Περιρρέουσα ατμόσφαιρα

Περιρρέουσα ατμόσφαιρα… για δες… βάλαμε έναν τίτλο να μας καθοδηγεί! Διότι είναι πρώτη φορά που ο τίτλος θα προηγηθεί… Αυτό συμβαίνει γιατί, ενώ δεν έχω χρόνο σήμερα για ανάρτηση, είναι αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που με παρασύρει και εγώ αφήνομαι… τι να κάνω; Με τη φύση εγώ δεν τα βάζω! Διότι είναι η φύση που ξυπνάει, όλη αυτή η συσωρευμένη ενέργεια που δεν έχει άλλη υπομονή και ζητάει να απελευθερωθεί με ορμή, είναι η Άνοιξη που μπαίνει, που έχει ήδη μπει δηλαδή, που μας έχει κάνει να καρδιοχτυπάμε δυνατά και ακανόνιστα τον πληθυσμό απανταχού… της μπλογκόσφαιρας! Είναι η jacki που άνοιξε πρώτη το χορό και μας θύμησε πως είναι Όταν όλα είναι έρωτας και από ό,τι είδα δεν σκοπεύει να μας αφήσει να το ξεχάσουμε… είναι ο Κωνσταντίνος που εμπνέεται ποιητές και μούσες και πάθη… είναι η Αναστασία με τα λουλούδια της που είναι έτσι κι αλλιώς πάντα η Άνοιξη προσωποποιημένη… είναι η nina με τα βιντεάκια της… και άλλοι… και άλλοι… όλοι δηλαδή! Κανείς μας δεν γλιτώνει!.. Εγώ θα ξέφευγα;

Γεγονός είναι ότι τις προηγούμενες μέρες με είχε πιάσει μια μελαγχολία, ε δεν κυλούν και όλα στη ζωή μου με τον καλύτερο τρόπο είναι αλήθεια! Πέρα από αυτό το αναπόφευκτο γεγονός όμως, η διάθεση μου ήταν πεσμένη… κάτι ο χειμώνας που φεύγει, και πραγματικά μου αρέσει πολύ ο χειμώνας… ίσως γιατί οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου είναι τυλιγμένες σε ένα χειμωνιάτικο πέπλο από μυρωδιές, φλόγες, αχνιστές αναπνοές και αγκαλιές… πάντα ο χειμώνας για μένα θα σημαίνει ένα αίσθημα ζεστασιάς, ασφάλειας, θαλπωρής που θα με προστατεύει και δεν θα με αφήνει να νιώσω την παγωνιά του να με κατακλύζει… αλλά δεν είναι κατάλληλη ανάρτηση αυτή για να σας εξηγήσω τι εννοώ… κάτι ο χειμώνας που αποχωρεί λοιπόν, κάτι η Άνοιξη που έρχεται φουριόζα και με προïδεάζει για κάποια επικειμένη μάχη και με προειδοποιεί ‘έσω ετοιμοπόλεμη’… όμως εγώ ένιωσα ανέτοιμη, τρωτή… άοπλη… και έτσι μια χαρά κατάφερε να με αγχώσει!... Έπειτα όμως θυμήθηκα τα λόγια του Σοφοκλή… Έρωτα ανίκητε στη μάχη… ας μη γελιόμαστε, όπου Άνοιξη ίσον Έρωτας, τι άλλο από έρωτας;… και αναθάρρισα! Ό, τι δεν μπορείς να αποφύγεις, κοίτα να το απολαύσεις, κοινώς! Τι παιχνίδια σκαρώνει το μυαλό, στον αγώνα της επιβίωσης!

Η αλήθεια είναι πως έναν ολόκληρο χειμώνα φύλαξα στην καρδιά μου έναν σπόρο από το πιο όμορφο λουλούδι, και το κράτησα ζεστό, το πότισα, το φρόντισα και εκείνο αναπτύχθηκε και έφτασε σήμερα να είναι ένα πανέμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο… είναι δυνατόν τώρα που έφτασε η Άνοιξη να το αφήσω να μαραθεί; Ακόμα και να προσπαθούσα, δεν θα τα κατάφερνα… πόσο μάλλον που δεν θα έβρισκα ποτέ τη δύναμη για μια τέτοια προσπάθεια, γιατί αλήθεια σας λέω, ποτέ δεν είχα κάτι τόσο όμορφο, αληθινό και δροσερό μέσα στην καρδιά μου, κάτι τόσο ξεχωριστό. Και μου αρέσει έτσι όπως είναι ακριβώς, γιατί οι τριανταφυλλιές στον κήπο τις καρδιάς μου είχαν να ανθίσουν καιρό, και είναι όμορφες, μου αρέσουν, μου αρέσω, κοντά σε αυτές και εγώ… γι’ αυτό θα το προστατεύσω το λουλούδι που μου χάρισες με όση δύναμη έχω, αν εσύ ξέρεις να προστατεύεις την ομορφιά καλύτερα από τον καθένα, τότε μπορώ και εγώ…

Μα σε ποιον μιλάω τελικά;... εντάξει, Άνοιξη είναι, πετάει το μυαλό... πετάνε και τα λόγια, τα παίρνουν και τα ταξιδεύουν οι πεταλούδες και τα πουλιά... και γίνονται μια κουβέντα, και όλοι μας μια παρέα, κάτω από έναν ανοιξιάτικο ουρανό!
Τώρα που είπα μια παρέα, έχω κάτι, από καιρό, να πω… τέλοσπαντων… για να δούμε… θα μου βγει;… και πώς;…
Απλά, θα σταματήσω τις αναρτήσεις για λίγο καιρό, ή θα τις αραιώσω αισθητά… δεν ξέρω ακριβώς… αλλά δεν είναι αυτό… κυρίως είναι που θα αραιώσω και τις επισκέψεις, που με ενοχλεί… και σας το λέω για να μην αναρωτιέστε όταν θα συμβεί… και ας μείνει ασχολίαστο αυτό, παρακαλώ! Πάντως, σας ευχαριστώ όλους σας, μέσα από την καρδιά μου για όλα όσα μέχρι τώρα έχουμε μοιραστεί…

Καλά, δεν έλεγα ότι έχω έναν τίτλο να με καθοδηγεί; Δεν παίζομαι τελικά, απαπα!!! Άνοιξη λοιπόν! Κάποτε είχα γράψει ένα παραμύθι για την Άνοιξη… στο Λύκειο ήμουν εγώ, και το παραμύθι ήταν για ένα γειτονόπουλο που το είχε εργασία στο Γυμνάσιο. Στο παραμύθι αυτό λοιπόν, η Άνοιξη ήταν μια όμορφη κοπέλα (χαρακτηριστικά πρωτότυπο αυτό!) που ζούσε στο βασίλειο του γέρο Χρόνου σε ένα όμορφο παλάτι και περνούσε το χρόνο της παίζοντας κρυφτό με τις ηλιαχτίδες, φτιάχνοντας στεφάνια από μικρά μπουμπουκάκια, προβάροντας χρωματιστά, αέρινα φορέματα και κάνοντας συντροφιά με μερικούς συνομήλικους της μήνες, περιμένοντας να φτάσει στην κατάλληλη ηλικία που θα της επιτρεπόταν να ταξιδέψει ως τη γη για να σκορπίσει τα νιάτα της και την δροσιά της στην πλάση. Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή, στο ταξίδι της την συνόδευσε ο αγαπημένος της πατέρας, αυτός που εμείς ξέρουμε ως τον αυστηρό Μάρτη που αστράφτει και μπουμπουνίζει για να προστατεύσει την μονάκριβή του θυγατέρα… μα εκείνη με την γλύκα της και την καλοσύνη της κέρδισε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη του και έμεινε μόνη της, ελεύθερη να εξερευνά και να ομορφαίνει κάθε μικρή γωνιά… και τότε, συνάντησε ένα όμορφο παλικάρι, που το αγάπησε και την αγάπησε με την πρώτη ματιά. Το παλικάρι το έλεγαν Απρίλη και ο έρωτας τους έγινε φως και πνοή που σκέπασε όλη τη γη και όλα τα πλάσματα τον χόρευαν και τον τραγουδούσαν… Και από τον έρωτα αυτό γεννήθηκε ένα αγόρι καλό και ζωηρό πολύ, που τον είπαν Μάη, και το παιδάκι αυτό ήταν πολύ τυχερό γιατί όλοι το αγαπούσαν και το ήθελαν και είχε στη διάθεση του για να παίζει κάθε κήπο και κάθε αγρό, και όλα τα μικρά ζωάκια, αλλά και όλα τα παιδάκια ήταν φίλοι του…

Αυτό ήταν πάνω κάτω εκείνο το παραμύθι, γιατί δεν το θυμάμαι και καλά.. Το γράψαμε με εκείνο το πιτσιρίκι- κοτζάμ παλικάρι σήμερα!- στα αγγλικά, γιατί στο σχολείο που πήγαινε τα περισσότερα μαθήματα ήταν στα αγγλικά, και του βάλαμε και εικόνες και ήταν πολύ ωραίο και τώρα το θυμήθηκα… γιατί την άνοιξη εκτός που ερωτευόμαστε, γινόμαστε και παιδιά… νομίζετε πως δεν ερωτεύονται τα παιδιά; Αυτά ερωτεύονται τη ζωή… με ανιδιοτέλεια, γνήσια και ειλικρινά.

Αυτά! Τώρα θα σας βάλω και ένα βιντεάκι με πρωταγωνιστές αυτά… και έπειτα ένα ποίημα… για μεγαλύτερα παιδιά!
Σας φιλώ… μια απολαυστική Άνοιξη σε όλους σας… και έναν Απρίλη να συναπαντήσετε, όσοι τον λαχταράτε… καλά, όσες τον λαχταράτε… εσείς οι άλλοι, μια Άνοιξη, ή κάποια που θα φέρει την Άνοιξη…






*********************************************************** *********


ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ


Κλείσε τα παράθυρα μη βλέπουν οι γειτόνοι,
και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί.
Η αγκαλιά μου επύρωσε σαν το κερί και λιώνει,
για σφιχταγκαλιάσματα και όλο καρτερεί.

Κλείσε μη μας βλέπουνε λοξά οι ματιές του κόσμου,
δωσ’ μου το χειλάκι σου, που ‘ναι απαλό, νωπό.
Έχω κάτι ολόγλυκο για σένα απόψε, φως μου,
έχω κάτι ολόγλυκο σα μέλι να σου πω.

Έλα πέσε απάνω μου και μη κοιτάς με τρόμο.
το κερί μας έσβησε, δεν μας θωρεί κανείς.
Ξέχασε πως βρίσκονται κι άλλες ψυχές στο δρόμο,
κι άσε να κυλήσουμε σε πέλαγα ηδονής.

Έλα, ως τα μεσάνυχτα θα σε φιλώ στο στόμα,
έλα, κι είναι οι πόθοι μου τρελοί, τόσο τρελοί,
που το γλυκοχάραμα θα μας προλάβει ακόμα
στο πρώτο μας αγκάλιασμα, στο πρώτο μας φιλί.

Κι όταν σε ρωτήσουνε τη χαραυγή οι γειτόνοι,
για ποιο λόγο σφάλισες, αχ! Πες τους, να χαρείς,
πες τους πως στην κάμαρα φοβάσαι άμα νυχτώνει,
κι έπεσες και πλάγιασες νωρίς, τ’ ακούς; Νωρίς!


Ναπολέων Λαπαθιώτης

Love it is a flower...

The Rose


Some say love it is a river
that drowns the tender reed
Some say love it is a razer
that leaves your soul to blead

Some say love it is a hunger
an endless aching need
I say love it is a flower
and You its only seed

It's the heart afraid of breaking
that never learns to dance
It's the dream afraid of waking
that never takes the chance
It's the one who won't be taken
who cannot seem to give
and the soul afraid of dying
that never learns to live

When the night has been so lonely
and the road has been too long
and you think that love is only
for the lucky and the strong
Just remember in the winter
far beneath the bitter snows
lies the seed
that with the sun's love
in the Spring
becomes the rose...

Πέφτει βροχή

Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ερμηνεία: Νάνα Μούσχουρη

Μικρή πατρίδα

Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας - Χρήστος Θηβαίος

Love's Labour's Lost

Συναντήθηκαν ένα απόγευμα μετά από πολλές μέρες που είχαν να βρεθούν.

Μόνο τηλέφωνα αργά τη νύχτα λίγο πριν κοιμηθούν, ξεσπούσαν όλη την ένταση της ημέρας ο ένας στον άλλο. Εκείνος όλη μέρα στη δουλειά, το μεσημέρι πήγαινε για φαγητό με συναδέλφους σε ένα bistro στο κέντρο και γύριζε στο σπίτι μετά τις εννιά. Εκείνη έδινε εξετάσεις, περνούσε την ημέρα της στο πανεπιστήμιο, έτρεχε για σημειώσεις και βιβλία, έπινε καφέ με συμφοιτητές, αντάλλασε θέματα, πήγαινε στη βιβλιοθήκη με την ελπίδα πως εκεί θα συγκεντρωθεί και όταν οι ελπίδες εξανεμίζονταν επέστρεφε σπίτι να προχωρήσει την εργασία που είχε αναλάβει.
Κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα κάποιος από τους δυο έστελνε πρώτος μήνυμα στο κινητό του άλλου. Μερικές φορές κανείς από τους δυο. Και όταν μιλούσαν, έτσι για να πουν μια καληνύχτα, κατάφερναν πάντα να εκνευριστούν και να τελειώσουν την συνομιλία τους απότομα.
Αν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν πόσο ανάγκη είχαν να περάσουν μια μέρα μαζί, εκείνος ευχαρίστως θα ανέβαζε πυρετό και εκείνη ακόμα πιο ευχαρίστως θα ανέβαλε το ραντεβού με τον πιο στριφνό καθηγητή για τον Σεπτέμβρη. Ναι, θα το έκαναν. Ήταν είκοσι τρία και είκοσι ενός. Παιδιά ήταν ακόμα και ζούσαν τον πιο δυνατό τους έρωτα.

Τους πρώτους μήνες της σχέσης τους περνούσαν όλο τον χρόνο τους μαζί. Ατέλειωτες συζητήσεις στα αγαπημένα τους στέκια, ολοήμερες εκδρομές τις Κυριακές, βόλτες με τους φίλους του, συναντήσεις με τους δικούς της, μέχρι και τις διαλέξεις που γίνονταν στη σχολή της παρακολουθούσε για να μην τις χάνει εκείνη. Ήθελαν να μοιράζονται τα πάντα, ήθελαν να μπουν ο ένας στον κόσμο του άλλου, και να συνθέσουν έναν καινούριο, ολόδικο τους. Της έβαζε να ακούσει τους δίσκους που αγαπούσε, τον πήγαινε στις ταινίες που προτιμούσε, την ήθελε να την νιώθει εκεί όταν είχε αγώνα, τον ήθελε εκεί να την περιμένει όταν σχολούσε. Γιορτές σε συγγενείς του, τραπέζια στους δικούς της, στο κρισιμότερο ντέρμπι της χρονιάς εκείνη βρήκε εισιτήρια από έναν φίλο της, στην πιο πετυχημένη παράσταση της σαιζόν εκείνος στήθηκε με τις ώρες στην ουρά να εξασφαλίσει τα εισιτήρια. Τα βράδια του καλοκαιριού κατέληγαν πάντα στη θάλασσα, κάθονταν στην παραλία, εκείνος την έκλεινε στην αγκαλιά του να μην κρυώνει και της ψιθύριζε ό,τι ονειρευόταν για τους δυο τους, τις έλεγε πως όλα του φανερώνονταν σαν ταινία στο σκοτεινό ορίζοντα και άπλωνε το χέρι του να της δείξει που έπρεπε να κοιτάξει και στο τέλος λύνονταν στα γέλια.
Κάποια στιγμή εκείνος έπιασε δουλειά σε μια εταιρεία. Μαζί την είχαν ψάξει, μαζί είχαν χαρεί. Εκείνη ξεκίνησε την πρακτική της. Μαζί είχαν επιλέξει τι να δηλώσει, μαζί είχαν χαρεί. Οι υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει ήταν πρωτόγνωρες και για τους δυο, τους γέμιζαν οι ασχολίες τους αλλά έλειπαν ο ένας από τη ζωή του άλλου κι είχαν συνηθίσει από την αρχή αλλιώς. Εκείνος δεν ήθελε να την φορτώνει με τα δικά του, εκείνη ένιωθε αποκομμένη. Η επικοινωνία τους ελαττώθηκε, στην αρχή έδειχναν κατανόηση ο ένας στις προτεραιότητες του άλλου, σύντομα η απόσταση μεγάλωσε, το λίγο που μοιράζονταν δεν τους κάλυπτε, ένιωθαν αδειασμένοι, πως αυτό που είχαν, όπως το ήξεραν, τελείωσε.
Οι σχέσεις στα δύσκολα φαίνονται τις έλεγαν οι φίλες της, και εκείνος το ίδιο νιώθει, υπομονή χρειάζεται, την καθησύχαζε ο κολλητός της. Εκείνος τις Κυριακές προτιμούσε να βγαίνει με τους φίλους του, κυνηγούσε λίγες ανέμελες στιγμές. Σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, της έλεγε. Δεν με καταλαβαίνεις, του παραπονιόταν.

Εκείνο το Κυριακάτικο απόγευμα, ήταν και οι δυο ήρεμοι, είχαν κουραστεί να νιώθουν απογοητευμένοι. Ήταν και βαθιά και κρυφά ευτυχισμένοι που θα συναντιόντουσαν.. Κατέληξαν στο Θησείο, σε ένα καφέ κάτω από την Ακρόπολη. Κάθισαν για πρώτη φορά αντικριστά λες κι ήταν συνενοημένοι. Ήταν ευδιάθετοι κι οι δυο. Κοιτάζονταν στα μάτια, συζητούσαν και γελούσαν. Κουβέντα στην κουβέντα, κάποιος από τους δυο μίλησε για χωρισμό, τους φάνηκε λογικό. Συνέχισαν να συζητούν για αυτό, το φιλοσοφούσαν.. Θα μείνουμε φίλοι έλεγαν, και μαζί συμφωνούσαν. Μα οι επόμενοι θα ζηλεύουν. Δεν θα τους ακούσουμε, αν θέλουν, αλλιώς το καπελάκι τους, έλεγαν και γελούσαν. Ανέλυαν προοπτικές, διευθετούσαν λεπτομέρειες, μετρούσαν αντοχές. Και χαμογελούσαν. Έμπαινε ο ένας στο μυαλό του άλλου και αλώνιζε. Μελετούσαν άμυνες, ανασυντάσσονταν κι εξακολουθούσαν. Μια αμφίδρομη πολιορκία με αμείωτο σασπένς. Στην ουσία μάχονταν για την επανακατάληψη της πόλης που ένιωθαν πως έχαναν, έκαναν ό,τι μπορούσαν να καταπνίξουν την ανταρσία και απλά είχαν διαλέξει τους ίδιους χειρισμούς, πάλευαν ποιος θα φανεί πιο άνετος, όπως σε κάθε πόλεμο, όλα θα παίζονταν στην διπλωματία. Σιγά σιγά άρχισαν να μετράνε απώλειες αλλά δεν σταματούσαν. Το παιχνίδι είχε διαρκέσει και είχε από ώρα πάψει να τους ευχαριστεί, είχε πάρει διαστάσεις που ξεπερνούσαν το κενό ανάμεσα στα σώματά τους και άρχιζε να τους εσωκλείει στο ίδιο πεδίο βολής. Τώρα πονούσε. Και αυτοί χαμογελούσαν.

Όταν πια πλήρωσαν και σηκώθηκαν να φύγουν, εκείνη περπάτησε δυο βήματα πιο μπροστά. Το μυαλό της ήταν συγχυσμένο, σαν στρατηλάτης που αποχωρεί από το πεδίο της μάχης χωρίς να έχει ιδέα για την έκβαση. Τι είχε γίνει και πώς; Εκεί δεν ήταν; Πως εξελίχθηκε έτσι η βραδιά, δεν είχε ιδέα. Και η αυτοπεποίθηση κι η σιγουριά που είχε όλη την ώρα στο πλευρό της, τώρα της είχαν γυρίσει την πλάτη.

Είχαν συμφωνήσει να περπατήσουν στα σοκάκια της Πλάκας, είχε κρύο και ησυχία, μια σιωπηλή παγωνιά, και εκείνοι είχαν τα χέρια στις τσέπες και δεν μιλούσαν. Σε μια στροφή, μπροστά από έναν τοίχο ζωγραφισμένο με γκράφιτι, της έπιασε το χέρι και την τράβηξε να γυρίσει. Τον κοίταξε πειραγμένη. Ήξερε τι ήθελε να της δείξει. Σε εκείνο το σημείο είχε ζωγραφίσει τα αρχικά τους ένα χρόνο πριν, ήταν Απόκριες και παιδιά έτρεχαν στα ίδια σοκάκια με ρόπαλα στα χέρια και σπρέι. Την είχε τραβήξει σε αυτή τη γωνιά και με το ένα χέρι την κρατούσε και με το άλλο της έλεγε πως την αγαπούσε. Μια χαρά θυμόταν αλλά συνέχιζε να τον κοιτάζει σα να του λέει πως την ενοχλούσε. Τα μάτια του πετούσαν τώρα φωτιές, έσφιγγε τα χέρια του σε γροθιές, στη μία έκλεινε το δικό της και την πονούσε. Ένιωσε πως έπρεπε να απαλύνει το ύφος της. Την άφησε. Έστρεψε το βλέμμα της εκεί που και εκείνος κοιτούσε. Ήταν ακόμα εκεί. Ήταν τα αρχικά τους, μια καρδιά και λίγοι στίχοι από ένα τραγούδι του Bob Marley. Τίποτα δεν είχε αλλάξει σ΄ αυτά ούτε και μέσα της. Δεν τον πρόλαβε, πέταξε με δύναμη το κινητό του στον τοίχο, το σήκωσε και το ξαναπέταξε. Τον ένιωθε, αλλά δεν τον είχε ξαναδεί έτσι και τη θύμωνε. Την θύμωνε, την πονούσε αλλά δεν την φόβιζε και στη σκέψη ότι δεν την φόβιζε, ένιωσε απέραντη τρυφερότητα. Πάμε; Αυτό του είπε. Εκείνος της γύρισε την πλάτη. Προσπαθούσε να ανακτήσει τον έλεγχο του, μάταια όμως. Είχε αφεθεί να ξεπεράσει τα όρια του και ντρεπόταν. Ήθελε να την αφήσει και να εξαφανιστεί αλλά δεν μπορούσε. Και η ένταση μέσα του δεν έλεγε να κοπάσει.

Εκείνη στεκόταν και δεν ήξερε τι να κάνει, είχε ξεχάσει πια και τακτικές και νίκες, το μόνο που ήθελε ήταν να τον ημερέψει και να τον δει να χαμογελάει. Πήγε να πετάξει ένα πείραγμα και κατάπιε τις λέξεις, πήγε να κάνει ένα βήμα και αμέσως το μετάνιωσε, στάθηκε εκεί και άρχισε να κλαίει. Συγνώμη, εγώ φταίω, σε παρακαλώ… Άκουσε τη φωνή της να λυγίζει και γύρισε να την κοιτάξει. Τα μάτια της του έλεγαν σ’αγαπάω, έκανα λάθος, μην είσαι θυμωμένος, και το πιο κοντινό μέρος να κρύψει τη ντροπή του και να την γιατρέψει ήταν η αγκαλιά της.

Το video είναι του siezetheday, το ανακάλυψα τυχαία, το βρήκα πολύ τρυφερή ιδέα και ήθελα οπωσδήποτε να σας το δείξω. Και η φωτογραφία και η ιστορία, μπήκαν για να οδηγήσουν σε αυτό! Ευχαριστώ Κωστή για την σκέψη αυτή.. Συγνώμη που δε ρώτησα, αλλά μήπως ρωτάς εσύ; :)

*****************************************************

Πάντα είχα ένα μικρό παραπονάκι από τους Αγγλόφωνους. Πώς γίνεται μια γλώσσα να διαθέτει μόνο μία λέξη για όλα αυτά τα συναισθήματα που συνοδεύουν τον έρωτα και την αγάπη; Αλλά μήπως και εμείς το ίδιο σ’ αγαπώ δε λέμε στα παιδιά μας και το ίδιο στον έρωτα μας; Ίσως και να είναι το ίδιο τελικά και το πρόβλημα να είναι απλά στο κεφάλι μου επειδή είμαι και λιγάκι παραπονιάρα, συν τοις άλλοις!
Αγάπη είναι το ενδιαφέρον και η αποδοχή, η ταύτιση με τα συναισθήματα του άλλου. Δεν γίνεται να λες πως αγαπάς όταν δεν προσπαθείς να καταλάβεις και να συμπαρασταθείς στη λύπη του άλλου και στη χαρά. Ο έρωτας… ο έρωτας είναι εκείνο το μαγικό μονοπάτι που το περπατάς και αν το ακολουθήσεις σωστά θα πρέπει να σε οδηγήσει στην αγάπη, στην αγάπη για ένα πλάσμα που δεν έχεις καμιά υποχρέωση να αποδεχτείς, που το κάνεις επειδή στην πορεία το έμαθες καλά… η αγάπη περιέχει την οικειότητα που από τον έρωτα απουσιάζει.
Φυσικά η διαδρομή για να είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, πρέπει να έχει και παιχνίδι. Δε λένε πως τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι μαθαίνουν τον εαυτό τους, το περιβάλλον τους, κάνουν δεσμούς και κοινωνικοποιούνται; Έτσι και σε μια σχέση το παιχνίδι ξεκινάει από την πρώτη στιγμή, από το φλερτ και συνεχίζεται αλλάζοντας συνεχώς μορφή για να την εξελίξει. Όμως το παιχνίδι του έρωτα είναι συνήθως παιχνίδι ενηλίκων και αυτό θα πει πως, ανάλογα και με τον χαρακτήρα των ατόμων, μπορεί και να αγριέψει. Ποιος θα βάλει τα όρια; Αυτό θα το κάνει η αγάπη, αν έχει προλάβει να γεννηθεί.
Δυο που αγαπιούνται δε μπορεί παρά να βιώνουν συναισθήματα κοινά. Αν λοιπόν εγώ θελήσω να σε πονέσω για να σε δοκιμάσω, αυτόματα θα πονέσω και εγώ και γι αυτό θα πρέπει να το σκεφτώ δυο φορές πριν το κάνω, και έτσι βάζω μόνη μου τα όρια και αν κάνεις και εσύ το ίδιο, όλα θα πάνε καλά. Αν εσύ συνεχίζεις να παίζεις με παλαιωμένους κανόνες, εγώ θα καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι εκπέμουμε σε άλλη συχνότητα τελοσπάντων.

Γιατί δυο άνθρωποι να θέλουν να είναι μαζί; Ας δούμε πόσες από τις απορίες μου θα καταφέρω να λύσω σήμερα! Είναι οι ομοιότητες που γεννούν τον έρωτα ή οι διαφορές; Ας πούμε λοιπόν ότι αυτό που μας ελκύει σ έναν άλλο άνθρωπο και μας κάνει να θέλουμε να μοιραστούμε τον εαυτό μας μαζί του είναι η ταύτιση και ο θαυμασμός. Το ίδιο είναι. Θέλω να πω, αυτά που θαυμάζουμε στον άλλο είναι εκείνα τα στοιχεία που και οι ίδιοι έχουμε, κρυφά ή φανερά. Λέμε ας πούμε, σε αυτόν θαυμάζω το πείσμα του και θα ήθελα να είμαι και εγώ έτσι. Δεν είναι πως αυτός που το λέει δεν έχει το πείσμα που θαυμάζει, το έχει αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορεί να το εκδηλώσει και κάποια στιγμή στη ζωή του θα φανεί. Τον εαυτό μας καθρεφτίζουμε στον άλλο και αυτόν ερωτευόμαστε. Όσο εγωιστικό και να ακούγεται, νομίζω ότι είναι έτσι.
Οι διαφορές είναι αυτές που πρέπει να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε για να γίνουν τα δύο ένα. Σαν ένα παζλάκι είναι τα ζευγάρια, έχουν τόσες ομοιότητες όσες δυο κομμάτια από το ίδιο παζλ, και τόσες διαφορές όσες δύο διαφορετικά κομμάτια! Απλό δε φαίνεται; Σημασία έχει να κολλήσουν τα κομμάτια, μετά είναι μία η εικόνα και κανείς από τους έξω δεν ψάχνει τις διαφορές… μόνο εκείνοι τις ξέρουν και μόνο εκείνοι ξέρουν που βρίσκεται η χρυσή τομή που τους ένωσε. Αρκεί να μιλάμε για δυο κομμάτια από το ίδιο παζλ... είναι λεπτό αυτό το σημείο! :)

Θα βάλω τα δυνατά μου και δεν θα την αναλύσω τώρα την θεωρία του παζλ... θα μείνει αιωρούμενη η απειλή για κάποια άλλη φορά!!! Δεν ξέρω τι με έπιασε, είναι που έχω να κάνω καιρό ανάρτηση.. ή μάλλον είναι που ήθελα να σας αποχαιρετίσω.. αλλά δεν είμαι για τέτοια εγώ.. αθόρυβα θα φύγω.. ή τελοσπάντων, θα φεύγω και θα έρχομαι.. ουφ, δεν έχει σημασία τώρα.

Και επειδή είπαμε, κάτι με έπιασε, έχω και άλλο video.. ε δεν μπορώ να παραλείψω.. η βραχνάδα του Χατζηγιάννη σε αυτό το δίσκο με έχει σκλαβώσει!

Εξαιρετικά αφιερωμένο...