Αυτο ειναι στο βαθος η ποιηση,
η τεχνη να οδηγεισαι και να φτανεις προς αυτο που σε υπερβαινει.
να γινεσαι ανεμος για τον χαρταετο και χαρταετος
για τον ανεμο, ακομα κι οταν ουρανος δεν υπαρχει.
Δεν παιζω με τα λογια.
Μιλω για την κινηση που ανακαλυπτει κανεις να σημειωνεται μεσα στη 'στιγμη'
οταν καταφερνει να την ανοιξει και να της δωσει διαρκεια. Οδ.Ελυτης
Στο video που ακολουθεί δεν θα απολαύσεις το πρωτότυπο αλλά μια πολύ καλή διασκευή στην ιταλική γλώσσα, από τον Μάριο Φραγκούλη.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό γιατί το video είναι πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό και, όπως θα δεις στο τέλος, δεν σου στερεί τον ήχο με τον οποίο έχεις συνδέσει το κομμάτι.
Notte Di Lucce (an italian version of Nights In White Satin)
Performed by Mario Frangoulis and Justin Hayward
Music & Lyrics: Justin Hayward (Moody Blues)
...Αν οι μέρες μου αυτές, οι γιορτινές, ήταν ταινία
Οι μέρες αυτές, που η ανάγκη μου να σε κρατήσω μέσα μου
Είναι όμοια με την ανάγκη κάθε ανθρώπου
Να κρατήσει στην καρδιά του την πίστη και την ελπίδα
Αν ότι νιώσαμε, ότι ζήσαμε ήταν ταινία
Αν η ιστορία μας, που την βιώνουμε σαν να είναι ταινία,
Τελικά καταγραφόταν σε μια μπομπίνα φιλμ,
Θα ήταν από αυτές τις αργές και ατμοσφαιρικές
Με τις λήψεις στην ομίχλη
που απλώνεται πάνω από πολιτείες ερημικές
και τις άλλες στους ατέλειωτους αγρούς
που τους λούζουν αχτίδες άπλετου φωτός
και εκείνες τις μουσικές που γαληνεύουν την ψυχή
για να της καταλύσουν κάθε άμυνα
και να διεισδύσουν στα πιο βαθιά σκοτάδια της
με μελωδίες θεïκές…
Θα ήταν ταινία από αυτές
Με τους μικρούς διαλόγους
Και όλα εκείνα τα ανείπωτα
Από αυτές που ποτέ δεν μπορείς να πεις ποιο είναι το τέλος
Και τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές.
Αν η ιστορία μας ήταν ταινία
Θα είχε μόνο όμορφες σκηνές
Από εκείνη την ομορφιά που κρύβεται πάντα στην αλήθεια
Αν η ιστορία μας ήταν ταινία…
Εύχομαι σε όλους σας Αγάπη... στις καρδιές σας... στις ζωές σας.
Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ Είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα 'χει Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να 'ναι σκόνη Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω το καλοκαίρι που θα 'ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω...
Το μέλλον είναι μια βροχή που κάποτε τελειώνει Μετά θα γίνει συννεφιά και θα ξανάρθει χιόνι Το μέλλον είναι ουρανός την ώρα που βραδιάζει Ο ήλιος που θα γεννηθεί, σαν έρθει να χαράζει Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω το καλοκαίρι που θα 'ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω...
Έ ε έρχονται! Τα Χριστούγεννα, λέω, έρχονται. Δεν το έχεις καταλάβει ε; Και εμένα, μη νομίζεις, μου το είπανε… και έμεινα να τους κοιτάζω… «Τι μου λες!»
Το παλεύω πάντως. Στόλισα και το σπίτι, μόλις χθες. Τίποτα από τα περσινά δεν χρησιμοποίησα. Πήρα λαμπάκια και κεριά, καθόλου στολίδια, ούτε δέντρο, ούτε μπάλες, ούτε γιρλάντες… δεν τη νιώθω τη γιορτή που έρχεται. Μόνο το φως της ήθελα, να με ζεστάνει. Και όλα να είναι καινούρια, διαφορετικά, αφού τίποτα δεν θυμίζει την περσινή χρονιά, η σύγκριση θα ήταν αναπόφευκτη και θα πονούσε. Είπα λοιπόν να κάνω αυτό που νιώθω.
Μπορεί να μην με καταλαβαίνεις, δεν ξέρω. Όμως εγώ το βλέπω στα βλέμματα των ανθρώπων που έρχομαι σε επαφή. Δεν περιμένουν καμία γιορτή. Όχι, στα βλέμματά τους δεν υπάρχει καμία προσμονή, ούτε ελπίδα. Μόνο αγώνας και αγωνία, για το σήμερα, το τώρα, και για την αμέσως επόμενη μέρα, το πολύ.
Θυμάμαι πως πέρυσι τέτοιες μέρες, άνθρωποι που ξέρω, είχαν στα μάτια τον πυρετό της προετοιμασίας, στα χείλη τους χαμόγελο, έτρεχαν από μαγαζί σε μαγαζί, διάλεγαν δώρα, κανόνιζαν εξόδους, ταξίδια… Κανείς δεν θα φύγει φέτος, όλοι εδώ, όλοι μαζί. Ή σχεδόν όλοι… Και όχι, δεν είναι η μελαγχολία των ημερών, δεν είναι το κάθε πέρσι και καλύτερα, όχι. Δεν ξέρω τι είναι. Απλά δεν βλέπω πουθενά γνήσια χαρά. Ούτε καν στα παιδιά!
Τι να πω; Θα το μετανιώσω αυτό το ποστ αν το συνεχίσω, θα βγει απαισιόδοξο (ακόμα πιο πολύ) και κανείς δεν το χρειάζεται αυτό το συναίσθημα, είναι ένα συναίσθημα που απλά δεν σε πάει πουθενά. Ας το θάψουμε λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε το νόημα της γιορτής.
Αφού μας προέκυψε αυτή η εσωστρέφεια, τι να κάνουμε; ας προσπαθήσουμε να την εκμεταλευτούμε τουλάχιστον για καλό, να πλησιάσουμε περισσότερο όσους έχουμε κοντά μας, δίπλα μας, την οικογένεια, τους φίλους, τους γνωστούς, όπως δεν το έχουμε ξανακάνει, και ας βάλουμε ακόμα ένα λιθαράκι στις σχέσεις μας. Και ακόμα, ας στραφούμε στον εαυτό μας και ας τον ακούσουμε, μπορεί να βρούμε σε αυτόν τη δύναμη που χρειαζόμαστε. Σαν δασκαλίστικη παραίνεση ακούγεται τώρα αυτό, συγνώμη... βασικά, στον εαυτό μου τα λέω, εγώ δηλαδή αυτό λέω να κάνω, δεν ξέρω για σένα, ο καθένας όπως μπορεί... αλλά αυτό δεν είναι σε γενικές γραμμές το νόημα; Να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Και να κρατηθούμε δυνατοί. Αυτό θα ευχηθώ για όλους μας... και θα έρθουν και τα χαμόγελα... τρεις μέρες ως την Παραμονή! Ή μήπως είναι δύο;
Συγνώμη που σου γκρίνιαξα... Είναι και αυτό το τραγούδι... Ξέρεις γιατί το ανέβασα, να το ακούσεις; Δεν είναι που μου φάνηκε ταιριαστό... Είναι που δεν θέλω να ξεχάσω. Αυτό είναι που με τρώει μέρες τώρα, γενικά μιλώντας, και όχι μόσο σε ότι έχει να κάνει με τα πρόσφατα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα.
... και εγώ που θα ξεχάσω... Είναι αυτός ο στίχος.
Δεν θέλω να ξεχάσω. Δεν θέλω να θυμάμαι.
Μα είναι τόσο κοντά αυτά τα δυο... Γιατί είναι τόσο κοντά αυτά τα δυο; Και όσο εμείς απομακρυνόμαστε, τόσο αυτά έρχονται πιο κοντά...
Δεν μπορούν να γίνουν ένα. Δεν γίνεται. Δεν μπορεί. Πες μου πως αποκλείεται να γίνουν ένα. Δεν θέλω να ξεχάσω.
Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι, η οργή ξεχειλίζει στις καρδιές. Γνήσια οργή ξεχειλίζει σε αγνές καρδιές. Παιδιά που νιώθουν χαμένα, απροστάτευτα, μια γενιά με όνειρα λεηλατημένα, μια γενιά χωρίς ελπίδες και στηρίγματα, οργίζετε και ξεσπά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν μέλλον, τους το έχουμε στερήσει, τους έχουμε στερήσει το δικαίωμα να κάνουν όνειρα, να έχουν ιδανικά, να λαμβάνουν αληθινή παιδεία, να ζουν σε κοινωνία δικαίου, να συμμετέχουν σε δημοκρατία. Τίποτα δεν τους αφήσαμε. Τα λεηλατήσαμε όλα. Και μιλάμε σήμερα για λεηλασίες σε καταστήματα και αυτοκίνητα! Δεν δικαιούμαστε!
Τίποτα δεν τους αφήσαμε. Δεν υπάρχει ένα φως να οδηγεί σε μία διέξοδο. Δεν υπάρχει μία σανίδα που να μοιάζει γερή, να πιαστούν. Δεν υπάρχει ένας πολιτικός καθαρός να εμπνευστούν. Δεν υπάρχει μία ιδεολογία αλώβητη να πιστέψουν. Με ποιες αξίες και ποια ιδανικά θα πορευτούν; Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να τα μορφώσει ως όφειλε, σε μια κοινωνία που αδυνατεί να τα απασχολήσει ως επίσης όφειλε, μια κοινωνία που τους προτείνει ως στόχο ζωής μια σταθερή αμοιβή 700 ή στην καλύτερη εκδοχή 1000 ευρώ, για να επιβιώσουν, απλώς. Μια κοινωνία που μέρα με τη μέρα κατατρώει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πίστη όλων μας στο αύριο, μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν τα σκάνδαλα, η υποκρισία και η διαφθορά, δεν μπορεί, δεν δικαιούται να αντιδράει όταν εισπράττει αναμενόμενη, δικαιολογημένη οργή.
Λέω κοινωνία και όχι πολιτεία. Πολιτεία δεν υπάρχει, εκτός και αν δεν την βλέπω μόνο εγώ. Λέω κοινωνία και όχι πολιτεία. Γιατί μερίδιο ευθύνης έχει ο κάθε ένας μας ξεχωριστά. Κάθε πολίτης έχει ευθύνη σε μια Δημοκρατία. Αν έχει νόημα να επιμένουμε να μιλάμε για Δημοκρατία πια. Που είναι η πολιτεία; Πρωτίστως η κυβέρνηση φυσικά, μα η πολιτεία γενικά. Που είναι οι υπεύθυνοι για το οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα; Πότε θα παραιτηθεί ένας υπουργός; Όχι για λόγους ευθιξίας μα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια φορά. Τι τερτίπια είναι αυτά; Υπέβαλα, λέει, την παραίτηση μου και ο πρωθυπουργός δεν την έκανε δεκτή. Γιατί πρέπει να μου προκαλούν γέλια τη στιγμή που αρμόζουν μόνο δάκρυα; Θεωρούν πως όλα έγιναν σωστά! Θράσος. Ανικανότητα. Παράλυση. Ακυβερνησία. Ηλιθιότητα. Ανηθικότητα. Δειλία. Κι όμως αυτοί αξίζουμε να μας κυβερνούν.
Μια κοινωνία που δεν φτάνει που στερεί καθημερινά ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα, κάθε έννοια ισονομίας και δικαίου, τώρα σημαδεύει και στερεί το ιερότερο των δικαιωμάτων, την ζωή. Σηκώνει η κοινωνία το όπλο και εκτελεί εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί. Γιατί; Επειδή βρέθηκε στις 9 το βράδυ στο κέντρο της πρωτεύουσας; Δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί; Τι είναι εκεί; Ποιος τα πρωτοευφηύρε τέτοιου είδους ‘άβατα’, ποιον εξυπηρετούν και ποιος τα διατηρεί; Επειδή τόλμησε να αντιμιλήσει (αν το έκανε, λένε πως δεν το έκανε, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει πολύ μικρή σημασία) στο ‘όργανο της τάξης’; Στον κάθε απαίδευτο, φανατικό που γίνεται αστυνομικός για να κρύβεται πίσω από μια στολή; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως αποδεικνύεται, σε έναν άνθρωπο εντελώς ακατάλληλο να φέρει όπλο, έναν άνθρωπο που έχει στο παρελθόν εκδηλώσει στοιχεία τραμπουκισμού, φανατικής νοοτροπίας, για να το πω πιο κομψά. Έναν δημόσιο υπάλληλο που θα έπρεπε να έχει απομονωθεί, μια περίπτωση που θα έπρεπε να έχει διαγνωστεί, μια δολοφονία που θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Μέτρα ευθύνες τώρα εσύ… Φυσικά δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για τον άνθρωπο αυτό. Μακάρι να αποδοθεί δικαιοσύνη και να αποδοθεί άμεσα και ας γίνει για τα μάτια του κόσμου. Γιατί πότε τηρήθηκε το γράμμα του νόμου για τους υποτίθεται προασπιστές του; Αστεία πράγματα!
Μια κοινωνία ολόκληρη σηκώνει το όπλο και εκτελεί εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί. Έτσι απλά. Χωρίς αιτία. Στο πρόσωπο του αστυνομικού, η κοινωνία, το καθεστώς και ό,τι αυτό σημαίνει. Στις βιτρίνες και στα αυτοκίνητα, τα ψέματα και η υποκρισία, η ίδια αυτή κοινωνία. Στα καδρόνια και τις πέτρες η οργή και το μίσος. Στις λέξεις και τις κραυγές, η οργή και η αγανάκτηση. Κοινή η οργή. Στο πρόσωπο του Αλέξη, ο κάθε ένας βλέπει τον εαυτό του… ένας από αυτούς. Απλά ένας μαθητής. Δεν χρειάστηκε να κρατάει πέτρα, μολότοφ, τίποτα… Δεν χρειάστηκε να φοράει κουκούλα για να εκτελεστεί. Ίσως μάλιστα τότε να ήταν καλύτερα, μπορεί να έχει κάτι μαγικό η κουκούλα που να τον έκανε αόρατο… Βαθιά στις ψυχές φόβος και ανασφάλεια. Τι άλλο να περιμένεις; Τι άλλο να περιμένουν;
Πώς να αντιδράσει ένα παιδί; Θυμάσαι τον εαυτό σου όταν ήσουνα παιδί; Εμείς, στην εποχή μου, σεβόμασταν και δεν τολμούσαμε να βγάλουμε γλώσσα, θα πεις. Εσένα, στην εποχή σου, ίσως να σε σέβονταν περισσότερο. Εσύ, στην εποχή σου, αγανακτούσες επίσης στο άδικο. Θυμάσαι; Ήταν τότε που δεν είχες ακόμα συμβιβαστεί. Δεν θυμάσαι ε; Είσαι χαμένη υπόθεση λοιπόν… Όμως αυτά τα παιδιά είναι το αύριο και δεν κατέθεσαν τα όπλα ακόμα. Αυτά τα παιδιά αντιδρούν. Στήριξέ τα και προστάτευσέ τα… από σένα τον ίδιο. Μπορείς; Αν δεν μπορείς, έχεις αποκτηνωθεί τελείως, δεν είσαι πια άνθρωπος κανονικός, πρέπει να στο πω. Είναι ελάχιστη υποχρέωσή σου να τα στηρίξεις. Είναι υποχρέωσή τους να αντιδρούν. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Σήμερα, αύριο… θα δεις.
Δεν είμαι ήρωας, μ' ακούτε; Μην κάνετε πως δεν το βλέπετε. Είχα όνειρα ως χτές. Δεν πρόλαβα να δω το μέλλον που μου φτιάξατε Αν είχα προλάβει μπορεί να σας είχα μισήσει Όμως είχα ακόμα όνειρα, κανέναν δεν μισώ. Δεν είμαι ήρωας, μ' ακούτε; Είμαι παιδί Και εσείς πατάτε πάνω μου. Δεν αντέχω το βάρος σας, πονώ. Δεν είμαι ήρωας, μ' ακούτε; Αν ψάχνετε ήρωες, να γίνετε Εσείς οι μεγάλοι Θέλετε ήρωες; Εμπρός! Δεν είμαι ήρωας, μ' ακούτε; Είμαι παιδί Παιδί είμαι... ήμουν Ήμουν παιδί.
Δεν με ρωτήσατε ποτέ τι αγαπώ Δεν ακούσατε ποτέ τι είχα να πω Τι ζητάτε τώρα εδώ; Αφήστε με. Οι ενοχές σας κάνουν θόρυβο φρικτό Ταράζουν τον ύπνο μου.
IF you can keep your head when all about you Are losing theirs and blaming it on you, If you can trust yourself when all men doubt you, But make allowance for their doubting too; If you can wait and not be tired by waiting, Or being lied about, don't deal in lies, Or being hated, don't give way to hating, And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master; If you can think - and not make thoughts your aim; If you can meet with Triumph and Disaster And treat those two impostors just the same; If you can bear to hear the truth you've spoken Twisted by knaves to make a trap for fools, Or watch the things you gave your life to, broken, And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings And risk it on one turn of pitch-and-toss, And lose, and start again at your beginnings And never breathe a word about your loss; If you can force your heart and nerve and sinew To serve your turn long after they are gone, And so hold on when there is nothing in you Except the Will which says to them: 'Hold on!'
If you can talk with crowds and keep your virtue, ' Or walk with Kings - nor lose the common touch, if neither foes nor loving friends can hurt you, If all men count with you, but none too much; If you can fill the unforgiving minute With sixty seconds' worth of distance run, Yours is the Earth and everything that's in it, And - which is more - you'll be a Man, my son!
Rudyard Kipling (1865-1936)
Αξίζει να το διαβάσεις στα Αγγλικά. Αλλά πιο πολύ αξίζει να το διαβάσεις, για αυτό θα τολμήσω μια μετάφραση, όσο πιο απλά και πιστά μπορώ. Με μια αναζήτηση εξάλλου θα βρεις πάρα πολλές μεταφράσεις/αποδόσεις αυτού του ποιήματος. Εγώ πάντως δεν εγγυώμαι για την πιστότητα και την ποιότητα, ούτε της δικής μου ούτε και των άλλων.
Αν
Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου όταν όλοι γύρω σου
χάνουν την δική τους και ρίχνουν το φταίξιμο σε σένα
Αν μπορείς να πιστεύεις στον εαυτό σου όταν όλοι σε αμφισβητούν
Μα δείχνεις ανοχή και στην αμφιβολία τους ακόμα
Αν μπορείς να περιμένεις και να μην σε κουράζει η αναμονή
Και όταν σε εξαπατούν να μην άγεσαι από τα ψέματα
Και όταν σε μισούν, να μην σε αγγίζει το μίσος
Και ωστόσο να μην το παίζεις υπερβολικά καλός ούτε πως τα ξέρεις όλα
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και να μην γίνονται τα όνειρα αφέντες σου
Αν μπορείς να σκέφτεσαι και να μην γίνονται οι σκέψεις ο σκοπός σου
Αν μπορεις να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θρίαμβο κι την καταστροφή
Και να συμπεριφέρεσαι το ίδιο στους δύο αυτούς απατεώνες
Αν αντέχεις να ακούσεις τις αλήθειες σου
Να διστρεβλώνονται από άτιμους για να γίνουν παγίδα για ανόητους
Και να δεις όλα για όσα έδωσες και την ζωή σου ακόμα, κατεστραμμένα,
Και σκύψεις και τα ξαναφτιάξεις με εργαλεία παλαιωμένα
Αν μπορείς να συγκεντρώσεις όλα σου τα υπάρχοντα
Και να τα παίξεις σε μια ριξιά κορώνα γράμματα,
Και χάσεις, και ξεκινήσεις πάλι από την αρχή,
Και ποτέ δεν αρθρώσεις λέξη για όσα έχασες
Αν μπορείς να κάνεις την καρδιά, τα νεύρα, το θάρρος σου
Να σε υπηρετούν ακόμα και πολύ αφότου έχουν φύγει
Και να κρατάνε γερά ακόμα και όταν δεν υπάρχει τίποτα μέσα σου
Εκτός από την θέληση σου που τους λέει: ‘Κρατηθείτε!’
Αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη και να διατηρείς την αρετή σου
Να περπατάς με βασιλιάδες χωρίς να χάνεις την ταπεινότητά σου
Αν ούτε εχθροί ούτε φίλοι αγαπημένοι μπορούν να σε πληγώσουν
Αν υπολογίζεις όλους τους ανθρώπους αλλά κανέναν υπερβολικά
Αν μπορείς να γεμίζεις τον αμείλικτο χρόνο
Δίνοντας αξία σε κάθε στιγμή που περνά
Είναι δική σου η Γη και ό,τι αυτό σημαίνει
Και – το πιο σπουδαίο – θα λέγεσαι Άνθρωπος, παιδί μου!
