτός της Μιχαλούς, μην τα ξαναλέμε!), εντός Σ/Κ, υπόσχομαι! :)

Υ.γ. 4 .. 4 λέω.. δεν έχει 4; Δεν έχει 4!

Υ.γ. 5 Έχει όμως 5! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!!

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

...Καληνύχτα...

Χρόνια Πολλά Ευδοκία.. Ευτέρπη.. Ευτυχία.. Αγγελική.. Χαρά.. Ελένη.. Μαρία.....




Για σήμερα μπορείς να με αποκαλείς σκουντούφλη! Περπατάω και σκουντουφλάω! Δεν ξέρω τί στο καλό κάνω και πάλι εδώ μέσα, αφού δεν μπορώ να βγάλω σε πέρας μια απλή εργασία, όπως ας πούμε να πάω από εδώ εκεί πέρα - μην φανταστείς, δυο μέτρα απόσταση είναι!- πώς φαντάστηκα οτι θα τα βγάλω πέρα τώρα; Νυστάζω τόσο πολύ που μου έρχεται να βάλω τα χεράκια μου στο γραφείο, το κεφαλάκι μου από πάνω και να αρχίσω να βλέπω όνειρα.. κι ας τον κόσμο να καίγεται! Δεν λειτουργώ καθόλου σήμερα, λέμε! Αυτά, καθιστή! Γιατί αν σηκωθώ, είπαμε, σκουντούφλης!!!
Ποπο και πήγε έντεκα και τέταρτο και έχω κάτι σημαντικό να κάνω ως τη μία! Λές να τα καταφέρω; Καλά θα με χρίσω χρυσή ολυμπιονίκη έτσι και το περάσω και αυτό! Υπήρχε κάτι που ήθελα να σας πω; Α καθόλου δεν θυμάμαι! Δύο ωρίτσες ύπνο ακόμα ήθελα, δεν ζήτησα και τίποτα σπουδαίο νομίζω.. και το μεσημέρι δεν μπορώ καν να επιστρέψω στο σπίτι μου. Και τί θα γίνει τώρα; Εγώ πότε θα κοιμηθώ; Τουλάχιστον την βραδινή έξοδο την γλύτωσα.. γιατί την ξόφλησα εχθές! Οχτάωρο έκλεισε, 16 (πες!) βγάλε 8... ε ναι κάνει 8!
Καλέ, Χρόνια Πολλά είπαμε; Χρόνια μας πολλά τότε! Κι εσείς οι άλλοι να μας χαίρεστε! Τέλεια περάσαμε που λέτε εχθές, εμείς τα κοριτσάκια σας! Γιατί μόνο κοριτσάκια ήμασταν.. αν εξαιρέσεις τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, έναν σερβιτόρο, τα τέσσερα άτομα της ορχήστρας και τους δύο τραγουδιστές.. τελικά και δίχως σας δεν κάνουμε! Αλλά 100 (και βάλε) γυναίκες από τη μια και οχτώ άντρες από την άλλη δεν είναι και μια αναλογία άξια λόγου ε; Τί λέω η τρελή, που πήγα μες στην γκρίνια για το πόσο βαρετά θα ήτανε... χεχεχε!!! Όχι μας προσέξανε, παράπονο ουδένα! Και χορέψαμε και ξεδώσαμε και τώρα δεν ορίζουμε τα πόδια μας.. μα να μην μας πει κάποιος οτι ξημέρωνε Δευτέρα, οτι πέρασε η ώρα…
Λοιπόν το καλύτερο κομμάτι - ελλείψη ανδρικού πληθυσμού- ήταν τα ζεϊμπέκικα! Επειδή όσο να ναι μια προτεραιότητα την έχουν εκεί τα αρσενικά, και δικαίως! Καλά έκανα κάτι γέλια (από μέσα μου) με κάποιες κυρίες που κουνιόνταν και λυγιόνταν, χεχε! από την άλλη όμως καμάρωσα κυρίες λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, τις γιαγιάδες μας, που χόρευαν το ζεϊμπέκικο με τέτοια φινέτσα, σείοντας τους γοφούς τους ελαφρά και λυγώντας τον καρπό.. τί να σας λέω βρε παιδιά, όλο το μεγαλείο και η αρχοντιά της γυναίκας χωρίς την έπαρση και το άγχος της επίδειξης.. να για αυτές της γυναίκες αξίζει να την γιορτάσουμε τη μέρα και να την κάνουμε ξεχωριστή.. να χαίρεστε τις μανούλες σας και να ρουφάτε την σοφία τους, αυτήν που δίνουν απλόχερα χωρίς καν να το γνωρίζουν.
Άλλη εικόνα που μου έμεινε αφορά πάλι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας και το καμάρι που φώτιζε τα πρόσωπά τους κοιτάζοντας τα νεαρά κορίτσια να σύρουν πρώτα το χορό.. αυτές οι ίδιες τα έβγαζαν μπροστά κι εκείνες ακολουθούσαν, και όχι γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν το ίδιο καλά ή και καλύτερα. Απίθανες γυναίκες αυτές, θα ήθελα να μπορούσα να ανεβάσω βίντεο να δείτε τί σας λέω.
Και γύρω γύρω όλοι ο συρτός και πάτα με να σε πατώ -μεγάλη ευχέρεια χώρου δεν είχαμε. Αλλά σύντομα, αφού έγινε και η κλήρωση με τα δώρα, ξέρεις πώς γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αρχίσαμε να αραιώνουμε για τα καλά.. ώσπου μείναμε καμιά δεκαριά! Στην ουσία του το πάρτυ έγινε ιδιωτικό! Δηλαδή το επόμενο στάδιο είναι να είσαι με τον καλό σου και να έχετε ορχήστρα με βιολιά να παίζει μόνο για εσάς τους δυο!
Κέρδισα και δωράκι! Καλά πολύ γέλιο έπεσε σε αυτό το κομμάτι αλλά λέω να μην πω λεπτομέρειες γιατί έχω και μεγάλη αναγνωσιμότητα!.. μην κοιτάς που δεν σου γεμίζω το μάτι!! Ας το προσπεράσουμε λοιπόν. Κάτσε να μην χάσω και την ώρα γιατί είπαμε έχω και δουλίτσα να κάνω. Εντάξει, συνεχίζω λοιπόν!
Δεν ξέρω τί πιστεύεις εσύ για τον ζεϊμπέκικο χορό και για τα δικαιώματα που έχουν οι γυναίκες σε αυτόν αλλά εγώ τον λατρεύω και μου αρέσει να τον χορεύω αλλά και να παρακολουθώ να τον χορεύουν άνθρωποι που τον γουστάρουν και τον νιώθουν, ανεξαρτήτως φύλου. Δηλαδή ακόμα και καλά να μην χορεύει κάποιος τεχνικά αν χορεύει με την ψυχή του εγώ θα είμαι εκεί και θα τον σιγοντάρω. Εγώ είμαι εξάλλου αυτή που λέει τραγούδα την ζωή κι ας είσαι φάλτσος! Το δε avatar μου βρε παιδιά μερικές φορές που το κοιτάω δεν το βλέπω να κάνει κούνια αλλά να χορεύει ζεϊμπέκικο... σοβαρά!
Αυτά λοιπόν! Να χαίρεστε την ζωή και να την γλεντάτε!
Και να χαιρόμαστε εμείς εσάς και εσείς εμάς γιατί αλλιώς δεν έχει ολόκληρη ζωή ούτε ολόκληρη χαρά!


Και ακόμα... Θέλοντας να συνοδεύσω την ανάρτηση και να γιορτάσω και την ημέρα με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, βρήκα το παραπάνω video.
Αντιγράφω λοιπόν από το info της καταχώρησης του Lynkeas:



Ζεϊμπέκικος -O Πανάρχαιος Ιερός Xορός των ΠανΕλλήνων.

"Η σχέσις του ζεϊμπέκικου με την αρχαιότητα έγκειται εις το ότι είναι ένας πολεμικός χορός προπαρασκευαστικός της ψυχής για την τόνωσιν του ηθικού εκ των έσω, ως ένα είδος προσευχής, προτού μπούνε στη μάχη ή προτού μπούνε στον αγώνα της ζωής, στις σημερινές ημέρες, στις ταβέρνες κλπ.

Διότι αυτός που σηκώνεται να χορέψει κάνει ένα είδος προσευχής, εκ του εαυτού του προς τον εαυτόν του, χωρίς να έχει ανάγκην επικροτήσεως ή επιδοκιμασίας από κανέναν. Απομονώνεται, σαν να λέμε, και προβάλλει τον εαυτόν του σε μια έξαρση, σε μια μετουσίωση, σε μια μεταρσίωση, εις τον μεταξύ χρόνου και διαστήματος χώρον.

Κουνάει τις ωμοπλάτες του σαν να είναι φτερούγες και αιωρείται. Κάποτε-κάποτε χτυπάει τα πόδια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρεύεται, ότι δεν είναι φάσμα (αν και ωθεί τον εαυτόν του να γίνει ένα φασματικόν υποκείμενον, ένα φασματικό ον) και πότε-πότε παίρνει τις ανάλιες (όπως έγραψε και ο Μυριβήλης στον Βασίλη τον Αρβανίτη, το βιβλίο του), δηλαδή γονατίζει και χτυπάει την γην με τα χέρια του ή την αγγίζει για να παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή το άλας, την δύναμιν, από την μητέρα του την χθόνα γην, για να συνεχίσει αυτήν την δοκιμασίαν, εις την οποίαν εκουσίως προσέρχεται προς χαλάρωσιν.

΄Ετσι, στο τέλος πηγαίνει και κάθεται στο κάθισμά του, έχοντας πλέον απαλλαγεί από τις κοινωνικές καταθλίψεις από τις οποίες κατατρύχεται. Αυτός ο χορός είναι ένας κινησιολογικός υπερβατικός διαλογισμός, με λίγα λόγια μια προσευχή.

Τώρα ας έρθω και εις την λέξιν ζεϊμπέκος. Η λέξις μπέκος ή βέκκος αναφέρεται εις το λεξικόν του Βυζαντίου ως λέξις φρυγική και σημαίνει το ψωμί, τον άρτον. Την βρίσκουμε εις τα αρβανίτικα μπουκ, στη δική μας μπουκιά, στο αγγλικό baker και στο γερμανικό baken, που όλα έχουν να κάνουν με τους μυλωθρούς και με το ψωμί. Το ζεϊ είναι μια άλλη μορφή με διαλυτικά της λέξεως Ζεύς, που σημαίνει το Πνεύμα. Αυτό μας δείχνει ότι είναι ένας συνδυασμός του πνεύματος και του σώματος, μια μετάληψις, όπως την εννοεί και η εκκλησία μας. Το πνεύμα και η ύλη μαζί. Ο άνθρωπος είναι πνεύμα και ύλη μαζί."



Θάνος Βελούδιος, συνεργάτης τού Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές του 1927 και 1930.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

...

Κατάλαβα πως ξύπνησα στις 10. Στην ουσία θα πρέπει να είχα ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα ή έστω κάποια λεπτά. Επειδή πριν κοιτάξω το ρολόι τελικά, είχα ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου τρία ποιήματα. Σε μέγεθος μικρά, τρεις, τέσσερις ή πέντε στροφές. Τόσες αντέχει η σκέψη χωρίς επιστροφή. Επειδή όταν καταγράφεις κάτι το δίνεις στο χαρτί και αυτό στο επιστρέφει κι έτσι πορεύεστε παράλληλα και μπορείτε να φτάσετε μακριά. Η σκέψη όμως από μόνη της δεν μπορεί να ακολουθήσει ένα δρόμο για ώρα πολλή, ξεφεύγει και αρχίζει τις στροφές. Τρία ποιήματα λοιπόν που δεν καταγράφηκαν ποτέ. Όχι δεν έχω μπλοκάκι στο κομοδίνο μου, όχι δεν μου συμβαίνει πρώτη φορά. Ξέρω πως αν σηκωνόμουν αμέσως και καθόμουν να τα καταγράψω αφού έπλενα το πρόσωπό μου, αφού άνοιγα τα παράθυρα, αφού έψαχνα για τετράδιο και στυλό, ή ακόμα χειρότερα αφού άνοιγα τον υπολογιστή, αφού έφτιαχνα κι έναν καφέ, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αν ήμουν αρκετά γρήγορη θα είχα αυτά τα ίδια με ένα ποιοτικό αποτέλεσμα που δεν θα το ήθελα, αν αργούσα λίγο περισσότερο και κατάφερναν να εισβάλλουν στο μυαλό μου σκέψεις για την μέρα που ήρθε, κι εφοσον θα είχε μείνει η διάθεση να το κάνω, θα έπαιρνα ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα, πάλι αποτέλεσμα σύγχυσης, κάτι που δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με αυτό από το οποίο ξεκίνησα. Έστω, θα μου πεις. Αλλά είσαι εσύ που το λες αυτό το έστω, για μένα δεν έχει δύναμη το έστω.

Έτσι που λες σήμερα, αν θες να μάθεις την συνέχεια, ενώ πλενόμουν και άνοιγα παράθυρα η σκέψη μου ταξίδευε στα περί μπλογκ και ίντερνετ, ανωνυμίας, δημιουργίας και επαφών, και όταν πια έψηνα το καφεδάκι μου χόρευε μέσα στην ψυχούλα μου και σκάλιζε το αμμώδες περίβλημα με έναν τρόπο που δεν είχε ξανακάνει ποτέ. Είναι καταπληκτικό πόσο μπορείς να μαθαίνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα και να μην τελειώνεις ποτέ, ποτέ όμως. Επειδή η σκέψη σου είναι πουλί που ποτέ δεν καλύπτει τον ουρανό, επειδή οι διαδρομές τις είναι οι διαδρομές εκείνες οι άπειρες που ακολούθησαν όλοι οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί ως αυτή την στιγμή και όλοι όσοι θα γεννηθούν από εδώ και μπρος, κι αυτές όλες είναι δικές σου διαδρομές, άπειρος χώρος να ταξιδέψεις μα και να αιωρηθείς σα να βρισκόσουν στο κενό, άπειρες οι πιθανότητες και οι εναλλακτικές, άπειρες οι κερδισμένες στιγμές, και οι χαμένες, άπειρες κι αυτές.

Μάλλον θέλω να γράψω, έχω ανάγκη να εκφραστώ και δεν έχω βρει τον τρόπο, οι τρόποι που έχω δεν μου κάνουν για τον λόγο του ο καθένας, και για να κάνεις αυτό που θες, εκείνο που πρέπει να κάνεις πρώτα είναι να βρεις το κατάλληλο μέσο και την κατάλληλη μέθοδο ακόμα.
Πάντως την στιγμή αυτή θέλω να γράψω και το μόνο που κάνω είναι να πατάω πλήκτρα χωρίς να κοιτάω καν τί γράφω. Ξέρεις σήμερα θα μπορούσα να σου λέω μέσα εδώ οτι θέλω να γράψω και έπειτα από δύο σειρές να σου πω και πάλι οτι θέλω να γράψω και γενικά να σε έχω να διαβάζεις ένα κατεβατό από παραγράφους, μα και χωρίς παραγράφους ακόμα, και το μόνο που θα σου πω να είναι οτι θέλω να γράψω. Δεν με νοιάζει, αποφάσισα πως κάποια πράγματα δεν με νοιάζουν πια. Δεν με νοιάζει ποιος θα διαβάσει, πολύ περισσότερο δεν με νοιάζει τί θα σκεφτεί και να σου πώ και το άλλο; Δεν με νοιάζει καν εκείνος ο εαυτός μου που θα προβάλει τις ενστάσεις του λίγο μετά και θα βγάλει την ουρίτσα του απ' έξω.

Κάπως έτσι λοιπόν. Καθημερινά κρίνω και κρίνομαι, μα ξέρεις για να κρίνεις σωστά μα κυρίως για να κρίνεις δίκαια, θα πρέπει να μπεις στη διαδικασία να δώσεις τον εαυτό σου στο αντικείμενο της κρίσης σου. Να γίνεις υποκείμενο μαζί και αντικείμενο εσύ, και το αντικείμενο που έχεις απέναντί σου να γίνει απλά πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις ένα μικρό βηματάκι και τσουπ θα εισέλθεις, με αγάπη. Μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου χωρίς αγάπη γιατί θα μείνει ανούσιο και μικρό, γιατί απλά θα χάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου και το αντικείμενό σου πολλά περισσότερα, κι εσύ θα προσθέσεις στις αμαρτίες σου κι άλλες, χωρίς καν να ωφεληθείς από αυτές. Ποτέ δεν θα πάρεις από εκείνο που τόλμησες να έρθεις σε επαφή χωρίς να καταφέρεις να το αγγίξεις βαθιά. Και είναι η αγάπη ταύτιση και το να αγαπάς σημαίνει να κατανοείς. Όχι μην το κάνεις σωρηδόν, πρέπει να είσαι επιλεκτικός, γιατί αυτή η συγκόλληση δεν είναι χωρίς κόστος βαρύ, κάποτε θα φέρει την αποσυγκόλληση και τον αποχωρισμό, και τότε τα γδαρσίματα και οι αιμορραγούσες πληγές δεν θα επουλωθούν ποτέ, επειδή δεν τις λάτρεψες, επειδή δεν ήσουν έτοιμος γι αυτές. Η αληθινή αγάπη επουλώνει μονάχη της τις πληγές της. Μερικές φορές σκέφτομαι πώς τολμούμε οι άνθρωποι να μιλάμε για αληθινή αγάπη κι αν έχουμε την παραμικρή ιδέα με τί μοιάζει αυτό. Αν τελικά είχαμε ποτέ τη δική μας ευκαιρία να την μάθουμε, δηλαδή να την βιώσουμε, να την νιώσουμε. Έχεις σκεφτεί οτι το γεγονός οτι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο είναι αυτό που μας επιτρέπει να βιώσουμε την αγάπη και αυτό που μας στήνει εμπόδια συνεχώς; Εύκολο πράγμα η αγάπη και απλό.. ναι σίγουρα, για τα παιδιά, για τα λουλούδια, για τα αστέρια και για τον Θεό! Για σένα όχι, η αγάπη είναι το πιο δύσκολο έργο που θα αναλάβεις ποτέ, αν το τολμήσεις φυσικά, αν δεχτείς την αποτυχία ως πιθανό αποτέλεσμα και πεις πως δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει βρε αδελφέ! Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό που λέει το τραγουδάκι. Αλλά δεν αρκεί να πας, εκεί είναι το θέμα. Είναι και τόσοι άλλοι που έχουν άποψη, για το αν θα πρέπει να πας, για το που πας, πώς θα πάς, πότε θα πας.. για οτιδήποτε σε αφορά εσένα και τον προορισμό που σου δείχνει η καρδιά, ο οποιοσδήποτε είναι γύρω σου θα έχει και από μία άποψη. Αλλά το χειρότερο είναι οτι άποψη θα έχει και αυτός ο ίδιος ο προορισμός της δικής σου καρδιάς, λες και του ζήτησες ποτέ να φύγει από εκεί που ήταν και να αρχίσει να κάνει βήματα προς τα εσένα για να σε πλησιάσει. Δεν το ζήτησες ποτέ, σου έφτανε να μείνει και να σε περιμένει. Όμως οι άνθρωποι δεν περιμένουν, οι άνθρωποι έχουν άποψη είπαμε και βούληση φυσικά, όπως κι εσύ άλλωστε. Γι αυτό η πιο δύσκολη αγάπη είναι αυτή που προορίζεται για ανθρώπους. Δεν έκανε να αγαπήσεις την ποίηση, το σινεμά, τα ωραία ρούχα, τα.. λεφτά. Ό,τι θέλω λέω.. και τώρα θα πεις πως άρχισα να θυμώνω. Σε είχα ξεχάσει εσένα για λίγα λεπτά... Που λες, δεν ήταν να αγαπήσεις ενα σκοπό, μια επιστήμη, την Γη, τα παιδιά. Α θα σε μαλώσω που εξακολουθείς να τα διαβάζεις όλα αυτά. Μπορείς να μην διαβάζεις σε παρακαλώ; ό,τι διάβασες ως εδώ. Αλλιώς να έρθεις και να μου πεις πως λέω ανοησίες, πως τόση ώρα σε ταλαιπωρώ αδίκως. Να έρθεις σε παρακαλώ και να μου πεις πως όταν αγαπάς, οτιδήποτε από αυτά, στην ουσία αγαπάς όλα αυτά... να μου πεις πως είναι έτσι κι έπειτα δεν θέλω τίποτα άλλο, μπορείς να τραβήξεις τον δρόμο σου και να ξέρεις πως εμένα μου έδωσες ό,τι ήθελα να ξέρω.

Και για να δούμε τί λέμε ως εδώ, τώρα που μείναμε εγώ κι εγώ. Μάλιστα! Άλλα αντί άλλα, της Παρασκευής το γάλα! Κι όμως θα μπορούσαμε να έχουμε ανοίξει εκείνο το ευλογημένο word, τόσες ανέσεις μας προσφέρει, ως και έλεγχο ορθογραφικό! Αλλά όχι, εσύ ήρθες και χώθηκες στις αναρτήσεις του μπλόγκερ. Δε μου λες, με ρώτησες εμένα πριν το κάνεις αυτό; Α όχι αυτό το ύφος της μεταμέλειας σε μένα, έπρεπε να με έχεις μάθει πια, όπως σε έχω μάθει κι εγώ. Να μην σου μιλάω έτσι μπροστά σε κόσμο; Σώπα καημένη, βλέπεις κανέναν εδώ γύρω; Σε λίγο θα έρθουν, κι ως τότε όλα θα είναι μέλι γάλα, θα μας βρουν αγκαλιασμένες και χαμογελαστές και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εξάλλου ήσουν καλή σήμερα, δεν έκανες πολλές ζημιές, ήσουν αρκετά συγκρατημένη, με εκπλήσεις όλο και περισσότερο, πρέπει να σου πω! Και μην με κατηγορείς πως εγώ πάντα χαμογελώ. Τί ήθελες δηλαδή, να τους αφήσω να δουν πως σου κρατώ παράπονο και να νιώσουν οτι μπορούν να σου βάλουν χέρι; Αφού το ξέρεις πως κατά βάθος σε αγαπώ!



Υ.Γ. Μάλιστα! Κι ενώ είχα την ανάρτηση στην προεπισκόπηση και αναρωτιόμουν την δημοσιεύω-δεν την δημοσιεύω κάτι έγινε, κάτι πάτησα και δημοσιεύτηκε μόνη της. Μα το ίδιο θα έκανα κι εγώ... δεν καταλαβαίνω... και τώρα έμεινε και χωρίς τίτλο... Καλά να πάθει!!!

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Έλα να παίξουμε, ξανά.. και ξανά.. και ξανά.. και ξανά...





Έλα να παίξουμε.




Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη.
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου (Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει καιρό πριν από μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω ;
(Τραβάνε μπρος, τυφλοί, χωρίς καν όνειρα)







Όλα , και τα άλογά μου θα στα δώσω.



Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.









Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.







Το Σκάκι - Μανόλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Dance Me to the End of Love





Λες καληνύχτα; Όχι δα! Τι φοβερη η ώρα

που δυο καρδιές που ενώθηκαν θα χωριστούν

με κόπο

Έλα, ας μείνουμε μαζί, λίγο ακόμα τώρα

κι έτσι η καληνύχτα σου ίσως να πιάσει τόπο



Πώς να 'ναι η νύχτα μου καλή, ατέλειωτη

θε νά 'ναι

Μόνο οι ευχές σου οι γλυκές με παίρνουν,

με μεθάνε

Και μόνο με τη σκέψη σου, σκέψεις μ' ακολουθάνε

κι έτσι η νύχτα η σκοτεινή, ίσως καλή θε νά 'ναι.



Για τις καρδιές που είναι η μια πάντα κοντά

στην άλλη

Απ' το χρυσό το λιόγερμα, ως να χαθεί η νύχτα,

η νύχτα τους ειν' πιο καλή. Αγάπη μου μεγάλη,

αναγκη αυτές δεν έχουνε να πούνε καληνύχτα.





Good Night by Percy Bysshe Shelley

photo: Dance Me To The End Of Love, by mmenathalie



Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Καλή Άνοιξη!


Καλή Άνοιξη!!!

-Μόνο αυτό;
-Ε όχι!
Για ποια με πέρασες;
Έχω και τραγουδάκι...
Μάντεψε...
Είναι πολύ δύσκολο, δεν θα το βρεις!!!





... και έχω ΚΑΙ ερώτηση!
Το έχεις τραγουδησει ποτέ σε κατάστρωμα πλοίου το κομμάτι αυτό,
να κλέβει τη φωνή σου ο άνεμος και να την ταξιδεύει;
Και όσο πιο πολύ του αντιστέκεσαι και την δυναμώνεις,
εκείνος όλο και πιο μακριά να την πηγαίνει;
Όχι;;;
Εσύ χάνεις! :)))