Αυτο ειναι στο βαθος η ποιηση,
η τεχνη να οδηγεισαι και να φτανεις προς αυτο που σε υπερβαινει.
να γινεσαι ανεμος για τον χαρταετο και χαρταετος
για τον ανεμο, ακομα κι οταν ουρανος δεν υπαρχει.
Δεν παιζω με τα λογια.
Μιλω για την κινηση που ανακαλυπτει κανεις να σημειωνεται μεσα στη 'στιγμη'
οταν καταφερνει να την ανοιξει και να της δωσει διαρκεια. Οδ.Ελυτης
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
"Αυτός ο κόσμος Μπορεί να αλλάξει Κεμάλ"
Ναι, Μανώλη θα το θυμόμαστε..
τώρα που οι γλάροι πέταξαν μακριά.. 'Αντέστε' όλοι μαζί..
ο Ρασούλης υπήρξε ένας από τους τελευταίους πρακτικούς τ'ονείρου όσο ζούσε η ψυχή του Θυμόταν όσο ζούμε θα τον θυμάται η δική μας..
Όμως η μνήμη δεν είναι στείρα ούτε ασυνεχής… έχει να κάνει με δεσμούς και συναισθήματα, που δεν τα προκαλούν και πάλι οι στίχοι από μόνοι, μα ό,τι εκείνοι φέρουν και στην συγκεκριμένη περίπτωση ό,τι από αυτούς έχει μπορέσει να μετουσιωθεί σε πράξη και να λάβει υπόσταση.
Όσο για κέρασμα αφήνω ένα γλυκό ποίημα. Τρώγεται και με το κουτάλι συνοδεία έρωτα πάντα και νερού :)
Ερωτική Ανάταση
Η άνοιξη φανέρωσε το πρόσωπο στη γη κι απ’ τη χαρά μας άνθισαν μέρες με προκοπή ...απ’ τη σκιά της θλίψης μας γύρισε το κλειδί κι οι θησαυροί μας χύθηκαν σαν πόρτες ποταμοί.
Απ’ την ψυχή δραπέτευσαν οι αναστεναγμοί κι οι κάμπιες μας πολύχρωμες νύχτες με γιασεμί΄ οι πεταλούδες άνθισαν σαν έντομα αηδόνια κι έπιασαν το τραγούδι τους τα παγωμένα χιόνια.
Η ζύμη ευδοκίμησε αρώματος ψωμί’ κι οι φούρνοι που μας ψήσανε’ με πόθους και ρακί… τώρα μοιάζουν της γέννησης η δροσερή πηγή.
Χειμώνες εγκυμόνησαν σκέψεις μελαχρινές κι από τον ήλιο άλλαξαν γνώμη οι κομμωτές’ τώρα ξανθαίνουν το μαλλί οι γαλανές ματιές για να ταιριάζουν ασορτί στις θαλασσιές πνοές.
Το ποδαράκι φόρεσε γόβα περιωπής κι ο αστράγαλος λησμόνησε στραμπούληγμα αιχμής' τώρα το στραβοπάτημα δεν είναι αμαρτία το ξέρουν όλοι οι έρωτες και η κουτσή Μαρία.
Κοίτα, το στήθος πρόβαλε απ’ τον στενό κορσέ στις φυλακές κουράστηκε του μπούστου τις σιωπές τώρα μιλάει τη γλώσσα του της οπτικής ματιάς και βγάζει μάτι η ρόγα του σαν φουστανιού σουγιάς.
Οι εραστές συμπλέχθηκαν σε μαγικές γιορτές κι ο φόβος συνηγόρησε να ανθίσουν οι ηδονές.
Γιατί θλίβεσαι για ότι πιο φυσικά και όχι χρονικά δεδομένο; Αν δεν αγαπήσουμε το τέλος μας,πως θa διεκδικήσουμε την χαρά μιας πανέμορφης ζωής; Tι κι αν έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και δυστυχώς όλοι σκέφτονται τον επερχόμενο θάνατο της βολής τους. Δεν αντέχεται ο θάνατος μωρό μου! Ούτε καν στην σκέψη... Η μήπως ναι;
Καλημέρα Κωνσταντίνε :) Χρόνια σου Πολλά κι εδώ! Ευχαριστώ για το εκλεκτό κέρασμα.. μήπως εκτός από οδηγίες θα μπορούσες να μου αφήσεις και την συνταγή; χαχαχα και γιατί παρακαλώ εδώ και όχι στο δικό σου μπλογκ; ούτε ανάρτηση θα το κάνεις; γιατί; είναι πολύ ωραίο.. :)
Καλημέρα σοφέ μου φίλε! και θα στηρίξω αμέσως τον ισχυρισμό ;) "Αν δεν αγαπήσουμε το τέλος μας,πως θa διεκδικήσουμε την χαρά μιας πανέμορφης ζωής;" έτσι είναι όπως το λες.. και νομίζω πως και κείνος θα συμφωνούσε μαζί σου.. δεν θλίβομαι καλέ μου, ένα ευχαριστώ ήθελα να ακουμπήσω.. αυτό ήταν η ανάρτηση και τίποτα άλλο. ένα ευχαριστώ για αυτό που υπήρξε ο άνθρωπος.. που από την αλήθεια εμπνεύστηκε και αλήθεια μας ενέπνευσε.. δεν είναι να θλίβεσαι σαν σπουδαία πράγματα έχουν βρει τον τρόπο να εκφραστούνε.. δεν είναι να θλίβεσαι, τουλάχιστον όχι για εκείνον... είναι συγκεκριμένη η εικόνα που μου άφησε το πέταγμά του.. το πέταγμα του εν ζωή και το πέταγμά του για το πέραν αυτής.. και γίνεται αντιληπτή στην παρομοίωση με τον γλάρο Ιωνάθαν.. το έχεις διαβάσει το βιβλίο; στην ερώτησή σου δεν αισθάνομαι έτοιμη να απαντήσω, δεν θέλω να σταθώ στο μέσα μου και στην αλήθεια του λίγη, προκλητική.. πώς να σου πω οτι νιώθω εξοικιωμένη; ποτέ δεν θα γινω.. κι όμως χρειάστηκε να τον αντέξω ουκ ολίγες φορές και σε κάθε του μορφή.. και κάτι ακόμα που ίσως δικαιολογεί τον παρορμητισμό της ανάγκης μου.. ο δικός μου γλάρος πέταξε για το ίδιο ταξίδι στην ίδια ηλικία.. ηταν κι εκείνου η καρδιά του που, ξέροντας μόνο να δίνει, του εξασφάλισε τις καλύτερες συνθήκες πτήσης.. ούτε τότε ένιωσα θλίψη, παρά για μένα που δεν ημουν εκεί.. καθώς και οργή, για εκείνους που είχαν την ευθύνη. καλά να είσαι fetus.. να κάνουμε πραξη τις λέξεις μας που κατανοούνται με σοφία και αλήθεια, που κουβαλούν της καρδιάς το πολύτιμο φορτίο.. να τις κάνουμε πράξη σε αυτή τη ζωή.. αυτό μονάχα...
Απο τα πιο απλα και πιο ωραια αφιερωματα που είδα/διάβασα για αυτον τον Καλλιτέχνη.. απο τους τελευταίους Ανθρώπους του χώρου του.. Καλό ταξίδι Μανώλη Ρασούλη!
να είσαι καλά bd μου, ναι οι φάροι.. απαραίτητοι στα σκοτάδια μας! μα και να γέμίσει ο ουρανός μας αστεράκια.. κι ένα δειλό φεγγαράκι να προβάλει από μιαν άκρη.. πάλι θα αναβοσβήνουν της γης οι φάροι.. πιο όμορφα και πιο δικαιωμένοι
Βασίλη μου, το δικό μου είχε, και με την εκπομπή από την δεκαετία του 80 που ξετρύπωσα, πιο πολύ από τον Μανώλη.. για αυτό το είδες έτσι. Ας ευχηθούμε να είμαστε λάθος για αυτό το ‘από τους τελευταίους..’ που μας ωθεί το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει, να λέμε.. και μάλλον θα είμαστε, θα δεις! :) Σε ευχαριστώ, να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!
:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη η μνήμη τελικά και ιδιαίτερα για όσους αφήνουν πίσω τους στίχους..
Scripta manent meggie μου, τα γραπτά μένουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως η μνήμη δεν είναι στείρα ούτε ασυνεχής… έχει να κάνει με δεσμούς και συναισθήματα,
που δεν τα προκαλούν και πάλι οι στίχοι από μόνοι, μα ό,τι εκείνοι φέρουν και στην συγκεκριμένη περίπτωση ό,τι από αυτούς έχει μπορέσει να μετουσιωθεί σε πράξη και να λάβει υπόσταση.
τα φιλιά μου,
συνοδευόμενα από την αφιέρωση
http://www.youtube.com/watch?v=I2AVmUaTr0c
με όλη την αγάπη μου..
καλό σου βράδυ :)
Σ΄ευχαριστώ πολύ Flash :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για κέρασμα αφήνω ένα γλυκό ποίημα. Τρώγεται και με το κουτάλι συνοδεία έρωτα πάντα και νερού :)
Ερωτική Ανάταση
Η άνοιξη φανέρωσε το πρόσωπο στη γη
κι απ’ τη χαρά μας άνθισαν μέρες με προκοπή
...απ’ τη σκιά της θλίψης μας γύρισε το κλειδί
κι οι θησαυροί μας χύθηκαν σαν πόρτες ποταμοί.
Απ’ την ψυχή δραπέτευσαν
οι αναστεναγμοί
κι οι κάμπιες μας πολύχρωμες
νύχτες με γιασεμί΄
οι πεταλούδες άνθισαν
σαν έντομα αηδόνια
κι έπιασαν το τραγούδι τους
τα παγωμένα χιόνια.
Η ζύμη ευδοκίμησε
αρώματος ψωμί’
κι οι φούρνοι που μας ψήσανε’
με πόθους και ρακί…
τώρα μοιάζουν της γέννησης
η δροσερή πηγή.
Χειμώνες εγκυμόνησαν
σκέψεις μελαχρινές
κι από τον ήλιο άλλαξαν
γνώμη οι κομμωτές’
τώρα ξανθαίνουν το μαλλί
οι γαλανές ματιές
για να ταιριάζουν ασορτί
στις θαλασσιές πνοές.
Το ποδαράκι φόρεσε
γόβα περιωπής
κι ο αστράγαλος λησμόνησε
στραμπούληγμα αιχμής'
τώρα το στραβοπάτημα
δεν είναι αμαρτία
το ξέρουν όλοι οι έρωτες
και η κουτσή Μαρία.
Κοίτα, το στήθος πρόβαλε
απ’ τον στενό κορσέ
στις φυλακές κουράστηκε
του μπούστου τις σιωπές
τώρα μιλάει τη γλώσσα του
της οπτικής ματιάς
και βγάζει μάτι η ρόγα του
σαν φουστανιού σουγιάς.
Οι εραστές συμπλέχθηκαν
σε μαγικές γιορτές
κι ο φόβος συνηγόρησε
να ανθίσουν οι ηδονές.
Γιατί θλίβεσαι για ότι πιο φυσικά και όχι χρονικά δεδομένο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν αγαπήσουμε το τέλος μας,πως θa διεκδικήσουμε την χαρά μιας πανέμορφης ζωής;
Tι κι αν έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και δυστυχώς όλοι σκέφτονται τον επερχόμενο θάνατο της βολής τους.
Δεν αντέχεται ο θάνατος μωρό μου!
Ούτε καν στην σκέψη...
Η μήπως ναι;
Καλημέρα Κωνσταντίνε :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια σου Πολλά κι εδώ!
Ευχαριστώ για το εκλεκτό κέρασμα..
μήπως εκτός από οδηγίες θα μπορούσες να μου αφήσεις και την συνταγή; χαχαχα
και γιατί παρακαλώ εδώ και όχι στο δικό σου μπλογκ;
ούτε ανάρτηση θα το κάνεις;
γιατί; είναι πολύ ωραίο.. :)
Καλημέρα σοφέ μου φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι θα στηρίξω αμέσως τον ισχυρισμό ;)
"Αν δεν αγαπήσουμε το τέλος μας,πως θa διεκδικήσουμε την χαρά μιας πανέμορφης ζωής;"
έτσι είναι όπως το λες.. και νομίζω πως και κείνος θα συμφωνούσε μαζί σου..
δεν θλίβομαι καλέ μου, ένα ευχαριστώ ήθελα να ακουμπήσω.. αυτό ήταν η ανάρτηση και τίποτα άλλο. ένα ευχαριστώ για αυτό που υπήρξε ο άνθρωπος.. που από την αλήθεια εμπνεύστηκε και αλήθεια μας ενέπνευσε.. δεν είναι να θλίβεσαι σαν σπουδαία πράγματα έχουν βρει τον τρόπο να εκφραστούνε.. δεν είναι να θλίβεσαι, τουλάχιστον όχι για εκείνον...
είναι συγκεκριμένη η εικόνα που μου άφησε το πέταγμά του.. το πέταγμα του εν ζωή και το πέταγμά του για το πέραν αυτής.. και γίνεται αντιληπτή στην παρομοίωση με τον γλάρο Ιωνάθαν.. το έχεις διαβάσει το βιβλίο;
στην ερώτησή σου δεν αισθάνομαι έτοιμη να απαντήσω, δεν θέλω να σταθώ στο μέσα μου και στην αλήθεια του λίγη, προκλητική.. πώς να σου πω οτι νιώθω εξοικιωμένη; ποτέ δεν θα γινω.. κι όμως χρειάστηκε να τον αντέξω ουκ ολίγες φορές και σε κάθε του μορφή..
και κάτι ακόμα που ίσως δικαιολογεί τον παρορμητισμό της ανάγκης μου.. ο δικός μου γλάρος πέταξε για το ίδιο ταξίδι στην ίδια ηλικία.. ηταν κι εκείνου η καρδιά του που, ξέροντας μόνο να δίνει, του εξασφάλισε τις καλύτερες συνθήκες πτήσης.. ούτε τότε ένιωσα θλίψη, παρά για μένα που δεν ημουν εκεί.. καθώς και οργή, για εκείνους που είχαν την ευθύνη.
καλά να είσαι fetus..
να κάνουμε πραξη τις λέξεις μας που κατανοούνται με σοφία και αλήθεια, που κουβαλούν της καρδιάς το πολύτιμο φορτίο.. να τις κάνουμε πράξη σε αυτή τη ζωή.. αυτό μονάχα...
Υπέροχο αφιέρωμα φλασάκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήκάπως έτσι η μνήμη μπορεί να γίνει φάρος και να μη σβήσει ποτέ... κάθε βράδυ θα αναβοσβήνει...
Απο τα πιο απλα και πιο ωραια αφιερωματα που είδα/διάβασα για αυτον τον Καλλιτέχνη.. απο τους τελευταίους Ανθρώπους του χώρου του..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξίδι Μανώλη Ρασούλη!
να είσαι καλά bd μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήναι οι φάροι..
απαραίτητοι στα σκοτάδια μας!
μα και να γέμίσει ο ουρανός μας αστεράκια.. κι ένα δειλό φεγγαράκι να προβάλει από μιαν άκρη.. πάλι θα αναβοσβήνουν της γης οι φάροι..
πιο όμορφα
και πιο δικαιωμένοι
καλό σου απόγευμα :)
Βασίλη μου, το δικό μου είχε, και με την εκπομπή από την δεκαετία του 80 που ξετρύπωσα, πιο πολύ από τον Μανώλη.. για αυτό το είδες έτσι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς ευχηθούμε να είμαστε λάθος για αυτό το ‘από τους τελευταίους..’ που μας ωθεί το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει, να λέμε.. και μάλλον θα είμαστε, θα δεις! :)
Σε ευχαριστώ, να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!