Σ' αγαπώ!

Καλημέρα. Θέλω να γράψω ορισμένες σκέψεις μου. Πρώτα από όλα θέλω να σας πω ότι θα λείψω από εδώ αλλά και από τον σχολιασμό για… πολύ λίγο :)
Η σημερινή μέρα από το μεσημέρι κι έπειτα αλλά και η αυριανή θα είναι πολύ πιεσμένες και το Σαββατοκύριακο θα λείψω.
Δεν ξέρω αν θα ξεκλέψω καμιά στιγμούλα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από εδώ έχω ανάγκη αυτές τις λίγες μέρες να λείψω. Ακόμα κι αυτές θα μου λείψουν όμως. Δεν είναι κάτι που εύκολα μπορώ να το εξηγήσω. Η επαφή με εσάς αλλά και οι περιπλανήσεις μου σε άλλους χώρους μέσα εδώ που δεν μοιραζόμαστε εμείς που μιλάμε τώρα, έγιναν με τον καιρό γλυκιά συνήθεια και απόλαυση. Αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη, πρέπει να σας πω. Σαν μπλόγκερ δεν είμαι και πολύ συνεπής, όχι όσο θα ήθελα, αλλά αυτό, από όσο ξέρω, θα συνεχιστεί, δεν γίνεται αλλιώς. Το μπλογκ μου σκέφτηκα κάποιες φορές να το κλείσω, όχι κάτω από συναισθηματική πίεση αλλά μετά από σκέψη. Ο λόγος που δεν το έχω κάνει, που δεν θέλω να το κάνω, είναι ότι αυτό το μπλογκ είναι κάτι πολύ περισσότερο για μένα…
Λοιπόν, όλα αυτά που ξεκίνησα να λέω και όλα αυτά που δεν θα πω εδώ σήμερα, έχουν τυπικά αφετηρία τα σχόλιά σας στην προηγούμενη ανάρτηση και το γεγονός ότι… δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν μπορώ. Χθες βράδυ προσπάθησα να μπω εδώ με σκοπό τελικά να απαντήσω αλλά έγινε κάτι και αποσυντονίστηκα. Αλλά και πάλι δεν θα ήμουν έτοιμη... Όχι, αυτό δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το θέμα και με αυτά που ήθελα να σας πω. Το ξέρω ότι τα λέω μπερδεμένα. Υπόσχομαι όμως ότι θα το κάνω μόλις γυρίσω.
Ας μιλήσουμε τώρα για την χθεσινή ημέρα. Ξύπνησα ζαλισμένη… αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία. Βλέπω όνειρα, πολύ ζωντανά και μπερδεμένα, δεν είναι εφιάλτες, κάποιες φορές είναι πολύ όμορφα και βασανιστικά κάποιες άλλες. Η μέρα κύλησε κανονικά, όπως όλες οι άλλες… μα μέχρι το μεσημέρι είχα αποκτήσει έναν ωραιότατο πονοκέφαλο… η ζαλάδα που σας είπα σπάνια γίνεται πονοκέφαλος, συνήθως παραμένει πιστή και συνεχής ζαλάδα! :) Θα κάνω εξετάσεις, θα τις βάλω στο πρόγραμμα… Το χθεσινό απόγευμα ήταν ελεύθερο, συναντήθηκα με μια φίλη, θα πηγαίναμε σε ένα γήπεδο για περπάτημα… όταν φτάσαμε βρήκαμε κάποια ομάδα που έκανε προπόνηση κι έτσι πήγαμε στο σπίτι της που ήθελε να την βοηθήσω με κάτι στο ίντερνετ, με μια εργασία που κάνει, κάτι e-mails που ήθελε να στείλει… μετά καταλήξαμε να κατεβάζουμε τραγούδια… όλα όσα θα ήθελα να σου πω γίναν για άλλη μια φορά νότες και στίχοι που μέσα στη θολούρα μου τα έβλεπα να ταξιδεύουν με τον άνεμο που έμπαινε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα και να τρέχουν να σε βρουν… άραγε να έφτασαν σε σένα;
Τρεις ώρες μπροστά στον υπολογιστή τα εξουδετέρωσαν τα παυσίπονα… ο πονοκέφαλος ήταν μάλλον ημικρανία… μα ναι, τι άλλο; Το μυαλό μου διαιρεμένο θα έλεγε κανείς σε δυο διαστάσεις, σε δυο πραγματικότητες, σε δυο ταχύτητες…
Όταν επιστρέψαμε πια στο γήπεδο ήταν νύχτα. Πρώτη φορά πήγα εκεί νύχτα, οι προβολείς χαλασμένοι, τα φώτα λιγοστά, άνθρωποι χωρίς διακριτικά περπατούσαν ή έτρεχαν, πίσω μου μπροστά μου, λίγο πιο κοντά λίγο πιο μακριά, άλλους τους κυνηγούσα, άλλοι με κυνηγούσαν.. ψέματα, κανείς δεν με κυνηγούσε, μόνο κυνηγούσα… μιλούσα ακατάπαυστα στη φίλη μου και σχεδόν δεν λαχάνιαζα, πάμε να τους περάσουμε όλους της είπα, το σημαντικό είναι να βάζεις στόχο συμφώνησε.. σα να ήθελε να με αγκαλιάσει το ένιωσα… Τους προσπεράσαμε όλους και στους επόμενους γύρους τους ίδιους ξανά, για δεύτερη φορά… Κι εγώ μιλούσα ακατάπαυστα και γελούσα, όταν προχωράς, αν δεν μιλάς, κάτι σε αναγκάζει να σκέφτεσαι…
Τελικά δεν το γλύτωσα, όταν γύρισα σπίτι ετοίμασα κάτι γρήγορο για βραδινό, μπήκα στο ίντερνετ και θα απαντούσα, αλήθεια θα απαντούσα σε αυτά τα σχόλια και θα πέρναγα να αφήσω τις σκέψεις μου στα δικά σας μπλογκς… θα το έκανα… μέχρι που εκείνες οι σκέψεις που κατοικούσαν στο μισό τμήμα του εγκεφάλου μου και με έκαναν να υποφέρω ως εκείνη τη στιγμή τελικά κέρδισαν και βγήκαν στο φως…η ημικρανία μου πέρασε.
Δυο κουβάρια με βασανίζουν όλο αυτόν τον καιρό, το ένα βρίσκεται στην καρδιά μου νόμιζα και το άλλο στο μυαλό. Όμως τελικά ήταν ένα.. ή μία είναι η λύση που τα ξεμπερδεύει και τα δυο, και αυτή είναι η διαίσθηση. Η διαίσθηση δεν ήταν αυτή που μας ένωσε; Ή μήπως αυτή που μας κρατάει μαζί τόσο καιρό;
Και το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται και όσο και να πονούσε ήθελα να το απλώσω και να το δω, να μετρήσω τις φθορές, αν υπήρχαν… την είδα την κλωστή, ήταν από μετάξι, ευαίσθητη μαζί και ανθεκτική, και το χρώμα της ήταν χρυσό… και αυτή τη διαδικασία δεν είχα την δύναμη να την διακόψω με το να στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη και να πληκτρολογώ, όχι αυτή τη φορά.
Έκλεισα τον υπολογιστή και έπεσα να κοιμηθώ, το υποσυνείδητο έκανε τα υπόλοιπα, αυτά για τα οποία με προετοίμαζε όλη μέρα, αυτά για τα οποία με προετοίμαζε τόσο καιρό… Σήμερα… σήμερα μπορώ να σου πω ότι ξέρω, ξέρω πολλά περισσότερα από αυτά που έμαθα ποτέ από το δικό σου στόμα. Όχι, για τα ευκολοφανέρωτα δεν μιλώ. Δύσκολο να το πιστέψεις. Αλλά εγώ ξέρω, έστω και με αυτόν τον τρόπο που δεν γνωρίζει το φως της μέρας…

Σ’ αγαπώ!