5+5+5 - Η Αποπεράτωση!

Καλησπέρα σας!
Με μια κούπα ζεστής σοκολάτας στο ένα χέρι.. στιγμές και στο δεύτερο, δυσκολεύομαι να γράψω γρήγορα :)
Κάτω η σοκολατίτσα λοιπόν, σήκωμα των μανικιών :)
Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν σαν τρελά στο σαλόνι και τα καλοριφέρ καίνε στο φουλ!
Τελευταία μέρα της άδειας βλέπεις, δικαιούμαι κι εγώ να απολαύσω ένα χειμωνιάτικο απόγευμα προΧριστουγεννιάτικης θαλπωρής!
Και κοίτα να δεις φιλενάδα μου που κι εγώ με βροχούλα σου γράφω..
Από νωρίς το πρωί που άνοιξα την πόρτα μου να μαζέψω ανατέλλοντα ήλιο, αυτό που αντίκρισα ήταν μια βαριά μα βουβή βροχή
Ίδια και απαράλλαχτη βρέχει έως τώρα.. πώς τα καταφέρνει;
Εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι η ίδια, εκείνη που άνοιξε την πόρτα σήμερα το πρωί..
Τώρα πια, κάθομαι με ανοιχτά τα σκούρα στο γραφείο και την καμαρώνω να χορεύει έτσι αποφασιστική.. μα κρατάω μακριά μου τον δειλό της ήχο.. μην περάσει μέσα μου… μην φτάσει σε σας…

Ωραία λοιπόν.. πάμε!… γιατί αν δεν πάμε, άλλα αντί άλλων πάλι θα πούμε..
Το γιοφύρι της Άρτας κατάντησε αυτή η ανάρτηση!
Πέντε πράγματα που σου αρέσουν και πέντε που δεν σου αρέσουν στο blogging, λέει το παιχνίδι...
Κάτσε βρε παιδί μου, μια στιγμή! εγώ ακόμα να καταλάβω τι ζητάει από την ζωή μου! :)))
Τι λες; Ένα παιχνίδι είναι..;
Το ίδιο λέω κι εγώ.. και ας παίξουμε όπως μπορούμε… εξάλλου τους έχουμε ακυρώσει τους κανόνες, το θυμάσαι αυτό ε; :)
Αλλά, επίμενω! γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνω καταρχήν είναι η ίδια η ουσία.. τι είναι το blogging;
Μιλάμε για το μέσον αυτό καθ’αυτό ή για την πρακτική του; Σας βρίσκεται πρόχειρος ένας ορισμός να τον τοποθετήσω απέναντί μου και να σας πω τι μου αρέσει και τι όχι σε αυτό γιατί κομματάκι δυσκολεύομαι;
Μπα, που να τρέχουμε τώρα!
Εξάλλου δεν πιστεύετε πως υπάρχει και ορισμός, ε; Επειδή το blogging είναι μέσον, και ως μέσον δεν μπορεί να σταθεί αποκομμένο από τον άνθρωπο και ως γνωστόν φίλοι μου, οτιδήποτε βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση με τον άνθρωπο, είτε αυτό εφάπτεται στην ψυχολογία του είτε στην κοινωνιολογία του είναι εν πολλοίς απρόβλεπτο, δεν καλουπώνεται ξεκάθαρα σε όρια και κανόνες, είναι από πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να οριστεί, σωστά;
Οπότε, το μόνο που μου βρίσκεται εύκαιρο αυτή τη στιγμή είναι η πρακτική χρήση του από τους bloggers τους οποίους κατά καιρούς έχω διαβάσει ή και γνωρίσει και όχι από τους υπόλοιπους γιατί έτσι θα ήταν σαν να τρέχουμε να τσεκάρουμε την μπουγάδα στις ξένες αυλές… εδώ στα μεταξύ μας λοιπόν.. και κυρίως σε αυτά που και η ίδια συμμετέχω… πώς να πάρεις το αντικείμενο τώρα και να το στήσεις απέναντι; Ανεβαίνει αυτόματα ο βαθμός δυσκολίας και εκείνο μάλλον σε καθρεφτίζει παρά σε «φωτίζει».
Ξεκινάμε λοιπόν από τα «δεν».. σαν την meggie κι εγώ πάντα κρατάω για το τέλος το πιο γλυκό.. παιδιόθεν η συνήθεια :)

Κάποτε, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστώ πολύ εύκολα με την ταυτότητα της blogger είχα γράψει: Δεν μου αρέσει αυτό το μέσον. Δεν το αγαπώ. Αυτό λοιπόν που είχα γράψει τότε, παραμένει αλήθεια ως και σήμερα. Ούτε blogger ως τα σήμερα κατάφερα να αισθανθώ…
Πάντοτε έβλεπα το blogging ως ένα μέσον, καταρχήν ενημερωτικό και έπειτα ψυχαγωγικό.. με απόλυτη επίγνωση των αδυναμιών του, ιδιαίτερα στον πρώτο ρόλο που του απέδιδα
Από την στιγμή όμως που και η ίδια συμμετείχα σε αυτό, το blogging έγινε για μένα ένα μέσον επικοινωνίας, ως τέτοιο και μόνο το χρησιμοποίησα, και με αυτό ως δεδομένο νομίζω είμαι σε θέση κι εγώ να το κρίνω και να το χαρακτηρίσω.. έλα λεξούλα.. έλα.. ανεπαρκές.. μάλλον αυτό!

Τα δεδομένα του δεν είναι ικανά να ανταποκριθούν στον συγκεκριμένο ρόλο σε ικανοποιητικό βαθμό, είναι περισσότερο ένα επικοινωνιακό υποκατάστατο σε μια κατά κανόνα μοναχική πραγματικότητα των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν.
Το πρώτο πράγμα που δεν μου αρέσει λοιπόν είναι η θεοποίηση του από όλους εμάς του χρήστες, πλήρως ή σε στιγμές μερικώς… ότι τάχα μου είναι η ουσιαστική επικοινωνία και μόνο που μας κρατά σε αυτό, ότι τάχα μου καλύπτει τις επικοινωνιακές μας ανάγκες… και όχι πως γλείφει τα κενά μας απλώς… ότι το δημιουργήσαμε και το ορίζουμε και όχι πως μας ορίζει αυτό… μακάρι να ήταν έτσι, θα μπορούσε να είναι έτσι, μερικές φορές είναι έτσι, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας!

Ένα άλλο, που το χω παράπονο, είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι με ικανότητες και ταλέντα περνούν τόσο πολύ από τον πολύτιμο χρόνο τους μπροστά σε μία οθόνη, ώστε να επικοινωνήσουν τον εαυτό τους με άλλα άτομα που θα τους κατανοήσουν και θα ανταποκριθούν σε αυτό που έχουν να πουν… όταν οι ίδιοι άνθρωποι που τους διαβάζουν και τους μιλούν δεν μπορεί παρά να βρίσκονται εκεί έξω… ίσως στην διπλανή τους πόρτα...
Φυσικά δεν μιλώ για αυστηρά θεματικά blogs, μιλώ για την πλειονότητα των blogs που είναι προσωπικά και διαπραγματεύονται απλά πράγματα, καθημερινά.
Το δεύτερο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging λοιπόν είναι αυτό να γίνεται αυτοσκοπός και προτεραιότητα.

Το τρίτο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging είναι η αναγωγή της real life στα blogs, ενώ είναι ένας κόσμος που δημιουργήσαμε υποτίθεται ιδανικά! Αυτό δηλαδή που όλοι μας λέμε ότι η μπλογκόσφαιρα είναι ένας μικρόκοσμος με απαράλλαχτα τα στοιχεία της βιόσφαιρας… γιατί πρέπει να είναι τόσο πολύ αυτό;
Γιατί δηλαδή τώρα εγώ θα μπορούσα να πω: στο blogging δεν μου αρέσει η αγένεια, η μιζέρια, ο σνομπισμός, ο ατομικισμός, η μονοδιάστατη θεώρηση… και άλλα :) και να είμαι εντάξει; Να έχω δηλαδή μιλήσει για τα blogs, την αγαπημένη ασχολία πολλών - ακριβώς για την ελευθερία που παρέχει, για την ουτοπία του «όπως μου αρέσει» που κέρδισε τους περισσότερους - με όρους καθημερινότητας; Γιατί στο «όπως μας αρέσει» αναπαράγουμε ό,τι δεν μας αρέσει;

Αυτά όλα τα είπα μονοκοπανιά.. βλέπεις με ρώτησες κι εγώ έπρεπε κάτι να πω
Υποθέτω πω αν έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μου αρέσει στο blogging δεν θα δεχόσουν ως έγκυρη την απάντηση μου.. και πολύ καλά θα έκανες! :)

Αν με διαβάζετε ακόμα και αν ακόμα με ‘αγαπάτε’ μπορώ να συνεχίσω

Το τέταρτο πράγμα που δεν αντέχω στο blogging είναι οι δημόσιες σχέσεις.
Τρελαίνομαι να βλέπω χώρους με 100 και πλέον αναγνώστες και να σχολιάζουν ελάχιστοι ή κανένας.
Παλιά έλεγα, μα καλά! Κανείς δεν το διαβάζει αυτό το blog; Ας δω τι λέει.. τώρα βλέπω στο πλάι πως το «διαβάζουν» τόσοι και απλά ξέρω πως το ίδιο κάνει και ο ίδιος ο blogger.. παρακολουθεί ιστολόγια έτσι, για το θεαθήναι!
Αυτό δεν είμαι σίγουρη πόσο με ‘επικοινωνία’ μοιάζει… είναι σαν ο ίδιος ο χρήστη να ακυρώνει από το μέσον του ό,τι θετικό αυτό είναι σε θέση να του παρέχει.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το πέμπτο και τελευταίο μου «δεν»
δεν μου αρέσουν τα blogs που κάνουν σωρηδόν αναρτήσεις τις οποίες και να θέλω δεν προλαβαίνω να δω, να διαβάσω
Αυτός που το κάνει αυτό, πρώτον δεν τον ενδιαφέρει να το δω, να το σχολιάσω
Δεύτερον, κάνει μόνο αυτό! θέλω να πω αν στην μπλογκοζωή σου είναι συντάκτης συνεχώς, πότε προλαβαίνεις να είσαι αναγνώστης, οεο;

Τέλοσπαντων, είναι αλήθεια πως τέτοιου είδους πράγματα δεν ήθελα να τα εντάξω στα «δεν μου αρέσει» μου… επειδή πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του κάθε blogger να πράττει όπως θέλει
Δεν μπορώ ας πούμε να πω ότι δεν μου αρέσει να παίζει μουσική σε κάποιο blog.. μα με την μουσική ο άνθρωπος προσπαθεί να εκφραστεί.. τι θα του πω εγώ, να την βγάλει; Θα κλείσω τον ήχο αν δεν μου αρέσει.. μήτε μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει να μην ξεχωρίζουν τα γράμματα από το φόντο και να ξεστραβώνομαι για να διαβάσω μιαν ανάρτηση.. και τα χρώματα επίσης είναι τρόπος έκφρασης.. αν με ενδιαφέρει ο blogger θα τον διαβάσω και το πολύ πολύ να έχω τελικά τόσο κουραστεί που να με απωθήσει το γεγονός από το να του γράψω.. όμως θα τον διαβάσω, ή δεν θα τον διαβάσω…

Και αυτό είναι ό,τι μου αρέσει στο blogging περισσότερο, η ελευθερία της επιλογής!

Η ελευθερία λοιπόν, ο πλουραλισμός τους, η γοητεία του να έχεις στο πληκτρολόγιό σου και να χειρίζεσαι με τα δέκα σου δάχτυλα τον δικό σου ‘μικρόκοσμο’.. ένας τρόπον τινά μοντελισμός της κοινωνίας που επιλέγεις να ενταχθείς, της ‘γειτονιάς’, της ‘παρέας’, του ίδιου του Εγώ σου, η αίσθηση ότι είσαι μέλος, ότι δημιουργείς, ότι εν μέρει διαμορφώνεις, όλα αυτά τα εν πολλοίς ψευδαισθησιακά ή όχι, και πάνω από όλα το λιγότερο ψευδαισθησιακό από όλα, το μόνο κατά την γνώμη μου αληθινό και γι αυτό εκείνο το ένα που κρατάει και θα κρατάει τα μπλογκς για πολλά χρόνια ακόμα σημαντικό πεδίο επικοινωνίας των ανθρώπων- εύχομαι ως πάντα παρούσα, διαχρονική και μεστή γεύση και όχι ως κυνήγι ανεμόμυλων της κάποτε ανόθευτης ανατολής τους- είναι η αλληλεπίδραση, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα στην διαδραστικότητα, η ουσία της επικοινωνίας που μπορεί να μην συμβαίνει πάντα αλλά όσες φορές συμβαίνει είναι ό,τι πραγματικά αξίζει σε αυτό που όλοι μας έχουμε σπαταλήσει κάμποσες ώρες ανθρώπινου χρόνου……….

Ουπς.. μάλλον στα είπα μαζεμένα.. μπήκα στα «μου αρέσει» και όρμησα :))
για να μην προδώσω το γεγονός πως βάλθηκα να με ακυρώσω..!
Είναι απλό.. όσα αρνητικά και να αναγνωρίζεις σε κάτι που ο ίδιος χρησιμοποιείς, η συμμετοχή σου, αν όχι τα ακυρώνει, σίγουρα τα δικαιολογεί από μόνη της…
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως… πέντε είπαμε θέλουμε :)

Η ελευθερία της επιλογής… ίσως γιατί είναι αυτό από τα όσα μας προσφέρει που μας λείπει περισσότερο εκεί έξω.. εκεί που και η επιλογή αλλά κυρίως η ελευθερία είναι πλέον απόλυτα αμφισβητήσιμες έννοιες. Είναι στο χέρι σου τι θα διαβάσεις στα blogs, με ποιους θα συγχρωτιστείς, πώς θα πορευτείς.. όσο κι αν παραμένει όπως όλα σαφώς σχετικό, είναι τουλάχιστον πλούσιο το εύρος της προσωπικής ευθύνης και επιλογής.. όπως πλούσιο και ευρύ είναι και το πεδίο του τι θα δημιουργήσεις, τι θα πεις, τι θα προσφέρεις, τι όρους θα δημιουργήσεις μέσα στους οποίους θα κινηθείς και θα περιμένεις αυτό που εξωτερικεύεις να σου επιστραφεί ως μια εν δυνάμει εποικοδομητική ανταπόκριση..

Εδώ έρχεται το δεύτερο πολύ σπουδαίο του blogging που νομίζω του έχουμε μεγάλη αδυναμία οι περισσότεροι.. η αμεσότητα στην ανταπόκριση, η διαδραστικότητα, η αλληλεπίδραση.. το χαρακτηριστικό που τα διαφοροποιεί από τα έως χθες γνωστά μέσα επικοινωνίας, αυτό που τα ανεβάζει ένα σκαλί στην αξία ύπαρξη τους και στην εκτίμηση των χρηστών που τα χρησιμοποιούν και έχουν γευτεί αυτή τους την ιδιότητα.
Το ίδιο χαρακτηριστικό που ακριβώς επειδή τα διαφοροποιεί, δέχεται και το μεγαλύτερο όγκο της κριτικής κυρίως από όσους δεν τα χρησιμοποιούν και για αυτό δεν τα καταλαβαίνουν αλλά και από τους ίδιους τους χρήστες, τις στιγμές που κι εκείνοι γινόμαστε :) αυτοκριτικοί!
Όμως είναι αλήθεια ότι αυτού του είδους η δικτύωση ενεργειών μεταξύ των ανθρώπων με μόνο κριτήριο τη σκέψη, με την ταχύτητα που συμβαίνει, με τις αποστάσεις να αφανίζονται, είναι δικαίως ό,τι πιο θαυμαστό και ταυτόχρονα το σημείο που ο ανθρώπινος παράγοντας έχει ευθύνη να σχηματοποιήσει σε ανθρώπινα, ή μάλλον ανεκτά για τα ανθρώπινα, μέτρα.
Είναι αυτό που πιο πάνω ονόμασα υποκατάστατο και δεν το παίρνω πίσω.. η άλλοτε ρούγα - ναι ρούγα βρε παιδιά, στο χωριό δεν είπαμε πως είχα πάει; :) το καφενείο, η αυλή, η γειτονιά.. η οποιαδήποτε συνάθροιση χωρίς όμως.. χωρίς! Χωρίς…
Κάθε τι κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει.. το ερώτημα για το blogging είναι: σου παίρνει τα επιδερμικά και σου προσφέρει τα ουσιαστικά ή το αντίθετο;
Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης θα συνηγορήσω στο πρώτο.
Το γεγονός είναι ότι το έχω βιώσει και έτσι και γιουβέτσι… όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι… εκτός αν μου πείτε ότι εσείς υπάρχετε στους ιστοτόπους σας χωρίς κανένα ενδοιασμό, προβληματισμό, δισταγμό.. πάντοτε όρθιοι, στιβαροί, αποφασιστικοί και αδιαίρετα ‘αγκαλιασμένοι’ με τον ιντερνετικό εαυτό σας… εγώ όχι!


Εδώ αν θέλετε κάνετε κι εσείς ένα διάλειμμα για τσιγάρο :)
Μωρέ τι σαλάτα είναι αυτή που έφτιαξα; Ποπο…
Ελάτε να σας πω τι έπαθα, στο χαλαρό…
Εγώ δεν ήξερα τι να γράψω… τελικά κατέληξα να μιλάω για το blogging γενικώς και να προσπαθώ να το προσαρμόσω σε προσωπική, όχι κρίση, αλλά αρέσκεια… είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο, έτσι δεν είναι;… και τι θα πει τι μου αρέσει και τι όχι… δεν ήθελα να το κάνω αυτό… αφού όλα μου αρέσουν :) σοβαρά τώρα… τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν :) ω ναι, προσπαθώ να απλοποιώ την ζωή μου, ακόμα και την μπλογκοζωή μου, όσο είναι δυνατόν!
Είναι απλό.. πιο πριν σας έγραψα πως κάποτε έγραψα πως το μέσον αυτό δεν το αγαπώ… αν συνέχιζα θα σας αποκάλυπτα και την συνέχεια, από το ‘αγαπώ όμως τους ανθρώπους του’ και πέρα… :)
Κάπως έτσι πορεύτηκα την δυο χρόνων μπλογκοζωή μου…
Γιατί τους bloggers τους αγαπώ αληθινά και πάνω από όλα τους σέβομαι.
Και το blogging δεν υπήρξε ποτέ κίνητρό μου, ούτε καν όταν ξεκινούσα, το κίνητρο ήταν να γνωρίσω, να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τους διαδικτυακούς τοίχους του.. γι αυτό πάντοτε υπήρξα κυρίως αναγνώστρια μέσα εδώ και λιγότερο οικοδέσποινα.. και είδα το blogging σαν ένα είδος σχολείου για ενήλικες... και ήταν! αληθινό σχολείο, που διαπλάθει και βελτιώνει, θέλω να πιστεύω… και όχι στείρα ενασχόληση να σκοτώσουμε το χρόνο μας

Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, άλλοι είναι περισσότερο δημιουργικοί , άλλοι είναι λιγότερο, άλλες ανάγκες έχεις εσύ, άλλες έχω εγώ, άλλους ρυθμούς και άλλα πράγματα που απολαμβάνουμε… εγώ απολαμβάνω πιο πολύ από κάθε τί άλλο (και στο blogging, αφού το ίδιο έκανα ανέκαθεν, από παιδί και παντού) να διαβάζω!
Ναι ρε παιδί μου, αυτό το απλό πραγματάκι, εμένα είναι το αγαπημένο μου :)
Μου αρέσει να ταξιδεύω σε κόσμους φτιαγμένους με λέξεις… έτσι έκανα τα πιο μαγικά ταξίδια μου. Δεν λέω πως δεν ζητάω να δημιουργήσω τέτοιους κόσμους κατά καιρούς αλλά η ανάγνωση έχει το στοιχείο της έκπληξης που η δικές μου ικανότητες δεν είναι αρκετά εξασκημένες να μου το προσφέρουν ακόμα, εγώ κάθομαι να γράψω όταν ήδη έχω κάνει το ταξίδι με το μυαλό.. και τότε είναι κάπως αργά να θές το ίδιο πολύ να το καταγράψεις…

Και δεν ξέρω αν έγραψα πέντε ‘μου αρέσει’ αλλά θα κλείσω κάπου εδώ…
Και αυτό που θέλω να πω είναι πως όπου υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν σημασία ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα μέσα, δεν έχουν σημασία οι συνθήκες… την ζεστασιά και την ομορφιά σε όλα τα πράγματα την κάνουν οι καρδιές των ανθρώπων, αυτές μετράνε μόνο.
Και ίσως το μπλόγκινγκ να έχει κερδίσει τόσο κόσμο επειδή αφήνει τις καρδιές ελεύθερες από όλα αυτά τα ‘γύρω γύρω’ που στην πραγματική ζωή είναι πιο σκληρά και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμα από ό,τι στην μπλογκόσφαιρα…
Το ζήτημα είναι να μην επαναπαυθείς σε μια εικονική πραγματικότητα για όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει.. μάθε να τα διαλέγεις και να τα συλλέγεις, να της τα αφαιρείς.. για να σου δώσει νέα, υγιή… σαν την τροφή από τον μπαξέ σου… δεν έχεις μπαξέ; Έχεις blog όμως! :)

Λέγεται πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…
Εγώ λέω αλίμονο στο σκοπό που θέλει αγιασμό…

Αγιασμοί δεν χρειάζονται, το blogging είναι αυτό που είναι
Είναι ποιο αποτελεσματικό σε κάποια πράγματα και λιγότερο σε άλλα..
Πιο συμβατό με τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας,
παρά με την δημιουργικότητα ή την ευαισθησία μας.
Όλα έχουν θέση,
απλά δεν είναι απαραίτητο πως θα ‘πιάσουν’ ,όπως λένε,
και πως θα καρποφορήσουν..
Από την άλλη, εμείς είμαστε εδώ.. εμείς λιπαίνουμε, μπολιάζουμε, ξεχορταριάζουμε κλαδεύουμε, υπομένουμε…
Αν μας αρέσει αυτό που μοιραζόμαστε και προσπαθήσουμε, η αισιόδοξη ματιά, αλλά και η λογική :) λέει πως μπορούμε να έχουμε αυτό ακριβώς που θα σπείρουμε..

Αυτά.. όποιος νομίζει ότι είπα πολλά έχω και εναλλακτική αναρτησούλα… αλλά ήταν τόσο μικρή που θα ήταν σαν να σας κορόιδευα, παρόλο που δεν θα το έκανα…

Δεν ξεχνώ πως έχω και πέντε προσκλήσεις να δώσω! :)

Καταρχήν θέλω πολύ να ξαναδώ στα blogs τη Νίνα. Αν είναι να γυρίσει για να μιλήσει για το blogging, αυτό το παιχνιδάκι θα ανέβει μονομιάς στην εκτίμησή μου!

Η elpenor θα ήθελα επίσης να μας χαρίσει αναρτησούλα, κι ας είναι ό,τι να ‘ναι, αν βαριέται το συγκεκριμένο.. της έχω εμπιστοσύνη! (τι πράγμα; η πρόσκληση θεωρείται άκυρη, δεν είναι για το παιχνίδι;;; όοοοχι, δεν το δέχομαι… αφού δεν τηρώ κανόνες… ουφ, μην με μπερδεύεις! :))

Ο Νικόλας και ο Fetus θα ήθελα επίσης να παίξουν, ξέρω πως και οι δυο θα το κάνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, αν έχουν διάθεση τους περιμένω..! :)

-Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα τι ξέχασα!!
Δεν μου αρέσει στo blogging να μου λείπουν οι φίλοι μου :(
και είναι έκτο αυτό!! αλλά τα είπαμε ήδη για τους κανόνες..

Στο παιχνίδι(;) καλώ ακόμα την Ναϊάδα, την καλή μου νεράιδα..
Το ξέρω πως θα λείψει για λίγο, όπως ξέρω πως θα γυρίσει και πάλι..
και θα την περιμένω όποτε θελήσει, δεν καταλαβάινω από χρόνους εγώ..

Η Κατερίνα από το whispers of silence θέλω πολύ να παίξει…
όπως και η Amor Omnia, το αγαπάκι μου :)
Αν το δοκιμάσουν, ξέρω πως θα διαβάσω για το παιχνίδι τις πιο αγαπησιάρικες εκδοχές του.. και θέλω να το δω!!

Πολύ θα μου άρεσε να διαβάσω την εκδοχή του Καπετάνιου και της Καπετάνισσας..
Για τον θαυμάσιο τρόπο που θα το «πλέξουν» οι δυο τους.. μόνο εσείς μπορείτε να μας το προσφέρετε αυτό..

Και τέλος, γιατί θα έρθει ο εμπνευστής της αρχικής ιδέας και θα με κυνηγάει :)
Το παιχνίδι θέλω πολύ να το παίξει ο Ναύτης.. στο δελφινάκι του ίσως;… γιατί δεν χορταίνω θαλασσινή ματιά!!!

Εννοείται πως όποιος άλλος θέλει να παίξει, θα είναι μεγάλη μου χαρά… από μένα, πείτε τους :)
Και όλοι οι παραπάνω αν σας αρέσει και όπως σας αρέσει… είπα εγώ τίποτα για κανόνες;; Δεν είπα! :)