Let it Fall

"Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
κι μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία..."

Οδυσσέας Ελύτης

...αν είναι σοφός ο χρόνος

για σήμερα... μια αίσθηση περισσότερο...

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια
- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Η για να πας καβάλα στο μαϊστρο
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Οδυσσέας Ελύτης

Τα σταφυλάκια! :)

Από την στιγμή που άκουσα τα Σταφυλάκια, ήθελα να σας ευχηθώ Όμορφο Φθινόπωρο υπό τους ήχους τους…
Τι ήχο κάνουν τα σταφυλάκια; Ε ξέρω και γω; Χρατς χρουτς; Όχι, το χαρτί που σκίζεται κάνει έτσι
και το σώμα που ξύνεται :p
να κάνουν τρακ τρουκ; Στρακαστρούκα είναι; Δεν είναι.. ούτε ζάρια από το τάβλι του αποπάνω που του ήρθε η όρεξη μεσημεριάτικα είναι..
κρακ; Όχι..
κρανκ.. χμμ
λοιπόν κάνουνε κάπως σαν τρανκ κρανκ χρανκ γνιαμ μμμμ… χαχαχα
ελάτε βρε παιδιά… θυμήθηκα τα νιάτα μου τώρα, κάτι καλοκαίρια γύρω στα 14 μπορεί 13.. τέτοιες μέρες ακριβώς ήταν, οι διακοπές μόλις είχαν τελειώσει (φίλε, τρίμηνες, το διανοήσαι;;) κι εγώ περίμενα πώς και τι να ξεκινήσουν τα σχολεία, καθόλου μην το γελάς, βαριόμουν απίστευτα τέτοια εποχή και είχα μεγάλη αγωνία να δω την καινούρια τάξη, τους καθηγητές και να αρχίσω να σημειώνω μέσα στα καινούρια βιβλία.. κυρίως αυτό με τα βιβλία πολύ το είχα, τα καλοκαίρια καθόμουν τα μεσημέρια στην πιο δροσερή γωνιά του σπιτιού στο χωριό και διάβαζα τα άγνωστα ακόμα βιβλία, τα γεμάτα με τις γνώσεις που υποτίθεται πως κάποιοι είχαν αποφασίσει πως την χρονιά που έρχεται είναι η κατάλληλη περίοδος να πάρω… όχι που θα τους περίμενα!.. τα έβρισκα από τα μεγαλύτερα παιδιά, σαν το λαγωνικό τα αναζητούσα, δανειζόμουν κανά δυο από το καθένα, επέλεγα με βάση τα αγαπημένα μαθήματα και τα πιο ελκυστικά εξώφυλλα.. πριν φύγω όμως τα επέστρεφα, κυρία! Για αυτό σου λέω πως αυτές οι μέρες δεν πέρναγαν με τίποτα… και πόσο να καμαρώσεις την σάκα και τα μολύβια; Στο τέλος θα τα κατσιάσεις!!!
Αλλά αντί άλλων λέω πάλ! Ε καλά δεν πειράζει!

Που λέτε στο σπίτι υπήρχε ένας χόρος ιδιωτικός… αλλά όλων μας!!! Ε γίνεται, πώς; Ο χόρος ήταν ιδιωτικός από την στιγμή που θα τον καταλάμβανες.. κι εγώ τον καταλάμβανα από το πρωί! Περνούσα πάρα πολλές ώρες εκεί ιδίως τις περιόδους που δεν είχα σχολείο..
Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, πολύ μικρό, με μια ντουλάπα, μια βιβλιοθήκη πολύ όμορφη, πιο όμορφη από αυτήν που είχαμε στο κυρίως σπίτι αλλά πιο μικρή, ένα τεράστιο παλιό κρεβάτι σκαλιστό κι ένα έπιπλο θα το έλεγες τραπέζι-ντουλάπι-γραφείο που το είχα γεμίσει με πράγματά μου… αυτά είχε το μικρό δωμάτιο στην ταράτσα του σπιτιού μας όπου τα καμιά τριανταπενταριά λούτρινα κουκλάκια μου συμβίωναν αρμονικότατα με μια κυνηγετική καραμπίνα!! Αυτά και μια τηλεόραση ακόμα! στη δεκαετία του 90 βρισκόμαστε, αλίμονο!
Α ναι κάπου εδώ ήθελα να καταλήξω..
Το πρόγραμμα λοιπόν τις μέρες εκείνες, εκείνης της χρονιάς είχε παιδικά σε παράλληλο ζάπινγκ με ενημέρωση! Μη γελάς μωρέ! :p μετά από λίγο, μικρό σπίτι στο λιβάδι (το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν αυτό!) στο καπάκι ένα μεταγλωττισμένο μεξικάνικο που το έλεγαν καρουζέλ (πολύ γέλιο, εννοείται με δόσεις συγκινητικού μελό!) το απομεσήμερο ελληνικές ταινίες.. Ξανθόπουλο και Βούρτση στάνταρ στα κρατικά – κωμωδίες στα ιδιωτικά.. και προς το απογευματάκι Ρόδες τσάντες και κοπάνες (νομίζω είναι κάμποσα αυτά) και γενικώς βιντεοταινίες με Ψάλτη, Μουστάκα, Βουτσά κτλ
Κάπου εκεί λοιπόν – κρίνω σήμερα πιο πολύ από ενοχές και λιγότερο από πείνα! :p – κατέβαινα στην κουζίνα και επέστρεφα με μια τεράστια γαβάθα ξέχειλη με τραγανές ρώγες παγωμένο σταφύλι! Αχχχ!!! Και δώστου τα τρανκ κρανκ χρανκ γνιαμ μμμμ που λέγαμε, μπροστά στην τηλεόραση!!

Πάντως το δειλινό με έβρισκε βυθισμένη σε μια απίστευτη ευδαιμονία – χαλάρωση – μεθυσμένη διάθεση.. εντελώς αλλού…
Έφταιγαν τα σταφύλια ή η υπερβολική τηλεοπτική έκθεση.. δεν ξέρω να σας το πω…
Ίσως να ήταν η αλλαγή της εποχής.. η γλυκιά αναμονή, εκείνο το μυρωμένο αεράκι, τα καινούρια χρώματα σε ουρανό και γη, η ήρεμη συντροφιά του πατέρα ως αργά τη νύχτα, τα επόμενα σταφυλάκια που τα κέρναγε εκείνος, η φωνή του, η γεμάτη ησυχία της φθινοπωρινής νύχτας…

Και τα έγραψα αυτά.. έτσι, γιατί μου ήρθε.. για να πάρω φόρα για μια ανάρτηση που ξεκίνησα να φτιάχνω εχθές και τη έχω ήδη χαρίσει σε έναν άνθρωπο από αυτούς που κρατάς φυλαγμένους στην καρδιά και ζωγραφίζουν με ζάχαρη όλα σου τα χαμόγελα σαν τους θυμάσαι.. από αυτούς που σε κάνουν να περιμένεις τον Χειμώνα χωρίς να φοβάσαι.. πως θα σου λείψει η ζεστασιά… για να μην αφήσω άδεια την αναμονή…

Σ’ ευχαριστώ…
που είσαι Εσύ!

Το επόμενο για σένα..
πώς αλλιώς;
:)





Α! και κάτι ακόμα.. οι καρδιές είναι σαν τα σταφυλάκια.. τόσες ρώγες, όλες ζουμερές!!!
καμία σχέση με την αγκινάρα, είναι ανθός της Άνοιξης αυτές :p