Αυτο ειναι στο βαθος η ποιηση,
η τεχνη να οδηγεισαι και να φτανεις προς αυτο που σε υπερβαινει.
να γινεσαι ανεμος για τον χαρταετο και χαρταετος
για τον ανεμο, ακομα κι οταν ουρανος δεν υπαρχει.
Δεν παιζω με τα λογια.
Μιλω για την κινηση που ανακαλυπτει κανεις να σημειωνεται μεσα στη 'στιγμη'
οταν καταφερνει να την ανοιξει και να της δωσει διαρκεια. Οδ.Ελυτης
Κι όμως ήταν όνειρο... ένα όνειρο ... στο τέλος... δεν είμαι σίγουρος εάν έπραξε σωστά που ακολούθησε το πείσμα του, υπήρξε λίγο εγωιστικό, από την άλλη μεριά όμως αν δεν έπρατε έτσι δεν θα υπήρχε αυτό το παραμύθι, ούτε αυτού του είδους η Αγάπη που τα ζητάει όλα και τα θυσιάζει όλα...
Πολύ όμορφο παραμύθι. Το ηλιοτρόπιο τού παραμυθιού ήξερε να αγαπάει παράφορα. Ήξερε να διεκδικεί και να επιμένει. Κι ας γνώριζε πού μπορεί να το οδηγήσει αυτή η επιμονή του. Χαμένο για χαμένο προτίμησε να πεθάνει μέσα σε ένα ερωτικό ολοκαύτωμα παρά να μαραζώσει. Σε ένα βαθμό ακούγεται παράλογο ίσως. Μα έχει η αγάπη λογική; Όμως, θα μπορούσε ο Τριβιζάς να το πάει ένα βήμα πιο πέρα το παραμύθι του, για να δούμε και του ήλιου την πλευρά με κάποια συμπάθεια. Εγκλωβισμένος όπως ήταν κι αυτός στην άχαρη και μονότονη διαδρομή του και γνωρίζοντας καλά τις συνέπειες που θα απέφερε μια πιθανή προσέγγισή του σε κάποιο άμυαλο, τρελό ηλιοτρόπιο, που ίσως και ο ίδιος το είχε ξεχωρίσει ή και το είχε αγαπήσει, φτάνει να λυγίσει και να εγκαταλείψει, έστω και προσωρινά, το μοιραίο του καθήκον και να αποφασίσει να ζήσει τη στιγμή, έστω κι αν αυτό έφερνε την ανατροπή σε ολόκληρο το σύμπαν. Ακόμα κι αν ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία αγκαλιά για το αγαπημένο του ηλιοτρόπιο και η τελευταία κυκλική διαδρομή για τον ίδιο. Στη ζωή βέβαια είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Ποιο ηλιοτρόπιο θα θυσίαζε την ύπαρξή του για μια στιγμή ευτυχίας κι ας ήξερε πως θα ήταν η τελευταία του και ποιος ήλιος θα εγκατέλειπε την ουράνια αυτοκρατορία τόσων αιώνων. Να γιατί τις περισσότερες φορές τα παραμύθια είναι πιο όμορφα από την πραγματικότητα. Ποτέ δεν ξέρεις σ' αυτά τι μπορεί να κάνει ένας ήλιος ή ένα ηλιοτρόπιο... Ίσως από κάποιο παρόμοιο παραμύθι ορμώμενος και ο Λα Ροσφουκώ να σκέφτηκε το γνωμικό: "Η αγάπη, όπως και η φωτιά, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνεχή κίνηση και παύει να ζει μόλις πάψει να ελπίζει ή να φοβάται".
ερωτικό ολοκαύτωμα στη φαντασία του πειρατούλη.. μαρασμός στη φυσική αντικειμενικότητα..
στην αγάπη δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θα δανειστώ τον γνωστό ισχυρισμό παραλάσσοντάς τον λιγάκι.. είναι αυτό που πιστεύω
στη ζωή επέτρεψε μου να πιστεύω πως υπάρχουν και τέτοια ηλιοτρόπια και τέτοιοι ήλιοι.. αν και το δεύτερο πιο δύσκολα ίσως.. η εξουσία βλέπεις! όπως και πως η ζωή είναι το πιο απρόβλεπτο και για τούτο το πιο ενδιαφέρον και το πιο όμορφο παραμύθι!!!
το γνωμικό ταιριάζει περισσότερο στον έρωτα... η Αγάπη θαρρώ πως δεν γίνεται να πάψει να ελπίζει μήτε βέβαια να φοβάται! η Αγάπη δεν παρομοιάζεται με τη φωτιά, είναι η φωτιά!
Α! Ρε Τριβιζά, φοβερός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως ήταν όνειρο... ένα όνειρο ... στο τέλος... δεν είμαι σίγουρος εάν έπραξε σωστά που ακολούθησε το πείσμα του, υπήρξε λίγο εγωιστικό, από την άλλη μεριά όμως αν δεν έπρατε έτσι δεν θα υπήρχε αυτό το παραμύθι, ούτε αυτού του είδους η Αγάπη που τα ζητάει όλα και τα θυσιάζει όλα...
Όλα είναι οπτικές Οδοιπόρε μου...
Διαγραφήνομίζω όμως πως ακολούθησε την καρδιά του
και όχι το πείσμα.. αυτό τουλάχιστον
ας του αναγνωριστεί!
Σε ευχαριστώ πολύ!
Καληνύχτα :)
Πολύ όμορφο παραμύθι. Το ηλιοτρόπιο τού παραμυθιού ήξερε να αγαπάει παράφορα. Ήξερε να διεκδικεί και να επιμένει. Κι ας γνώριζε πού μπορεί να το οδηγήσει αυτή η επιμονή του. Χαμένο για χαμένο προτίμησε να πεθάνει μέσα σε ένα ερωτικό ολοκαύτωμα παρά να μαραζώσει. Σε ένα βαθμό ακούγεται παράλογο ίσως. Μα έχει η αγάπη λογική; Όμως, θα μπορούσε ο Τριβιζάς να το πάει ένα βήμα πιο πέρα το παραμύθι του, για να δούμε και του ήλιου την πλευρά με κάποια συμπάθεια. Εγκλωβισμένος όπως ήταν κι αυτός στην άχαρη και μονότονη διαδρομή του και γνωρίζοντας καλά τις συνέπειες που θα απέφερε μια πιθανή προσέγγισή του σε κάποιο άμυαλο, τρελό ηλιοτρόπιο, που ίσως και ο ίδιος το είχε ξεχωρίσει ή και το είχε αγαπήσει, φτάνει να λυγίσει και να εγκαταλείψει, έστω και προσωρινά, το μοιραίο του καθήκον και να αποφασίσει να ζήσει τη στιγμή, έστω κι αν αυτό έφερνε την ανατροπή σε ολόκληρο το σύμπαν. Ακόμα κι αν ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία αγκαλιά για το αγαπημένο του ηλιοτρόπιο και η τελευταία κυκλική διαδρομή για τον ίδιο. Στη ζωή βέβαια είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Ποιο ηλιοτρόπιο θα θυσίαζε την ύπαρξή του για μια στιγμή ευτυχίας κι ας ήξερε πως θα ήταν η τελευταία του και ποιος ήλιος θα εγκατέλειπε την ουράνια αυτοκρατορία τόσων αιώνων. Να γιατί τις περισσότερες φορές τα παραμύθια είναι πιο όμορφα από την πραγματικότητα. Ποτέ δεν ξέρεις σ' αυτά τι μπορεί να κάνει ένας ήλιος ή ένα ηλιοτρόπιο... Ίσως από κάποιο παρόμοιο παραμύθι ορμώμενος και ο Λα Ροσφουκώ να σκέφτηκε το γνωμικό: "Η αγάπη, όπως και η φωτιά, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνεχή κίνηση και παύει να ζει μόλις πάψει να ελπίζει ή να φοβάται".
ΑπάντησηΔιαγραφήερωτικό ολοκαύτωμα στη φαντασία του πειρατούλη..
Διαγραφήμαρασμός στη φυσική αντικειμενικότητα..
στην αγάπη δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θα δανειστώ τον γνωστό ισχυρισμό
παραλάσσοντάς τον λιγάκι.. είναι αυτό που πιστεύω
στη ζωή επέτρεψε μου να πιστεύω πως υπάρχουν και τέτοια ηλιοτρόπια
και τέτοιοι ήλιοι.. αν και το δεύτερο πιο δύσκολα ίσως..
η εξουσία βλέπεις!
όπως και πως η ζωή είναι το πιο απρόβλεπτο και για τούτο το πιο ενδιαφέρον και το πιο όμορφο παραμύθι!!!
το γνωμικό ταιριάζει περισσότερο στον έρωτα...
η Αγάπη θαρρώ πως δεν γίνεται να πάψει να ελπίζει
μήτε βέβαια να φοβάται!
η Αγάπη δεν παρομοιάζεται με τη φωτιά, είναι η φωτιά!
Όμορφο βράδυ πειρατούλη, πολλά φιλιά...
Πολύ όμορφη ιστορία. ¨εδενε με το βιντεοκλιπάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περνάς καλά ! Καλή σου εβδομάδα !
και το κλιπάκι όμορφο όσο και η ιστορία
Διαγραφήκαλό βράδυ GiP!