... ξεκινούσε το μήνυμα που έλαβα στο κινητό πριν λίγη ώρα. Να τσιρίξω ή να μην τσιρίξω; Να τσιρίξω βέβαια! Όχι από απελπισία ή απόγνωση, όχι, από καθαρή χαρά και... έκπληξη! Γιατί η αλήθεια είναι οτι δεν είχα και πολύ πίστη για τα καλά νέα! "Χαζό είσαι" Αυτό μου το είπε η παιδική μου φίλη που της τηλεφώνησα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, να έχουν ενα αυτί οι τσιρίδες μου να.. γείρουν! Ναι... πολύ με αγαπάει! Είναι που την έχω και μακριά και της λείπω και πώς να συγκρατήσει τον χείμαρρο λατρείας και συμπαράστασης... "Όλο έτσι λες, από το σχολείο σε θυμάμαι και..." Εντάξει δίκιο έχει, αλλά για τώρα, όχι για τότε. Τότε ήξερα πολύ καλά τις δυνάμεις μου και τί να περιμένω και μία φορά είχα πέσει έξω και έχει να μου το κοπανάει ακόμα. Αλλά εκείνη η φορά ήταν και αυτή που είχα χαρεί πιο πολύ. Έτσι και τώρα, προτιμώ έτσι που μου ήρθε ουρανοκατέβατο από το να έλεγα "Τς... το ήξερα!" Και ο κεραυνός εν αιθρία( ή να το πω ηλιοφάνεια εν μέσω καταιγίδας;) μου έσκασε επειδή... δεν ξέρω ρε παιδί μου, δεν περίμενα τίποτα καλό να συμβεί... από τότε που μπήκε ο νέος χρόνος, κανα μήνα δηλαδή, 26 μέρες για την ακρίβεια, δεν έχει συμβεί και τίποτα όμορφο... Τέλοσπαντων, για αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσω τώρα, εδώ δεν το έκανα τόσο καιρό, τώρα θα το κάνω; Πάει τώρα, τώρα μπορείς να πεις πως δεν συνέβη ποτέ! :)
Λοιπόν τις τελευταίες μέρες όλο έλεγα να κάνω μια αναρτησούλα, να μην υποδεχτώ και την Σαρακοστή με την Χριστουγεννιάτικη έτσι που το πήγαινα, και όλο το ανέβαλα. Ε δεν είχα και τίποτα να πω, μάλλον θα σας έπιανα στην γκρίνια, υποθέτω!
Αλλά είχα να παραδώσω και ένα βραβείο που μου χάρισε η miou-popofotitsa, ένα δωράκι όπως προτιμώ να το λέω. Και θα το κάνω επειδή είναι το πρώτο μου, επειδή μου το χάρισε το πιο φωτεινό πλασματάκι που εγώ τουλάχιστον έχω συναντήσει εδώ μέσα -ακόμα μία απόδειξη οτι τα δώρα εκφράζουν κυρίως αυτόν που τα χαρίζει- και επειδή χρωστάω σε πολλούς από εσάς ένα ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φωτεινές στιγμές μας... για τις ηλιόλουστες σκέψεις και ψυχές σας.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν ολο αυτό το σκηνικό με τα βραβεία δεν σας λέει τίποτα, σίγουρα θα δεχθείτε την διάθεσή μου να σας προσφέρω μια όμορφη... πορτοκαλί μαργαρίτα!!! -Παιδιά, μαργαρίτα είναι; Γιατί είμαι και άσχετη με αυτά... Δεν είναι, ας πούμε, ζέρμπερα;;; Ε; Για δες και πές μου....
Την τιμή λοιπόν να ανεβούν στο βήμα και να παραλάβουν το βραβείο τους έχουν οι:
- Εντάξει, εντάξει, δική μου η τιμή!-
Η Ναϊάδα, για την ζωή που κρύβει στα παραμύθια της
Η jacki, για την ζεστασιά που αποπνέει η αλήθεια της
Η Σταλαγματιά, για τα αρώματα που λούζει τις λέξεις της
Η elpenor, για την υπέροχη αίσθηση που αφήνει το 'άγγιγμά' της
Ο Νικόλας, για την πάντα θετική, χαμογελαστή του διάθεση
Ο Κωνσταντίνος, για τα ταξίδια του νου και της ψυχής
Η nina, για την πύλη στο όνειρο που πάντα ανοίγουν οι ιστορίες της
Η Κατερίνα, για την χαρά που μεταδίδουν τα χαμόγελά της
Η Auctor Ignotus, για το νόημα που δίνει στις μουσικές του κόσμου το ταλέντο της
και φυσικά ο Albus Genius γιατί έτσι :)... επειδή έχει κήπο και θα την προσέχει, μπορεί και να την φυτέψει... άσε που είναι και ο μόνος που μπορεί να με ενημερώσει υπεύθυνα για το είδος, γένος, συνομοταξία κτλ του παραπάνω φυτού! -Μαργαρίτα δεν είναι; Γιατί θα σκάσω!
Με αγάπη πολύ σε όλους σας!
Let's celebrate! που λένε και τα γοριλάκια πιο πάνω... άντε γιατί μας βρίσκω λιγάκι πεσμένους ομαδικά και να μου το πείτε αν κάνω λάθος... ή μάλλον να μου πείτε οτι Κάνω Λάθος!
Να ανεβαίνουμε σιγά σιγά, ναι?
Έχω και μουσικούλα! (αμ πώς;)
Sunshine award δεν λέγεται η μαργαριτούλα μας;
Θυμήθηκα λοιπόν πως,
μια φορά κι έναν καιρό....
είχα ένα αρκουδάκι -λούτρινο- που το πατούσες -στο ποδαράκι- και τραγουδούσε το ρεφραιν από το παρακάτω κομμάτι...
~So let the Sun shine in
face it with a grin~
:)
