Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Απάτη ονείρου...




Χθες βράδυ είχε πολύ κρύο. Ανέβασα και λίγο πυρετό. Γύρισα νωρίς σπίτι και έμεινα μέσα. Κουλουριασμένη στη μεγάλη πολυθρόνα, δίπλα στο παράθυρο με τη βαριά κουρτίνα. Το μεγάλο κερί έκαιγε απέναντι μου και οι τέσσερις φλογίτσες του σκόρπιζαν σκιές στο αδειανό από παρουσίες δωμάτιο. Στ’ αυτιά μου έφταναν οι ήχοι που προκαλούσε ο δυνατός άνεμος, ήχοι εντελώς απροσδιόριστοι, καταδικασμένοι να μείνουν αταξινόμητοι στο μπερδεμένο μου μυαλό.


Δεν θέλω να κοιμηθώ. Δεν είναι ότι δεν μπορώ. Αυτή τη φορά δεν θέλω. Θέλω να σκεφτώ. Θέλω να επικαλεστώ τη λογική, φίλη μου καλή από τα παλιά. Τα πηγαίναμε θαυμάσια θυμάμαι, μόνο όταν με ένιωθε να ερωτεύομαι, αποχωρούσε διακριτικά. Δεν την ήθελα στα πόδια μου, μου το χαλούσε, αλλά εκείνη πάντα δήλωνε συμπαράσταση, έστω από μακριά. Τώρα ούτε θυμάμαι πόσο καιρό έχει να φανεί, ούτε ένα τηλεφώνημα, ούτε ένα μήνυμα, τίποτα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, που λένε.
Ωραία ήτανε, ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας βίωσα, χωρίς τις συμβουλές της και την υπερβολική της προστασία. Άλλωστε δε μου έλειψαν οι παρέες, είχα συντροφιά μου τον ενθουσιασμό, την ορμή, την ευτυχία, την επιθυμία, την αμφιβολία, τη ζήλεια, το παράπονο, τον φόβο, τόσοι ενδιαφέροντες φίλοι και εκείνος… τόσο γοητευτικός και συναρπαστικός… ο Έρωτας. Ήταν εκεί μόνο για μένα και με έκανε να νιώθω το κέντρο του κόσμου. Που είναι τώρα, τώρα που τον χρειάζομαι; Ποιος ξέρει που να γυρνάει, αν με θυμάται και πότε θα εμφανιστεί ξανά. Το ξέρω πως θα φανεί ξανά, δεν μου είπε αντίο…

Έτσι δεν ανησυχώ. Απόψε ανησυχώ για τη φιλενάδα μου, γιατί νιώθω πως μου γύρισε την πλάτη και φταίω εγώ. Θέλω να της πω πως την χρειάζομαι, θέλω να μείνουμε ξύπνιες όλο το βράδυ και να τα πούμε όλα, όπως κάναμε πάντα. Όταν κάτι με βασάνιζε μου έλεγε: απόψε δεν θα κοιμηθούμε φιλενάδα, θα τα βάλουμε όλα κάτω και θα την βρούμε τη λύση. Έτσι μου έλεγε. Και δεν με είχε προδώσει ποτέ. Θα μείνω ξύπνια όλη νύχτα. Και θα κάνω πως είναι εδώ.

Οι σκιές κινούνται, αγκαλιασμένες δυο δυο. Από κάπου μπαίνει αέρας και κάνει τις φλογες να τρεμοπαίζουν. Θα έχω ξεχάσει το παράθυρο στο διπλανό δωμάτιο ανοιχτό. Να σηκωθώ να το κλείσω. Αστο καλύτερα, είναι ωραίος αυτός ο χορός, μοιάζει με βουβό ταγκό… μουσική ξεχύνεται στο χώρο, ξάφνου είσαι εδώ, με ζητάς σε χορό… όχι ψέματα είναι, θα φταίει ο πυρετός, τίποτα περισσότερο από δυο σκιές στο χώρο και η ανάμνηση μιας μουσικής στο μυαλό. Τίποτα περισσότερο.

Θα ήθελα που λες να τα βάλω κάτω, και με ψυχραιμία να προσδιορίσω ακριβώς τι μου συμβαίνει. Να αναμετρηθώ με τα συναισθήματα και τα όρια μου, να μετρήσω αντοχές κα περιθώρια. Πρέπει να το κάνω, πρέπει να βάλω ένα πλαίσιο σε όλο αυτό, δεν γίνεται να το αφήσω έτσι ανεξέλεγκτο να απλώνει, θα τα σκεπάσει όλα, θα τα καλύψει, όλα θα χαθούν, τίποτα δεν θα απομείνει να το περιέχει, και έπειτα δεν θα το θέλω ούτε εγώ, έτσι παρασιτικά που θα έχει μάθει να ζει.

Μου αρέσει πολύ το γλυκό φως των κεριών. Η αντανάκλαση του στα γυμνά πλακάκια σμίγει με τα ζεστά χρώματα του χαλιού κα τα φωτίζει. Το φως στο κέντρο του δωματίου απλώνει, σαν ένας προβολέας να στράφηκε απότομα στο μέσο μιας σκηνής… τι όμορφος που είσαι, πώς λάμπουν τα μάτια σου όταν χαμογελάς… τίποτα, άλλο ένα όραμα, η ανάγκη μου που ζωντανεύει την επιθυμία μου να ήσουν εδώ.

Δεν μπορείς να είσαι εδώ, δεν γίνεται, το ξέρω. Μπορώ να το δεχτώ, δεν γίνεται να είσαι εδώ. Το θέλεις μα δεν το μπορείς. Πώς μπορώ να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου; Τι σκέφτεσαι τώρα εσύ, πως νιώθεις, τι κάνεις για να το διαχειριστείς; Τι κάνω εγώ; Εγώ τι σου προσφέρω, πώς σε βοηθώ; Τι μπορώ να κάνω, κάτι θα υπάρχει που δε το έχω σκεφτεί, πρέπει να μπορώ να κάνω κάτι για σένα, κάτι θα υπάρχει, δε μπορεί. Μίλησε μου, σε παρακαλώ, ζήτησε μου, ζήτα, μίλα μου, μην με κρατάς σε απόσταση, πώς μπορείς;

Τι ψύχρα απόψε, τρέμει το σώμα μου, ρίγη διαπερνούν το κορμί μου στο ρυθμό της καρδιάς, ανεβάζω την κουβέρτα στους ώμους μου… τι ζεστός που είσαι, η καρδιά μου γαλήνεψε, κράτα με ακόμα, μην μ’ αφήνεις… ένα ύφασμα είναι, μόνο το ύφασμα μιας κουβέρτας, μα είναι τόσο μαλακό, σαν χάδι, ξεγελάστηκα ξανά.

Δεν με ξεγελάς, το ξέρεις πως πια δεν με ξεγελάς, ούτε και τα κατάφερες ποτέ. Δεν πιστεύω πως το θέλησες και ποτέ πραγματικά. Μόνο να μου δώσεις τη δύναμη που χρειαζόμουν, αυτό θέλησες. Πότε θα σου πω ευχαριστώ; Πότε θα σου πω πόση ευγνωμοσύνη νιώθω για ό,τι μου έδωσες; Πότε θα σου δώσω τις αναπνοές που σου χρωστώ;

Δε νιώθω καλά, η αναπνοή μου καίει, ο πυρετός ανεβαίνει, είναι ώρα να σηκωθώ και να πιω το φάρμακό μου, ένα σιρόπι είναι με πικρή γεύση… τι γλυκό που είναι το φιλί σου, πάρε την πνοή μου, δεν την χρειάζομαι άλλο εγώ… δεν την χρειάζομαι στ΄ αλήθεια, για σένα την κρατώ.



*************************************



[ΜΕ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ...]


Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε,
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια,
με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε
η μια την άλλη πέρα από τ' αστέρια,
Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε,
κάτι που μου είναι αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε,
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια,

Στέκω οραματισμένη και πιστεύω.
Δεν ξέρω τί πιστεύω. Ξεφυλλίζω
τα ποιήματα σου κι' όλo μεσιτεύω.

Στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου.
Κι' οπως ποτέ τα μάτια δε σφαλίζω
ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου.


Μαρία Πολυδούρη

14 σχόλια:

  1. Η λογική είναι και δική μου φίλη.. Πολύ καλή.. Πάντα στρίμωχνε το συναίσθημα.. Δεν το άφηνε να αναπνέει.. Μόνο μια φορά θυμάμαι..
    Αλλά εδώ μιλάμε για σένα.. Αυτές ο νύχτες μας κάνουν καλό.. και ο πυρετός.. καις και νιώθεις άλλα πράγματα.. Χαίρομαι που εσένα σου ήρθαν όμορφες αναμνήσεις.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τέτοια βράδια έχω περάσει πολλά, παρέα με τις σκέψεις μου αδηφάγες να γυρίζουν γύρω γύρω και να με τρελαίνουν.
    Στιγμές που λες πως θα ήταν καλύτερο να βγεις στο κρύο μήπως παγώσουν και οι σκέψεις σου μαζί.


    …γλυκό το φιλί…θα το ζητώ πάντα….

    Καλή μου flash περαστικά σου και γρήγορα!!
    Το κείμενο σου με ταξίδεψε, με μελαγχόλησε …..

    Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν τα πάω καλά με την λογική είν' η αλήθεια... Μες στη σιωπή μου ηχούν άλλα πράγματα...

    Έχεις να πιαστείς από όμορφες σκέψεις... Πάρτες αγκαλιά, κι ότι όμορφο έχεις, δεν χάνεται...
    Θέλω να ελπίζω σ' αυτό...
    Καλησπέρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος27/2/09, 3:29 μ.μ.

    Φίλη σου η λογική αλλά η φαντασία από κοντά ακολουθεί... με μνήμες και προσμονές συναισθήσεων...

    Ελπίζω να ξεκουραστείς λίγο αυτές τις μέρες και να ανανεωθείς...

    Υπέροχη η Πολυδούρη ...ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου...

    Φιλί μεγάλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι να σου γράψω τώρα...
    σου έγραψα ένα σχόλιο σεντόνι και το έσβησα ...
    τι νόημα έχει να το στείλω να το διαβάσεις όλο αυτό το μπλα μπλα.
    Καλύτερα να σου στείλω τη συμπάθεια μου
    και την ηλεκτρονική αγάπη μου .
    Ποιο καλά θα σε συντροφέψουν αυτά πιστεύω

    Φιλιά flash ,η Άνοιξη πλησιάζει
    και τότε όλα αναγεννούντε :)

    Καλά Κούλουμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @jacki

    Αυτά κάνει η λογική... έχει εκτόπισμα η άτιμη! :)... αλλά αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του, έτσι δε λένε;
    Έι... μου ξεγλίστρησες! :) Εδώ δε μιλάμε για μένα, εδώ απλώς μιλάμε... καλά, θα έρθω για καφέ και θα μου τα πεις :))

    Σε φιλώ γλυκά! Να περάσεις υπέροχα το τριήμερο... θα πετάξεις χαρταετό; αν πετάξεις, να πάει πιο ψηλά από όλους!... πιο ψηλά και από το πιο μακρινό συννεφάκι!

    Καλημέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Αnastasia

    Τέτοια βράδια... δεν ξέρεις πια αν πρέπει να τα αποζητάς ή να τα αποφεύγεις... αλλά μήπως σε ρωτάνε κιόλας;
    Να σου πω, αυτό με το κρύο το έχω δοκιμάσει... δεν πιάνει! :)

    Σε ευχαριστώ για τα περαστικά, ένα κρύωμα είναι που με ταλαιπωρεί και δεν βλέπω να περνάει το άτιμο γρήγορα.
    Πάντως εγώ ετοιμάζω εξόρμηση για αύριο... το καλό που του θέλω να βιαστεί :))

    Πολλά φιλιά γλυκιά μου, να περάσεις πολύ πολύ όμορφα, να μαζέψεις ήλιο και να σκορπίσεις χαμόγελα!

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Άρτεμις

    Καλημέρα Άρτεμη! Καλώς όρισες!

    Η αλήθεια είναι πως της λογικής δεν της αρέσει η σιωπή, ούτε το σκοτάδι... προτιμάει τις λέξεις και το φως... γούστα είναι αυτά! :)

    Είναι πολύ όμορφο αυτό που μου λες, σε ευχαριστώ. Να το ελπίζεις, και να το πιστεύεις.

    Να περάσεις ένα όμορφο τριήμερο, παρέα με αγαπημένους σου ανθρώπους.

    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @odiporos

    Καλημέρα οδοιπόρε μου!

    Έχω ευρύ κύκλο γνωριμιών! χαχαχα! :)
    Δεν ξέρω αν διαθέτω τόση φαντασία όση λογική, αυτό που ξέρω είναι οτι τελευταία την χρειάζομαι όσο ποτέ και έτσι άφησα λιγάκι την ισορροπία να διαταραχτεί...
    Αλλά είναι καλή φίλη και αυτή, πολύ πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική... ελπίζω να της αρέσει η παρέα μου και να μείνει :))

    Υπέροχο ποίημα, δεν είναι;
    Κι όπως ποτέ τα μάτια δε σφαλίζω...
    Σπουδαία η Πολυδούρη, σπουδαία ποιήτρια, σπουδαία γυναίκα.

    Ένα ξεκούραστο τριήμερο και σε σένα! Να το απολάυσεις και να το χαρείς!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Κωνσταντίνος

    Καλημέρα Κωνσταντίνε μου!

    Τα σχόλια φίλων όταν είναι μεγάλα, δεν είναι σεντόνια... το πολύ πολύ να είναι από αυτά τα τεράστια που θα απλώσουμε μεθαύριο στους αγρούς και θα κάτσουμε παρέες παρέες να γιορτάσουμε τα Κούλουμα... μόνο έτσι τον δέχομαι τον όρο :)))

    Η άποψη σου είναι πάντα σημαντική και συνήθως με έναν διαισθητικό τρόπο σωστή.
    Άποψη είναι το μπλα μπλα, άποψη και η σιωπή...

    Σε ευχαριστώ που τη συνοδεύεις με συναισθήματα, και την κάνεις εξίσου, ίσως και περισσότερο όπως λες, σημαντική.

    Να περάσεις όμορφα και να καλωσορίσεις την Άνοιξη με χαμόγελα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. '' Τί ξέρει η λογική;Μόνο αυτά που γνωρίζει ! Αλλά η φαντασία.......''
    ΣΤΑΝΤΑΛ
    ΚΑΛΑ ΚΟΥΛΟΥΜΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Περαστικά Flash. Δεν έχω τι να πω, ειδικά αυτές τις ημέρες, περνάω κι εγώ δύσκολα και έχω μόνιμη συντροφιά ένα πονοκέφαλο.
    Καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @σκορπιες σκεψεις

    Καλόοοο!!
    Καλημέρα Δημήτρη και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @nina

    Καλημέρα nina!
    Καλό μήνα και περαστικά και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή