φεγγαρόπετρα

Η εποχή του έρωτα είναι το φυλακτό της αιωνιότητας.

Λείπει από όλα τα ημερολόγια

των στιγμών το ατόφιο λευκό που ξεχύνεται και σε διαλύει

στα άπειρα της ίριδας χρώματα

Κάθε που η σάρκα εξαϋλώνεται σε ευχή επιθυμίας

χαράσσοντας πορεία άχρονου ονείρου

στο αέναα αιωρούμενο στερέωμα

μοιάζει Καλοκαίρι στις αρχές Φεβρουαρίου

Έξω χιονίζει, νιφάδες τρυπώνουν από την καμινάδα,

ο άνεμος τις παίρνει στο κατόπι με πόθο τυφλό

ο χορός τους αναδύει νότες φωτός

του κορμιού σου διεκδικούν χάδι πύρινο

Άνοιξε το παράθυρο να σμίξουν με τα φώτα του δρόμου

Οι ευχές που ευχήθηκα ζητούν να τους χαρίσεις

του νόστου το ταξίδι,

ψάλλοντας ύμνους πληρότητας, δεήσεις

Χυμός ροδάκινου αναβλύζει απ’ τα χείλη σου,

με γάλα μεστών ανθών ξεδιψάνε οι αισθήσεις

Μύρισε βανίλια ∙ ακούω τη γη που απαγγέλει

προαιώνιες μελλούμενες εκρήξεις