σκέφτηκες ποτέ να δωρίσεις έναν Καθρέφτη..? κι όμως το κάνεις κάθε μέρα!

Θέλω να σε φέρω πιο κοντά μου
Να νιώσουμε την ανθρώπινη επαφή
Ας είναι μια ματιά απέναντι απέναντι
Σε μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο
Ας είναι λέξεις σε ένα καφέ
Ας είναι απλό σμίξιμο της αύρας μου
και της αύρας σου
Σε μια παρέα, στον ίδιο χώρο
Ας είναι αγκαλιά
Σε μια καταλυτική στιγμή
Ας είναι φιλί
Στο όνειρο
Ας είναι ό,τι θέλει
Θέλω να σου πω πως θέλω να έρθεις
Πως σε θέλω
Εσένα, που δεν σε ξέρω
Να σε γνωρίσω θέλω

Διάβαζα μια μπλόγκερ νωρίτερα
Είναι ο τύπος που έτσι όπως έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τις λέξεις, κενές νοημάτων, θα έλεγα πολύ εύκολα πως είναι ο τύπος που αντιπαθώ
αυτό είπα και στον εαυτό μου νωρίτερα και μου ρθε να με χαστουκίσω

όμως από περιστασιακή ανάγνωση την έχω δει την μπλόγκερ αυτή, την όποια,
σε στιγμές της… και σε εκείνες την έχω συμ-παθήσει,
με το αυθεντικό νόημα της λέξης

και το θετικό έχει εκείνη την αλήθεια που το αρνητικό δεν έχει
αλλά αυτή είναι μία δική μου θεώρηση
που δεν κατανοεί το «στο σύμπαν ισορροπεί το καλό με το κακό» και τελεία (.)
η κουβέντα αυτή πρέπει όποτε λέγεται να έχει και συνέχεια,
αλλά εν πάση περιπτώσει…

και που λες, ήθελα να της το πω
με έναν τρόπο που δεν θα με έβλεπε, δεν θα το παρεξηγούσε
δεν θα το έπαιρνε για νουθεσία ούτε θα αισθανόταν υποχρέωση
να μουν αόρατη και να μπορώ να της το ψιθυρίσω με έναν ήχο που ίσα που θα ακουγόταν μέσα της.. να το επεξεργαστεί με την ηρεμία της και με τον εαυτό της

άραγε γιατί ένιωσα πως θέλω να κάνω κάτι τέτοιο
σε έναν άνθρωπο που πρακτικά τίποτα δεν μας ενώνει;

Μήπως επειδή αυτό είναι ψέμα;
Ίσως είναι πραγματικά ελάχιστοι οι άνθρωποι που
με εκείνους τίποτα δεν μας ενώνει…
Ίσως να μην υπάρχει και κανένας
Γιατί όλοι τα ίδια συναισθήματα έχουμε βιώσει
Και αν θες να μιλήσουμε για βιώματα…
τα ίδια είναι πάλι, ή τουλάχιστον παρόμοια
Αλλά το χνάρι που έχουν αφήσει μέσα μας όμοιο είναι

Και το μόνο που τελικά μένει είναι απομόνωση, αποξένωση, μοναξιά….
Λες και καμαρώνει τα σημάδια του ο καθένας….
Και κομπάζει στον καθρέφτη…. Εγώ φίλε έχω πονέσει, άλλος κανένας!

Ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρεις τα μάτια σου από τον καθρέφτη και να τα στρέψεις σε ένα άλλο ζευγάρι μάτια που και αυτά θα έχουν στρέψει μακριά το βλέμμα τους από τον δικό τους καθρέφτη….
Δες την αληθινή σου εικόνα στα μάτια των ανθρώπων αν μπορείς
Και μετά γύρνα στον καθρέφτη που θα έχει καθαρίσει πια από τα χνώτα σου
Και ίσως τότε κατορθώσεις να δεις πίσω από το είδωλο την ολόδική σου,
την πραγματική σου εικόνα

κι αν θες ρώτα την τότε για τους ανθρώπους
και θα σου απαντήσει

όμως μην κλάψεις
δεν της αρέσει να θολώνει…





το τραγούδι θα μπορούσε να ανέβει ανεξάρτητο, αλλά τελικά
όπως προκύπτει από τις παραπάνω σκέψεις, όχι…

είναι χαρισμένο σε έναν άνθρωπο που του χρωστάω ένα ευχαριστώ
αλλά κυρίως μια αγκαλιά, εδώ και μέρες…

επειδή ξέρω πως σου αρέσει και επειδή μου αρέσει και εμένα,
ας πούμε πως σφραγίζει το δικό σου σπουδαίο δώρο....