Είμαι...

...ένα παραμύθι, λιγάκι ζαλισμένο

Είμαι ένα μικρό μικρό ανθρωπάκι μαζί με άλλα μικρά ανθρωπάκια με μένα όμοια… μόνο που έχουμε ξεχωριστή βούληση και κάνουμε διαφορετικές σκέψεις, αν και μερικές φορές μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα… όμως αυτό δεν έχει σημασία για τώρα.
Σημασία δεν έχει πώς είμαι, με ποιους είμαι, τι σκέφτομαι και τι φορώ και πώς βρέθηκα εδώ.
Σημασία έχει ότι είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι.

Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι λοιπόν μέσα σε ένα μικρό κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού – που αυτή την στιγμή με ταρακουνάει.

Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε έναν κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού, στην ησυχία ενός δωματίου, στη θαλπωρή ενός σπιτιού, στην άκρη ενός έρημου δρόμου μιας όμορφης γειτονιάς μιας βουερής πόλης μιας ανάστατης χώρας μιας ηπείρου αχανούς…

Λοιπόν έλεγα ότι είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε ένα μικρό κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού – που αυτή την στιγμή με ταρακουνάει.
Είμαι ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα σε έναν κουτάκι μέσα σε μια κούτα παιχνιδιών στην αγκαλιά ενός παιδιού, στην ησυχία ενός δωματίου, στη θαλπωρή ενός σπιτιού, στην άκρη ενός έρημου δρόμου μιας όμορφης γειτονιάς μιας βουερής πόλης μιας ανάστατης χώρας μιας ηπείρου αχανούς, σε έναν ασθμαίνοντα πλανήτη που μοιάζει με το τραπέζι του Θεού, φορτωμένο με πιατέλες με όλα τα χρώματα, τις υφές, τις μυρωδιές, τα σχήματα και τις γεύσεις…


Εγώ, με βλέπω, είμαι ένας κόκκος πιπεριού μια σούπας ιδιαίτερα πικάντικης, φτιαγμένη από φουσκωτούς κόκκους ρυζιού και ένα πλήθος από χυμούς, με αναρίθμητα μυρωδικά να κολυμπούν πλάι μου… προσπαθώ να διαλέξω ένα και να γαντζωθώ αλλά κάποιο προλαβαίνει και με διαλέγει και το βλέπω που έρχεται προς το μέρος μου….

Έλεγα.. πως είμαι ένας κόκκος πιπεριού μια σούπας ιδιαίτερα πικάντικης, φτιαγμένης από φουσκωτούς κόκκους ρυζιού και ένα πλήθος από χυμούς, με αναρίθμητα μυρωδικά να κολυμπούν πλάι μου…
βρίσκομαι σε ένα κοίλο σκεύος, που είναι τοποθετημένο στο κέντρο μιας πιατέλας και γύρω του διασπαρμένα τα μέλη ενός σώματος που κάποτε είχε ουρά ψαριού, σώμα πάπιας και κεφάλι γουρουνιού… τώρα κείτεται ωραία ωραία σε μερίδες και επιτέλους επιτελεί το νόημα της πολυδιάστατης φύσης του που το ωθούσε από την πρώτη του αναπνοή…

Είμαι που λέτε ένας κόκκος πιπεριού θλιμμένος..
θλιμμένος γιατί η καλή μου είναι στην άλλη άκρη του τραπεζιού στο σιρόπι ενός γλυκού.. σταγόνα λεμονιού.
Είμαι ένας κόκκος πιπεριού που γεννήθηκε να συναντήσει μια σταγόνα λεμονιού που γεννήθηκε να συναντήσει έναν κόκκο πιπεριού.. το σχέδιο ήταν καλό, αν εξαιρέσεις το σιρόπι του γλυκού…


Μα δεν ξέρω αν προσέξατε νωρίτερα.. τι είμαι αν δεν θέλω να είμαι ο συγκεκριμένος κόκκος πιπεριού; Μετακινηθείτε τέσσερα καθίσματα μπροστά, τρία διαγωνίως αριστερά και αμέσως ένα πίσω…

Βρισκόμαστε τώρα και πάλι στο πλει ρουμ του θεου, σαν πρώτα, σαν πάντα…

Μοιάζει με εργαστήριο και είναι! Γεμάτο φιάλες φιαλίδια σωλήνες και σωληνάκια..
Και υγρά.. αναρίθμητα υγρά κάθε λογής χρώματος, όσων ακριβώς και οι ψυχές των ανθρώπων που άκουσαν ποτέ να τους διηγούνται ένα παραμύθι.. είναι αποστάγματα από δάκρυα που δεν χύθηκαν ακόμα και από αυτά φτιάχνονται τα όνειρα, νέκταρ και αμβροσία που ανατρέφουν τις ψυχές των παιδιών σαν κι εμένα.. και κάθε πλάσματος που γεννήθηκε ποτέ ή θα γεννηθεί..
Τα όνειρα αν δεν στα στείλει στον ύπνο σου ή κι αν στα στείλει κι εσύ τα ξεχάσεις έπειτα, τα στέλνει στα χείλη των γιαγιάδων και των παππούδων και στα ακροδάχτυλα της έμπνευσης των ονειροπόλων, όπως ονομάζονται επιστημονικά εδώ εκείνοι που αναλαμβάνουν να διηγηθούν την αλήθεια που δεν κάνει αλλιώς να ειπωθεί
Κι εκείνοι τα κάνουν παραμύθια...
Παραμύθια για παιδιά κάθε ηλικίας, σου λέει...
Κανείς δεν ενηλικιώνεται σύμφωνα με το σχέδιο αν δεν έχει ακούσει και πιστέψει έστω σε ένα παραμύθι.. αλλά και χωρίς να έχει δώσει χρώμα από την ψυχή του για να πλαστεί.

Έτσι κι εγώ βρίσκομαι εδώ για να συμμετάσχω στην κατασκευή ενός παραμυθιού που θα ονομαστεί ο Κοκκοπιπερής και η Λεμονοσταγόνα μια μέρα,
και θα το διαβάσω στην Δευτέρα τάξη του σχολείου μόνος μου αφού θα το τραβήξω από ένα πακέτο από παραμύθια και θα το ξεχωρίσω.. ίσως θα είναι γιατί με τράβηξε σε αυτό το ίδιο μου το αίμα… ή ένα απαλό και ανεπαίσθητο άρωμα από λεμόνι που θα ξεχύνεται αγκαλιασμένο με την μυρωδιά του μελανιού και του χαρτιού…
Θα είμαι καθισμένος στην καρέκλα της κουζίνας ακριβώς δίπλα στην πόρτα που θα βλέπει στην αυλή, θα είναι μια φωτεινή ανοιξιάτικη Κυριακή και όλα τα λουλούδια του κήπου θα είναι ανθισμένα.

Και θα βρεθώ για λίγη ώρα πάλι εδώ που βρίσκομαι τώρα,
στο ίδιο εργαστήριο, στο ίδιο μπουκαλάκι με το κόκκινο χρώμα, διάγοντας τον ίδιο ασήμαντο βίο που κανείς δεν θέλει να ξέρει περισσότερα από αυτόν παρά το χρώμα που θα αποδώσει σαν χυθεί βροχή ονείρου πάνω στα λουλούδια του κήπου που μια μέρα θα είναι ο δικός της κήπος με τριαντάφυλλα.. τριαντάφυλλα κατακόκκινα και το πιο κόκκινο όλων αυτό που σε λίγη ώρα θα χρωματίσω εγώ, εγώ κι εκείνη με το δικό μας αίμα.. το τριαντάφυλλο που σαν το αντικρίσει κι εκείνη θα θυμηθεί το πρώτο μας φιλί.

Και θα βρεθεί για λίγη ώρα πάλι εδώ που βρισκόμαστε τώρα,
Τώρα που ζούμε τη στιγμή,
τη μοναδική στιγμή που γεννιέται η αγάπη που κρατά αιώνια
Τώρα που φτιάχνουμε αγκαλιασμένοι ένα παραμύθι
Τώρα που έχω δίπλα μου το άλλο μου μισό
Τώρα θέλω να σταματήσει ο χρόνος και να μην έχει σημασία τι είμαι, πού και για πόσο ούτε τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό πέρα από ότι έχω δίπλα μου το άλλο μου μισό, στην αγκαλιά μου μέσα.. και στιγμή τη στιγμή σμίγουμε αδιαχώρητα
στην ίδια μοναδική κόκκινη σταγόνα..

Και αν πάρουμε το αίνιγμα του κόσμου και του εφαρμόσουμε την μέθοδο της απαλοιφής τί μένει;
η καλή μου που την κοιτάζω να κοιμάται εδώ δίπλα μου μέσα στο κουτί.....

Κί ύστερα..... ούτε αυτή ούτε κι εγώ


Είμαι.....


(είμαι;)

-τέσσερις πίνακες από το έργο του Marc Chagall