Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

για σήμερα... μια αίσθηση περισσότερο...


Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια
- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Η για να πας καβάλα στο μαϊστρο
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.


Οδυσσέας Ελύτης



6 σχόλια:

  1. αχ βρε flashάκι...
    τι μού 'κανες τώρα νά'ξερες...
    αυτο το κείμενο
    πάει ασορτι με αυτα που σκαλίζω τελευταία...
    μα εντελως όμως
    συμπτώσεις...
    όλη μου η ζωη

    καλησπέρα σου πειραιωτάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Ναύτη :)
    σκαλίζουμε μάλλον στην ίδια περιοχή; μπορεί..
    είναι από τα αγαπημένα μου αυτό το ποίημα, όπως και οι λιτοί στίχοι στο τραγούδι.. και χάρηκα απίστευτα το βιντεάκι που βρήκα, βρίσκω την σύνδεση εκπληκτική!
    Για τις συμπτώσεις, δεν ξέρω..
    πιστεύεις στις συμπτώσεις εσύ;
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πόσο αληθινά όμορφο... :)

    Τόσο όμορφο που βρέθηκα κάπου ανάμεσα στα κύματα και τα αστέρια, σε ένα μπλε χυμένο, που με δυσκολία ξεχωρίζω αν είναι θάλασσα ή ουρανός κι έχει κάτι από την τρικυμία και των δύο... Καθισμένη σε ένα βράχο, με όλα τα μπλε του κόσμου τούτου στα πόδια μου... Σε ευχαριστώ (και) για αυτό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάτι ξέχασα :)

    Η σλυνδεση είναι εκπληκτική ναι... αλλά ... κι αυτή η φωτογραφία... σαν να την έβλεπα στον ύπνο μου μια από τις προηγούμενες μέρες :) Aυτή ή την αίσθηση που αποπνέει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τελευταίο σχόλιο, υπόσχομαι! :) Που (γενναιόδωρα) αποπνέει! Καλημέρες... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. :)

    εγώ..

    αποκλειστικά και μόνο για αυτό..

    :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή