Το Πνευματάκι των Χριστουγέννων (Ε)

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, μια γιορτινή ημέρα, γεννήθηκε ένα πνευματάκι. Το πνευματάκι αυτό γεννήθηκε με όλα του Χριστού τα δώρα, είχε μέσα στην καρδιά του ελπίδα, κατανόηση, γαλήνη και αγάπη αλλά σαν μικρό πνευματάκι που ήταν, ήταν πολύ άτακτο και ζωηρό.
Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν τα γενέθλιά του, το έπιανε μια διαθεση να τα ανακατέψει όλα. Προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή γιατί κανένας δεν του έδινε σημασία και πάντα την ημέρα των γενεθλίων του όλοι ειχαν στραμμένη την προσοχή τους στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στα δώρα… και ούτε ένα δεν ήταν γι αυτό!
Κι όμως αυτό το ήξερε πως ήταν πολύ καλό και θα έπρεπε να το αγαπούν όπως και αυτό αγαπούσε με όλη του την δύναμη και φρόντιζε και νοιαζόταν μια ολόκληρη χρονιά για όλους και για όλα… ζητούσε μόνο να έχει μια δική του μέρα, μια μέρα που οι άλλοι θα το φρόντιζαν και θα το αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και αυτό. Και το έπιανε το παράπονο, και ήθελε να τους φωνάξει ότι τί κι αν στόλιζαν και έτρεχαν να ψωνίσουν δώρα, στην πραγματικότητα δεν ήξεραν να αγαπούν, αφού ξεχνούσαν εκείνο που τόσο τους αγαπούσε, την μοναδική μέρα που τους χρειαζόταν.

Όμως το πνευματάκι δεν ήξερε να μιλάει, να σταθεί μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων και να κάνει γνωστά τα αιτήματά του, κι έτσι πήγαινε πεισματωμένο και καθόταν πάνω στα κεφάλια τους και τους έκανε να αισθάνονται όπως και αυτό. Kαι όπως αυτό αγχωνόταν έτσι και οι άνθρωποι άρχιζαν να αγχώνονται και να τρέχουν να τα προλάβουν όλα, οι άντρες αγωνιούσαν αν θα φτάσουν τα χρήματα για να περάσει χαρούμενα τις γιορτές η οικογένεια, οι γυναίκες αγχώνονταν να κάνουν τα ψώνια, τις ετοιμασίες, να ψήσουν όλα τα γλυκά και να είναι και νόστιμα για να ευχαριστήσουν τις οικογένειές τους και να μην λείψει τίποτα από το γιορτινό τραπέζι, και το μικρό πνευματάκι περνούσε τον καιρό του μέσα σε κουζίνες με μεθυστικές μυρωδιές και κάθε λογής λιχουδιές και λαχταρούσε να βουτήξει μέσα στην άχνη και να κάνει τσουλήθρα στο μέλι αλλά κανείς δεν το προσκαλούσε, κανένας δεν το κερνούσε, κανείς δεν του έδινε σημασία, λες και δεν ήταν εκεί. Το πνευματάκι ήταν ευγενικό και δεν ήθελε να επέμβει και να ζητήσει και έτσι το έπιανε πάλι το παράπονο και βυθιζόταν στη θλίψη.

Έφευγε τότε από τα κεφάλια των νοικοκυρών και πήγαινε σε ανθρώπους που δε ασχολούνταν καθόλου με όλα αυτά για να ξεχαστεί. Όμως η θλίψη του δεν περνούσε, ίσα ίσα που γινόταν μεγαλύτερη τώρα που όλες εκείνες οι όμορφες εικόνες του έλειπαν από γύρω. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν μόνοι, δεν είχαν κανέναν για τον οποίο να τρέξουν για να τον φροντίσουν, κι έτσι το πνευματάκι βούλιαζε σε αυτήν την ακινησία και κατέληγε να νιώθει μια ανείπωτη θλίψη και μελαγχολία.

Αυτό πόσο μπορούσε να κρατήσει; Το πνευματάκι είχε γεννηθεί χαρούμενο, είχε έρθει στον κόσμο να σκορπίσει την χαρά κι έτσι αργά ή γρήγορα κατάφερνε να συνέλθει και να δει ότι ο κόσμος ολόγυρα ήταν τόσο πολύ όμορφος και δεν τους καταλάβαινε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έτρεχαν να τον νιώσουν, να τον αγγίξουν, να τον μυρίσουν, να τον ζήσουν… και τότε τους ψιθύριζε πλάι στο αυτί τους όλα αυτά με την μαγική δύναμη που είχε κι εκείνοι άρχιζαν πάλι να σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό και να αφουγκράζονται αφού δεν ήξεραν από πού μπορεί να ερχόταν αυτή η μελωδία που σιγά σιγά γέμιζε τις καρδιές τους ελπίδα ξανά… ούτε που φαντάζονταν το μικρό πνευματάκι… τους άφηνε λοιπόν και αυτό στα όνειρά τους, είχε κάνει το καθήκον του!

Αλλά τα γενέθλιά του είχαν φτάσει και κανένας δεν του είχε δώσει σημασία ως τώρα… τελικά ήταν και αυτό ένα μονάχο πνευματάκι… θα έκανε αυτό που του έδινε πιο πολύ χαρά από όλα, θα έκανε τον κόσμο να ελπίζει και να ονειρεύεται. Δεν πείραζε, αυτό του αρκούσε για να είναι ευτυχισμένο. Έπρεπε πια να ωριμάσει και να καταλάβει για ποιον σκοπό είχε έρθει στη γη να περάσει την ζωή του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν εκείνοι ήταν εγωιστές και λιγάκι αχάριστοι, εκείνο που τους αγαπούσε θα τους δεχόταν γι αυτό που πραγματικά ήταν… κι αν δεν είχαν ούτε μια μέρα για αυτό, δεν πειράζει, αυτό ήταν χαρούμενο κι έτσι… Εξάλλου είχε ήδη ξημερώσει η πιο ωραία μέρα του χρόνου! «Χρόνια πολλά πνευματάκι!» είπε το πνευματάκι στον εαυτό του και ήταν σαν να ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλον τον κόσμο, σε κάθε πλάσμα πάνω στην γη που είχε στις περιπλανήσεις του συναντήσει και είχε καθίσει πάνω στο κεφάλι του και είχε συνομιλήσει με τις πιο μύχιες του σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα, γιατί ό,τι συνάντησε και ό,τι άγγιξε το είχε βαθιά αγαπήσει!

Αργότερα, καθώς το πνευματάκι προχωρούσε στο δρόμο και χάζευε τους ανθρώπους που ακόμα έτρεχαν τυλιγμένοι στα χοντρά πανωφόρια τους, το πνευματάκι είχε εντελώς συνειδητοποιήσει πια πόσο πολύ τους αγαπούσε και οτι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει και ένιωθε τουλάχιστον έτσι μια πληρότητα να γεμίζει την ψυχούλα του γιατί αυτό ήταν που του έδινε την χαρά, το γεγονός πως μπορούσε και αγαπούσε.

Και κάποια στιγμή που περνούσε πλάι από μια παρέα παιδιών άκουσε την κουβέντα που είχαν, κάποια χροιά ευτυχίας στις φωνές τους του τράβηξε την προσοχή και στάθηκε να ακούσει για τί πράγμα μιλούσαν. Κι εκείνα μιλούσαν για εκείνο! Για εκείνο μιλούσαν, ήξερε καλά πως τα λόγια που άκουγε δεν μπορεί παρά να ήταν για εκείνο! Μιλούσαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μιλούν για την αγάπη! Και τα άκουσε να λένε πόσο πολύ το αγαπούσαν και πόσα του χρωστούσαν και οτι σήμερα ήταν η μέρα του και γι αυτό όλοι οι άνθρωποι κόπιαζαν τόσες μέρες για να είναι όλα σήμερα όπως έπρεπε για να γιορτάσουν την παρουσία εκείνου στις ζωές τους, για να του πουν ευχαριστώ για τα όνειρα που τους χάριζε και τις ελπίδες, για να του πουν πόσο πολύ το αγαπούσαν!

Το πνευματάκι ένιωσε συγκίνηση να πλημμυρίζει την καρδιά του και από τα μάτια του ανάβλυσαν δάκρυα χαράς και τότε άρχισε να χιονίζει και τα παιδιά σταμάτησαν την κουβέντα τους και άρχισαν ευτυχισμένα να κυνηγούν τις νιφάδες του χιονιού και τα γέλια τους έστειλαν την πιο γλυκιά ψαλμωδία στους ουρανούς και έγιναν Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα για άλλη μια φορά στα πόδια του Χριστού, ταπεινά δώρα ανταπόδοσης για το Θαύμα Του, για την Αγάπη που έστειλε στη Γη να φροντίζει τις Ελπίδες μας.

Ας νιώσουμε την αγάπη που κρύβεται στις ψυχές μας!
Ας την αφήσουμε να μας κυριεύσει,

να αισθανθούμε τον κόσμο σαν να ήταν αυτή η έκτη αίσθησή μας!
Να ακούσουμε τις καρδιές μας
και να μπορέσουμε να τις εκφράσουμε,
να ξεχυθεί η μαγεία Της στην πλάση!
Ίσως τότε να μπορέσουμε να πούμε τί είναι ευτυχία
αν και κανείς δεν θα το ρωτάει... :)


Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!

Υ.Γ. Έστω καθυστερημένα, έστω σε επανάληψη, ειπα κι εγώ να αφήσω ένα δώρο κάτω από το δεντράκι σας :) Εμένα πάντως τα παραμύθια ήταν τα αγαπημένα μου! :)
Λοιπόν, αυτό είναι υστερόγραφο και δεν κάνει να πω πολλά :p
Τις ευχές μου από καρδιάς,
για Χρόνια Πολλά, γεμάτα Υγεία, Ελπίδα, Αγάπη!!!

αφιερωμένο

μην μπαίνεις μπρος στα μάτια σου, άσε τα μάτια σου να βλέπουν*

Ερωτικό προαίσθημα

Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεια της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δεν θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ'απ'το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες στην αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ'ακρογιάλι της ζωής σου, π'ούτε κι εσύ η ίδια
ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.

Jorge Luis Borges

*Antonio Porchia

-γίνεται;

υπάρχει αυτό που λέμε "εμείς"; ή είναι απλώς μια άθροιση από "εγώ" κάθε μας συναναστροφή;
αν ο Θεός, ο κόσμος, τα συναισθήματα είναι απλά Μαθηματικά, σε τί εξυπηρετούν -απλοί κώδικες, ψηφία και οι λέξεις;
κι όμως φαίνεται πως δεν έχουν σωστή σειρά!!
ίσως πάλι, να μην έχουν λάθος, μοναχά...
Στην Γραμματική μάθαμε οτι πολλά εγώ φτιάχνουν ένα εμείς.. μας είπαν ψέματα; ή μας απέκρυψαν την αλήθεια;
από το Εγώ του μπορεί να ξεφύγει κανείς;
και έξω από αυτό,
τί πρόκειται να βρει;

5+5+5 - Η Αποπεράτωση!

Καλησπέρα σας!
Με μια κούπα ζεστής σοκολάτας στο ένα χέρι.. στιγμές και στο δεύτερο, δυσκολεύομαι να γράψω γρήγορα :)
Κάτω η σοκολατίτσα λοιπόν, σήκωμα των μανικιών :)
Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν σαν τρελά στο σαλόνι και τα καλοριφέρ καίνε στο φουλ!
Τελευταία μέρα της άδειας βλέπεις, δικαιούμαι κι εγώ να απολαύσω ένα χειμωνιάτικο απόγευμα προΧριστουγεννιάτικης θαλπωρής!
Και κοίτα να δεις φιλενάδα μου που κι εγώ με βροχούλα σου γράφω..
Από νωρίς το πρωί που άνοιξα την πόρτα μου να μαζέψω ανατέλλοντα ήλιο, αυτό που αντίκρισα ήταν μια βαριά μα βουβή βροχή
Ίδια και απαράλλαχτη βρέχει έως τώρα.. πώς τα καταφέρνει;
Εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι η ίδια, εκείνη που άνοιξε την πόρτα σήμερα το πρωί..
Τώρα πια, κάθομαι με ανοιχτά τα σκούρα στο γραφείο και την καμαρώνω να χορεύει έτσι αποφασιστική.. μα κρατάω μακριά μου τον δειλό της ήχο.. μην περάσει μέσα μου… μην φτάσει σε σας…

Ωραία λοιπόν.. πάμε!… γιατί αν δεν πάμε, άλλα αντί άλλων πάλι θα πούμε..
Το γιοφύρι της Άρτας κατάντησε αυτή η ανάρτηση!
Πέντε πράγματα που σου αρέσουν και πέντε που δεν σου αρέσουν στο blogging, λέει το παιχνίδι...
Κάτσε βρε παιδί μου, μια στιγμή! εγώ ακόμα να καταλάβω τι ζητάει από την ζωή μου! :)))
Τι λες; Ένα παιχνίδι είναι..;
Το ίδιο λέω κι εγώ.. και ας παίξουμε όπως μπορούμε… εξάλλου τους έχουμε ακυρώσει τους κανόνες, το θυμάσαι αυτό ε; :)
Αλλά, επίμενω! γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνω καταρχήν είναι η ίδια η ουσία.. τι είναι το blogging;
Μιλάμε για το μέσον αυτό καθ’αυτό ή για την πρακτική του; Σας βρίσκεται πρόχειρος ένας ορισμός να τον τοποθετήσω απέναντί μου και να σας πω τι μου αρέσει και τι όχι σε αυτό γιατί κομματάκι δυσκολεύομαι;
Μπα, που να τρέχουμε τώρα!
Εξάλλου δεν πιστεύετε πως υπάρχει και ορισμός, ε; Επειδή το blogging είναι μέσον, και ως μέσον δεν μπορεί να σταθεί αποκομμένο από τον άνθρωπο και ως γνωστόν φίλοι μου, οτιδήποτε βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση με τον άνθρωπο, είτε αυτό εφάπτεται στην ψυχολογία του είτε στην κοινωνιολογία του είναι εν πολλοίς απρόβλεπτο, δεν καλουπώνεται ξεκάθαρα σε όρια και κανόνες, είναι από πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να οριστεί, σωστά;
Οπότε, το μόνο που μου βρίσκεται εύκαιρο αυτή τη στιγμή είναι η πρακτική χρήση του από τους bloggers τους οποίους κατά καιρούς έχω διαβάσει ή και γνωρίσει και όχι από τους υπόλοιπους γιατί έτσι θα ήταν σαν να τρέχουμε να τσεκάρουμε την μπουγάδα στις ξένες αυλές… εδώ στα μεταξύ μας λοιπόν.. και κυρίως σε αυτά που και η ίδια συμμετέχω… πώς να πάρεις το αντικείμενο τώρα και να το στήσεις απέναντι; Ανεβαίνει αυτόματα ο βαθμός δυσκολίας και εκείνο μάλλον σε καθρεφτίζει παρά σε «φωτίζει».
Ξεκινάμε λοιπόν από τα «δεν».. σαν την meggie κι εγώ πάντα κρατάω για το τέλος το πιο γλυκό.. παιδιόθεν η συνήθεια :)

Κάποτε, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστώ πολύ εύκολα με την ταυτότητα της blogger είχα γράψει: Δεν μου αρέσει αυτό το μέσον. Δεν το αγαπώ. Αυτό λοιπόν που είχα γράψει τότε, παραμένει αλήθεια ως και σήμερα. Ούτε blogger ως τα σήμερα κατάφερα να αισθανθώ…
Πάντοτε έβλεπα το blogging ως ένα μέσον, καταρχήν ενημερωτικό και έπειτα ψυχαγωγικό.. με απόλυτη επίγνωση των αδυναμιών του, ιδιαίτερα στον πρώτο ρόλο που του απέδιδα
Από την στιγμή όμως που και η ίδια συμμετείχα σε αυτό, το blogging έγινε για μένα ένα μέσον επικοινωνίας, ως τέτοιο και μόνο το χρησιμοποίησα, και με αυτό ως δεδομένο νομίζω είμαι σε θέση κι εγώ να το κρίνω και να το χαρακτηρίσω.. έλα λεξούλα.. έλα.. ανεπαρκές.. μάλλον αυτό!

Τα δεδομένα του δεν είναι ικανά να ανταποκριθούν στον συγκεκριμένο ρόλο σε ικανοποιητικό βαθμό, είναι περισσότερο ένα επικοινωνιακό υποκατάστατο σε μια κατά κανόνα μοναχική πραγματικότητα των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν.
Το πρώτο πράγμα που δεν μου αρέσει λοιπόν είναι η θεοποίηση του από όλους εμάς του χρήστες, πλήρως ή σε στιγμές μερικώς… ότι τάχα μου είναι η ουσιαστική επικοινωνία και μόνο που μας κρατά σε αυτό, ότι τάχα μου καλύπτει τις επικοινωνιακές μας ανάγκες… και όχι πως γλείφει τα κενά μας απλώς… ότι το δημιουργήσαμε και το ορίζουμε και όχι πως μας ορίζει αυτό… μακάρι να ήταν έτσι, θα μπορούσε να είναι έτσι, μερικές φορές είναι έτσι, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας!

Ένα άλλο, που το χω παράπονο, είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι με ικανότητες και ταλέντα περνούν τόσο πολύ από τον πολύτιμο χρόνο τους μπροστά σε μία οθόνη, ώστε να επικοινωνήσουν τον εαυτό τους με άλλα άτομα που θα τους κατανοήσουν και θα ανταποκριθούν σε αυτό που έχουν να πουν… όταν οι ίδιοι άνθρωποι που τους διαβάζουν και τους μιλούν δεν μπορεί παρά να βρίσκονται εκεί έξω… ίσως στην διπλανή τους πόρτα...
Φυσικά δεν μιλώ για αυστηρά θεματικά blogs, μιλώ για την πλειονότητα των blogs που είναι προσωπικά και διαπραγματεύονται απλά πράγματα, καθημερινά.
Το δεύτερο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging λοιπόν είναι αυτό να γίνεται αυτοσκοπός και προτεραιότητα.

Το τρίτο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging είναι η αναγωγή της real life στα blogs, ενώ είναι ένας κόσμος που δημιουργήσαμε υποτίθεται ιδανικά! Αυτό δηλαδή που όλοι μας λέμε ότι η μπλογκόσφαιρα είναι ένας μικρόκοσμος με απαράλλαχτα τα στοιχεία της βιόσφαιρας… γιατί πρέπει να είναι τόσο πολύ αυτό;
Γιατί δηλαδή τώρα εγώ θα μπορούσα να πω: στο blogging δεν μου αρέσει η αγένεια, η μιζέρια, ο σνομπισμός, ο ατομικισμός, η μονοδιάστατη θεώρηση… και άλλα :) και να είμαι εντάξει; Να έχω δηλαδή μιλήσει για τα blogs, την αγαπημένη ασχολία πολλών - ακριβώς για την ελευθερία που παρέχει, για την ουτοπία του «όπως μου αρέσει» που κέρδισε τους περισσότερους - με όρους καθημερινότητας; Γιατί στο «όπως μας αρέσει» αναπαράγουμε ό,τι δεν μας αρέσει;

Αυτά όλα τα είπα μονοκοπανιά.. βλέπεις με ρώτησες κι εγώ έπρεπε κάτι να πω
Υποθέτω πω αν έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μου αρέσει στο blogging δεν θα δεχόσουν ως έγκυρη την απάντηση μου.. και πολύ καλά θα έκανες! :)

Αν με διαβάζετε ακόμα και αν ακόμα με ‘αγαπάτε’ μπορώ να συνεχίσω

Το τέταρτο πράγμα που δεν αντέχω στο blogging είναι οι δημόσιες σχέσεις.
Τρελαίνομαι να βλέπω χώρους με 100 και πλέον αναγνώστες και να σχολιάζουν ελάχιστοι ή κανένας.
Παλιά έλεγα, μα καλά! Κανείς δεν το διαβάζει αυτό το blog; Ας δω τι λέει.. τώρα βλέπω στο πλάι πως το «διαβάζουν» τόσοι και απλά ξέρω πως το ίδιο κάνει και ο ίδιος ο blogger.. παρακολουθεί ιστολόγια έτσι, για το θεαθήναι!
Αυτό δεν είμαι σίγουρη πόσο με ‘επικοινωνία’ μοιάζει… είναι σαν ο ίδιος ο χρήστη να ακυρώνει από το μέσον του ό,τι θετικό αυτό είναι σε θέση να του παρέχει.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το πέμπτο και τελευταίο μου «δεν»
δεν μου αρέσουν τα blogs που κάνουν σωρηδόν αναρτήσεις τις οποίες και να θέλω δεν προλαβαίνω να δω, να διαβάσω
Αυτός που το κάνει αυτό, πρώτον δεν τον ενδιαφέρει να το δω, να το σχολιάσω
Δεύτερον, κάνει μόνο αυτό! θέλω να πω αν στην μπλογκοζωή σου είναι συντάκτης συνεχώς, πότε προλαβαίνεις να είσαι αναγνώστης, οεο;

Τέλοσπαντων, είναι αλήθεια πως τέτοιου είδους πράγματα δεν ήθελα να τα εντάξω στα «δεν μου αρέσει» μου… επειδή πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του κάθε blogger να πράττει όπως θέλει
Δεν μπορώ ας πούμε να πω ότι δεν μου αρέσει να παίζει μουσική σε κάποιο blog.. μα με την μουσική ο άνθρωπος προσπαθεί να εκφραστεί.. τι θα του πω εγώ, να την βγάλει; Θα κλείσω τον ήχο αν δεν μου αρέσει.. μήτε μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει να μην ξεχωρίζουν τα γράμματα από το φόντο και να ξεστραβώνομαι για να διαβάσω μιαν ανάρτηση.. και τα χρώματα επίσης είναι τρόπος έκφρασης.. αν με ενδιαφέρει ο blogger θα τον διαβάσω και το πολύ πολύ να έχω τελικά τόσο κουραστεί που να με απωθήσει το γεγονός από το να του γράψω.. όμως θα τον διαβάσω, ή δεν θα τον διαβάσω…

Και αυτό είναι ό,τι μου αρέσει στο blogging περισσότερο, η ελευθερία της επιλογής!

Η ελευθερία λοιπόν, ο πλουραλισμός τους, η γοητεία του να έχεις στο πληκτρολόγιό σου και να χειρίζεσαι με τα δέκα σου δάχτυλα τον δικό σου ‘μικρόκοσμο’.. ένας τρόπον τινά μοντελισμός της κοινωνίας που επιλέγεις να ενταχθείς, της ‘γειτονιάς’, της ‘παρέας’, του ίδιου του Εγώ σου, η αίσθηση ότι είσαι μέλος, ότι δημιουργείς, ότι εν μέρει διαμορφώνεις, όλα αυτά τα εν πολλοίς ψευδαισθησιακά ή όχι, και πάνω από όλα το λιγότερο ψευδαισθησιακό από όλα, το μόνο κατά την γνώμη μου αληθινό και γι αυτό εκείνο το ένα που κρατάει και θα κρατάει τα μπλογκς για πολλά χρόνια ακόμα σημαντικό πεδίο επικοινωνίας των ανθρώπων- εύχομαι ως πάντα παρούσα, διαχρονική και μεστή γεύση και όχι ως κυνήγι ανεμόμυλων της κάποτε ανόθευτης ανατολής τους- είναι η αλληλεπίδραση, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα στην διαδραστικότητα, η ουσία της επικοινωνίας που μπορεί να μην συμβαίνει πάντα αλλά όσες φορές συμβαίνει είναι ό,τι πραγματικά αξίζει σε αυτό που όλοι μας έχουμε σπαταλήσει κάμποσες ώρες ανθρώπινου χρόνου……….

Ουπς.. μάλλον στα είπα μαζεμένα.. μπήκα στα «μου αρέσει» και όρμησα :))
για να μην προδώσω το γεγονός πως βάλθηκα να με ακυρώσω..!
Είναι απλό.. όσα αρνητικά και να αναγνωρίζεις σε κάτι που ο ίδιος χρησιμοποιείς, η συμμετοχή σου, αν όχι τα ακυρώνει, σίγουρα τα δικαιολογεί από μόνη της…
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως… πέντε είπαμε θέλουμε :)

Η ελευθερία της επιλογής… ίσως γιατί είναι αυτό από τα όσα μας προσφέρει που μας λείπει περισσότερο εκεί έξω.. εκεί που και η επιλογή αλλά κυρίως η ελευθερία είναι πλέον απόλυτα αμφισβητήσιμες έννοιες. Είναι στο χέρι σου τι θα διαβάσεις στα blogs, με ποιους θα συγχρωτιστείς, πώς θα πορευτείς.. όσο κι αν παραμένει όπως όλα σαφώς σχετικό, είναι τουλάχιστον πλούσιο το εύρος της προσωπικής ευθύνης και επιλογής.. όπως πλούσιο και ευρύ είναι και το πεδίο του τι θα δημιουργήσεις, τι θα πεις, τι θα προσφέρεις, τι όρους θα δημιουργήσεις μέσα στους οποίους θα κινηθείς και θα περιμένεις αυτό που εξωτερικεύεις να σου επιστραφεί ως μια εν δυνάμει εποικοδομητική ανταπόκριση..

Εδώ έρχεται το δεύτερο πολύ σπουδαίο του blogging που νομίζω του έχουμε μεγάλη αδυναμία οι περισσότεροι.. η αμεσότητα στην ανταπόκριση, η διαδραστικότητα, η αλληλεπίδραση.. το χαρακτηριστικό που τα διαφοροποιεί από τα έως χθες γνωστά μέσα επικοινωνίας, αυτό που τα ανεβάζει ένα σκαλί στην αξία ύπαρξη τους και στην εκτίμηση των χρηστών που τα χρησιμοποιούν και έχουν γευτεί αυτή τους την ιδιότητα.
Το ίδιο χαρακτηριστικό που ακριβώς επειδή τα διαφοροποιεί, δέχεται και το μεγαλύτερο όγκο της κριτικής κυρίως από όσους δεν τα χρησιμοποιούν και για αυτό δεν τα καταλαβαίνουν αλλά και από τους ίδιους τους χρήστες, τις στιγμές που κι εκείνοι γινόμαστε :) αυτοκριτικοί!
Όμως είναι αλήθεια ότι αυτού του είδους η δικτύωση ενεργειών μεταξύ των ανθρώπων με μόνο κριτήριο τη σκέψη, με την ταχύτητα που συμβαίνει, με τις αποστάσεις να αφανίζονται, είναι δικαίως ό,τι πιο θαυμαστό και ταυτόχρονα το σημείο που ο ανθρώπινος παράγοντας έχει ευθύνη να σχηματοποιήσει σε ανθρώπινα, ή μάλλον ανεκτά για τα ανθρώπινα, μέτρα.
Είναι αυτό που πιο πάνω ονόμασα υποκατάστατο και δεν το παίρνω πίσω.. η άλλοτε ρούγα - ναι ρούγα βρε παιδιά, στο χωριό δεν είπαμε πως είχα πάει; :) το καφενείο, η αυλή, η γειτονιά.. η οποιαδήποτε συνάθροιση χωρίς όμως.. χωρίς! Χωρίς…
Κάθε τι κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει.. το ερώτημα για το blogging είναι: σου παίρνει τα επιδερμικά και σου προσφέρει τα ουσιαστικά ή το αντίθετο;
Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης θα συνηγορήσω στο πρώτο.
Το γεγονός είναι ότι το έχω βιώσει και έτσι και γιουβέτσι… όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι… εκτός αν μου πείτε ότι εσείς υπάρχετε στους ιστοτόπους σας χωρίς κανένα ενδοιασμό, προβληματισμό, δισταγμό.. πάντοτε όρθιοι, στιβαροί, αποφασιστικοί και αδιαίρετα ‘αγκαλιασμένοι’ με τον ιντερνετικό εαυτό σας… εγώ όχι!


Εδώ αν θέλετε κάνετε κι εσείς ένα διάλειμμα για τσιγάρο :)
Μωρέ τι σαλάτα είναι αυτή που έφτιαξα; Ποπο…
Ελάτε να σας πω τι έπαθα, στο χαλαρό…
Εγώ δεν ήξερα τι να γράψω… τελικά κατέληξα να μιλάω για το blogging γενικώς και να προσπαθώ να το προσαρμόσω σε προσωπική, όχι κρίση, αλλά αρέσκεια… είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο, έτσι δεν είναι;… και τι θα πει τι μου αρέσει και τι όχι… δεν ήθελα να το κάνω αυτό… αφού όλα μου αρέσουν :) σοβαρά τώρα… τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν :) ω ναι, προσπαθώ να απλοποιώ την ζωή μου, ακόμα και την μπλογκοζωή μου, όσο είναι δυνατόν!
Είναι απλό.. πιο πριν σας έγραψα πως κάποτε έγραψα πως το μέσον αυτό δεν το αγαπώ… αν συνέχιζα θα σας αποκάλυπτα και την συνέχεια, από το ‘αγαπώ όμως τους ανθρώπους του’ και πέρα… :)
Κάπως έτσι πορεύτηκα την δυο χρόνων μπλογκοζωή μου…
Γιατί τους bloggers τους αγαπώ αληθινά και πάνω από όλα τους σέβομαι.
Και το blogging δεν υπήρξε ποτέ κίνητρό μου, ούτε καν όταν ξεκινούσα, το κίνητρο ήταν να γνωρίσω, να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τους διαδικτυακούς τοίχους του.. γι αυτό πάντοτε υπήρξα κυρίως αναγνώστρια μέσα εδώ και λιγότερο οικοδέσποινα.. και είδα το blogging σαν ένα είδος σχολείου για ενήλικες... και ήταν! αληθινό σχολείο, που διαπλάθει και βελτιώνει, θέλω να πιστεύω… και όχι στείρα ενασχόληση να σκοτώσουμε το χρόνο μας

Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, άλλοι είναι περισσότερο δημιουργικοί , άλλοι είναι λιγότερο, άλλες ανάγκες έχεις εσύ, άλλες έχω εγώ, άλλους ρυθμούς και άλλα πράγματα που απολαμβάνουμε… εγώ απολαμβάνω πιο πολύ από κάθε τί άλλο (και στο blogging, αφού το ίδιο έκανα ανέκαθεν, από παιδί και παντού) να διαβάζω!
Ναι ρε παιδί μου, αυτό το απλό πραγματάκι, εμένα είναι το αγαπημένο μου :)
Μου αρέσει να ταξιδεύω σε κόσμους φτιαγμένους με λέξεις… έτσι έκανα τα πιο μαγικά ταξίδια μου. Δεν λέω πως δεν ζητάω να δημιουργήσω τέτοιους κόσμους κατά καιρούς αλλά η ανάγνωση έχει το στοιχείο της έκπληξης που η δικές μου ικανότητες δεν είναι αρκετά εξασκημένες να μου το προσφέρουν ακόμα, εγώ κάθομαι να γράψω όταν ήδη έχω κάνει το ταξίδι με το μυαλό.. και τότε είναι κάπως αργά να θές το ίδιο πολύ να το καταγράψεις…

Και δεν ξέρω αν έγραψα πέντε ‘μου αρέσει’ αλλά θα κλείσω κάπου εδώ…
Και αυτό που θέλω να πω είναι πως όπου υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν σημασία ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα μέσα, δεν έχουν σημασία οι συνθήκες… την ζεστασιά και την ομορφιά σε όλα τα πράγματα την κάνουν οι καρδιές των ανθρώπων, αυτές μετράνε μόνο.
Και ίσως το μπλόγκινγκ να έχει κερδίσει τόσο κόσμο επειδή αφήνει τις καρδιές ελεύθερες από όλα αυτά τα ‘γύρω γύρω’ που στην πραγματική ζωή είναι πιο σκληρά και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμα από ό,τι στην μπλογκόσφαιρα…
Το ζήτημα είναι να μην επαναπαυθείς σε μια εικονική πραγματικότητα για όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει.. μάθε να τα διαλέγεις και να τα συλλέγεις, να της τα αφαιρείς.. για να σου δώσει νέα, υγιή… σαν την τροφή από τον μπαξέ σου… δεν έχεις μπαξέ; Έχεις blog όμως! :)

Λέγεται πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…
Εγώ λέω αλίμονο στο σκοπό που θέλει αγιασμό…

Αγιασμοί δεν χρειάζονται, το blogging είναι αυτό που είναι
Είναι ποιο αποτελεσματικό σε κάποια πράγματα και λιγότερο σε άλλα..
Πιο συμβατό με τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας,
παρά με την δημιουργικότητα ή την ευαισθησία μας.
Όλα έχουν θέση,
απλά δεν είναι απαραίτητο πως θα ‘πιάσουν’ ,όπως λένε,
και πως θα καρποφορήσουν..
Από την άλλη, εμείς είμαστε εδώ.. εμείς λιπαίνουμε, μπολιάζουμε, ξεχορταριάζουμε κλαδεύουμε, υπομένουμε…
Αν μας αρέσει αυτό που μοιραζόμαστε και προσπαθήσουμε, η αισιόδοξη ματιά, αλλά και η λογική :) λέει πως μπορούμε να έχουμε αυτό ακριβώς που θα σπείρουμε..

Αυτά.. όποιος νομίζει ότι είπα πολλά έχω και εναλλακτική αναρτησούλα… αλλά ήταν τόσο μικρή που θα ήταν σαν να σας κορόιδευα, παρόλο που δεν θα το έκανα…

Δεν ξεχνώ πως έχω και πέντε προσκλήσεις να δώσω! :)

Καταρχήν θέλω πολύ να ξαναδώ στα blogs τη Νίνα. Αν είναι να γυρίσει για να μιλήσει για το blogging, αυτό το παιχνιδάκι θα ανέβει μονομιάς στην εκτίμησή μου!

Η elpenor θα ήθελα επίσης να μας χαρίσει αναρτησούλα, κι ας είναι ό,τι να ‘ναι, αν βαριέται το συγκεκριμένο.. της έχω εμπιστοσύνη! (τι πράγμα; η πρόσκληση θεωρείται άκυρη, δεν είναι για το παιχνίδι;;; όοοοχι, δεν το δέχομαι… αφού δεν τηρώ κανόνες… ουφ, μην με μπερδεύεις! :))

Ο Νικόλας και ο Fetus θα ήθελα επίσης να παίξουν, ξέρω πως και οι δυο θα το κάνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, αν έχουν διάθεση τους περιμένω..! :)

-Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα τι ξέχασα!!
Δεν μου αρέσει στo blogging να μου λείπουν οι φίλοι μου :(
και είναι έκτο αυτό!! αλλά τα είπαμε ήδη για τους κανόνες..

Στο παιχνίδι(;) καλώ ακόμα την Ναϊάδα, την καλή μου νεράιδα..
Το ξέρω πως θα λείψει για λίγο, όπως ξέρω πως θα γυρίσει και πάλι..
και θα την περιμένω όποτε θελήσει, δεν καταλαβάινω από χρόνους εγώ..

Η Κατερίνα από το whispers of silence θέλω πολύ να παίξει…
όπως και η Amor Omnia, το αγαπάκι μου :)
Αν το δοκιμάσουν, ξέρω πως θα διαβάσω για το παιχνίδι τις πιο αγαπησιάρικες εκδοχές του.. και θέλω να το δω!!

Πολύ θα μου άρεσε να διαβάσω την εκδοχή του Καπετάνιου και της Καπετάνισσας..
Για τον θαυμάσιο τρόπο που θα το «πλέξουν» οι δυο τους.. μόνο εσείς μπορείτε να μας το προσφέρετε αυτό..

Και τέλος, γιατί θα έρθει ο εμπνευστής της αρχικής ιδέας και θα με κυνηγάει :)
Το παιχνίδι θέλω πολύ να το παίξει ο Ναύτης.. στο δελφινάκι του ίσως;… γιατί δεν χορταίνω θαλασσινή ματιά!!!

Εννοείται πως όποιος άλλος θέλει να παίξει, θα είναι μεγάλη μου χαρά… από μένα, πείτε τους :)
Και όλοι οι παραπάνω αν σας αρέσει και όπως σας αρέσει… είπα εγώ τίποτα για κανόνες;; Δεν είπα! :)

Εγώ και το blogging...

Καλημέρα σας!
αυτή είναι μια βιαστική ανάρτηση! :)
η καλή μου φίλη, η meggie μου
μου ζήτησε πριν αρκετές μέρες να γράψω κι εγώ πέντε πράγματα που μου αρέσουν και άλλα τόσα που δεν μου αρέσουν στο blogging..
Συγνώμη meggie μου που καθυστέρησα τόσο.
Πάνω κάτω αυτά που θα ακούσετε, ε με λίγη φαντασία, είναι αυτά που θα ήθελα να πω!
Η φιλενάδα μου όμως μου ζήτησε να με διαβάσει, όχι να με ακούσει :)
θα της το κάνω το χατήρι οπωσδήποτε με την επιστροφή μου..
επειδή δεν πρόλαβα μέχρι τώρα δυστυχώς
και αυτή τη στιγμή που σας γράφω ετοιμάζομαι να πάω στο χωριό για λίγες μέρες
από χθες βλέπετε έχω άδεια και πάω λίγες μέρες να ξεκουραστώ
οπότε μάλλον η ίδια ανάρτηση θα έχει και συνέχεια... αυτή τη φορά λεξούλες! :)
και τις πέντε προσκλησούλες, που ορίζουν οι κανόνες :)
Σας γλυκοφιλώ!!!

Streets Of Philadelphia