ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ

Σπείραμε ανέμους, θερίζουμε θύελλες.

Η σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι, η οργή ξεχειλίζει στις καρδιές. Γνήσια οργή ξεχειλίζει σε αγνές καρδιές. Παιδιά που νιώθουν χαμένα, απροστάτευτα, μια γενιά με όνειρα λεηλατημένα, μια γενιά χωρίς ελπίδες και στηρίγματα, οργίζετε και ξεσπά. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν μέλλον, τους το έχουμε στερήσει, τους έχουμε στερήσει το δικαίωμα να κάνουν όνειρα, να έχουν ιδανικά, να λαμβάνουν αληθινή παιδεία, να ζουν σε κοινωνία δικαίου, να συμμετέχουν σε δημοκρατία. Τίποτα δεν τους αφήσαμε. Τα λεηλατήσαμε όλα. Και μιλάμε σήμερα για λεηλασίες σε καταστήματα και αυτοκίνητα! Δεν δικαιούμαστε!

Τίποτα δεν τους αφήσαμε. Δεν υπάρχει ένα φως να οδηγεί σε μία διέξοδο. Δεν υπάρχει μία σανίδα που να μοιάζει γερή, να πιαστούν. Δεν υπάρχει ένας πολιτικός καθαρός να εμπνευστούν. Δεν υπάρχει μία ιδεολογία αλώβητη να πιστέψουν. Με ποιες αξίες και ποια ιδανικά θα πορευτούν; Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να τα μορφώσει ως όφειλε, σε μια κοινωνία που αδυνατεί να τα απασχολήσει ως επίσης όφειλε, μια κοινωνία που τους προτείνει ως στόχο ζωής μια σταθερή αμοιβή 700 ή στην καλύτερη εκδοχή 1000 ευρώ, για να επιβιώσουν, απλώς. Μια κοινωνία που μέρα με τη μέρα κατατρώει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την πίστη όλων μας στο αύριο, μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν τα σκάνδαλα, η υποκρισία και η διαφθορά, δεν μπορεί, δεν δικαιούται να αντιδράει όταν εισπράττει αναμενόμενη, δικαιολογημένη οργή.

Λέω κοινωνία και όχι πολιτεία. Πολιτεία δεν υπάρχει, εκτός και αν δεν την βλέπω μόνο εγώ. Λέω κοινωνία και όχι πολιτεία. Γιατί μερίδιο ευθύνης έχει ο κάθε ένας μας ξεχωριστά. Κάθε πολίτης έχει ευθύνη σε μια Δημοκρατία. Αν έχει νόημα να επιμένουμε να μιλάμε για Δημοκρατία πια. Που είναι η πολιτεία; Πρωτίστως η κυβέρνηση φυσικά, μα η πολιτεία γενικά. Που είναι οι υπεύθυνοι για το οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα; Πότε θα παραιτηθεί ένας υπουργός; Όχι για λόγους ευθιξίας μα αναλαμβάνοντας την ευθύνη για μια φορά. Τι τερτίπια είναι αυτά; Υπέβαλα, λέει, την παραίτηση μου και ο πρωθυπουργός δεν την έκανε δεκτή. Γιατί πρέπει να μου προκαλούν γέλια τη στιγμή που αρμόζουν μόνο δάκρυα; Θεωρούν πως όλα έγιναν σωστά! Θράσος. Ανικανότητα. Παράλυση. Ακυβερνησία. Ηλιθιότητα. Ανηθικότητα. Δειλία. Κι όμως αυτοί αξίζουμε να μας κυβερνούν.

Μια κοινωνία που δεν φτάνει που στερεί καθημερινά ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα, κάθε έννοια ισονομίας και δικαίου, τώρα σημαδεύει και στερεί το ιερότερο των δικαιωμάτων, την ζωή. Σηκώνει η κοινωνία το όπλο και εκτελεί εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί. Γιατί; Επειδή βρέθηκε στις 9 το βράδυ στο κέντρο της πρωτεύουσας; Δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί; Τι είναι εκεί; Ποιος τα πρωτοευφηύρε τέτοιου είδους ‘άβατα’, ποιον εξυπηρετούν και ποιος τα διατηρεί; Επειδή τόλμησε να αντιμιλήσει (αν το έκανε, λένε πως δεν το έκανε, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει πολύ μικρή σημασία) στο ‘όργανο της τάξης’; Στον κάθε απαίδευτο, φανατικό που γίνεται αστυνομικός για να κρύβεται πίσω από μια στολή; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως αποδεικνύεται, σε έναν άνθρωπο εντελώς ακατάλληλο να φέρει όπλο, έναν άνθρωπο που έχει στο παρελθόν εκδηλώσει στοιχεία τραμπουκισμού, φανατικής νοοτροπίας, για να το πω πιο κομψά. Έναν δημόσιο υπάλληλο που θα έπρεπε να έχει απομονωθεί, μια περίπτωση που θα έπρεπε να έχει διαγνωστεί, μια δολοφονία που θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Μέτρα ευθύνες τώρα εσύ… Φυσικά δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για τον άνθρωπο αυτό. Μακάρι να αποδοθεί δικαιοσύνη και να αποδοθεί άμεσα και ας γίνει για τα μάτια του κόσμου. Γιατί πότε τηρήθηκε το γράμμα του νόμου για τους υποτίθεται προασπιστές του; Αστεία πράγματα!

Μια κοινωνία ολόκληρη σηκώνει το όπλο και εκτελεί εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί. Έτσι απλά. Χωρίς αιτία. Στο πρόσωπο του αστυνομικού, η κοινωνία, το καθεστώς και ό,τι αυτό σημαίνει. Στις βιτρίνες και στα αυτοκίνητα, τα ψέματα και η υποκρισία, η ίδια αυτή κοινωνία. Στα καδρόνια και τις πέτρες η οργή και το μίσος. Στις λέξεις και τις κραυγές, η οργή και η αγανάκτηση. Κοινή η οργή. Στο πρόσωπο του Αλέξη, ο κάθε ένας βλέπει τον εαυτό του… ένας από αυτούς. Απλά ένας μαθητής. Δεν χρειάστηκε να κρατάει πέτρα, μολότοφ, τίποτα… Δεν χρειάστηκε να φοράει κουκούλα για να εκτελεστεί. Ίσως μάλιστα τότε να ήταν καλύτερα, μπορεί να έχει κάτι μαγικό η κουκούλα που να τον έκανε αόρατο… Βαθιά στις ψυχές φόβος και ανασφάλεια. Τι άλλο να περιμένεις; Τι άλλο να περιμένουν;

Πώς να αντιδράσει ένα παιδί; Θυμάσαι τον εαυτό σου όταν ήσουνα παιδί; Εμείς, στην εποχή μου, σεβόμασταν και δεν τολμούσαμε να βγάλουμε γλώσσα, θα πεις. Εσένα, στην εποχή σου, ίσως να σε σέβονταν περισσότερο. Εσύ, στην εποχή σου, αγανακτούσες επίσης στο άδικο. Θυμάσαι; Ήταν τότε που δεν είχες ακόμα συμβιβαστεί. Δεν θυμάσαι ε; Είσαι χαμένη υπόθεση λοιπόν… Όμως αυτά τα παιδιά είναι το αύριο και δεν κατέθεσαν τα όπλα ακόμα. Αυτά τα παιδιά αντιδρούν. Στήριξέ τα και προστάτευσέ τα… από σένα τον ίδιο. Μπορείς; Αν δεν μπορείς, έχεις αποκτηνωθεί τελείως, δεν είσαι πια άνθρωπος κανονικός, πρέπει να στο πω. Είναι ελάχιστη υποχρέωσή σου να τα στηρίξεις. Είναι υποχρέωσή τους να αντιδρούν. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Σήμερα, αύριο… θα δεις.

Λόγια σκόρπια οργής και ενοχής.