Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Τί Φεγγάρι απόψε...






Ο Κλωντ Ντεμπυσσύ (22 Αυγούστου 1862 – 25 Μαρτίου 1918, πλήρες όνομα: Claude-Achille Debussy, /klod aʃil dəbysi/) ήταν Γάλλος συνθέτης. Θεωρείται ο κύριος εκπρόσωπος του κινήματος του μουσικού ιμπρεσιονισμού, αν και ο ίδιος δεν αποδεχόταν τον χαρακτηρισμό αυτό. Ο Ντεμπυσσύ δεν είναι μόνο ένας από τους γνωστότερους Γάλλους συνθέτες, αλλά και μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της δυτικής μουσικής, σηματοδοτώντας το πέρασμα από την ρομαντική εποχή στη μοντέρνα μουσική του 20ού αιώνα.


 "There is no theory. You have only to listen. Pleasure is the law. I love music passionately. And because l love it, I try to free it from barren traditions that stifle it. It is a free art gushing forth, an open-air art boundless as the elements, the wind, the sky, the sea. It must never be shut in and become an academic art."

*****

"Music is the space between the notes."




Πάθος





 
ΒΑΘΟΣ

Αρχίσαμε μια λέξη που να μη χωράει τον ουρανό αλλά να τυραννεί την άνεση του ανέμου καθώς ξεχύνεται στις χτυπημένες από την άρμη της προσδοκίας στεριές ή πάνω στα κρύα μουράγια όπου βαδίζει από αιώνες απόκληρος της λησμονιάς ο ίσκιος. Ορκισμένη χώρα! Παλιά πουλιά γεμάτα σύννεφα, πότε κατά τη δύση που χαράζει στα στήθια μας έλη ανίας, πότε κατά την ανώριμη καρδιά που ζητάει να μπει πεισματικά στη φύση...

Ακόμη θυμόμαστε τα κουρέλια μιας πυρκαγιάς γενναιόφρονης, τα πειράματα ενός χαρταετού που σάστισε τα δάχτυλά μας ψηλά στον αγέρα ή στην αρχή ενός δρόμου όπου σταθήκαμε για ν' αναζητήσουμε μια γυναίκα γεμάτη ανταποκρίσεις γεμάτη σκιές στοργής ταιριασμένης στα τολμηρά κεφάλια μας. Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα 'πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσότερον Έρωτα!


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ –ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ




"η σιωπή είναι βαθιά σαν την Αιωνιότητα, τα λόγια ρηχά σαν τον Χρόνο..."
 

 

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

της αγάπης χρώματα







με ταξίδεψαν...

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

...χωρίς φωνή, μα με τόση Μουσική...





Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ
συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,
κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.

Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατα σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα
Να με θυμάσαι μου λεγες έτσι-να με θυμάσαι
με τα λερωμένα πόδια μου
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου -
γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν
πώς νάχω πια φωνή;

Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές
κανενός Παραδείσου.


από τα Ερωτικά, Γ. Ρίτσος

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Χρυσαλιφούρφουρο!





Καλημέρα :)


Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

ενα αντιο






Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Season of Love





Καλό σας ξημέρωμα...

Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

[stavento]






Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Δώσε!!!





αγαπημένος ρυθμός! είχε την τιμητική του όλη μέρα σήμερα
σε διάφορες εκτελέσεις... αν και η σύμπραξη αυτή της ατόφιας
υγιούς πηγαίας τρέλας με τη ροκ δημιουργική απόγνωση
του Διονύση πολύ μου αρέσει! βλέπω να τραβάει και για Σαββατοκύριακο
το γαϊτανάκι των εσώτερων εκρήξεων!! πολύ ενέργεια ρε παιδιά!
έχει κανείς καμιά ιδέα τί να την κάνω;;; :))

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

πώς;





"Είναι προσευχές κάποιοι στοχασμοί. Υπάρχουν στιγμές που,
όποια στάση κι αν έχει το κορμί, η ψυχή βρίσκεται γονατισμένη."



Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

Καλημέρα





Καλημέρα.

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Claude Monet


Impression: Soleil Levant ( 1872, Μουσείο Μαρμοτάν, Παρίσι)
Ο πίνακας του Claude Monet που έδωσε το όνομά του στο κίνημα των Ιμπρεσιονιστών



Η γέννηση του κινήματος των Ιμπρεσιονιστών:

Επιρροές, συνθήκες, τεχνοτροπία

Ο Ιμπρεσιονισμός αναπτύχθηκε στη Γαλλία και ειδικότερα στην περίοδο της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ', σε μια εποχή που η Ακαδημία Καλών Τεχνών καθόριζε με τρόπο απόλυτο τα όρια της τέχνης. Συγκεκριμένα, η Ακαδημία υπαγόρευε όχι μόνο τη θεματολογία (κυρίως ιστορικά, θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα) αλλά και τις τεχνικές που όφειλαν να ακολουθούν οι ζωγράφοι της εποχής (συντηρητικά χρώματα, αφανείς πινελιές), με απώτερο στόχο με την προσθήκη και άλλων ζωγράφων όπως την απομόνωση του θέματος από την ιδιαίτερη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του δημιουργού.

"The effect of sincerity is to give one's work the character of a protest. The painter, being concerned only with conveying his imression, simply seeks to be himself and no one else."

Η κίσσα (1869)
Στον πίνακα κυριαρχεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του Μονέ: το παιχνίδισμα του ψυχρού χειμωνιάτικου φωτός πάνω στο χιόνι. Από τεχνική άποψη, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο εξαιτίας της παρουσίας των έντονων κάθετων γραμμών που κατευθύνουν το βλέμμα του παρατηρητή προς την κίσσα.


Πριν: Οι τοπιογράφοι και η ζωγραφική στην ύπαιθρο.
Από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, οι καλλιτέχνες είχαν αρχίσει να αμφισβητούν τους καθιερωμένους παραδοσιακούς τρόπους προσέγγισης του τοπίου και προσπάθησαν να απεικονίσουν τις αέναα μεταβαλλόμενες εικόνες του φωτός και της ατμόσφαιρας. Ο Κόνσταμπλ (Άγγλος τοπιογράφος που τα έργα του λατρευτηκαν από το Σαλόνι του Παρισιού και επηρέασαν ζωγράφους όπως ο Ντελακρουά και ο Ζερικό, όμως η αξία τους αποτιμήθηκε κυρίως και πλήρως αργότερα, από το κίνημα των Ιμπρεσιονιστών) έλεγε ότι "ούτε δύο μέρες δεν είναι ίδιες, ούτε καν δύο ώρες". Την άποψη αυτή συμμεριζόταν και η Σχολή της Μπαρμπιζόν, μια ομάδα Γάλλων τοπιογράφων, που είχε δημιουργηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1840.
Οι τοπιογράφοι από τον Κόνσταμπλ και μετά (όπως ο Καμίγ Κορό που επίσης αποτέλεσε πρότυπο των ιμπρεσιονιστών) υιοθέτησαν την συνήθεια να σχεδιάζουν σπουδές στην ύπαιθρο, τις οποίες μετά χρησιμοποιούσαν για να ολοκληρώσουν το έργο στο καλλιτεχνικό τους εργαστήριο.

Δέντρο στην παραλία της Αντίμπ (1888)
Πρόκειται για έναν μεγαλειώδη συνδυασμό πράσινου και μπλε: το χρωματικό παιχνίδισμα της θάλασσας, το πράσινο των φύλλων και το κόκκινο με το μπλε των μακρινών βουνών διαλύονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους σε έναν από τους διασημότερους πίνακες του Μονέ, ο οποίος συχνά εμπνεόταν από τα τοπία της νότιας Γαλλιάς.

Αντιθέτως ο Ευγένιος Μπουντέν (1824-98) δούλευε σχεδόν αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους και τα στοιχεία που ουσιαστικά προσπάθησε να αιχμαλωτίσει στα έργα του ήταν οι επιδράσεις του φωτός και των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Ο Μπουντέν όπως και ο Κονσταμπλ χρησιμοποιούσε μια σχεδόν επιστημονική προσέγγιση, σημειώνοντας λεπτομέρειες όπως η κατεύθυνση του ανέμου.
Ήταν λοιπόν αυτός, ο ζωγράφος από τη Χάβρη, που μύησε τον Μονέ(1840-1926) στη ζωγραφική "en plein air" (στην ύπαιθρο) , όταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1860, οι δυο τους μαζί με τον Γιόχαν Μπάρτολντ Γιόγκιντ (1819-91), ξεκίνησαν να δημιουργούν ολοκληρωμένα έργα στην ύπαιθρο (αρχή του κινήματος του υπαιθρισμού), δουλεύοντας όλοι μαζί στις ακτές της Νορμανδίας. Ο Μονέ επηρεάστηκε βαθιά από αυτή την επαφή με τους μεγαλύτερούς του συναδέλφους, έγραψε κάποτε στον Μπουντέν: "Εσύ ήσουν ο πρώτος που με δίδαξε να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι."


Wheatstacks (Θημωνιές ή Το τέλος του καλοκαιριού, 1891)
O Μονέ δούλεψε με επιμονή το θέμα αυτό, αποδίδωντάς το σε πολλά έργα, σε διάφορες ώρες της ημέρας και εποχές του χρόνου, καθώς επιχείρησε να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αποτέλεσμα των εναλλαγών του φωτός πάνω στις θημωνιές, στην εξοχή κοντά στο Ζιβερνί, και αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες στην προσπάθειά του να αποτυπώσει τα αμέτρητα και φευγαλέα χρώματα.



Η γέννηση του κινήματος του ιμπρεσιονισμού

Όταν ο Μονέ επέστρεψε στο Παρίσι το 1863, έγινε δεκτός στο στούντιο του Σαρλ Γκλέιρ και έπεισε τρεις από τους συμφοιτητές του - τον Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ(1841-1919), τον Αλφρέ Σισλέ(1839-99) και τον Φρεντερίκ Μπαζίλ(1841-70)- να ζωγραφίσουν μαζί του στην ύπαιθρο, στο δάσος του Φονταινεμπλό. Οι τέσσερις αυτοί νεαροί καλλιτέχνες αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας ομάδας ζωγράφων που συμπεριέλαβε και τρεις φίλους από την Ελβετική Ακαδημία, τον Καμίλ Πισαρό(1830-1903), τον Πολ Σεζάν(1839-1906) και τον Αρμάν Γκιγιομέν(1841-1927). Αργότερα, γνωρίστηκαν με τον Εντουάρ Μανέ(1832-83) και τον Εντγκέρ Ντεγκά(1834-1917). Όλα τα μέλη της παρέας γνωρίστηκαν στο Cafe Guerbois, όπου σύχναζαν κυρίως καλλιτέχνες. Οι ιμπρεσιονιστές δεν είχαν σχηματίσει μία κλειστή ομάδα, επρόκειτο για ιδιαίτερα εξωστρεφή άτομα, που τους άρεσε να βρίσκονται όλοι μαζί, να συζητούν για την τέχνη και να διοργανώνουν εκθέσεις.

Η ομάδα εξέθεσε τα έργα της το 1874, ως η "Ανώνυμη Εταιρεία καλλιτεχνών, ζωγράφων, γλυπτών και χαρακτών", αλλά η έκθεση αντιμετώπισε την γενική εχθρότητα. Ένας κριτικός, ο Λουί Λερουά, τους αποκάλεσε περιφρονητικά "ιμπρεσιονιστές"(δηλαδή εντυπωσιοθήρες), ορμώμενος από τον τίτλο του έργου του Μονέ, Εντύπωση: Ανατολή. Αν και η προσωνυμία απέβλεπε στη χλεύη, είχε, ωστόσο, βρει το κλειδί της κατανόησης για το καλλιτεχνικό τους έργο.


"For me, a landscape does not exist in its own right, since its appearance changes at every moment; but the surrounding atmosphere brings it to life - the light and the air which vary continually. For me, it is only the surrounding atmosphere which gives subjects their true value."

Οι παπαρούνες (1873): ο πίνακας, που παρουσιάστηκε στο κοινό στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών, απεικονίζει την Καμίλ, πρώτη σύζυγο του Μονέ, και τον γιό τους Ζαν, στα χωράφια κοντά στο σπίτι τους στο Αρζαντειγ. Ο Μονέ ζωγράφισε τον πίνακα "στην ύπαιθρο" πάνω σε ένα μικρό φορητό καβαλέτο, όμως παρά την αμεσότητα και φυσικότητά του, ο πίνακας δουλεύτηκε με μεγάλη προσοχή. Τα μοντέλα ποζάρουν δύο φορές, ως το ζευγάρι του πρώτου πλάνου αλλά και ένα ακόμα στην κορυφή του λοφίσκου ώστε τα δυο ζευγάρια να ενώνει ένα μονοπάτι κρυμμένο μέσα στο χορτάρι, που σε συνδυασμό με τα έντονα χρώματα και τους νοητούς διαγώνιους σχηματισμούς, προσδίδουν στο έργο έντονη κίνηση και ζωντάνια.
Τεχνοτροπία

Οι ιμπρεσιονιστές έδιναν λίγη προσοχή στα σταθερά στοιχεία της σύνθεσής τους και έριχναν το βάρος στις μεταβαλλόμενες ατμοσφαιρικές συνθήκες, όπως το παιχνίδι του φωτός στο νερό, την κίνηση των δέντρων από τον άνεμο ή το παιχνίδι των σκιών από ένα κτίριο, πράγμα που σημαίνει οτι όφειλαν να εργάζονται με ταχύτητα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχουν το άψογο αποτέλεσμα που ήταν βασική προϋπόθεση για το Σαλόνι του Παρισιού. Για να επιτύχουν ένα αποτέλεσμα που να δίνει την αίσθηση του παλλόμενου, κάποιοι ιμπρεσιονιστές, ανάμεσά τους και ο Μονέ, υιοθέτησαν την τεχνική της οπτικής μείξης. Χρησιμοποίησαν επίσης τα συμπληρωματικά χρώματα, ιδιαίτερα για τις αντιθέσεις φωτός και σκιάς, και σχεδίαζαν τα περιγράμματα με σπαστές γραμμές ή ξεχωριστές πινελιές. Πάνω από όλα, ζωγράφιζαν ό,τι έβλεπαν και όχι ό,τι ήξεραν πως υπήρχε μπροστά τους.
Η δράση αυτής της γενιάς καλλιτεχνών συνέπεσε επίσης με την διάδοση της φωτογραφίας, μια μορφή τέχνης που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ιμπρεσιονιστές, όπως είχε αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο στο παρελθόν για τους τοπιογράφους. (Η επιρροή της φωτογραφίας καταδεικνύεται έντονα στο έργο του Ντεγκά)


*****
Ο χρωματικός δίσκος (γνωστός και ως δίσκος του Νεύτωνα). Τα χρώματα που είναι αντιδιαμετρικά στο δίσκο των χρωμάτων είναι γνωστά ως συμπληρωματικά χρώματα.

Τα τρία κύρια ζεύγη είναι το κόκκινο με το πράσινο, το μπλε με το πορτοκαλί και το μοβ με το κίτρινο. Όταν αναμειγνύονται σε ίσες ποσότητες, τα συμπληρωματικά χρώματα δίνουν ένα ουδέτερο γκρι. Όταν τοποθετούνται δίπλα δίπλα, δημιουργούν ένα πολύ ζωντανό αποτέλεσμα.

Οπτική μείξη: Η εκ πρώτης όψεως μείξη αντιπαρατιθέμενων καθαρών χρωμάτων: όταν είναι μαζί, ερμηνεύονται από το μυαλό ως ένα μόνο (ή συνεχόμενο) χρώμα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση του "παλλόμενου", πολύ πιο έντονη από τη μείξη χρωμάτων σε μια παλέτα και μοιάζει πολύ με την έγχρωμη φωτογραφία. Ο Σερά ήταν ο κύριος θιασώτης της τεχνικής αυτής.

*****
"When you go out to paint, try to forget what objects you have before you, a tree, a house, a field or whatever... merely think here is a little square of blue, here an oblong of pink, here a streak of yellow, and paint it just as it looks to you, the exact color and shape, until it gives you your own naive impression of the scene before you."




Η οδός Μοντοργκεϊγ στο Παρίσι σημαιοστολισμένη (1878)
Μια έκρηξη κόκκινου και μπλε. Με τον τρόπο αυτό ο Μονέ αποθανάτισε με μοναδικότητα την εικόνα των γαλλικών σημαιών όπως αυτές κυμάτιζαν μια μέρα με δυνατό άνεμο.


Παρόλο που οι αρχές αυτές βρίσκονται στην καρδιά του ιμπρεσιονισμού, μόνο ο Μονέ τις τήρησε σε όλη του την καριέρα. Έφτασε, μάλιστα, στα άκρα, παίρνοντας συγκεκριμένα αντικείμενα -θημωνιές, σειρές από λεύκες, την πρόσοψη του Καθεδρικού της Ρουέν- και βάσισε μια ολόκληρη σειρά από πίνακες σε καθένα από αυτά, ζωγραφίζοντας το κάθε αντικείμενο σε διαφορετικές στιγμές της ημέρας και σε διαφορετικές εποχές του χρόνου. Τελικά το ενδιαφέρον του Γάλλου καλλιτέχνη συγκεντρωνόταν στο ίδιο το φως.


"We're having marvelous weather and I wish I could send you a little of the sunshine. I am slaving away on six paintings a day. I'm giving myself a hard time over it as I haven't yet managed to capture the colour of this landscape, there are moments when I'm appalled at the colours I'm having to use, I'm afraid what I'm doing is just dreadful and yet I really am understating it; the light is simply terrifying."

Όταν επιχειρούσε να εξηγήσει τα έργα του αυτά ο Μονέ υποστήριζε ότι η φύση είναι μία δύναμη ιδιότροπη αλλά αιώνια, και ότι με αυτά τα έργα προσπαθούσε να αποτυπώσει κάτι που, παραδόξως, ακριβώς εξαιτίας της φύσης του, δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί!


"Colour is my day-long obsession, joy and torment"

Ο κήπος του καλλιτέχνη στο Ζιβερνί (1907)
Απεικονίζει αυτό που, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγινε η μεγάλη αδυναμία του Μονέ: τον κήπο του, μια απασχόληση που τον γέμιζε απέραντη χαρά και υπήρξε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας.


Σε όλη του τη ζωή, ο Μονέ χαιρόταν να ζωγραφίζει λουλούδια. Το 1871 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Αρζαντέιγ, ένα χωριουδάκι στις όχθες του Σηκουάνα κοντά στο Παρίσι, όπου αγόρασε το πρώτο του σπίτι με κήπο. Το πάθος της ζωής του όμως ήταν ο άλλος του κήπος στο Ζιβερνί, ένα χωριό 65 χλμ από το Παρίσι στις όχθες του ποταμού Επτ, όπου μετακόμισε με τα παιδιά του 4 χρόνια μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, το 1883, και έζησε τα τελευταία 43 χρόνια της ζωής του. Για τον κήπο του ο ίδιος σχολίαζε: "Σαράντα χρόνια πριν, όταν εγκαταστάθηκα εκεί, δεν υπήρχε τίποτα εκτός από ένα εργαστήριο και ένα μίζερο περιβόλι.. εγώ όμως έσκαψα, φύτεψα και ξερίζωσα με τα ίδια μου τα χέρια..."
Πραγματικά ο Μονέ εργάστηκε μεθοδικά για την υλοποίηση ενός φανταστικού κήπου στο Ζιβερνί, ο οποίος αναδείχθηκε αργότερα σε αξιοθέατο, σπάνιο και μοναδικό έργο τέχνης. Επέλεξε ο ίδιος τα είδη των λουλουδιών, για να έχει ευχάριστους συνδυασμούς και χρωματικές αντιθέσεις στις διάφορες εποχές του χρόνου, ενώ φύτεψε και πολλά ασυνήθιστα φυτά, καθώς αγαπούσε τα εξωτικά φυτά (και τα νούφαρα), ορμώμενος από τα ντελικάτα λουλούδια των ιαπωνικών χαρακτικών που τόσο θαύμαζε.


Water Lilies (1916, The National Museum of Western Art, Tokio)
Εκτυφλωτικό από αισθητική άποψη, τολμηρό όσον αφορά το μέτρο και τη δομή της σύνθεσης. Πρόκειται για το συναρπαστικότερο από τους εξήντα καμβάδες με νούφαρα που ζωγράφισε ο Μονέ στον κήπο του μεταξύ 1914 και 1917. Σε σχέση μετ ις εκδοχές που ζωφράφισε μεταξύ 1903 και 1908, αυτό το επιβλητικό έργο των δύο τετραγωνικών μέτρων είναι ζωγραφισμένο σε πιο ελέυθερο ύφος. Η απόδοση των νούφαρων απομακρύνεται από την ένοια της ζωγραφικής ως "περιγραφής" της φύσης και προσεγγίζει την αφηρημένη τέχνη. Στο εκπληκτικό αυτό έργο, ομάδες στρογγυλών νούφαρων, κυρίως σε ροζ και κίτρινο χρώμα, κατανέμονται με απόλυτη φυσικότητα σε μια υδάτινη μπλε, πράσινη και βιολετί επιφάνεια. Ο Μονέ, εγακαταλείποντας τις παραδοσιακές αρχές σύνθεσης, αποποιείται τους κλασικούς τρόπους προσδιορισμού του χώρου, για παράδειγμα τον ορίζοντα, και ζωντανεύει με μοναδικό τρόπο ένα μεμονωμένο τμήμα του νερού σκεπασμένο με νούφαρα. Η εικόνα με τα νούφαρα να επιπλέουν στο νερό διακόπτεται στις άκρες του καμβά και το στοιχείο αυτό δίνει την εντύπωση οτι ο πίνακας αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου έργου.

Από το 1905 και έπειτα, ο Μονέ ζωγράφιζε με προσήλωση και επιμονή τα νούφαρα του κήπου του. Οι πίνακες αυτοί, στους οποίους οι κάλυκες των λουλουδιών αναδύονται μέσα από ένα υδάτινο φόντο χωρίς ορίζοντα και προφανώς χωρίς όρια, αντιπροσωπεύουν μιαν αδιάκοπη αναζήτηση στο θέμα της μεταβλητότητας του χρώματος και του φωτός. Πρόκειται για μια καταπληκτική σειρά έργων που χαρακτηρίζεται από πνευματικότητα, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί μόνο από τον παρακάτω ορισμό: πρόκειται για το έργο ενός ποιητή που συντονίστηκε απόλυτα με τη φύση και την εξέφρασε τέλεια μέσω της ζωγραφικής.





πηγές:
Grant Larousse, Ελληνικά γράμματα
Art Gallery, DeAgostini Hellas
Google

Τώρα που μήτε ο έρωτας...


Τώρα που μήτε ο έρωτας μήτε η φιλία της φέρνει,
μήτε κι αυτό το μίσος μου παρηγοριάν, α, πώς
η ώριμη θλίψη μου κατά τα περασμένα γέρνει,
της νιότης μου καρπός!

Χορδή η καρδιά μου δέχονταν το Μάρτη ανατριχίλα.
Ακόμα με συνέπαιρνε γλυκιά μια συλλογή
όταν το νέο Φθινόπωρο με μαραμένα φύλλα
εράντιζε τη γη.

Μια πεταλούδα επέταγε και την ακολουθούσα·
ήταν η απάρθενη ζωή μου, η ζωή του κόσμου, η μια.
Ο νους μου σάμπως ξύπνημα τη χαραυγή. Και η Μούσα
μού άγγιζε τα μαλλιά.

Δώστε μου τα παιδιάτικα χρόνια μου πόχουν γίνει
στην ηρεμία του δειλινού χρυσός, ωραίος καπνός,
τα χρόνια που 'ρθανε χαρά, πέρασαν καλοσύνη,
κι έφυγαν ουρανός.

Βάλετε πάλι στο πικρό χείλος μου την αχτίδα,
στα μάτια την ανθρώπινη και θεία σταλαγματιά.
Εξωτικό μπλάβο πουλί, φέρετε την ελπίδα,
χαμένη τώρα πια.

Και στο χλωμό μου μέτωπο για λίγο κάμετε ώστε
χίμαιρες, οραματισμοί σαν άστρα να κυλούν.
Οι άγγελοι να διατάζουνε, κι από τα τέμπλεα δώστε
οι θεοί να μου γελούν.

Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου,
ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ,
πρώτη αγαπούλα, και να κράταες άνθος τ' όνειρό μου,
τ' όνειρο που μαδώ.

Α, πώς η λύπη μου κατά τα περασμένα στρέφει!
Όμοια και η νύχτα πάντοτε γυρίζει στο πρωί.
Α, πώς τα χρόνια σαν καπνός εχάθηκαν, σα νέφη,
σαν πάχνη, σα ζωή!


Κ. Καρυωτάκης

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Soldiers of Love






 


Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Σαν θέλουν...


Σαν θέλουν να φύγουν
Άφησέ τους –είναι απλό.
Και μην κρατάς, μη φυλάς
Τ’ απομεινάρια της φυγής τους
Την ανάμνηση της παρουσίας μόνο
-αν κάτι τέτοιο σου άφησαν πίσω-
Γιατί την είσοδο σφαλίζεις της ψυχής σου
Η φυγή είναι από θεόρατους βράχους
Ασήκωτους από το εγώ σου
Μα η παρουσία είναι τακτοποιημένη
Στο συρτάρι που γράφει συγχώρεση απ έξω
ή εκείνο τ'άλλο που έχεις βαφτίσει λησμονιά..
Ψάξε, ψάξε καλά να την βρεις
Σίγησε ν΄ ακούσεις το θρόισμα των αναμνήσεων
Σώπα… Ψάξε κι άλλο…

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

με τα μάτια κλειστά...





Ό,τι


Ό,τι δεν σε σκοτώνει
σε κάνει λιγότερο αθώο.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Ηθικόν ακροβατικό και ιδανικό...









πηγή έμπνευσης το αξιόλογο ιστολόγιο ποίησης και προβληματισμού
του φίλου jokand



Η ζωή είναι ζεϊμπέκικος χορός, είπα...
Τη ματαιότητα της ύλης
Μόνο η ακροβασία της ψυχής μπορεί να εξιδανικεύσει…
Έτσι ταλαντεύτηκα, έτσι στροβιλίστηκα,
Έτσι αναδύθηκα, ανυψώθηκα
Και έτσι πισωπάτησα
Γονάτισα…



Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

keep it...

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Αγάπη, το Υπερβολικό Άγγιγμα...


Το Κβάντο της Αγάπης
άρθρο που αναρτήθηκε από τον Mythaon Pontix με ημερομηνία 27-12-12
στην εξαιρετική ιστοσελίδα Terra Papers



Από την ψυχανάλυση του Freud, στη χαρακτηροανάλυση του Reich
και από αυτήν στα σημερινά γεννητούρια της επιστήμης της Ψυχοδιατροφολογίας.
© Mythaon Pontix.

Μια σύντομη αλλά σημαντική εισαγωγή. Αλήθεια σημαίνει κυριολεκτικά, αυτό που δεν ξεχνιέται. Υπάρχει το φαίνεσθαι των πραγμάτων, υπάρχει και η ΟΥΣΙΑ των πραγμάτων, που είναι και η αλήθεια τους, επειδή η ουσία των πραγμάτων δεν αλλάζει! (Μα σας παρακαλώ. Ανοίξτε ένα βιβλίο εισαγωγής στην κβαντική φυσική).

Ειδάλλως η ελληνική ονοματοθέτρια γλώσσα δεν θα την όριζε (και όχι βάφτιζε όπως κάνουν όλες οι άλλες γλώσσες αυτού του πλανήτη), μ’ αυτήν την λέξη. Αλήθεια και Ουσία ενός ανθρώπου αποτελούν τα ΒΙΩΜΑΤΑ του. Όχι οι ιδέες του , οι πεποιθήσεις του , τα πιστεύω του, οι απόψεις του, τα δόγματα του, οι αντιλήψεις του (πως λέμε «αντ’ αυτού» ), το σώμα του κλπ κλπ. Το βίωμα σου δεν ξεχνιέται ποτέ, σε ακολουθεί πιστά μέχρι το θάνατο σου.

Το βίωμα σου σε αγγίζει υπερβολικά ( αφού σε διαποτίζει!) και για πάντα. Σαν παρατηρητής του εαυτού σου παρατηρείς τα πάντα σου, αλλά εστιάζεις και παρατηρείς με την μέγιστη δυνατή σου Διάκριση τα βιώματα σου. Αν έχουν το κάλος του Ερμή του Πραξιτέλους ή τον σουρεαλισμό(!) ενός Πικάσο ή το ψηφιδωτό ενός Βαν Γκονγκ.

Πρέπει επίσης να τα γευθείς. Είναι μελένια ή πικρίζουν; Αν είναι πολύ γλυκά, πρόσεχε! Αν είναι πικρά είσ’ εντάξει. Τι μυρουδιά έχουν; Βασιλικό ή αμμωνία; Πως ακούγονται? Σαν Αχχχ!, μελωδία, Κραυγή, θόρυβος, τι ήχο εκπέμπουν. Αφουγκράσου τα. Άγγιξε τα. Πώς τα νοιώθεις; Λεία; Σαγρέ; Μαλακά σκληρά; Ανάλαφρα, πηδάς να τα πιάσεις ή ασήκωτα σα μενί; ΑΥΤΑ θα σου πουν την αλήθεια για σένα, διότι τα ίδια, ΑΛΗΘΕΙΑ είναι!!!

Λοιπόν ας προχωρήσουμε! Ελάτε μαζί μου. ΜΗΝ ακολουθείτε. Χιώτικα παρακαλώ! Έτσι!
«ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ».
ΜΗΝ το προσπερνάτε. Είναι ο… ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ!!!

ΠΡΕΠΕΙ ν’ ανασαίνεις. ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ν’ ανασαίνεις! Το εικονιζόμενο θηλαστικό βρίσκεται στο στοιχείο του, όπως κι εμείς στο δικό μας. Η πρώτη-πρώτη ΑΝΑΓΚΗ όταν ερχόμαστε στον κόσμο, σε όποιο στοιχείο κι αν ανήκουμε, είναι η ΑΝΑΠΝΟΗ, η ΑΝΑΣΑ. Και ξέρετε κάτι; Ψύχω σημαίνει ανασαίνω. Συνεπώς ψυχή σημαίνει ανάσα !!! Αυτή η πρωταρχική ψυχή-ανάσα που επειδή τ’ οξυγόνο της σου καίει (ζέει, ζεματάει) τους πνεύμονες (πάλι η πνοή, πνέω, πνεύμα) σε καθιστά ζωντανό (εκ του ζέω).

Αν δεν προσφερθεί εγκαίρως πεθαίνεις, ακόμα κι αν είσαι στο στοιχείο σου ! ΑΝΑΓΚΗ είναι τ’ οξυγόνο, που χωρίς αυτό πεθαίνεις! Ανάγκη έχει ΚΑΙ η Ψυχή σου (αυτή η άλλη συνιστώσα της οντότητας σου, η παραπλεύρως της ύλης του σώματος σου). Αν δεν της την προσφέρεις, δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα ‘σαι νεκροζώντανος ζόμπι. Να εύχεσαι να μην το καταλάβεις ποτέ.

Καλυφθείσης της πρωταρχικής ΠΝΟΗΣ, ποιες οι ανάγκες του ανθρώπου νεογνού (ο απολύτως φυσικός άνθρωπος, ο “μαμίσιος” άνθρωπος, όχι ο ιμιτασιόν) Δυο. Μόνον.Μια σωματική (υλική). Το Γάλα. Μια συναισθηματική (ψυχική). Η Αγκαλιά. Προσπαθήστε ν’ αγκαλιάσετε κάποιον ΧΩΡΙΣ να τον αγγίξετε. Δεν γίνεται. ΠΡΕΠΕΙ ν’ αγγίξεις. Αγγίζω = Αφάω, κι ένα «άγαν» μπροστά, το βλέπετε που πάει; Ολοφάνερο δεν είναι; Αρκεί να ‘χεις οπτίλους να δεις. Γάλα λοιπόν και Αγκαλιά. ΑΝΑΓΚΕΣ.

Μια συνειδητοποιημένη μάνα καλύπτει ταυτόχρονα και τις δυο ανάγκες. Φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα του νεογνού που βυζαίνει. Αγκαλιά (η ψυχή αγάλλεται), γάλα (το σώμα ευχαριστιέται =καλή κοιλιά =ευ χάρα =ευχαρίστηση). Όλα τ’ άλλα στην πορεία της ζωής του νεογνού είναι απλώς επιθυμίες και στην πλειονότητα τους εγωιστικές !

Δοκώ ότι το πρωτεύων θηλαστικό του πλανήτη Γη που αυτοαποκαλείται «άνθρωπος», θα γίνει ΑΝΘΡΩΠΟΣ μόνον όταν αναπτύξει μια ακόμα απαραίτητη αίσθηση. Την ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ.
ΠΟΣΟ Ν΄ΑΝΤΕΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΑΛΑ;
ΠΟΣΟ Ν’ ΑΝΤΕΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΟΞΥΓΟΝΟ;
ΑΠ΄ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΝΤΕΧΕΙ ΠΟΛΥ! Αλλά και το πολύ κάποτε τελειώνει. Πεθαίνει η ψυχή ενόσω το σώμα είναι ακόμα ζωντανό!
ΔΙΟΤΙ… ΑΝΑΓΚΗ ΜΟΥ Η ΑΓΚΑΛΙΑ (είπαμε! εκ του αγάλλομαι). Την της μάνας μου που ξέρω ότι με νοιαζόταν πολύ, αλλά την αγάπη της μου στέρησε, την του προκομμένου που ξέρω ότι δεν με χώνευε και φυσικά μου στέρησε, την της συντρόφου μου που… δεν ξέρω αν…, αλλά στερήθηκα, την των παιδιών μου που… μ’ αγαπάνε μεν, αλλά έχοντας την στερήσει ως πατέρας, τώρα πολύ φοβάμαι ότι τα έσπρωξα στην ψυχανορεξία! Δεν δίνουν, ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΓΚΑΛΙΑ!

Όσοι μου λέγανε ότι μ’ αγαπάνε, τελικά κάτι άλλο εννοούσαν ότι αισθάνονταν, διότι δια των πράξεων τους αυτό το άλλο μου πιστοποιούσαν. Δεν είχα οπτίλους και Διάκριση να βλέπω το Ολοφάνερο! (ο μυθεύων λόγω μυωπίας έχει επίγνωση του διδύμου Διάκριση-Ολοφάνερο). Το ίδιο έπραττα κι εγώ! ΔΥΣΤΥΧΩΣ !

Πόσοι και πόσοι ΕΝΤΙΜΟΙ με τον εαυτό τους δεν θα διαπιστώσουν ότι λίγο πολύ μοιράζονται το ίδιο ΒΙΩΜΑ ..και να σας πω και το κουλό; Ο Μάγειρας μ’ αγαπάει πραγματικά αν και μου είναι «μονάχα» φίλος. Όπως και ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου με βλέπει ξαφνικά μπροστά του; Παρατάει ό,τι κι αν κάνει, τρέχει κατά πάνω μου και μου προσφέρει μια γερή δόση ΑΓΓΙΓΜΑΤΟΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΥ – ΑΓΚΑΛΙΑΣ!

Ταυτοχρόνως βεβαίως να μην ξεχνάμε ότι απ’ ό,τι έχει ο καθείς, απ’ αυτό και μόνο μπορεί να δώσει!!! Κι έτσι για όσο δεν αφυπνιζόμαστε* από τον ύπνο τον βαθύτατο εντός του οποίου διάγουμε τον βίο μας και δεν πράξουμε ΕΝ ΚΑΙΡΩ (=εγκαίρως) συνειδητά και με συναίσθηση το ΘΑΥΜΑ… να ΔΙΝΟΥΜΕ απ’ αυτό που ΔΕΝ έχουμε, απλώς και μόνο επειδή ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΘΕΛΟΥΜΕ να το δώσουμε, πολλοί θα αργοπεθαίνουν από την ακάλυπτη αυτή ΑΝΑΓΚΗ.

Και κάποιοι ελάχιστοι μεταξύ αυτών θα γνωρίζουν το ΑΙΤΙΟ που αργοπεθαίνουν! Κι όλοι μαζί, διατελούντες εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο του «απ’ αυτό που έχω, απ’ αυτό μπορώ να δώσω», θα αναπαράγουμε εσαεί την ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ. ΝΕΚΡΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΩΜΑΤΑ! * Αυτό που θέλει να μας πει ο Ηράκλειτος είναι ότι άλλο πράγμα η εγρήγορση και άλλο πράγμα η ΑΦΥΠΝΙΣΗ!!! Στην καθημερινότητα μας (δουλειά, υποχρεώσεις, ψυχαγωγία, σχέσεις κλπ) είμαστε μεν σε εγρήγορση, αλλά ΟΧΙ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ !!!

Η πλέον ορθή έκφραση είναι: ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!
ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ.

Δώσε μεγάλη προσοχή στο εμβαδόν της των μεταξύ των παιδιών επιφάνειας επ-αφής !

Εύρηκα ! Κάθε μάστορας σε κάποιον τομέα, από καρεκλάς και φανοποιός μέχρι γιατρός και αστροναύτης έχει ένα «χαρτί» που πιστοποιεί (=σου ποιεί, φτιάχνει την πίστη) για το «μάστορας». Καλά δεν τα λέω φίλη Κρητίδου εκεί στον Αη-Γιάννη και συ φίλε Μικέδη με το κατάστημα σου να είναι τίγκα στις πιστοποιήσεις. Ειδικά εμείς οι εκπληκτικοτρομεροί (κλεμμένο) έλληνες πρέπει να το προσέξουμε, διότιείναι δική μας επινόηση το «ό,τι δηλώσεις είσαι».

Έχεις ανάγκη κάποιον να σου «κάνει καλά» το κινητό σου και σου παρουσιάζεται μάστορας. Για να νοιώθεις ασφάλεια παραδίνοντας το στα χέρια του, δεν πρέπει να σου πιστοποιήσει τον ισχυρισμό του; Έχεις ανάγκη κάποιον να σου «κάνει καλά» τον υπολογιστή σου; Δεν πρέπει να έχεις μια πιστοποίηση ότι ο υπολογιστής σου είναι σε καλά χέρια; Τώρα μου είναι κι εμένα ολοφάνερο γιατί δεν με πιστεύουν!

Όντως, δεν διαθέτω το πιστοποιητικό του ΠιΣι μάστορα κι ας τους λέω ότι ξέρω. Έχεις ανάγκη κάποιον να κάνει καλά εσένα τον ίδιο. Έναν ιατρό! Αν δεν δεις την πιστοποίηση του (άδεια ασκήσεως με αριθμό μητρώου) μπορείς να νοιώσεις ασφαλής (=ότι δεν σφάλλεις) στα χέρια του; Όποιος μάστορας δεν μπορεί να σου ποιήσει πίστη για την γνησιότητα του την αυθεντία του, από μόνος σου γιατί να πιστέψεις; Σου συστήνεται ο/η «Αγάπη»; Μέμνησω απιστείν!

Μέχρι τότε μας μένει μονάχα ένα πράγμα να κάνουμε. Να αφυπνιστούμε και να πάψουμε να λέμε «σ’ αγαπώ» κάθε φορά που εννοούμε (=έχουμε στο μυαλό μας) ενδιαφέρομαι, συμπαθώ, νοιάζομαι, ερωτεύομαι κλπ κλπ. ΠΕΤΑΞΤΕ όλα τα βαρύγδουπα «η αγάπη είναι αυτό, το άλλο, το δείνα, το δείξε το μπήξε), που θα ψαρέψετε στον ωκεανό του www.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΣΑΦΕΣ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΑΚΛΟΝΗΤΟ ΕΓΚΥΡΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ !!!

ΑΝΑΓΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΠΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΦΥΛΟ, ΦΥΛΗ, ΧΡΩΜΑ, ΗΛΙΚΙΑ, ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΤΟΠΟ, ΠΛΟΥΤΟ, ΤΑΞΗ, ΕΥΦΥΙΑ, ΠΡΟΣΟΝΤΑ, ΥΓΕΙΑ Ή ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ! Χε! Νομίσατε θα ‘λεγα Θεός; Θεοί υπάρχουν πολλοί κι έκαστος έχει τις διακρίσεις του πάνω στους ανθρώπους-οπαδούς του. Αναλόγως το είδος ανθρώπων. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ! Εξωθούμαστε αλλήλοις σ’ αυτόν!

Ο,ΠΟΙΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΛΩΝΕΙ ΡΗΤΩΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΕΣΑΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ,
Ο ΔΗΛΩΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ.
ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΖΕΙ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ !!!
ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ «Ο,ΤΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΙΣΑΙ».
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ ΝΑ Μ Η Ν ΑΓΑΠΑΣ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΛΕΣ…
ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ! ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ!
ΕΙΤΕ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΛΕΣ Σ’ ΑΓΑΠΩ.
ΕΙΤΕ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΛΕΩ Σ’ ΑΓΑΠΩ.

Έχω ακούσει ΤΑ παράλογα περί «αγάπη είναι…», όπως αγάπη είναι να μου πλύνεις τα πιάτα, να μου ξύσεις την πλάτη κλπ. (Α! και το χθεσινό από το φίλο «δήμαρχο». Είπε: «Πιστεύω ότι η αγάπη είναι κάτι το μεγαλειώδες»). Μ’ αυτά είναι ενδιαφέρομαι, βοηθώ, νοιάζομαι, συμπαθώ, το δημαρχικό «πετάω στα σύννεφα», κλπ κλπ. ΟMΩΣ ΝΗΣΤΙΚΟ ΑΡΚΟΥΔΙ ΔΕΝ ΧOΡΕΥΕΙ…. Αλλά το νηστικό αρκούδι ας τ’ αφήσουμε για παρακάτω, αφού ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα πρώτα. Συγκρατείστε το «μεγαλειώδες», θα χρειαστεί παρακάτω.

Μιλάμε ΕΛΛΗΝΙΚΑ, αλλά ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ. Είναι μέγιστο προνόμιο να κατανοείς την ελληνική: Καμία σχέση με ψωροϋπερηφάνιες. Για ΠΡΟΝΟΜΙΟ μίλησα. Προνόμιο οποιουδήποτε ανθρώπου σ’ αυτόν τον πλανήτη. Πάμε λοιπόν … στ’ αγγλικά. «Hug is the credential of love». Ενώ κάθε λέξη είναι γνωστή, η πρόταση ως σύνολο ΔΕΝ αυτοεξηγείται. Διότι το «love» και το «touch too much» στον αγγλοσαξονικό νου δεν σχετίζονται. Πάμε στα ελληνικά. «Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ».

Η πρόταση αυτοεξηγείται μόνη της. «Αυτό το τις που σε αγαλλιεί, είναι που σε κάνει να πιστεύεις την υπερβολική αφή». ( ->που τέτοια αφή, ΕΙΝΑΙ η αγκαλιά). Όταν ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙΣ αυτόν που ΑΓΑΠΑΣ, τον σφίγγεις πάνω σου και δεν αφήσεις σπιθαμή από το σώμα σου ανέγγιχτο από το σώμα του άλλου. Το ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ!

Το όλο θέμα Αγάπη-Αγκαλιά έχει πολύ σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις και είναι ικανό να εξηγήσει την κατάντια του ανθρώπου ως μονάδα και ως σύνολο εδώ και χιλιααααάδες χρόνια. Να εξηγήσει το ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ. Να εξηγήσει την ύπαρξη του «ΕΓΩ» και την απίστευτη κτητικότατα του. Την νεκρική ακινησία του, καθότι αντιλαμβάνεται τα πάντα να περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό. Και χωρίς κανένα σημείο αναφοράς έξω από το «ΕΓΩ», γύρω από το οποίο αυτό να κινείται, ώστε να καθίσταται ζωντανό (το «ΕΓΩ»).

Διότι ποια η προφανής διαφορά ζώσας και νεκρής ύλης; Δυο άνθρωποι δίπλα-δίπλα, ένα πτώμα κι ένας κοιμώμενος και αυτό πρέπει να το πω; Εε όχι! Δεν σας λέω! Ξαπλώστε πλάι σ’ ένα πτώμα και συγκρίνετε μόνοι σας. Αμάν πια!

Όπως ο Βίλχελμ Ράιχ (θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που τουλάχιστον διάβασα το έργο του) διαφώνησε με τον δάσκαλο του Φρόιντ, σχετικά με την λίμπιντο και την εξιδανίκευση της από τον δεύτερο, έτσι κι ο μυθεύων αυτήν την προσπάθειαν κάμνει. Δηλαδή η ΑΓΑΠΗ όχι μόνο ΔΕΝ είναι μια αφηρημένη ιδέα-επινόηση, ΔΕΝ είναι γενικώς άλλο ένα συναίσθημα, ΔΕΝ είναι ψυχική κατάσταση -το κουλό που διατυπώνεται σε χώρους αυτοβελτίωσης.

Την καθελκύω από το δήθεν πνευματικό άυλο υπερβατικό μεγαλειώδες ακόμα και θρησκευτικό χώρο, όπου ΣΚΟΠΙΜΩΣ εξοβελίστηκε για να καταστεί ΑΧΡΗΣΤΗ (=χωρίς χρησιμότητα) και την ΤΟΠΟΘΕΤΩ ξανά εδώ κάτω στη Γη, όπου και η θέση της. ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ. Καθιστώντας τον άνθρωπο ΑΜΕΣΑ ικανό ν’ αποκομίσει τ’ όφελος της κατά τα μέγιστα! Η Αγάπη ΕΙΝΑΙ αυτό που ονοματίζει η λέξη. Το ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ.

Κάτι που στην τελική ρε γαμώτο, μπορεί να μετρηθεί και σε μονάδες πίεσης! Τόσα bar ή τόσα psi. Έχει καμία σχέση η εξιδανικευμένη λίμπιντο με την οργόνη; Η δεύτερη είναι και παρατηρήσιμη και μετρήσιμη και ΧΡΗΣΙΜΗ. Σε μια Αγκαλιά, όπου η ψυχή σου αγάλλεται, είναι ψυχή με Σθένος (όχι ασθενής =αδύναμη), μια ψυχή Ρωμαλέα (=όχι άρρωστη). Μια ψυχή που σκάει από υγεία !


ΑΓΑΠΗ=ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ=ΤΡΟΦΗ
Εάν δεν «σπρώξεις» την υλική τροφή στο στόμα σου, απλά υπάρχει εκεί πέρα. Ε και;
Εάν δεν «σπρώξεις» την ψυχική τροφή στην αγκαλιά, απλά υπάρχει εκεί πέρα. Ε και;
Η κοιλότητα του στόματος =είσοδος τροφής σώματος
Η κοιλότητα της αγκαλιάς =είσοδος τροφής της ψυχής
Κατάλαβε το! Χώνεψε το!! Επιτέλους!!!
Η ΑΓΑΠΗ ΟΤΑΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΑΙ ΕΙΝΑΙ…. ΠΑΡΟΧΗ ΤΡΟΦΗΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ !!!! (για όσους έχουν)

Τροφή: ΑΝΑΓΚΗ παντοτινή. Έχεις ένα παιδί ή και ενήλικα και σου εκφράζει με όποιον τρόπο ξέρει ή μπορεί την στέρηση τροφής =πείνα. Κι εσύ απαντάς με τον τρόπο που ξέρεις ή μπορείς «έλα σε μένα, εγώ που σε ταΐζω». Και την μπουκιά τροφής την κρατάς. Την κρατάς! ΔΕΝ του την προσφέρεις! Αυτό κάνεις. Και λες «σε ταΐζω» Και περιμένεις έτσι να χορτάσει, ή μάλλον είσαι και ΒΕΒΑΙΟΣ ότι χόρτασε! Για το τρελοκομείο είσαι!
ΓΙΑΤΙ το κάνεις αυτό με το φαγητό που λέγεται «αγάπη» «άγαν αφάω»;
ΓΙΑΤΙ λες «σ’ αγαπώ» και μένεις στα λόγια; Και δεν το προσφέρεις; ΓΙΑΤΙ!

..και από ΕΔΩ αρχίζουν οι κοινωνικές προεκτάσεις για τις οποίες μίλησα ποιο πάνω. Παρένθεση. Έτσι ξεχωρίζουν και οι ΟΠ από τους έμψυχους. (Ο.Π. Οργανικές Πύλες) Οι ΟΠ ΔΕΝ έχουν ανάγκη ΑΥΤΗΝ την τροφή. Δεν αδυνατίζουν (=στερούνται δυνάμεως) όταν στερούνται την πιστοποίηση της αγάπης. Αντιθέτως οι άνθρωποι καταντάνε «ανθρωπάκια», κακόμοιρα ελεεινά και ΑΔΥΝΑΜΑ πλασματάκια! Τώρα, τι τρώνε οι ΟΠ; Εμάς τ’ αδύναμα ανθρωπάκια; Δεν ξέρω δεν ξέρω. Στέρηση τροφής καταλάβατε τώρα τι συνεπάγεται;

Όμως μιαν άλλην φοράν. A! Συγγνώμη, ξέχασα το νηστικό αρκούδι. Που δεν χορεύει. Μα φυσικά και δεν θα σου χορέψει (= πλύνει τα πιάτα, =ξύσει την πλάτη, =πάει στη λαϊκή, =κλπ) ΝΗΣΤΙΚΟ!!! Κι αν το αφήσεις νηστικό για πολύ, θα καταλήξει ένα σκελετωμένο παντελώς αδύναμο αρκούδι, έτοιμο για την μεγάλη απολύτως αδιάκριτη, απολύτως ανιδιοτελή αγκαλιά!!!

Με την ίδια ακριβώς λογική του Hammer, το «ΕΓΩ» είναι η ασθένεια του οργανισμού της ανθρωπότητας. Ο τρόπος, η προσπάθεια αυτού του οργανισμού να γίνει καλά. Ο ίδιος τρόπος-προσπάθεια που τελικά σκοτώνει τον ασθενή, πάντα κατά Hammer. Τον ανθρωπάκο «ΕΓΩ» που τόσο τον κατακρίνουμε, αποδοκιμάζουμε, κατηγορούμε, αναθεματίζουμε, αποπέμπουμε, είναι η κατά Hammer ασθένεια-προσπάθεια του οργανισμού να βρει την χαμένη ισορροπία-αρμονία και που ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Αρκεί να ξέρεις κατά Hammer ν’ αποκωδικοποιείς !

Βλέπε τι είναι ο καρκίνος κατά Hammer, κατά Δρ. Παναγιώτη Παππά, κατά Βίλχελμ Ράιχ. Φανταστείτε ότι στέκεστε απέναντι σ’ ένα αποστεωμένο «αιθιοπάκι» και το παρατηρείτε και αρχίζετε να του τα «χώνετε» μ’ όλα τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιείτε για το «ΕΓΩ». Αυτό θα κάνατε. Έτσι δεν είναι; Μα το «αιθιοπάκι» και το «ΕΓΩ» είναι οι δυο όψεις του ΙΔΙΟΥ νομίσματος ! Αυτό που έχει ανάγκη το «αιθιοπάκι» είναι τροφή, όχι βρισίδια και αποπομπή. Την ίδια ανάγκη έχει ο ανθρωπάκος «ΕΓΩ». Τροφή. Οι δυο όψεις του ΙΔΙΟΥ νομίσματος !

Να το πάρω κι αλλιώς. Έχεις μπροστά σου ένα χωριό ανθρώπων απίστευτα βαριά άρρωστο, από μια απίστευτα επικίνδυνη αρρώστια. Με ποια λογική θα στείλεις έναν εισαγγελέα με χίλιες σελίδες κατηγορητήριο, στη θέση ενός ιατρού; Με την λογική ότι αποτελούν κίνδυνο; Κίνδυνο για ποιόν; Αφού ΟΛΟΙ άρρωστοι είναι, άλλοι στο αρχικό άλλοι στο τελικό στάδιο !

ΕΝΑΝ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΩ ΕΔΩ! Η επί μακρόν στέρηση τροφής έχει τα ίδια συμπτώματα με την νευρική ανορεξία. Η τροφή απορρίπτεται από τον αποδέκτη. Μα τον Τουτάτη! Πάει μακριά η βαλίτσα. Κάποιοι πράγματι γνωρίζουν άριστα τον ανθρώπινο ψυχοσωματικό δεσμό και σχεδιασμό! Οι κοινωνικές δομές και συστήματα, οι αρχές με τις οποίες κτίζονται και αναπαράγονται. Πράγματι! Είναι ΑΨΟΓΑ σχεδιασμένες.

Έναν ταύρο και μιλάω για έναν ΤΑΥΡΑΚΛΑΝΤΑΝ που μεγάλωσε έξω στη φύση, ίσως σου πάρει χιλιάδες χρόνια να τον καταστήσεις αμνό-κότα-γυμνοσάλιαγκα-ζωύφιο, ΥΠΟΣΙΤΙΖΟΝΤΑΣ και ΑΣΙΤΙΖΟΝΤΑΣ τον. Από εκείνο το σημείο και μετά δεν θα θέλει ο ίδιος πια τροφή. Είναι πια ανορεκτικός. Αν επιμένεις να τον ταΐσεις, θα σου επιτεθεί κι από πάνω. Δεν καταλάβατε;

Θα βασανίσει και κάψει τον Μπρούνο, θα συκοφαντήσει τον Αιθέρα, θα ποτίσει με κώνειο τον Σωκράτη, θα κάψει με δικαστική εντολή το έργο του Ράιχ, και θα δολοφονησει τον ίδιο, αλλά θα οικειοποιηθεί το έργο του, θα δολοφονήσει με φρικαλέο τρόπο την Υπατία αλλά θα αγιοποιήσει τον δολοφόνο της, θα εξαφανίσει τον Τέσλα αλλά θα χρησιμοποιήσει τις εφευρέσεις του κλπ κλπ !!! Αμέτρητα τα θύματα, μόνο και μόνο γιατί θέλανε να προσφέρουν τροφή στην Ψυχήν!

Η «εγωπάθεια» δεν είναι η αρρώστια, είναι το σύμπτωμα της ψυχικής «νευρικής ανορεξίας»!!! Η «εγωπάθεια» είναι ο καρκινικός όγκος της ψυχής. Μιας ψυχής με τρομακτική πείνα !


Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

Και εγώ για μένα...





Το είδα προχθές το βράδυ στο μπλογκ του jokand...
Αν υπάρχει κάποιο βίντεο ή οτιδήποτε άλλο
που θεωρείτε σημαντικό για οποιονδήποτε λόγο,
αφήστε ένα λινκ να το μοιραστούμε όλοι μας!
Να προσέχετε τους εαυτούς σας και...
Μου λείψατε!