Το Πνευματάκι των Χριστουγέννων (Ε)

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, μια γιορτινή ημέρα, γεννήθηκε ένα πνευματάκι. Το πνευματάκι αυτό γεννήθηκε με όλα του Χριστού τα δώρα, είχε μέσα στην καρδιά του ελπίδα, κατανόηση, γαλήνη και αγάπη αλλά σαν μικρό πνευματάκι που ήταν, ήταν πολύ άτακτο και ζωηρό.
Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν τα γενέθλιά του, το έπιανε μια διαθεση να τα ανακατέψει όλα. Προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή γιατί κανένας δεν του έδινε σημασία και πάντα την ημέρα των γενεθλίων του όλοι ειχαν στραμμένη την προσοχή τους στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στα δώρα… και ούτε ένα δεν ήταν γι αυτό!
Κι όμως αυτό το ήξερε πως ήταν πολύ καλό και θα έπρεπε να το αγαπούν όπως και αυτό αγαπούσε με όλη του την δύναμη και φρόντιζε και νοιαζόταν μια ολόκληρη χρονιά για όλους και για όλα… ζητούσε μόνο να έχει μια δική του μέρα, μια μέρα που οι άλλοι θα το φρόντιζαν και θα το αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και αυτό. Και το έπιανε το παράπονο, και ήθελε να τους φωνάξει ότι τί κι αν στόλιζαν και έτρεχαν να ψωνίσουν δώρα, στην πραγματικότητα δεν ήξεραν να αγαπούν, αφού ξεχνούσαν εκείνο που τόσο τους αγαπούσε, την μοναδική μέρα που τους χρειαζόταν.

Όμως το πνευματάκι δεν ήξερε να μιλάει, να σταθεί μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων και να κάνει γνωστά τα αιτήματά του, κι έτσι πήγαινε πεισματωμένο και καθόταν πάνω στα κεφάλια τους και τους έκανε να αισθάνονται όπως και αυτό. Kαι όπως αυτό αγχωνόταν έτσι και οι άνθρωποι άρχιζαν να αγχώνονται και να τρέχουν να τα προλάβουν όλα, οι άντρες αγωνιούσαν αν θα φτάσουν τα χρήματα για να περάσει χαρούμενα τις γιορτές η οικογένεια, οι γυναίκες αγχώνονταν να κάνουν τα ψώνια, τις ετοιμασίες, να ψήσουν όλα τα γλυκά και να είναι και νόστιμα για να ευχαριστήσουν τις οικογένειές τους και να μην λείψει τίποτα από το γιορτινό τραπέζι, και το μικρό πνευματάκι περνούσε τον καιρό του μέσα σε κουζίνες με μεθυστικές μυρωδιές και κάθε λογής λιχουδιές και λαχταρούσε να βουτήξει μέσα στην άχνη και να κάνει τσουλήθρα στο μέλι αλλά κανείς δεν το προσκαλούσε, κανένας δεν το κερνούσε, κανείς δεν του έδινε σημασία, λες και δεν ήταν εκεί. Το πνευματάκι ήταν ευγενικό και δεν ήθελε να επέμβει και να ζητήσει και έτσι το έπιανε πάλι το παράπονο και βυθιζόταν στη θλίψη.

Έφευγε τότε από τα κεφάλια των νοικοκυρών και πήγαινε σε ανθρώπους που δε ασχολούνταν καθόλου με όλα αυτά για να ξεχαστεί. Όμως η θλίψη του δεν περνούσε, ίσα ίσα που γινόταν μεγαλύτερη τώρα που όλες εκείνες οι όμορφες εικόνες του έλειπαν από γύρω. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν μόνοι, δεν είχαν κανέναν για τον οποίο να τρέξουν για να τον φροντίσουν, κι έτσι το πνευματάκι βούλιαζε σε αυτήν την ακινησία και κατέληγε να νιώθει μια ανείπωτη θλίψη και μελαγχολία.

Αυτό πόσο μπορούσε να κρατήσει; Το πνευματάκι είχε γεννηθεί χαρούμενο, είχε έρθει στον κόσμο να σκορπίσει την χαρά κι έτσι αργά ή γρήγορα κατάφερνε να συνέλθει και να δει ότι ο κόσμος ολόγυρα ήταν τόσο πολύ όμορφος και δεν τους καταλάβαινε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έτρεχαν να τον νιώσουν, να τον αγγίξουν, να τον μυρίσουν, να τον ζήσουν… και τότε τους ψιθύριζε πλάι στο αυτί τους όλα αυτά με την μαγική δύναμη που είχε κι εκείνοι άρχιζαν πάλι να σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό και να αφουγκράζονται αφού δεν ήξεραν από πού μπορεί να ερχόταν αυτή η μελωδία που σιγά σιγά γέμιζε τις καρδιές τους ελπίδα ξανά… ούτε που φαντάζονταν το μικρό πνευματάκι… τους άφηνε λοιπόν και αυτό στα όνειρά τους, είχε κάνει το καθήκον του!

Αλλά τα γενέθλιά του είχαν φτάσει και κανένας δεν του είχε δώσει σημασία ως τώρα… τελικά ήταν και αυτό ένα μονάχο πνευματάκι… θα έκανε αυτό που του έδινε πιο πολύ χαρά από όλα, θα έκανε τον κόσμο να ελπίζει και να ονειρεύεται. Δεν πείραζε, αυτό του αρκούσε για να είναι ευτυχισμένο. Έπρεπε πια να ωριμάσει και να καταλάβει για ποιον σκοπό είχε έρθει στη γη να περάσει την ζωή του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν εκείνοι ήταν εγωιστές και λιγάκι αχάριστοι, εκείνο που τους αγαπούσε θα τους δεχόταν γι αυτό που πραγματικά ήταν… κι αν δεν είχαν ούτε μια μέρα για αυτό, δεν πειράζει, αυτό ήταν χαρούμενο κι έτσι… Εξάλλου είχε ήδη ξημερώσει η πιο ωραία μέρα του χρόνου! «Χρόνια πολλά πνευματάκι!» είπε το πνευματάκι στον εαυτό του και ήταν σαν να ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλον τον κόσμο, σε κάθε πλάσμα πάνω στην γη που είχε στις περιπλανήσεις του συναντήσει και είχε καθίσει πάνω στο κεφάλι του και είχε συνομιλήσει με τις πιο μύχιες του σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα, γιατί ό,τι συνάντησε και ό,τι άγγιξε το είχε βαθιά αγαπήσει!

Αργότερα, καθώς το πνευματάκι προχωρούσε στο δρόμο και χάζευε τους ανθρώπους που ακόμα έτρεχαν τυλιγμένοι στα χοντρά πανωφόρια τους, το πνευματάκι είχε εντελώς συνειδητοποιήσει πια πόσο πολύ τους αγαπούσε και οτι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει και ένιωθε τουλάχιστον έτσι μια πληρότητα να γεμίζει την ψυχούλα του γιατί αυτό ήταν που του έδινε την χαρά, το γεγονός πως μπορούσε και αγαπούσε.

Και κάποια στιγμή που περνούσε πλάι από μια παρέα παιδιών άκουσε την κουβέντα που είχαν, κάποια χροιά ευτυχίας στις φωνές τους του τράβηξε την προσοχή και στάθηκε να ακούσει για τί πράγμα μιλούσαν. Κι εκείνα μιλούσαν για εκείνο! Για εκείνο μιλούσαν, ήξερε καλά πως τα λόγια που άκουγε δεν μπορεί παρά να ήταν για εκείνο! Μιλούσαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μιλούν για την αγάπη! Και τα άκουσε να λένε πόσο πολύ το αγαπούσαν και πόσα του χρωστούσαν και οτι σήμερα ήταν η μέρα του και γι αυτό όλοι οι άνθρωποι κόπιαζαν τόσες μέρες για να είναι όλα σήμερα όπως έπρεπε για να γιορτάσουν την παρουσία εκείνου στις ζωές τους, για να του πουν ευχαριστώ για τα όνειρα που τους χάριζε και τις ελπίδες, για να του πουν πόσο πολύ το αγαπούσαν!

Το πνευματάκι ένιωσε συγκίνηση να πλημμυρίζει την καρδιά του και από τα μάτια του ανάβλυσαν δάκρυα χαράς και τότε άρχισε να χιονίζει και τα παιδιά σταμάτησαν την κουβέντα τους και άρχισαν ευτυχισμένα να κυνηγούν τις νιφάδες του χιονιού και τα γέλια τους έστειλαν την πιο γλυκιά ψαλμωδία στους ουρανούς και έγιναν Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα για άλλη μια φορά στα πόδια του Χριστού, ταπεινά δώρα ανταπόδοσης για το Θαύμα Του, για την Αγάπη που έστειλε στη Γη να φροντίζει τις Ελπίδες μας.

Ας νιώσουμε την αγάπη που κρύβεται στις ψυχές μας!
Ας την αφήσουμε να μας κυριεύσει,

να αισθανθούμε τον κόσμο σαν να ήταν αυτή η έκτη αίσθησή μας!
Να ακούσουμε τις καρδιές μας
και να μπορέσουμε να τις εκφράσουμε,
να ξεχυθεί η μαγεία Της στην πλάση!
Ίσως τότε να μπορέσουμε να πούμε τί είναι ευτυχία
αν και κανείς δεν θα το ρωτάει... :)


Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!

Υ.Γ. Έστω καθυστερημένα, έστω σε επανάληψη, ειπα κι εγώ να αφήσω ένα δώρο κάτω από το δεντράκι σας :) Εμένα πάντως τα παραμύθια ήταν τα αγαπημένα μου! :)
Λοιπόν, αυτό είναι υστερόγραφο και δεν κάνει να πω πολλά :p
Τις ευχές μου από καρδιάς,
για Χρόνια Πολλά, γεμάτα Υγεία, Ελπίδα, Αγάπη!!!