Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Οι χαμένες μας Αρετές.





Απόγευμα ήταν, αν θυμάμαι καλά Κυριακής, και είχε σκοτεινιάσει και τότε όπως και τώρα από νωρίς. Καθόμασταν στο φωτισμένο σαλόνι με φορεμένες τις πιτζάμες και τις κάλτσες μας και τα ζεστά μας χαμόγελα. Ο μικρός είχε βολευτεί στην αγκαλιά μου, η μεγάλη έπαιζε πιάνο και όλοι τραγουδούσαμε από Λοϊζο και Χατζιδάκι μέχρι τον Ρούντολφ το ελαφάκι, κι ας ήταν ακόμα Οκτώβρης!
Η μικρή μου σκοτείνιαζε καθώς περνούσε η ωρα. Τι έχεις, την ρώτησα.
-Έχω μια εργασία για αύριο. Πρέπει να την κάνω και είναι νύχτα και λίγο νυστάζω!
-Νόμιζα πως είχες τελειώσει. Ακούστηκε πως την μάλωνα μα ένιωθα πολύ άσχημα που δεν είχα ελέγξει αν είναι όλα τακτοποιημένα και στην ουσία τόση ώρα ήταν με το άγχος το παιδί.
Τσου, μου έκανε.
-Έλα θα σε βοηθήσω εγώ, της είπα για να μην μου το ζητήσει.
Κατένευσε με το κεφαλάκι και με τα ματάκια της και ηρέμησε.
Έπειτα από λίγο πήγαμε στο δωμάτιό της.
Μου έδωσε το Ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων των δύο τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και με οδήγησε σε ένα ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Στο πλάι είχε γράψει με τα γραμματάκια της «Να γραφτεί το νόημα του κειμένου»…
Θυμήθηκα με πόση αμφιβολία στεκόμουν σε τέτοιου είδους εκφωνήσεις όταν ήμουν μαθήτρια μέχρι κάποτε, μεγαλώνοντας, να τους πάρω τον αέρα, να καταλάβω πόση ελευθερία μου πρόσφεραν. Μα τι να σημαίνει άραγε για το μυαλό ενός δεκάχρονου παιδιού, να προσπαθήσει και να θέλει να ανταποκριθεί σωστά σε μια τέτοια εργασία… δεν ήταν κάτι που ήμουν σε θέση να το θυμάμαι ακριβώς. Την ρώτησα αν έχει ξανακάνει τέτοια άσκηση. Μου είπε άλλη μία φορά, για ένα ποίημα για την θάλασσα, ήταν εύκολο εκείνο και έγραψε ό,τι καταλάβαινε πως έλεγε. Μάλιστα! Την ρώτησα τι συζήτησαν στην τάξη τους σχετικά με τα πράγματα που λέει αυτό το ποίημα. Μου είπε πως δεν είπαν τίποτα, δεν το είχαν καν διαβάσει!
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφαλι… όχι γιατί ήταν ήδη αργά και εγώ αλλά και το παιδί αρκετά κουρασμένοι αλλά γιατί το ποίημα αυτό και φαντάζομαι τόσα άλλα υποτίθεται πως θα είχε διδαχθεί ενώ στην ουσία δεν θα είχε παρά επιδερμικά αγγιχθεί.
Αφού πήρα βαθειά ανάσα και οπλίστηκα με υπομονή για να μην καταφέρω και εγώ το ίδιο κάτω από την πίεση του χρόνου και της ακαταλληλότητας της στιγμής, της πρότεινα να ξεκινήσουμε διαβάζοντας το ποίημα για να δω και εγώ περί τίνος πρόκειται… επειδή, της είπα, δεν ήξερα. Άρχισα να της διαβάζω και της άρεσε πολύ… Όμορφο δεν είναι; Της είπα. Ναι, τελικά ήταν όμορφο πολύ! Το διαβάσαμε πάλι! Μετά αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε για ό,τι δεν καταλαβαίναμε, μαζί. Γελάσαμε κιόλας… εξηγούσαμε τις άγνωστες λέξεις και γελούσαμε και έπειτα ανασκαλεύαμε τα κρυμμένα νοήματα και σοβαρεύαμε… και μετά γελούσαμε πάλι, επειδή όλο και το ξετυλίγαμε, όλο και το γνωρίζαμε…
Τελικά δώσαμε μια πολύ ωραία απάντηση στην στριφνή ερώτηση και της δείξαμε εμείς!!! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η απάντηση αυτή χτίστηκε πρώτα μέσα στο παιδί… και αν την είδε ο δάσκαλος, αν απόρησε, αν εκτίμησε ή αν βαθμολόγησε… θα σας γελάσω και δεν το θέλω… το πόσο ενδιαφέρον είχε ο δάσκαλος για τις απαντήσεις που θα έπαιρνε φάνηκε από τις συνθήκες που δεν φρόντισε να δημιουργήσει πριν αρχίσει να σκορπάει ‘τρόμο’ με τις απαιτήσεις του τις διόλου ελκυστικές.
Τέλοσπαντων, το ποίημα το παραθέτω παρακάτω μαζί με το μικρό βιογραφικό σημείωμα του ποιητή από το ίδιο βιβλίο, λόγω της ημέρας.
Απλά σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι τόσος πλούτος ιστορίας και τέχνης σε αυτή τη χώρα να πηγαίνει χαμένος.




Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει
στο Αλβανικό μέτωπο


Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχατες η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού:
ένας κόσμος χαμένος.

Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ'τα υψώματα του Μοράβα,
ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ'τ'αρπάγια της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης,
δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα πoυ νιώθεις σαν άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα
μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ'το χέρι του θεού
να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του.

Η νύχτα μάς βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ'αμπριά.
εκεί μέσα
μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ'ασπαζόμαστε
μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας
το κλουβί στο παράθυρο, τα μάτια των κοριτσιών,
το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορά μας,
την Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα,
που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ'το χιόνι,
που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ'το θάνατο.

Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε.
Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας
αμέτρητοι,
Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι.
Ένας μεγάλος καταυλισμός είναι η έννοια της αρετής.
Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί,
με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους.
Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος.
Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλα,
σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.

(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουνα πλασμένος για τον πόλεμο).



Νικηφόρος Βρεττάκος

(Κροκεές Λακωνίας 1912 - Πλούμιτσα Λακωνίας 1991)


Σημαντικός Έλληνας ποιητής. Έγραψε επίσης πεζογραφήματα, κριτικές μελέτες και άρθρα. Τιμήθηκε με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και το 1987 εκλέχτηκε ακαδημαϊκος. Πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974) έζησε αυτοεξόριστος στην Ευρώπη. Σε πολλά ποιήματά του αναφέρεται σε ελληνικά και παγκόσμια κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, και διαμαρτύρεται για τη φρίκη του πολέμου. Γενικά, στο έργο το μιλά με λυρισμό και τρυφερότητα για τον άνθρωπο και την αγάπη. Τα ποιήματά του έχουν συγκεντρωθεί σε τρεις τόμους. Στα πεζογραφήματά του ανήκουν Το γυμνό παιδί, Μπροστά στο ίδιο ποτάμι, Οδύνη κ.α.




Υ.Γ. Η 'μικρή μου' είναι η ανιψιά μου, ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, φέτος στην τελευταία τάξη του Δημοτικού και την αγαπάω πολύ... δεν θα ήμουν ικανή για τίποτα λιγότερο και πιστέψτε με, αν την γνωρίζατε, ούτε κι εσείς !

Υ.Γ. 2 Η φωτογραφία είναι -θέλω να πιστέυω- απολύτως σχετική!

15 σχόλια:

  1. Ανώνυμος28/10/09, 12:07 μ.μ.

    Σου κάνω ποδαρικό σήμερα, καλή μου...

    Δυνατά λόγια και τα δικά σου και του ποιητή...

    Οι εικόνες και οι λέξεις ενός παιδιού να συναντούν τις εικόνες και τις λέξεις ενός ποιητή. Είναι άβυσσος αυτή η απόσταση, ή μήπως άβυσσος είναι η ελληνική μας παιδεία...ρωτάω εγώ...Δεν ξέρω...

    "Δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο..." Κανείς δεν είναι...Μα κάθε μέρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και εμείς και τα παιδιά μας κάτι που μπορεί να στοιχίζει, κάτι που πρέπει να αποκοπεί, κάτι που προσπαθεί να μας αλλάξει... Και τα παιδιά μας είναι πολύ μικρά, για να μάθουν να υποτάσσονται από τώρα στις νόρμες και στα σχήματα...Ας ανοίξουμε λίγο τα αυτιά μας...

    Σε φιλώ γλυκά...
    Καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο πλούτος που εμπεριέχουν τα κείμενα ελλήνων συγγραφέων, ή των έργων τέχνης είναι τεράστιος. Έθιξες ένα τεράστιο ζήτημα που βασανίζει και εμένα.
    Πάρα πολλοί πλην – άδελφοι ( όχι συν - άδελφοι μου ) έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους και την θέση που κατέχουν. Απαιτούν από τα παιδιά πράγματα, που δεν τους έχουν διδάξει τον τρόπο που πρέπει να το κάνουν. Πώς να διαβάζουν, πώς να επεξεργάζονται τις πληροφορίες, πάρα πολλά πως… Το μάθημα γίνεται στείρο, χωρίς καμία διαδραστικότητα , με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να μην έχουν σωστές γνώσεις, γνώσεις εις βάθος!
    Όταν λοιπόν ο δάσκαλος είναι κακός πάροχος γνώσεων , τα παιδιά σιχαίνονται να διαβάζουν το βλέπουν σαν αγγαρεία, αισθάνονται σαν να είναι δούλοι του σχολείου και του συστήματος, που το βρήκαν έτοιμο και που κάθε χρόνο εξαιτίας όλων αυτών βλέπουμε να γίνονται καταλήψεις, να σπάνε κεφάλια…
    Εσύ λοιπόν, αφού οι υπεύθυνοι και από την πολιτεία θεσμοθετημένα όργανα μεταφοράς γνώσεων αδυνατούν να το κάνουν, πρέπει να αναλάβεις, όσο σου επιτρέπει ο χρόνος σου την διαπαιδαγώγηση των παιδιών που έχεις κάτω από τα φτερά σου. Να τους μάθεις τον τρόπο να αντλούν τις πληροφορίες από τα κείμενα, να μάθουν να εκτιμούν ένα έργο τέχνης στο οποίο ο καλλιτέχνης έδωσε την ψυχή τους. Να τα μάθεις να είναι δίκαια και να υψώνουν την φωνή και το ανάστημα τους όταν έχουν δίκιο….
    Αυτό γιατί δεν είναι η αρμοδιότητα σου να εκπαιδεύσεις τους εκπαιδευτές ( εκτός και αν είναι ). Βέβαια υποδείξεις μπορείς να κάνεις αν και αυτό ενέχει την πιθανότητα να πέσεις σε κάποιον κομπλεξικό, εγωίσταρο και να βρεις τον μπελά σου.
    Καλή Κυριακή να έχεις, να έχετε!
    Είναι τιμή μου, που σε γνώρισα, έστω και από τον χώρο αυτόν.
    Ο χρόνος είναι ο πιο καλός κριτής τελικά και ποτέ δεν ξέρεις αν μια συνάντηση θα σε κάνει να γνωρίσεις πλούτο απόψεων και σκέψεων:-))
    Υ.Γ. Το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκκου είναι φοβερό σε κάνει να τρέμεις από συγκίνηση….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υ.Γ. flash μου κάπου είπα "Καλή Κυριακή" ...χα χα χα, επειδή μια αργία εμβόλιμη για μένα, λόγω δουλειάς είναι παράξενο, μου φάνηκε σαν να είναι Κυριακή σήμερα...Οι ευχές όμως είναι ευχές...
    Καλό βράδυ να έχεις! Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εκείνο που μου έμεινε από το ποίημα είναι ότι ο ήλιος μας είναι ακριβά πληρωμένος. Ας τον σεβαστούμε λοιπόν και ας τον προσέχουμε.
    Το όμορφο που είναι να μπορείς να έχεις ένα γλυκό πλασματάκι να το βοηθάς στα μαθήματά του!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν θέλω να φανώ υπερβολική αλλά δεν νομίζω πως υπήρξαν ποτέ ποιητές και λογοτέχνες τόσοι και τόσο σημαντικοί σε άλλες χώρες όπως οι δικοί μας.
    Πραγματικά συγκινούμε κάθε φορά που διαβάζω στίχους που πρώτα βάφτηκαν κόκκινοι και μετά πήραν το χρώμα του μελανιού.
    Υπέροχο το ποίημα που μας θύμισες!!

    Καλό σου βράδυ Flash μου
    Αναστασία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δε νομίζω να εμβαθύνει ο νους περισσότερο σε άλλη πνευματική
    διαδικασία...
    απ' όσο στην προσπάθεια κατανόησης ενός ποιήματος.

    Κι άλλη γέφυρα πιο αληθινή
    που να γεφυρώνει τους ανθρώπους δε βρήκα παρά μόνο του ποιητή και του αναγνώστη.

    Αυτή η σχέση είναι γυμνή, ο ποιητής πρώτος πετά τα ρούχα του
    κι ο αναγνώστης αν θέλει να κατανοήσει το ποίημα δεν έχει καν το δικαίωμα της επιλογής.
    Πρέπει να αφήσει την ψυχή του να το πλησιάσει ελεύθερα.

    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που με κάνουν να νοσταλγώ το σχολείο.. γιατί ήμουν απο τους τυχερούς μαθητές που στο δρόμο τους βρέθηκαν οι καλύτεροι δάσκαλοι..
    (Ίσως γιατί ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός και γνωρίζοντας τις αδυναμίες του συστήματος με έστελνε πάντοτε σε σχολεία με καλούς καθηγητές.. τότε του θύμωνα αφάνταστα γιατί έχανα τις παρέες μου, τώρα του είμαι ευγνώμων..)
    Θυμάμαι ακόμα την φιλόλογο που είχα στο λύκειο. Κα ΜΑΝΤΩ ΜΑΛΑΜΟΥ. Έμπαινε στην τάξη με ένα κασετόφωνο και μας μοίραζε φωτοτυπίες απο ποιήματα και ύστερα ακούγαμε μελοποιημένη ποίηση.. Καββαδία,Βάρναλη,Ελύτη,Ουράνη και πόσους ακόμα..
    Ακόμα τα βράδια βάζω την κασέτα που μου είχε κάνει δώρο την τελευταία μέρα των εξετάσεων.. ΧΑΪΝΗΔΕΣ-ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑ και εύχομαι όλοι οι μαθητές να είχαν μια Κα Μαλάμου στο σχολείο τους.. Γιατί μπορεί το σύστημα παιδείας να είναι ανύπαρκτο στην Ελλάδα, μπορεί η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών να είναι σαν τον δάσκαλο της ανηψιάς σου άλλα υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που ενδιαφέρονται και γράφουν το "σύστημα" εκει που ξέρουν και παράγουν πραγματικό ΕΡΓΟ στα σχολεία..
    Όσο για την Ελλάδα... αδικεί πολύ την ιστορία της!
    Ουφ!Τα είπα και ξεθύμανα πάλι!!!
    Πολλά φιλάκια κοριτσάκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Auctor ignotus

    Καλησπέρα Auctor ignotus!

    Ναι είναι άβυσσος η απόσταση μεταξύ του παιδιού και του ποιητή, και η παιδεία μας, που είναι χειρότερη και από άβυσσο :) είναι αυτή που πρέπει να είναι ικανή να ανοίγει μονοπάτια και να στήνει γέφυρες μεταξύ των παιδιών που γεννά και των πολιτών που επιθυμεί να έχει... Τώρα, τι ακριβώς πολίτες επιθυμεί να έχει, είναι η ατιμία πάνω στην οποία στηρίζεται η δική της άβυσσος!
    Αυτό ακριβώς ήταν το σκεπτικό μου πριν από αυτή την ανάρτηση:
    Πώς γίνεται να έχουμε τους πολίτες που έχουμε;
    Με τέτοια ιστορία, με τέτοιο παρελθόν, έχοντας στην διάθεσή μας ένα δρόμο σπαρμένο με θυσίες, με αρετές… ποιος θέλει ανεκμετάλευτο όλον αυτόν τον πλούτο και γιατί;
    Δεν θα ήταν όλα διαφορετικά, αν μπορούσε η κοινωνία, μέσα από το εκπαιδευτικό της σύστημα, να εμφυσήσει γνώση και ελευθερία, κρίση και ευρύτητα πνέυματος;;;
    Θα ήταν φυσικά… αλλά τότε ποιος θα είχε ανάγκη τους εξουσιαστές;
    Κάθε διάθεση για προσφορά περιορίζεται από την ανάγκη του δυνατού να διαιωνίσει τις σχέσεις εξάρτησης… σε κάθε έκφανση του βίου μας αυτό, πέρα και από την πολιτική.

    «Κανείς δεν είναι, λές, Μα…» Αυτό το μα είναι ολόκληρο το ποίημα!
    Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα ακριβώς τι εννοείς μιλώντας για νόρμες και για σχήματα… Νομίζω πως αν το ποίημα διδαχθεί σωστά, μπορεί να γίνει ξεκάθαρη η δύναμη και η ουσία αυτού του Μα.

    Φιλιά και σε σένα πολλά!
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Νικόλας

    Καλησπέρα Νικόλα μου!
    Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου αυτό.
    Θα πω και σε σένα περίπου το ίδιο… Είναι που ο δάσκαλος που θα διδάξει με τον τρόπο αυτό, ακυρώνει μακροπρόθεσμα τον ίδιο του τον εαυτό…
    Δεν είναι κάθε άνθρωπος που έχει ένα πτυχίο και είναι φορέας της γνώσης του αντικειμένου του, άριστης γνώσης αν θες, ικανός να είναι δάσκαλος.
    Τον δάσκαλο δεν τον κάνει η γνώση από μόνη της.
    Τον δάσκαλο τον κάνει η μεταδοτικότητα.
    Και η προθυμία να δει τον μαθητή του να τον φτάνει, να τον ξεπερνά, και να διδάσκεται εκείνος από αυτόν. Τον δάσκαλο τον κάνει η λατρεία για την γνώση και την μάθηση… και είναι αυτή η λατρεία που καλείται να μεταδώσει, πρώτα και πριν από την γνώση… γνώμη μου!

    Όχι, δεν είναι αρμοδιότητά μου να εκπαιδέυω εκπαιδευτές :p
    Αν ήταν αρμοδιότητά μου να εκπαιδέυω, αν είναι, πολύ πιθανά, κάποτε, θα προτιμούσα μυαλά, εύφορες, ανοιχτές πεδιάδες… και όχι πυκνούς και αφρόντιστους, ξεχασμένους και κλειδαμπαρωμένους βασιλικούς κήπους!!... όσο κι αν το ξεχορτάριασμα αποτελεί πρόκληση για έναν κηπουρό!!!
    Μάλλον δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση κάποιους εκπαιδευτές!... φαίνεται, λες;;;
    Δεν μπορώ να υποστηρίξω φυσικά πως η ευθύνη για την κατάντια μας είναι όλη δική τους… σίγουρα όχι, γρανάζια είναι και αυτοί όπως και εσύ και εγώ και ο καθένας μας. Αλλά η παιδεία είναι ο σπουδαιότερος πυλώνας κάθε κοινωνίας και το κακό στη χώρα μας έχει παραγίνει πια, και θεωρώ πως δικαιούμαστε σε αυτό το θέμα να είμαστε σκληροί και να απαιτούμε την λύση… η λύση δεν μπορεί παρά να είναι ριζική.

    Πέρα από την πλάκα, δεν είναι δική μου δουλειά η διαπαιδαγώγηση των παιδιών που έχω γύρω μου, επειδή κάτι τέτοιο απαιτεί διάθεση – που έχω – μα και ικανότητες και χρόνο –που δεν έχω!
    Και η απουσία του χρόνου και μόνο επηρεάζει την ‘παρουσία’ της διάθεσης κάποιες φορές… βλέπε αναπάντητα σχόλια τόσων ημερών :)Αλλά και γιατί δεν είναι δουλειά μου!!! Πώς θα γίνει;;;
    Ζω κοντά σε παιδιά, τα συναναστρέφομαι, όχι μόνο τα ανίψια μου, μα και φίλους τους, και παιδιά φίλων κ.τ.λ. Κάποιοι γονείς κάνουν, θέλοντας και μη, πολύ καλή δουλειά με την υποστήριξη των παιδιών τους… κατά βαση, ηθική υποστήριξη και… οικονομική, φροντιστηριακή!
    Όχι επειδή μιλάω σε σένα, αλλά επειδή είναι η πραγματικότητα, σε πολλά φροντιστήρια γίνεται εξαιρετική δουλειά, στην ουσία εκεί γίνεται όλη η δουλειά!
    Είναι αυτό κάτι που θα πρέπει να δεχτούμε ως φυσιολογικό… εντάξει, αφού παίρνουμε αυτό που θέλουμε, τι πειράζει που δεν το παίρνουμε από εκεί που πρέπει;;;
    Δεν νομίζω!
    Χώρια που υπάρχουν εξαιρετικά μυαλά που στις μέρες μας πια είναι αδύνατον να εξελιχθούν αν δεν υπάρχει η οικονομική ευχέρεια των γονιών τους για φροντιστήριο…
    Τι να λέμε τώρα;
    Τα χάλια μας τα μαύρα!

    Δική μου η τιμή που σε γνώρισα!
    Αλλά ας μην τσακωθούμε :)
    Κι εγώ το ίδιο νιώθω, αυτό θέλω να πω. :)

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @nina

    Καλησπέρα Νίνα μου!
    Το ‘ζουμί’ σου έμεινε! Έχεις δίκιο, αυτή είναι η ουσία… και κρύβεται στη θυσία!
    Είναι πολύ όμορφο να έχεις γλυκά πλασματάκια γύρω σου να σε βοηθούν αυτά στο μάθημα της ζωής! :)
    Και είναι αλήθεια πως παίρνεις μεγάλη ικανοποίηση αν καταφέρνεις να τα βοηθάς κι εσύ όσο μπορείς και με τον τρόπο που μπορείς…. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο με τα δικά μου πλασματάκια… τότε που γράφω στην ανάρτηση ήμουν πιο κοντά τους… πια είναι πιο σπάνιες οι στιγμές μας, αλλά εξίσου πολύτιμες!
    Πολλά φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Σταλαγματιά

    Καλησπέρα Αναστασία μου!
    Μεγειά το καινούριο όνομα! :)

    Καταλαβαίνω την συγκίνησή σου και την αγάπη σου για αυτά τα κείμενα, και εγω το ίδιο νιώθω!
    Μακάρι να τα εκτιμούσαν τόσο και αυτοί που μας κυβερνούν… αλλά εκτιμάς και σε αγγίζει κάτι όταν μπορείς να το αγγίξεις, να το φτασεις κι εσύ…

    Φιλιά,
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Κωνσταντίνος Κόλιος

    Καλησπέρα Κωνσταντίνε μου!

    Συμφωνώ με όσα λες!
    Θα πρόσθετα μόνο πως υπάρχει μια γέφυρα ακόμα πιο σημαντική… εκείνη που γεφυρώνει τον άνθρωπο με τον εαυτό του… κι αυτή η γέφυρα στήνεται επίσης με την προσπάθεια εμβάθυνσης σε ένα ποίημα.

    Ακόμα, υπάρχει και μία τρίτη γέφυρα… αυτή που ενώνει μεταξύ τους τους ανθρώπους που στέκονται μπροστά από το ίδιο ποίημα…
    Δυο γέφυρες λοιπόν ακόμα δημιουργεί ο ποιητής με την τέχνη του, εκτός από αυτήν που αναφέρεις!
    Σπουδαίο έργο, ε;

    Η ποίηση επομένως, αλλά και η τέχνη γενικότερα, είναι ικανή να εξελίξει τον εαυτό αλλά και να ενώσει την ανθρωπότητα, κάτω από ορισμένες συνθήκες, σε ένα συλλογικό αίσθημα, μία συλλογική αντίληψη περί της πραγματικότητας, ικανή να την στρατεύσει, να την κατευθύνει…
    Βαρύ φορτίο επίσης!

    Φιλιά πολλά, καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @Katerina

    Καλησπέρα Κατερίνα μου!
    Έχεις δίκιο, υπάρχουν και τέτοιοι εκπαιδευτικοί!
    Τουλάχιστον εύχομαι να εξακολουθούν να υπάρχουν, αφού δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω πια!
    Με πόση αγάπη τους θυμόμαστε αυτούς τους ανθρώπους που ήταν ξεχωριστοί, ε;
    Που μας έδωσαν το κάτι παραπάνω μέσα από την καρδιά τους…
    Και πόσο σεβασμό τους είχαμε!

    Θυμάμαι, ακόμα και μαθητές που είχαν για καραμέλες τις ωριαίες αποβολές :) στέκονταν Παναγίες στις ώρες τέτοιων καθηγητών, που επίσης είχα την τύχη να συναντήσω! Και όχι μόνο αυτό, αλλά επίσης συμμετείχαν στο μάθημα με όρεξη!
    Τις αναλαμπές τους δε, εννοώ τις καίριες τοποθετήσεις τους, τις θαυμάζαμε ακόμα και οι μαθητές, γιατί δεν τις περιμέναμε, αφού ξέραμε ότι είναι αδιάφοροι… αλλά στην ουσία δεν υπάρχει αδιάφορος μαθητής, υπάρχει μαθητής που δεν είσαι ικανός να του κεντρίσεις το ενδιαφέρον.
    Έτσι δεν είναι;

    Ναι η Ελλάδα αδικεί την ιστορία της και, ως φυσικό επακόλουθο, φοβάμαι πως θα την αδικήσει το μέλλον της!

    Σε φιλώ κοριτσάκι μου!
    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος2/1/12, 5:39 μ.μ.

    Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή χρονιά ! Θα ήθελα να αναφερθώ στην Κατερίνα και στο σχόλιο της , αφού έχω και εγώ την χαρά και τιμή να έχω την κυρία Μαντώ Μαλάμου καθηγήτριά μου ! Ακριβώς ότι είπατε Κατερίνα ισχύει σε τέτοιο βαθμό ώστε να φουσκώνουν τα στήθη μου από περηφάνια που μου κάνει μάθημα ! Αν και είμαι τεχνολογική κατεύθυνση δεν παραλείπω τα μαθήματα της γενικής παιδείας και πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό όταν με διδάσκει η Κυρία Μαλάμου , αυτό που μου έχει περάσει σαν μήμυμα είναι ανεπανάληπτο και κάθε φορά που την έχω αδράττω την στιγμή και προσπαθώ να κατανοήσω τα λεγόμενά της αφού είναι τόσο 'πλούσια' όσο ταυτόχρονα και απλά ! Να μην μακρυγορώ νιώθω μεγάλη τιμή που είναι καθηγήτριά μου και χάρηκα πολύ που βρήκα κάποιον να έχει την ίδια γνωμη με εμένα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμε φίλε,
    Καλησπέρα και Καλή Χρονιά!
    Χάρηκα ειλικρινά αυτή σου την παρέμβαση. Δυστυχώς επειδή η ανάρτηση αυτή είναι αρκετά παλιά, είναι απίθανο να το δει η Κατερίνα..
    Γι αυτό λέω, τώρα που θα περάσω από τον δικό της χώρο να της ευχηθώ, να την ενημερώσω πως έχει ένα μήνυμα εδώ, να το χαρεί κι εκείνη!
    Το προφίλ της μπορείς κι εσύ να το βρεις πάντως, πατώντας στον σύνδεσμο που βρίσκεται πάνω στο όνομά της και από εκεί θα οδηγηθείς, και πάλι από έναν σύνδεσμο, στο μπλογκ της που έχει τίτλο Whispers of Silence.
    Είστε και οι δυο σας πολύ τυχεροί (ή τυχερές αν εισαι κορίτσι) που μοιραστήκατε -εσύ ακόμα- τα πιο τρυφερά σας χρόνια με τέτοιους δασκάλους, που είχαν την έννοια να κάνουν μόνο αγαπημένο για τα 'παιδιά τους' όπως είμαι βέβαιη πως σας νιώθουν, αλλά και ακόμα πιο συναρπαστικό της γνώσης το ταξίδι!
    Σίγουρα η κυρία Μαλάμου που είναι σαν κι εγώ να την έχω συναντήσει μέσα από τα λόγια σας, θα εισέπραττε με μεγάλη χαρά και περηφάνια όλη αυτή τη γλύκα που πλημμύρισε τα λόγια σας.. χαρά και σεβασμό που έτσι κι αλλιώς τον εισπράτει καθημερινά ως ανταπόκριση στο έργο της και οπωσδήποτε είναι αυτό που της δίνει δύναμη να συνεχίζει..
    Να είσαι καλά, καλή συνέχεια και σε σένα και καλή πρόοδο στις σπουδές σου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή