JUST A FEELING

Bang Bang (My baby shot me down)


I was five and he was six
We rode on horses made of sticks
He wore black and I wore white
He would always win the fight

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down

Seasons came and changed the time
When I grew up, I called him mine
He would always laugh and say
Remember when we used to play

Bang bang
I shot you down, bang bang
You hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
I used to shoot you down

Music played and people sang…
Just for me the church bells rang…

Now he's gone I don't know why
And till this day some times I cry
He didn't even say goodbye
He didn't take the time to lie

Bang bang
He shot me down, bang bang
I hit the ground , bang bang
That awful sound, bang bang
My baby shot me down.


Nancy Sinatra



Αυτό ήθελα να ποστάρω. Αυτό το τραγούδι. Από χθες το τραγουδάω. Ψέματα. Από την Δευτέρα. Πέρασα ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Και μια φρικτή Δευτέρα. Χθες ήθελα να κάτσω να τα γράψω, όμως υπάρχει Κατερίνα στην παρέα και τη στιγμή που χαλάρωσα και είπα οτι τελείωσε η μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο και εγώ βρέθηκα να ετοιμάζομαι πάλι. Καλά πέρασα πάντως, μόνο που δεν ξεκουράστηκα.
Με έχει πλημμυρίσει ένα συναίσθημα παραίτησης που το μισώ, μαζί με έναν συνεχή εκνευρισμό. Δεν ξέρω που ακριβώς οφείλεται αλλά μπορώ να κάνω υποθέσεις. Το Σαββατοκύριακο, όπως έλεγα, ήταν πολύ όμορφο για μένα, ξένοιαστο και αναζωογονητικό, οπότε και η Δευτέρα θα έπρεπε, ιδανικά, να είναι μια καλή, μια εύκολη μέρα για να κρατηθούν οι ισορροπίες και να διατηρηθεί λίγο ακόμα το συννεφάκι μου. Όμως την Δευτέρα όλα πήγαν στραβά, το συννεφάκι έσκασε και εγώ βρέθηκα πεσμένη φαρδιά-πλατιά να παρατηρώ τον κόσμο από... χαμηλά. Συμβαίνουν βέβαια και αυτά!
Ακόμα και αυτήν την στιγμή έχω εκνευρισμό. Το νου σου, γιατί μεταδίδεται αυτό! Με ενοχλεί που νιώθω έτσι αδύναμη, παραιτημένη, οτι είμαι έξω από το παιχνίδι, και μάλλον εκεί οφείλεται και ο εκνευρισμός. Θα μου πεις, γιατί δεν εξετάζεις την πηγή του πρωταρχικού συναισθήματος; Δυσκολεύομαι να απαντήσω... θα σου πω οτι την ξέρω, αλλά δεν μπορώ να κάνω και πολλά... στα ίδια καταλήγουμε δηλαδή!
Τώρα που το σκέφτομαι, και αν θέλω να το δω καθαρά ορθολογιστικά (λέμε τώρα!), μπορεί να φταίει η νικοτίνη, διότι το Σαββατοκύριακο κάπνισα αρκετά (από τα κομμένα, ξέρεις!) αλλά μετά θέλησα να επιστρέψω στην καθημερινότητα της μη καπνίστριας και ενώ χθες που βγήκα όλοι γύρω κάπνιζαν, εγώ κρατήθηκα στο ύψος μου!
Μπορεί ακόμα να φταίει που έχω γενέθλια αύριο. Ω ναι! Ευχαριστώ ευχαριστώ! Τι να πω; Μπορεί στο τέλος τέλος να φταίει αυτό. Μπορεί να συνειδητοποιώ οτι μεγαλώνω. Μήπως μου έχει ξανασυμβεί για να ξέρω; Σα να μεγαλώνω πρώτη μου φορά, έτσι νιώθω!! Πολύ διαφορετική αυτή η χρονιά από όσες μέχρι τώρα είχα ζήσει. Έρχονται και Χριστούγεννα, αλλάζει η χρονιά, εποχή απολογισμών και ο δικός μου ξεκίνησε ήδη... Σκούρα τα πράγματα! Και εγώ που νόμιζα πως, ως Τοξότης, η έμφυτη αισιοδοξία μου ποτέ δεν θα με εγκαταλείψει...