Σ' αγαπώ!

Καλημέρα. Θέλω να γράψω ορισμένες σκέψεις μου. Πρώτα από όλα θέλω να σας πω ότι θα λείψω από εδώ αλλά και από τον σχολιασμό για… πολύ λίγο :)
Η σημερινή μέρα από το μεσημέρι κι έπειτα αλλά και η αυριανή θα είναι πολύ πιεσμένες και το Σαββατοκύριακο θα λείψω.
Δεν ξέρω αν θα ξεκλέψω καμιά στιγμούλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από εδώ έχω ανάγκη αυτές τις λίγες μέρες να λείψω. Ακόμα κι αυτές θα μου λείψουν όμως. Δεν είναι κάτι που εύκολα μπορώ να το εξηγήσω. Η επαφή με εσάς αλλά και οι περιπλανήσεις μου σε άλλους χώρους μέσα εδώ που δεν μοιραζόμαστε εμείς που μιλάμε τώρα, έγιναν με τον καιρό γλυκιά συνήθεια και απόλαυση. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη, πρέπει να σας πω. Σαν μπλόγκερ δεν είμαι και πολύ συνεπής, όχι όσο θα ήθελα, αλλά αυτό, από όσο ξέρω, θα συνεχιστεί, δεν γίνεται αλλιώς. Το μπλογκ μου σκέφτηκα κάποιες φορές να το κλείσω, όχι κάτω από συναισθηματική πίεση αλλά μετά από σκέψη. Ο λόγος που δεν το έχω κάνει, που δεν θέλω να το κάνω, είναι ότι αυτό το μπλογκ είναι κάτι πολύ περισσότερο για μένα…
Λοιπόν, όλα αυτά που ξεκίνησα να λέω και όλα αυτά που δεν θα πω εδώ σήμερα, έχουν τυπικά αφετηρία τα σχόλιά σας στην προηγούμενη ανάρτηση και το γεγονός ότι… δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν μπορώ. Χθες βράδυ προσπάθησα να μπω εδώ με σκοπό τελικά να απαντήσω αλλά έγινε κάτι και αποσυντονίστηκα. Αλλά και πάλι δεν θα ήμουν έτοιμη... Όχι, αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το θέμα και με αυτά που ήθελα να σας πω. Το ξέρω ότι τα λέω μπερδεμένα. Υπόσχομαι όμως ότι θα το κάνω μόλις γυρίσω.
Ας μιλήσουμε τώρα για την χθεσινή ημέρα. Ξύπνησα ζαλισμένη… αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία. Βλέπω όνειρα, πολύ ζωντανά και μπερδεμένα, δεν είναι εφιάλτες, κάποιες φορές είναι πολύ όμορφα και βασανιστικά κάποιες άλλες. Η μέρα κύλησε κανονικά, όπως όλες οι άλλες… μα μέχρι το μεσημέρι είχα αποκτήσει έναν ωραιότατο πονοκέφαλο… η ζαλάδα που σας είπα σπάνια γίνεται πονοκέφαλος, συνήθως παραμένει πιστή και συνεχής ζαλάδα! :) Θα κάνω εξετάσεις, θα τις βάλω στο πρόγραμμα… Το χθεσινό απόγευμα ήταν ελεύθερο, συναντήθηκα με μια φίλη, θα πηγαίναμε σε ένα γήπεδο για περπάτημα… όταν φτάσαμε βρήκαμε κάποια ομάδα που έκανε προπόνηση κι έτσι πήγαμε στο σπίτι της που ήθελε να την βοηθήσω με κάτι στο ίντερνετ, με μια εργασία που κάνει, κάτι e-mails που ήθελε να στείλει… μετά καταλήξαμε να κατεβάζουμε τραγούδια… όλα όσα θα ήθελα να σου πω γίναν για άλλη μια φορά νότες και στίχοι που μέσα στη θολούρα μου τα έβλεπα να ταξιδεύουν με τον άνεμο που έμπαινε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και να τρέχουν να σε βρουν… άραγε να έφτασαν σε σένα;
Τρεις ώρες μπροστά στον υπολογιστή τα εξουδετέρωσαν τα παυσίπονα… ο πονοκέφαλος ήταν μάλλον ημικρανία… μα ναι, τι άλλο; Το μυαλό μου διαιρεμένο θα έλεγε κανείς σε δυο διαστάσεις, σε δυο πραγματικότητες, σε δυο ταχύτητες…
Όταν επιστρέψαμε πια στο γήπεδο ήταν νύχτα. Πρώτη φορά πήγα εκεί νύχτα, οι προβολείς χαλασμένοι, τα φώτα λιγοστά, άνθρωποι χωρίς διακριτικά περπατούσαν ή έτρεχαν, πίσω μου μπροστά μου, λίγο πιο κοντά λίγο πιο μακριά, άλλους τους κυνηγούσα, άλλοι με κυνηγούσαν.. ψέματα, κανείς δεν με κυνηγούσε, μόνο κυνηγούσα… μιλούσα ακατάπαυστα στη φίλη μου και σχεδόν δεν λαχάνιαζα, πάμε να τους περάσουμε όλους της είπα, το σημαντικό είναι να βάζεις στόχο συμφώνησε.. σα να ήθελε να με αγκαλιάσει το ένιωσα… Τους προσπεράσαμε όλους και στους επόμενους γύρους τους ίδιους ξανά, για δεύτερη φορά… Κι εγώ μιλούσα ακατάπαυστα και γελούσα, όταν προχωράς, αν δεν μιλάς, κάτι σε αναγκάζει να σκέφτεσαι…
Τελικά δεν το γλύτωσα, όταν γύρισα σπίτι ετοίμασα κάτι γρήγορο για βραδινό, μπήκα στο ίντερνετ και θα απαντούσα, αλήθεια θα απαντούσα σε αυτά τα σχόλια και θα πέρναγα να αφήσω τις σκέψεις μου στα δικά σας μπλογκς… θα το έκανα… μέχρι που εκείνες οι σκέψεις που κατοικούσαν στο μισό τμήμα του εγκεφάλου μου και με έκαναν να υποφέρω ως εκείνη τη στιγμή τελικά κέρδισαν και βγήκαν στο φως…η ημικρανία μου πέρασε.
Δυο κουβάρια με βασανίζουν όλο αυτόν τον καιρό, το ένα βρίσκεται στην καρδιά μου νόμιζα και το άλλο στο μυαλό. Όμως τελικά ήταν ένα.. ή μία είναι η λύση που τα ξεμπερδεύει και τα δυο, και αυτή είναι η διαίσθηση. Η διαίσθηση δεν ήταν αυτή που μας ένωσε; Ή μήπως αυτή που μας κρατάει μαζί τόσο καιρό;
Και το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται και όσο και να πονούσε ήθελα να το απλώσω και να το δω, να μετρήσω τις φθορές, αν υπήρχαν… την είδα την κλωστή, ήταν από μετάξι, ευαίσθητη μαζί και ανθεκτική, και το χρώμα της ήταν χρυσό… και αυτή τη διαδικασία δεν είχα την δύναμη να την διακόψω με το να στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη και να πληκτρολογώ, όχι αυτή τη φορά.
Έκλεισα τον υπολογιστή και έπεσα να κοιμηθώ, το υποσυνείδητο έκανε τα υπόλοιπα, αυτά για τα οποία με προετοίμαζε όλη μέρα, αυτά για τα οποία με προετοίμαζε τόσο καιρό… Σήμερα… σήμερα μπορώ να σου πω ότι ξέρω, ξέρω πολλά περισσότερα από αυτά που έμαθα ποτέ από το δικό σου στόμα. Όχι, για τα ευκολοφανέρωτα δεν μιλώ. Δύσκολο να το πιστέψεις. Αλλά εγώ ξέρω, έστω και με αυτόν τον τρόπο που δεν γνωρίζει το φως της μέρας…

Σ’ αγαπώ!

Σε λατρεύω.

Μονάχα αυτό για σήμερα,
αφιερωμένο στον άντρα που λατρεύω
κι όμως δεν του το είπα ποτέ...


Σε λατρεύω

Μεσ' τη ματιά σου χορεύω
μεσ' τη φωνή μου μιλάς
χούφτες ασήμι μαζεύω
κάθε στιγμή που γελάς

Φως κι ουρανό μου σε λέω
ατέλειωτό μου φιλί
και στο κορμί μου σε καίω
γιατί σε θέλω πολύ

Σε λατρεύω
φιλί φιλί σου κλέβω
το στόμα που σου πίνω
το στόμα που μεθώ
σε λατρεύω
το σώμα σου ληστεύω
και τη ψυχή μου αφήνω
και τη ψυχή μου αφήνω
κοράλι στο βυθό

Όπου βαδίζεις βαδίζω
κάθε σου χνάρι ρωτώ
και μια ζωή που ορίζω
για σένανε την κρατώ

Όπου πετάς θα πετάξω
με τα δικά σου φτερά
και στη ψυχή σου θα ψάξω
το χρώμα που 'χει η χαρά


Σε λατρεύω!

All You Need is Love.

ClllliiCK on the Lλλλλiiνκ!!!

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς λοιπόν σήμερα μα και St Valentine’s day!!!
Ο συνδυασμός των εορτών παραπέμπει στις συνδυαστικές ερωτήσεις των πιο δύσκολων διαγωνισμάτων στο σχολείο… σκέφτομαι ότι μια τέτοια ερώτηση σήμερα θα μπορούσε να είναι:
Μ’ αγαπάς βρε μασκαρά;
Θα μου πείτε αύριο είναι Καθαρή Δευτέρα… γιατί παραλείπω;
Ωραία λοιπόν… συνεχίζω…
Ή… να σε καθαρίσω;

Ναι ναι, ξύπνησα με κέφια! :) Πρωί πρωί, καλές έντεκα! Ήμουν σε πάρτυ εχθές, όχι μασκέ μα γενεθλίων. Είχαμε και τις μάσκες μας σαφώς, τις φορέσαμε και παίξαμε επιτραπέζια… παιχνίδια κοτζάμ παιδιά, θα πείτε… εεε έτσι μας βγήκε… αφού γύρισε η μέρα είπαμε να σηκωθούμε να πάμε για ποτό και χορό, αλλά ήταν τέτοιος ο ανταγωνισμός που δεν το αποφασίσαμε πριν τις δύο… κι έτσι σήμερα ξύπνησα με μια γλυκιά κούραση, πολύ γλυκιά όμως!
Σήμερα κανονικά θα έπρεπε να είμαι αλλού -με συγγενείς- αλλά τελικά κατάφερα -η πονηρή- να μείνω στο σπιτάκι μου και μου αρέσει πολύ αυτό, ανεξήγητα πολύ όμως! Αχ πώς το χρειαζόμουν...!

Το απογευματάκι προσδοκώ την πιο χαλαρή –καρναβαλική- βόλτα μετά από πολύ καιρό και αύριο βλέπουμε… μακάρι να έχει καλό καιρό και να ξεχυθούμε στους ανέμους κι εμείς μαζί με τον χαρταετό, και να μην χρειαστεί να κλειστούμε μέσα.

Σκεφτόμουν νωρίτερα τί να αναρτήσω, δεδομένου ότι είναι πολλές οι γιορτές όπως είπαμε… να μεροληπτήσω υπέρ του έρωτά μου;
Την λύση μου την έδωσε μια φίλη που μου έστειλε προχθές τον παρακάτω σύνδεσμο:

-> Lλλλiiνκ! <-

Είναι περυσινό επεισόδιο, για την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, που και πάλι είχε πέσει μέσα στις απόκριες, από την εκπομπή που έκανε ο Σταμάτης Κραουνάκης με τους Speira Speira… αγαπημένα τραγουδάκια – ολίγον παραποιημένα- και πολύ γέλιο, αρκεί να διαθέσετε μισή ωρίτσα… χμμ μάλλον μία... να ξαλεγράρουμε λιγάκι και λόγω τον ημερών γιατί από αύριο λέει έχει εγκράτεια… λες και έχει και τίποτα άλλο ποτέ… α στο καλό!... όχι δεν θα την πάω την κουβέντα εκεί που πάει… στροφή και γρήγορα……

Συχνά πυκνά βρίσκω στην μελιέρα μου (μετάφραση: ηλεκτρονικό ταχυδρομείο) μηνύματα από κάποιον μάλλον μπλόγκερ, ονόματι Τάσο, ποιητικού περιεχομένου, και το έχω περιέργεια… τα στέλνει και σε εσάς;
Ο χρήστης αυτός του ίντερνετ λοιπόν έστειλε σήμερα, μεταξύ άλλων, και μια ευχή για την αυριανή ημέρα που θα την τιμήσω δεόντως! Αν κοιτάξεις πάνω πάνω… εκεί πάνω καλέ!... θα δεις ότι την τιμώ έτσι κι αλλιώς εδώ και πολύ καιρό!

Να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό

και χαρταετός για τον άνεμο,

ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει!

-Οδυσσέας Ελύτης-

Υ.Γ.: Συγνώμη που δεν περνάω πια τόσο συχνά, σας διαβάζω όλους και σύντομα θα επανορθώσω. Ξέρω οτι κάποιοι από εσάς αναρωτιέστε γιατί, κι αν είμαι καλά. Είμαι εντάξει. Απλά περνάω πολύ ώρα με τον εαυτό μου... έχω μάλλον τις κλειστες μου... δεν είναι τίποτα όμως, είναι κι αυτή μια φάση που όλοι περνάμε κάποιες φορές και μας κάνει καλό στο τέλος...

Υ.Γ. 2: Να περάσετε όμορφα όλοι σας, ό,τι κι αν κάνετε, όπως κι αν το κάνετε και με όποιους κι αν το κάνετε... πάνω από όλα να αγαπάτε, να χαμογελάτε... να αισιοδοξείτε... να γελάτε!!!

Υ.Γ.3: ... και να ερωτεύεστε...

Υ.Γ.4: Να ερωτεύεστε!!!

Σπρώχνοντας τη μέρα...

Σαν να γλίστρησε κιόλας η μέρα
και να έφερε σκοτάδι
άστρα δάκρυα κι όνειρα
Έτσι στέκω και κοιτώ
την Ανατολή
Που δεν ξημέρωσε για μένα

Στις πρώτες αχτίδες
εναποθέτω τις ευχές
τις ελπίδες μου, τις προσμονές
Να αποκαλυφθεί ο χρόνος ο ψεύτης
να δώσει παράσταση μόνο για μένα

«Εδώ θα μείνεις
Μέχρι με τα μάτια μου να σε δω
να συρρικνώνεσαι

μέσα από τα πέπλα της θλίψης

Μονάχα μια στιγμή να γίνεις
ως την ανατολή της Σελήνης
Κι έπειτα χάσου από τα μάτια μου
και κράτα αιώνια.»

Επειδή μερικές μέρες και πέντε λεπτα έμπνευσης είναι πολύτιμα...

Σε μία ξεχωριστή φίλη.

Σε ευχαριστώ.