Δεν θέλω.. να πλυθώ, να ντυθώ, να βαφτώ, να βάλω κοσμήματα, άρωμα και χαμόγελο φωτεινό.. από τα υποθηκευμένα..
Να τραγουδήσω, να χορέψω, να διασκεδάσω, να γελάσω, να χαιρετήσω, να κουβεντιάσω, να ζήσω στιγμές.. από τις κλεμμένες..
Δεν θέλω.
Είναι τόσο κακό;
Γιατί να νιώθει ενοχές κάποιος που ξεβρωμίζει την ψυχή του από τα υποθηκευμένα, αρνούμενος να ζήσει μέσα σε κλεμμένες στιγμές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως η μοναδικότητα του να "είσαι¨και όχι να "έχεις" δεν κρύβει φόβο απέναντι στο "κακό," αντίθετα σε κάνει να έρθεις πιο γρήγορα κοντά σε σένα και να
"σε βρεις..."
Και νιώθω πως ανήκεις σε αυτό το είδος των ανθρώπων,που πάντα στο τέλος δεν ρωτούν από φόβο,αλλά μαθαίνουν να ζουν.
Όχι κορίτσι μου! δεν είναι κακό ...
Είναι αυτό που αργά, αλλά σίγουρα θα σε πάει "εκεί" που θέλεις...
Ευχές...
μονο κακο δεν ειναι κοριτσακι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήκανε αυτο που θελεις και τιποτε αλλο...
ειναι φενακη το οτι δεν μπορουμε να κανουμε εκεινα που πραγματικα θελουμε...την τολμη δεν εχουμε αλλα ειναι καιρος πια να σταματησει αυτο...
η ζωη ειναι δικη μας και χρειαζεται να την ζουμε οπως εμεις θελουμε και κανενας αλλος...
κανε εκεινο που θες πραγματικα...
τιποτα απο οσα σου επιβαλλουν...
εγω μαζι σου!
φιλια νεραιδενια πολλα πολλα!!!
Καλέ μου fetus…
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις, νιώθω πως βρήκα ένα φίλο, μάλλον πως μιλάω με έναν φίλο, που τον είχα πάντοτε…
Ενοχές.. υπάρχουν πολλά για τα οποία ίσως θα έπρεπε να νιώθω ενοχές.. ίσως.. όμως εδώ δεν πρόκειται για ενοχές.. πρόκειται για έκκληση προς κατανόηση, μιαν έκκληση που βρήκε αποδέκτες.. εσένα, την ναιάδα.. και άλλους… όλους σας ευχαριστώ.
Να κάτι για το οποίο ο καθένας μας θα έπρεπε να νιώθει ενοχές.. οι αναδιπλώσεις μας, η ανικανότητά μας να αφεθούμε, να ξεδιπλωθούμε, να αγγιχτούμε, να δεχτούμε δηλαδή, το άγγιγμα των γύρω μας.. που δεν είναι απαραίτητα και εξαρχής ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε αλλά μόνο μέσα από την τριβή, την ελεύθερη επαφή μπορεί να γίνει..
Ενοχές.. ε λοιπόν έχω πολλές, εκεί έξω, στην αληθινή ζωή, έτσι όπως συνηθίζουμε να την λέμε…
Να σε ρωτήσω κάτι; Πώς ζει κανείς αν νιώθει κλεμμένες όλες του τις στιγμές.. επειδή δεν τις μοιράζεται, όπως λέει και το τραγούδι.. τουλάχιστον όχι με εκείνον που θέλει.. όχι και με εκείνον που θέλει… όχι με ό,τι τις ντύνει αυθόρμητα και αγόγγυστα της αλήθειας το φως; Τι κάνει; πώς ζει την ζωή του από εδώ και μπρος; Θαρρείς πως παλεύει να τις ξανακερδίσει; Έχει πάντοτε τη δύναμη ή την χάνει όλο και πιο συχνά; Κι όταν ξεκλέβει κι εκείνος με την σειρά του από αυτές για να ζήσει δυο που τις νομίζει δικές του στιγμές… τι άλλο μπορεί να νιώσει από ενοχές;
Και πότε ενηλικιωθήκαμε σε εκείνον τον βαθμό που οι ενοχές έγιναν μόνιμος σύντροφος του νου και τις ψυχής μας, είτε τσουγκρίζουμε μαζί τους το κρασί μας είτε κάνουμε πως δεν είναι στο τραπέζι μας..;
Εντάξει, είμαι από εκείνο το είδος των ανθρώπων που λένε στον εαυτό τους «όσο κι αν φοβάσαι προχώρα».. αλλά μόνο επειδή πιστεύω βαθιά πως δεν βγαίνει αλλιώς… κατάλαβες; Από εκείνους που ο φόβος τους έχει καβατζάρει την πρώτη διάσταση.. αναβάθμιση απλώς, όχι απώλεια..
Από εκείνους που στο τέλος κάνουν πάντα το δικό τους.. επειδή νο-μί-ζουν πως εκείνοι ξέρουν καλύτερα..
Ίσως μάλιστα από εκείνους κου κουράστηκαν να «είναι» επειδή πάντοτε ήταν μα ποτέ δεν είχαν…
Ευχές στο «σίγουρα» σου.. ακόμα και στο «αργά» σου, μιας και δεν γίνεται αλλιώς…
Νεράιδά μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή μου νεράιδα., κι εγώ μαζί σου!
ακόμα και μέσα από το ‘καβούκι’ μου.. για κάποιο καιρό..
πόσο δίκιο έχεις, πόσο μαγικά ξέρεις να σκορπάς την νεραιδόσκονή σου ακριβώς εκεί που χρειάζεται.. εκεί που κόντεψαν να πιστέψουν πως όχι, δεν είναι πάντα εύκολο να κάνουμε αυτό που θέλουμε.. μερικές φορές αδύνατο μοιάζει, αυτό φενάκη και όχι το άλλο…..
τόλμη λοιπόν.. μια στιγμούλα, να την βρω πάλι, να την ξεσκονίσω, να την καλοπιάσω.. και βλέπουμε…
αν με ρωτήσει πού την θυμήθηκα, μου επιτρέπεις να σε επικαλεστώ;
Και σε σένα αναρίθμητα φιλιά, από αυτά τα ασημένια, τα δικά σου!!!
"Σίγουρα" κι "αργά" για όλους όσους επιζητούν, διεκδικούν και περνάνε απ΄το ταμείο των πληγών στο τέλος θα έλεγα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια πράγματα είναι τόσο απλά, όσο δύσκολα κατανοούνται από αυτό που θέλουμε να, η κατασκευάζουμε στο μυαλό.
Δοκιμάζοντας μέχρι στιγμής πολλές πειραματικές "δια μέσω" των δικών μου φόβων κατέληξα, να επιταχύνω την ορμή της ύπαρξης μου ενάντια στις εμμονές, τις ενοχές και τα πρέπει...
Ποιός ο τρόπος;
Πολλές φορές δεν αρκούν οι υπεραπλουστεύσεις και τα κατοχικά λόγια της γιαγιάς, που επαναδιατυπώνονται από τους "πολλούς!"
Θυμάσαι πως ένιωσες όταν σχολίαζες στο "such a lonely word;"
Αυτό είναι ένα ψήγμα της δικιάς σου αλήθειας που μπόρεσες να την καταθέσεις, χωρίς να σε νοιάζει αν πουν κάποιοι ότι είσαι ευαίσθητη και κατ΄επέκταση αναλώσιμη στα κοφτερά τους δόντια και των επιβουλεύσεων τους...
Αυτός είναι ο "τρόπος" ενάντια στις ενοχές της υποχθόνιας ευαισθησίας των λίγων, που το ξέρουν, αλλά παραμένουν παγωμένοι από φόβο κι ανασφάλεια στο κάθε μέρα τους...
Με μια προυπόθεση!
Να τρέχει μέσα στο ρομαντισμό και την ευάλωτη πλευρά σου το αίσθημα δικαίου! Δεν μπορείς να εξοργίζεσαι να θυμώνεις με το κάθε τι και μετά να νιώθεις ενοχές μη ξέροντας αν ήταν σωστός ο τρόπος!
Μεγάλη επιστήμη "ο τρόπος!"
Ξέρεις! Κανείς δεν μας "κλέβει στιγμές"...εμείς αφαιρούμαι την ουσία που φοβόμαστε να ζήσουμε μέσα απ΄αυτές.
Συμπεραίνω πως κάποιος που ζητά επιβεβαίωση για να ζει, η για να ξανά ξεκινήσει να ζει, δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να ξεφύγει απ΄την κυκλοθυμική του τροχιά. Αυτό σημαίνει πως ποτέ μα ποτέ δεν βάζουμε τελεία σε κάτι που μπορεί να αλλάξει εκ των έσω, αργά μεν αλλά και σίγουρα δε.
Εγώ απλά το αποκαλώ "σωστό δρόμο" όταν κάποιος επιταχύνει την προσέγγιση του εσωψυχισμού του, κάτω από μια λανθάνουσα διαταραχή χαρακτήρα, που αργά η γρήγορα θα προκύψει με το σύνηθες "αυτοπνίξιμο."
Η φυγή θα έλεγα είναι η πιο γελοία πειραματική για να μπορείς να λες στο τέλος, "άλλαξα" η μάλλον "μπάλωσα!" Πολλοί μπαλώνουν αυτό που δεν νικιέται, η νομίζουν, η πιστεύουν από φόβο, πως δεν νικιέται!
Ξέρεις πόσες δίοδοι υπάρχουν πέρα και έξω από το ..."δεν βγαίνει αλλιώς…;"
Και πολύ καλά το λες! ο φόβος είναι καβάτζα εξέλιξης, αρκεί να τον αποδεχτείς και να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι, όχι να τον σκοτώνεις! Τόσο ωφέλιμο καβατζάρισμα είναι! Σου δίνει το χρήσμα του "είμαι" γιατί οι "άλλοι" βλέπουν πλάτη και δεν νιώθουν, ενδεχομένως δεν κατανοούν αυτό που σε κάνει να νομίζεις πως τα "ξέρεις όλα στο τέλος!
Πέραν όλων αυτών, βρίσκω πως η αλήθεια σου είναι και το κομβικό σημείο που σε κάνει να απέχεις από τις "μη κλεμμένες στιγμές σου..."
Αλλά, το αντιφατικό γενικά είναι πως η ομορφιά των ανθρώπων, κρύβεται σ΄αυτό που δεν φαίνεται, παρά σ΄αυτό που μονοδιάστατα αντιλαμβανόμαστε.
Θέλω να γνωρίζεις πως, γούσταρα με πολύ κλάμα...χαχα, το χτύπημα της πόρτας στο καλύβι μου και θεωρώ όχι μεγαλεπήβολα πως η οικειοποίηση δύο ανθρώπων πολλές φορές χάνεται η κερδίζεται επειδή οι αναστολές και η αλήθεια τους "είναι" ο τρόπος που επιλέγουν να μισήσουν, να καταλάβουν, να σώσουν η να σωθούν...
Ευχές και στο δικό σου "σίγουρα" κι "αργά" γιατί ... οι πόρτες της ψυχής μοιάζουν μ΄αυτές τ' ουρανού. Απλά τα λουκέτα τα βάζουμε εμείς έχοντας μαζί πάνω μας και τ΄ αχρησιμοποίητα κλειδιά τους...