ΠΟΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ?

Το μέλλον

Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ
Είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα 'χει
Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει
κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να 'ναι σκόνη
Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω
το καλοκαίρι που θα 'ρθει
κι εγώ που θα ξεχάσω...

Το μέλλον είναι μια βροχή που κάποτε τελειώνει
Μετά θα γίνει συννεφιά και θα ξανάρθει χιόνι
Το μέλλον είναι ουρανός την ώρα που βραδιάζει
Ο ήλιος που θα γεννηθεί, σαν έρθει να χαράζει
Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω
το καλοκαίρι που θα 'ρθει
κι εγώ που θα ξεχάσω...


Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Στίχοι: Γιάννης Πανουτσόπουλος
Ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας και Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου
(σολίστ: Ιφιγένεια Κακριδώνη & Αποστόλης Ψυχράμης)
Δίσκος: Λούνα πάρκ (1998)


Έ ε έρχονται! Τα Χριστούγεννα, λέω, έρχονται. Δεν το έχεις καταλάβει ε; Και εμένα, μη νομίζεις, μου το είπανε… και έμεινα να τους κοιτάζω… «Τι μου λες!»

Το παλεύω πάντως. Στόλισα και το σπίτι, μόλις χθες. Τίποτα από τα περσινά δεν χρησιμοποίησα. Πήρα λαμπάκια και κεριά, καθόλου στολίδια, ούτε δέντρο, ούτε μπάλες, ούτε γιρλάντες… δεν τη νιώθω τη γιορτή που έρχεται. Μόνο το φως της ήθελα, να με ζεστάνει. Και όλα να είναι καινούρια, διαφορετικά, αφού τίποτα δεν θυμίζει την περσινή χρονιά, η σύγκριση θα ήταν αναπόφευκτη και θα πονούσε. Είπα λοιπόν να κάνω αυτό που νιώθω.

Μπορεί να μην με καταλαβαίνεις, δεν ξέρω. Όμως εγώ το βλέπω στα βλέμματα των ανθρώπων που έρχομαι σε επαφή. Δεν περιμένουν καμία γιορτή. Όχι, στα βλέμματά τους δεν υπάρχει καμία προσμονή, ούτε ελπίδα. Μόνο αγώνας και αγωνία, για το σήμερα, το τώρα, και για την αμέσως επόμενη μέρα, το πολύ.

Θυμάμαι πως πέρυσι τέτοιες μέρες, άνθρωποι που ξέρω, είχαν στα μάτια τον πυρετό της προετοιμασίας, στα χείλη τους χαμόγελο, έτρεχαν από μαγαζί σε μαγαζί, διάλεγαν δώρα, κανόνιζαν εξόδους, ταξίδια… Κανείς δεν θα φύγει φέτος, όλοι εδώ, όλοι μαζί. Ή σχεδόν όλοι… Και όχι, δεν είναι η μελαγχολία των ημερών, δεν είναι το κάθε πέρσι και καλύτερα, όχι. Δεν ξέρω τι είναι. Απλά δεν βλέπω πουθενά γνήσια χαρά. Ούτε καν στα παιδιά!

Τι να πω; Θα το μετανιώσω αυτό το ποστ αν το συνεχίσω, θα βγει απαισιόδοξο (ακόμα πιο πολύ) και κανείς δεν το χρειάζεται αυτό το συναίσθημα, είναι ένα συναίσθημα που απλά δεν σε πάει πουθενά. Ας το θάψουμε λοιπόν και ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε το νόημα της γιορτής.

Αφού μας προέκυψε αυτή η εσωστρέφεια, τι να κάνουμε; ας προσπαθήσουμε να την εκμεταλευτούμε τουλάχιστον για καλό, να πλησιάσουμε περισσότερο όσους έχουμε κοντά μας, δίπλα μας, την οικογένεια, τους φίλους, τους γνωστούς, όπως δεν το έχουμε ξανακάνει, και ας βάλουμε ακόμα ένα λιθαράκι στις σχέσεις μας. Και ακόμα, ας στραφούμε στον εαυτό μας και ας τον ακούσουμε, μπορεί να βρούμε σε αυτόν τη δύναμη που χρειαζόμαστε. Σαν δασκαλίστικη παραίνεση ακούγεται τώρα αυτό, συγνώμη... βασικά, στον εαυτό μου τα λέω, εγώ δηλαδή αυτό λέω να κάνω, δεν ξέρω για σένα, ο καθένας όπως μπορεί... αλλά αυτό δεν είναι σε γενικές γραμμές το νόημα; Να πάρουμε και να δώσουμε αγάπη. Και να κρατηθούμε δυνατοί.
Αυτό θα ευχηθώ για όλους μας... και θα έρθουν και τα χαμόγελα... τρεις μέρες ως την Παραμονή! Ή μήπως είναι δύο;

Συγνώμη που σου γκρίνιαξα...
Είναι και αυτό το τραγούδι...
Ξέρεις γιατί το ανέβασα, να το ακούσεις;
Δεν είναι που μου φάνηκε ταιριαστό...
Είναι που δεν θέλω να ξεχάσω.
Αυτό είναι που με τρώει μέρες τώρα, γενικά μιλώντας,
και όχι μόσο σε ότι έχει να κάνει με τα πρόσφατα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα.

... και εγώ που θα ξεχάσω...
Είναι αυτός ο στίχος.

Δεν θέλω να ξεχάσω.
Δεν θέλω να θυμάμαι.

Μα είναι τόσο κοντά αυτά τα δυο...
Γιατί είναι τόσο κοντά αυτά τα δυο;
Και όσο εμείς απομακρυνόμαστε, τόσο αυτά έρχονται πιο κοντά...

Δεν μπορούν να γίνουν ένα.
Δεν γίνεται. Δεν μπορεί.
Πες μου πως αποκλείεται να γίνουν ένα.
Δεν θέλω να ξεχάσω.

Θέλω να θυμάμαι.
Δεν θέλω να ξεχάσω.