Το Πνευματάκι των Χριστουγέννων (Ε)

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά πολλά χρόνια, μια γιορτινή ημέρα, γεννήθηκε ένα πνευματάκι. Το πνευματάκι αυτό γεννήθηκε με όλα του Χριστού τα δώρα, είχε μέσα στην καρδιά του ελπίδα, κατανόηση, γαλήνη και αγάπη αλλά σαν μικρό πνευματάκι που ήταν, ήταν πολύ άτακτο και ζωηρό.
Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν τα γενέθλιά του, το έπιανε μια διαθεση να τα ανακατέψει όλα. Προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή γιατί κανένας δεν του έδινε σημασία και πάντα την ημέρα των γενεθλίων του όλοι ειχαν στραμμένη την προσοχή τους στα αγαπημένα τους πρόσωπα και στα δώρα… και ούτε ένα δεν ήταν γι αυτό!
Κι όμως αυτό το ήξερε πως ήταν πολύ καλό και θα έπρεπε να το αγαπούν όπως και αυτό αγαπούσε με όλη του την δύναμη και φρόντιζε και νοιαζόταν μια ολόκληρη χρονιά για όλους και για όλα… ζητούσε μόνο να έχει μια δική του μέρα, μια μέρα που οι άλλοι θα το φρόντιζαν και θα το αγαπούσαν όπως τους αγαπούσε και αυτό. Και το έπιανε το παράπονο, και ήθελε να τους φωνάξει ότι τί κι αν στόλιζαν και έτρεχαν να ψωνίσουν δώρα, στην πραγματικότητα δεν ήξεραν να αγαπούν, αφού ξεχνούσαν εκείνο που τόσο τους αγαπούσε, την μοναδική μέρα που τους χρειαζόταν.

Όμως το πνευματάκι δεν ήξερε να μιλάει, να σταθεί μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων και να κάνει γνωστά τα αιτήματά του, κι έτσι πήγαινε πεισματωμένο και καθόταν πάνω στα κεφάλια τους και τους έκανε να αισθάνονται όπως και αυτό. Kαι όπως αυτό αγχωνόταν έτσι και οι άνθρωποι άρχιζαν να αγχώνονται και να τρέχουν να τα προλάβουν όλα, οι άντρες αγωνιούσαν αν θα φτάσουν τα χρήματα για να περάσει χαρούμενα τις γιορτές η οικογένεια, οι γυναίκες αγχώνονταν να κάνουν τα ψώνια, τις ετοιμασίες, να ψήσουν όλα τα γλυκά και να είναι και νόστιμα για να ευχαριστήσουν τις οικογένειές τους και να μην λείψει τίποτα από το γιορτινό τραπέζι, και το μικρό πνευματάκι περνούσε τον καιρό του μέσα σε κουζίνες με μεθυστικές μυρωδιές και κάθε λογής λιχουδιές και λαχταρούσε να βουτήξει μέσα στην άχνη και να κάνει τσουλήθρα στο μέλι αλλά κανείς δεν το προσκαλούσε, κανένας δεν το κερνούσε, κανείς δεν του έδινε σημασία, λες και δεν ήταν εκεί. Το πνευματάκι ήταν ευγενικό και δεν ήθελε να επέμβει και να ζητήσει και έτσι το έπιανε πάλι το παράπονο και βυθιζόταν στη θλίψη.

Έφευγε τότε από τα κεφάλια των νοικοκυρών και πήγαινε σε ανθρώπους που δε ασχολούνταν καθόλου με όλα αυτά για να ξεχαστεί. Όμως η θλίψη του δεν περνούσε, ίσα ίσα που γινόταν μεγαλύτερη τώρα που όλες εκείνες οι όμορφες εικόνες του έλειπαν από γύρω. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν μόνοι, δεν είχαν κανέναν για τον οποίο να τρέξουν για να τον φροντίσουν, κι έτσι το πνευματάκι βούλιαζε σε αυτήν την ακινησία και κατέληγε να νιώθει μια ανείπωτη θλίψη και μελαγχολία.

Αυτό πόσο μπορούσε να κρατήσει; Το πνευματάκι είχε γεννηθεί χαρούμενο, είχε έρθει στον κόσμο να σκορπίσει την χαρά κι έτσι αργά ή γρήγορα κατάφερνε να συνέλθει και να δει ότι ο κόσμος ολόγυρα ήταν τόσο πολύ όμορφος και δεν τους καταλάβαινε αυτούς τους ανθρώπους που δεν έτρεχαν να τον νιώσουν, να τον αγγίξουν, να τον μυρίσουν, να τον ζήσουν… και τότε τους ψιθύριζε πλάι στο αυτί τους όλα αυτά με την μαγική δύναμη που είχε κι εκείνοι άρχιζαν πάλι να σηκώνουν το κεφάλι στον ουρανό και να αφουγκράζονται αφού δεν ήξεραν από πού μπορεί να ερχόταν αυτή η μελωδία που σιγά σιγά γέμιζε τις καρδιές τους ελπίδα ξανά… ούτε που φαντάζονταν το μικρό πνευματάκι… τους άφηνε λοιπόν και αυτό στα όνειρά τους, είχε κάνει το καθήκον του!

Αλλά τα γενέθλιά του είχαν φτάσει και κανένας δεν του είχε δώσει σημασία ως τώρα… τελικά ήταν και αυτό ένα μονάχο πνευματάκι… θα έκανε αυτό που του έδινε πιο πολύ χαρά από όλα, θα έκανε τον κόσμο να ελπίζει και να ονειρεύεται. Δεν πείραζε, αυτό του αρκούσε για να είναι ευτυχισμένο. Έπρεπε πια να ωριμάσει και να καταλάβει για ποιον σκοπό είχε έρθει στη γη να περάσει την ζωή του ανάμεσα στους ανθρώπους. Αν εκείνοι ήταν εγωιστές και λιγάκι αχάριστοι, εκείνο που τους αγαπούσε θα τους δεχόταν γι αυτό που πραγματικά ήταν… κι αν δεν είχαν ούτε μια μέρα για αυτό, δεν πειράζει, αυτό ήταν χαρούμενο κι έτσι… Εξάλλου είχε ήδη ξημερώσει η πιο ωραία μέρα του χρόνου! «Χρόνια πολλά πνευματάκι!» είπε το πνευματάκι στον εαυτό του και ήταν σαν να ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλον τον κόσμο, σε κάθε πλάσμα πάνω στην γη που είχε στις περιπλανήσεις του συναντήσει και είχε καθίσει πάνω στο κεφάλι του και είχε συνομιλήσει με τις πιο μύχιες του σκέψεις και τα πιο βαθιά συναισθήματα, γιατί ό,τι συνάντησε και ό,τι άγγιξε το είχε βαθιά αγαπήσει!

Αργότερα, καθώς το πνευματάκι προχωρούσε στο δρόμο και χάζευε τους ανθρώπους που ακόμα έτρεχαν τυλιγμένοι στα χοντρά πανωφόρια τους, το πνευματάκι είχε εντελώς συνειδητοποιήσει πια πόσο πολύ τους αγαπούσε και οτι αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει και ένιωθε τουλάχιστον έτσι μια πληρότητα να γεμίζει την ψυχούλα του γιατί αυτό ήταν που του έδινε την χαρά, το γεγονός πως μπορούσε και αγαπούσε.

Και κάποια στιγμή που περνούσε πλάι από μια παρέα παιδιών άκουσε την κουβέντα που είχαν, κάποια χροιά ευτυχίας στις φωνές τους του τράβηξε την προσοχή και στάθηκε να ακούσει για τί πράγμα μιλούσαν. Κι εκείνα μιλούσαν για εκείνο! Για εκείνο μιλούσαν, ήξερε καλά πως τα λόγια που άκουγε δεν μπορεί παρά να ήταν για εκείνο! Μιλούσαν όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να μιλούν για την αγάπη! Και τα άκουσε να λένε πόσο πολύ το αγαπούσαν και πόσα του χρωστούσαν και οτι σήμερα ήταν η μέρα του και γι αυτό όλοι οι άνθρωποι κόπιαζαν τόσες μέρες για να είναι όλα σήμερα όπως έπρεπε για να γιορτάσουν την παρουσία εκείνου στις ζωές τους, για να του πουν ευχαριστώ για τα όνειρα που τους χάριζε και τις ελπίδες, για να του πουν πόσο πολύ το αγαπούσαν!

Το πνευματάκι ένιωσε συγκίνηση να πλημμυρίζει την καρδιά του και από τα μάτια του ανάβλυσαν δάκρυα χαράς και τότε άρχισε να χιονίζει και τα παιδιά σταμάτησαν την κουβέντα τους και άρχισαν ευτυχισμένα να κυνηγούν τις νιφάδες του χιονιού και τα γέλια τους έστειλαν την πιο γλυκιά ψαλμωδία στους ουρανούς και έγιναν Χρυσό, Λιβάνι και Σμύρνα για άλλη μια φορά στα πόδια του Χριστού, ταπεινά δώρα ανταπόδοσης για το Θαύμα Του, για την Αγάπη που έστειλε στη Γη να φροντίζει τις Ελπίδες μας.

Ας νιώσουμε την αγάπη που κρύβεται στις ψυχές μας!
Ας την αφήσουμε να μας κυριεύσει,

να αισθανθούμε τον κόσμο σαν να ήταν αυτή η έκτη αίσθησή μας!
Να ακούσουμε τις καρδιές μας
και να μπορέσουμε να τις εκφράσουμε,
να ξεχυθεί η μαγεία Της στην πλάση!
Ίσως τότε να μπορέσουμε να πούμε τί είναι ευτυχία
αν και κανείς δεν θα το ρωτάει... :)


Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!!

Υ.Γ. Έστω καθυστερημένα, έστω σε επανάληψη, ειπα κι εγώ να αφήσω ένα δώρο κάτω από το δεντράκι σας :) Εμένα πάντως τα παραμύθια ήταν τα αγαπημένα μου! :)
Λοιπόν, αυτό είναι υστερόγραφο και δεν κάνει να πω πολλά :p
Τις ευχές μου από καρδιάς,
για Χρόνια Πολλά, γεμάτα Υγεία, Ελπίδα, Αγάπη!!!

αφιερωμένο

μην μπαίνεις μπρος στα μάτια σου, άσε τα μάτια σου να βλέπουν*

Ερωτικό προαίσθημα

Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεια της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δεν θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ'απ'το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μες στην αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σα μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ'ακρογιάλι της ζωής σου, π'ούτε κι εσύ η ίδια
ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.

Jorge Luis Borges

*Antonio Porchia

-γίνεται;

υπάρχει αυτό που λέμε "εμείς"; ή είναι απλώς μια άθροιση από "εγώ" κάθε μας συναναστροφή;
αν ο Θεός, ο κόσμος, τα συναισθήματα είναι απλά Μαθηματικά, σε τί εξυπηρετούν -απλοί κώδικες, ψηφία και οι λέξεις;
κι όμως φαίνεται πως δεν έχουν σωστή σειρά!!
ίσως πάλι, να μην έχουν λάθος, μοναχά...
Στην Γραμματική μάθαμε οτι πολλά εγώ φτιάχνουν ένα εμείς.. μας είπαν ψέματα; ή μας απέκρυψαν την αλήθεια;
από το Εγώ του μπορεί να ξεφύγει κανείς;
και έξω από αυτό,
τί πρόκειται να βρει;

5+5+5 - Η Αποπεράτωση!

Καλησπέρα σας!
Με μια κούπα ζεστής σοκολάτας στο ένα χέρι.. στιγμές και στο δεύτερο, δυσκολεύομαι να γράψω γρήγορα :)
Κάτω η σοκολατίτσα λοιπόν, σήκωμα των μανικιών :)
Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν σαν τρελά στο σαλόνι και τα καλοριφέρ καίνε στο φουλ!
Τελευταία μέρα της άδειας βλέπεις, δικαιούμαι κι εγώ να απολαύσω ένα χειμωνιάτικο απόγευμα προΧριστουγεννιάτικης θαλπωρής!
Και κοίτα να δεις φιλενάδα μου που κι εγώ με βροχούλα σου γράφω..
Από νωρίς το πρωί που άνοιξα την πόρτα μου να μαζέψω ανατέλλοντα ήλιο, αυτό που αντίκρισα ήταν μια βαριά μα βουβή βροχή
Ίδια και απαράλλαχτη βρέχει έως τώρα.. πώς τα καταφέρνει;
Εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι η ίδια, εκείνη που άνοιξε την πόρτα σήμερα το πρωί..
Τώρα πια, κάθομαι με ανοιχτά τα σκούρα στο γραφείο και την καμαρώνω να χορεύει έτσι αποφασιστική.. μα κρατάω μακριά μου τον δειλό της ήχο.. μην περάσει μέσα μου… μην φτάσει σε σας…

Ωραία λοιπόν.. πάμε!… γιατί αν δεν πάμε, άλλα αντί άλλων πάλι θα πούμε..
Το γιοφύρι της Άρτας κατάντησε αυτή η ανάρτηση!
Πέντε πράγματα που σου αρέσουν και πέντε που δεν σου αρέσουν στο blogging, λέει το παιχνίδι...
Κάτσε βρε παιδί μου, μια στιγμή! εγώ ακόμα να καταλάβω τι ζητάει από την ζωή μου! :)))
Τι λες; Ένα παιχνίδι είναι..;
Το ίδιο λέω κι εγώ.. και ας παίξουμε όπως μπορούμε… εξάλλου τους έχουμε ακυρώσει τους κανόνες, το θυμάσαι αυτό ε; :)
Αλλά, επίμενω! γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνω καταρχήν είναι η ίδια η ουσία.. τι είναι το blogging;
Μιλάμε για το μέσον αυτό καθ’αυτό ή για την πρακτική του; Σας βρίσκεται πρόχειρος ένας ορισμός να τον τοποθετήσω απέναντί μου και να σας πω τι μου αρέσει και τι όχι σε αυτό γιατί κομματάκι δυσκολεύομαι;
Μπα, που να τρέχουμε τώρα!
Εξάλλου δεν πιστεύετε πως υπάρχει και ορισμός, ε; Επειδή το blogging είναι μέσον, και ως μέσον δεν μπορεί να σταθεί αποκομμένο από τον άνθρωπο και ως γνωστόν φίλοι μου, οτιδήποτε βρίσκεται σε απόλυτη εξάρτηση με τον άνθρωπο, είτε αυτό εφάπτεται στην ψυχολογία του είτε στην κοινωνιολογία του είναι εν πολλοίς απρόβλεπτο, δεν καλουπώνεται ξεκάθαρα σε όρια και κανόνες, είναι από πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να οριστεί, σωστά;
Οπότε, το μόνο που μου βρίσκεται εύκαιρο αυτή τη στιγμή είναι η πρακτική χρήση του από τους bloggers τους οποίους κατά καιρούς έχω διαβάσει ή και γνωρίσει και όχι από τους υπόλοιπους γιατί έτσι θα ήταν σαν να τρέχουμε να τσεκάρουμε την μπουγάδα στις ξένες αυλές… εδώ στα μεταξύ μας λοιπόν.. και κυρίως σε αυτά που και η ίδια συμμετέχω… πώς να πάρεις το αντικείμενο τώρα και να το στήσεις απέναντι; Ανεβαίνει αυτόματα ο βαθμός δυσκολίας και εκείνο μάλλον σε καθρεφτίζει παρά σε «φωτίζει».
Ξεκινάμε λοιπόν από τα «δεν».. σαν την meggie κι εγώ πάντα κρατάω για το τέλος το πιο γλυκό.. παιδιόθεν η συνήθεια :)

Κάποτε, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται να συμβιβαστώ πολύ εύκολα με την ταυτότητα της blogger είχα γράψει: Δεν μου αρέσει αυτό το μέσον. Δεν το αγαπώ. Αυτό λοιπόν που είχα γράψει τότε, παραμένει αλήθεια ως και σήμερα. Ούτε blogger ως τα σήμερα κατάφερα να αισθανθώ…
Πάντοτε έβλεπα το blogging ως ένα μέσον, καταρχήν ενημερωτικό και έπειτα ψυχαγωγικό.. με απόλυτη επίγνωση των αδυναμιών του, ιδιαίτερα στον πρώτο ρόλο που του απέδιδα
Από την στιγμή όμως που και η ίδια συμμετείχα σε αυτό, το blogging έγινε για μένα ένα μέσον επικοινωνίας, ως τέτοιο και μόνο το χρησιμοποίησα, και με αυτό ως δεδομένο νομίζω είμαι σε θέση κι εγώ να το κρίνω και να το χαρακτηρίσω.. έλα λεξούλα.. έλα.. ανεπαρκές.. μάλλον αυτό!

Τα δεδομένα του δεν είναι ικανά να ανταποκριθούν στον συγκεκριμένο ρόλο σε ικανοποιητικό βαθμό, είναι περισσότερο ένα επικοινωνιακό υποκατάστατο σε μια κατά κανόνα μοναχική πραγματικότητα των ανθρώπων που το χρησιμοποιούν.
Το πρώτο πράγμα που δεν μου αρέσει λοιπόν είναι η θεοποίηση του από όλους εμάς του χρήστες, πλήρως ή σε στιγμές μερικώς… ότι τάχα μου είναι η ουσιαστική επικοινωνία και μόνο που μας κρατά σε αυτό, ότι τάχα μου καλύπτει τις επικοινωνιακές μας ανάγκες… και όχι πως γλείφει τα κενά μας απλώς… ότι το δημιουργήσαμε και το ορίζουμε και όχι πως μας ορίζει αυτό… μακάρι να ήταν έτσι, θα μπορούσε να είναι έτσι, μερικές φορές είναι έτσι, έτσι για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας!

Ένα άλλο, που το χω παράπονο, είναι ότι δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι με ικανότητες και ταλέντα περνούν τόσο πολύ από τον πολύτιμο χρόνο τους μπροστά σε μία οθόνη, ώστε να επικοινωνήσουν τον εαυτό τους με άλλα άτομα που θα τους κατανοήσουν και θα ανταποκριθούν σε αυτό που έχουν να πουν… όταν οι ίδιοι άνθρωποι που τους διαβάζουν και τους μιλούν δεν μπορεί παρά να βρίσκονται εκεί έξω… ίσως στην διπλανή τους πόρτα...
Φυσικά δεν μιλώ για αυστηρά θεματικά blogs, μιλώ για την πλειονότητα των blogs που είναι προσωπικά και διαπραγματεύονται απλά πράγματα, καθημερινά.
Το δεύτερο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging λοιπόν είναι αυτό να γίνεται αυτοσκοπός και προτεραιότητα.

Το τρίτο πράγμα που δεν μου αρέσει στο blogging είναι η αναγωγή της real life στα blogs, ενώ είναι ένας κόσμος που δημιουργήσαμε υποτίθεται ιδανικά! Αυτό δηλαδή που όλοι μας λέμε ότι η μπλογκόσφαιρα είναι ένας μικρόκοσμος με απαράλλαχτα τα στοιχεία της βιόσφαιρας… γιατί πρέπει να είναι τόσο πολύ αυτό;
Γιατί δηλαδή τώρα εγώ θα μπορούσα να πω: στο blogging δεν μου αρέσει η αγένεια, η μιζέρια, ο σνομπισμός, ο ατομικισμός, η μονοδιάστατη θεώρηση… και άλλα :) και να είμαι εντάξει; Να έχω δηλαδή μιλήσει για τα blogs, την αγαπημένη ασχολία πολλών - ακριβώς για την ελευθερία που παρέχει, για την ουτοπία του «όπως μου αρέσει» που κέρδισε τους περισσότερους - με όρους καθημερινότητας; Γιατί στο «όπως μας αρέσει» αναπαράγουμε ό,τι δεν μας αρέσει;

Αυτά όλα τα είπα μονοκοπανιά.. βλέπεις με ρώτησες κι εγώ έπρεπε κάτι να πω
Υποθέτω πω αν έλεγα ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μου αρέσει στο blogging δεν θα δεχόσουν ως έγκυρη την απάντηση μου.. και πολύ καλά θα έκανες! :)

Αν με διαβάζετε ακόμα και αν ακόμα με ‘αγαπάτε’ μπορώ να συνεχίσω

Το τέταρτο πράγμα που δεν αντέχω στο blogging είναι οι δημόσιες σχέσεις.
Τρελαίνομαι να βλέπω χώρους με 100 και πλέον αναγνώστες και να σχολιάζουν ελάχιστοι ή κανένας.
Παλιά έλεγα, μα καλά! Κανείς δεν το διαβάζει αυτό το blog; Ας δω τι λέει.. τώρα βλέπω στο πλάι πως το «διαβάζουν» τόσοι και απλά ξέρω πως το ίδιο κάνει και ο ίδιος ο blogger.. παρακολουθεί ιστολόγια έτσι, για το θεαθήναι!
Αυτό δεν είμαι σίγουρη πόσο με ‘επικοινωνία’ μοιάζει… είναι σαν ο ίδιος ο χρήστη να ακυρώνει από το μέσον του ό,τι θετικό αυτό είναι σε θέση να του παρέχει.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το πέμπτο και τελευταίο μου «δεν»
δεν μου αρέσουν τα blogs που κάνουν σωρηδόν αναρτήσεις τις οποίες και να θέλω δεν προλαβαίνω να δω, να διαβάσω
Αυτός που το κάνει αυτό, πρώτον δεν τον ενδιαφέρει να το δω, να το σχολιάσω
Δεύτερον, κάνει μόνο αυτό! θέλω να πω αν στην μπλογκοζωή σου είναι συντάκτης συνεχώς, πότε προλαβαίνεις να είσαι αναγνώστης, οεο;

Τέλοσπαντων, είναι αλήθεια πως τέτοιου είδους πράγματα δεν ήθελα να τα εντάξω στα «δεν μου αρέσει» μου… επειδή πιστεύω απόλυτα στην ελευθερία του κάθε blogger να πράττει όπως θέλει
Δεν μπορώ ας πούμε να πω ότι δεν μου αρέσει να παίζει μουσική σε κάποιο blog.. μα με την μουσική ο άνθρωπος προσπαθεί να εκφραστεί.. τι θα του πω εγώ, να την βγάλει; Θα κλείσω τον ήχο αν δεν μου αρέσει.. μήτε μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει να μην ξεχωρίζουν τα γράμματα από το φόντο και να ξεστραβώνομαι για να διαβάσω μιαν ανάρτηση.. και τα χρώματα επίσης είναι τρόπος έκφρασης.. αν με ενδιαφέρει ο blogger θα τον διαβάσω και το πολύ πολύ να έχω τελικά τόσο κουραστεί που να με απωθήσει το γεγονός από το να του γράψω.. όμως θα τον διαβάσω, ή δεν θα τον διαβάσω…

Και αυτό είναι ό,τι μου αρέσει στο blogging περισσότερο, η ελευθερία της επιλογής!

Η ελευθερία λοιπόν, ο πλουραλισμός τους, η γοητεία του να έχεις στο πληκτρολόγιό σου και να χειρίζεσαι με τα δέκα σου δάχτυλα τον δικό σου ‘μικρόκοσμο’.. ένας τρόπον τινά μοντελισμός της κοινωνίας που επιλέγεις να ενταχθείς, της ‘γειτονιάς’, της ‘παρέας’, του ίδιου του Εγώ σου, η αίσθηση ότι είσαι μέλος, ότι δημιουργείς, ότι εν μέρει διαμορφώνεις, όλα αυτά τα εν πολλοίς ψευδαισθησιακά ή όχι, και πάνω από όλα το λιγότερο ψευδαισθησιακό από όλα, το μόνο κατά την γνώμη μου αληθινό και γι αυτό εκείνο το ένα που κρατάει και θα κρατάει τα μπλογκς για πολλά χρόνια ακόμα σημαντικό πεδίο επικοινωνίας των ανθρώπων- εύχομαι ως πάντα παρούσα, διαχρονική και μεστή γεύση και όχι ως κυνήγι ανεμόμυλων της κάποτε ανόθευτης ανατολής τους- είναι η αλληλεπίδραση, η ειλικρίνεια και η αμεσότητα στην διαδραστικότητα, η ουσία της επικοινωνίας που μπορεί να μην συμβαίνει πάντα αλλά όσες φορές συμβαίνει είναι ό,τι πραγματικά αξίζει σε αυτό που όλοι μας έχουμε σπαταλήσει κάμποσες ώρες ανθρώπινου χρόνου……….

Ουπς.. μάλλον στα είπα μαζεμένα.. μπήκα στα «μου αρέσει» και όρμησα :))
για να μην προδώσω το γεγονός πως βάλθηκα να με ακυρώσω..!
Είναι απλό.. όσα αρνητικά και να αναγνωρίζεις σε κάτι που ο ίδιος χρησιμοποιείς, η συμμετοχή σου, αν όχι τα ακυρώνει, σίγουρα τα δικαιολογεί από μόνη της…
Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως… πέντε είπαμε θέλουμε :)

Η ελευθερία της επιλογής… ίσως γιατί είναι αυτό από τα όσα μας προσφέρει που μας λείπει περισσότερο εκεί έξω.. εκεί που και η επιλογή αλλά κυρίως η ελευθερία είναι πλέον απόλυτα αμφισβητήσιμες έννοιες. Είναι στο χέρι σου τι θα διαβάσεις στα blogs, με ποιους θα συγχρωτιστείς, πώς θα πορευτείς.. όσο κι αν παραμένει όπως όλα σαφώς σχετικό, είναι τουλάχιστον πλούσιο το εύρος της προσωπικής ευθύνης και επιλογής.. όπως πλούσιο και ευρύ είναι και το πεδίο του τι θα δημιουργήσεις, τι θα πεις, τι θα προσφέρεις, τι όρους θα δημιουργήσεις μέσα στους οποίους θα κινηθείς και θα περιμένεις αυτό που εξωτερικεύεις να σου επιστραφεί ως μια εν δυνάμει εποικοδομητική ανταπόκριση..

Εδώ έρχεται το δεύτερο πολύ σπουδαίο του blogging που νομίζω του έχουμε μεγάλη αδυναμία οι περισσότεροι.. η αμεσότητα στην ανταπόκριση, η διαδραστικότητα, η αλληλεπίδραση.. το χαρακτηριστικό που τα διαφοροποιεί από τα έως χθες γνωστά μέσα επικοινωνίας, αυτό που τα ανεβάζει ένα σκαλί στην αξία ύπαρξη τους και στην εκτίμηση των χρηστών που τα χρησιμοποιούν και έχουν γευτεί αυτή τους την ιδιότητα.
Το ίδιο χαρακτηριστικό που ακριβώς επειδή τα διαφοροποιεί, δέχεται και το μεγαλύτερο όγκο της κριτικής κυρίως από όσους δεν τα χρησιμοποιούν και για αυτό δεν τα καταλαβαίνουν αλλά και από τους ίδιους τους χρήστες, τις στιγμές που κι εκείνοι γινόμαστε :) αυτοκριτικοί!
Όμως είναι αλήθεια ότι αυτού του είδους η δικτύωση ενεργειών μεταξύ των ανθρώπων με μόνο κριτήριο τη σκέψη, με την ταχύτητα που συμβαίνει, με τις αποστάσεις να αφανίζονται, είναι δικαίως ό,τι πιο θαυμαστό και ταυτόχρονα το σημείο που ο ανθρώπινος παράγοντας έχει ευθύνη να σχηματοποιήσει σε ανθρώπινα, ή μάλλον ανεκτά για τα ανθρώπινα, μέτρα.
Είναι αυτό που πιο πάνω ονόμασα υποκατάστατο και δεν το παίρνω πίσω.. η άλλοτε ρούγα - ναι ρούγα βρε παιδιά, στο χωριό δεν είπαμε πως είχα πάει; :) το καφενείο, η αυλή, η γειτονιά.. η οποιαδήποτε συνάθροιση χωρίς όμως.. χωρίς! Χωρίς…
Κάθε τι κάτι σου παίρνει και κάτι σου δίνει.. το ερώτημα για το blogging είναι: σου παίρνει τα επιδερμικά και σου προσφέρει τα ουσιαστικά ή το αντίθετο;
Σε αυτό το σημείο της ανάρτησης θα συνηγορήσω στο πρώτο.
Το γεγονός είναι ότι το έχω βιώσει και έτσι και γιουβέτσι… όπως φαντάζομαι οι περισσότεροι… εκτός αν μου πείτε ότι εσείς υπάρχετε στους ιστοτόπους σας χωρίς κανένα ενδοιασμό, προβληματισμό, δισταγμό.. πάντοτε όρθιοι, στιβαροί, αποφασιστικοί και αδιαίρετα ‘αγκαλιασμένοι’ με τον ιντερνετικό εαυτό σας… εγώ όχι!


Εδώ αν θέλετε κάνετε κι εσείς ένα διάλειμμα για τσιγάρο :)
Μωρέ τι σαλάτα είναι αυτή που έφτιαξα; Ποπο…
Ελάτε να σας πω τι έπαθα, στο χαλαρό…
Εγώ δεν ήξερα τι να γράψω… τελικά κατέληξα να μιλάω για το blogging γενικώς και να προσπαθώ να το προσαρμόσω σε προσωπική, όχι κρίση, αλλά αρέσκεια… είναι άλλο το ένα άλλο το άλλο, έτσι δεν είναι;… και τι θα πει τι μου αρέσει και τι όχι… δεν ήθελα να το κάνω αυτό… αφού όλα μου αρέσουν :) σοβαρά τώρα… τα υπόλοιπα δεν υπάρχουν :) ω ναι, προσπαθώ να απλοποιώ την ζωή μου, ακόμα και την μπλογκοζωή μου, όσο είναι δυνατόν!
Είναι απλό.. πιο πριν σας έγραψα πως κάποτε έγραψα πως το μέσον αυτό δεν το αγαπώ… αν συνέχιζα θα σας αποκάλυπτα και την συνέχεια, από το ‘αγαπώ όμως τους ανθρώπους του’ και πέρα… :)
Κάπως έτσι πορεύτηκα την δυο χρόνων μπλογκοζωή μου…
Γιατί τους bloggers τους αγαπώ αληθινά και πάνω από όλα τους σέβομαι.
Και το blogging δεν υπήρξε ποτέ κίνητρό μου, ούτε καν όταν ξεκινούσα, το κίνητρο ήταν να γνωρίσω, να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους που βρίσκονταν πίσω από τους διαδικτυακούς τοίχους του.. γι αυτό πάντοτε υπήρξα κυρίως αναγνώστρια μέσα εδώ και λιγότερο οικοδέσποινα.. και είδα το blogging σαν ένα είδος σχολείου για ενήλικες... και ήταν! αληθινό σχολείο, που διαπλάθει και βελτιώνει, θέλω να πιστεύω… και όχι στείρα ενασχόληση να σκοτώσουμε το χρόνο μας

Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι, άλλοι είναι περισσότερο δημιουργικοί , άλλοι είναι λιγότερο, άλλες ανάγκες έχεις εσύ, άλλες έχω εγώ, άλλους ρυθμούς και άλλα πράγματα που απολαμβάνουμε… εγώ απολαμβάνω πιο πολύ από κάθε τί άλλο (και στο blogging, αφού το ίδιο έκανα ανέκαθεν, από παιδί και παντού) να διαβάζω!
Ναι ρε παιδί μου, αυτό το απλό πραγματάκι, εμένα είναι το αγαπημένο μου :)
Μου αρέσει να ταξιδεύω σε κόσμους φτιαγμένους με λέξεις… έτσι έκανα τα πιο μαγικά ταξίδια μου. Δεν λέω πως δεν ζητάω να δημιουργήσω τέτοιους κόσμους κατά καιρούς αλλά η ανάγνωση έχει το στοιχείο της έκπληξης που η δικές μου ικανότητες δεν είναι αρκετά εξασκημένες να μου το προσφέρουν ακόμα, εγώ κάθομαι να γράψω όταν ήδη έχω κάνει το ταξίδι με το μυαλό.. και τότε είναι κάπως αργά να θές το ίδιο πολύ να το καταγράψεις…

Και δεν ξέρω αν έγραψα πέντε ‘μου αρέσει’ αλλά θα κλείσω κάπου εδώ…
Και αυτό που θέλω να πω είναι πως όπου υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν σημασία ούτε τα ντουβάρια, ούτε τα μέσα, δεν έχουν σημασία οι συνθήκες… την ζεστασιά και την ομορφιά σε όλα τα πράγματα την κάνουν οι καρδιές των ανθρώπων, αυτές μετράνε μόνο.
Και ίσως το μπλόγκινγκ να έχει κερδίσει τόσο κόσμο επειδή αφήνει τις καρδιές ελεύθερες από όλα αυτά τα ‘γύρω γύρω’ που στην πραγματική ζωή είναι πιο σκληρά και πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμα από ό,τι στην μπλογκόσφαιρα…
Το ζήτημα είναι να μην επαναπαυθείς σε μια εικονική πραγματικότητα για όλα αυτά που μπορεί να σου προσφέρει.. μάθε να τα διαλέγεις και να τα συλλέγεις, να της τα αφαιρείς.. για να σου δώσει νέα, υγιή… σαν την τροφή από τον μπαξέ σου… δεν έχεις μπαξέ; Έχεις blog όμως! :)

Λέγεται πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…
Εγώ λέω αλίμονο στο σκοπό που θέλει αγιασμό…

Αγιασμοί δεν χρειάζονται, το blogging είναι αυτό που είναι
Είναι ποιο αποτελεσματικό σε κάποια πράγματα και λιγότερο σε άλλα..
Πιο συμβατό με τις λειτουργίες του εγκεφάλου μας,
παρά με την δημιουργικότητα ή την ευαισθησία μας.
Όλα έχουν θέση,
απλά δεν είναι απαραίτητο πως θα ‘πιάσουν’ ,όπως λένε,
και πως θα καρποφορήσουν..
Από την άλλη, εμείς είμαστε εδώ.. εμείς λιπαίνουμε, μπολιάζουμε, ξεχορταριάζουμε κλαδεύουμε, υπομένουμε…
Αν μας αρέσει αυτό που μοιραζόμαστε και προσπαθήσουμε, η αισιόδοξη ματιά, αλλά και η λογική :) λέει πως μπορούμε να έχουμε αυτό ακριβώς που θα σπείρουμε..

Αυτά.. όποιος νομίζει ότι είπα πολλά έχω και εναλλακτική αναρτησούλα… αλλά ήταν τόσο μικρή που θα ήταν σαν να σας κορόιδευα, παρόλο που δεν θα το έκανα…

Δεν ξεχνώ πως έχω και πέντε προσκλήσεις να δώσω! :)

Καταρχήν θέλω πολύ να ξαναδώ στα blogs τη Νίνα. Αν είναι να γυρίσει για να μιλήσει για το blogging, αυτό το παιχνιδάκι θα ανέβει μονομιάς στην εκτίμησή μου!

Η elpenor θα ήθελα επίσης να μας χαρίσει αναρτησούλα, κι ας είναι ό,τι να ‘ναι, αν βαριέται το συγκεκριμένο.. της έχω εμπιστοσύνη! (τι πράγμα; η πρόσκληση θεωρείται άκυρη, δεν είναι για το παιχνίδι;;; όοοοχι, δεν το δέχομαι… αφού δεν τηρώ κανόνες… ουφ, μην με μπερδεύεις! :))

Ο Νικόλας και ο Fetus θα ήθελα επίσης να παίξουν, ξέρω πως και οι δυο θα το κάνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, αν έχουν διάθεση τους περιμένω..! :)

-Σε αυτό το σημείο θυμήθηκα τι ξέχασα!!
Δεν μου αρέσει στo blogging να μου λείπουν οι φίλοι μου :(
και είναι έκτο αυτό!! αλλά τα είπαμε ήδη για τους κανόνες..

Στο παιχνίδι(;) καλώ ακόμα την Ναϊάδα, την καλή μου νεράιδα..
Το ξέρω πως θα λείψει για λίγο, όπως ξέρω πως θα γυρίσει και πάλι..
και θα την περιμένω όποτε θελήσει, δεν καταλαβάινω από χρόνους εγώ..

Η Κατερίνα από το whispers of silence θέλω πολύ να παίξει…
όπως και η Amor Omnia, το αγαπάκι μου :)
Αν το δοκιμάσουν, ξέρω πως θα διαβάσω για το παιχνίδι τις πιο αγαπησιάρικες εκδοχές του.. και θέλω να το δω!!

Πολύ θα μου άρεσε να διαβάσω την εκδοχή του Καπετάνιου και της Καπετάνισσας..
Για τον θαυμάσιο τρόπο που θα το «πλέξουν» οι δυο τους.. μόνο εσείς μπορείτε να μας το προσφέρετε αυτό..

Και τέλος, γιατί θα έρθει ο εμπνευστής της αρχικής ιδέας και θα με κυνηγάει :)
Το παιχνίδι θέλω πολύ να το παίξει ο Ναύτης.. στο δελφινάκι του ίσως;… γιατί δεν χορταίνω θαλασσινή ματιά!!!

Εννοείται πως όποιος άλλος θέλει να παίξει, θα είναι μεγάλη μου χαρά… από μένα, πείτε τους :)
Και όλοι οι παραπάνω αν σας αρέσει και όπως σας αρέσει… είπα εγώ τίποτα για κανόνες;; Δεν είπα! :)

Εγώ και το blogging...

Καλημέρα σας!
αυτή είναι μια βιαστική ανάρτηση! :)
η καλή μου φίλη, η meggie μου
μου ζήτησε πριν αρκετές μέρες να γράψω κι εγώ πέντε πράγματα που μου αρέσουν και άλλα τόσα που δεν μου αρέσουν στο blogging..
Συγνώμη meggie μου που καθυστέρησα τόσο.
Πάνω κάτω αυτά που θα ακούσετε, ε με λίγη φαντασία, είναι αυτά που θα ήθελα να πω!
Η φιλενάδα μου όμως μου ζήτησε να με διαβάσει, όχι να με ακούσει :)
θα της το κάνω το χατήρι οπωσδήποτε με την επιστροφή μου..
επειδή δεν πρόλαβα μέχρι τώρα δυστυχώς
και αυτή τη στιγμή που σας γράφω ετοιμάζομαι να πάω στο χωριό για λίγες μέρες
από χθες βλέπετε έχω άδεια και πάω λίγες μέρες να ξεκουραστώ
οπότε μάλλον η ίδια ανάρτηση θα έχει και συνέχεια... αυτή τη φορά λεξούλες! :)
και τις πέντε προσκλησούλες, που ορίζουν οι κανόνες :)
Σας γλυκοφιλώ!!!

Streets Of Philadelphia

NAI!!!!!

Μια όμορφη Καλημέρα σε όλους :)
Χρόνια Πολλά στα όμορφα Κατερινάκια όλου του κόσμου!

-επιστρέφω mon amour,

δεν σε ξέχασα ;)

*φιλάκια*

Μάτια, Φεγγάρια μου...

στα κόκκινα...

...για την meggie μου!

Θάλασσα Μάνα, αλμύρα μου Εσύ, γαλάζια Μοίρα...

Honesty (Such a lonely word...)

Coral dream...

As time goes by...

...to my fundamental sigh.

αν άκουγε. ..

...και photo finish.

Μαγκαζίνου συνέχεια... :))

Breakfast!... γνιαμ γνιαμ... :)

@β@κ@ς

τσαφ - τσουφ

!το τρένο περνά!

μέσα

έ ξ ω

πατά !

..Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει..

Καλό Ξημέρωμα...

ΑΦΙερωςΗ

Ταξίδεψε μαζί του!

Πίστη

Μόνο Εσύ.....

Θα σ' αγαπώ

υπόσχεση

καλό μήνα

χ*δι

Ένα χάδι, σαν χνούδι ελαφρύ
μπορεί μεμιάς να διώξει μακριά
όλα τα βάρη του κόσμου
αν δεν είναι αυτό μαγικό
αν δεν είναι η αγάπη η μόνη δύναμη
αν δεν είναι η στοργή το μόνο υλικό...

τίποτα δεν είναι πιο δικό μου
από τις στιγμές που μοιράζομαι μαζί σου!

Μακριά, πολύ μακριά...

Καλημέρα!
ναι το ξέρω, η ηχογράφηση είναι κάπως βραχνή..
όπως κι εγώ σήμερα το πρωί..
αλλά φταίει που ταξιδεύει στον ουρανό η φωνή
και την παίρνει ο αέρας :)
σ' αυτή την εικόνα πώς να αντισταθείς;

Φάτα Μοργκάνα!

Από παιδί είχα μία ιδιαίτερη αδυναμία στην Μαρίζα Κωχ.. στη φωνή της και στον τρόπο που ερμήνευε τα τραγούδια, με την ψυχή της.
Ειχα παρακολουθήσει μια εκπομπή θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στην ΕΡΤ και τότε την είχα γνωρίσει.. και λόγω της εποχής, το όλο κλίμα με τα φώτα που τα παιδικά μου μάτια τα έβλεπαν αστεράκια στον ουρανό, την είχα ταυτοποιήσει με κάποια νεράιδα της νύχτας.. σαν μια στολή που είχα ντυθεί κάποιες απόκριες.. να προσθέσω εδώ πως μια οικογενειακή φίλη μου είχε πει σε κάποιο ανύποπτο χρόνο πως της τη θύμιζα έτσι που είχα πάντα λυτά τα πολύ μακριά ίσια μου μαλλιά και πεισματικά αρνιόμουν να τα πιάσω ψηλά χειμώνα καλοκαίρι... αυτό δεν ήταν και μεγάλη αλήθεια, δηλαδή το γεγονός πως της έμοιαζα.. αλλά ενέτεινε την συμπάθεια μου στο πρόσωπό της…
Να μην τα πολυλογώ, κάποια άλλη φορά, δεν πάει πολύς καιρός, συνάντησα μια φίλη Βρετανίδα και με αφορμή κάτι που δεν μπορώ να σας πω, η συζήτηση οδηγήθηκε στην Morgan le fay.. εγώ της μίλησα για την Φάτα Μοργκάνα, ένα από τα πιο συγκλονιστικά ποίηματα του Καββαδία που έχει μελοποιηθεί από τη Μαρίζα και εκείνη μου μίλησε για μια από τις πιο παρεξηγημένες φιγούρες του αρθουριανού κύκλου…
Σύμφωνα με την θέση της Βρετανίδας φίλης μου η Μοργκάνα ήταν η πιστή μαθητευόμενη του μάγου Μέρλιν και η νεράιδα (ή θεά) της θάλασσας και των θαλασσινών ταξιδιών… Morgan means open sea μου είπε… are you sure? της είπα εγώ… absolutely! μου ξαναείπε! :)
όπως καταλαβαίνετε έγινε μεγάλη κουβέντα γύρω από το όνομα της νεράιδας και τον μύθο της και φυσικά η Βρετανίδα επέμεινε και δικαίως με έπεισε πως η μυθολογία της πατρίδας της προηγείται της ονομασίας που πήρε το γνωστό οπτκό μετεωρολογικό φαινόμενο που φημολογείται πως έχει λάβει χώρα επανηλημένα στο στενό της Μεσσήνας… όσο κι αν επιχειρηματολόγησα εγώ πως το φαινόμενο όπως περιγράφεται σχετίζεται με την αναφορά του Ομήρου στις Σειρήνες του Οδυσσέα, δεν μπορούσα να μην δεχτώ πως από κάθε άποψη η ρίζα των λέξεων fata, fatal, fate, fay ή morgan, morgain και όπως αλλιώς είχαν είτε λατινική είτε αγγλοσαξονική ρίζα...

Προτίμησα να ξεκινήσω έτσι και να μην σας κουράσω μεταφέρoντας εδώ επιπρόσθετες πληροφορίες είτε για το φαινόμενο είτε για την ηρωίδα… μια μικρή ιδέα μα αρκετά ολοκληρωμένη, όσοι θέλετε, μπορείτε να πάρετε εδώ:
http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Fata_Morgana_(mirage)&printable=yes

Αντιθέτως έχω πολύ διάθεση να μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μήτσου Κασόλα: Νίκος Καββαδίας, Γυναίκα - Θάλασσα - Ζωή/αφηγήσεις στο μαγνητόφωνο, εκδόσεις Καστανιώτη, 2004 όπως το βρήκα δημοσιευμένο στο μπλογκ
littlenautilus.blogspot.com

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας μάς πληροφορεί, η μαγνητοφώνηση έγινε στο σπίτι τού συγγραφέα, κατά την τελευταία επίσκεψη του ποιητή, μόλις σαράντα εφτά μέρες πριν το θάνατό του από εγκεφαλικό στις 10 Φεβρουαρίου 1975.
"Απέπνεε ένα αίσθημα μοναξιάς, ένα προαίσθημα μη δεν προλάβει να μπαρκάρει, στις 12 του Γενάρη, και μείνει στη στεριά και του συμβεί τίποτα...", λέει ο Μήτσος Κασόλας και προσθέτει : "Αυτό το προαίσθημα, αυτή η ανασφάλειά του ήταν και ο κρυφός λόγος μου να του ζητήσω να μου επιτρέψει ν' ανοίξω το μαγνητόφωνό μου και να καταγράψω κάποιες απαγγελίες ποιημάτων του και κάποιες από τις πολλές ιστορίες του. Δέχτηκε. Έτσι σώθηκε η φωνή του κι οι ιστορίες του, που ποσώς τον ενδιέφερε, νομίζω, πόσο πραγματικές, πόσο αληθινές ή πόσο μυθοποιημένες ήταν. Το ίδιο δεν ενδιέφερε και μένα και ελπίζω να μη σας ενδιαφέρει και σας"

Λοιπόν, για να σωπάσουμε όλοι τώρα, παρακαλώ, να ακούσουμε τον φίλο μας τον Καββαδία να μας απαγγέλλει κάποια του ποιήματα, απ' αυτά που θα έχει στη νέα ποιητική συλλογή του.
-- Επιμένεις, Κασόλα; Μα 'γω, όταν τα απαγγέλλω, τα δολοφονώ, αδερφέ μου.
-- Τα θυμάσαι απέξω;
-- Τα θυμάμαι, αλλά ντρέπομαι.
-- Ας ντρέπεσαι, θέλω, όπως σου είπα, να κρατήσω τη φωνή σου στο μαγνητόφωνό μου, να την έχω, μαζί και ό,τι άλλο μας πεις απόψε...
-- Θα σας απαγγείλω ένα που έχει τον τίτλο: "Γυναίκα".

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου που χάϊδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γεμάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

-- Το σκότωσα, έτσι;
-- Όχι, ίσα ίσα, μια χαρά το είπες. Ωραίο ποίημα. Για κείνη που έχεις μπερδέματα το έγραψες αυτό;
-- Όχι, για κείνη έχω γράψει αυτό που θα σας πω τώρα.

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνειο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος πόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα τού κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες τού Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δύο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.

-- Νίκο, αν μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω κάτι, του λέω (νομίζοντας, με την παύση που έκανε, ότι η απαγγελία αυτού του ποιήματος είχε τελειώσει), από όλες τις γυναίκες που συνάντησες στα λιμάνια τού κόσμου, είναι καμιά που να τη θυμάσαι ιδιαίτερα;
-- Όχι, οι περισσότερες δεν είχαν το καρχηδόνιο επίχρισμα. (Χαμογελάει).
-- Γιατί χαμογελάς; Τι είναι αυτό το καρχηδόνιο επίχρισμα, δεν το κατάλαβα. Γιατί διστάζεις; (Στην παρέα εκείνο το βράδυ υπήρχαν και αρκετές κοπέλες). Ντρέπεσαι τα κορίτσια;
-- Όχι, δεν ντρέπομαι... Να, είναι ένα επίχρισμα που υπάρχει πάντα μέσα στον γυναικείο κόλπο.
-- Πρόσθετο;
-- Όχι, φυσικό επίχρισμα, όπως και τα λαμινάρια που λέω : Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια κλπ. Λαβίδα από την Άγια Κοινωνία.
-- Και τα λαμινάρια πάλι, τι είναι αυτά;
-- Ένα τέλειο φύκι, θα 'λεγα, φυτεμένο μες στη γη, αλλά δουλεύει μόνο του, εργάζεται, ζει, το οποίο, άμα το κόψεις, μετά είναι νεκρό και ζωντανεύει και μεγαλώνει μόνο μέσα στον γυναικείο κόλπο και πουθενά αλλού. Και μπορεί να τη σκοτώσει τη γυναίκα άμα το ξεχάσει μέσα της. Μ' αυτό κάνανε οι Αμερικάνες εκτρώσεις.
-- Τόσο δραστικό είναι;
-- Κάνει μια αιμορραγία μ' αυτό η γυναίκα, διαστέλλει τον κόλπο της κι άμα το αφήσει περισσότερο απ' όσο πρέπει, αυτό μεγαλώνει και γίνεται μια διχάλα. Μια διχάλα, ας πούμε, σαν την ιερή λαβίδα της μετάληψης, του αγίου δισκοπότηρου που λέω.
-- Και το καρχηδόνιο επίχρισμα; Τι είναι;
-- Κοίτα να δεις -γελάει και πάλι- όλες, όλες το έχουν αυτό το καρχηδόνιο επίχρισμα, εγώ το έβγαλα έτσι, ποιητικά... Θυμίζει τα βάζα των Καρχηδόνιων, που τα βάφανε αυτοί μόνο από μέσα, μ' ένα ειδικό επίχρισμα. Και το γυναικείο επίχρισμα, πώς να το πω, είναι η χλωρίδα, ας πούμε. Όπως έχουμε θαλάσσια χλωρίδα, τροπική χλωρίδα, πανίδα κλπ. Είναι πολύ ερεθιστική. (Γελάει). Άμα δεν υπάρχει αυτή η κολπική χλωρίδα, δεν μπορεί η γυναίκα να κάνει παιδί. Μα καλά, τόσα πολλά ξέρω εγώ;
-- Τα κέρατά σου ξέρεις, Καββαδία, του απαντάω.
Κι ο Καββαδίας ξαναγελάει και γελάμε όλοι και πάλι και συνεχίζουμε τη συζήτηση.
-- Και οι γυναίκες, λοιπόν, που γνώρισες εσύ στα λιμάνια, γιατί αυτές δεν είχανε το καρχηδόνιο επίχρισμα;
-- Γιατί οι πόρνες δεν έχουν αυτό το επίχρισμα, σπάνια το έχουν. Από την πολλή χρήση δεν έχουν. Σπάνια νά 'χουνε αυτές την "άγια σκουριά", που λέω. Κάτι σαν αυτή την κόκκινη, πυρόχρωμη σκουριά των λατομείων, που τη φορτώναμε στα καράβια από το Στρατόνι, τη Γερακινή κλπ. Αυτό το επίχρισμα έχει απόχρωση σκουριάς.
-- Αφήσαμε όμως το ποίημα μισό, να σας πω και το υπόλοιπο.
(Απαγγέλλει και πάλι)

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Πάντα οι κυκλώνες έχουν γυναικείο
όνομα. Εύα από την Κίο.
Η μάγισσα έχει τρεις κόρες στο Αμανάτι
και η τέταρτη είν' ένα αγόρι μ' ένα μάτι.

Ψάρια που πετάν μέσα στην άπνοια,
όστρακα, λυσίκομες κοπέλες,
φίδια της στεριάς και δέντρα σάπια,
άρμπουρα, τιμόνια και προπέλες.

Να 'χαμε το λύχνο του Αλαδίνου
ή το γέρο νάνο απ' την Καντώνα.
Στείλαμε το σήμα του κινδύνου
πάνω σε άσπρη πέτρα με σφεντόνα.

Δαίμονας γεννά τη νηνεμία.
Ξόρκισε, Allodetta, τ' όνομά του.
Λούφαξεν ο δέκτης του ασυρμάτου,
και φυλλομετρά τον καζαμία.

Ο άνεμος κλαίει. Σκυλί στα λυσσιακά του.
Γεια χαρά, στεριά, κι αντίο, μαστέλο.
Γλίστρησε η ψυχή μας από κάτου,
έχει και στην κόλαση μπορντέλο.

Γελάμε με το "έχει και στην κόλαση μπορντέλο" και σχολιάζει:
-- Η ψυχή του πεθαμένου βγαίνει από πίσω, η γιαγιά μου το 'λεγε. Εμένα δε βγήκε ακόμα. Λοιπόν, μέσα στον κυκλώνα, στο μάτι, έχει άπνοια, τέλεια άπνοια. Αλλά πώς θα βγεις από κει πέρα, απ' τον κυκλώνα; Και πού θα την πάει αυτήν την άπνοια, από πού θα την σπάσει να μην πέσει ο αέρας; Και κει βλέπεις πλοία στον αέρα, ψάρια στον αέρα, ξύλα αιωρούμενα, φίδια... Μιλάω για κυκλώνες και όχι για τους ανεμοστρόβιλους, τους ανεμορούφαλους της στεριάς.
-- Και, Φάτα Μοργκάνα;
-- Φάτα Μοργκάνα είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στη Σικελία, στο στενό, ή στη Νάπολη απόξω, νύχτα, τρεις η ώρα, και παρουσιάζει τρεις γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Μετά σβήνει. Κρατά ένα δυο λεπτά, τρεις η ώρα τη νύχτα, πάντα την ίδια εποχή. Καμιά φορά μπορεί να είναι και ηλιακό φαινόμενο και να το βαστάει κάποιο σύννεφο και το παρουσιάζει μετά. Να, κάνει μια αποθήκευση αυτού.
-- Εσύ το είδες αυτό το φαινόμενο;
-- Δύο φορές.
-- Μη μου πεις... Έχουνε σχήμα; Πώς είναι;
-- Έχουνε σχήμα, κανονικό σχήμα, με τα πέπλα τους, τα μαλλιά τους, λυσίκομες, σε ανατριχιάζει αυτό το φαινόμενο.
-- Αλήθεια, με συγχωρείς που σε ξαναρωτάω, το 'χεις δει εσύ αυτό το θέαμα με τα μάτια σου;
-- Ναι, βρε παιδάκι μου, πολλές φορές. Αυτό το θέαμα μάλιστα το είδα, την πρώτη φορά, με έναν Καραντώνη. Αυτός με φώναξε. "Δεν ξέρω τίποτα", μου λέει. Ξάδερφος πρώτος του Αντρέα του ύπαρχου στο καράβι. Αλλά αντικατοπτρισμούς έχω δει πολλές φορές. Έχω δει το Αλγέρι και μετά τους μιναρέδες του στην Ερυθρά. Και λες, αυτό δεν είναι Κάιρο, Αλεξάνδρεια, είναι τ' Αλγέρι, που το ξέρεις. Γιατί μπαίνοντας μετά στο παλιό ντοκ, βλέπεις τι έχει, πόσα φανάρια κλπ.

Παρακάτω αντιγράφω από την ιστοσελίδα ortsa.gr απόσπασμα άρθρου για τον Καββαδία όπου η Μαρίζα Κωχ αφηγείται τις στγμές και το περιβάλλον στο οποίο εμπνέυστηκε τις μουσικές για την μελοποίηση των ποιημάτων του:

Με ό,τι κι αν ταξιδεύεις στη θάλασσα, με φορτηγό πλοίο, με «τ’ άρμενο το γοργοθάλασσο», με ένα καΐκι ή μια ταπεινή βάρκα, η θάλασσα είναι η ίδια. Μπορεί πάντα να γίνει σκληρή: «Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται, σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού». Μπορεί, όμως, να είναι ήρεμη και ρομαντική: «Με του καπετάνιου την μιγάδα, μάθημα πορείας νυχτερινό».Οι τρικυμίες, πάντως, είναι που αφήνουν τις έντονες μνήμες, γιατί ανταριάζουν τις ψυχές και το μυαλό. Οξύνουν τις αισθήσεις κι όταν περάσουν, αφήνουν το λιθαράκι τους σε κάθε βιωματικό οικοδόμημα. «Πάει κι αυτό κι επιβιώσαμε». Όταν η θάλασσα αγριεύει, παιδεύει και τσακίζει. Όσοι την αγαπούν, τη συγχωρούν και ξαναγυρίζουν κοντά της.
Μια τρικυμία ήταν η αφορμή να μελοποιήσει η Μαρίζα Κωχ στίχους του Καββαδία. Θυμάται τη στιγμή και, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ. «Γνώριζα τα ποιήματα του Καββαδία και τ’ αγαπούσα πολύ. Όσα μου διηγήθηκε, όμως, ο καλός του φίλος, μου θέρμαναν ιδιαίτερα την αγάπη αυτή. Και κάποτε έζησα στιγμές μαγευτικές κι εξωτικές, έτσι όπως μόνο ο Καββαδίας μπορούσε να τις περιγράψει σε μια εικόνα. Πριν από χρόνια, βρέθηκα προσκεκλημένη στην Καρδαμύλη της Μάνης, σ’ ένα πυργόσπιτο επάνω στον κάβο. Μια νύχτα ενώθηκε η θάλασσα με τον ουρανό σε μια φοβερή τρικυμία. Τα κύματα σκέπαζαν το πυργάκι και πέρναγαν ως την άλλη πλευρά του κάβου. Τα τζάμια έσπαγαν μέσα σε μια αγριάδα, που νόμιζες ότι κι ο Ταΰγετος θα χιμούσε στο πυργάκι με τον ίδιο τρόπο, που του ορμούσε κι η θάλασσα. Αισθάνθηκα ναυαγός επάνω σε σχεδία. Και τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα ποιήματα του Καββαδία, που ήξερα κι αγαπούσα. ?νοιξα τα τζάμια κάποιου δωματίου που δεν είχαν σπάσει, έσκυψα έξω και άρχισα να τραγουδάω όσα θυμόμουν. Στην ουσία τραγουδούσα τη μελωδία, που νόμιζα ότι «περιείχαν». Με το ξημέρωμα γαλήνεψε ο καιρός. Σημείωσα τις μελωδίες, που είχα συγκροτήσει και τώρα βρίσκονται στη συλλογή του δίσκου με το «Πούσι» και το «Fata Morgana».

...

Let it Fall

"Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
κι μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία..."

Οδυσσέας Ελύτης

...αν είναι σοφός ο χρόνος

για σήμερα... μια αίσθηση περισσότερο...

Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χί-
μαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Που είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυο-
σμαρίνια
- Μα που γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σού 'λεγα να μετράς μέσ' στο γδυτό νερό τις φωτεινές του
μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.
Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μέσ' στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα που γύριζες
Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα
βότσαλα
Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομα του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκκαλο άλλο
καλοκαίρι
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
Η για να πας καβάλα στο μαϊστρο
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

Οδυσσέας Ελύτης

Τα σταφυλάκια! :)

Από την στιγμή που άκουσα τα Σταφυλάκια, ήθελα να σας ευχηθώ Όμορφο Φθινόπωρο υπό τους ήχους τους…
Τι ήχο κάνουν τα σταφυλάκια; Ε ξέρω και γω; Χρατς χρουτς; Όχι, το χαρτί που σκίζεται κάνει έτσι
και το σώμα που ξύνεται :p
να κάνουν τρακ τρουκ; Στρακαστρούκα είναι; Δεν είναι.. ούτε ζάρια από το τάβλι του αποπάνω που του ήρθε η όρεξη μεσημεριάτικα είναι..
κρακ; Όχι..
κρανκ.. χμμ
λοιπόν κάνουνε κάπως σαν τρανκ κρανκ χρανκ γνιαμ μμμμ… χαχαχα
ελάτε βρε παιδιά… θυμήθηκα τα νιάτα μου τώρα, κάτι καλοκαίρια γύρω στα 14 μπορεί 13.. τέτοιες μέρες ακριβώς ήταν, οι διακοπές μόλις είχαν τελειώσει (φίλε, τρίμηνες, το διανοήσαι;;) κι εγώ περίμενα πώς και τι να ξεκινήσουν τα σχολεία, καθόλου μην το γελάς, βαριόμουν απίστευτα τέτοια εποχή και είχα μεγάλη αγωνία να δω την καινούρια τάξη, τους καθηγητές και να αρχίσω να σημειώνω μέσα στα καινούρια βιβλία.. κυρίως αυτό με τα βιβλία πολύ το είχα, τα καλοκαίρια καθόμουν τα μεσημέρια στην πιο δροσερή γωνιά του σπιτιού στο χωριό και διάβαζα τα άγνωστα ακόμα βιβλία, τα γεμάτα με τις γνώσεις που υποτίθεται πως κάποιοι είχαν αποφασίσει πως την χρονιά που έρχεται είναι η κατάλληλη περίοδος να πάρω… όχι που θα τους περίμενα!.. τα έβρισκα από τα μεγαλύτερα παιδιά, σαν το λαγωνικό τα αναζητούσα, δανειζόμουν κανά δυο από το καθένα, επέλεγα με βάση τα αγαπημένα μαθήματα και τα πιο ελκυστικά εξώφυλλα.. πριν φύγω όμως τα επέστρεφα, κυρία! Για αυτό σου λέω πως αυτές οι μέρες δεν πέρναγαν με τίποτα… και πόσο να καμαρώσεις την σάκα και τα μολύβια; Στο τέλος θα τα κατσιάσεις!!!
Αλλά αντί άλλων λέω πάλ! Ε καλά δεν πειράζει!

Που λέτε στο σπίτι υπήρχε ένας χόρος ιδιωτικός… αλλά όλων μας!!! Ε γίνεται, πώς; Ο χόρος ήταν ιδιωτικός από την στιγμή που θα τον καταλάμβανες.. κι εγώ τον καταλάμβανα από το πρωί! Περνούσα πάρα πολλές ώρες εκεί ιδίως τις περιόδους που δεν είχα σχολείο..
Ήταν ένα μικρό δωμάτιο, πολύ μικρό, με μια ντουλάπα, μια βιβλιοθήκη πολύ όμορφη, πιο όμορφη από αυτήν που είχαμε στο κυρίως σπίτι αλλά πιο μικρή, ένα τεράστιο παλιό κρεβάτι σκαλιστό κι ένα έπιπλο θα το έλεγες τραπέζι-ντουλάπι-γραφείο που το είχα γεμίσει με πράγματά μου… αυτά είχε το μικρό δωμάτιο στην ταράτσα του σπιτιού μας όπου τα καμιά τριανταπενταριά λούτρινα κουκλάκια μου συμβίωναν αρμονικότατα με μια κυνηγετική καραμπίνα!! Αυτά και μια τηλεόραση ακόμα! στη δεκαετία του 90 βρισκόμαστε, αλίμονο!
Α ναι κάπου εδώ ήθελα να καταλήξω..
Το πρόγραμμα λοιπόν τις μέρες εκείνες, εκείνης της χρονιάς είχε παιδικά σε παράλληλο ζάπινγκ με ενημέρωση! Μη γελάς μωρέ! :p μετά από λίγο, μικρό σπίτι στο λιβάδι (το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν αυτό!) στο καπάκι ένα μεταγλωττισμένο μεξικάνικο που το έλεγαν καρουζέλ (πολύ γέλιο, εννοείται με δόσεις συγκινητικού μελό!) το απομεσήμερο ελληνικές ταινίες.. Ξανθόπουλο και Βούρτση στάνταρ στα κρατικά – κωμωδίες στα ιδιωτικά.. και προς το απογευματάκι Ρόδες τσάντες και κοπάνες (νομίζω είναι κάμποσα αυτά) και γενικώς βιντεοταινίες με Ψάλτη, Μουστάκα, Βουτσά κτλ
Κάπου εκεί λοιπόν – κρίνω σήμερα πιο πολύ από ενοχές και λιγότερο από πείνα! :p – κατέβαινα στην κουζίνα και επέστρεφα με μια τεράστια γαβάθα ξέχειλη με τραγανές ρώγες παγωμένο σταφύλι! Αχχχ!!! Και δώστου τα τρανκ κρανκ χρανκ γνιαμ μμμμ που λέγαμε, μπροστά στην τηλεόραση!!

Πάντως το δειλινό με έβρισκε βυθισμένη σε μια απίστευτη ευδαιμονία – χαλάρωση – μεθυσμένη διάθεση.. εντελώς αλλού…
Έφταιγαν τα σταφύλια ή η υπερβολική τηλεοπτική έκθεση.. δεν ξέρω να σας το πω…
Ίσως να ήταν η αλλαγή της εποχής.. η γλυκιά αναμονή, εκείνο το μυρωμένο αεράκι, τα καινούρια χρώματα σε ουρανό και γη, η ήρεμη συντροφιά του πατέρα ως αργά τη νύχτα, τα επόμενα σταφυλάκια που τα κέρναγε εκείνος, η φωνή του, η γεμάτη ησυχία της φθινοπωρινής νύχτας…

Και τα έγραψα αυτά.. έτσι, γιατί μου ήρθε.. για να πάρω φόρα για μια ανάρτηση που ξεκίνησα να φτιάχνω εχθές και τη έχω ήδη χαρίσει σε έναν άνθρωπο από αυτούς που κρατάς φυλαγμένους στην καρδιά και ζωγραφίζουν με ζάχαρη όλα σου τα χαμόγελα σαν τους θυμάσαι.. από αυτούς που σε κάνουν να περιμένεις τον Χειμώνα χωρίς να φοβάσαι.. πως θα σου λείψει η ζεστασιά… για να μην αφήσω άδεια την αναμονή…

Σ’ ευχαριστώ…
που είσαι Εσύ!

Το επόμενο για σένα..
πώς αλλιώς;
:)





Α! και κάτι ακόμα.. οι καρδιές είναι σαν τα σταφυλάκια.. τόσες ρώγες, όλες ζουμερές!!!
καμία σχέση με την αγκινάρα, είναι ανθός της Άνοιξης αυτές :p

Full Moon and empty arms

Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;

Δεν θέλω.. να πλυθώ, να ντυθώ, να βαφτώ, να βάλω κοσμήματα, άρωμα και χαμόγελο φωτεινό.. από τα υποθηκευμένα..
Να τραγουδήσω, να χορέψω, να διασκεδάσω, να γελάσω, να χαιρετήσω, να κουβεντιάσω, να ζήσω στιγμές.. από τις κλεμμένες..
Δεν θέλω.

Είναι τόσο κακό;

Μετάληψη

Η διαδρομή στον φιδωτό αγροτικό δρόμο την είχε στεγνώσει. Με το παλιό citroen του θείου της που το δανείστηκε για μια σύντομη πρωινή εξόρμηση στις γύρω παραλίες να αγκομαχάει, η Λίνα άρχισε να γυρίζει τη βελόνα του ραδιοφώνου αναζητώντας κάποια μελωδία να καλύψει την εκκοφαντική σιωπή του τοπίου και όχι τα αποτρόπαια τριξίματα της μηχανής, δεν ήταν αυτά που της προκαλούσαν δέος, έναν φόβο που δεν είχε το κουράγιο να διαχειριστεί. Είχε ήδη μεταμορφωθεί σε εκείνο το μικρό κορίτσι που απομονωνόταν από τον κόσμο να εξερευνήσει τα βράχια, τις πεζούλες, τα βάτα, τη γη, μια γη διόλου φιλική, που σε κάθε άγγιγμα σου έδειχνε τα δόντια της, δόντια γιομάτος ήταν εκείνος ο τόπος και νύχια μονίμως σε κοινή θέα, σαν ένας δράκος σε νάρκη θερινή που η αιώνια απάθεια μιας δύναμης κρυφής σε προκαλούσε να την φανερώσεις, να σώσεις την επόμενη απρόβλεπτη στιγμή. Την προκαλούσε τη Λίνα αυτός ο τόπος, μονάχα συνειδητοποιούσε τώρα πόσο πιο εύκολες είναι οι προκλήσεις όταν είσαι παιδί, ένα παιχνίδι ακόμα. Μα τούτη η βόλτα είχε εξελιχθεί σε κάτι το απόκοσμο, κάτι μακριά από το εδώ, κυρίως μακριά από το τώρα, σαν κάτι το άχρονο που μόλις θα ολοκληρωνόταν δεν θα υπήρχε πια θέση στη μνήμη της να το εντάξει. Αυτή ήταν η ρίζα του φόβου της, η φύση του αντιπάλου της ήταν ακατάληπτη για τα ανθρώπινα μέτρα, ο χρόνος αιωρούνταν γύρω της αμετάβλητος, το προαιώνιο ρολόι στεκόταν πάνω από όλα και τα πλημμύριζε με στασιμότητα, οι δείχτες του μύθος, η κίνησή του ψέμα, ο χώρος ανίσκιωτος και παραδομένος σε μια βουβή και αόρατη φθορά.
Κι εκείνη οδηγούσε τον εαυτό της όλο και πιο βαθιά σε εκείνη την φαινομενικά νεκρή μα θερμή σαν κόλαση αγκαλιά με ελιγμούς φιδωτούς, παράλληλους με εκείνους που διέγραφε ο ιδρώτας στην παγωμένη της ραχοκοκαλιά, η ανάσα του δράκου διέσχιζε βαρυγκωμόντας το ανοιχτό παράθυρο κι έσμιγε με την δική της σε ένα βεβιασμένο ξέπνοο φιλί. Να αναρωτιόταν τώρα το γιατί, τι γύρευε εκεί, να το αναρωτιόταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή και θα έπαιρνε την απάντηση που πάντα ζητούσε, εκείνη την μοναδική αλήθεια που απαντούσε το νόημα της ύπαρξής της, το νόημα σε ό,τι ήταν και σε ό,τι ακόμα δεν ήταν και στη μοίρα της να γίνει χρωστούσε. Όμως δεν ρώτησε και η στιγμή χάθηκε, γλίστρησε στο καλάθι των εμπειριών που δεν γνωρίζεις ποτέ αρκετά πώς μοιάζουν γιατί εκείνες ξυπνούν πριν ακόμα και από την ανατολή για να τραβήξουν για τα λατομεία του υποσυνείδητου κι ολημερίς κοπιάζουν εκεί κι επιστρέφουν σε σένα αργά τη νύχτα αφού έχεις ήδη αποκοιμηθεί και μόνο τις βλέπεις εσύ στα όνειρά σου τις ώρες που ξεδίνουν και διασκεδάζουν πάντοτε μασκαρεμένες σε κάτι άλλο από το πρόσωπο που είχαν σαν γεννήθηκαν.
Τα μάτια της την πονούσαν, σε κάθε κίνηση των βλεφάρων της την έτσουζαν.. άφησε το αυτοκίνητο στον ίσκιο που σχημάτιζε με το σώμα του ένα μονάχο, γερασμένο αρμιρίκι, το πρώτο δέντρο που αντίκρισαν τα μάτια της από την στιγμή που έστριψε το τιμόνι μακριά από τον δρόμο της δεμοσιάς.. τα μοναδικό που θα αντίκριζε έως ότου τούτες οι στιγμές οι κενές πορείας θα ξανάμπαιναν πάλι σε τροχιά.
Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και βρόντηξε πίσω της την πόρτα σαν να ήθελε να την σπάσει την σιωπή που την απειλούσε, να άκουγε κάποιον, κάτι, να της φώναζε Σιγά! Μα ο θρασύς ήχος αγνοήθηκε, ντροπή και αμηχανία άπλωσαν ολόγυρα τα πλοκάμια της πιο αξιοθρήνητης απελπισίας.
Μπροστά της απλωνόταν η παραλία με τα τεράστια κατάλευκα βότσαλα. Όλα τα σπίτια του χωριού φιλοξενούσαν κάμποσα από αυτά, σε άλλα τα χρώματα που με φροντίδα τα γιόμισαν χέρια παιδικά ανταγωνίζονταν σε ομορφιά τις γλάστρες με τα περιποιημένα λουλούδια στα περβάζια των σπιτιών και άλλα έτσι ολόλευκα συγκρατούσαν τις πόρτες και τα παραθυρόφυλλα από τους απρόβλεπτους μα πάντα καλοδεχούμενους ανέμους των απομεσήμερων.
Η σκέψη της αφέθηκε να πλανηθεί πάνω από την κούνια στο ανατολικό μπαλκόνι, όπου περνούσε τα μεσημέρια της με ένα βιβλία στα χέρια και συντροφιά τις νότες των τζιτζικιών, ποτήρια με δροσερό νερό και χρωματιστούς πεντάγλυκους χυμούς παρέλασαν μπροστά από τα μάτια της κι εκείνη κόντεψε να γονατίσει πρωτού φτάσει στα μισά του δρόμου για το πρώτο κύμα της ακρογιαλιάς.

Όσο συνειδητοποιούσε το περιβάλλον της τόσο πιο πολύ φοβόταν. Μα δεν γύριζε να κοιτάξει πίσω της, να μπει στο αυτοκίνητο και να διανύσει τα ελάχιστα χιλιόμετρα που την χώριζαν από τον κόσμο.. μα ποιος ήταν αληθινά ο κόσμος της; ο κόσμος της στιγμής της της ασκούσε μια τέτοια έλξη που είχε γίνει το ίδιο το δέρμα της. Τελικά η απόσταση δεν είχε απολύτως καμία σημασία σε αυτή την γωνιά της γης. Η Λίνα γνώριζε με απόλυτη βεβαιότητα πως ήταν αδύνατον να συναντήσει οποιαδήποτε μορφή ζωής. Μόνο η καρδιά της θάλασσας παλλόταν τώρα ακριβώς μπροστά της. Πέταξε τα ρούχα της και όρμησε στα κρυστάλλινα νερά, να δροσίσει τα πόδια της που την έκαιγαν από τη διαδρομή πάνω στην πέτρα, με βήματα προσεκτικά προσπέρασε τα εμπόδια που στέκονταν βράχοι ακλόνητοι από τη μανία της θάλασσας και την αλμύρα των φιλιών της, και μόλις η θάλασσα την τύλιξε ως τη μέση, βυθίστηκε ολόκληρη στην απέραντη αγκαλιά της, βυθίστηκε για ώρα, να μην βλέπει φως, το φως να μην την βλέπει, να κρυφτεί, να χαθεί, να φτάσει το βυθό της και να μείνει εκεί. Σαν αναδύθηκε ξέπνοη, στο μάτι του ήλιου διάβασε από την αρχή τη ζωή, κράτησε την εικόνα και με μάτια κλειστά συνέχισε να κολυμπάει… ώσπου έφτασε κάτω από τον μεγάλο βράχο που τα αδέρφια της πριν χρόνια σκαρφάλωναν μονάχα για την χαρά μιας βουτιάς κι έπειτα ξανά και ξανά, βουτιές που η ίδια δεν τόλμησε ποτέ να κάνει.. κείνη κολυμπούσε ως εκείνο το σημείο και χαιρόταν τα παγωμένα νερά. Κάτω από το βράχο υπήρχε μια σπηλιά από όπου έβγαιναν γλυκά κρύα νερά και μόλις πλησίαζες ήταν τόσο έντονη η αντίθεση της θερμοκρασίας που οι πιο πολλοί κολυμπούσαν μακριά. Δεν φαινόταν η σπηλιά, όμως από διηγήσεις ήξερε πως αν βυθιζόσουν, χρειαζόσουν μονάχα μια μεγάλη ανάσα για να βγεις στην άλλη μεριά, ποτέ δεν το είχε δοκιμάσει, στάθηκε εκεί για μια στιγμή και σκέφτηκε να επιστρέψει με παρέα κάποια άλλη στιγμή, μα την μοναδική παρέα που ήθελε την είχε πάντα κοντά της. Κολυμπάμε;
Δεν πίστευε πως θα τα κατάφερνε, μια προσπάθεια ίσα για να δει πως ήταν αδύνατον, έτσι ξεκίνησε… ώσπου έφτασε να νιώθει το ξέφωτο να την καλεί όλο και πιο βαθιά και με την καρδιά της σαν τρελή να χτυπά, την αναπνοή της κομμένη βγήκε στου βουνού την κοιλιά, τα νερά ήταν ρηχά, απίστευτα γαλανά, ζωγραφιστά από τους ιριδισμούς του φωτός που έμπαινε από παντού και από πουθενά, πλησίασε στον βράχο, κουλουριάστηκε μισή βυθισμένη στο νερό μισή λουσμένη στο φως. Φοβόταν. Όχι αν θα καταφέρει τον γυρισμό.. φοβόταν τον χρόνο που δεν υπήρχε, φοβόταν πως του ήλιου το φως δεν θα λιγόστευε, πως δεν θα της φανέρωνε τον χρόνο που περνούσε, πως θα την κατάπινε η άχρονη δίνη της απόλυτης ευδαιμονίας, μιας γοητείας που η ψυχή της ρουφούσε με μανία και την έκανε να νιώθει πως την πρόδιδε.

Και άλλη επιλογή εκεί που έφτασε δεν είχε, και αφέθηκε, να μεταλάβει για εκείνην λαχτάρα, ανάσα, φως, χάδι, δροσιά, να βαπτιστεί σε δάκρυα λυτρωτικά..
και προσευχήθηκε, στη γη που ανάσαινε, τη θάλασσα που την προστάτευε, στις νεράιδες, στο φιλί του…

Να τα παίζαμε, Μακάρι!

Το επόμενο διάστημα θα λείψω.. δεν ξέρω ποιοι ακριβώς θα είναι οι ρυθμοί μου κι έτσι δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μπορώ να είμαι και εδώ.
Δεν θέλω να νομίσετε πως σας παραμελώ :)
Γι αυτό σας αφήνω μερικά αγαπημένα τραγουδάκια για να «τα λέμε» όποτε θέλουμε, μέσα από αυτά…
Ό,τι θα ήθελα να πω λίγο πολύ θα το βρείτε στους στίχους :)))
Φιλική συμβουλή: ακούγονται πολύ δυνατά!!!
Μα δεν κάνει να τα λέω όλα εγώ πια! :p

Όσοι φύγετε για τις διακοπές σας όσο θα λείψω, ένα μην ξεχάσετε:
Αφήστε τα όλα πίσω! Τα του νου κλειδώστε τα στο σπίτι, πουθενά δεν θα πάνε, σας το υπόσχομαι :)
Γεμίστε την βαλίτσα σας με όνειρα και χαρείτε τη ζωή και τη φύση, ξέγνοιαστα.. όπως τα παιδιά!!!
Να φροντίζετε τους εαυτούς σας και να γελάτε!

Πολλά φιλιά!

Και τώρα; Και πάντα!

...
-Και τί μπορεί να μιλήσει τώρα;
-Η Αλήθεια..

μάτια μου, η δική μας αλήθεια
θα έχει τη φωνή σου
θα παίρνει την αναπνοή μου
θα επαληθεύεται στο φιλί μας...

Στο φιλί μας.


22/7/κάθε χρονιάς










Σ' αγαπώ...

Σ' αγαπώ, δε μπορώ
τίποτ' άλλο να πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου 'δώ
με λαχτάρα σκορπώ
το πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ω! Μελίσσι μου! Πιές
απ' αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου, να!
στα προσφέρω δετά
για να γύρεις γλυκά
το κεφάλι

Κι η καρδιά μου σκιρτά,
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ,
σβήσ' τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ' αγροικώ
να κυλά στο ρυθμό
της καρδιάς σου...

Σ' αγαπώ, τί μπορώ,
ακριβέ, να σου πώ
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;


Μυρτιώτισσα

PhotoMima!

Λοιπόν σήμερα ήθελα να σας μιλήσω για την χθεσινή βραδιά που ξεκίνησε ως διασκέδαση πλάι στη θάλασσα με ζωντανή μουσική και κατέληξε karaoke night!
Έπειτα σκεφτόμουν τα τραγούδια που εκτέλεσα με αμφότερες τις σημασίες της λέξεως κυριολεκτικές :) και θυμήθηκα την παρακάτω φωτογραφία και είπα τελικά να παίξουμε λιγάκι!!!
Αλλά τα υπόλοιπα τραγουδάκια δεν ήταν πολύ εύκολο να απεικονισθούν κι εγώ είμαι βιαστική! Αυτό όμως είναι ευκολάκι!
Όποιος λοιπόν βρει πρώτος για ποιο τραγούδι πρόκειται, θα του το κεράσω!!!
Το παιχνιδάκι μπορείτε να το συνεχίσετε όλοι σας, προσωπικά θα ήθελα να το δω από όλους όσους περάσετε να σχολιάσετε :)
Κανόνες δεν έχει, παρά μόνο να απεικονίσετε ένα ή περισσότερα τραγούδια μόνο με φωτογραφίες – όσες νομίζετε εσείς - και να αφήσετε τους αναγνώστες σας να μαντέψουν.. αν θέλετε να δώσετε παραπάνω βοήθεια με οποιαδήποτε μορφή, δώστε τη, αλλά όχι σπουδαία πράγματα για να έχει σασπένς!!!
Λοιπόν το δικό μου τραγουδάκι απεικονίζεται ως εξής:

Καλές μαντεψειές!!! ;)

Υ.γ. Αν προκύψει ανάγκη θα δωθούν μικρά tips, δεν είμαι και τόσο αυστηρή :)

***update τις 20ης Ιουλίου περί την 12ην μεσημβρινήν...

Καλημέρα! Λοιπόν με έχετε πεθάνει στο γέλιο!!! Για να γλιτώσω τον ψυχίατρο θα ήθελα να μου πείτε τί βλέπετε στο δρόμο παρκαρισμένο.. όχι γιατί αν θα μου πείτε αυτοκίνητα, δεν θα ψάξω οφθαλμίατρο, ψυχίατρο θα αναζητήσω κανονικότατα! :)))
Τελικά ευκολάκι δεν ήταν, μάλλον το νόμισα επειδή το ήξερα.. συγκρατήθηκα κιόλας με τις φωτογραφίες επειδή νόμιζα πως θα το βρίσκατε στο πρώτο σχόλιο :p
Δεν φταίτε, το τραγούδι δεν πρέπει να είναι και πολύ γνωστό…
Αλλά και με τι να έπαιζα; Οι εναλλακτικές μου ήταν:
Αυτός ο άνθρωπος-Σακελλαρίου.. ε συγνώμη αλλά αυτό δεν απεικονίζεται!
Αυτός που περιμένω-Βίσση.. το τραγούδι έχει πολλές εικόνες αλλά όχι στον τίτλο.. την παντομίμα την παίζεις με τον τίτλο.. όταν απελπιστείς προχωράς στα ενδότερα!
Τέλος, η Φωτοβολίδα του Περίδη, που μου φάνηκε βαρετό για το παιχνίδι, πάντα με τον όρο του τίτλου… ε και κατέληξα κι εγώ σε αυτό, το κομμάτι είναι σουρεαλιστικό, το λες και αστείο το λες και ψαγμένο, αν θες το λες και παιδικό, πάντως οι εικόνες του είναι αποκαλυπτικές… τα κρατάτε αυτά; για να βοηθήσω τα λέω :)
Επόμενη photo λοιπόν… η οποία αντικαθιστά την προηγούμενη πλήρως! για να μην μπερδεύεστε με τις αγορές και τις γειτονιές, κάτι λιγότερο πολύβουο! :)

Κι επειδή το βλέπω να μην ανακηρύσσω νικητή :p και επειδή τι είπαμε πιο πάνω πως κάνεις όταν απελπιστείς;; :pp
σας αφήνω και άλλη μία από τα ενδότερα των στίχων (περίπου)






Άντε, μέχρι το βράδυ… μετά το κομματάκι θα κεραστεί στα κορίτσια μου!!!

Φιλώ σας!

Update 2ο και τελευταίο, της ιδίας, περί την 10ην βραδινή!

And the Winner of PhotoMima 2010 is…

taram... taram…

Ο Νικόλας!!!

Ο πρώτος γριφολύτης και μουσικογνώστης της ελληνικής μπλογκόσφαιρας!!!
Μια ιστορική συμμετοχή που ήδη κατεχωρήθη με χρυσά γράμματα στην ιστορία του νεοσύστατου θεσμού μας!
Ο Νικόλας έχει συμμετάσχει με μεγάλη επιτυχία σε ένα πλήθος γριφοδιαγωνισμών και μετράει στο ενεργητικό του τις περισσότερες νίκες παγκοσμίως από συστάσεως των blogs απανταχού της οικουμένης!
Η συμμετοχή του τιμά τον θεσμό μας και του προσδίδει την αίγλη που νομίζω πως του αξίζει!!!
Νικόλα μου σε ευχαριστώ!
Τα θερμά μου συγχαρητήρια!!!

Το τουμπερλέκι σου και στη σκηνή!
Εμείς οι άλλοι στο χορό! :)






Φυσικά υπάρχουν βραβεία και για τις υπόλοιπες συμμετοχές,
τις νεαρές ελπίδες μας!!!

Αυτό για την meggie (ξέρω πως σου αρέσει! :)






Για την Ναϊάδα (επειδή τόσο κοντά σου ένιωσα :)






Για την elpenor (Αλ χαλάλι σου! :p)






Με όλη την αγάπη μου!!!

Η μικρή μας γιορτούλα μόλις έλαβε τέλος..
Και εις άλλα με υγεία!

Καληνύχτα σας! :)

Τυφλόμυγα

Έλα πουλί μου, γυναίκα είσαι, τι δεν καταλαβαίνεις;
Αυτό μου το είπε ένας φίλος από εδώ
Και μια φίλη χθες βράδυ μου είπε πως οι άντρες φοβούνται την δέσμευση και δεν πρέπει να τους αιφνιδιάζεις και πως πρέπει να τους αφήνεις πρωτοβουλίες…
Ναι αλλά κι εκείνοι πρέπει να τις παίρνουν, της λέω εγώ
Και γενικά, πολύ «γυναικεία» μου φαίνονται εμένα όλα αυτά…
Και στο κάτω κάτω, ποιος είπε πως η γυναίκα δεν φοβάται;
Πού το έχουμε δει γραμμένο αυτό; το λέει κάπου;
Και είναι μερικές φορές, ίσως μία φορά, μία φορά στην ζωή του καθένα
Που δεν είσαι άντρας
Ούτε γυναίκα
Που είσαι απλώς μια ψυχή.. που έχοντας εντοπίσει μια άλλη ψυχή
-γνώριμη πολύ
θέλεις να την φτάσεις, να μην την χάσεις από τα μάτια σου
και γι αυτόν τον λόγο τρέχεις με τα μάτια κλειστά!!!
Και δε σε νοιάζει..
Σε ένα παιχνίδι που λέγεται Τυφλόμυγα :)
Ψέματα.. σε ένα παιχνίδι που λέγεται Έρωτας!
Και που μάλλον δεν παίζεται απλά
Αλλά κι αν έχω παίξει παιχνίδια σε αυτή τη ζωή, αυτούς τους κανόνες
πουθενά δεν τους βρήκα γραμμένους
Βρήκα το Ιερό μου Δισκοπότηρο κι εγώ..
Πειράζει να πάρω το σπαθί μου, να ανέβω στο άλογο και να βγω προς αναζήτηση;
Ή δεν κάνει που είμαι γυναίκα;;
Αναζητούνται Οδηγίες προς επιπόλαιους λοιπόν!
-ναι, σωστά κατάλαβες, αυτή είμαι εγώ!
Το μαντήλι μένει στα μάτια ή το βγάζουμε;
Κι αν είναι απαραίτητο το μαντήλι στο παιχνίδι αυτό, που η αφελής έτσι νόμιζα,
μήπως να το φορέσω στο άμοιρο το ζωντανό.. δεν θα ήταν όμως, ακόμα πιο επικίνδυνο τότε;
Τι λέτε;
Αυτά… μέχρι και για την ερμηνεία, αντρική φωνή επέλεξα, τι τα θέλεις;

Καλημέρα σας!

Μάνος Χατζιδάκις: Ο Μεγάλος Ερωτικός

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925 στην Ξάνθη, μια ακριτική καπνοπαραγωγική πόλη της Ελλάδας. Ο πατέρας του, Γεώργιος Χατζιδάκις, καταγόταν από τη Μύρθιο Ρεθύμνου και ήταν δικηγόρος. Η μητέρα του, Αλίκη (Βασιλική), το γένος Αρβανιτίδου καταγόταν από την Αδριανούπολη. «Από την μητέρα μου», όπως έλεγε ο ίδιος, «κληρονόμησα όλους τους γρίφους που από παιδί μ' απασχολούν και μέχρι σήμερα κάνω προσπάθειες να τους λύσω. Χωρίς τους γρίφους της δεν θα 'μουν ποιητής...».





Από την ηλικία των τεσσάρων ετών αρχίζει τα πρώτα μαθήματα πιάνου, με δασκάλα την Αλτουνιάν, γνωστή μουσικό της Ξάνθης, αρμενικής καταγωγής. Μάθαινε επίσης, βιολί και ακορντεόν. Το 1932, η μητέρα και τα δύο παιδιά, ο Μάνος και η Μιράντα, εγκαθίστανται οριστικά στην Αθήνα και οι γονείς χωρίζουν. Το 1938 ο πατέρας του σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα ενώ ταξίδευε για το Μιλάνο. Το γεγονός αυτό καθώς και η έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κατέστρεψαν οικονομικά την οικογένεια. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της απελευθέρωσης, εργάζεται ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά, παγοπώλης, εργάτης στο εργοστάσιο ζυθοποιίας του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοοικονόμου, βοηθός νοσοκόμος στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Συγχρόνως αρχίζει ανώτερα θεωρητικά μαθήματα μουσικής με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της ελληνικής εθνικής μουσικής σχολής. Αρχίζει επίσης σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (σπουδές που ποτέ δεν ολοκλήρωσε), ενώ παράλληλα γαλουχείται από καλλιτέχνες και διανοούμενους (Γκάτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Τσαρούχης, Σικελιανός) της γενιάς του μεσοπολέμου, οι οποίοι θα συμβάλλουν ουσιαστικά στη διαμόρφωση των προσανατολισμών και της σκέψης του. Ο Νίκος Γκάτσος, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1943, θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, ο μεγάλος δάσκαλος και ο ακριβός του φίλος.





Η πρώτη του εμφάνιση ως συνθέτη στο μουσικό ορίζοντα της χώρας γίνεται το 1944 με τον Τελευταίο Ασπροκόρακα του Αλέξη Σολωμού, στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, θέλοντας να γίνει ηθοποιός, αλλά ο Κουν θα τον αποτρέψει. Μέσα από τη γόνιμη συνεργασία του, ως συνθέτη πια, με το Θέατρο Τέχνης που θα διαρκέσει δεκαπέντε χρόνια, θα γράψει μουσική για πολλά έργα του σύγχρονου θεατρικού ρεπερτορίου: Γυάλινος Κόσμος (Τ. Ουίλιαμς, 1946), Αντιγόνη (Ζ. Ανουίγ, 1947), Ματωμένος Γάμος (Φ. Γ. Λόρκα, 1948), Όλα τα Παιδιά του Θεού έχουν Φτερά (E. Ο' Νηλ, 1948), Λεωφορείον ο Πόθος (Τ. Ουίλλιαμς, 1948), Ο θάνατος του Εμποράκου (Α. Μίλερ, 1949) κ.ά.

Με το τέλος της γερμανικής κατοχής, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη τολμάει πρώτη να του αναθέσει να συνθέσει μουσική για τον Αγαμέμνονα και τις Χοηφόρες (1950) από την Ορέστεια του Αισχύλου. Μέχρι τότε την μουσική επένδυση των αρχαίων τραγωδιών την ανέθεταν σε ακαδημαϊκούς συνθέτες. Την ίδια περίοδο συνεργάζεται με τον μεγάλο ποιητή Άγγελο Σικελιανό για να συνθέσει τη μουσική στην τελευταία του τραγωδία Ιπποκράτης, ενώ η έγκυρη μουσικοκριτικός Σοφία Σπανούδη γράφει ήδη ένθερμα άρθρα για το έργο του.





Το 1945, στο θεατρικό έργο του Ευγένιου Ο' Νηλ Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, γνωρίζει τη Μελίνα Μερκούρη που υποδύεται τη Λαβίνια, κατοπινή συνεργάτιδα και αγαπημένη του φίλη.
Η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο πραγματοποιείται το 1946 για την ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι, ενώ ένα χρόνο αργότερα αρχίζει να γράφει το έργο Για μια Μικρή Λευκή Αχιβάδα, op. 1 για πιάνο, το οποίο ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση στο σύνολο της εργασίας του. Το 1948 το ίδιο έργο θα παιχτεί από τον αμερικανό πιανίστα Julius Katchen.

Το 1949 με μια διάλεξη του για το Ρεμπέτικο τραγούδι θα ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική Ελληνική αστική κοινωνία. Το ρεμπέτικο τραγούδι που εξέφραζε τα λαϊκά στρώματα, απαγορευμένο και παράνομο, ήταν για τον υπόλοιπο κόσμο - αστούς και διανόηση - είτε άγνωστο είτε περιφρονημένο. Η «μουσική του δρόμου» και η «λαϊκή μουσική» έκαναν τον Μάνο Χατζιδάκι να αναγνωρίσει στο ρεμπέτικο τραγούδι αυθεντικά στοιχεία της παράδοσης.





Δύο χρόνια αργότερα (1951), παρουσιάζοντας και παίζοντας ο ίδιος στο πιάνο τις Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές, που ήταν μεταφορά στο πιάνο έξι ρεμπέτικων τραγουδιών, θα πείσει πια έμπρακτα το ελληνικό κοινό για την ομορφιά και τον πλούτο των ρεμπέτικων τραγουδιών και θα αναμορφώσει όλο το ελληνικό τραγούδι, δρομολογώντας το σε νέους μουσικούς ορίζοντες. Όταν όμως, το λαϊκό τραγούδι έγινε προϊόν τουριστικής αξιοποίησης και αντικείμενο εκμετάλλευσης, δεν δίστασε πρώτος να το καταγγείλει.
Το 1951 ιδρύεται το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου - του οποίου ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικός διευθυντής - και εκεί παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του: Μαρσύας (1950), Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές (1951), Το Καταραμένο Φίδι (1951) και Ερημιά (1958).

Από το 1950, αρχής γενομένης με την Ορέστεια του Αισχύλου, θα γράψει μουσική για πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες: Μήδεια (1956), Κύκλωπας (1959) και Βάκχες (1962) του Ευριπίδη, Εκκλησιάζουσες (1956), Λυσιστράτη (1957), Πλούτος (1956), Θεσμοφοριάζουσες (1958), Βάτραχοι (1959) και Όρνιθες (1959) του Αριστοφάνη. Το 1953, με μία σειρά διαλέξεών του με θέμα τους σύγχρονους αμερικανούς συνθέτες, θα «αποκαλύψει» τους A. Copland, G. Menotti, L. Bernstein κ.ά. στο ελληνικό ακροατήριο που είχε απομονωθεί από τον υπόλοιπο κόσμο εξ αιτίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και των δύσκολων μεταπολεμικών συνθηκών. Την ίδια εποχή γράφει ένα από τα σημαντικότερα έργα του τον Κύκλο του C.N.S., op. 8 για βαρύτονο και πιάνο.
Εκτός από το Θέατρο Τέχνης, συνεργάζεται και με το Εθνικό Θέατρο. Μεταξύ άλλων (Όνειρο Kαλοκαιρινής Nύχτας 1952, Βασιλιάς Ληρ 1957, Οθέλλος 1958, Δόνια Ροζίτα 1959), γράφει μουσική για τη Μήδεια του Ευριπίδη, που ανεβαίνει στην Επίδαυρο με πρωταγωνίστρια την Κατίνα Παξινού (1956).
Το 1959 παρουσιάζει στο αθηναϊκό κοινό τον Μίκη Θεοδωράκη ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας ο ίδιος το έργο του «Επιτάφιος», με την Νάνα Μούσχουρη.





Παράλληλα με το θέατρο, από το 1946 ο Μάνος Χατζιδάκις θα συνθέσει μουσική για πολλές ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές ταινίες: Κάλπικη Λίρα (Γ. Τζαβέλλα 1954), Στέλλα (Μ. Κακογιάννη, 1955), Ο Δράκος (Ν. Κούνδουρου, 1956), Μανταλένα (Ντ. Δημόπουλου, 1960), In the Cool of the Day (R. Stevens 1962), America-America (E. Kazan, 1962), Blue (S. Narizzano, 1967), Sweet Movie (D. Makavejev, 1974), Το Ταξίδι του Μέλιτος (Γ. Πανουσόπουλου, 1978), Memed my Hawk (P. Oustinov, 1983), Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου (Π. Βούλγαρη, 1992), κ.ά. Το 1977 θα γράψει μουσική και για δύο ντοκιμαντέρ του J. Y. Cousteau (A la recherche de l' Atlantide-1, A la recherche de l' Atlantide-2).

Το 1959 και το 1960, στα δύο πρώτα Φεστιβάλ Τραγουδιού που διοργανώνει το Ε.Ι.Ρ., παίρνει το πρώτο βραβείο για δύο τραγούδια που ερμηνεύει η Νάνα Μούσχουρη. Το 1960 κερδίζει στη Θεσσαλονίκη το πρώτο βραβείο μουσικής της Α' Εβδομάδας Ελληνικού Κινηματογράφου (το τότε Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για την μουσική του στην ταινία του Νίκου Κούνδουρου Το Ποτάμι.
Το 1960 του απονέμεται το βραβείο Oscar για το τραγούδι Τα παιδιά του Πειραιά -από την ταινία του Jules Dassin Ποτέ την Κυριακή- και ταυτόχρονα γίνεται ο πρώτος 'Ελληνας συνθέτης που κάνει γνωστό το ελληνικό τραγούδι έξω από τα σύνορα της χώρας. Τα παιδιά του Πειραιά θα συμπεριληφθούν στα δέκα εμπορικότερα τραγούδια του 20ου αιώνα και θα βραβευθούν στο Αμβούργο το 1987. Η συνεργασία του με τον Jules Dassin θα συνεχισθεί και στο TOPKAPI (1963).





Όμως, εκτός από Τα Παιδιά του Πειραιά που γνώρισαν την διεθνή αναγνώριση, τα επόμενα χρόνια πολλά τραγούδια του είχαν την ίδια τύχη και τραγουδήθηκαν από τους: Lale Andersen, Brenda Lee, Nat King Cole, Johnny Mathis, Hary Belafonte, Seon Filips, Amalia Rodrigues, Michael Kamen και την Νάνα Μούσχουρη. Η μουσική του για τον ελληνικό κινηματογράφο και μια σειρά ελαφρών τραγουδιών του χαρίζει μια «λαϊκότητα ανεπιθύμητη», την οποία δεν θ' αποδεχθεί ποτέ και θα την μάχεται μέχρι το τέλος της ζωής του.
Το 1961 γράφει μουσική για την θεατρική παράσταση Η κλέφτρα του Λονδίνου του G. Neveux, που παρουσιάστηκε στο Παρίσι, με πρωταγωνίστρια τη Marie Bell και το 1962 ανεβάζει στην Αθήνα την Οδό Ονείρων. Προσπαθώντας να απαλύνει τις πληγές της μετεμφυλιακής Ελλάδας, δημιουργεί μια παράσταση-σταθμό για το ελληνικό μουσικό θέατρο σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού, σκηνικά και κοστούμια Μίνου Αργυράκη. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Δημήτρης Χορν.





Αντισυμβατικός και πνεύμα ανήσυχο, στραμμένος ανέκαθεν στην αναζήτηση του καινούργιου και του αυθεντικού, χρηματοδοτεί τον Διαγωνισμό Πρωτοποριακής Σύνθεσης «Μάνος Χατζιδάκις» του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Δοξιάδη. Προσκαλεί τον Αμερικανό συνθέτη Lucas Foss να προεδρεύσει της κριτικής επιτροπής (μέλη της οποίας ήταν ο μουσικολόγος Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου και ο συνθέτης Γιάννης Χρήστου) και το βραβείο απονέμεται στον Ιάννη Ξενάκη, άγνωστο τότε στο ελληνικό κοινό.

Ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (ορχήστρα συμφωνικής μουσικής, 1963-66) και στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της δίνει 20 συναυλίες με πρώτες παρουσιάσεις δεκαπέντε έργων ελλήνων συνθετών. Η παρουσία της ορχήστρας δημιουργεί νέα δεδομένα στη μουσική ζωή του τόπου, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού για την «άγνωστη» μέχρι τότε σύγχρονη μουσική.

Η μακρόχρονη και εποικοδομητική συνεργασία με τα Μπαλέτα του 20ού Αιώνα του Maurice Béjart, αρχίζει στις Βρυξέλλες το 1965 με τους Όρνιθες του Αριστοφάνη και συνεχίζεται διευθύνοντας τα έργα: Jean Cocteau et la dance (1972, μπαλέτο σε τρία μέρη με αφηγητή τον Jean Marais: Le fils de l' air, L' ange heurtebise -σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι-, Les maries de la tour Eiffel -σε μουσική Tailleferre, Auric, Honegger, Milhaud, Poulenc), και την Traviata του Verdi (1973). To 1988 o Béjart παρουσιάζει το μπαλέτο Διόνυσος σε μουσική R. Wagner - Μ. Χατζιδάκι ενώ το 1993 χορογραφεί μέρος του έργου του συνθέτη, Οι Μπαλάντες της οδού Αθηνάς.

Το 1966 ο Μάνος Χατζιδάκις φεύγει για την Αμερική για ν' ανεβάσει στο Broadway με τον Jules Dassin και την Μελίνα Μερκούρη τη θεατρική διασκευή του Ποτέ την Κυριακή με τον τίτλο Illya Darling. Στην Αμερική θα παραμείνει μέχρι το 1972 και η μουσική του αντίληψη θα επηρεαστεί σημαντικά από την pop music. Αποτέλεσμα αυτής της επίδρασης είναι ο κύκλος τραγουδιών Reflections με το συγκρότημα New York Rock and Roll Ensemble. Εκεί, εκτός των άλλων έργων του (Ρυθμολογία op. 26 για πιάνο, Μεγάλος Ερωτικός op. 30 - κύκλος τραγουδιών σε στίχους αρχαίων και νέων ελλήνων ποιητών), αρχίζει να γράφει τα λιμπρέτα για τρία μουσικά έργα (Μεταμορφώσεις, Όπερα για Πέντε, Ντελικανής), ηχογραφεί το Χαμόγελο της Τζοκόντα και αρχίζει να συνθέτει την Εποχή της Μελισσάνθης, μια μουσική ιστορία βασισμένη σε αυτοβιογραφικά στοιχεία που διαδραματίζεται τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης.





Το 1970 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας The Martlet's Tale στη Ρώμη θα γνωρίσει τον Nicola Piovani. Θα δημιουργηθεί μια σχέση μαθητή-δασκάλου και ο Piovani θα δουλέψει δίπλα του ως βοηθός του, σε αρκετές παραγωγές. Όταν ο Nino Rota -ακριβός φίλος του Χατζιδάκι- πέθανε, ο Χατζιδάκις αφού «αρνήθηκε» λόγω συγκυριών την πρόταση του Federico Fellini να συνεργαστούν στην ταινία του La nave và, πρότεινε στη θέση του τον Nicola Piovani.

To 1972, τον πιο σκοτεινό χρόνο της χούντας, επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το Πολύτροπο (1973, μουσικό καφεθέατρο). Αποπειράται να ανοίξει εκφραστικές διόδους στο μουσικό τέλμα της εποχής, «φιλοδοξώντας» όπως έλεγε ο ίδιος, «μια τελετουργική παρουσίαση του τραγουδιού, μ' όλα τα μέσα που μας παρέχει η σύγχρονη θεατρική εμπειρία».
Δύο χρόνια αργότερα με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας αναλαμβάνει πάλι ενεργό δράση στην πολιτιστική ζωή της χώρας. Διορίζεται Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της Λυρικής Σκηνής (1975-77) και Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας (1975-82). Παράλληλα, αναλαμβάνει τη Διεύθυνση του κρατικού ραδιοσταθμού Τρίτο Πρόγραμμα (1975-81) τον οποίο, σε συνεργασία με μια ομάδα νέων και ταλαντούχων δημιουργών, μετατρέπει σε σημείο αναφοράς, ποιότητας και ιδεών. Το 1979 καθιερώνει τις Μουσικές Γιορτές στ' Ανώγεια της Κρήτης, με τοπικούς λαϊκούς χορούς και τραγούδια και διοργανώνει συνέδριο με θέμα την παράδοση, στο οποίο συμμετέχουν διανοούμενοι, καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί. Το 1980 εγκαινιάζει τον Μουσικό Αύγουστο στο Ηράκλειο της Κρήτης, ένα Φεστιβάλ που παρουσίαζε τα νέα ρεύματα σ' όλους τους τομείς της καλλιτεχνικής έκφρασης (μουσική, χορός, κινηματογράφος, ζωγραφική, θέατρο). Ο Μουσικός Αύγουστος θα επαναληφθεί και τον επόμενο χρόνο και θα φιλοξενήσει καταξιωμένους καλλιτέχνες απ' όλο τον κόσμο:N. Piovani, A. Piazzola, S. Rinaldi, G. May, R. Winters, G. Sandor, E. Culp, H. Zender, Frei Hermano da Camara, κ.ά. Tο 1981-82 διοργανώνει τους Μουσικούς Αγώνες στην Κέρκυρα, ένα μουσικό διαγωνισμό με σκοπό την παρουσίαση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών.
Το 1985-86 εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό Το Τέταρτο, ένα περιοδικό «που προσπάθησε να καταγράψει τα καλλιτεχνικά θέματα, τα κοινωνικά ακόμη και τα επιστημονικά, μέσα από τις πολιτικές διαστάσεις τους». Θέλοντας να προστατέψει το ελληνικό τραγούδι από την φθορά του εμπορίου, συστήνει το 1985, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία ΣΕΙΡΙΟΣ, η οποία λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Με φορέα τον Σείριο παρουσιάζει στην Πλάκα (1987-88) μια σειρά μουσικών προγραμμάτων με νέους καλλιτέχνες «αντιδρώντας» μ' αυτόν τον τρόπο «στον εκχυδαϊσμό και στη ρύπανση του πολιτιστικού μας περιβάλλοντος».





Το 1991, σε συνεργασία με τον Δήμο Καλαμάτας διοργανώνει τους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Καλαμάτας. Γι άλλη μια φορά, αναζητά «τους νέους που θέλουν να συνομιλήσουν» μαζί του, «χωρίς κραυγές, χωρίς συνθήματα και δίχως εκτονώσεις...».
Το 1989-93 ιδρύει την Ορχήστρα των Χρωμάτων για να παρουσιάσει «πρωτότυπα προγράμματα που συνήθως δεν καλύπτονται από τις συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες», την οποία διηύθυνε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Ορχήστρα των Χρωμάτων με μαέστρο τον Χατζιδάκι έδωσε είκοσι συναυλίες και δώδεκα ρεσιτάλ ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου με έλληνες και ξένους σολίστ: Χ. Γεωργιάδη, Σ. Θεοδωρίδου, S. Armstrong, A. Piazzola, G. Sandor κ.ά. Αρκετά από τα έργα που παρουσίασε ήταν άγνωστα στην Ελλάδα, ενώ στο ρεπερτόριο της περιελήφθησαν και πρώτες παγκόσμιες εκτελέσεις έργων Ελλήνων συνθετών.

Από την αρχή της παρουσίας του στον ελληνικό χώρο και συγχρόνως με όλες τις προηγούμενες δραστηριότητες του, ήταν διαρκώς δισκογραφικά παρών με δεκάδες δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί : Ο Κύκλος με την Κιμωλία (1956), Παραμύθι χωρίς Όνομα (1959), Πασχαλιές μέσα απ' τη νεκρή γη (1961), Δεκαπέντε Εσπερινοί (1964), Μυθολογία (1965), Καπετάν Μιχάλης (1966), Τα Λειτουργικά (1971), Αθανασία (1975), Τα Παράλογα (1976), Σκοτεινή Μητέρα (1985), Τα Τραγούδια της Αμαρτίας (1992) κ.ά. Οι περισσότεροι κύκλοι τραγουδιών είναι σε στίχους Νίκου Γκάτσου.
Ο ίδιος δημοσίευσε τέσσερα βιβλία με ποιήματα και σχόλια: Μυθολογία, Μυθολογία Δεύτερη, Τα Σχόλια του Τρίτου, Ο καθρέφτης και το Μαχαίρι.

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, αναπτύχθηκε και τράφηκε από την προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι, που δεν δίστασε ούτε μια στιγμή να προβάλλει τα οράματά του στη πιο ακραία τους μορφή για να φανερώσει έτσι το βαθύτερο νόημα της τέχνης.
Ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος, εχθρός της σοβαροφάνειας και των παγιωμένων αντιλήψεων, λάτρης της «νεότητας» και της συνεχούς αμφισβήτησης και με όπλο του την ελληνική αλλά και την οικουμενική παιδεία, συνέδεσε τη λόγια με τη λαϊκή μουσική, δημιουργώντας έτσι ένα «νέο» ήχο, ένα «νέο» τραγούδι που έχει τις ρίζες του τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.
Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις «άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα».






" ...Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :

Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας.

Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.

Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός."

-Aπό το Βιογραφικό Σημείωμα σε Πρώτο Πρόσωπο (1980-81)



Ερωτικό

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει

Καλή νύχτα

- Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Manos Hatjidakis Official Website