Ο ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΜΙΚΡΟΠΩΛΗΤΗΣ

Ο πλανόδιος μικροπωλητής έμεινε να τους κοιτάζει καθώς εκείνοι απομακρύνονταν, αποσπώντας όλα τα βλέμματα στο πέρασμά τους, χαμένοι στο αγκάλιασμά τους, ώσπου έστριψαν στην γωνία. Έτσι αποσβολωμένος τους κοιτούσε από την στιγμή που τους έπιασε με τη άκρη του ματιού του να μπαίνουν στην πλατεία που εκείνος έστηνε από τις αρχές του περασμένου μήνα τα Σάββατα και τις Κυριακές τον πάγκο του και αράδιαζε την πραμάτεια του, διάφορα κοσμήματα ευτελούς αξίας και αισθητικής και πολύχρωμες εσάρπες και φουλάρια που έπαιρνε από κάτι Ινδούς στο κέντρο. Ανάμεσά τους μπορούσες να βρεις και όμορφα κομμάτια, που δεν ήταν βέβαια μεταξωτά αλλά μπορούσαν να περάσουν για τέτοια αν κάποια κυρία φρόντιζε την επιλογή των χρωμάτων και τα συνδίαζε ως μέρος ενός αρμονικού συνόλου. Σε ξεγελούσε βέβαια, ως ένα βαθμό εκείνος ο αέρας Ανατολής που απέπνεε εκείνη η γωνιά της πλατείας με τα τόσα χρώματα, τα θαμπά φώτα και τα άφθονα αρωματικά στικς που ήταν επίσης αραδιασμένα, μέσα στα πολύχρωμα κουτάκια τους, πάνω στον πάγκο του μικροπωλητή ή έκαιγαν ανάμεσα στα υφάσματα, τα βραχιόλια και τις ζώνες, σκορπώντας μυρωδιές μπαχαρικών και ξύλου.
Τις ζώνες, καθώς και λίγες ψευτοασημένιες ταμπακιέρες και αναπτήρες που είχε τοποθετήσει στην άλλη άκρη του πάγκου, πλάι στα κοσμήματα, τις είχε εντάξει τελευταία στην μικρή επιχείρησή του, ώστε αυτή να αφορά και τον έττερο πληθυσμό των ζευγαριών που σεργιάνιζαν χαλαροί, πιασμένοι χέρι-χέρι την πλατεία. Αλλά η τελευταία του αυτή επέκταση δεν είχε σπουδαία επιτυχία σε αυτό το πόστο - για να πει την αλήθεια. Ποιος νοιαζόταν για χρηστικές αγορές κατά την διαρκεια μιας ρομαντικής βόλτας; Ίσως έπρεπε να ψάξει για κάτι παράξενο, που να τραβάει την προσοχή, κάποιο κόλπο να τραβήξει και τα πιτσιρίκια - γιατί είχε πολλά σε αυτήν την πλατεία, και μάλιστα τα έβλεπες να περνάνε πάνω κάτω μιλώντας και γελώντας δυνατά ως αργά τις νύχτες του Σαββάτου.
Αυτά σκεφτόταν ο πλανόδιος μικροπωλητής, με αυτήν ή με άλλη σειρά, όταν τους είδε να ξεπροβάλλουν στην είσοδο της πλατείας. Εκείνη είχε τυλιγμένο το χέρι της γύρω από την μέση του και ολόκληρη είχε κρυφτεί στην δική του αγκαλιά. Με τα βήματά τους εναρμονισμένα, είχαν γίνει ένα, τυλιγμένοι και οι δυο σε μια κοινή αύρα, μιαν αύρα - πηγή φωτός. Έλαμπαν, λες και όλα τα άστρα του ουρανού τους είχαν δανίσει το φως τους για εκείνη τη νύχτα, θέλοντας να εκδικηθούν την φωταγωγημένη πόλη. Ο πλανόδιος μικροπωλητής δεν έβλεπε πια τίποτα πιο φωτεινό από αυτό το σφιχταγκαλιασμένο ζευγάρι κορμιά. Ήταν ντυμένοι απλά. Φορούσαν jeans και οι δυο. Εκείνος ένα πουκάμισο και εκείνη ένα λεπτό μπλουζάκι, χάρη στη γλυκιά βραδιά. Μα ακόμα και αν η νύχτα ήταν κρύα, σε αυτούς θα αρκούσαν αυτά. Μπορούσε να το δει αυτό. Διέκρινε την ζεστασιά, τη θερμότητα που εξέπεμπαν, ένιωθε πως τίποτα στο εξωτερικό περιβάλλον δεν μπορούσε να τους επηρεάσει ουσιαστικά. Ήταν ερωτευμένοι, ήταν άτρωτοι.
Ο πλανόδιος μικροπωλητής συνήθιζε να καρφώνει το βλέμμα του στην είσοδο της πλατείας όταν δεν είχε δουλειά και να παρατηρεί όσους την διέσχιζαν. Προσπαθούσε να μαντέψει από που έρχονταν, πού πήγαιναν, αν θα πέρναγαν από τον πάγκο του και τί θα κοίταζαν. Και τώρα είχε δει αυτούς τους δυο. Τους παρατηρούσε που περπατούσαν σε έναν αργό ρυθμό. Πόση ομορφιά! Ο καθένας μόνος του δεν είχε τίποτα ξεχωριστό, όμως και οι δυο μαζί έφτιαχναν μια εικόνα πανέμορφη, που μόλις την αντίκριζες σου ζέσταινε την καρδιά. Μα από που να έρχονταν αυτοί οι δυο;
Ο θαυμασμός του, σα να τους μαγνήτισε, άφησαν πίσω τις βιτρίνες στην ηλεκτρική τους σκοτεινιά και πέρασαν στην απέναντι πλευρά, πλησιάζοντας το άπλετο φως τους όλο και πιο κοντά στον πάγκο και την καρδιά του μικροπωλητή. Τα μάτια τους έτρεξαν αμέσως στα χρωματιστά υφάσματα. Ο έρωτας τους, η αγάπη τους, ήταν απτή, έτσι να έκανε ο φτωχός μικροπωλητής και την άγγιζε. Διάλεξαν ένα ροζ πακετάκι με αρωματικά στικ, ο άντρας το πλήρωσε και το έβαλε στην πίσω τσέπη του παντελονιού του. Ο μικροπωλητής πήρε τα χρήματα, παρατήρησε τα δάχτυλα της κοπέλας, διάλεξε γρήγορα γρήγορα ένα δαχτυλιδάκι που πίστευε πως θα της ταίριαζε και το έτεινε προς το μέρος της, με σκοπό να της το χαρίσει. Ο άντρας το πήρε στο χέρι του και το φόρεσε στο μεσαίο δάχτυλο της αγαπημένης του. Εκείνο πήρε φως από το λευκό του δέρματος της. Ήταν ένα λεπτό δαχτυλιδάκι με μια μικρή, σκοτεινή πέτρα, στο χρώμα των ματιών της. Ένα απλό δαχτυλιδάκι που εκείνη την στιγμή απολάμβανε τον απόλυτο θαυμασμό και των τριών. Ποτέ δεν φανταζόταν ο πλανόδιος μικροπωλητής πως ένα από τα κοσμήματα που είχε στον πάγκο του θα μπορούσε να δείξει τόσο όμορφο.
Λίγα βήματα είχαν κάνει όταν ο μικροπωλητής κατάφερε να συνέλθει κάπως από όλη αυτήν την ενέργεια με την οποία είχε μόλις έρθει σε επαφή, ίσως για πρώτη φορά στην πολύπειρη ζωή του, και αντιλήφθηκε πως στα χέρια του κρατούσε ένα χαρτονόμισμα, αρκετές φορές την αξία του δαχτυλιδιού. Πλησιάζοντας τους, είπε όσο πιο χαμηλόφωνα ήταν δυνατό να τον ακούσουν: ''Κύριε, δεν κοστίζει τόσο αυτό που σας έδωσα''. ''Τόσο κοστίζει αυτό που πήρα. Ευχαριστώ. Καλή σας νύχτα''. ''Εγώ ευχαριστώ'' ψέλλισε, αδύναμος να πάρει τα μάτια του από πάνω τους.
Ο μικροπωλητής γύρισε στον πάγκο του και συνέχισε να τους κοιτά μέχρι που εκείνοι χάθηκαν. Άρχισε να μαζεύει μηχανικά τα φουλάρια, τα κοσμήματα, τις ζώνες... Πόσο ήθελε να το ξαναζήσει αυτό, να τύχει να περάσουν και άλλα ζευγάρια σαν αυτό από τον πάγκο του... Πώς; Για τα λεφτά; Ποιος τα λογάριαζε αυτά; Ίσως την επόμενη φορά να καταφέρει να εξηγήσει αυτό που ένιωσε να αλλάζει μέσα του.