Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ



ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

(Από το έβδομο κεφάλαιο της Πολιτείας)



Πες, λέει ο Σωκράτης στο συνομιλητή του, πως η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως.


Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι.


Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά.


Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους.


Υπόθεσε τώρα, πως πίσω τους καίει μια μεγάλη φωτιά και πως μπροστά απ' τη φωτιά περνάει ένας δρόμος, που ένας τοίχος τον χωρίζει από τους αλυσοδεμένους.


Η λάμψη της φωτιάς πέφτει στο βάθος της σπηλιάς και φωτίζει καλά το εσωτερικό της.


Βάλε με το νου σου, πως την ώρα αυτήν, περνάνε από το δρόμο άνθρωποι κρατώντας λογής-λογής σκεύη, αδριάντες και άλλα πολλά πράγματα της ανθρώπινης εργασίας, μετάλλινα, μαρμάρινα, ξύλινα.


Οι άνθρωποι αυτοί, καθώς διαβαίνουν, κρατάνε τα αντικείμενα τόσο ψηλά, ώστε υψώνονται αυτά πάνω από τον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από το δρόμο.


Οι σκιές τότε των αντικειμένων, θα πέφτουν μέσα στο εσωτερικό της σπηλιάς.


Οι αλυσοδεμένοι θα βλέπουν τις σκιές των αγαλμάτων αυτών, όμως τις σκιές των ανθρώπων που τα κρατούν δε θα τις βλέπουν, γιατί αυτές θα πέφτουν επάνω στον τοίχο που χωρίζει τους αλυσοδεμένους από τη φωτιά.


Κι αν μάλιστα τύχει και έλθει κάποιος απόηχος από τις φωνές εκείνων που περνούν πίσω από τους αλυσοδεμένους, τότε αυτοί θα νομίσουν πως ο απόηχος αυτός έρχεται από τις ίδιες τις σκιές.


Θα πιστέψουν, πως οι σκιές μιλάνε, αφού ποτέ δεν είδαν πραγματικούς ανθρώπους, ούτε κι άκουσαν λαλιά ανθρώπου.


Αν τώρα κάποιος λυθεί καμιά φορά από τα δεσμά του και σηκωθεί και μπορέσει να γυρίσει το κεφάλι του προς τα πίσω και δει τη φωτιά, τότε θα θαμπωθούν τα μάτια του από τη φωτοβολία της και θα πονέσουν και δε θ' αντέξουν για να δουν τα αγάλματα, που αυτών πριν έβλεπαν τις σκιές.


Κι αν μάλιστα βρεθεί εκεί κοντά του κάποιος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και μέσα στον πραγματικό κόσμο και του πεί, πως όσα έβλεπε πριν, όταν ήταν αλυσοδεμένος, ήτανε σκιές και φάσματα, και πως αυτά που βλέπει τώρα, είναι τα πραγματικά, τα αληθινά, τότε θα παραξενευτεί, θα δυσπιστήσει σ' αυτά που του λέει ο άλλος και θα εξακολουθεί να πιστεύει, πως οι σκιές ήτανε πιο αληθινές από τα πραγματικά αγάλματα.


Υπόθεσε τώρα, πως ο άνθρωπος, που έχει ζήσει μέσα στο φως και στέκει εκεί κοντά σ' αυτόν που λύθηκε από τα δεσμά του και σηκώθηκε, αναγκάζει τον άλλοτε δεσμώτη να ρίξει τα μάτια του προς το φως.


Τότε αυτός που λίγο πριν ήταν ακόμα δεσμώτης, θα αποστρέψει το βλέμμα του από το φως και θα ξαναγυρίσει με τη ματιά του σ' εκείνα που έβλεπε πριν, δηλαδή στις σκιές, και θα πιστεύει, πως αυτές είναι πιο καθαρές από τα αγάλματα τα ίδια, που του δείχνει τώρα αυτός που έζησε μέσα στο φως.


Και τι θα γίνει, αν θελήσει κανείς να εξαναγκάσει τον πριν δεσμώτη να βγει έξω από τη σπηλιά και να ατενίσει το φως της ημέρας;


Τότε είναι δα που δε θα μπορέσει να ρίξει το βλέμμα του σε κανένα επάνω αντικείμενο, που το καταυγάζει το ηλιακό φως.


Αυτός θα πρέπει πρώτα σιγά-σιγά να συνηθίσει το ηλιακό φως.


Και πριν απ' όλα θα πρέπει να δει τις σκιές, που σχηματίζονται από τ' αντικείμενα με το ηλιακό φως.


Έπειτα πάλι θα δει και θα γνωρίσει τις σκιές των ανθρώπων, των ζώων και των πραγμάτων, καθώς σχηματίζονται μέσα στα ήρεμα ύδατα.


Και ύστερα πια θα δει τους ίδιους τους ανθρώπους, τα ίδια τα ζώα και τα ίδια τα πράγματα.


Αργότερα ακόμα θα δει τον ουρανό - και τη νύχτα θα τον δει πιο εύκολα, γιατί το φως των άστρων και της σελήνης είναι απαλό.


Και τελευταία πια θα στρέψει το βλέμμα του και προς τον ήλιο τον ίδιο.


Και τότε θα καταλάβει, πως ο ήλιος είναι ο δημιουργός των χρόνων και των ορατών αντικειμένων, των πραγματικών και των εικονικών.


Τη στιγμή πια αυτή θα θυμηθεί τη ζωή της σπηλιάς, θα αναλογισθεί τους άλλοτε συνδεσμώτες του, θα λογαριάσει τον εαυτό του ευτυχισμένο για την απολύτρωση από εκεί μέσα και θα αισθάνεται βαθύ οίκτο για κείνους που μένουν ακόμα δεμένοι εκεί μέσα στη σπηλιά.


Και αν υπήρχαν εκεί κάτω μεταξύ τους τίποτα αμοιβές και έπαινοι και τιμητικές διακρίσεις για εκείνον που έβλεπε οξύτατα τις σκιές όταν περνούσαν, και θυμότανε ακριβώς ποιες περνούν πρώτες, ποιες μετά ή μαζί, και επομένως θα ήταν σε καλύτερη θέση από κάθε άλλον να πει από πριν ποια σκιά έμελλε να παρουσιαστεί σε ορισμένη στιγμή, τι λες, θα είχε μεγάλη επιθυμία γι' αυτά ακόμη, και θα ζηλεύει εκείνους που είχαν τέτοιες τιμές εκεί κάτω και υπερείχαν μ' αυτόν τον τρόπο απ' όλους τους άλλους ή θα πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος για τον Αχιλλέα, και θα προτιμάει χίλιες φορές να ζει στον επάνω κόσμο και να είναι δούλος ενός φτωχού ανθρώπου και να υποφέρει οτιδήποτε άλλο παρά να εξακολουθεί να ζει όπως τότε εκεί κάτω, και να πιστεύει τα ίδια πράγματα;


Και πρόσεξε ακόμη κι αυτό.


Εάν αυτός ο άνθρωπος πήγαινε πίσω και έπαιρνε την παλιά του θέση, δε θα γινόταν πάλι σαν τυφλός από την ξαφνική αλλαγή από τον ήλιο στο σκοτάδι;


Και εάν, ενώ ακόμη δε διέκρινε τίποτα, και πριν ακόμη αποκατασταθεί η όραση του, πράγμα για το οποίο θα χρειαζότανε όχι και λίγος χρόνος, εάν λοιπόν γινότανε ανάγκη να διαγωνιστεί με τους άλλους τους παντοτινούς δεσμώτες και να πει τη γνώμη του για τις σκιές που περνούν, δε θα τους προξενούσε πολύ γέλιο και δε θα έλεγαν γι' αυτόν ότι επέστρεψε από εκεί που ανέβηκε με χαλασμένα τα μάτια, και ότι δεν αξίζει τον κόπο να έχει κανείς την επιθυμία να ανεβεί στον πάνω κόσμο;


Και αν κανείς επιχειρούσε να τους λύσει τα δεσμά και να τους ανεβάσει επάνω, δε θα ήταν ικανοί να τον σκοτώσουν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια τους;

8 σχόλια:

  1. Εύστοχη αλληγορία,
    πως θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι.
    Η σκια μας ήταν γνωστή και θέμα προβληματισμού από τότε που αρχίσαμε να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη μας και να την αναλύουμε.
    Αναπόσπαστο κομμάτι μας, ένα με μας.

    Καλό σαββατοκύριακο και χαίρομαι που σε βρήκα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O μεγαλύτερος ψυχολόγος όλων των εποχών.
    Η ποιο εύστοχη αλληγορία της ανθρώπινης ψυχής.
    Όποιος μπορεί να την αποκωδικοποιήση ορθά του αρκεί αυτό το κείμενο για να κατανήση και τον εαυτό του και τον άνθρωπο γενικότερα στο βάθος τις ψυχής του.

    Καλό Σ/Κ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχει δίκιο ο Σωκράτης.. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Πάντα εύστοχος αυτός ο μεγάλος φιλόσοφος.
    Καλό Σαββατόβραδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θυλικέ Σωκράτη θα σ'αποκαλώ, γιατί έγραψες κάτι πολύ σοφό ! ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ! Που όλοι το ξεχνούμε , λες και δεν είναι κάτι σημαντικό ! ΝΙΩΘΩ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΦΙΛΗ ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΜΕ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ , ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ! ΚΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΕΝΑΔΑ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Αnastasia

    Καλημέρα Αναστασία, και εγώ χαίρομαι για... την γνωριμία :)

    Κατά κάποιον τρόπο το ποστ αυτό το έκανα εξαιτίας σου/σας. Διάβασα το Φως του Κωνσταντίνου, διάβασα και την δική σου Κρυφή Σκιά και με 'πήγαν' στην αλληγορική αφήγηση του Πλάτωνα.

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Κωνσταντίνος

    Καλημέρα Κωνσταντίνε!
    Πραγματικά μια εύστοχη αλληγορία (τώρα σκέφτομαι οτι το πάντα επίκαιρη που λέω στον τίτλο ίσως είναι πλεονασμός για μια αλληγορία).
    Τα κείμενα εκείνης της εποχής είναι τόσο διαχρονικά και ουσιαστικά στο περιεχόμενό τους, δεν είναι τυχαίο που ήταν σημεία αναφοράς για αιώνες και έτσι είναι μέχρι και σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @jacki

    Kαλημέρα jacki μου!
    Έχεις δίκιο, καλά τα λέει ο Σωκράτης!
    Κανένας προφήτης στον τόπο του, σα να λέμε :))
    Να αποτινάξει τα δεσμά της ψυχής του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μάχη που καλείται να δώσει ο άνθρωπος στο χρόνο που του δίνει η ζωή. Όμως είναι πολύ δύσκολη μάχη και ο χρόνος του περιορισμένος και σπάνια βγαίνει νικητής. Όμως η ψυχή του είναι αθάνατη και η προσπάθεια συνεχίζεται γιατί στο τέλος όλες οι ψυχές πρέπει να βγουν στο φως. Όλα καταλήγουν εκεί από όπου ξεκινούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @σκορπιες σκεψεις

    Καλημέρα Δημήτρη!
    Εγώ δεν έγραψα τίποτα φίλε... ο Πλάτωνας το έκανε αυτό, δια στόματος Σωκράτη, απευθυνόμενος στον Γλαύκωνα, περίπου 2500 χρόνια πριν. Είναι από την Πολιτεία του, όπου μπορούμε να βρούμε πολλές ακόμα όμορφες, αξιοζήλευτες σκέψεις.
    Και όπως ακριβώς το λες... αυτονόητες! Για αυτό μάλλον λένε πως εκείνη την εποχή μοιάζει να ειπώθηκαν τα πάντα, όλα. Εντάξει, εγώ πιστεύω οτι η φιλοσοφία προχώρησε πολύ από τότε αλλά τα θεμέλια μπήκαν αναμφισβήτητα στην Αθήνα της κλασικής εποχής, και ήταν πραγματικά πολύ γερά!
    Είμαστε λοιπόν όλοι εξαιρετικά τυχεροί που το διαβάσαμε. Και κάθε μία νέα ανάγνωση μπορεί να σε οδηγήσει και σε άλλα μονοπάτια, μπορείς να το αναλύσεις φιλοσοφικά, ψυχολογικά, ψυχαναλυτικά ακόμα, μα αν καταφέρεις να το κατανοήσεις βαθιά και απόλυτα, τότε σου αρκεί αυτό, το ένα κείμενο, όπως λέει και ο Κωνσταντίνος, για να αποτινάξεις τα δεσμά και να ξεκινήσεις την πορεία προς το φως.

    Μια όμορφη εβδομάδα, στο φως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή