άγγιγμα

Η Κική Δημουλά έχει γράψει στο ποίημα της Η Γη των Απουσιών..

«στην ψυχή σου δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης»

-μου τα είπαν και μένα κάποτε..

κι εγώ με τη σειρά μου αλλού το είπα-

μα το έχω πάντοτε στο νου,

σαν κακό όνειρο που αληθινό δεν μπορεί να ναι..

σαν όνειρο από αυτά που σε ξυπνάν μέσα στη νύχτα και σε προκαλούν..

να ανεβείς στο ουράνιο τόξο και να τρέξεις,

λαχανιασμένος την αλήθεια της Αγάπης να ψάξεις..

να βρεις το δικό σου αστέρι και από την άλλη μεριά του να κοιτάξεις..

αυτή που μένει παγωμένη και περιμένει ένα δικό σου χάδι..

ένα χάδι στα μαλλιά Του,

που τη δική Σου σάρκα θα ανατριχιάσει…

ένα χάδι στο κέντρο της καρδιάς του κόσμου…

Μεγάλες οι προσδοκίες

και η χαρά – τον πόνο κυοφορούσα

άγρια

κι ανείπωτη.

Αυτά με αφορμή το δώρο που πήρα από μια Φίλη σήμερα το πρωί..
Όπως είπα και σε εκείνη, τα ημερολόγια μένουν κρυφά μονάχα από το φόβο μήπως λάθος χέρια τα αγκαλιάσουν.. μα λάθος χέρια δεν υπάρχουν, μονάχα λάθος προθέσεις..

και η δική της αγκαλιά με έκανε να θυμηθώ πως όλοι μας τον ρυθμό Μιας καρδιάς κρατάμε..
πως ο πλανήτης μας ισορροπεί ακόμα

κρεμάμενος ανάμεσα στ’ αστέρια,

χάρη στο γέλιο και το δάκρυ μας..

την αποδοχή και την προσφορά μας…
Σ’ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

-Flash Light – από τη Νίνα!-

Την ψυχή σου

κατάσαρκα

φορώ στην ψυχή μου

κι είναι σαν να κλέβω απ' τη φωνή σου

μια στάλα βίωμα

για να κεντώ μαξιλάρια

με ήχους και στιγμές

ίδια με το χρώμα των ματιών σου.

Δεν ξέρω αν γυρνώ από ταξίδι ή αν ξυπνώ απ' όνειρο

πλάι στη μυρωδιά σου

αλλά καθώς συνέχεια ζωγραφίζω το σώμα σου

πέφτει απ’ τ' αστέρια

σαν πέτρα στον κήπο μου

κάθε νύχτα.

Έτσι και η ανάγκη μου

σε κάθε πρώτο της μέρας φιλί

ξέπνοη μ’ αφήνει

κι είναι πάντα το Τώρα που αναγεννιέται..

κάθε μέρα

σε εκείνη την πέτρα

αδιαίρετη μορφή να δίνει

σαν τα ενωμένα χέρια μας

σαν την Αγάπη που σου χαρίζω…