February 29th my friend!

A Start or an End?
Make Your Choice!


p.s. "both" available... :)

Αεροπλάνο

Κυριακή ήταν, μια Κυριακή...
καθόταν απέναντι από το ανοιχτό παράθυρο
με το βλέμμα καρφωμένο αόριστα σε ό,τι περιέκλειε η κορνίζα του

Η φωνή πετάχτηκε και ήρθε απότομα να σταθεί μπροστά της
το σώμα ακόμα δίπλα της..

-Κανεις δεν θα σε αγαπήσει ποτέ με τους δικούς σου όρους.
οι άνθρωποι γουστάρουν να αγαπάν για να ξεφορτώνουν,
για να αφήνουν πίσω καθώς πηγαίνουν την διαδρομή τους..
σπρώχνουν τον χρόνο, σπρώχνουν τον δρόμο
μόνοι ή μαζί σου…
καμία ουσιαστική έγνοια για το αν μετακινούνται,
αν μετατοπίζονται.. αρέσκονται απλά να ταξιδεύουν...

-Είναι ωραίο να ταξιδεύεις τον εαυτό σου
κανείς δεν θέλει να χάσει τον εαυτό του, ψέλλισε
δειλά και αποφασιστικά, μισογέρικα μισοπαιδικά,
κατά την προσφιλή της συνήθεια…

-Είναι ο καλύτερός μας φίλος ξέρεις,
είπε η φωνή και επέτρεψε στον εαυτό της να αφεθεί
στην πλάτη του καναπέ και στην εικόνα απέναντί της…
εθιστική γλυκόπικρη συνήθεια!

....................
δεν βολευόταν.

Κανένας δεν θα πάρει το αεροπλάνο να έρθει σε σένα!
πετάχτηκε πάνω η φωνή να μην σταθεί ενόχληση το στριφογύρισμα…
πλησίασε το παράθυρο, να δει τον ουρανό από κοντύτερα, να βεβαιωθεί.
μετά έστρεψε για να αντικρίσει το βλέμμα στο οποίο μιλούσε τόση ώρα

Ρε συ ξύπνα.......
...ο εκκωφαντικός ήχος του αεροπλάνου τη στιγμή που προσγειωνόταν
στο πρόσωπο απέναντί της, ανάγκασε τη φωνή να χαμηλώσει.......



(πάντα πίστευα ότι το αεροπλάνο κλέβει από την ομορφιά του ταξιδιού
πάλι όμως, πόσα και πόσα θα ήταν απίθανο να τα αντικρίσουμε,
αν δεν υπήρχε..)

Ομορφιά θνητή.....

Η ώρα περασμένη
-μονάχα αυτή-
με λάφυρα στα μάτια
ξημέρωμα Σαββάτου
τρέχει να γενεί...

Simply Just

αυτό το τραγούδι τυχαίνει να το ακούω αρκετά συχνά τα πρωινά
από τότε που βγήκε σχεδόν σε αυτή του την εκτέλεση

δε νομίζω πως είναι συνήθεια πια
είναι κάτι άλλο που με τραβάει
η ποικιλότητά του πιθανολογώ, στην οπτική, στην ένταση, στο χρώμα,
στη στάση... οι άνθρωποι και οι διαφορές τους!

ξέρεις, είναι τόσο σοφά δομημένες που δεν κάνουν
τίποτα άλλο παρά να τους ενώνουν!
δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα πιο οξύμωρο
από την κοινή μήτρα της ψυχοποικιλότητας μας.

ούτε τίποτα θλιβερότερο από την μάταιη μοναξιά μας...

σκέφτηκες ποτέ να δωρίσεις έναν Καθρέφτη..? κι όμως το κάνεις κάθε μέρα!

Θέλω να σε φέρω πιο κοντά μου
Να νιώσουμε την ανθρώπινη επαφή
Ας είναι μια ματιά απέναντι απέναντι
Σε μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο
Ας είναι λέξεις σε ένα καφέ
Ας είναι απλό σμίξιμο της αύρας μου
και της αύρας σου
Σε μια παρέα, στον ίδιο χώρο
Ας είναι αγκαλιά
Σε μια καταλυτική στιγμή
Ας είναι φιλί
Στο όνειρο
Ας είναι ό,τι θέλει
Θέλω να σου πω πως θέλω να έρθεις
Πως σε θέλω
Εσένα, που δεν σε ξέρω
Να σε γνωρίσω θέλω

Διάβαζα μια μπλόγκερ νωρίτερα
Είναι ο τύπος που έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις, κενές νοημάτων, θα έλεγα πολύ εύκολα πως είναι ο τύπος που αντιπαθώ
αυτό είπα και στον εαυτό μου νωρίτερα και μου ρθε να με χαστουκίσω

όμως από περιστασιακή ανάγνωση την έχω δει την μπλόγκερ αυτή, την όποια,
σε στιγμές της… και σε εκείνες την έχω συμ-παθήσει,
με το αυθεντικό νόημα της λέξης

και το θετικό έχει εκείνη την αλήθεια που το αρνητικό δεν έχει
αλλά αυτή είναι μία δική μου θεώρηση
που δεν κατανοεί το «στο σύμπαν ισορροπεί το καλό με το κακό» και τελεία (.)
η κουβέντα αυτή πρέπει όποτε λέγεται να έχει και συνέχεια,
αλλά εν πάση περιπτώσει…

και που λες, ήθελα να της το πω
με έναν τρόπο που δεν θα με έβλεπε, δεν θα το παρεξηγούσε
δεν θα το έπαιρνε για νουθεσία ούτε θα αισθανόταν υποχρέωση
να μουν αόρατη και να μπορώ να της το ψιθυρίσω με έναν ήχο που ίσα που θα ακουγόταν μέσα της.. να το επεξεργαστεί με την ηρεμία της και με τον εαυτό της

άραγε γιατί ένιωσα πως θέλω να κάνω κάτι τέτοιο
σε έναν άνθρωπο που πρακτικά τίποτα δεν μας ενώνει;

Μήπως επειδή αυτό είναι ψέμα;
Ίσως είναι πραγματικά ελάχιστοι οι άνθρωποι που
με εκείνους τίποτα δεν μας ενώνει…
Ίσως να μην υπάρχει και κανένας
Γιατί όλοι τα ίδια συναισθήματα έχουμε βιώσει
Και αν θες να μιλήσουμε για βιώματα…
τα ίδια είναι πάλι, ή τουλάχιστον παρόμοια
Αλλά το χνάρι που έχουν αφήσει μέσα μας όμοιο είναι

Και το μόνο που τελικά μένει είναι απομόνωση, αποξένωση, μοναξιά….
Λες και καμαρώνει τα σημάδια του ο καθένας….
Και κομπάζει στον καθρέφτη…. Εγώ φίλε έχω πονέσει, άλλος κανένας!

Ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρεις τα μάτια σου από τον καθρέφτη και να τα στρέψεις σε ένα άλλο ζευγάρι μάτια που και αυτά θα έχουν στρέψει μακριά το βλέμμα τους από τον δικό τους καθρέφτη….
Δες την αληθινή σου εικόνα στα μάτια των ανθρώπων αν μπορείς
Και μετά γύρνα στον καθρέφτη που θα έχει καθαρίσει πια από τα χνώτα σου
Και ίσως τότε κατορθώσεις να δεις πίσω από το είδωλο την ολόδική σου,
την πραγματική σου εικόνα

κι αν θες ρώτα την τότε για τους ανθρώπους
και θα σου απαντήσει

όμως μην κλάψεις
δεν της αρέσει να θολώνει…





το τραγούδι θα μπορούσε να ανέβει ανεξάρτητο, αλλά τελικά
όπως προκύπτει από τις παραπάνω σκέψεις, όχι…

είναι χαρισμένο σε έναν άνθρωπο που του χρωστάω ένα ευχαριστώ
αλλά κυρίως μια αγκαλιά, εδώ και μέρες…

επειδή ξέρω πως σου αρέσει και επειδή μου αρέσει και εμένα,
ας πούμε πως σφραγίζει το δικό σου σπουδαίο δώρο....

Beauty

Όλοι Μαζί!

Η δημοκρατία πεθαίνει στο λίκνο που τη γέννησε
Χθες διάβασα την φράση αυτή ενός Βρετανού αναλυτή
που δεν θυμάμαι το όνομά του
ή τελοσπαντων έτσι μου έμεινε
και έτσι με έχει στοιχειώσει
Εδώ δημοκρατία εκεί δημοκρατία
παίζουμε τον παπά με τα νοήματά της τόσα χρόνια
Όλοι μας
Πλέον νιώθω πως μπήκε η ταφόπλακα, της κάναμε την κηδεία
Ας την αφήσουμε να αναπαυθεί εν ειρήνη

Κάτι νέο γεννιέται
Όλες οι εξετάσεις κάνουν λόγο για τερατογέννεση
Όμως όσο κυοφορείται υπάρχουν ελπίδες ακόμα
Είτε θα ναι η εξαιρετική φρονήματος φροντίδα
Είτε πολύ δουλειά όταν θα ανοίξει τα μάτια και
θα το πρωτοαντικρίσουμε και θα μας πρωταντικρίσει
είτε αποβολή εκ των πραγμάτων και από την αρχή όλα
με τον πόνο της απώλειας που συνεπάγεται αλλά
και την συνειδητοποίηση της ανάγκης

δεν ξέρω τι θα γίνει
εκείνο που ξέρω είναι πως η μόνη πανάκεια είναι η αγάπη
και πάντα σκεφτόμουν την αγάπη δομής υλικό, συνδετικό υλικό,
διατρέχον υλικό του όλου της κοινωνίας των ιδεών…
υπάρχει ένας κόσμος ιδεατός όπου εκεί ζουν αλώβητα η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η δημοκρατία… δεν κατάφερα ποτέ να σκεφτώ ‘δημοκρατία’ και να μην σκέφτομαι παράλληλα και ισόποσα ‘δικαιοσύνη’, να σκεφτώ ‘αλήθεια’ και να μην είναι εκεί η ‘αγάπη’ στην πρωταρχική της μορφή, την πρωτόγονη και αένια

από εκεί θα αντλήσουμε
αλλά για να μας επιτραπεί
και να μην είναι υβριστική παραβίαση η όποια προσπάθεια
που θα τιμωρηθεί, όπως τιμωρείται τόσα και τόσα χρόνια που ζούμε
με ήλιο μισό, ζωή σκοτισμένη
θα πρέπει μέσα του βαθιά να αναζητήσει το δικό του κλειδί ο καθένας μας
γιατί τον κόσμο αυτό φέρουμε στην ψυχή και στο νου πάνω από όλα, όλοι μας
εν τη γενέσει του είδους μας 'καθ ομοίωσι'

ας μην μείνουμε με την πλάτη γυρισμένη
στο «εκτελούνται έργα» των ημερών μας
ας λάβουμε γνώση και θέση στις διεργασίες, σκάβοντας ως τα θεμέλια
και κάθε που θα βρίσκουμε καθείς το κλειδί του ατομικού που ξεκλειδώνει το συλλογικό,
να περνάμε από το εργαστήριο της συνείδησης, να το γυαλίζουμε….

Να καθαρίσουμε τις καρδιές και το μυαλό……

Ανελέητα μοναχικά και αναπόφευκτα μαζί.

(αν και άλλο τραγούδι ακούω αυτά τα τελευταία λεπτά
θα ανεβάσω αυτό που «ακούω» μέσα στα εισαγωγικά μου αυτιά…)

Μια εκδρομή

μια Κυριακή, μια Φίλη,

μια Ευχή...

Remains

Κάποτε θα αφηνόμουν σε όποια χέρια
Σαν εκείνους που κοιτάζουν το εκτελεστικό απόσπασμα
Με όλη την ψυχή στο βλέμμα
Και δάκρυα από ώρα εξαερωμένα σε σύννεφο ονείρου
Από τη θέρμη του χαμόγελου της ψυχής τους
Θα στεκόμουν μπροστά σε χέρια ουδέτερα
και δεν θα σήμαιναν τίποτα για μένα
Και θα περίμενα το νυστέρι της μοίρας να μου σκίσει το στήθος
Ζωντανή και ευτυχισμένη την προσμονή θα βίωνα
Έπειτα για μια στιγμή μόνο θα κοίταζα να ξεριζώνουν την καρδιά μου
Και θα έφευγα... σκόνη θα γινόμουν στο τίποτα του κόσμου,
στη στενή λογική του
Ενέργεια και ουσία δική σου, μία αγκαλιά, μία σάρκα μαζί σου
με ό,τι λάτρεψα, ό,τι υπήρξα ποτέ, με ό,τι πάντα ήμουν
έτσι θα σ’έβρισκα, έτσι δεν θα σ’έχανα, έτσι θα ολοκληρωνόμουν

Κάποτε αναρωτιόσουν αν στη φωτιά θα έπεφτα για σένα... τι να σου έλεγα τότε αλήθεια;
Περπατούσα στη φωτιά και δεν το έβλεπες
Και δεν το έβλεπες δίκαια γιατί εγώ τότε ΔΕΝ πονούσα

Τώρα πονάω... ξεχάστηκα στη φωτιά να καίγομαι και πια πονάω
Γιατί γυρεύω το θάνατο και εκείνος δεν έρχεται

Και - ακόμα - σκέφτομαι - για να περνά η ώρα - στην – αιώνια – εξορία – μου

Άραγε να σε αγάπησα πολύ ή λίγο; -τι λόγος!

Πόσο λίγη υπήρξα αλήθεια!

Εγώ, το Ένα σου...


ακούμε, αν θέλουμε...