αντιδραστική "ως παιδί"

Ο Χρόνος είναι σχετικός.

Όταν κυλάει ευτυχισμένα, δεν καταλαβαίνεις πως πέρασε…
καθώς μερικές στιγμές μοιάζει να ακινητοποιείται!
Όταν περνάς δύσκολα, νομίζεις πως δεν κυλάει καθόλου εύκολα
μα και πάλι είναι στιγμές που μοιάζει να.. ακινητοποιείται!

πότε θέλεις μήνες ολόκληρους να τους κάνεις μια στιγμή μονάχα
για να κυλήσει τόσο γρήγορα!
και πότε μια στιγμή να την μεγαλώσεις και να την κάνεις μήνες
για να κρατήσει όσο εσύ θέλεις!

Το καλό με τον χρόνο είναι πως όλα γίνονται!
Το κακό είναι πως γίνονται και χωρίς εσένα…

Άρα μήπως αυτό που πρέπει είναι
να πάρεις τον χρόνο στα χέρια σου
δηλαδή… τη ζωή σου! Τί άλλο δικό του σου ανήκει;
Τίποτα περισσότερο από το κομμάτι του που αποτελεί τη ζωή σου.
Και ίσως ούτε αυτό.. ίσως μόνο μια μικρή στιγμή του..
μια μοναδική - στην - κάθε - στιγμή στιγμή του..
αυτό το ιδιο το τώρα.. τώρα που διαβάζεις.. τώρα που γράφω..
τώρα που το ξαναφέρνεις στο νου.. τώρα που με τη σκέψη μου επιστρέφω..
τώρα που χτίζεις το αύριο.. αλλά τώρα!
τώρα που θα κρατήσει ως αύριο.. επειδή το θέλω!

γιατί ο χρόνος υπάρχει για να εξυμνεί καθε τι το ανθρώπινο χαρίζοντας του την μοναδικότητα του πεπερασμενου.. κάθε μας έργο, κάθε μας τώρα, επομένως και κάθε μας επιθυμία

υπάρχει πιο ανθρώπινο, πιο εύθραυστο και συνάμα πιο δυνατό
από την επιθυμία;
υπάρχει πιο ανθρώπινο, πιο γλυκό δώρο από λίγο καλοκαίρι
στην ίδια την ποδιά του χειμώνα;

αυτό ο χρόνος το ξέρει!

κι έτσι πορεύεται τύποις αλύγιστος μα σχετικός στην ουσία..
σαν πατέρας αυστηρός από τις συνθήκες..
που η καρδιά του μπορεί καμιά φορά ακόμα να αφήνεται
στο χάδι μας...

(με το) Δελτίο

- Παρατεταμένη βαρυχειμωνιά αναμένεται να επικρατήσει στη χώρα μας την ερχόμενη εβδομάδα με κύρια χαρακτηριστικά τις εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες, τον παγετό στα ηπειρωτικά, τις χιονοπτώσεις ακόμα και σε πεδινές περιοχές αλλά και τους θυελλώδεις βοριάδες στο Αιγαίο.

bla bla .. blablabla .. bla bla bla .. blabla .. bla ..

@#!$% &$##@ _______@~& #*%!~# ____ &@ $$

@*#%# @^@!~! @#$@#$@#*&

_____#@^**(*@(@^ #&#^%* %^(! %&^(*%)#()! $&^(^(()(^$

#!@^@&*)(&(^~##______

________

___

.

είναι αργά

κι οι συνειρμοί μου

νευρικά μωρά

νυσταγμένα κι άγρυπνα

από χρόνια κι ακόμα

Μια αιωνιότητα και λίγες λέξεις

Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας

Είμαι επισκέπτης

Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά / κι έπειτα δεν μου ανήκει

Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"

Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία

Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε / Ότι δεν έχω καν όνομα

Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο / Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω

Ξεχάστε με στη θάλασσα / Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία

Θ. Αγγελόπουλος, 1982

"Γιατί μητέρα, γιατί δεν ήρθε τίποτα όπως τα περιμέναμε; Γιατί;

Γιατί πρέπει να σαπίζουμε αβοήθητοι ανάμεσα στον πόνο και στην επιθυμία;

Γιατί έζησα την ζωή μου σε εξορία;

Γιατί οι μόνες στιγμές που επέστρεφα ήταν όταν ακόμα μου δινόταν η χάρη να μιλήσω τη γλώσσα μου, τη δική μου γλώσσα, όταν ακόμα μπορούσα να ξαναβρίσκω χαμένες ή να ανασύρω ξεχασμένες λέξεις από τη σιωπή..
γιατί τότε μόνο ξανάκουγα την ηχώ των βημάτων μου στο σπίτι μου, γιατί;

Πες μου μητέρα, γιατί δεν ξέραμε πώς ν’ αγαπήσουμε;"

Αλέξανδρος, Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα,
του Θόδωρου Αγγελόπουλου

ΠΡΩΤΑΚΙ

Τρία χρόνια, τέσσερις μήνες και δέκα μέρες μετά...

Ερωτόκριτος.....

Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου
Και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου

Και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
Του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη,

Ετούτα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν' αναθιβαλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα

Τότες μια αγάπη μπιστική στον κόσμο έφανερώθη
Κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση έλειώθη.

Και με τιμή ήσαν δυό κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ' έτοιους καιρούς εγίνη

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
Που ό κύρης σου μ' έξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;

Τέσσερεις μέρες μοναχά μου 'δωκε ν' ανιμένω
Κι από κει να ξενίτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω

Και πως να σ' άποχωριστώ και πως να σου μακρύνω
Και πως να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν εκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσ' έσύ γυρεύει

Κι ο κύρης όντε βουληθεί και θε να με παντρέψη
Και δω πως γάμο κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψη,

Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
Και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα

Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρό που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν' ανατρανίσω

Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

Τούτο εδώθη σ' ολους μας: ότι κι αν πεθυμούμε,
Μ' ολον οπού 'ναι δύσκολον, εύκολο το κρατούμε

Κι εύκολα το πιστεύγομε κείνο που μας αρέσει
Και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίση.

Tα πάθη πια δεν κιλαδεί το πικραμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.

Ετούτ' η αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη
Και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τως εδόθη.

Για τούτο οπού 'ναι φρόνιμος , μηδέ χαθή στα πάθη
Το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι.

Και κάθα είς που εδιάβασεν εδά κι ας το κατέχη :
Μη χάνεται στον κίνδυνο, μα πάντα ελπίδα άς έχη.

Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπάτο
Εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπάτω.

Απ' ο,τι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη
Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει

Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί η καρδιά του ανθρώπου.

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για με Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για με Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.

Με αυτήν την ανάρτηση επιλέγω να σας αποχαιρετήσω...

Οι στίχοι του Ερωτόκριτου μετριούνται περί τους 10012,
και νομίζω πως φτάνουν...

Ευχαριστώ όλους σας
να είσαστε ευτυχισμένοι
και να τραγουδάτε, εντάξει ;)

Την Αγάπη μου.

Είμαι...

...ένα παραμύθι, λιγάκι ζαλισμένο

Είμαι ένα μικρό μικρό ανθρωπάκι μαζί με άλλα μικρά ανθρωπάκια με μένα όμοια… μόνο που έχουμε ξεχωριστή βούληση και κάνουμε διαφορετικές σκέψεις, αν και μερικές φορές μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα… όμως αυτό δεν έχει σημασία για τώρα.
Σημασία δεν έχει πώς είμαι, με ποιους είμαι, τι σκέφτομαι και τι φορώ και πώς βρέθηκα εδώ.
Σημασία έχει ότι είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι.

Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι λοιπόν μέσα σε ένα μικρό κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού – που αυτή την στιγμή με ταρακουνάει.

Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε έναν κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού, στην ησυχία ενός δωματίου, στη θαλπωρή ενός σπιτιού, στην άκρη ενός έρημου δρόμου μιας όμορφης γειτονιάς μιας βουερής πόλης μιας ανάστατης χώρας μιας ηπείρου αχανούς…

Λοιπόν έλεγα ότι είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε ένα μικρό κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού – που αυτή την στιγμή με ταρακουνάει.
Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε έναν κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού, στην ησυχία ενός δωματίου, στη θαλπωρή ενός σπιτιού, στην άκρη ενός έρημου δρόμου μιας όμορφης γειτονιάς μιας βουερής πόλης μιας ανάστατης χώρας μιας ηπείρου αχανούς, σε έναν ασθμαίνοντα πλανήτη που μοιάζει με το τραπέζι του Θεού, φορτωμένο με πιατέλες με όλα τα χρώματα, τις υφές, τις μυρωδιές, τα σχήματα και τις γεύσεις…


Εγώ, με βλέπω, είμαι ένας κόκκος πιπεριού μια σούπας ιδιαίτερα πικάντικης, φτιαγμένη από φουσκωτούς κόκκους ρυζιού και ένα πλήθος από χυμούς, με αναρίθμητα μυρωδικά να κολυμπούν πλάι μου… προσπαθώ να διαλέξω ένα και να γαντζωθώ αλλά κάποιο προλαβαίνει και με διαλέγει και το βλέπω που έρχεται προς το μέρος μου….

Έλεγα.. πως είμαι ένας κόκκος πιπεριού μια σούπας ιδιαίτερα πικάντικης, φτιαγμένης από φουσκωτούς κόκκους ρυζιού και ένα πλήθος από χυμούς, με αναρίθμητα μυρωδικά να κολυμπούν πλάι μου…
βρίσκομαι σε ένα κοίλο σκεύος, που είναι τοποθετημένο στο κέντρο μιας πιατέλας και γύρω του διασπαρμένα τα μέλη ενός σώματος που κάποτε είχε ουρά ψαριού, σώμα πάπιας και κεφάλι γουρουνιού… τώρα κείτεται ωραία ωραία σε μερίδες και επιτέλους επιτελεί το νόημα της πολυδιάστατης φύσης του που το ωθούσε από την πρώτη του αναπνοή…

Είμαι που λέτε ένας κόκκος πιπεριού θλιμμένος..
θλιμμένος γιατί η καλή μου είναι στην άλλη άκρη του τραπεζιού στο σιρόπι ενός γλυκού.. σταγόνα λεμονιού.
Είμαι ένας κόκκος πιπεριού που γεννήθηκε να συναντήσει μια σταγόνα λεμονιού που γεννήθηκε να συναντήσει έναν κόκκο πιπεριού.. το σχέδιο ήταν καλό, αν εξαιρέσεις το σιρόπι του γλυκού…


Μα δεν ξέρω αν προσέξατε νωρίτερα.. τι είμαι αν δεν θέλω να είμαι ο συγκεκριμένος κόκκος πιπεριού; Μετακινηθείτε τέσσερα καθίσματα μπροστά, τρία διαγωνίως αριστερά και αμέσως ένα πίσω…

Βρισκόμαστε τώρα και πάλι στο πλει ρουμ του θεου, σαν πρώτα, σαν πάντα…

Μοιάζει με εργαστήριο και είναι! Γεμάτο φιάλες φιαλίδια σωλήνες και σωληνάκια..
Και υγρά.. αναρίθμητα υγρά κάθε λογής χρώματος, όσων ακριβώς και οι ψυχές των ανθρώπων που άκουσαν ποτέ να τους διηγούνται ένα παραμύθι.. είναι αποστάγματα από δάκρυα που δεν χύθηκαν ακόμα και από αυτά φτιάχνονται τα όνειρα, νέκταρ και αμβροσία που ανατρέφουν τις ψυχές των παιδιών σαν κι εμένα.. και κάθε πλάσματος που γεννήθηκε ποτέ ή θα γεννηθεί..
Τα όνειρα αν δεν στα στείλει στον ύπνο σου ή κι αν στα στείλει κι εσύ τα ξεχάσεις έπειτα, τα στέλνει στα χείλη των γιαγιάδων και των παππούδων και στα ακροδάχτυλα της έμπνευσης των ονειροπόλων, όπως ονομάζονται επιστημονικά εδώ εκείνοι που αναλαμβάνουν να διηγηθούν την αλήθεια που δεν κάνει αλλιώς να ειπωθεί
Κι εκείνοι τα κάνουν παραμύθια...
Παραμύθια για παιδιά κάθε ηλικίας, σου λέει...
Κανείς δεν ενηλικιώνεται σύμφωνα με το σχέδιο αν δεν έχει ακούσει και πιστέψει έστω σε ένα παραμύθι.. αλλά και χωρίς να έχει δώσει χρώμα από την ψυχή του για να πλαστεί.

Έτσι κι εγώ βρίσκομαι εδώ για να συμμετάσχω στην κατασκευή ενός παραμυθιού που θα ονομαστεί ο Κοκκοπιπερής και η Λεμονοσταγόνα μια μέρα,
και θα το διαβάσω στην Δευτέρα τάξη του σχολείου μόνος μου αφού θα το τραβήξω από ένα πακέτο από παραμύθια και θα το ξεχωρίσω.. ίσως θα είναι γιατί με τράβηξε σε αυτό το ίδιο μου το αίμα… ή ένα απαλό και ανεπαίσθητο άρωμα από λεμόνι που θα ξεχύνεται αγκαλιασμένο με την μυρωδιά του μελανιού και του χαρτιού…
Θα είμαι καθισμένος στην καρέκλα της κουζίνας ακριβώς δίπλα στην πόρτα που θα βλέπει στην αυλή, θα είναι μια φωτεινή ανοιξιάτικη Κυριακή και όλα τα λουλούδια του κήπου θα είναι ανθισμένα.

Και θα βρεθώ για λίγη ώρα πάλι εδώ που βρίσκομαι τώρα,
στο ίδιο εργαστήριο, στο ίδιο μπουκαλάκι με το κόκκινο χρώμα, διάγοντας τον ίδιο ασήμαντο βίο που κανείς δεν θέλει να ξέρει περισσότερα από αυτόν παρά το χρώμα που θα αποδώσει σαν χυθεί βροχή ονείρου πάνω στα λουλούδια του κήπου που μια μέρα θα είναι ο δικός της κήπος με τριαντάφυλλα.. τριαντάφυλλα κατακόκκινα και το πιο κόκκινο όλων αυτό που σε λίγη ώρα θα χρωματίσω εγώ, εγώ κι εκείνη με το δικό μας αίμα.. το τριαντάφυλλο που σαν το αντικρίσει κι εκείνη θα θυμηθεί το πρώτο μας φιλί.

Και θα βρεθεί για λίγη ώρα πάλι εδώ που βρισκόμαστε τώρα,
Τώρα που ζούμε τη στιγμή,
τη μοναδική στιγμή που γεννιέται η αγάπη που κρατά αιώνια
Τώρα που φτιάχνουμε αγκαλιασμένοι ένα παραμύθι
Τώρα που έχω δίπλα μου το άλλο μου μισό
Τώρα θέλω να σταματήσει ο χρόνος και να μην έχει σημασία τι είμαι, πού και για πόσο ούτε τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό πέρα από ότι έχω δίπλα μου το άλλο μου μισό, στην αγκαλιά μου μέσα.. και στιγμή τη στιγμή σμίγουμε αδιαχώρητα
στην ίδια μοναδική κόκκινη σταγόνα..

Και αν πάρουμε το αίνιγμα του κόσμου και του εφαρμόσουμε την μέθοδο της απαλοιφής τί μένει;
η καλή μου που την κοιτάζω να κοιμάται εδώ δίπλα μου μέσα στο κουτί.....

Κί ύστερα..... ούτε αυτή ούτε κι εγώ


Είμαι.....


(είμαι;)

-τέσσερις πίνακες από το έργο του Marc Chagall

Wish You Were Here

Είν' αρρώστια τα τραγούδια - Μαρία Δημητριάδη

Με ποια τραγούδια με θυμάμαι..!

Ξύπνησα με ζόρικη διάθεση σήμερα, καλή, νοσταλγική, ακόμα και πειραχτική, πάντως δική μου! Έφτιαξα ένα καφέ, έβαλα ένα cd να παίζει και ξεκίνησα να κανω δουλειές στο σπίτι, σιγοτραγουδώντας..
Το cd που έπιασα στα χέρια μου και έβαλα στο μηχάνημα, ξεκίνησε να μου μιλάει σαν άνθρωπος δικός μου, φωνή αγαπημένη. Πολλά πράγματα σχετικά με τη μουσική έχω αγαπήσει, δίσκους, δισκάκια, κασέττες, σταθμούς, εκπομπές, παραγωγούς, μουσικές, στιχάκια, τραγούδια, ταξίδια, αισθήσεις και στιγμές.. αυτό το δισκάκι όμως έχει μείνει στα χέρια μου εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, όταν άλλα χαρίστηκαν, χάθηκαν σε δύσκολες συνθήκες, ξεχάστηκαν.. αυτό έχει μείνει εδώ να μου θυμίζει μια εποχή ολόδική μου, το τέλος της εφηβείας, τότε που διάβαζα με μανία, εκτός από βιβλία, ατέλειωτα περιοδικά και εφημερίδες.. τρελή μανία όμως, όλο το χαρτζιλίκι εξανεμιζόταν στο περίπτερο, άντε και σε κανένα σινεμά..
ένα από τα περιοδικά που δεν έχανα τεύχος λοιπόν, ίσως το πιο αγαπημένο μου, ήταν το περιοδικό Μετρό της πρώτης περιόδου.. στη συνέχεια άλλαξε η σύνταξη, άλλαξε και το ύφος, οι στήλες και οι συντάκτες που είχα γνωρίσει και αγαπήσει.. επέμεινα ακόμα για περίπου ένα χρόνο, αλλά μετά σταμάτησα να το διαβάζω.
Αυτό το cd λοιπόν το είχα βρει σε ένα τεύχος του περιοδικού Μετρό.
Εψαξα λιγάκι αλλά δεν βρήκα πληροφορίες για το τεύχος που συνοδευόταν από το "Με ποια τραγούδια να σε θυμάμαι" σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου με χορηγό τον ραδιοφωνικό σταθμό Μελωδία.. ίσως ήταν τέλη της δεκαετίας του 90, ίσως και στην ανατολή του αιώνα, σε επανέκδοση, δεν μπορώ να το θυμηθώ.. το δισκάκι πάντως, που σχολιάζει ο Οδυσσέας Ιωάννου στο εσώφυλλο, αναγράφει ως ημερομηνία παραγωγής του από την Minos EMI, το 1997.. και τελικά ίσως πράγματι το πολύτιμό μου απόκτημα να είναι τόσο παλιό!
Και απλώς σήμερα, ακούγοντας και σιγοτραγουδώντας μελωδία τη μελωδία, θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.. συνήθως δεν μπορώ να επιλέγω "αγαπημένα".. είναι πάντα πάρα πολλά αυτά που μας έχουν αγγίξει για να φτάνουν τα ανθρώπινα όρια και κριτήρια να τα ξεσκαρτάρουν.. όμως αυτό θα το πω αγαπημένο, τουλάχιστον ξέροντας πως δεν θα το μετανιώσω.. γιατί είναι ένα σύνολο που περιέχει τουλάχιστον 5-6 τραγούδια που αγαπάω και ίσως ένα δύο από τα πιο πιο πιο αγαπημένα μου!
Επειδή όμως είπα ήδη πάρα πολλά, να σας το παρουσιάσω...

Μάνος Ελευθερίου - Με Ποια Τραγουδια Να Σε Θυμάμαι (μετρό 26)

1.Το παλληκάρι έχει καημό - Μανώλης Μητσιάς
2.Με ποια τραγούδια - Χάρις Αλεξίου
3.Το κομοδίνο - Δήμητρα Γαλάνη
4.Είν' αρρώστια τα τραγούδια - Γιάννης Πάριος
5.Έχεις μάτια το φεγγάρι - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
6.Λες και κράταγες μαχαίρια - Ελένη Βιτάλη
7.Μέσα σε κήπο - Γρηγόρης Μπιθικώτσης
8.Σε βρήκα στη Μονεμβασιά - Μανώλης Μητσιάς
9.Τα γράμματα για σένα - Γιάννης Καλατζής
10.Μαλαματένια λόγια - Χαράλαμπος Γαργανουράκης/Λάκης Χαλκιάς
11.Η σούστα πηγαινε μπροστά - Δημήτρης Μητροπάνος
12.Άλλος για Χίο τράβηξε -Δημήτρης Μητροπάνος

και φυσικά θα ακούσουμε κάποια από αυτά..
θέλω πολύ εγώ, εσείς; :)

πες ναι!!!

όμως όχι όλα τώρα γιατί βιάζομαι και να ανεβάσω!
θα σκούσουμε για την ώρα τα δύο τελευταία.. από μια ατελείωτη φωνή!
έτσι, για να είμαστε και επίκαιροι.. άλλωστε αυτή η 'επικαιρότητα'
μου έδωσε την καθοριστική σπρωξιά να τα ανεβάσω..
θα ξεκινήσουμε δειλά δειλά όμως.. να διαλέγω και τα βίντεο, εντάξει;
δεν είναι και τόσο εύκολο να βάλω εικόνα σε κάτι που ως τώρα
το έντυνε εικόνες μόνο ο νους..

Πάμε! η μουσική του Δήμου Μούτση...



ααχχχχχχχχ...

Επίσης.. ακούστε άσμα ασμάτων...

και θα ήθελα να μου πείτε, αν ο πίνακας είναι οι εικόνες που γεννά στο νου μας
οι στίχοι του Ελευθεριου και η μουσική του Μούτση το χέρι του καλλιτέχνη
αυτή η χροιά του Μητροπάνου τί είναι; το ίδιο το ταλέντο ίσως..
που σημαδεύει. αυτό το τραγούδι δεν ειναι ίδιο από άλλη φωνή..

"Σε πανηγύρι και γιορτή
απ'την αγιά Μαρκέλλα
σ'αγόρασα χρυσή κλωστή
και κόκκινη κορδέλα..."



και πράγματι, μετά δώδεκα χρόνια, έτσι έχει γίνει...

αίμα μου και σχήμα

Love Take Me...

~ήταν γραμμένο στη ζωή να σε γνωρίσω~

Καλοτάξιδο!

Αγαπημένα Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από το Ναύτη

πρώτο φιλι
πρωτόφιλο
πρώτη του χρόνου αγάπη
για δείτε πως
μεγάλωσε
κι απ τη ψυχη μου
ετράφη

πρώτη αγκαλια
πρωτόπλαστη
πρώτη του χρόνου αλήθεια
για δείτε πως
ξεχώρισε
μέσα απ'τα
παραμύθια

πρώτη ματια
πρώτη φωτια
πρωτόχρονη λιακάδα
για δείτε πως
φωτίστηκε
κι έλαμψε σαν
λαμπάδα

πρώτη μιλια
πρωτολαλιά
πρώτο του χρόνου βέλος
γι' αυτα τα πρώτα
τ'αγαπω
του χρόνου αυτου
το τέλος

Καλημέρα 2012!

...Νιώθω την αύρα της θάλασσας να χαϊδεύει όλο μου το σώμα,
έχω στα χείλη μου τη γεύση των φιλιών της,
οσμίζομαι την υγρή άμμο, την ένωση της θάλασσας με την γη,
νιώθω άχρηστες και κουρασμένες σκέψεις μου να σκορπίζονται,
σχεδόν τις βλέπω να πετάνε πέρα από τα σύννεφα και να χάνονται,
τις ακούω να με αποχαιρετούν, χαμογελώ...

Ακούω την θάλασσα να με καλεί,
είναι ώρα που με καλεί, με υπομονή και επιμονή,
ο άνεμος που μου φέρνει μπρος στα μάτια τα μαλλιά,
εκείνος που πήρε τις σκέψεις μου μακριά,
που με πότισε τη γεύση της , τη μυρωδιά,
ο ίδιος μου φανερώνει τη φωνή της...
"Έλα" με προστάζει, "Έλα κοντά μου, εξαγνισμένη πια"

Σαν μαγεμένη θα κάνω τα λίγα βήματα που μας χωρίζουν,
σε λίγα βήματα θα περπατήσω ολόκληρο τον κόσμο,
θα νιώσω και τον παραμικρό κόκκο της άμμου που πατώ
καθώς από τα πέλματά μου θα στέλνει αίμα καθαρό σε κάθε κύτταρό μου
και σαν πάρω το πρώτο υγρό φιλί της,
την καρδιά μου θα αφήσω στον αφρώδη βωμό...
και παντοτινά θα χαθώ στην αγκαλιά του ονείρου...

στο Καλοκαίρι μας
που θα ανατέλλει παντοτινά
κάθε στιγμή
σε κάθε αγκαλιά