δυο φιλιά.. δυο στάλες ανοιξιάτικης βροχής.. δυο γουλιές κρασί..

έτσι μοιάζουν οι ξεχωριστές μέρες;
ναι έτσι
τί ξεχωριστό έχει η σημερινή μέρα;
ό,τι και η χθεσινή
που είναι;
που είναι ότι σ’ αγαπώ
δεν φτάνεις εδώ..

το ξέρω, όμως μέσα από εσένα φτάνω στο Θεό

.....

πάμε μια βόλτα;

δεν μπορούμε

μπορούμε, θέλεις;

πού;

θα σου πω..

πες μου τώρα, που;

πάμε.. στο μαζί!

είναι παράξενα εδώ

τι εννοείς;

είναι σαν το μέρος αυτό να μην υπάρχει

και πως γίνεται να είμαστε σε ένα μέρος που δεν υπάρχει;

μάλλον δεν γίνεται..

όχι βέβαια! και ξέρεις, τελικά.. ίσως μόνο αυτό να υπάρχει..

μου λες ότι οι δυο μας είμαστε οι μόνοι κάτοικοι της πραγματικότητας

της δικής μας.. ναι, οι μόνοι..

δεν μπορείς να το αποδείξεις

δεν μπορώ γιατί δεν χρειάζεται

κι αν το χρειάζομαι εγώ;

θα σε φιλήσω

και τι με αυτό;

θα το νιώσεις

ούτε αυτό το μπορείς

θα προσπαθήσω

θα προσπαθήσεις να με φιλήσεις;

όχι, θα προσπαθήσω να το νιώσεις

θα μετανιώσεις, θα μου κακιώσεις..

γίνεσαι παιδί

δεν είμαι παιδί

για μένα είσαι

δεν θέλω να είμαι για κανέναν παιδί

το θέλεις, σου αρέσει που σε αγαπάω σαν να ήσουν παιδί

-και δεν γίνεται να κακιώσεις σ' ένα παιδί

με θυμώνεις

στο είπα :p

εσύ δεν θυμώνεις;

θυμώνω.. μερικές φορές.. για λίγο.. για κάμποσο..

αλήθεια;

ναι

δεν σε έχω νιώσει ποτέ να θυμώνεις

και;

ήθελα..

γιατί;

θα ήταν κάτι…

κάτι... κάτι γλυκό και στυφό μαζί - θα πιείς;