"έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα"

Είναι φορές που κάνεις πράγματα ασυναίσθητα, χωρίς να έχεις προλάβει να τα σκεφτείς, να τα συνειδητοποιήσεις, να τα αποφασίσεις.
Εκεί που κάθεσαι ας πούμε απελπισμένος, παραιτημένος και αμέριμνα μιζεριασμένος, κάνει μια έτσι το χέρι σου, παίρνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό, ούτε καν τον αριθμό που θα καλούσες σε κανονικές συνθήκες, μα έναν αριθμό που σχεδόν πίστευες πως τον έχεις ξεχάσει..
περιμένεις εκείνες τις ελάχιστες στιγμές που πραγματοποιείται η κλήση σου να μην απαντηθεί, ή να ακούσεις μιαν αδιάφορη, ακόμα και μια άγνωστη φωνή και όλα να λήξουν χωρίς νόημα όπως ξεκίνησαν.. όμως χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις ακούς την πιο αγαπημένη φωνή, όπως την θες, όπως την αγαπάς, όπως την θυμάσαι, όπως τόσο ανόητα νόμισες πως.. , όπως δεν τόλμησες να προσευχηθείς, να λέει μόνο μία λέξη..
μία μόνο λέξη, μικρή, διάσπαρτη από οικείους ήχους, νότες παλλόμενες θαρείς στο ρυθμό που δίνει σκοπό στη ζωή σου, που λιώνουν και λύνουν το κορμί σου, σαν νύχτα έρωτα, σαν αυγουστιάτικο κολύμπι, μια τόση δα λεξούλα αγκαλιασμένη στοργικά από μαξιλαράκια λατρεμένων αναπνοών..
μια λέξη από τρία γράμματα, πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να σε ανασταίνει, να σε σκοτώνει και να σε γεννά μέσα σε μία μόνο στιγμή, πώς;
τόση δύναμη συγκεντρωμένη σε μια ουδέτερη λέξη, απλά και μόνο γιατί την είπε μια μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο φωνή..
που από αυτήν και για αυτήν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο..
έτσι απλά και όμορφα, όπως το κάνει εκείνη κάθε φορά στην ψυχή σου.