Κάποτε,
όταν θα έχουμε δαμάσει
τους ανέμους, τα κύματα, τα ρεύματα και τη βαρύτητα,
θα δαμάσουμε,
για χάρη του Θεού,
την ενέργεια της αγάπης.
Και τότε,
για δεύτερη φορά στην ιστορία του κόσμου,
θα έχουμε ανακαλύψει τη φωτιά.
Πιερ Τεγιάρ ντε Σαρντέν (1881-1955)
όταν θα έχουμε δαμάσει
τους ανέμους, τα κύματα, τα ρεύματα και τη βαρύτητα,
θα δαμάσουμε,
για χάρη του Θεού,
την ενέργεια της αγάπης.
Και τότε,
για δεύτερη φορά στην ιστορία του κόσμου,
θα έχουμε ανακαλύψει τη φωτιά.
Πιερ Τεγιάρ ντε Σαρντέν (1881-1955)
Συμφωνώ πως θα γίνει κάποτε κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι θα εκπληρωθεί και το αγαπάτε αλλήλους.
Επίσης βλέπουμε πως ήδη οι άνθρωποι που θρέφουν αγάπη στην ψυχή τους ο ένας για τον άλλον επικοινωνούν πνευματικά και με τα μάτια αλλά και από αποστάσεις.
Πιστεύω πως σε πολλά χρόνια οι άνθρωποι δεν θα μιλούν πια,όταν το είδος μας γίνει αρμονικό και εξαπλωθεί η αγάπη θα επικοινωνούμε με τη σκέψη μας και θα πάψουμε να μιλούμε.
Kαλημέρες
Καλημέρα Κωνσταντίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πιστεύεις αυτό ε;
Εγώ πιστεύω πως όλη η δύναμη του σύμπαντος κρύβεται στην ανθρώπινη ψυχή και στην ικανότητά της να αγαπά. Για τα άλλα, δεν ξέρω. Ας μιλήσουμε την γλώσσα της αγάπης και έπειτα ας την καταργήσουμε...
Μέσα στην Ουτοπία της σκέψης αυτής
ΑπάντησηΔιαγραφήεξυψώνεται για άλλη μια φορά εμπρός μου
-μέσα από τα πύρινα αυτά λόγια-
η ανάγκη για την εύρεση και αναζήτηση
της πραγματικής, ανόθευτης αγάπης…
… πιστεύω πως πρέπει να παλεύουμε
νύχτα και μέρα, με νύχια και με δόντια
-και ναι ας πονάει τόσο πολύ, ας ματώνουμε·
κι ας κάνουμε παρέα με τη μοναξιά μας κυρίως-
μόνο και μόνο γι’ αυτό το σκοπό:
για την αναζήτηση της με όποιο κόστος.
Κι όταν λέω πραγματική αγάπη δεν μιλώ βέβαια
ούτε για αθάνατη αγάπη, ούτε για θεϊκή αγάπη·
ούτε μιλώ για κάποιον «ξεχωριστό» θησαυρό
που βρίσκεται μέσα σε «ξεχωριστούς» ανθρώπους.
Μιλώ για τη θνητή και εύθραυστη αγάπη,
μιλώ για απλά και καθημερινά πράγματα.
Μιλώ για σένα και για μένα…
Καλό ξημέρωμα… με όνειρα γλυκά…
@seizetheday,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα! Ξέρεις τι σκέφτομαι τώρα που διαβάζω αυτά τα πολύ όμορφα λόγια που άφησες εδώ;
Αφού όλοι ριχνόμαστε με πάθος σε αυτήν την αναζήτηση, τι είναι αυτό που πάει πάντα στραβά; Φυσικά είναι ρητορική η ερώτηση. Η πραγματική απορία είναι το γιατί, γιατί τις περισσότερες φορές αφήνουμε τον εγωισμό να κερδίσει αυτό το πάθος, γιατί μας νικούν οι φόβοι μας και κάνουμε πίσω, γιατί στο τέλος καταστρέφουμε με τόση μαεστρία αυτό που είχαμε ποθήσει, αυτό που είχαμε κοπιάσει να το βρούμε... με πέτυχες σε φάση, δεν είναι τίποτα...
Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ! :)
«Αφού όλοι ριχνόμαστε με πάθος σε αυτήν την αναζήτηση, τι είναι αυτό που πάει πάντα στραβά;»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, αχ, αχ… δεν το πιστεύω αυτό το «όλοι»… Όχι: οι περισσότεροι (άντρες και γυναίκες) δεν κινούνται από τα νήματα της Αγάπης, του Έρωτα και του Πάθους…………
«Η πραγματική απορία είναι το γιατί, γιατί τις περισσότερες φορές αφήνουμε τον εγωισμό να κερδίσει αυτό το πάθος, γιατί μας νικούν οι φόβοι μας και κάνουμε πίσω, γιατί στο τέλος καταστρέφουμε με τόση μαεστρία αυτό που είχαμε ποθήσει, αυτό που είχαμε κοπιάσει να το βρούμε...»
Έλα μου ντε!!!!!!!!!!..............
Πιστεύω -για μένα προσωπικά- πως κάποια πράγματα και τόσα χτυπήματα απανωτά, μου έγιναν μαθήματα…. και ναι: είμαι από τους ανθρώπους που δεν τα ρίχνω -ενώ άνετα θα μπορούσα- στους άλλους.
Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, αναγνωρίζω τα λάθη μου, συγχωρώ τους άλλους και τον εαυτό μου, και προχωρώ μπροστά. Είμαι κι εγώ σε φάση άσχημη πολύ, από πέρσι τον Αύγουστο, κι ελπίζω να ήταν το τελευταίο μεγάλο μάθημα για τον Έρωτα και την Αγάπη που πήρα.
(Μη λες μεγάλα λόγια… χα, χα!)
Και ναι θα το πω δημόσια -διότι δεν φοβάμαι πλέον σε τέτοια πράγματα τίποτα και κανέναν: πιστεύω πως έμαθα να συγχωρώ και να αναγνωρίζω το δικαίωμα στον άλλον (άλλη εν προκειμένω…) να κάνει λάθος. Να μ-π-ο-ρ-ε-ί να κάνει λάθος, να μην είναι τέλεια, κατ’ εικόνα και ομοίωση των Θέλων μου, κτλ, κτλ…
Και όπως είπαν οι αγαπημένοι μου τραγουδοποιοί:
«… η αγάπη είναι απλή μα θέλει κόπο...»
Φιλιά, καλό ξημέρωμα!
@seizetheday,
ΑπάντησηΔιαγραφήφυσικά έχεις δίκιο, όχι δεν κινούνται όλοι από τα νήματα που αναφέρεις, αλλά ωραία θα ήταν, ε;
Η συγχώρεση είναι αγάπη, ή μάλλον η συγχώρεση δεν χρειάζεται καν, αν καταλάβουμε οτι η αποδοχή είναι αγάπη. Σε αποδέχομαι και τελεία!
Το σημαντικό είναι να αγαπιόμαστε για τα λάθη, για τις αδυναμίες μας. Καταρχήν γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να τις ξεπεράσουμε και να εξελιχθούμε, αλλά και γιατί τα χαρίσματά μου τα δέχεται και ενδεχομένως τα θαυμάζει ο καθε ένας... αυτός που είναι δίπλα μου όμως θα πρέπει να έχει όλη την εικόνα και να αγαπάει αυτήν... και εγώ αντιστοίχως... εκεί να δεις κόπος!
Επίσης συμφωνώ μαζί σου οτι αν δεν αναλάβεις μέσα σου το μερίδιο της ευθύνης, σε οποιαδήποτε κατάσταση, δεν μπορείς να ισορροπήσεις και να προχωρήσεις. Πιστεύω οτι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά τους άλλους αν προηγουμένως δεν κάνουμε τουλάχιστον το ίδιο με τον εαυτό μας και οτι αν έχω την ανάγκη να με δικαιολογήσω, θα πρέπει να κάνω τουλάχιστον με την ίδια ευκολία, το ίδιο και για τον άλλο. Αυτό. Να μπορώ δηλαδή να βγαίνω από το πρόβλημα για να το δω αντικιμενικα... και κυίως να μπορώ να μπαίνω στη θεση του άλλου και να κοιτώ με τα μάτια του.
Αυτά βέβαια όλα είναι εύκολο να τα λες, δυσκολο να τα τηρείς... αλλά είπαμε, θέλει κόπο! :)
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου!