Love's Labour's Lost

Συναντήθηκαν ένα απόγευμα μετά από πολλές μέρες που είχαν να βρεθούν.

Μόνο τηλέφωνα αργά τη νύχτα λίγο πριν κοιμηθούν, ξεσπούσαν όλη την ένταση της ημέρας ο ένας στον άλλο. Εκείνος όλη μέρα στη δουλειά, το μεσημέρι πήγαινε για φαγητό με συναδέλφους σε ένα bistro στο κέντρο και γύριζε στο σπίτι μετά τις εννιά. Εκείνη έδινε εξετάσεις, περνούσε την ημέρα της στο πανεπιστήμιο, έτρεχε για σημειώσεις και βιβλία, έπινε καφέ με συμφοιτητές, αντάλλασε θέματα, πήγαινε στη βιβλιοθήκη με την ελπίδα πως εκεί θα συγκεντρωθεί και όταν οι ελπίδες εξανεμίζονταν επέστρεφε σπίτι να προχωρήσει την εργασία που είχε αναλάβει.
Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα κάποιος από τους δυο έστελνε πρώτος μήνυμα στο κινητό του άλλου. Μερικές φορές κανείς από τους δυο. Και όταν μιλούσαν, έτσι για να πουν μια καληνύχτα, κατάφερναν πάντα να εκνευριστούν και να τελειώσουν την συνομιλία τους απότομα.
Αν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν πόσο ανάγκη είχαν να περάσουν μια μέρα μαζί, εκείνος ευχαρίστως θα ανέβαζε πυρετό και εκείνη ακόμα πιο ευχαρίστως θα ανέβαλε το ραντεβού με τον πιο στριφνό καθηγητή για τον Σεπτέμβρη. Ναι, θα το έκαναν. Ήταν είκοσι τρία και είκοσι ενός. Παιδιά ήταν ακόμα και ζούσαν τον πιο δυνατό τους έρωτα.

Τους πρώτους μήνες της σχέσης τους περνούσαν όλο τον χρόνο τους μαζί. Ατέλειωτες συζητήσεις στα αγαπημένα τους στέκια, ολοήμερες εκδρομές τις Κυριακές, βόλτες με τους φίλους του, συναντήσεις με τους δικούς της, μέχρι και τις διαλέξεις που γίνονταν στη σχολή της παρακολουθούσε για να μην τις χάνει εκείνη. Ήθελαν να μοιράζονται τα πάντα, ήθελαν να μπουν ο ένας στον κόσμο του άλλου, και να συνθέσουν έναν καινούριο, ολόδικο τους. Της έβαζε να ακούσει τους δίσκους που αγαπούσε, τον πήγαινε στις ταινίες που προτιμούσε, την ήθελε να την νιώθει εκεί όταν είχε αγώνα, τον ήθελε εκεί να την περιμένει όταν σχολούσε. Γιορτές σε συγγενείς του, τραπέζια στους δικούς της, στο κρισιμότερο ντέρμπι της χρονιάς εκείνη βρήκε εισιτήρια από έναν φίλο της, στην πιο πετυχημένη παράσταση της σαιζόν εκείνος στήθηκε με τις ώρες στην ουρά να εξασφαλίσει τα εισιτήρια. Τα βράδια του καλοκαιριού κατέληγαν πάντα στη θάλασσα, κάθονταν στην παραλία, εκείνος την έκλεινε στην αγκαλιά του να μην κρυώνει και της ψιθύριζε ό,τι ονειρευόταν για τους δυο τους, τις έλεγε πως όλα του φανερώνονταν σαν ταινία στο σκοτεινό ορίζοντα και άπλωνε το χέρι του να της δείξει που έπρεπε να κοιτάξει και στο τέλος λύνονταν στα γέλια.
Κάποια στιγμή εκείνος έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία. Μαζί την είχαν ψάξει, μαζί είχαν χαρεί. Εκείνη ξεκίνησε την πρακτική της. Μαζί είχαν επιλέξει τι να δηλώσει, μαζί είχαν χαρεί. Οι υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει ήταν πρωτόγνωρες και για τους δυο, τους γέμιζαν οι ασχολίες τους αλλά έλειπαν ο ένας από τη ζωή του άλλου κι είχαν συνηθίσει από την αρχή αλλιώς. Εκείνος δεν ήθελε να την φορτώνει με τα δικά του, εκείνη ένιωθε αποκομμένη. Η επικοινωνία τους ελαττώθηκε, στην αρχή έδειχναν κατανόηση ο ένας στις προτεραιότητες του άλλου, σύντομα η απόσταση μεγάλωσε, το λίγο που μοιράζονταν δεν τους κάλυπτε, ένιωθαν αδειασμένοι, πως αυτό που είχαν, όπως το ήξεραν, τελείωσε.
Οι σχέσεις στα δύσκολα φαίνονται τις έλεγαν οι φίλες της, και εκείνος το ίδιο νιώθει, υπομονή χρειάζεται, την καθησύχαζε ο κολλητός της. Εκείνος τις Κυριακές προτιμούσε να βγαίνει με τους φίλους του, κυνηγούσε λίγες ανέμελες στιγμές. Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, της έλεγε. Δεν με καταλαβαίνεις, του παραπονιόταν.

Εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα, ήταν και οι δυο ήρεμοι, είχαν κουραστεί να νιώθουν απογοητευμένοι. Ήταν και βαθιά και κρυφά ευτυχισμένοι που θα συναντιόντουσαν.. Κατέληξαν στο Θησείο, σε ένα καφέ κάτω από την Ακρόπολη. Κάθισαν για πρώτη φορά αντικριστά λες κι ήταν συνενοημένοι. Ήταν ευδιάθετοι κι οι δυο. Κοιτάζονταν στα μάτια, συζητούσαν και γελούσαν. Κουβέντα στην κουβέντα, κάποιος από τους δυο μίλησε για χωρισμό, τους φάνηκε λογικό. Συνέχισαν να συζητούν για αυτό, το φιλοσοφούσαν.. Θα μείνουμε φίλοι έλεγαν, και μαζί συμφωνούσαν. Μα οι επόμενοι θα ζηλεύουν. Δεν θα τους ακούσουμε, αν θέλουν, αλλιώς το καπελάκι τους, έλεγαν και γελούσαν. Ανέλυαν προοπτικές, διευθετούσαν λεπτομέρειες, μετρούσαν αντοχές. Και χαμογελούσαν. Έμπαινε ο ένας στο μυαλό του άλλου και αλώνιζε. Μελετούσαν άμυνες, ανασυντάσσονταν κι εξακολουθούσαν. Μια αμφίδρομη πολιορκία με αμείωτο σασπένς. Στην ουσία μάχονταν για την επανακατάληψη της πόλης που ένιωθαν πως έχαναν, έκαναν ό,τι μπορούσαν να καταπνίξουν την ανταρσία και απλά είχαν διαλέξει τους ίδιους χειρισμούς, πάλευαν ποιος θα φανεί πιο άνετος, όπως σε κάθε πόλεμο, όλα θα παίζονταν στην διπλωματία. Σιγά σιγά άρχισαν να μετράνε απώλειες αλλά δεν σταματούσαν. Το παιχνίδι είχε διαρκέσει και είχε από ώρα πάψει να τους ευχαριστεί, είχε πάρει διαστάσεις που ξεπερνούσαν το κενό ανάμεσα στα σώματά τους και άρχιζε να τους εσωκλείει στο ίδιο πεδίο βολής. Τώρα πονούσε. Και αυτοί χαμογελούσαν.

Όταν πια πλήρωσαν και σηκώθηκαν να φύγουν, εκείνη περπάτησε δυο βήματα πιο μπροστά. Το μυαλό της ήταν συγχυσμένο, σαν στρατηλάτης που αποχωρεί από το πεδίο της μάχης χωρίς να έχει ιδέα για την έκβαση. Τι είχε γίνει και πώς; Εκεί δεν ήταν; Πως εξελίχθηκε έτσι η βραδιά, δεν είχε ιδέα. Και η αυτοπεποίθηση κι η σιγουριά που είχε όλη την ώρα στο πλευρό της, τώρα της είχαν γυρίσει την πλάτη.

Είχαν συμφωνήσει να περπατήσουν στα σοκάκια της Πλάκας, είχε κρύο και ησυχία, μια σιωπηλή παγωνιά, και εκείνοι είχαν τα χέρια στις τσέπες και δεν μιλούσαν. Σε μια στροφή, μπροστά από έναν τοίχο ζωγραφισμένο με γκράφιτι, της έπιασε το χέρι και την τράβηξε να γυρίσει. Τον κοίταξε πειραγμένη. Ήξερε τι ήθελε να της δείξει. Σε εκείνο το σημείο είχε ζωγραφίσει τα αρχικά τους ένα χρόνο πριν, ήταν Απόκριες και παιδιά έτρεχαν στα ίδια σοκάκια με ρόπαλα στα χέρια και σπρέι. Την είχε τραβήξει σε αυτή τη γωνιά και με το ένα χέρι την κρατούσε και με το άλλο της έλεγε πως την αγαπούσε. Μια χαρά θυμόταν αλλά συνέχιζε να τον κοιτάζει σα να του λέει πως την ενοχλούσε. Τα μάτια του πετούσαν τώρα φωτιές, έσφιγγε τα χέρια του σε γροθιές, στη μία έκλεινε το δικό της και την πονούσε. Ένιωσε πως έπρεπε να απαλύνει το ύφος της. Την άφησε. Έστρεψε το βλέμμα της εκεί που και εκείνος κοιτούσε. Ήταν ακόμα εκεί. Ήταν τα αρχικά τους, μια καρδιά και λίγοι στίχοι από ένα τραγούδι του Bob Marley. Τίποτα δεν είχε αλλάξει σ΄ αυτά ούτε και μέσα της. Δεν τον πρόλαβε, πέταξε με δύναμη το κινητό του στον τοίχο, το σήκωσε και το ξαναπέταξε. Τον ένιωθε, αλλά δεν τον είχε ξαναδεί έτσι και τη θύμωνε. Την θύμωνε, την πονούσε αλλά δεν την φόβιζε και στη σκέψη ότι δεν την φόβιζε, ένιωσε απέραντη τρυφερότητα. Πάμε; Αυτό του είπε. Εκείνος της γύρισε την πλάτη. Προσπαθούσε να ανακτήσει τον έλεγχο του, μάταια όμως. Είχε αφεθεί να ξεπεράσει τα όρια του και ντρεπόταν. Ήθελε να την αφήσει και να εξαφανιστεί αλλά δεν μπορούσε. Και η ένταση μέσα του δεν έλεγε να κοπάσει.

Εκείνη στεκόταν και δεν ήξερε τι να κάνει, είχε ξεχάσει πια και τακτικές και νίκες, το μόνο που ήθελε ήταν να τον ημερέψει και να τον δει να χαμογελάει. Πήγε να πετάξει ένα πείραγμα και κατάπιε τις λέξεις, πήγε να κάνει ένα βήμα και αμέσως το μετάνιωσε, στάθηκε εκεί και άρχισε να κλαίει. Συγνώμη, εγώ φταίω, σε παρακαλώ… Άκουσε τη φωνή της να λυγίζει και γύρισε να την κοιτάξει. Τα μάτια της του έλεγαν σ’αγαπάω, έκανα λάθος, μην είσαι θυμωμένος, και το πιο κοντινό μέρος να κρύψει τη ντροπή του και να την γιατρέψει ήταν η αγκαλιά της.

Το video είναι του siezetheday, το ανακάλυψα τυχαία, το βρήκα πολύ τρυφερή ιδέα και ήθελα οπωσδήποτε να σας το δείξω. Και η φωτογραφία και η ιστορία, μπήκαν για να οδηγήσουν σε αυτό! Ευχαριστώ Κωστή για την σκέψη αυτή.. Συγνώμη που δε ρώτησα, αλλά μήπως ρωτάς εσύ; :)

*****************************************************

Πάντα είχα ένα μικρό παραπονάκι από τους Αγγλόφωνους. Πώς γίνεται μια γλώσσα να διαθέτει μόνο μία λέξη για όλα αυτά τα συναισθήματα που συνοδεύουν τον έρωτα και την αγάπη; Αλλά μήπως και εμείς το ίδιο σ’ αγαπώ δε λέμε στα παιδιά μας και το ίδιο στον έρωτα μας; Ίσως και να είναι το ίδιο τελικά και το πρόβλημα να είναι απλά στο κεφάλι μου επειδή είμαι και λιγάκι παραπονιάρα, συν τοις άλλοις!
Αγάπη είναι το ενδιαφέρον και η αποδοχή, η ταύτιση με τα συναισθήματα του άλλου. Δεν γίνεται να λες πως αγαπάς όταν δεν προσπαθείς να καταλάβεις και να συμπαρασταθείς στη λύπη του άλλου και στη χαρά. Ο έρωτας… ο έρωτας είναι εκείνο το μαγικό μονοπάτι που το περπατάς και αν το ακολουθήσεις σωστά θα πρέπει να σε οδηγήσει στην αγάπη, στην αγάπη για ένα πλάσμα που δεν έχεις καμιά υποχρέωση να αποδεχτείς, που το κάνεις επειδή στην πορεία το έμαθες καλά… η αγάπη περιέχει την οικειότητα που από τον έρωτα απουσιάζει.
Φυσικά η διαδρομή για να είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, πρέπει να έχει και παιχνίδι. Δε λένε πως τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι μαθαίνουν τον εαυτό τους, το περιβάλλον τους, κάνουν δεσμούς και κοινωνικοποιούνται; Έτσι και σε μια σχέση το παιχνίδι ξεκινάει από την πρώτη στιγμή, από το φλερτ και συνεχίζεται αλλάζοντας συνεχώς μορφή για να την εξελίξει. Όμως το παιχνίδι του έρωτα είναι συνήθως παιχνίδι ενηλίκων και αυτό θα πει πως, ανάλογα και με τον χαρακτήρα των ατόμων, μπορεί και να αγριέψει. Ποιος θα βάλει τα όρια; Αυτό θα το κάνει η αγάπη, αν έχει προλάβει να γεννηθεί.
Δυο που αγαπιούνται δε μπορεί παρά να βιώνουν συναισθήματα κοινά. Αν λοιπόν εγώ θελήσω να σε πονέσω για να σε δοκιμάσω, αυτόματα θα πονέσω και εγώ και γι αυτό θα πρέπει να το σκεφτώ δυο φορές πριν το κάνω, και έτσι βάζω μόνη μου τα όρια και αν κάνεις και εσύ το ίδιο, όλα θα πάνε καλά. Αν εσύ συνεχίζεις να παίζεις με παλαιωμένους κανόνες, εγώ θα καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι εκπέμουμε σε άλλη συχνότητα τελοσπάντων.

Γιατί δυο άνθρωποι να θέλουν να είναι μαζί; Ας δούμε πόσες από τις απορίες μου θα καταφέρω να λύσω σήμερα! Είναι οι ομοιότητες που γεννούν τον έρωτα ή οι διαφορές; Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό που μας ελκύει σ έναν άλλο άνθρωπο και μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε τον εαυτό μας μαζί του είναι η ταύτιση και ο θαυμασμός. Το ίδιο είναι. Θέλω να πω, αυτά που θαυμάζουμε στον άλλο είναι εκείνα τα στοιχεία που και οι ίδιοι έχουμε, κρυφά ή φανερά. Λέμε ας πούμε, σε αυτόν θαυμάζω το πείσμα του και θα ήθελα να είμαι και εγώ έτσι. Δεν είναι πως αυτός που το λέει δεν έχει το πείσμα που θαυμάζει, το έχει αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορεί να το εκδηλώσει και κάποια στιγμή στη ζωή του θα φανεί. Τον εαυτό μας καθρεφτίζουμε στον άλλο και αυτόν ερωτευόμαστε. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, νομίζω ότι είναι έτσι.
Οι διαφορές είναι αυτές που πρέπει να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε για να γίνουν τα δύο ένα. Σαν ένα παζλάκι είναι τα ζευγάρια, έχουν τόσες ομοιότητες όσες δυο κομμάτια από το ίδιο παζλ, και τόσες διαφορές όσες δύο διαφορετικά κομμάτια! Απλό δε φαίνεται; Σημασία έχει να κολλήσουν τα κομμάτια, μετά είναι μία η εικόνα και κανείς από τους έξω δεν ψάχνει τις διαφορές… μόνο εκείνοι τις ξέρουν και μόνο εκείνοι ξέρουν που βρίσκεται η χρυσή τομή που τους ένωσε. Αρκεί να μιλάμε για δυο κομμάτια από το ίδιο παζλ... είναι λεπτό αυτό το σημείο! :)

Θα βάλω τα δυνατά μου και δεν θα την αναλύσω τώρα την θεωρία του παζλ... θα μείνει αιωρούμενη η απειλή για κάποια άλλη φορά!!! Δεν ξέρω τι με έπιασε, είναι που έχω να κάνω καιρό ανάρτηση.. ή μάλλον είναι που ήθελα να σας αποχαιρετίσω.. αλλά δεν είμαι για τέτοια εγώ.. αθόρυβα θα φύγω.. ή τελοσπάντων, θα φεύγω και θα έρχομαι.. ουφ, δεν έχει σημασία τώρα.

Και επειδή είπαμε, κάτι με έπιασε, έχω και άλλο video.. ε δεν μπορώ να παραλείψω.. η βραχνάδα του Χατζηγιάννη σε αυτό το δίσκο με έχει σκλαβώσει!

Εξαιρετικά αφιερωμένο...