Περιρρέουσα ατμόσφαιρα

Περιρρέουσα ατμόσφαιρα… για δες… βάλαμε έναν τίτλο να μας καθοδηγεί! Διότι είναι πρώτη φορά που ο τίτλος θα προηγηθεί… Αυτό συμβαίνει γιατί, ενώ δεν έχω χρόνο σήμερα για ανάρτηση, είναι αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που με παρασύρει και εγώ αφήνομαι… τι να κάνω; Με τη φύση εγώ δεν τα βάζω! Διότι είναι η φύση που ξυπνάει, όλη αυτή η συσωρευμένη ενέργεια που δεν έχει άλλη υπομονή και ζητάει να απελευθερωθεί με ορμή, είναι η Άνοιξη που μπαίνει, που έχει ήδη μπει δηλαδή, που μας έχει κάνει να καρδιοχτυπάμε δυνατά και ακανόνιστα τον πληθυσμό απανταχού… της μπλογκόσφαιρας! Είναι η jacki που άνοιξε πρώτη το χορό και μας θύμησε πως είναι Όταν όλα είναι έρωτας και από ό,τι είδα δεν σκοπεύει να μας αφήσει να το ξεχάσουμε… είναι ο Κωνσταντίνος που εμπνέεται ποιητές και μούσες και πάθη… είναι η Αναστασία με τα λουλούδια της που είναι έτσι κι αλλιώς πάντα η Άνοιξη προσωποποιημένη… είναι η nina με τα βιντεάκια της… και άλλοι… και άλλοι… όλοι δηλαδή! Κανείς μας δεν γλιτώνει!.. Εγώ θα ξέφευγα;

Γεγονός είναι ότι τις προηγούμενες μέρες με είχε πιάσει μια μελαγχολία, ε δεν κυλούν και όλα στη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο είναι αλήθεια! Πέρα από αυτό το αναπόφευκτο γεγονός όμως, η διάθεση μου ήταν πεσμένη… κάτι ο χειμώνας που φεύγει, και πραγματικά μου αρέσει πολύ ο χειμώνας… ίσως γιατί οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι τυλιγμένες σε ένα χειμωνιάτικο πέπλο από μυρωδιές, φλόγες, αχνιστές αναπνοές και αγκαλιές… πάντα ο χειμώνας για μένα θα σημαίνει ένα αίσθημα ζεστασιάς, ασφάλειας, θαλπωρής που θα με προστατεύει και δεν θα με αφήνει να νιώσω την παγωνιά του να με κατακλύζει… αλλά δεν είναι κατάλληλη ανάρτηση αυτή για να σας εξηγήσω τι εννοώ… κάτι ο χειμώνας που αποχωρεί λοιπόν, κάτι η Άνοιξη που έρχεται φουριόζα και με προïδεάζει για κάποια επικειμένη μάχη και με προειδοποιεί ‘έσω ετοιμοπόλεμη’… όμως εγώ ένιωσα ανέτοιμη, τρωτή… άοπλη… και έτσι μια χαρά κατάφερε να με αγχώσει!... Έπειτα όμως θυμήθηκα τα λόγια του Σοφοκλή… Έρωτα ανίκητε στη μάχη… ας μη γελιόμαστε, όπου Άνοιξη ίσον Έρωτας, τι άλλο από έρωτας;… και αναθάρρισα! Ό, τι δεν μπορείς να αποφύγεις, κοίτα να το απολαύσεις, κοινώς! Τι παιχνίδια σκαρώνει το μυαλό, στον αγώνα της επιβίωσης!

Η αλήθεια είναι πως έναν ολόκληρο χειμώνα φύλαξα στην καρδιά μου έναν σπόρο από το πιο όμορφο λουλούδι, και το κράτησα ζεστό, το πότισα, το φρόντισα και εκείνο αναπτύχθηκε και έφτασε σήμερα να είναι ένα πανέμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο… είναι δυνατόν τώρα που έφτασε η Άνοιξη να το αφήσω να μαραθεί; Ακόμα και να προσπαθούσα, δεν θα τα κατάφερνα… πόσο μάλλον που δεν θα έβρισκα ποτέ τη δύναμη για μια τέτοια προσπάθεια, γιατί αλήθεια σας λέω, ποτέ δεν είχα κάτι τόσο όμορφο, αληθινό και δροσερό μέσα στην καρδιά μου, κάτι τόσο ξεχωριστό. Και μου αρέσει έτσι όπως είναι ακριβώς, γιατί οι τριανταφυλλιές στον κήπο τις καρδιάς μου είχαν να ανθίσουν καιρό, και είναι όμορφες, μου αρέσουν, μου αρέσω, κοντά σε αυτές και εγώ… γι’ αυτό θα το προστατεύσω το λουλούδι που μου χάρισες με όση δύναμη έχω, αν εσύ ξέρεις να προστατεύεις την ομορφιά καλύτερα από τον καθένα, τότε μπορώ και εγώ…

Μα σε ποιον μιλάω τελικά;... εντάξει, Άνοιξη είναι, πετάει το μυαλό... πετάνε και τα λόγια, τα παίρνουν και τα ταξιδεύουν οι πεταλούδες και τα πουλιά... και γίνονται μια κουβέντα, και όλοι μας μια παρέα, κάτω από έναν ανοιξιάτικο ουρανό!
Τώρα που είπα μια παρέα, έχω κάτι, από καιρό, να πω… τέλοσπαντων… για να δούμε… θα μου βγει;… και πώς;…
Απλά, θα σταματήσω τις αναρτήσεις για λίγο καιρό, ή θα τις αραιώσω αισθητά… δεν ξέρω ακριβώς… αλλά δεν είναι αυτό… κυρίως είναι που θα αραιώσω και τις επισκέψεις, που με ενοχλεί… και σας το λέω για να μην αναρωτιέστε όταν θα συμβεί… και ας μείνει ασχολίαστο αυτό, παρακαλώ! Πάντως, σας ευχαριστώ όλους σας, μέσα από την καρδιά μου για όλα όσα μέχρι τώρα έχουμε μοιραστεί…

Καλά, δεν έλεγα ότι έχω έναν τίτλο να με καθοδηγεί; Δεν παίζομαι τελικά, απαπα!!! Άνοιξη λοιπόν! Κάποτε είχα γράψει ένα παραμύθι για την Άνοιξη… στο Λύκειο ήμουν εγώ, και το παραμύθι ήταν για ένα γειτονόπουλο που το είχε εργασία στο Γυμνάσιο. Στο παραμύθι αυτό λοιπόν, η Άνοιξη ήταν μια όμορφη κοπέλα (χαρακτηριστικά πρωτότυπο αυτό!) που ζούσε στο βασίλειο του γέρο Χρόνου σε ένα όμορφο παλάτι και περνούσε το χρόνο της παίζοντας κρυφτό με τις ηλιαχτίδες, φτιάχνοντας στεφάνια από μικρά μπουμπουκάκια, προβάροντας χρωματιστά, αέρινα φορέματα και κάνοντας συντροφιά με μερικούς συνομήλικους της μήνες, περιμένοντας να φτάσει στην κατάλληλη ηλικία που θα της επιτρεπόταν να ταξιδέψει ως τη γη για να σκορπίσει τα νιάτα της και την δροσιά της στην πλάση. Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή, στο ταξίδι της την συνόδευσε ο αγαπημένος της πατέρας, αυτός που εμείς ξέρουμε ως τον αυστηρό Μάρτη που αστράφτει και μπουμπουνίζει για να προστατεύσει την μονάκριβή του θυγατέρα… μα εκείνη με την γλύκα της και την καλοσύνη της κέρδισε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη του και έμεινε μόνη της, ελεύθερη να εξερευνά και να ομορφαίνει κάθε μικρή γωνιά… και τότε, συνάντησε ένα όμορφο παλικάρι, που το αγάπησε και την αγάπησε με την πρώτη ματιά. Το παλικάρι το έλεγαν Απρίλη και ο έρωτας τους έγινε φως και πνοή που σκέπασε όλη τη γη και όλα τα πλάσματα τον χόρευαν και τον τραγουδούσαν… Και από τον έρωτα αυτό γεννήθηκε ένα αγόρι καλό και ζωηρό πολύ, που τον είπαν Μάη, και το παιδάκι αυτό ήταν πολύ τυχερό γιατί όλοι το αγαπούσαν και το ήθελαν και είχε στη διάθεση του για να παίζει κάθε κήπο και κάθε αγρό, και όλα τα μικρά ζωάκια, αλλά και όλα τα παιδάκια ήταν φίλοι του…

Αυτό ήταν πάνω κάτω εκείνο το παραμύθι, γιατί δεν το θυμάμαι και καλά.. Το γράψαμε με εκείνο το πιτσιρίκι- κοτζάμ παλικάρι σήμερα!- στα αγγλικά, γιατί στο σχολείο που πήγαινε τα περισσότερα μαθήματα ήταν στα αγγλικά, και του βάλαμε και εικόνες και ήταν πολύ ωραίο και τώρα το θυμήθηκα… γιατί την άνοιξη εκτός που ερωτευόμαστε, γινόμαστε και παιδιά… νομίζετε πως δεν ερωτεύονται τα παιδιά; Αυτά ερωτεύονται τη ζωή… με ανιδιοτέλεια, γνήσια και ειλικρινά.

Αυτά! Τώρα θα σας βάλω και ένα βιντεάκι με πρωταγωνιστές αυτά… και έπειτα ένα ποίημα… για μεγαλύτερα παιδιά!
Σας φιλώ… μια απολαυστική Άνοιξη σε όλους σας… και έναν Απρίλη να συναπαντήσετε, όσοι τον λαχταράτε… καλά, όσες τον λαχταράτε… εσείς οι άλλοι, μια Άνοιξη, ή κάποια που θα φέρει την Άνοιξη…






*********************************************************** *********


ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ


Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου επύρωσε σαν το κερί και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα και όλο καρτερεί.

Κλείσε μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου,
δωσ’ μου το χειλάκι σου, που ‘ναι απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο για σένα απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο σα μέλι να σου πω.

Έλα πέσε απάνω μου και μη κοιτάς με τρόμο.
το κερί μας έσβησε, δεν μας θωρεί κανείς.
Ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι άσε να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε τη χαραυγή οι γειτόνοι,
για ποιο λόγο σφάλισες, αχ! Πες τους, να χαρείς,
πες τους πως στην κάμαρα φοβάσαι άμα νυχτώνει,
κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, τ’ ακούς; Νωρίς!


Ναπολέων Λαπαθιώτης