Remains

Κάποτε θα αφηνόμουν σε όποια χέρια
Σαν εκείνους που κοιτάζουν το εκτελεστικό απόσπασμα
Με όλη την ψυχή στο βλέμμα
Και δάκρυα από ώρα εξαερωμένα σε σύννεφο ονείρου
Από τη θέρμη του χαμόγελου της ψυχής τους
Θα στεκόμουν μπροστά σε χέρια ουδέτερα
και δεν θα σήμαιναν τίποτα για μένα
Και θα περίμενα το νυστέρι της μοίρας να μου σκίσει το στήθος
Ζωντανή και ευτυχισμένη την προσμονή θα βίωνα
Έπειτα για μια στιγμή μόνο θα κοίταζα να ξεριζώνουν την καρδιά μου
Και θα έφευγα... σκόνη θα γινόμουν στο τίποτα του κόσμου,
στη στενή λογική του
Ενέργεια και ουσία δική σου, μία αγκαλιά, μία σάρκα μαζί σου
με ό,τι λάτρεψα, ό,τι υπήρξα ποτέ, με ό,τι πάντα ήμουν
έτσι θα σ’έβρισκα, έτσι δεν θα σ’έχανα, έτσι θα ολοκληρωνόμουν

Κάποτε αναρωτιόσουν αν στη φωτιά θα έπεφτα για σένα... τι να σου έλεγα τότε αλήθεια;
Περπατούσα στη φωτιά και δεν το έβλεπες
Και δεν το έβλεπες δίκαια γιατί εγώ τότε ΔΕΝ πονούσα

Τώρα πονάω... ξεχάστηκα στη φωτιά να καίγομαι και πια πονάω
Γιατί γυρεύω το θάνατο και εκείνος δεν έρχεται

Και - ακόμα - σκέφτομαι - για να περνά η ώρα - στην – αιώνια – εξορία – μου

Άραγε να σε αγάπησα πολύ ή λίγο; -τι λόγος!

Πόσο λίγη υπήρξα αλήθεια!

Εγώ, το Ένα σου...


ακούμε, αν θέλουμε...