Κατάλαβα πως ξύπνησα στις 10. Στην ουσία θα πρέπει να είχα ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα ή έστω κάποια λεπτά. Επειδή πριν κοιτάξω το ρολόι τελικά, είχα ήδη σχηματίσει στο μυαλό μου τρία ποιήματα. Σε μέγεθος μικρά, τρεις, τέσσερις ή πέντε στροφές. Τόσες αντέχει η σκέψη χωρίς επιστροφή. Επειδή όταν καταγράφεις κάτι το δίνεις στο χαρτί και αυτό στο επιστρέφει κι έτσι πορεύεστε παράλληλα και μπορείτε να φτάσετε μακριά. Η σκέψη όμως από μόνη της δεν μπορεί να ακολουθήσει ένα δρόμο για ώρα πολλή, ξεφεύγει και αρχίζει τις στροφές. Τρία ποιήματα λοιπόν που δεν καταγράφηκαν ποτέ. Όχι δεν έχω μπλοκάκι στο κομοδίνο μου, όχι δεν μου συμβαίνει πρώτη φορά. Ξέρω πως αν σηκωνόμουν αμέσως και καθόμουν να τα καταγράψω αφού έπλενα το πρόσωπό μου, αφού άνοιγα τα παράθυρα, αφού έψαχνα για τετράδιο και στυλό, ή ακόμα χειρότερα αφού άνοιγα τον υπολογιστή, αφού έφτιαχνα κι έναν καφέ, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Αν ήμουν αρκετά γρήγορη θα είχα αυτά τα ίδια με ένα ποιοτικό αποτέλεσμα που δεν θα το ήθελα, αν αργούσα λίγο περισσότερο και κατάφερναν να εισβάλλουν στο μυαλό μου σκέψεις για την μέρα που ήρθε, κι εφοσον θα είχε μείνει η διάθεση να το κάνω, θα έπαιρνα ένα τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα, πάλι αποτέλεσμα σύγχυσης, κάτι που δεν θα έμοιαζε σε τίποτα με αυτό από το οποίο ξεκίνησα. Έστω, θα μου πεις. Αλλά είσαι εσύ που το λες αυτό το έστω, για μένα δεν έχει δύναμη το έστω.
Έτσι που λες σήμερα, αν θες να μάθεις την συνέχεια, ενώ πλενόμουν και άνοιγα παράθυρα η σκέψη μου ταξίδευε στα περί μπλογκ και ίντερνετ, ανωνυμίας, δημιουργίας και επαφών, και όταν πια έψηνα το καφεδάκι μου χόρευε μέσα στην ψυχούλα μου και σκάλιζε το αμμώδες περίβλημα με έναν τρόπο που δεν είχε ξανακάνει ποτέ. Είναι καταπληκτικό πόσο μπορείς να μαθαίνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα και να μην τελειώνεις ποτέ, ποτέ όμως. Επειδή η σκέψη σου είναι πουλί που ποτέ δεν καλύπτει τον ουρανό, επειδή οι διαδρομές τις είναι οι διαδρομές εκείνες οι άπειρες που ακολούθησαν όλοι οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί ως αυτή την στιγμή και όλοι όσοι θα γεννηθούν από εδώ και μπρος, κι αυτές όλες είναι δικές σου διαδρομές, άπειρος χώρος να ταξιδέψεις μα και να αιωρηθείς σα να βρισκόσουν στο κενό, άπειρες οι πιθανότητες και οι εναλλακτικές, άπειρες οι κερδισμένες στιγμές, και οι χαμένες, άπειρες κι αυτές.
Μάλλον θέλω να γράψω, έχω ανάγκη να εκφραστώ και δεν έχω βρει τον τρόπο, οι τρόποι που έχω δεν μου κάνουν για τον λόγο του ο καθένας, και για να κάνεις αυτό που θες, εκείνο που πρέπει να κάνεις πρώτα είναι να βρεις το κατάλληλο μέσο και την κατάλληλη μέθοδο ακόμα.
Πάντως την στιγμή αυτή θέλω να γράψω και το μόνο που κάνω είναι να πατάω πλήκτρα χωρίς να κοιτάω καν τί γράφω. Ξέρεις σήμερα θα μπορούσα να σου λέω μέσα εδώ οτι θέλω να γράψω και έπειτα από δύο σειρές να σου πω και πάλι οτι θέλω να γράψω και γενικά να σε έχω να διαβάζεις ένα κατεβατό από παραγράφους, μα και χωρίς παραγράφους ακόμα, και το μόνο που θα σου πω να είναι οτι θέλω να γράψω. Δεν με νοιάζει, αποφάσισα πως κάποια πράγματα δεν με νοιάζουν πια. Δεν με νοιάζει ποιος θα διαβάσει, πολύ περισσότερο δεν με νοιάζει τί θα σκεφτεί και να σου πώ και το άλλο; Δεν με νοιάζει καν εκείνος ο εαυτός μου που θα προβάλει τις ενστάσεις του λίγο μετά και θα βγάλει την ουρίτσα του απ' έξω.
Κάπως έτσι λοιπόν. Καθημερινά κρίνω και κρίνομαι, μα ξέρεις για να κρίνεις σωστά μα κυρίως για να κρίνεις δίκαια, θα πρέπει να μπεις στη διαδικασία να δώσεις τον εαυτό σου στο αντικείμενο της κρίσης σου. Να γίνεις υποκείμενο μαζί και αντικείμενο εσύ, και το αντικείμενο που έχεις απέναντί σου να γίνει απλά πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις ένα μικρό βηματάκι και τσουπ θα εισέλθεις, με αγάπη. Μην κάνεις τίποτα στη ζωή σου χωρίς αγάπη γιατί θα μείνει ανούσιο και μικρό, γιατί απλά θα χάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου και το αντικείμενό σου πολλά περισσότερα, κι εσύ θα προσθέσεις στις αμαρτίες σου κι άλλες, χωρίς καν να ωφεληθείς από αυτές. Ποτέ δεν θα πάρεις από εκείνο που τόλμησες να έρθεις σε επαφή χωρίς να καταφέρεις να το αγγίξεις βαθιά. Και είναι η αγάπη ταύτιση και το να αγαπάς σημαίνει να κατανοείς. Όχι μην το κάνεις σωρηδόν, πρέπει να είσαι επιλεκτικός, γιατί αυτή η συγκόλληση δεν είναι χωρίς κόστος βαρύ, κάποτε θα φέρει την αποσυγκόλληση και τον αποχωρισμό, και τότε τα γδαρσίματα και οι αιμορραγούσες πληγές δεν θα επουλωθούν ποτέ, επειδή δεν τις λάτρεψες, επειδή δεν ήσουν έτοιμος γι αυτές. Η αληθινή αγάπη επουλώνει μονάχη της τις πληγές της. Μερικές φορές σκέφτομαι πώς τολμούμε οι άνθρωποι να μιλάμε για αληθινή αγάπη κι αν έχουμε την παραμικρή ιδέα με τί μοιάζει αυτό. Αν τελικά είχαμε ποτέ τη δική μας ευκαιρία να την μάθουμε, δηλαδή να την βιώσουμε, να την νιώσουμε. Έχεις σκεφτεί οτι το γεγονός οτι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό τον κόσμο είναι αυτό που μας επιτρέπει να βιώσουμε την αγάπη και αυτό που μας στήνει εμπόδια συνεχώς; Εύκολο πράγμα η αγάπη και απλό.. ναι σίγουρα, για τα παιδιά, για τα λουλούδια, για τα αστέρια και για τον Θεό! Για σένα όχι, η αγάπη είναι το πιο δύσκολο έργο που θα αναλάβεις ποτέ, αν το τολμήσεις φυσικά, αν δεχτείς την αποτυχία ως πιθανό αποτέλεσμα και πεις πως δεν σε νοιάζει. Δεν σε νοιάζει βρε αδελφέ! Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό που λέει το τραγουδάκι. Αλλά δεν αρκεί να πας, εκεί είναι το θέμα. Είναι και τόσοι άλλοι που έχουν άποψη, για το αν θα πρέπει να πας, για το που πας, πώς θα πάς, πότε θα πας.. για οτιδήποτε σε αφορά εσένα και τον προορισμό που σου δείχνει η καρδιά, ο οποιοσδήποτε είναι γύρω σου θα έχει και από μία άποψη. Αλλά το χειρότερο είναι οτι άποψη θα έχει και αυτός ο ίδιος ο προορισμός της δικής σου καρδιάς, λες και του ζήτησες ποτέ να φύγει από εκεί που ήταν και να αρχίσει να κάνει βήματα προς τα εσένα για να σε πλησιάσει. Δεν το ζήτησες ποτέ, σου έφτανε να μείνει και να σε περιμένει. Όμως οι άνθρωποι δεν περιμένουν, οι άνθρωποι έχουν άποψη είπαμε και βούληση φυσικά, όπως κι εσύ άλλωστε. Γι αυτό η πιο δύσκολη αγάπη είναι αυτή που προορίζεται για ανθρώπους. Δεν έκανε να αγαπήσεις την ποίηση, το σινεμά, τα ωραία ρούχα, τα.. λεφτά. Ό,τι θέλω λέω.. και τώρα θα πεις πως άρχισα να θυμώνω. Σε είχα ξεχάσει εσένα για λίγα λεπτά... Που λες, δεν ήταν να αγαπήσεις ενα σκοπό, μια επιστήμη, την Γη, τα παιδιά. Α θα σε μαλώσω που εξακολουθείς να τα διαβάζεις όλα αυτά. Μπορείς να μην διαβάζεις σε παρακαλώ; ό,τι διάβασες ως εδώ. Αλλιώς να έρθεις και να μου πεις πως λέω ανοησίες, πως τόση ώρα σε ταλαιπωρώ αδίκως. Να έρθεις σε παρακαλώ και να μου πεις πως όταν αγαπάς, οτιδήποτε από αυτά, στην ουσία αγαπάς όλα αυτά... να μου πεις πως είναι έτσι κι έπειτα δεν θέλω τίποτα άλλο, μπορείς να τραβήξεις τον δρόμο σου και να ξέρεις πως εμένα μου έδωσες ό,τι ήθελα να ξέρω.
Και για να δούμε τί λέμε ως εδώ, τώρα που μείναμε εγώ κι εγώ. Μάλιστα! Άλλα αντί άλλα, της Παρασκευής το γάλα! Κι όμως θα μπορούσαμε να έχουμε ανοίξει εκείνο το ευλογημένο word, τόσες ανέσεις μας προσφέρει, ως και έλεγχο ορθογραφικό! Αλλά όχι, εσύ ήρθες και χώθηκες στις αναρτήσεις του μπλόγκερ. Δε μου λες, με ρώτησες εμένα πριν το κάνεις αυτό; Α όχι αυτό το ύφος της μεταμέλειας σε μένα, έπρεπε να με έχεις μάθει πια, όπως σε έχω μάθει κι εγώ. Να μην σου μιλάω έτσι μπροστά σε κόσμο; Σώπα καημένη, βλέπεις κανέναν εδώ γύρω; Σε λίγο θα έρθουν, κι ως τότε όλα θα είναι μέλι γάλα, θα μας βρουν αγκαλιασμένες και χαμογελαστές και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Εξάλλου ήσουν καλή σήμερα, δεν έκανες πολλές ζημιές, ήσουν αρκετά συγκρατημένη, με εκπλήσεις όλο και περισσότερο, πρέπει να σου πω! Και μην με κατηγορείς πως εγώ πάντα χαμογελώ. Τί ήθελες δηλαδή, να τους αφήσω να δουν πως σου κρατώ παράπονο και να νιώσουν οτι μπορούν να σου βάλουν χέρι; Αφού το ξέρεις πως κατά βάθος σε αγαπώ!
Υ.Γ. Μάλιστα! Κι ενώ είχα την ανάρτηση στην προεπισκόπηση και αναρωτιόμουν την δημοσιεύω-δεν την δημοσιεύω κάτι έγινε, κάτι πάτησα και δημοσιεύτηκε μόνη της. Μα το ίδιο θα έκανα κι εγώ... δεν καταλαβαίνω... και τώρα έμεινε και χωρίς τίτλο... Καλά να πάθει!!!
