Πάει....

Αφιερωμένο στον χρόνο που φεύγει..

Καλή Χρονιά με Υγεία και Αγάπη!

Santa Claus is coming.... to Town!!! :)

You Better Watch out!









You Better Not Cry








Better Not Pout...









I'm Telling You Why..!

Ασκήσεις Επιβίωσης: The Unbearable Lightness of Being

Καλά Χριστούγεννα!

Όλη κι όλη η μαγεία των Χριστουγέννων
είναι οι στιγμές που επιστρέφουν σπίτι τους οι καρδιές..


-homeless-

γιατί κάθε γιορτή ένας νόστος είναι
και κάθε νόστος μια γιορτή..


Εύχομαι σε όλους σας
να είναι ζεστά και αγαπημένα
..... "εκεί"

γεμάτα από εκείνη τη σύνθεση των αισθήσεων
που δημιουργεί
την Άγια Θαλπωρή.


Καλά Χριστούγεννα!

Αύρα

Φίλα με ακόμα!

Uno, dos, tre, four.

Μια τεράστια του χρόνου σπατάλη,
κάτι τ’ αδύνατο
Να εφεύρεις το όνειρο μιας ζωής σε μια μέρα,
μια σκηνή πέρα από τη σελήνη
Ένας όμορφος κόσμος που απέχει ένα βήμα,
μην ανάβεις το φως, τράβα απλά την κουρτίνα
Πεταλούδες γυρνούν στην Αθήνα,
πάρκα στο Κέντρο, καλοκαίρι μυρίζει
Μια μητέρα, μια ερωμένη, μία κόρη περιμένει,
αλλάζουν όλα, αλλάζω κι εγώ
Ένας μαγνήτης στο ψυγείο, ένα σημείωμα, ένα αστείο,
ένα σπίτι, ένα φιλί, ένα αντίο

Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά,
ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
Θέλω να’ μαι μαζί σου,
να κυνηγάω μαζί σου τα κύματα όλα της μοίρας

Ένα κορίτσι χορεύει στον ουρανό, στο δωμάτιο,
το δρόμο, τη δουλειά, το σχολείο
Μια ψυχή, κι άλλη μία, και μια συνομιλία,
μόνο μάτια και λέξη καμία
Ένα τέλειο λάθος, μια καινούργια αρχή,
ένα δάκρυ που δε μπορεί να κρυφτεί
Μια ανάσα βαθιά για να μην τρελαθώ,
μια ιστορία αγάπης, τι πιο απλό
Και Θεός κι αμαρτία κι άλλη μια ευκαιρία
για όσους δεν βρήκαν το χρόνο να ψάξουν
Είναι μέσα σου η λύση που θα τιμωρήσει
όσους δεν έχουν φτερά να πετάξουν

Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά,
ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
Θέλω να ‘μαι μαζί σου,
να γεράσω μαζί σου το φεγγάρι να έχουμε στρώμα

Και τυχαίο και γραφτό,
το μεγάλο μωρό που παίζει με τόξο και βέλη
που χτυπάει και φεύγει όλα τα ανατρέπει,
μα ο χάρτης τον δρόμο σου δείχνει
Του κρυμμένου θησαυρού το ταξίδι τελειώνει,
εκεί που είναι αδύνατο να ‘μαστε μόνοι
Σε κοιτάζω στα μάτια σαν καθρέφτες γυαλίζουν,
τον πιο ωραίο εαυτό μας αντικατοπτρίζουν

Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα
Όλα τ’ άλλα ηχούν μακρινά,
ένα αστέρι που σκάει στ’ ουρανού την καρδιά
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα…
Φίλα με ακόμα, φίλα με ακόμα…

Αυτός που Σωπαίνει - Τάσος Λειβαδίτης

Εγώ για Σένα

ANCORA VIVO!

Luna Rossa

Κανείς εδώ δεν τραγουδά...

Holy wine

Oh, you' re in my blood like Holy wine
You taste so bitter and it tastes so sweet
Oh I could drink a case of you
I could drink a case of you, darling
And still be on my feet
And still be on my feet...

Χρόνια Πολλά Νικόλα! :-)

Το πρόγραμμα απόψε είναι αφιερωμένο στο φίλο μου το Νικόλα!



-Νικολή, μ΄αυτό κέρδισες και βραβείο κάποτε, θυμάσαι;)




συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο με ένα εξίσου αγαπημένο κομμάτι
-αλλά εδώ ανέβασε λιγάκι τον ήχο, εντάξει;)




λόγια κλειδωμένα και.. παραπονεμένα;...
όχι, μόνο που από παιδί.......




κάτι λέγαμε και για καράβια όμως...




....ας γυρίσουμε στις live εκτελέσεις καλύτερα :))




και για το τέλος, κερασμένο από εναν άλλο Νικόλα και από την πατρίδα σου..
πατρίδα είναι η γη, πατρίδα κι η ψυχή μας...




Χρόνια σου Όμορφα
Χρόνια που δεν σωπαίνουν
μήτε αράζουν, αλλά ταξιδεύουν...

Να σε χαιρόμαστε όσοι ευτυχήσαμε να σε 'συναντήσουμε'
και αδελφό σε είπαμε στην καρδιά και στη σκέψη...

Πολύχρονος Νικόλα!!! :-)

Θέλω κοντά σου να μείνω Παντοτινά!

στατικό μεν το βιντεάκι
(εκείνο από τη live εμφάνιση δεν ήθελε να μου κάνει το χατίρι)
αλλά όχι και η καρδούλα,
που φτερουγίζει :)))
η δε ερμηνεία, τόσο γλυκιά και χαρούμενη,
στο ύψος της περίστασης...

μια όμορφη μέρα σε όλους σας!!!

BLUEbird

Bluebird

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pur whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery clerks
never know that
he's
in there.

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody's asleep.
I say, I know that you're there,
so don't be
sad.
then I put him back,
but he's singing a little
in there, I haven't quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it's nice enough to
make a man
weep, but I don't
weep, do
you?


by Charles Bukowski

o mare e tu...

Καληνύχτα

και ξυπνήσανε αυτοί καλά...

Τικ.. Τικ.. Τακ..

Being Different

ALONE by Edgar Allan Poe


From childhood's hour I have not been
As others were---I have not seen
As others saw---I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I lov'd, I loved alone.
Then---in my childhood---in the dawn
Of a most stormy life---was drawn
From ev'ry depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that 'round me roll'd
In its autumn tint of gold---
From the lightning in the sky
As it pass'd me flying by---
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

(αφιερωμένο)

Νυχτερινός Χορός

Στο χαμόγελό σου πήραν φωτιά τα σύννεφα
μα σαν δάκρυσες
τ’ αστέρια διαλύθηκαν
σ’ ουράνιο τραγούδι

Η νύχτα το αντάλλασσε για ένα σου χορό
κι εσύ θέλησες
σ’ εμένα να το στείλεις
Και χόρεψες!

Και έσβηνε στα πόδια σου ο πόθος της Σελήνης
κι εγώ
-φεγγάρι Σου-
έγινα το τραγούδι

στο βήμα σου να χάνομαι, να σβήνω, να ριγώ
και το βήμα σου
πάλι εγώ
πάλι εγώ να το γεννώ

χωρίς να ορίζει κανείς μας ρυθμό
παρά από μια
ψυχής υπόκλιση
βαθιά,
όσο η Πίστη.

ας ερχόσουν για λίγο

immer

..της σιγουριάς τα κυβικά..

με αφορμή συζήτηση που είχα με καλή μου φίλη..
ψάχνω εναν πιο soft τρόπο να της πω τα ίδια πράγματα..
σε ένα δεύτερο επίπεδο, αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να ψάχνω..
και σε ένα τρίτο, προσπαθώ να ορίσω την ένοια της φιλίας..
στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι άπειρα δυσκολότερο από ό,τι δείχνει

The Pianist

La Petite Fille de la Mer

Κατάνυξη

(hug)

Αγάπη μου Πρώτη

"Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"

λόγο στο λόγο...

3 "μέρες"

αναποφάσιστη

τελικά!

Ο Τρυγητής

~αφιερωμένο~

Τέλος Εποχής

Η Ιστορία.

Ο Σέσαρ Βαλιέχο (César Abraham Vallejo Mendoza, 16 Μαρτίου 1892 - 15 Απριλίου 1938) ήταν ένας περουβιανός ποιητής. Αν και κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης ζωής του δημοσίευσε μόνο τρεις ποιητικές συλλογές, εν τούτοις θεωρείται ένας από τους μεγάλους ποιητικούς καινοτόμους του 20ού αιώνα. Πάντα ένα βήμα μπροστά απ' τα υπόλοιπα λογοτεχνικά ρεύματα, το καθένα απ' τα βιβλία του ήταν ξεχωριστό απ' τ' άλλα και, υπό μία έννοια, επαναστατικό.
Γεννήθηκε στο Σαντιάγο ντε Τσιούκο, ένα απομακρυσμένο χωριό στις περουβιανές Άνδεις. Σπούδασε λογοτεχνία στο Universidad de la Libertad στο Τρουχίλο του Περού. Η έλλειψη χρημάτων τον ανάγκασε να σταματήσει τις σπουδές του για ένα χρόνο και να εργαστεί σε μια φυτεία ζάχαρης, τη Χασιέντα Ρόμα, όπου είδε από πρώτο χέρι την εκμετάλλευση των αγροτών, μια εμπειρία που θα ασκούσε αργότερα σημαντική επίδραση στα πολιτικά του πιστεύω και στην ποιητική αισθητική του. Ο Βαλιέχο πήρε το πτυχίο του στην Ισπανική λογοτεχνία το 1915, την ίδια χρονιά που γνώρισε τη μποέμικη πλευρά του Τρουχίλο, ειδικότερα μέσω των συνιδρυτών του APRA , Αντενόρ Ορίγκο και Βιτόρ Ραούλ Χάγια ντε λα Τόρε.
Το 1916 μετακόμισε στη Λίμα, όπου σπούδασε, δούλεψε σαν δάσκαλος, ήρθε σε επαφή με την καλλιτεχνική και πολιτική πρωτοπορία της εποχής και άρχισε να γράφει τα ποιήματα που το 1919 θα εκδίδονταν στην ποιητική συλλογή Οι Μαύροι Μαντατοφόροι (Los Heraldos Negros). Ο Σ.Β. υπέστη διάφορες συμφορές στα επόμενα έτη: έχασε τη θέση διδασκαλίας του γιατί αρνήθηκε να παντρευτεί μια γυναίκα με την οποία είχε ερωτική σχέση, η μητέρα του πέθανε το 1920, και φυλακίστηκε για 120 ημέρες για την υποτιθέμενη υποκίνηση μιας εξέγερσης στο Σαντιάγο ντε Τσιούκο. Το 1922 δημοσίευσε τη δεύτερη ποιητική συλλογή Τρίλθε (Trilce). Στο Τρίλθε, που άρχισε να το γράφει στη φυλακή, εγκαταλείπει τους γνωστούς κανόνες της ποιητικής έκφρασης και καταργεί τη γραμματική διάρθρωση της ισπανικής γλώσσας. Τα ποιήματα εδώ διαπνέονται από έναν ανανεωτικό άνεμο, ενώ πολλά φαίνεται να είναι γραμμένα σε κατάσταση παραληρήματος.
Μετά τη δημοσίευση των βιβλίων με διηγήματα Μελογραφικές σκάλες (Escalas melografiadas) και Άγρια γλώσσα (Fabla salvaje) το 1923, ο ποιητής μετανάστευσε στην Ευρώπη κάτω από την απειλή της φυλάκισης, και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατό του στο Παρίσι το 1938. Όλα αυτά τα χρόνια κύλησαν μέσα σε τρομερή φτώχεια στο Παρίσι, τρία ταξίδια στη Ρωσία και μερικά χρόνια στην Ισπανία στις αρχές της δεκαετίας του '30. Πέθανε στις 15 Απριλίου 1938, από μια άγνωστη ασθένεια που τώρα εικάζεται πως ήταν μια μορφή ελονοσίας. Τάφηκε στο Μοντρούζ, νεκροταφείο για τους φτωχούς.
Ο Βαλιέχο υπήρξε πρωτοπόρος γιατί έγραψε σουρεαλιστική ποίηση πριν από τους σουρεαλιστές, ασχολήθηκε με την αυτόματη γραφή πριν από τον Μπρετόν, έγραψε μοντέρνα ταυτόχρονα με τους μοντερνιστές και έγραψε ποίηση αποδομητική προτού ανακαλυφθεί ο όρος. Υπήρξε ένας κινηματίας της ποίησης πολύ προτού γεννηθούν τα ποιητικά ευρωπαϊκά κινήματα. Και για τον λόγο αυτόν η προσφορά του στο ποιητικό στερέωμα είναι μοναδική και ανεκτίμητη.

Το ποίημά του 'Poema para ser leído y cantado' ('Ποίημα για να διαβαστεί και να τραγουδιστεί') αποτέλεσε την έμπνευση για το τραγούδι 'Διάφανος' του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τον ομώνυμο δίσκο.

ψίθυρος κοχυλιού

άκου με...

μια φορά στα χίλια χρόνια...

..του πελάγου τα τελώνια

μες στα σκοτεινά τα φύκια

μες στα πράσινα χαλίκια

το φυτεύουνε και βγαίνει

πριν ο ήλιος ανατείλει

το μαγεύουνε και βγαίνει.....

λευκό μου γιασεμή....

Ναι ήταν....

Είμαστε χαμένοι για χαμένοι
ούτε θυμάμαι πότε υπήρξα άνθρωπος για τελευταία φορά
ούτε πότε μέλος μιας κοινωνίας ανθρώπων
Νέα τάξη πραγμάτων εξέλιξη και κουραφέξαλα
Το ανθρώπινο είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση
Κατρακυλώντας στον πάτο απλά έρμαιο στους νόμους της φύσης
σε μια διαδικασία μετάλλαξης καταδικασμένη ευτυχώς να αποτύχει
αυταπατάται
οικτρά
πως βιώνει
την επιβίωση
αυτό που βιώνεται είναι ο θάνατος
που δεν θα φέρει ανάσταση
αυτή τη φορά

το νόμισμα έχει δύο όψεις
-και γραμμένο τι θα φέρει όπου και να γύρει…

Γιορτάζω την ψευδαισθησιακή εναλλαγή των εποχών
τους κύκλους της σελήνης
την κάθε μέρα που ξυπνά
ενώ ουσιαστικά κολυμπάω σε ένα ατελείωτο βάλτο από σ..απίλα

Γιορτά-ζω το φθινόπωρο
όχι αυτό που έρχεται
αυτό που κάποτε ήρθε και δεν έκανα τίποτα για να φύγει
Γιορτά-ζω το παντοτινό φθινόπωρο
αυτό που μόνο έχω
και επιτέλους νιώθω αληθινή ξανά

πάνω από όλα δεν χρειάζεται να κρατάω το κεφάλι ψηλά
κρατάω ό,τι με αποσυνθέτει -αναγκαστικά
πετάω τα στερεότυπα -ανακουφιστικά
Δεν μου καίγεται καρφάκι τι θα γίνουν τα σκοινιά
Κι αν κοπούν κι αν αντέξουν
σχοινιά μαριονέτας θα ναι πάλι

Ζω αυτό που είναι
Την φθίνουσα φθορά

Με έλεγαν άνθρωπο
Και ήταν καλά

dimmer

Ο Κήπος με τις Αυταπάτες (i)

Θ' ΑΡΧΙΣΩ ΜΕ ΜΙΑΝ ήχηση που να φτάνει από το πιο σκληρό μέταλλο ως την πιο λεπτή χορδή, χωρίς ούτε οι απολαύσεις ν' αποκλείονται ούτε οι ενοχές να επιβάλλονται, αλλά η φύσις να παραμένει φύσις.
Υπάρχει ένας τρόπος να μπαινοβγαίνουμε στα καθημερινά γεγονότα, έτσι που το ρούχο μας να μην πιάνεται απ' τα κλαδιά που απλώνει γύρω μας το συμφέρον∙ αυτό το επίμονο βήμα σημειωτόν πάνω στο θυμικό μας∙ η αφαίρεση ενός μικροτάτου ευτυχισμού που ο άνθρωπος φυλάγει στα πιο ασφαλή θησαυροφυλάκια της ιδιωτικής του ζωής.
Και όμως. Διαφορετικός θα ήταν ο Μάιος αν αντί να πληρώνουμε και τέλη για την εισπνοή του οξυγόνου του, λαλούσαμε πέτρα και λαλούσαμε νερό με την ελπίδα ν’ αναφανεί μια μέρα ένα καινούριο άλσος, κατάλληλο να δεχτεί την ταφή μας.
Έαρ χρειάζεται και ζωή πλήρης καθαρότητας, για ένα δώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να στο προσφέρει.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΤΡΕΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΤΟΥ

ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΟΛΙΓΟΥ και του ακριβούς. Δεν υπήρξα ποτέ του τρίτου προσώπου. Τρέφομαι από το δ υ σ και το ε υ που κατά περίσταση προσφέρω. Αρνούμαι όμως τροφή στους χορτάτους που ζητούν ολοένα και άλλη, κι άλλη πείνα. Θα ‘τανε σαν να επεδίωκα να ιδιοποιηθώ τα ίδια μου τα υπάρχοντα. Κατά τ’ άλλα, συχνάζω εκεί όπου κάθε θολούρα, ως και ο καπνός του τσιγάρου μου ακόμη, εξουδετερώνεται απ’ το θαλασσάκι που φυλάγει καλού-κακού για χάρη μου στο βορειοδυτικό της ντουλαπάκι η Παναγία η Παντοχαρά.

Όμως η εύνοια δεν είναι πάντοτε μια συγγενής που συμπίπτει να σε αγαπά. Και περνά πολύς καιρός έως ότου υπερεκχειλίσουν τα φρεάτια του νου σου∙ και το συμπίλημα που δημιουργείται απ’ όλων των λογιών τις κακοδαιμονίες αποξηρανθεί και το πάρει ο αέρας. Έτσι απλά∙ όπως ο ύπνος παίρνει ένα μικρό αγόρι πάνω στα σανά. Και με το τρίτο του αυτί τους παλμούς μιας άλλης, πιο δικής του γης, κρυφίως εγγράφει. Οπόταν, τι ωραία να τρέχει το χέρι σου πλάι σ’ ένα τοιχάκι γεμάτο λέξεις που προεξέχουν, έτσι που ν’ αρπάζεται της λαλιάς σου η αγράμπελη. Τα πάντα είναι ζήτημα μυελού οστέων της φαντασίας. Πώς; Το έτυπτον ύδωρ του Κάβο-Μαλιά να ‘ναι συνάμα και πέτρα πελεκητή του πατρός Πινδάρου. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι σαν να μη μιλάς πλέον εσύ, αλλά τα συστατικά της πατρίδας σου, της ονομαζομένης γης. Και ο συνειρμών, συνειρμείτω.

Επειδή και της Θαλάσσιας
Πέτρας εύσχημος ο τρόπος είναι να υποκρίνεται
Μια τρικυμία και το Γοργόνιον
Συναινεί των ιπποκάμπων τα τέθριππα όλα
Να κινούν πάνω στην άργιλο η το κόκκινο χώμα
Κάποιου νέου Ικαρίου πελάγους
Με πολλών σταγόνων άγρια –
Λούλουδα και μαργαρίτες ώστε
Κάθε να ‘ναι ζωή. Και οι οφιοειδής γραμμές των πίθων της Κνωσσού και οι ραβδωτές των κιονίσκων του Ιονίου, στο ίδιο σημείο να κατατείνουν:

Εκεί που δείχνει νύχι ο αδάμαντας και το ατλάζι της νύχτας με άλματα γυρίζει δώθε τον ουρανό. Μια εύστροφη αντιστροφή που σου επιτρέπει να εντείνεις κατά βούλησιν το στιγμιαίο και το διαρκές. Και να! Τόσο πολύ από κίτρου πεντάσταγμα και βόρειον σέλας να γίνεται πιο Βέρμιον το Βέρμιον, όσο από άκουα μαρίνα και κίτρινο του χρυσού όλο πιο πράσινο το πράσινο μιας Ναξίας πλαγιάς γεμάτης από φλοιφλοισβιστά χορτάρια και όστρακα. Έχει κι η θάλασσα τις ανηφοριές της.

Στην Ελλάδα τα βουνά, ως ένα σημείο τουλάχιστον, αποτελούν μέρος της θάλασσας, ακριβώς όπως οι χειμώνες μέρος του θέρους. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς, σε μιαν άλλη κλίμακα, για την εορταστική ατμόσφαιρα∙ που αποτελεί μέρος της μελαγχολίας∙ και, ακόμα βαθύτερα, για την επαναστατική τέχνη, που εάν είναι υψηλής ποιότητας αποτελεί πρόπλασμα μιας μελλοντικής νομοθεσίας. Εδώ, στο σημείο αυτό εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς πόσο διφυής είναι πάντοτε, χωρίς εξαίρεση, η υπόσταση των υλικών και των πνευματικών φαινομένων. Με τον ίδιο τρόπο που ένα τμήμα της ύλης μετέχει κάποιου άλλου, έστω και αντιθέτου, ή που μια σκέψη μετέχει σ’ ένα γενικότερο σύστημα ιδεών που την περιβάλλει∙ έτσι και τα δύο αυτά μετέχουν εναλλάξ το ένα στο άλλο. Ας μην μας πτοεί ο παράγων της τύχης, όπου κι ένα φρέσκο φασολάκι μπορεί να εμπλακεί μέσα στην θεωρία των κβάντα. Είναι θέμα δικό μας, θέμα προσωπικού χειρισμού. Επειδή το τυχαίο δύο τρόπους έχεις να το αντιμετωπίζεις. Ή το δέχεσαι όπως είναι, όπως σου το φυσά ο αέρας, και του δίνεις μια θέση σταθερή και ακλόνητη μέσα στο γεωμετρημένο σύνολο των αντιλήψεών σου για τα επιστητά ∙ ή το αφήνεις ν’ αλλοιώνει την μοίρα σου και, με τις σχιζοειδείς μετατοπίσεις του, να σε μεταβάλλει σε αντίγραφο εξπρεσσιονιστικό της μορφής σου.

Α να μπορούσα να σβήνω και να γράφω ανθρώπους όπως εγώ τους θέλω.

Τι λόγος! Εδωπέρα, ο καθυστερημένος πίθηκος μέσα μου δοκιμάζει να συνδυάσει το ευφυές με το κενό και το βλακώδες με το απίθανο. Με ποιον τρόπο λειτουργεί ένας λωποδύτης του ιδίου του αγαθού; Η ερασμιότητα είναι κληρονομική; Πόσες φορές σαράντα είναι το σαράντα; Μια συνείδηση ξεφόρτωτη ξεκολλάει και ανεβαίνει στην επιφάνεια;

Αν δώσει κανείς απάντηση, θα πρέπει να είναι ο μονογενής της μοίρας του. Στο αναμεταξύ, εμείς όλοι, που μπερδευόμαστε με τα χρωμοσώματα, καλύτερα να τ’ αφήσουμε και να ρίξουμε στο γατάκι μας που αδημονεί την κουβαρίστρα του. Μια και δυο και τρεις φορές. Μόνον έτσι, όταν επανέρχονται τα θέματα της τύχης και του παιχνιδιού γίνεται να πλαστεί, εάν όχι τίποτε άλλο, μια μικρή ευτυχία λέξεων. Όπως απ’ την δική του βύνη και τον δικό του λυκίσκο γίνεται του καθενός μας ο σπινθηρίζων ζύθος. Και φυσικά, με την προϋπόθεση να μην παρεισφρήσει ποτέ λαθροχειρία. Θα ‘τανε κι αστείο να βγάζει κανείς στο σφυρί την μοναδική του καλή πιθανότητα, για να ρίξει τις τιμές και να επωφεληθεί ο ίδιος. Η μια πεντάρα σε κάνει πλούσιο, οι πολλές ποτέ. Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια όπως θα λέγαμε άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και ν’ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους ∙ και να!

Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος∙ κι αν είδες, είδες.

Όχι βέβαια τα της χρείας, που αχρείαστα να ‘ναι, αλλά τα χαϊδεμένα των αισθήσεων, που τα φυλάγει ο καθένας μας σε μια ζεστή γωνιά της καρδιάς του κι έχει τον λόγο του. Για κείνο το κάτι ξεχωριστό που το καθένα τους προσκομίζει στο ύφος της κοινής πατρίδας:

Τιμή στην ελαία, για την εγνωσμένη της φρόνηση.
Στην λουίζα, για την ευγενή της καταγωγή και τους λεπτούς της τρόπους.
Στο μάρμαρο, για το ένα κάτι απόλυτο που αντιπροσωπεύει.
Στον πευκώνα, για το απτό και μη της παρουσίας του.
Στο νεράντζι, για τον τρόπο που επέτυχε δέκα αιώνες αργότερα να συμπυκνώσει την σκέψη των Ιώνων.
Στον θαλασσινό βράχο, για την μνήμη των Πατέρων Πάντων.
Στο απλώς κυανό, για το απείρως παρόμοιο.

γλάροι

Σε σένα,

που μου χάρισες πάλι τα φτερά μου

την ώρα που είχα φτάσει να πιστεύω

πως δεν θα ξαναπετάξω...

...εκείνες τις στιγμές

που δεν ήξερες αυτό που κάνεις, πόση σημασία είχε...

είναι γι αυτό που ένα ευχαριστώ φαντάζει τόσο λίγο

για την ακριβή φροντίδα σου

για την αγκαλιά σου...

είναι τόσο όμορφο να πετάω κοντά σου!

ξημέρωμα

.........

-απλό-

για κείνο τ' άστρο το τρελό.. για ό,τι ζούμε..

χθες βράδυ ήμουν μισή και σε αμηχανία

σήμερα κάποιο άλλο μισό, κάποιου, κάπου

μου χάρισε τον ουρανό όλων εμάς των 'μισών'

την 'αυτονομία' ...

"η ανάρτηση"

υπαίθριο Party ;)

Κόμπο Κόμπο

σπάνε οι κλωστές

κι η καρδιά μου σαλτάρει

στο φεγγάρι

κάνει βουτιές

Κόμπο Κόμπο λύνω το σκοινί

για ν' αρχίσει το πάρτι

μες στους δρόμους

σ' όλη τη Γη

Χορεύουν τα μπουκάλια στου πλανήτη τη πίστα

κι ετούτη η ορχήστρα πίνει χίλια ποτά

Χορεύουν τα ζευγάρια στου πλανήτη τη πίστα

ζευγάρια που θα κάνουν μαύρα κι άσπρα μωρά

Δάκρυ δάκρυ

κύλισα μπροστά

στων ματιών σας την όψη

να με κόψει

σαν μαχαιριά

Κι όταν πάρω δρόμο κι από δω

σ' ένα κύμα του νότου

στον αφρό του

θα κοιμηθώ

Χορεύουν τα μπουκάλια στου πλανήτη τη πίστα

κι ετούτη η ορχήστρα πίνει χίλια ποτά

Χορεύουν τα ζευγάρια στου πλανήτη τη πίστα

ζευγάρια που θα κάνουν μαύρα κι άσπρα μωρά

Ακούστε αυτό το υπέροχο τραγούδι

και δείτε το βίντεο ως το τέλος...

όσοι είστε μακριά -έστω νοητά- μεταφερθείτε! ;)

Καλό Μήνα σε όλους!!!

Basta! Δεν πάει άλλο.-

Θέλουμε Ειρήνη, Ελευθερία, Πρόοδο, Δικαιοσύνη, Δημοκρατία

Χρειαζόμαστε ένα όπλο που συνθλίβει

την διαφθορά, την ανισότητα, τον σκοταδισμό, την ανηθικότητα

διανύουμε μια εποχή που πριν και από το μέλλον και την επιβίωση

κρίνεται η συλλογική και ατομική μας ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

χτίζουμε αυτό το όπλο Τώρα, υψώνοντας το ανάστημά μας

ξεκινώντας από τις πλατείες

συγχρονίζοντας τον παλμό, τις ανάγκες και τα θέλω μας

με αυτά του διπλανού μας,

στην πόλη, στη χώρα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη

οι πλατείες ήταν πάντοτε ο φυσικός χώρος κάθε Δημοκρατίας

την Ιστορία την γράφουν οι λαοί!

έτσι θα γίνει και τώρα.

γυρνάω σελίδα γιατί άλλο δεν με παίρνει!!!

ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΜΑΙ - ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΩ

Και δεν τους ξαναψηφίζω.-

-no way-

φαλτσάκι

ξημέρωσε φθινόπωρο σήμερα

και η μελαγχολία αγαπάει να φαλτσάρει

ένα φάλτσο δεν είναι και η ίδια άλλωστε;

δυο φιλιά.. δυο στάλες ανοιξιάτικης βροχής.. δυο γουλιές κρασί..

έτσι μοιάζουν οι ξεχωριστές μέρες;
ναι έτσι
τί ξεχωριστό έχει η σημερινή μέρα;
ό,τι και η χθεσινή
που είναι;
που είναι ότι σ’ αγαπώ
δεν φτάνεις εδώ..

το ξέρω, όμως μέσα από εσένα φτάνω στο Θεό

.....

πάμε μια βόλτα;

δεν μπορούμε

μπορούμε, θέλεις;

πού;

θα σου πω..

πες μου τώρα, που;

πάμε.. στο μαζί!

είναι παράξενα εδώ

τι εννοείς;

είναι σαν το μέρος αυτό να μην υπάρχει

και πως γίνεται να είμαστε σε ένα μέρος που δεν υπάρχει;

μάλλον δεν γίνεται..

όχι βέβαια! και ξέρεις, τελικά.. ίσως μόνο αυτό να υπάρχει..

μου λες ότι οι δυο μας είμαστε οι μόνοι κάτοικοι της πραγματικότητας

της δικής μας.. ναι, οι μόνοι..

δεν μπορείς να το αποδείξεις

δεν μπορώ γιατί δεν χρειάζεται

κι αν το χρειάζομαι εγώ;

θα σε φιλήσω

και τι με αυτό;

θα το νιώσεις

ούτε αυτό το μπορείς

θα προσπαθήσω

θα προσπαθήσεις να με φιλήσεις;

όχι, θα προσπαθήσω να το νιώσεις

θα μετανιώσεις, θα μου κακιώσεις..

γίνεσαι παιδί

δεν είμαι παιδί

για μένα είσαι

δεν θέλω να είμαι για κανέναν παιδί

το θέλεις, σου αρέσει που σε αγαπάω σαν να ήσουν παιδί

-και δεν γίνεται να κακιώσεις σ' ένα παιδί

με θυμώνεις

στο είπα :p

εσύ δεν θυμώνεις;

θυμώνω.. μερικές φορές.. για λίγο.. για κάμποσο..

αλήθεια;

ναι

δεν σε έχω νιώσει ποτέ να θυμώνεις

και;

ήθελα..

γιατί;

θα ήταν κάτι…

κάτι... κάτι γλυκό και στυφό μαζί - θα πιείς;

άγγιγμα

Η Κική Δημουλά έχει γράψει στο ποίημα της Η Γη των Απουσιών..

«στην ψυχή σου δεν φτάνει κανείς ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης»

-μου τα είπαν και μένα κάποτε..

κι εγώ με τη σειρά μου αλλού το είπα-

μα το έχω πάντοτε στο νου,

σαν κακό όνειρο που αληθινό δεν μπορεί να ναι..

σαν όνειρο από αυτά που σε ξυπνάν μέσα στη νύχτα και σε προκαλούν..

να ανεβείς στο ουράνιο τόξο και να τρέξεις,

λαχανιασμένος την αλήθεια της Αγάπης να ψάξεις..

να βρεις το δικό σου αστέρι και από την άλλη μεριά του να κοιτάξεις..

αυτή που μένει παγωμένη και περιμένει ένα δικό σου χάδι..

ένα χάδι στα μαλλιά Του,

που τη δική Σου σάρκα θα ανατριχιάσει…

ένα χάδι στο κέντρο της καρδιάς του κόσμου…

Μεγάλες οι προσδοκίες

και η χαρά – τον πόνο κυοφορούσα

άγρια

κι ανείπωτη.

Αυτά με αφορμή το δώρο που πήρα από μια Φίλη σήμερα το πρωί..
Όπως είπα και σε εκείνη, τα ημερολόγια μένουν κρυφά μονάχα από το φόβο μήπως λάθος χέρια τα αγκαλιάσουν.. μα λάθος χέρια δεν υπάρχουν, μονάχα λάθος προθέσεις..

και η δική της αγκαλιά με έκανε να θυμηθώ πως όλοι μας τον ρυθμό Μιας καρδιάς κρατάμε..
πως ο πλανήτης μας ισορροπεί ακόμα

κρεμάμενος ανάμεσα στ’ αστέρια,

χάρη στο γέλιο και το δάκρυ μας..

την αποδοχή και την προσφορά μας…
Σ’ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

-Flash Light – από τη Νίνα!-

Την ψυχή σου

κατάσαρκα

φορώ στην ψυχή μου

κι είναι σαν να κλέβω απ' τη φωνή σου

μια στάλα βίωμα

για να κεντώ μαξιλάρια

με ήχους και στιγμές

ίδια με το χρώμα των ματιών σου.

Δεν ξέρω αν γυρνώ από ταξίδι ή αν ξυπνώ απ' όνειρο

πλάι στη μυρωδιά σου

αλλά καθώς συνέχεια ζωγραφίζω το σώμα σου

πέφτει απ’ τ' αστέρια

σαν πέτρα στον κήπο μου

κάθε νύχτα.

Έτσι και η ανάγκη μου

σε κάθε πρώτο της μέρας φιλί

ξέπνοη μ’ αφήνει

κι είναι πάντα το Τώρα που αναγεννιέται..

κάθε μέρα

σε εκείνη την πέτρα

αδιαίρετη μορφή να δίνει

σαν τα ενωμένα χέρια μας

σαν την Αγάπη που σου χαρίζω…

ημερολόγιο

την ψυχή σου φορώ

κατάσαρκα

στην ψυχή μου

Χθες βράδυ έκλεψα απ' τη φωνή σου

-μια στάλα βίωμα

Σήμερα λέω να κεντήσω ένα μαξιλάρι

έχω ήχους και στιγμές

θέλω να έχει το χρώμα των ματιών σου,

θα προσπαθήσω.

Απόγευμα.

Τελικά τα κατάφερα.

Πόσο σε θέλω!

δεν ξέρω αν γύρισα από ταξίδι ή αν ξύπνησα απ' όνειρο

πλάι μου

η μυρωδιά σου

-Όλο το πρωί ζωγραφίζω το σώμα σου-

Βρήκα και μια πέτρα στον κήπο

σα να ‘πεσε απ’ τ' αστέρια μοιάζει..

Κάθε νύχτα η ανάγκη μου μ’ αφήνει ξέπνοη

Σ’ ευχαριστώ για κάθε πρώτο της μέρας φιλί

Κάθε πρωί είναι.. καινούριο,

πρώτο το κάθε φιλί..

Κάθε τέλος.. αρχή!

κι είναι Τώρα μόλις, που όλα γεννήθηκαν..

Από μέρες σκαλίζω εκείνη την πέτρα

-αδιαίρετη παίρνει μορφή..

θα της πηγαίνουν τα δυο χέρια μας..

σαν θα σου τη χαρίζω..

Αγάπη μου,

άγιο μου γλυκό

κρασί.-

Ο Μάης!

Εντάξει, το ξέρω οτι είπαμε καλό μήνα, χαρήκαμε με τα χρώματα, ζαλιστήκαμε από τα αρώματα... αλλά να χαρούμε και λίγο ακόμα, πειράζει;
Μόλις το άκουσα και έλιωσα.. ακούστε την παιδική φωνούλα στην αρχή!
Φυσικά αφιερωμένο :)

Πρώτη του Μάη, πρώτη του κόσμου ημέρα...

ΓΕΝΕΣΗ

Αὐτὸ τὸ γαρύφαλλο, ποὺ κρατώντας το

ἀνάμεσα στὰ τρία μου δάχτυλα

τὸ σηκώνω στὸ φῶς, μοῦ μίλησε καὶ

παρὰ τὸν κοινὸ νοῦ μου τὸ κατανόησα.

Μι᾿ ἁλυσίδα ἀπὸ ἀτέλειωτους γαλαξίες

συνεργάστηκαν,

διασταύρωσαν κάτω στὴ γῆ φωταψίες

- τὸ σύμπαν ὁλόκληρο πῆρε μέρος στὴ

γέννηση

αὐτοῦ τοῦ γαρύφαλλου.

Κι᾿ αὐτὸ ποὺ ἀκούω εἶναι οἱ φωνὲς

τῶν μαστόρων του μέσα του.

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ

Ἂν μὲ βλέπουν νὰ στέκομαι
ὄρθιος, ἀκίνητος, μὲς
στὰ λουλούδια μου, ὅπωςαὐτὴ τὴ στιγμή,
θὰ νόμιζαν πὼς τὰ διδάσκω. Ἐνῷ
εἶμαι ἐγὼ ποὺ ἀκούω
κι αὐτὰ ποὺ μιλοῦν.
Ἔχοντας μὲ στὸ μέσο
μοῦ διδάσκουν τὸ φῶς.

ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ἀναδύθηκε δάσος ζοφερὸ

ἀπ᾿ τὸ πνεῦμα μας

κι ἐκάλυψε τὸν ὁρίζοντα.

Μόνο ἀτραποὶ τρυπώνουν

καὶ χάνονται μέσα στὸ φόβο.

Μέλλον δὲν φαίνεται.

Τρέχουν, χορεύουν ἀνύποπτα

γιὰ ὅ,τι γίνεται πάνω τους

τὰ παιδιά, ἐνῷ γέρνοντας γύρω

καὶ κάτω ἀπ᾿ τὰ πόδια τους, (ὡς

ν᾿ ἀκοῦν τὴ βοὴ καὶ νὰ βλέπουν

τὸ σύννεφο) σὰν ἕνα ἀπέραντο

ὑπαίθριο ἐκκλησίασμα

τὰ λουλούδια προσεύχονται.

Φιλοσοφία των Λουλουδιών

- Νικηφόρος Βρεττάκος -

Καλή Πρωτομαγιά!!!

"έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα"

Είναι φορές που κάνεις πράγματα ασυναίσθητα, χωρίς να έχεις προλάβει να τα σκεφτείς, να τα συνειδητοποιήσεις, να τα αποφασίσεις.
Εκεί που κάθεσαι ας πούμε απελπισμένος, παραιτημένος και αμέριμνα μιζεριασμένος, κάνει μια έτσι το χέρι σου, παίρνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό, ούτε καν τον αριθμό που θα καλούσες σε κανονικές συνθήκες, μα έναν αριθμό που σχεδόν πίστευες πως τον έχεις ξεχάσει..
περιμένεις εκείνες τις ελάχιστες στιγμές που πραγματοποιείται η κλήση σου να μην απαντηθεί, ή να ακούσεις μιαν αδιάφορη, ακόμα και μια άγνωστη φωνή και όλα να λήξουν χωρίς νόημα όπως ξεκίνησαν.. όμως χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις ακούς την πιο αγαπημένη φωνή, όπως την θες, όπως την αγαπάς, όπως την θυμάσαι, όπως τόσο ανόητα νόμισες πως.. , όπως δεν τόλμησες να προσευχηθείς, να λέει μόνο μία λέξη..
μία μόνο λέξη, μικρή, διάσπαρτη από οικείους ήχους, νότες παλλόμενες θαρείς στο ρυθμό που δίνει σκοπό στη ζωή σου, που λιώνουν και λύνουν το κορμί σου, σαν νύχτα έρωτα, σαν αυγουστιάτικο κολύμπι, μια τόση δα λεξούλα αγκαλιασμένη στοργικά από μαξιλαράκια λατρεμένων αναπνοών..
μια λέξη από τρία γράμματα, πώς είναι δυνατόν; Πώς είναι δυνατόν να σε ανασταίνει, να σε σκοτώνει και να σε γεννά μέσα σε μία μόνο στιγμή, πώς;
τόση δύναμη συγκεντρωμένη σε μια ουδέτερη λέξη, απλά και μόνο γιατί την είπε μια μοναδική σε ολόκληρο τον κόσμο φωνή..
που από αυτήν και για αυτήν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο..
έτσι απλά και όμορφα, όπως το κάνει εκείνη κάθε φορά στην ψυχή σου.

Μεγάλη Πέμπτη

Σήμερα κρεμάται επάνω στο ξύλο Εκείνος
που κρέμασε τη γη
πάνω στα ύδατα.
Στεφάνι από αγκάθια φοράει στο κεφάλι Εκείνος
που είναι
ο βασιλιάς των Αγγέλων.
Ντύνεται με ψεύτικη πορφύρα,
αυτός που περιβάλλει τον ουρανό
με σύννεφα.
Δέχτηκε ράπισμα, Εκείνος
που στον Ιορδάνη
ελευθέρωσε τον Αδάμ.
Με καρφιά καρφώθηκε ο Νυμφίος της Εκκλησίας
Με λόγχη κεντήθηκε ο Υιός Της Παρθένου
Προσκυνούμε τα Πάθη σου Χριστέ
Δείξε σε μας και την ένδοξή σου Ανάσταση.

je suis malade

JE SUIS MALADE

Je ne rêve plus je ne fume plus

Je n'ai même plus d'histoire

Je suis sale sans toi je suis laid sans toi

Je suis comme un orphelin dans un dortoir

Je n'ai plus envie de vivre ma vie

Ma vie cesse quand tu pars

Je n'ai plus de vie et même mon lit

Se transforme en quai de gare

Quand tu t'en vas

Je suis malade complètement malade

Comme quand ma mère sortait le soir

Et qu'elle me laissait seul avec mon désespoir

Je suis malade parfaitement malade

T'arrives on ne sait jamais quand

Tu repars on ne sait jamais où

Et ça va faire bientôt deux ans

Que tu t'en fous

Comme à un rocher comme à un péché

Je suis accroché à toi

Je suis fatigué je suis épuisé

De faire semblant d'être heureux quand ils sont là

Je bois toutes les nuits mais tous les whiskies

Pour moi ont le même goût

Et tous les bateaux portent ton drapeau

Je ne sais plus où aller tu es partout

Je suis malade complètement malade

Je verse mon sang dans ton corps

Et je suis comme un oiseau mort quand toi tu dors

Je suis malade parfaitement malade

Tu m'as privé de tous mes chants

Tu m'as vidé de tous mes mots

Pourtant moi j'avais du talent avant ta peau

Cet amour me tue et si ça continue

Je crèverai seul avec moi

Près de ma radio comme un gosse idiot

Écoutant ma propre voix qui chantera

Je suis malade complètement malade

Comme quand ma mère sortait le soir

Et qu'elle me laissait seul avec mon désespoir

Je suis malade c'est ça je suis malade

Tu m'as privé de tous mes chants

Tu m'as vidé de tous mes mots

Et j'ai le cour complètement malade

Cerné de barricades t'entends je suis malade

Καλή Ανάσταση!!!

Χαρά μου...

υ.γ. θα απαντήσω στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε άλλη ημερομηνία.. έως τότε θα απολαμβάνω την παρέα (και την αγκαλιά) της πιο γλυκιάς φατσούλας του κόσμου!!!

υ.γ. 2: άσχετο μα.. έχει κανείς σας ιδέα γιατί δεν μπορώ να μπω στη 'Σύνθεση' στις αναρτήσεις μου εδώ και καιρό, παρά μόνο στην 'Επεξεργασία';
όποτε πατάω Σύνθεση, μου βγάζει σφάλμα και κάνει επαναφορά της σελίδας.. σπαστικόοο!

υ.γ. 3: Φιλάκια!!!

υ.γ. 4: επ! και Καλό Μήνα! :)

yo por ti

HAY AMORES

Ay! mi bien, que no haría yo por ti
Por tenerte un segundo, alejados del mundo
Y cerquita de mí
Ay! mi bien, como el río Magdalena
Que se funde en la arena del mar,
Quiero fundirme yo en ti.

Hay amores que se vuelven resistentes a los daños,
Como el vino que mejora con los años,
Asi crece lo que siento yo por ti.

Hay amores que se esperan al invierno y florecen
Y en las noches del otoño reverdecen
Tal como el amor que siento yo por ti.

Ay! mi bien, no te olvides del mar
Que en las noches me ha visto llorar
Tantos recuerdos de ti
Ay! mi bien, no te olvides del día
Que separó en tu vida,
De la pobre vida que me tocó vivir

Hay amores que se vuelven resistentes a los daños
Como el vino que mejora con los años
Así crece lo que siento yo por ti

Hay amores que parece que se acaban y florecen
Y en las noches del otoño reverdecen
Tal como el amor que siento yo por ti

Yo por ti...por ti...como el amor que siento yo por ti.



In other words...

"How long would you wait for the one you love?"

How long?

Λοιπόν,
έχεις μία ώρα για ν'αλλάξει η μέρα!
ο χρόνος μετράει από.. τώρα!!!

για στάσου,
τελικά μετράει;
μπερδεύτηκα :)

αλλά από την άλλη,
δεν αισθάνομαι καθόλου μπερδεμένη
...

Απίστευτο,
κι όμως Αληθινό!


:)

Ρόδο Αμάραντο

Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (από το Άξιον Εστί - 1959)
Μελοποίηση Μίκη Θεοδωράκη
Πρώτη εκτέλεση: Γρ. Μπιθικώτσης
Μεταγενέστερες: Γ. Νταλάρας, Γ. Κότσιρας κ.α.


Χρόνια Πολλά και Λεύτερα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Εκειό του Παππού της!

μουσική: Σηφογιωργάκης :p
στίχοι: του έρωτα και της φωτιάς!!
ερμηνεία: η νεράιδα και το παληκάρι!!!

:)

μου λείψατε...



υ.γ. στα σοβαρά τώρα.. πρόκειται για την πασίγνωστη Μαντινάδα από την ταινία 'Η Νεράιδα και το Παλικάρι' (1969) σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο Λάκη Μιχαηλίδη.
Οι στίχοι είναι του Ντίνου Δημόπουλου και η μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη.
Η ερμηνεία.. ως ανωτέρω!!!

"Αυτός ο κόσμος Μπορεί να αλλάξει Κεμάλ"

Ναι, Μανώλη
θα το θυμόμαστε..



τώρα που οι γλάροι πέταξαν μακριά..
'Αντέστε' όλοι μαζί..



ο Ρασούλης υπήρξε ένας από τους τελευταίους πρακτικούς τ'ονείρου
όσο ζούσε η ψυχή του Θυμόταν
όσο ζούμε θα τον θυμάται η δική μας..









Τίποτα δεν πάει χαμένο...




Σ'ευχαριστούμε.

Ξανά!

Καλημέρα Μας!

Ο Ιμπρεσιονισμός μέσα από τους πίνακες του Claude Monet

Impression: Soleil Levant ( 1872, Μουσείο Μαρμοτάν, Παρίσι)
Ο πίνακας του Claude Monet που έδωσε το όνομά του στο κίνημα των Ιμπρεσιονιστών


Η γέννηση του κινήματος των Ιμπρεσιονιστών:

Επιρροές, συνθήκες, τεχνοτροπία

Ο Ιμπρεσιονισμός αναπτύχθηκε στη Γαλλία και ειδικότερα στην περίοδο της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ', σε μια εποχή που η Ακαδημία Καλών Τεχνών καθόριζε με τρόπο απόλυτο τα όρια της τέχνης. Συγκεκριμένα, η Ακαδημία υπαγόρευε όχι μόνο τη θεματολογία (κυρίως ιστορικά, θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα) αλλά και τις τεχνικές που όφειλαν να ακολουθούν οι ζωγράφοι της εποχής (συντηρητικά χρώματα, αφανείς πινελιές), με απώτερο στόχο με την προσθήκη και άλλων ζωγράφων όπως την απομόνωση του θέματος από την ιδιαίτερη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του δημιουργού.

"The effect of sincerity is to give one's work the character of a protest. The painter, being concerned only with conveying his imression, simply seeks to be himself and no one else."

Η κίσσα (1869)
Στον πίνακα κυριαρχεί ένα από τα αγαπημένα θέματα του Μονέ: το παιχνίδισμα του ψυχρού χειμωνιάτικου φωτός πάνω στο χιόνι. Από τεχνική άποψη, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο εξαιτίας της παρουσίας των έντονων κάθετων γραμμών που κατευθύνουν το βλέμμα του παρατηρητή προς την κίσσα.


Πριν: Οι τοπιογράφοι και η ζωγραφική στην ύπαιθρο.

Από τα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνα, οι καλλιτέχνες είχαν αρχίσει να αμφισβητούν τους καθιερωμένους παραδοσιακούς τρόπους προσέγγισης του τοπίου και προσπάθησαν να απεικονίσουν τις αέναα μεταβαλλόμενες εικόνες του φωτός και της ατμόσφαιρας. Ο Κόνσταμπλ (Άγγλος τοπιογράφος που τα έργα του λατρευτηκαν από το Σαλόνι του Παρισιού και επηρέασαν ζωγράφους όπως ο Ντελακρουά και ο Ζερικό, όμως η αξία τους αποτιμήθηκε κυρίως και πλήρως αργότερα, από το κίνημα των Ιμπρεσιονιστών) έλεγε ότι "ούτε δύο μέρες δεν είναι ίδιες, ούτε καν δύο ώρες". Την άποψη αυτή συμμεριζόταν και η Σχολή της Μπαρμπιζόν, μια ομάδα Γάλλων τοπιογράφων, που είχε δημιουργηθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1840.
Οι τοπιογράφοι από τον Κόνσταμπλ και μετά (όπως ο Καμίγ Κορό που επίσης αποτέλεσε πρότυπο των ιμπρεσιονιστών) υιοθέτησαν την συνήθεια να σχεδιάζουν σπουδές στην ύπαιθρο, τις οποίες μετά χρησιμοποιούσαν για να ολοκληρώσουν το έργο στο καλλιτεχνικό τους εργαστήριο.

Δέντρο στην παραλία της Αντίμπ (1888)
Πρόκειται για έναν μεγαλειώδη συνδυασμό πράσινου και μπλε: το χρωματικό παιχνίδισμα της θάλασσας, το πράσινο των φύλλων και το κόκκινο με το μπλε των μακρινών βουνών διαλύονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους σε έναν από τους διασημότερους πίνακες του Μονέ, ο οποίος συχνά εμπνεόταν από τα τοπία της νότιας Γαλλιάς.

Αντιθέτως ο Ευγένιος Μπουντέν (1824-98) δούλευε σχεδόν αποκλειστικά σε εξωτερικούς χώρους και τα στοιχεία που ουσιαστικά προσπάθησε να αιχμαλωτίσει στα έργα του ήταν οι επιδράσεις του φωτός και των ατμοσφαιρικών συνθηκών. Ο Μπουντέν όπως και ο Κονσταμπλ χρησιμοποιούσε μια σχεδόν επιστημονική προσέγγιση, σημειώνοντας λεπτομέρειες όπως η κατεύθυνση του ανέμου.
Ήταν λοιπόν αυτός, ο ζωγράφος από τη Χάβρη, που μύησε τον Μονέ(1840-1926) στη ζωγραφική "en plein air" (στην ύπαιθρο) , όταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1860, οι δυο τους μαζί με τον Γιόχαν Μπάρτολντ Γιόγκιντ (1819-91), ξεκίνησαν να δημιουργούν ολοκληρωμένα έργα στην ύπαιθρο (αρχή του κινήματος του υπαιθρισμού), δουλεύοντας όλοι μαζί στις ακτές της Νορμανδίας. Ο Μονέ επηρεάστηκε βαθιά από αυτή την επαφή με τους μεγαλύτερούς του συναδέλφους, έγραψε κάποτε στον Μπουντέν: "Εσύ ήσουν ο πρώτος που με δίδαξε να βλέπω και να αντιλαμβάνομαι."

Wheatstacks (Θημωνιές ή Το τέλος του καλοκαιριού, 1891)
O Μονέ δούλεψε με επιμονή το θέμα αυτό, αποδίδωντάς το σε πολλά έργα, σε διάφορες ώρες της ημέρας και εποχές του χρόνου, καθώς επιχείρησε να αποδώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το αποτέλεσμα των εναλλαγών του φωτός πάνω στις θημωνιές, στην εξοχή κοντά στο Ζιβερνί, και αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες στην προσπάθειά του να αποτυπώσει τα αμέτρητα και φευγαλέα χρώματα.


Η γέννηση του κινήματος του ιμπρεσιονισμού

Όταν ο Μονέ επέστρεψε στο Παρίσι το 1863, έγινε δεκτός στο στούντιο του Σαρλ Γκλέιρ και έπεισε τρεις από τους συμφοιτητές του - τον Πιέρ Ογκίστ Ρενουάρ(1841-1919), τον Αλφρέ Σισλέ(1839-99) και τον Φρεντερίκ Μπαζίλ(1841-70)- να ζωγραφίσουν μαζί του στην ύπαιθρο, στο δάσος του Φονταινεμπλό. Οι τέσσερις αυτοί νεαροί καλλιτέχνες αποτέλεσαν τον πυρήνα μιας ομάδας ζωγράφων που συμπεριέλαβε και τρεις φίλους από την Ελβετική Ακαδημία, τον Καμίλ Πισαρό(1830-1903), τον Πολ Σεζάν(1839-1906) και τον Αρμάν Γκιγιομέν(1841-1927). Αργότερα, γνωρίστηκαν με τον Εντουάρ Μανέ(1832-83) και τον Εντγκέρ Ντεγκά(1834-1917). Όλα τα μέλη της παρέας γνωρίστηκαν στο Cafe Guerbois, όπου σύχναζαν κυρίως καλλιτέχνες. Οι ιμπρεσιονιστές δεν είχαν σχηματίσει μία κλειστή ομάδα, επρόκειτο για ιδιαίτερα εξωστρεφή άτομα, που τους άρεσε να βρίσκονται όλοι μαζί, να συζητούν για την τέχνη και να διοργανώνουν εκθέσεις.

Η ομάδα εξέθεσε τα έργα της το 1874, ως η "Ανώνυμη Εταιρεία καλλιτεχνών, ζωγράφων, γλυπτών και χαρακτών", αλλά η έκθεση αντιμετώπισε την γενική εχθρότητα. Ένας κριτικός, ο Λουί Λερουά, τους αποκάλεσε περιφρονητικά "ιμπρεσιονιστές"(δηλαδή εντυπωσιοθήρες), ορμώμενος από τον τίτλο του έργου του Μονέ, Εντύπωση: Ανατολή. Αν και η προσωνυμία απέβλεπε στη χλεύη, είχε, ωστόσο, βρει το κλειδί της κατανόησης για το καλλιτεχνικό τους έργο.


"For me, a landscape does not exist in its own right, since its appearance changes at every moment; but the surrounding atmosphere brings it to life - the light and the air which vary continually. For me, it is only the surrounding atmosphere which gives subjects their true value."

Οι παπαρούνες (1873): ο πίνακας, που παρουσιάστηκε στο κοινό στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών, απεικονίζει την Καμίλ, πρώτη σύζυγο του Μονέ, και τον γιό τους Ζαν, στα χωράφια κοντά στο σπίτι τους στο Αρζαντειγ. Ο Μονέ ζωγράφισε τον πίνακα "στην ύπαιθρο" πάνω σε ένα μικρό φορητό καβαλέτο, όμως παρά την αμεσότητα και φυσικότητά του, ο πίνακας δουλεύτηκε με μεγάλη προσοχή. Τα μοντέλα ποζάρουν δύο φορές, ως το ζευγάρι του πρώτου πλάνου αλλά και ένα ακόμα στην κορυφή του λοφίσκου ώστε τα δυο ζευγάρια να ενώνει ένα μονοπάτι κρυμμένο μέσα στο χορτάρι, που σε συνδυασμό με τα έντονα χρώματα και τους νοητούς διαγώνιους σχηματισμούς, προσδίδουν στο έργο έντονη κίνηση και ζωντάνια.

Τεχνοτροπία

Οι ιμπρεσιονιστές έδιναν λίγη προσοχή στα σταθερά στοιχεία της σύνθεσής τους και έριχναν το βάρος στις μεταβαλλόμενες ατμοσφαιρικές συνθήκες, όπως το παιχνίδι του φωτός στο νερό, την κίνηση των δέντρων από τον άνεμο ή το παιχνίδι των σκιών από ένα κτίριο, πράγμα που σημαίνει οτι όφειλαν να εργάζονται με ταχύτητα, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχουν το άψογο αποτέλεσμα που ήταν βασική προϋπόθεση για το Σαλόνι του Παρισιού. Για να επιτύχουν ένα αποτέλεσμα που να δίνει την αίσθηση του παλλόμενου, κάποιοι ιμπρεσιονιστές, ανάμεσά τους και ο Μονέ, υιοθέτησαν την τεχνική της οπτικής μείξης. Χρησιμοποίησαν επίσης τα συμπληρωματικά χρώματα, ιδιαίτερα για τις αντιθέσεις φωτός και σκιάς, και σχεδίαζαν τα περιγράμματα με σπαστές γραμμές ή ξεχωριστές πινελιές. Πάνω από όλα, ζωγράφιζαν ό,τι έβλεπαν και όχι ό,τι ήξεραν πως υπήρχε μπροστά τους.

Η δράση αυτής της γενιάς καλλιτεχνών συνέπεσε επίσης με την διάδοση της φωτογραφίας, μια μορφή τέχνης που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ιμπρεσιονιστές, όπως είχε αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο στο παρελθόν για τους τοπιογράφους. (Η επιρροή της φωτογραφίας καταδεικνύεται έντονα στο έργο του Ντεγκά)


*****

Ο χρωματικός δίσκος (γνωστός και ως δίσκος του Νεύτωνα). Τα χρώματα που είναι αντιδιαμετρικά στο δίσκο των χρωμάτων είναι γνωστά ως συμπληρωματικά χρώματα.

Τα τρία κύρια ζεύγη είναι το κόκκινο με το πράσινο, το μπλε με το πορτοκαλί και το μοβ με το κίτρινο. Όταν αναμειγνύονται σε ίσες ποσότητες, τα συμπληρωματικά χρώματα δίνουν ένα ουδέτερο γκρι. Όταν τοποθετούνται δίπλα δίπλα, δημιουργούν ένα πολύ ζωντανό αποτέλεσμα.

Οπτική μείξη: Η εκ πρώτης όψεως μείξη αντιπαρατιθέμενων καθαρών χρωμάτων: όταν είναι μαζί, ερμηνεύονται από το μυαλό ως ένα μόνο (ή συνεχόμενο) χρώμα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση του "παλλόμενου", πολύ πιο έντονη από τη μείξη χρωμάτων σε μια παλέτα και μοιάζει πολύ με την έγχρωμη φωτογραφία. Ο Σερά ήταν ο κύριος θιασώτης της τεχνικής αυτής.

*****

"When you go out to paint, try to forget what objects you have before you, a tree, a house, a field or whatever... merely think here is a little square of blue, here an oblong of pink, here a streak of yellow, and paint it just as it looks to you, the exact color and shape, until it gives you your own naive impression of the scene before you."

Η οδός Μοντοργκεϊγ στο Παρίσι σημαιοστολισμένη (1878)
Μια έκρηξη κόκκινου και μπλε. Με τον τρόπο αυτό ο Μονέ αποθανάτισε με μοναδικότητα την εικόνα των γαλλικών σημαιών όπως αυτές κυμάτιζαν μια μέρα με δυνατό άνεμο.


Παρόλο που οι αρχές αυτές βρίσκονται στην καρδιά του ιμπρεσιονισμού, μόνο ο Μονέ τις τήρησε σε όλη του την καριέρα. Έφτασε, μάλιστα, στα άκρα, παίρνοντας συγκεκριμένα αντικείμενα -θημωνιές, σειρές από λεύκες, την πρόσοψη του Καθεδρικού της Ρουέν- και βάσισε μια ολόκληρη σειρά από πίνακες σε καθένα από αυτά, ζωγραφίζοντας το κάθε αντικείμενο σε διαφορετικές στιγμές της ημέρας και σε διαφορετικές εποχές του χρόνου. Τελικά το ενδιαφέρον του Γάλλου καλλιτέχνη συγκεντρωνόταν στο ίδιο το φως.


"We're having marvelous weather and I wish I could send you a little of the sunshine. I am slaving away on six paintings a day. I'm giving myself a hard time over it as I haven't yet managed to capture the colour of this landscape, there are moments when I'm appalled at the colours I'm having to use, I'm afraid what I'm doing is just dreadful and yet I really am understating it; the light is simply terrifying."


Όταν επιχειρούσε να εξηγήσει τα έργα του αυτά ο Μονέ υποστήριζε ότι η φύση είναι μία δύναμη ιδιότροπη αλλά αιώνια, και ότι με αυτά τα έργα προσπαθούσε να αποτυπώσει κάτι που, παραδόξως, ακριβώς εξαιτίας της φύσης του, δεν μπορεί να αιχμαλωτιστεί!

"Colour is my day-long obsession, joy and torment"

Ο κήπος του καλλιτέχνη στο Ζιβερνί (1907)

Απεικονίζει αυτό που, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγινε η μεγάλη αδυναμία του Μονέ: τον κήπο του, μια απασχόληση που τον γέμιζε απέραντη χαρά και υπήρξε ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας.

Σε όλη του τη ζωή, ο Μονέ χαιρόταν να ζωγραφίζει λουλούδια. Το 1871 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Αρζαντέιγ, ένα χωριουδάκι στις όχθες του Σηκουάνα κοντά στο Παρίσι, όπου αγόρασε το πρώτο του σπίτι με κήπο. Το πάθος της ζωής του όμως ήταν ο άλλος του κήπος στο Ζιβερνί, ένα χωριό 65 χλμ από το Παρίσι στις όχθες του ποταμού Επτ, όπου μετακόμισε με τα παιδιά του 4 χρόνια μετά τον θάνατο της πρώτης συζύγου του, το 1883, και έζησε τα τελευταία 43 χρόνια της ζωής του. Για τον κήπο του ο ίδιος σχολίαζε: "Σαράντα χρόνια πριν, όταν εγκαταστάθηκα εκεί, δεν υπήρχε τίποτα εκτός από ένα εργαστήριο και ένα μίζερο περιβόλι.. εγώ όμως έσκαψα, φύτεψα και ξερίζωσα με τα ίδια μου τα χέρια..."

Πραγματικά ο Μονέ εργάστηκε μεθοδικά για την υλοποίηση ενός φανταστικού κήπου στο Ζιβερνί, ο οποίος αναδείχθηκε αργότερα σε αξιοθέατο, σπάνιο και μοναδικό έργο τέχνης. Επέλεξε ο ίδιος τα είδη των λουλουδιών, για να έχει ευχάριστους συνδυασμούς και χρωματικές αντιθέσεις στις διάφορες εποχές του χρόνου, ενώ φύτεψε και πολλά ασυνήθιστα φυτά, καθώς αγαπούσε τα εξωτικά φυτά (και τα νούφαρα), ορμώμενος από τα ντελικάτα λουλούδια των ιαπωνικών χαρακτικών που τόσο θαύμαζε.

Water Lilies (1916, The National Museum of Western Art, Tokio)

Εκτυφλωτικό από αισθητική άποψη, τολμηρό όσον αφορά το μέτρο και τη δομή της σύνθεσης. Πρόκειται για το συναρπαστικότερο από τους εξήντα καμβάδες με νούφαρα που ζωγράφισε ο Μονέ στον κήπο του μεταξύ 1914 και 1917. Σε σχέση μετ ις εκδοχές που ζωφράφισε μεταξύ 1903 και 1908, αυτό το επιβλητικό έργο των δύο τετραγωνικών μέτρων είναι ζωγραφισμένο σε πιο ελέυθερο ύφος. Η απόδοση των νούφαρων απομακρύνεται από την ένοια της ζωγραφικής ως "περιγραφής" της φύσης και προσεγγίζει την αφηρημένη τέχνη. Στο εκπληκτικό αυτό έργο, ομάδες στρογγυλών νούφαρων, κυρίως σε ροζ και κίτρινο χρώμα, κατανέμονται με απόλυτη φυσικότητα σε μια υδάτινη μπλε, πράσινη και βιολετί επιφάνεια. Ο Μονέ, εγακαταλείποντας τις παραδοσιακές αρχές σύνθεσης, αποποιείται τους κλασικούς τρόπους προσδιορισμού του χώρου, για παράδειγμα τον ορίζοντα, και ζωντανεύει με μοναδικό τρόπο ένα μεμονωμένο τμήμα του νερού σκεπασμένο με νούφαρα. Η εικόνα με τα νούφαρα να επιπλέουν στο νερό διακόπτεται στις άκρες του καμβά και το στοιχείο αυτό δίνει την εντύπωση οτι ο πίνακας αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου έργου.


Από το 1905 και έπειτα, ο Μονέ ζωγράφιζε με προσήλωση και επιμονή τα νούφαρα του κήπου του. Οι πίνακες αυτοί, στους οποίους οι κάλυκες των λουλουδιών αναδύονται μέσα από ένα υδάτινο φόντο χωρίς ορίζοντα και προφανώς χωρίς όρια, αντιπροσωπεύουν μιαν αδιάκοπη αναζήτηση στο θέμα της μεταβλητότητας του χρώματος και του φωτός. Πρόκειται για μια καταπληκτική σειρά έργων που χαρακτηρίζεται από πνευματικότητα, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί μόνο από τον παρακάτω ορισμό: πρόκειται για το έργο ενός ποιητή που συντονίστηκε απόλυτα με τη φύση και την εξέφρασε τέλεια μέσω της ζωγραφικής.

πηγές:
Grant Larousse, Ελληνικά γράμματα
Art Gallery, DeAgostini Hellas
Google