Χρόνια Πολλά Ευδοκία.. Ευτέρπη.. Ευτυχία.. Αγγελική.. Χαρά.. Ελένη.. Μαρία.....

Για σήμερα μπορείς να με αποκαλείς σκουντούφλη! Περπατάω και σκουντουφλάω! Δεν ξέρω τί στο καλό κάνω και πάλι εδώ μέσα, αφού δεν μπορώ να βγάλω σε πέρας μια απλή εργασία, όπως ας πούμε να πάω από εδώ εκεί πέρα - μην φανταστείς, δυο μέτρα απόσταση είναι!- πώς φαντάστηκα οτι θα τα βγάλω πέρα τώρα; Νυστάζω τόσο πολύ που μου έρχεται να βάλω τα χεράκια μου στο γραφείο, το κεφαλάκι μου από πάνω και να αρχίσω να βλέπω όνειρα.. κι ας τον κόσμο να καίγεται! Δεν λειτουργώ καθόλου σήμερα, λέμε! Αυτά, καθιστή! Γιατί αν σηκωθώ, είπαμε, σκουντούφλης!!!
Ποπο και πήγε έντεκα και τέταρτο και έχω κάτι σημαντικό να κάνω ως τη μία! Λές να τα καταφέρω; Καλά θα με χρίσω χρυσή ολυμπιονίκη έτσι και το περάσω και αυτό! Υπήρχε κάτι που ήθελα να σας πω; Α καθόλου δεν θυμάμαι! Δύο ωρίτσες ύπνο ακόμα ήθελα, δεν ζήτησα και τίποτα σπουδαίο νομίζω.. και το μεσημέρι δεν μπορώ καν να επιστρέψω στο σπίτι μου. Και τί θα γίνει τώρα; Εγώ πότε θα κοιμηθώ; Τουλάχιστον την βραδινή έξοδο την γλύτωσα.. γιατί την ξόφλησα εχθές! Οχτάωρο έκλεισε, 16 (πες!) βγάλε 8... ε ναι κάνει 8!
Καλέ, Χρόνια Πολλά είπαμε; Χρόνια μας πολλά τότε! Κι εσείς οι άλλοι να μας χαίρεστε! Τέλεια περάσαμε που λέτε εχθές, εμείς τα κοριτσάκια σας! Γιατί μόνο κοριτσάκια ήμασταν.. αν εξαιρέσεις τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, έναν σερβιτόρο, τα τέσσερα άτομα της ορχήστρας και τους δύο τραγουδιστές.. τελικά και δίχως σας δεν κάνουμε! Αλλά 100 (και βάλε) γυναίκες από τη μια και οχτώ άντρες από την άλλη δεν είναι και μια αναλογία άξια λόγου ε; Τί λέω η τρελή, που πήγα μες στην γκρίνια για το πόσο βαρετά θα ήτανε... χεχεχε!!! Όχι μας προσέξανε, παράπονο ουδένα! Και χορέψαμε και ξεδώσαμε και τώρα δεν ορίζουμε τα πόδια μας.. μα να μην μας πει κάποιος οτι ξημέρωνε Δευτέρα, οτι πέρασε η ώρα…
Λοιπόν το καλύτερο κομμάτι - ελλείψη ανδρικού πληθυσμού- ήταν τα ζεϊμπέκικα! Επειδή όσο να ναι μια προτεραιότητα την έχουν εκεί τα αρσενικά, και δικαίως! Καλά έκανα κάτι γέλια (από μέσα μου) με κάποιες κυρίες που κουνιόνταν και λυγιόνταν, χεχε! από την άλλη όμως καμάρωσα κυρίες λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, τις γιαγιάδες μας, που χόρευαν το ζεϊμπέκικο με τέτοια φινέτσα, σείοντας τους γοφούς τους ελαφρά και λυγώντας τον καρπό.. τί να σας λέω βρε παιδιά, όλο το μεγαλείο και η αρχοντιά της γυναίκας χωρίς την έπαρση και το άγχος της επίδειξης.. να για αυτές της γυναίκες αξίζει να την γιορτάσουμε τη μέρα και να την κάνουμε ξεχωριστή.. να χαίρεστε τις μανούλες σας και να ρουφάτε την σοφία τους, αυτήν που δίνουν απλόχερα χωρίς καν να το γνωρίζουν.
Άλλη εικόνα που μου έμεινε αφορά πάλι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας και το καμάρι που φώτιζε τα πρόσωπά τους κοιτάζοντας τα νεαρά κορίτσια να σύρουν πρώτα το χορό.. αυτές οι ίδιες τα έβγαζαν μπροστά κι εκείνες ακολουθούσαν, και όχι γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν το ίδιο καλά ή και καλύτερα. Απίθανες γυναίκες αυτές, θα ήθελα να μπορούσα να ανεβάσω βίντεο να δείτε τί σας λέω.
Και γύρω γύρω όλοι ο συρτός και πάτα με να σε πατώ -μεγάλη ευχέρεια χώρου δεν είχαμε. Αλλά σύντομα, αφού έγινε και η κλήρωση με τα δώρα, ξέρεις πώς γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, αρχίσαμε να αραιώνουμε για τα καλά.. ώσπου μείναμε καμιά δεκαριά! Στην ουσία του το πάρτυ έγινε ιδιωτικό! Δηλαδή το επόμενο στάδιο είναι να είσαι με τον καλό σου και να έχετε ορχήστρα με βιολιά να παίζει μόνο για εσάς τους δυο!
Κέρδισα και δωράκι! Καλά πολύ γέλιο έπεσε σε αυτό το κομμάτι αλλά λέω να μην πω λεπτομέρειες γιατί έχω και μεγάλη αναγνωσιμότητα!.. μην κοιτάς που δεν σου γεμίζω το μάτι!! Ας το προσπεράσουμε λοιπόν. Κάτσε να μην χάσω και την ώρα γιατί είπαμε έχω και δουλίτσα να κάνω. Εντάξει, συνεχίζω λοιπόν!
Δεν ξέρω τί πιστεύεις εσύ για τον ζεϊμπέκικο χορό και για τα δικαιώματα που έχουν οι γυναίκες σε αυτόν αλλά εγώ τον λατρεύω και μου αρέσει να τον χορεύω αλλά και να παρακολουθώ να τον χορεύουν άνθρωποι που τον γουστάρουν και τον νιώθουν, ανεξαρτήτως φύλου. Δηλαδή ακόμα και καλά να μην χορεύει κάποιος τεχνικά αν χορεύει με την ψυχή του εγώ θα είμαι εκεί και θα τον σιγοντάρω. Εγώ είμαι εξάλλου αυτή που λέει τραγούδα την ζωή κι ας είσαι φάλτσος! Το δε avatar μου βρε παιδιά μερικές φορές που το κοιτάω δεν το βλέπω να κάνει κούνια αλλά να χορεύει ζεϊμπέκικο... σοβαρά!
Αυτά λοιπόν! Να χαίρεστε την ζωή και να την γλεντάτε!
Και να χαιρόμαστε εμείς εσάς και εσείς εμάς γιατί αλλιώς δεν έχει ολόκληρη ζωή ούτε ολόκληρη χαρά!


Και ακόμα... Θέλοντας να συνοδεύσω την ανάρτηση και να γιορτάσω και την ημέρα με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, βρήκα το παραπάνω video.
Αντιγράφω λοιπόν από το info της καταχώρησης του Lynkeas:


Ζεϊμπέκικος -O Πανάρχαιος Ιερός Xορός των ΠανΕλλήνων.

"Η σχέσις του ζεϊμπέκικου με την αρχαιότητα έγκειται εις το ότι είναι ένας πολεμικός χορός προπαρασκευαστικός της ψυχής για την τόνωσιν του ηθικού εκ των έσω, ως ένα είδος προσευχής, προτού μπούνε στη μάχη ή προτού μπούνε στον αγώνα της ζωής, στις σημερινές ημέρες, στις ταβέρνες κλπ.

Διότι αυτός που σηκώνεται να χορέψει κάνει ένα είδος προσευχής, εκ του εαυτού του προς τον εαυτόν του, χωρίς να έχει ανάγκην επικροτήσεως ή επιδοκιμασίας από κανέναν. Απομονώνεται, σαν να λέμε, και προβάλλει τον εαυτόν του σε μια έξαρση, σε μια μετουσίωση, σε μια μεταρσίωση, εις τον μεταξύ χρόνου και διαστήματος χώρον.

Κουνάει τις ωμοπλάτες του σαν να είναι φτερούγες και αιωρείται. Κάποτε-κάποτε χτυπάει τα πόδια του για να βεβαιωθεί ότι δεν ονειρεύεται, ότι δεν είναι φάσμα (αν και ωθεί τον εαυτόν του να γίνει ένα φασματικόν υποκείμενον, ένα φασματικό ον) και πότε-πότε παίρνει τις ανάλιες (όπως έγραψε και ο Μυριβήλης στον Βασίλη τον Αρβανίτη, το βιβλίο του), δηλαδή γονατίζει και χτυπάει την γην με τα χέρια του ή την αγγίζει για να παίρνει τις ανάλιες, δηλαδή το άλας, την δύναμιν, από την μητέρα του την χθόνα γην, για να συνεχίσει αυτήν την δοκιμασίαν, εις την οποίαν εκουσίως προσέρχεται προς χαλάρωσιν.

΄Ετσι, στο τέλος πηγαίνει και κάθεται στο κάθισμά του, έχοντας πλέον απαλλαγεί από τις κοινωνικές καταθλίψεις από τις οποίες κατατρύχεται. Αυτός ο χορός είναι ένας κινησιολογικός υπερβατικός διαλογισμός, με λίγα λόγια μια προσευχή.

Τώρα ας έρθω και εις την λέξιν ζεϊμπέκος. Η λέξις μπέκος ή βέκκος αναφέρεται εις το λεξικόν του Βυζαντίου ως λέξις φρυγική και σημαίνει το ψωμί, τον άρτον. Την βρίσκουμε εις τα αρβανίτικα μπουκ, στη δική μας μπουκιά, στο αγγλικό baker και στο γερμανικό baken, που όλα έχουν να κάνουν με τους μυλωθρούς και με το ψωμί. Το ζεϊ είναι μια άλλη μορφή με διαλυτικά της λέξεως Ζεύς, που σημαίνει το Πνεύμα. Αυτό μας δείχνει ότι είναι ένας συνδυασμός του πνεύματος και του σώματος, μια μετάληψις, όπως την εννοεί και η εκκλησία μας. Το πνεύμα και η ύλη μαζί. Ο άνθρωπος είναι πνεύμα και ύλη μαζί."


Θάνος Βελούδιος, συνεργάτης τού Άγγελου Σικελιανού στις Δελφικές Γιορτές του 1927 και 1930.