ΣΤΟ ΑΚΡΟΤΑΙΝΑΡΟ

Επιστροφή

-Πού πήγες σαν έφυγες από εδώ;
Ποιον τόπο βρήκες να σταθείς;
Ποιο κομμάτι ουρανού όπως είσαι σε δέχτηκε;
Ποια γωνιά της γης σε χώρεσε
και ποιού ήλιου φως σε έλουσε;

-Πήγα στο Ταίναρο. Έχεις βρεθεί ποτέ εκει;
Τίποτα σπουδαίο, αν ρωτήσεις, θα σου πουν
κάτι χαλάσματα ενός αρχαίου ναού
του θυμωμένου με τον Οδυσσέα θεού
και μια πύλη ενός κόσμου αλλονού

(Ένας μύθος την τοποθετεί
στα βάθη της θαλάσσης
χαμένη σε ένα μπλε που μάλλον με μαύρο μοιάζει
κρυμμένη από θεού και ανθρώπου φως)

Την γύρεψα, να μου φανερωθεί
και αντίκρισα τον θάνατο και την ζωή
και όλη την δύναμη που πάλεται εντός μου.

Πήγα στο Ταίναρο λοιπόν
και στάθηκα στην άκρη του κόσμου
και στάθηκα στην κόψη του χρόνου

Δεν ξέρω για πόσο στάθηκα εκεί
χαμένη στην άχρονη στιγμή
καλπάζοντας το βλέμμα μου στα κύματα
καλπάζοντας ο άνεμος στο δέρμα μου
καλπάζοντας το αιμα στην καρδιά μου

Δεν ξέρω για πόσο στάθηκα εκεί
αιωρούμενη ανάμεσα σε ήλιο και πέτρα
εισπνέοντας ανέμους παντοτινούς ταξιδευτές
εισπνέοντας αχόρταγα αλμύρα
ασθμαίνοντας την αγωνία των αιώνων

Δεν ξέρω για πόσο στάθηκα εκεί.
Θυμάμαι πως για μια στιγμή
ένιωσα ένα έντονο, απόκοσμο βλέμμα σου
βυθισμένο στα μαλλιά μου.
Έκλεισα τα μάτια,
όλες οι αισθήσεις μου χάθηκαν
και έμεινε μόνο το άγγιγμα από την ματιά σου
να μου θυμίζει οτι ζω.
Τότε έστριψα το σώμα μου και άρχισα να περπατώ.

Μα αλήθεια, πες μου, έλειψα καιρό;
Ο τόπος εκείνος σου έμοιαζε
ήταν η αλήθεια και το φώς.
Μα αλήθεια, πες μου, έλειψα καιρό;
Ο τόπος εκείνος έμοιαζε
να είναι μήτρα και απαρχή.
Τώρα είμαι και πάλι εδώ.